Wanneer spreken we van een overactief immuunsysteem of een auto-immuunziekte?

Bij personen met een auto-immuunziekte werken de suppressorcellen niet meer naar behoren.

Met andere woorden het systeem gaat niet meer naar stand-by. Het blijft voortdurend actief en maakt geen onderscheid tussen lichaamsvreemde en lichaamseigen stoffen. De eigen weefsels of organen worden aangevallen. Er zijn verschillende soorten auto-immuunziekten, maar alle brengen ze het lichaam schade toe.

Auto-immuunziekten zijn:

• arteritis temporalis en vasculitis (bloedvaten)
• psoriasis en vitiligo (huid)
• insuline afhankelijke diabetes (type 1) (alvleesklier)
• Hashimoto-thyroïditis (schildklier)
• multipele sclerose en myasthenia gravis (zenuwstelsel)
• ziekte van Crohn (darmen)
• hemolytische anemie en pernicieuze anemie of bloedarmoede (rode bloedcellen)
• reumatoïde artritis en systemische lupuserythematodes (spier-beenderstelsel)

Over auto-immuunziekten is nog heel veel onbekend. Wel is geweten dat ons erfelijk materiaal (genen) er een rol in speelt, dit in combinatie met invloeden van buitenaf. Auto-immuunziekten zijn niet besmettelijk.

Het zonlicht zou auto-immuunziektes draaglijker maken. De zon verhindert een opflakkering van het klachtenpatroon bij auto-immuunziektes omdat het zonlicht de aanmaak van vitamine D in onze huid stimuleert.

 

Bron: Vitanza HQ

Auteur: Dr. ir. Eric De Maerteleire