Allen met vakantie???

Literaire pareltjes van maatschappelijke gebeurtenissen.
Gast

12 apr 2007, 22:49

Niet lang meer dan is het verdwenen. Het stukje eiland wat menig mens gelukkig maakte of een heerlijke verpozing bezorgde tijdens een vermoeiende fietstocht of wandeling. Ze willen het van de kaart doen verdwijnen omdat er teveel overstromingen geweest zijn die hun tol geëist hebben. Nog zeven huizen stonden er als je het nog huis kan noemen. De meeste boerderijen zijn al afgebroken, de rest zou binnen de vijf jaar volgen. Er zijn geen voorname bezienswaardigheden in het kleine museumdorp. Geen gigantische kastelen om te bewonderen en zeker geen volkse en bijbelse verhalen die hier plaatsvonden. Ook kan je er geen gotische gebouwen aanschouwen die wereldroem genieten. Het is een monument op zijn eigen maar zonder fresco’s die eeuwenoud tegen een plafond geschilderd zijn.
Dus wie nog even het historische land wil verkennen moet zich haasten want weldra bestaat het schilderachtige Herbricht niet meer. Een gedeelte van het land waar nu koolzaad opstaat, bestond vroeger uit een vuilbakkenkuil. Hele diepe kuilen waar de vuilkarren van de aangrenzende dorpen hun smurrie mochten dumpen. Deze vuilnisbelt ligt nu bedolven onder het akkerland waar de koeien naar hartelust kunnen grazen. Ook zie je nog de tekenen van de laatste overstromingen toen het water in een mum van tijd uit haar bedding trad. Het overspoelde letterlijk alles maar dan ook alles. Vuile troep liet het achter tegen de omheiningen en aan die aangespoelde plastiek en andere troep kan je zien hoe hoog het water heeft gestaan. Aan de diverse hoogtemeters langs de waterkant kan je het peil aflezen en het zou niemand verwonderen als het peil boven zijn hoofd uitkwam. Waar eens de stede van onze tante stond, ligt nu een kale groene wei. Alleen het zwart geblakerde schuitje dat ergens dwars geparkeerd ligt op de maaskasseien herinnert nog aan hun verblijf daar. Je kan er heerlijk rustig fietsen en de lus brengt je zo naar Uikhoven en Kotem. Wie graag wil pauzeren aan het fietscafé kan dat maar iets verderop kan je je blik wenden vanaf een bankje mijlen ver in de omtrek. Romantische zielen benutten gretig deze bankstee om elkander hun liefde te betonen. Het verdoken kapelletje dat nederig wacht op devote mensen, bied je even een kijk op de heilige familie die dag en nacht de wacht houdt over het kleine gehucht. Ook deze bidplaats zal er niet meer zijn, mensen zullen ergens anders hun geheime wensen moeten stellen. Geen smeekbede meer hier voor de ongemakken aan ons voorbij te laten gaan. Geen bloemenkransen zullen er meer prijken uit dank voor het leven dat terugkomt na een grote overstroming. Er zullen geen helikopters meer vliegen om de kalveren te redden van de verdrinkingsdood. Wat overblijft is nog een grote plas water die zich één zal maken met de Maas. De Maas met zijn vele meanders die de twee Limburgen met een houw doorklieft. Je zal het verschil niet meer merken als er hoge waterstand is.
Het lot ligt in de handen van de politiekers die een levende Grensmaas willen maken op Belgische grondgebied. Aan de overkant wordt het accent hoofdzakelijk op natuurontwikkeling.gelegd. Het lijkt allemaal een beetje op het lot van het polderdorp Doel, dat ook een aangekondigde kroniek van de dood kreeg. Bewoners van het gehuchtje zijn echter gewend aan de grillen van de natuur. Ze zijn niet meer verbaasd als het fenomeen zich weer voordoet iedere keer rond Nieuwjaar. Je zou bijna durven zeggen, ze beschouwen het als een vaste waarde want overstromingen maken door de afzetting van het slib, hun gronden ook vruchtbaar. Trouwens, de hardnekkige weigeraars om vrijwillig te vertrekken willen niet als boek of als een roman gelezen worden maar als rechthebbende bewoners om er te blijven.
Misschien wordt het ooit een aartsparadijs voor vlottentochten en kano’s of surfers. In alle geval, de wandelingen die je er kan maken door dit reuze natuurpark zijn adembenemend en stralen een enorme rust over je uit. Dit mogen we ons beslist niet ontzeggen en wie niet genoeg kan krijgen van de rust kan nog altijd verder wandelen of fietsen naar het gezellige Uikhoven waar af en toe een overzetje kan gedaan worden naar ons buurland in de zomermaanden waar een Hollandse koffietafel gereed staat voor vermoeide benen.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

13 apr 2007, 09:15

Bedankt Kwezel, je hebt me nog een restje vacantiebestemming doen herinneren. Dat het plaatsje moet verdwijnen vind ik op zich niet zo erg; het is een natuurlijk fenomeen dat er meer wordt afgebroken dan opgebouwd. Eigenlijk zou een leegloop beter moeten zijn dan een afbraak van al die gebouwen. Misschien dat er, na de zondvloed, dan ook nog toeristen naar gaan kijken; want wie is nu nog geinterresseerd in de kale plek waar vroeger het huisje en tuin van je tante stond ?

De naam van het plaatsje ben ik vergeten. Op een van mijn zwerftochten ben ik eens uitgekomen aan een bergmeer. De diepliggende plaats was vroeger ook een gehucht dat enigszins verder van het centrum af lag. Dat gehucht moest ook verdwijnen voor het wassende water; de afdamming iets verderop deed het water dermate stijgen dat van inwonen daar geen sprake meer was. De inwoners zijn daar op kousevoeten vertrokken en lieten al hun boedel en gebouwen overeind staan. Nu nog herinnert het kruis met de haan erop waar eens het dorpspleinte vol leven was. Het kruis is nog steeds te zien; het steekt boven de waterplas uit...
En toen... toen trok ik, samen met enkele companen, mijn duikplunje aan.. De zwemkom was er hooguit 30 meter diep^en zat ondertussen wel vol leven zij het vissen en vreemdsoortige flora. 't Was net of wij aan 't wrakduiken waren, maar nu zweefden wij voorbij nog intacte ruiten met daarachter verwaterde bloempotjes... Schichtige vissen doken weg onder de dakpannen en af en toe zagen we een trosje jeugd ronddraaien bij iets wat voor hen misschien wel prooi was.
Warempel, door de galmgaten zagen we de klokken nog hangen in die kerktoren, dus daalden we af tot aan de toegangsdeur. Maar die was, spijtig genoeg, op slot. We hadden wel eens graag geweten of het klokzeel nog aanwezig was. Hoe een klok klinkt onder water ? Geen idee...
Gast

05 mei 2007, 20:27

Niet alleen fietsen is een hobby van me maar ook reizen. Geen jaar zonder rondreis, het hoort bij me zoals zand aan de zee. De zon scheen heerlijk over ons hoofd terwijl we wakker werden onder een vreemde donsdeken. Dit was duidelijk niet de zee die we roken en ook verbleven we niet in het land van Dracula maar in de bergen van Tsjechië. Certova Hora is in de winter een levend sneeuwtapijt met duizenden toeristen, echter in hartje lente is het zeker niet te versmaden om er eens naar toe te trekken. Je kan dezelfde zetelliften gebruiken om naar de kammen van de Hora te gaan om verder te wandelen langs beboste hellingen tot Rucicky. Honderden gele trappen kan je nemen om tot bij de schans te geraken. Schansspringers krijgen hier een duel met zichzelf aangeboden. Wie uitgekeken raakt op de eeuwige sneeuw kan in de buurt een glasfabriek waar tevens een glasmuseum aan verbonden is, bezichtigen. Voordat je het thematische aquapark dat de legendariche naam Babylon waardig is aandoet, lokt de bierbrouwerij om haar plaatselijke bier tot nut te laten dienen bij de vele bezoekers. Niet voor niets noemen ze de Hora de duivelsberg maar evenwaardig als die bekende Duivelsberg in het Maasland zal hij niet zijn, de Hora is sterker, beter, hoger, gemener. Het gebergte laat me eerder denken aan die reus die zijn bliksem, donder en hevige regenbuien in dat gebied kwam rondstrooien. Ook is het gebied niet alleen alom gekend voor haar schitterende ruige bergtoppen maar tevens voor de vele ravijnen, haar snelstromende rivieren, de watervallen die adembenemend zijn, haar vele groene bergweiden en niet te vergeten de flora met onbekende fauna die je even in het groen doen plat liggen. Kastelenbezoeken kan je brengen aan twee echt waardevolle architectonische voorwerpen namelijk een middeleeuwse burcht die in harmonie leeft met een renaissancistisch kasteel. Ze vormen een strategische kruispunt van belangrijke handelswegen in Frydlant. Niet te verwarren met Friedheim! Hejnice vormt samen met Polen en Duitsland een drielandenpunt. Hier waakt de patroonheilige van de mijnwerkers over dit gebied met tedere blikken in de kathedraal waar waardevolle laatgotische werken te zien zijn. Wat het meest in het oog springt is het tentdak, zelden of nooit ergens gezien. De prachtige glasfresco’s laten getuigen achter van het harde mijnwerkersleven. Een weg versierd door machtige heiligenbeelden leid je naar het klooster dat vroeger aan de Jezuïten toebehoorde. Gezelligheid troef op de stadspleintjes van Liberec die zich mag kronen tot de linnen- en textielstad, hopelijk zijn het niet dezelfde fabriekjes die ze hier in België hebben doen verdwijnen om ginder terug op te starten en die een hoop mensen werkloos gemaakt hebben. Maar dat wil niet zeggen dat we niet genoten van de oude patriciërswoningen, de koffieshops die je even een aparte sfeer doen opsnuiven en natuurlijk je dorst doen vergeten.
Tijdens een bezoekje aan het nog originele Barokkekasteel van Sychrov hoor je nog de klanken nagalmen van Antonin die tijdens zijn leven in dit kasteel verbleven heeft. Fraaie romantische Engelse tuinen aangelegd rondom dit patrimonium doen je rechtstreeks in een liefdesfilm belanden. Prahov doet je even vergeten dat je in een onbewoonde wereld bent terecht gekomen, ze noemen het niet voor niets de rotsenstad met haar oneindige labyrinten die je over begaanbare paadjes terug voeren naar de spitsen van Jicin. Liefst goede wandelschoenen aandoen voor degene die het ook zou wagen om dit doen. Ook kan je terwijl je de smalle rotsentrap neemt tussen de nog smallere richelkloven om tot het hoogste punt te geraken, zien hoe de naaldrotsen beklommen worden door echte klimmers die hun touwen helemaal in vertrouwen nemen. Bovenop zo’n tandrots lagen de klimmers te zonnen met een dikke smile op hun gezicht. Echte durvers die langs het touw terug naar beneden gingen en wij namen de onregelmatige rotstrap die ons verder voerde in de jungle van oneindige stenen, steen na steen. Paradijselijke sferen snuif je er in de Bohemen en wie nog niet genoeg gekregen heeft neemt de benen naar Polen. Voor degene die denkt dat hij boete moet doen is de boeteweg die je naar de Wang brengt. Gelukkig hoeven we niet over onze knieën naar boven te gaan en mogen we de rotsenweg nemen. Noorse tinten straalt de staafkerk uit vooraf gegaan door een Duitse begeleiding. Polen verlaten we voor een bezoek te brengen aan het imposante Wenceslasplein en andere bezienswaardigheden in Praag zoals Kafka’s monument en de orgelpunten liggen van vele oude kerken, musea en operagebouwen. Deze stad biedt de zakkenrollers veel kans om hun slag te slaan, dus opgepast met geldbeugels en belangrijke zaken of waardevolle juwelen. Na een lange vermoeide terugreis verlang ik hevig naar mijn bike, mijn god, mijn alles, mijn trouwe metgezel.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

05 mei 2007, 21:24

Kwezel, je geeft me te kennen nooit naar die richting uit te gaan; zakkenrollers, gauwdieven en toeristenmuggen... nee, niet mijn gading.
Trouwens, heel die coté ligt me niet... De overkant, de Italiaanse Riviera vond ik -voor jaren- al erg genoeg...
Kom nu niet af dat onze beschaving zich daar ook laat gevoelen; ik weet wel dat, zelfs in de meest verborgen gebieden ook Frans en Engels gepraat wordt als men de toerist wil verschalken, maar daar trap ik niet in. Wat dat betreft ben ik stoicijns zoals de meeste "sans papiers" het bij ons doen.... "quit ?" Trouwens als ik het Frans of Engels of weet ik welk koeterwaals hoor dat niet tot die bevolkingsgroep gehoort, let ik wel op mijn geldbeugel. Dan bekruipt mij hetzelfde gevoel als wat bij verkiezingsslogans ons naar de oren wordt geworpen. Na de verkiezing ben ik dan blij de knip nog op de beugel te kunnen houden...

Ik waardeer echter wel je reisdrift, ik geniet van je wedervaren... maar toch... zou ik het eens willen horen, want -zoals bij jouw je bike- zo begaat het mij als het om 'muziek' gaat. Liturgische of wereldlijke gezangen vanuit die vreemde landen, dàt boeit mij... Of die muziek nu van Kapuk of uit de Magreb, van Turkije tot Vuurland komt, laat het maar horen. Dan beleef ik oercultuur...
Want "klank" komt meestal na negen maanden hé... al generaties lang... :lol:
Gast

12 mei 2007, 12:09

Treinreizigers zullen het beamen, je raakt moeilijk op de trein en soms nog moeilijker ervan af. En zeggen dat het openbare vervoer zo handig is dat je er zelfs werkvergaderingen op kan houden. Het begint al als je wil opstappen op een bepaald perron. Druk, superdruk overal. Plots wil op die dag iedereen de trein nemen, naar waar mag Joost weten. Je staat voor dag en dauw in de koude regen te wachten op een intercity die je zou voeren op je gemak naar je plaats van bestemming en wat merk je? Het is poepdruk rondom je, bijna stervensdruk. Even gaat er een flauwe twijfel door je heen of al dat volk wel op diezelfde trein zou kunnen? Het sein om te vertrekken kwam stilaan dichterbij en het volk bleef toestromen, een zwarte massa met een uitgestreken gezicht van moeheid. Immers ’s morgensvroeg is bijna niemand uitgeslapen. Iedereen heeft een gezicht tot op zijn voeten. Ook kunnen sommigen zeer explosief reageren en die mensen vermijd je het best door er een ommetje omheen te maken. Het schelle fluitsignaal boorde ons in de oren, het treinen kon beginnen. Wanneer er aan de horizont een groen stipje verscheen en alsmaar groter werd bij het binnenlopen dromden de mensen samen om je zo goed mogelijk te verdringen zodat je geen zitplaats meer kon bemachtigen. De treinwielen zouden dringend moeten gesmeerd worden want bij het stoppen piepten ze zo hevig alsof hij rijp was voor de longafdeling. Al sissend zwaaiden de portieren open en de meute die baanden zich in ijltempo een weg naar binnen. Zij waren al verzekerd van een zitplaats al was het dan in tweede klas. Wie evenveel betaald had en pech had, die kon uren zich staande vastklampen aan een zilveren baar. De golf passagiers die bij aankomst praktisch door de trein uitgebraakt werden holden je zonder je een blik te gunnen bijna ondersteboven. En wij, wij werden zonder pardon mee naar binnen gezogen. Het was een terugduwen en verder trekken met rugzak, koffer en handbagage. Hoeveel vermiste handen glijden niet heimelijk over je bips en borsten af? Hier zag menig uitstappend mens de kans schoon om met hun ellebogen je een por in je onderrug te geven. Billenknijpers deinsden niet terug om je een tik te geven op je spannende broek en je bovenlichaam werd gemarteld door mensen die zomaar uit het niets kwamen boven op je gevallen. Oef eindelijk, de conducteur blies uit alle macht op zijn fluitje, de trein kon vertrekken. Het felbegeerde bankje waar ons oog op viel was bezet, het werd tooghangen of beter gezegd: stokhangen. We wurmden ons aan de paal vast. Onze benen klemden we stevig aan de paal vast en onze handen dienden om ons evenwicht te bewaren. Ook moesten we al eens een medereiziger afweren die te dicht kwam te staan. En zelf slaakten we een dikke zucht van verlichting als we niet in de armen van de zovele omstaanders vielen. Je moet je dat maar eens voorstellen. Je hangt letterlijk aan een paal en je probeert er nog zo elegant mogelijk uit te zien. Dan moet je nog proberen om niet op een paaldanseres te lijken door al dat geslinger. Van werkvergadering of vakantieplanning was hier nu helemaal geen sprake meer van. Zou er dan niemand afstappen zodat we eens een zitplaatsje zouden kunnen versieren of moesten we hier blijven hangen aan die staaf die koud aanvoelde tussen je handen? Het zweet parelde al over mijn gezicht en het leek eerder erop dat ik het benauwd begon te krijgen. Begin hier maar eens een knoopje van je bloes los te doen. Dat gaf anderen misschien foute gedachten. Dan maar je ene been wat losjes gedaan, de haren uit het gezicht gewreven en eens diep naar lucht gesnoven. Zijaanzichten heb je genoeg tijdens het treinen. Alles schiet als een pijl aan je voorbij. Geen enkel gezicht herken je op een voorbij vliegend terras of wel? Brullende remgeluiden gaven te kennen dat we ons doel bereikten. Oef, we mochten eruit, goddank. Massaal werd je weer in die stroommassa mee naar buiten gesleurd een onbekend perron op. Waar moet ik hier nu zijn? Het kan me niet schelen dacht ik bijna hardop, we gaan even een pauze nemen in de koffieshop ginder en met onze bagage die loodzwaar begon te wegen, dropen we af naar het stationscafé. Heerlijke geurende koffie met een belegd broodje lieten we ons welgevallen en het staafleed werd ogenblikkelijk vergeten. Nemen we nu de tram? Ja, we namen nog de tram, we tremden verder met de metro. Volgende keer doe ik de trip toch maar met onze auto.
Gast

24 jul 2007, 22:41

Morgen zou het gaan zomeren. Alsof we nu geen zomer hebben gehad denkt men dan. midden in de zomerperiode waar ze ons om de oren slaan met solden geeft de zomer het op. Als een renner die met twee platte tuben tegelijkertijd uit de koers wordt genomen, gedaan! Nochtans had ieder zijn plannen reeds op tafel liggen om die speciale dingen te doen die waren blijven liggen tijdens het voorjaar. Het voorjaar dat beloftevol ons aankeek en ons in april verschroeide met zijn verzengende zon. Alhoewel, de mussen en de merels hebben er geen last van want zij boeren maar verder met hun nesten tussen onze goot en dak te maken. Mensen worden er chagrijnig van immer moeten vaststellen: het regent pijpenstelen. Alhoewel de studenten hier wel bij varen omdat ze hun tweede zit in een gekoelte toestand kunnen uitvoeren, willen toeristen en vakantiegangers het anders. De zon maakt je blij, je voelt je anders wanneer die warmtebron op je hoofd schijnt. Hoe moet men nu zo een natte zomer overleven waarbij iedere druppel tegen elkaar plakt? Geen ruimte ertussen, onmogelijk nog om er door te wandelen, laat staan er in te fietsen. Alleen de parapluhandel ziet zijn wedde omhoog stijgen met een raketvaart. Gebruik je een paraplu in de wind, floept die achterstevoren en weg is dat regenscherm. Zelfs de chirokampen delen in de wateroverlast en dienen op tijd geëvacueerd te worden naar hogere en drogere sferen. Je moet maar leider zijn van de scouts of een andere vereniging. Iedere dag weer opnieuw iets nieuws bedenken om de kinderen stil te houden. Waterscheppen dat willen ze niet meer, daar dient de brandweer voor. De zoveelste vakantiedag in het kamp valt in diggelen. Ellenlange files rijden hier voorbij met een plastiekenjas over zich heen. Toch nog durvers die de trappers niet schuwen of is dit ook een must om ze uit de natte weiden te krijgen? Natuurlijk is er nog een andere oplossing. Men kan ook gezellig tegen elkaar aankruipen in de cinema. Dicht tegen zijn geliefde, woorden fluisteren die men anders niet gezegd krijgt. Strandwandelingen kan men doen met hoge laarzen aan. Men merkt de mosselen niet op die kleven aan de rubber. Of men kan de kruidentuin in Leuven gaan bezichtigen. Aroma’s opsnuiven, om bedwelmt van te geraken. Lang uitgestelde familiebezoeken doen waarbij men die allang uit het oog verloren nonkel Piet terug ziet die ondertussen van Mariëtte veranderd is. Nog beter, men kan zich verstoppen in een klooster om zich te bezinnen over het voorbije leven. Men komt fris als een hoentje terug in de werkelijkheid. In Antwerpen in de buik van de onderwereld duiken. Rioolshoppen doen. Mijnenschachten bezoeken en ons verleden oprachelen. De lus van het zwarte goud fietsen zonder één klomp goud tegen te komen alleen kiezelsteentjes op de fietspaden. Verdwalen in Brussel door de eindeloze gangen van Kareltje. Ladderzat door de dodengangen zwerven in Diksmuide. De velen gesneuvelden bezoeken die eenzaam liggen te wachten op hun familieleden. Ieder heeft zijn eigen stukje wereld meegenomen in het graf. Sereen en in stilte, jongens zonder toekomst. Naar een middernachtconcert van duizenden vleermuizen luisteren ergens in een fort. Of de vroegmarkt vereren met een bezoek waar ze je de ochtendkrant aanbieden voor één euro. Wachten op die bewuste maansverduistering om het geschikte moment uit te kiezen om je lief te kussen en haar de hemel op aarde te beloven. Vuurwerk bewonderen in Oostende of op de laatste Gentse feesten. Door de Matongé wijk hypergekleed lopen tussen al die textielwinkels. Wie nog niet weet waar naartoe kan nog altijd de Chinese kunst in Japanse klederdracht bezichtigen maar voor de durvers is het een aanrader: Het Limburgs fietsnetwerk trotseren! Zelfs een goddelijke rondrit door het Vlaamse Mekka met zijn religieuze halten, zou niemand mogen tegenhouden om met dit rotweer naar buiten te komen. En is dit nog altijd niet genoeg, kan men nog altijd aan een nieuwe hobby beginnen: namelijk koeknuffelen en lanterfanten. Hiervoor hoeft men beslist geen bankdirecteur voor te zijn of sloeber want ieder is gelijk voor de wet als het regent. Laat nu de zon maar schijnen!

ED.
Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20

25 jul 2007, 00:22

Mooie tekst, kwezeltje en,...morgen schijnt de zon , voor of achter de wolken! :wink:
Gast

14 aug 2007, 19:53

Olv-Hemelvaart, de dag dat moeders worden gevierd in sommige delen van ons landje. De naam moeder wordt oneindig uitgesproken door een kindermond, zelfs nog wanneer men ouder geworden is.
Is moeder niet de spilfiguur in het gezin, draait niet alles rond moeder? Wanneer men getrouwd is gaat men nog te raden bij moeder, zij weet immers zo veel. En als moeder dan plots weg valt, is men een beetje gedesoriënteerd. Men is het Noorden kwijt en men ziet in het ijle want aan wie moet je het nu vragen als het niet meer gaat, als je zelf ziek bent? Haar kleinkinderen worden alsmaar groter en hebben inmiddels een doel voor ogen in het leven. Achterkleinkinderen zetten de rij verder naar nieuw leven en hier en daar merkt je zelfs op dat er eentje veel weg heeft van moeder.
Die vervelende trekjes die je niet meer kan zien bij haar, die zie je terug bij je eigen kinderen. Maar nu denk je er anders over. Je zou willen dat de tijd terug ging naar gelukkiger dagen, daar waar je je nog zag lopen met een tuiltje veldbloemen voor haar, geplukt in de groene weide.
Je proeft haar eten als jezelf voor het fornuis staat en je ziet moedertje nog staan met haar schort voorgebonden om de spetters van de vleespan op te vangen.
De muziek die uit de radio komt kweelt de woorden die moederke hevig meezong als een volleerde zangeres. Dikwijls riepen we: zet eens iets anders op, draai nu de plaat maar om.
Wie zou er niet willen dat hij de oude speelplaat van zijn of haar moedertje nog eens kon horen met die ouderwetse muziek die de kamer vulde?
Geen gekweel meer, geen gelach, geen gekibbel, het is voorgoed voorbij. Weg ging ze als iemand die het leven lief had, zacht en geruisloos met haar blik op oneindig, wachtend op haar achterkleinkinderen. Iedere dag fluisterde ze hun naam, ze bad voor hen, ze waakte over hen, ze offerde haar lijden op voor hen. Kaarsen uit Fatima hielpen haar niet meer, ze kon niet meer vechten, ze verloor de strijd.
De tijd bleef niet stil staan, hij ging met een sprong vooruit. Zoals ontelbare zandkorrels die door je vingers glippen, glipte ze tussen onze vingers uit, naar haar moeder die haar riep van hier boven. Zo gleden deze week meerdere zandkorrels door onze vingers, onze handen waren niet sterk genoeg om ze op te vangen.
Ze rust nabij haar ouders, in de buurt van haar schoonouders, kort bij haar broer en zus. Ze waakt achter de regenboog over ons, kijkt op ons neer en knikt dat het goed was hier.
Als ooit de regendruppels ophouden te vallen, zullen onze tranen opdrogen die over onze wangen vloeien. Want ooit zullen er geen zandkorrels meer zijn die ons ontglippen want dan zijn we zelf aan de beurt om naar ons moeder en grootmoeder terug te keren.
Moeder, zie op je bloemenpracht neer die we legden op je graf. We wilden dat we nog eens de naam moeder konden zeggen zonder gekibbel rondom ons. En wie zou er nu niet nog een oorveeg van haar willen krijgen?
Rust zacht moeder. We zorgen voor je kleinkinderen en je achterkleinkinderen.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

14 aug 2007, 21:32

Afgezien van enig eerbiedwaardig eerbetoon, want dat verwacht men toch van een kind, kon ik het woord "moeder" moeilijk over mijn lippen krijgen. Bij neven en nichten was het steeds mama hier en mama daar; ik kon alleen maar jaloers zijn omtrent het bemoederen wat anderen te beurt viel. Moeder, dat was destijds mijn grootmoe; daar was ik meer dan thuis. Ik herinner me een voorval waarbij mijn eigenste moeder een uitbrander kreeg van grootmoe omdat ze ons, de kinderen, verkeerdelijk benaderd had. We waren allen lid van een kroostrijk gezin, we waren de kweekpupillen van mijn vader... en daar bleef het grotendeels bij. Grootje moest de scherven lijmen... scherven die nu, na al die jaren, nog steeds wonden achtergelaten hebben. Onze kinderen echter beschouwen hun oma als een weldoenster terwijl haar eigen kinderen het mochten aanzien... Haar leven als lerares deed ons delen in het lot der schoolbanken... :cry:

ED.
Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20

14 aug 2007, 22:00

kwezel schreef:.
"............ En wie zou er nu niet nog een oorveeg van haar willen krijgen?"

Ik wel! Goed geweten! Het zou soms misschien nog van doen zijn ook!




Eentje om in te kaderen, kwezel. Mooie tekst.

"Als ooit de regendruppels ophouden te vallen, zullen onze tranen opdrogen die over onze wangen vloeien. " (Gewoon mooi)

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

15 aug 2007, 07:14

Volgend op mijn voorgaand bericht, waarin ik stel dat "moeder" niet elke lading dekt, moet ik er toch bij vermelden desondanks toch een blijde jeugd gehad te hebben.
Al vanaf mijn eerste looppasjes was het plantrekken geblazen, niet alleen bij mij, maar ook bij broers en zusjes. Want telkenjare een nieuwe spruit in ons gezin gaat niet in je kouwe kleren zitten. Alleen de laatste kwam met vertraging; maar goed ook want die plantrekkerij kan soms toch wel vervelen. Gelukkig hadden wij, buiten grootje, ook nog een stel behulpzame en zorgzame tantes anders had ik de wereld wellicht héél anders bekeken nu. Omwille van het zorgenkind waren wij dan ook meestal uithuizig; alleen bij etenstijd werden wij ter tafel geroepen. En dat roepen ging soms ver, heel ver. Vader mocht z'n kuikentjes telkens gaan zoeken. Pas later veranderde de kering, dan mochten de kuikentjes vader gaan zoeken. Dat was echter minder moeilijk dan het omgekeerde; ofwel zat hij bij collega's ofwel in de café om de hoek. In het laatste geval waren z'n collega's er meestal ook wel bij. Hun ommegang beperkte zich meestal tot wat zich rond het marktplein afspeelde, voor het onze was de dorpskom echter te klein...
Dat de pap niet altijd warm werd opgediend hoeft geen betoog; wij woonden toen nog in het centrum en als je nagaat dat men van daaruit tot aan de dorpsgrenzen een vijftal kilometers moet afleggen, kun je nagaan waarom Rik Van Steenbergen zo dikwijls kampioen werd. Bij hén was het van 't zelfde liedje... Mijn vader is echter nooit kampioen geworden, daarvoor fietste hij te traag...
Dat heb ik misschien van mijn vader... :wink:

roel
Lid geworden op: 31 dec 2006, 01:41
Locatie: Wetteren

16 aug 2007, 01:29

Mooi hoor,dat geidealiseerd beeld van de moederfiguur,tot in het absurde.
Laat ons zeggen dat elk van ons daarmee zijn persoonlijke ervaringen heeft.
Ik ook dus.

Om sommige voorgaande postings niet tekort te doen zal ik daarover maar niet verder uitweiden,doch ik denk dat de meesten wel zullen begrijpen wat ik wil zeggen.Wees dus voorzichtig met veralgemeningen.Het is echter niet mijn bedoeling hier àl te erg als stoorzender te fungeren.Zoals ik dus zei,elk heeft zijn eigen ervaringen met moeders en uiteraard ook met hun kinderen.Mooischrijverij is in deze niet aan mij besteed.

Nog een gezellige dag iedereen.

telloorlekker
Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46

16 aug 2007, 07:15

Moeders zijn mooi als het om enkele kinderen gaat, vanaf het gekweek als kloek bij haar kuikentjes vervalt dat ideale beeld.
Uiteindelijk wordt ze echter terug moeder, als het aantal afneemt via huwelijk of overlijden.
Waarom wordt de heilige maagd toch als moeder aanschouwt ? Waarschijnlijk ook omdat ze slechts enkele op aarde heeft gezet; niet omdat vader zo gul was met het uitdelen van die friemelbeestjes...
Het ideaal beeld van de moeder zou nogal een knauw krijgen als men er het feine van nagaat...
In het oosten bv. zijn de mannen méér begaan met hun kinderen dan de moeders zelf...
Gast

31 aug 2007, 20:05

De vakantieperiode die voor velen misschien een nare ervaring zijn omdat de tieners dan thuis op kot zitten en een stuk in de dag slapen, die periode die zit erop. Kleurige boekentassen prijken langs de keukenkasten wellicht met hopen overtollige materialen in zoals ieder jaar.
Ik moet er niet aan denken dat ik nog de valies zou maken om terug te keren naar het zweetlokaal van die duffe leraar Frans of het ventje dat een poging ondernam om ons geschiedenis van de oude Grieken bij te brengen. Hoge drukgebieden van juf aardrijkskunde die angstvallig boven haar lessenaar bengelden. Voorbij die mooie studententijd die ons dagen kluisterden in de aula of in die draaizitjes waar je zeeziek van werd. Na een nachtje uit vroeg uit de veren om de professor moeilijke wiskundesommen horen uit te leggen. Geen uren meer moeten aanhoren hoe zijn vakantie in Italië was meegevallen en hoe zijn boot wankelde in de hevige golven die hem deed schudden tot hij een gekookt ei was. Dikwijls wilde ik dat ik ook op die plekken kon gaan zien, trekken met de rugzak, bossen door wandelen zonder te verdwalen. Riviertjes horen kabbelen en je uitnodigden om je gezwollen voeten in te deppen. Het gevoel alleen van ijskoud stromend water over je hielen te voelen, geeft je een kik om het volgend jaar weer je wandelschoenen aan te trekken. Een paar dagen profiteren van de natuur zonder gsm of i-pod, dromen van verborgen plekjes die nog door niemand anders zijn ontdekt dan door jezelf. Je wordt een paar dagen een echt natuurbeest, je voelt je één met moedernatuur. Wandelaren die het Eifelgebergte kennen weten goed waar ik het over heb. Ongerepte stukjes die je doen verlangen om je lang uit te strekken in het malse sprietgras. Daar waar de riviertjes Nims en Prüm samenvloeien, heeft God het gezegend met een schitterende naakte natuur. Ze slingeren grillig met watervalletjes en stroomversnellingen tussen de rotsblokken verder zonder zich te storen aan de late bezoekers. Grimmige smalle paadjes die je langs een drie meter hoge menhir, een rechtopstaande offersteen uit de Keltische tijd, bekend onder de namen Bären, Druïden leiden. Bij Irrel vind je de Irreler watervallen en de Teufelsschlucht, een diepe rotskloof in het bos die een belangrijke rol speelt in lokale sagen.
Hier baant zich het heldere water van de Prüm een weg tussen kolossale rotsblokken door de oerkracht van de natuur met haar grillen. Als je geluk hebt kan je nog de ijsvogels horen roepen. Tot onze verbazing verborgen tussen het dichte groen lag een Romeinse site. Een Romeinse badplaats met zithoekjes waar je even op adem kon komen als de hoogte je begon te duizelen. Maar het was niet Romeins, het was Keltisch! De Schiessentümpel, een kleine waterval waar het water van de Ernz Noire afklatert, is net een plaatje weggelopen van een postkaart. Een dagje uittrekken langs de Keltische grot, de Preekstoel, de Riddergrot, het Arendsnest en andere markante rotsformaties is beslist een must, een aanrader voor iedere geoefende wandelaar. Ongeacht het jaargetijde het is er altijd schitterend. Of je nu in de lente gaat, wanneer de beuken hun frisgroene nieuwe blad krijgen en de vogels hun hoogste lied zingen, of in de herfst, de tijd dat het bos alle denkbare tinten rood, geel, groen en bruin laat zien, het blijft een hele belevenis. Wie niet genoeg krijgt kan nog altijd naar Klein Zwitserland trekken. Vanaf de lieflijke hoogtevlaktes wordt snel duidelijk dat de benaming ‘Luxemburgs Klein Zwitserland’ niet echt overdreven is. Via het dichte net van wandelpaden kan men gemakkelijke tochtjes maken. Dit jaar slaan we de springprocessie over, geen gehuppel in de benen.
Echte schoonheid kan men bewonderen door zich een weg te banen door diep uitgesneden dalen, grotten en tunnels die je door de bergen terug in de bewoonde wereld doen belanden. Ik zou voorstellen: mensen hup allemaal na het fietsseizoen de wandelschoenen aantrekken en vereer de hele pruimenstreek met een bezoek. Het is de moeite en tot slot kan je er nog een lekkere rode wijn door je keelgat werpen voordat je het hagelwitte bed opzoekt.
Gast

01 sep 2007, 22:49

XXX
Laatst gewijzigd door Gast op 03 sep 2007, 13:31, 1 keer totaal gewijzigd.