Het Geheugen in Actie

[socrates]

Als ik je een goedbedoelde raad zou mogen geven zou dat inderdaad zijn:"je zelf vooral niet te zeer au sérieux te nemen". Het leven is zoals een kinderhemdje: kort en vuil. Beleef het als een spel, geniet ervan, in het besef dat het, hoe dan ook, altijd slecht afloopt.

Volgens mij valt humor, net als kunst, niet te definiëren. De waardering van beide fenomenen is zeer persoonlijk, wat mij kan doen lachen zal jou mogelijk steenkoud laten. Monty Python, Philippe Goebbels, Geert Hoste, Laurel en Hardy, Charlie Chaplin, worden allemaal als humoristen aangezien. Trek maar je conclusie.
Om humor te kunnen bedenken en reproduceren is een efficiënt geheugen wel een onmisbaar ingrediënt.

[Vesselin]

Bedankt voor je goede raad!
Ik zal hem ter harte nemen!

Ik lach vooral met goede woordspelingen. En... goeie sitcom. "Fawlty Towers" o.a.
Ik heb wel gevoel voor het absurde.

Humor is psychologisch eigenlijk veel-gelaagd.
De personages in een grap, of de situatie in zijn geheel, zijn soms - objectief gezien - diep tragisch. Maar toch lacht men zich "tranen met tuiten" (sic)

"Humor ist, wenn man trotzdem lacht." (Otto Julius Bierbaum)

[socrates]

Rowan Atkinson valt mij beter mee dan John Cleese; die is mij in Fawlty Towers, te "visueel" en vaak "extreem overacting", dat gaat mij al vlug vervelen want ook repetitief en stereotyperend.
Atkison vond ik dan weer minder goed in "Mister bean" alhoewel dit een enorm commercieel succes werd. Ik vond hem best, ook natuurlijk vanwege het script, in "The thin blue line" en in "Blackadder". Alhoewel de" gustibus et coloribus"... Even off topic want anders kan humor in dit topic niet aan bod komen.
De Britten hebben duidelijk een groot talent voor comedy en voor acteren in het algemeen. Zou Shakespeare daar wat mee te maken hebben gehad ? Duitsers hebben naar mijn smaak in elk geval totaal geen zin voor humor, wel voor platte onderbroekenlol.

[Vesselin]

Duitsers hebben naar mijn smaak in elk geval totaal geen zin voor humor, wel voor platte onderbroekenlol.

„Feierlich sein ist alles! Sei dumm wie ein Thunfisch, temperamentlos wie eine Qualle, stier besessen wie ein narkotisierter Frosch, aber sei feierlich, und du wirst plötzlich Leute um dich sehen, die vor Bewunderung nicht mehr mäh sagen können.“ (Otto Julius Bierbaum 1900)

[Vesselin]

@Cappa,

Ik heb je citaten van Metzinger nog een paar keer herlezen.

Tja... wat kan men daar aan toevoegen? Dit is uiterst secuur geformuleerd.

Ik herinner mij, dat, toen ik het boek las, dacht: "Dit is Schopenhauer, hedendaagse versie."

Ik ben er niet op ingegaan, ten eerste omdat ik er geen kritiek op te geven heb, buiten het feit dat ik een "intuïtief" gevoel heb dat een zuiver materialistisch non-dualisme niet juist zit.
Maar dat is een gevoel... en daarom geen argument.

Ten tweede was mijn bedoeling: op een eenvoudige manier te praten over hoe ik de dingen, in verband met het geheugen, in het dagelijks leven, ervaar.

Ge moogt dat gerust onnozel vinden. Dat stoort mij niet.

In debat gaan over hoe Metzinger het zegt, is iets waar ik niet eens dúrf aan beginnen, heden ten dage.
Vroeger was dat waarschijnlijk roekeloos gedrag, als gevolg van de "arrogantie der domheid".

[Vesselin]

Met de inhoud van dit bericht ben ik het helemaal niet eens.
Ook al heb ik het zelf geschreven.

Maar het was in een opwelling van irrationele emotionaliteit.

Ik weet dat er wel degelijk gefundeerde kritiek kan gegeven worden op het materialistisch non-dualisme.
Kennis-filosofen doen dat dan ook. Thomas Szasz en Alva Noé, bvb, wiens argumenten mij erg beïnvloed hebben.

Maar ik waag het niet meer om zelf te gaan argumenteren... het gaat tenslotte mijn petje te boven, heb ik ingezien.
Discussie (voorlopig?) gesloten.

Voorlopig... omdat ik liever - eindelijk -, voor de jaren die mij nog resten, van mijn leven wil genieten, nu ik eindelijk een zeker innerlijk evenwicht en vrede gevonden heb.

Ik kan twee dingen doen: ophouden met hier te posten - en het feit negeren dat ik heel graag schrijf.
Of onderwerpen behandelen die betekenis hebben in mijn dagelijks leven.

Zoals: niet toegeven aan de zwaartekracht!!!

[socrates]

Gelukkig zijn zij die weten dat er hen nog jaren resten.

[Vesselin]

Gelukkig zijn zij die weten dat er hen nog jaren resten.

Dat was een makkelijke!... Deugniet!

Natuurlijk weet ik dat niet!... Maar enig optimisme geeft moed...

Elke morgen open ik de terminal van mijn ubuntu-pc om te zien of er updates zijn.
Bij linux kun je de terminal zo instellen dat je elke keer een "interessant" citaat krijgt.
Vanmorgen was dat:

"Do your part to help preserve life on Earth... by trying to preserve your own."

Eigenlijk - zat ik (ja... ik zát neer op de stoel vóór mijn pc! ) vanmorgen te denken - had ik mijn onderwerp: "Wat geeft de beste kwaliteit aan mijn leven?" niet mogen sluiten.
Want daar was het mij om te doen:
Dialogeren over: de dingen die je hebt meegemaakt, de inzichten die je hebt verkregen, die er toe geleid hebben: dat de kwaliteit van je leven onmiskenbaar is toegenomen.

Jammer genoeg maakte het lange-tenen-gedrag van een paar personen, die elk serieus gesprek boycotten, het mij kotsbeu.

Niets verhindert mij, die draad - met een andere titel - weer op te nemen

Ik had hem hier alweer opgenomen... maar de titel is wat onhandig.

Een "academische" discussie over: wát het geheugen is, en hoe het wordt opgeslagen, heb ik hierdoor uitgelokt... en dat mág natuurlijk.

Maar mijn punt is:
Het is uiteindelijk dánkzij: het bewust in gedachten houden van de herinnering aan de informatie, over wat er nodig is om een verandering ten goede (bij een specifiek probleem) te bewerkstelligen, dat je daar ook kunt in slagen.

Op die manier is de titel: "Het geheugen in actie" nog zo slecht niet, als keuze.

[Vesselin]

Metzinger heeft gelijk, als hij zegt, dat we, van de totaliteit van de wereld - waarvan we dan ook nog eens deel uitmaken - maar een klein gedeelte kunnen opvangen en interpreteren.
Hij noemt dat "de ego-tunnel". Schopenhauer noemde dat: "mijn voorstelling van de wereld".

In het Oosten werd er al een paar duizend jaar geleden gezegd: "Het "bekende" is als een bootje op de oceaan van het "onbekende".

Het "bekende" heeft zijn grenzen. En dat geven serieuze wetenschappers ook toe. Maar die grenzen liggen natuurlijk niet vast.
Steeds gesofistikeerdere meetapparatuur, bvb, (microscoop, telescoop o.a.) heeft de grenzen van de waarneming ontzaglijk uitgebreid. Niemand kan nu voorspellen, wat er nog allemaal te ontdekken valt.

De vraag is ook: "Wat is onze relatie met de wereld daar buiten?"... Hoeveel ervan speelt er zich "in ons hoofd af"?

Dan kom je, o.a., bij de "kennis-filosofie" terecht, die de vraag stelt: "Wat kunnen wij eigenlijk écht weten?"

Wil je je in dat debat mengen - als amateur-filosoof - dan zul je een overzicht moeten krijgen van de verschillende stromingen, binnen die kennis-filosofie.

En... daargelaten, dat je de verschillende standpunten begrijpt (:twisted:), is er nog het probleem: om (op dit forum, bvb) mensen te ontmoeten, die deze inspanning ook gedaan hebben (dwz: een degelijk overzicht verkrijgen van de verschillende stromingen binnen de kennis-filosofie); en die niet zomaar één boekje gelezen hebben en dat dan gaan uitdragen als "evangelie".

Voor mij maakt dat - zoals ik het zelf de dag van vandaag bekijk - een zinvolle discussie zo goed als onmogelijk.

Ik begin er niet meer aan!

[socrates]

het bewust in gedachten houden van de herinnering aan de informatie,

Amaai, dit lijkt wat op een cryptische puzzel! Zo een opeenstapeling van complexe concepten is voor mij althans een te grote hap om in één breinslok te decoderen.🙄

[Vesselin]

Is dat zo?...

Wel... laat ik het illustreren met een voorbeeld uit de praktijk.

Ik krijg, tijdens een cursus Alexander-techniek, de informatie: hoe ik de anti-zwaartekracht-reflexen kan activeren en bewust maken.

Die anti-zwaartekracht-reflex is volkomen natuurlijk, en de beste manier om rechtop te bewegen... kleine kinderen doen dat volkomen spontaan.

Toch is dat, door jarenlange verkeerde houdingsgewoonten, zodanig onderdrukt dat het simpelweg niet meer functioneert!

Als ik dat wil herstellen, moet ik zeer alert blijven (tenminste voor geruime tijd - misschien wel voor de rest van mijn leven), om niet toe te staan dat ik steeds opnieuw in het oude patroon (de ingesleten verkeerde houdingsgewoonten) herval.

Dus moet ik de nieuwe informatie voortdurend in herinnering houden.

Dat is wat F. M. Alexander: "Constructieve bewuste controle van het gebruik van het zelf" noemde.

Dit vraagt een volgehouden mentale inspanning.
Vele mensen haken hier af (ook ik heb vele malen afgehaakt), omdat het, o zo, veel gemakkelijker lijkt, om op "automatische piloot" te functioneren!

Het is een keuze. En een keuze die men meestal maar maakt, als de verkeerde houdingsgewoonten te veel pijn veroorzaken.

En dan nog... er zijn pijnstillers bij de vleet. (Alcohol bvb, de meest populaire )

[Vesselin]

Habit is habit, and not to be flung out of the window by any man, but coaxed down-stairs a step at a time.
-- Mark Twain, "Pudd'nhead Wilson's Calendar

Poging tot vertaling:

"Gewoonte is gewoonte, en kan niet - door geen enkel mens - zomaar het raam uit gegooid worden, maar dient, van de trap, naar beneden gelokt te worden - met één trede tegelijk."

[Vesselin]

Begrijp me niet verkeerd...

Het is niet zo dat het zin heeft om alle handelingen, of processen, die automatisch verlopen, in vraag te stellen.
Dan zou je vlug knettergek worden.

Automatische handelingen worden wel uitgevoerd door een psycho-fysiek systeem dat soms niet goed gecoördineerd is, en dat kan dan op termijn problemen geven.
Het is dus soms nodig om de coördinatie te verbeteren of te herstellen.

Handelingen, die je uitvoert met een goed gecoördineerd lichaam, zijn eenvoudigweg minder lastig en efficiënter.

Als alles goed gaat, hoef je helemaal niets te ondernemen.

Ikzelf ben wél verplicht geweest de manier waarop ik mijn lichaam gebruikte te herzien.
En dat omdat ik problemen kreeg bij het zingen. Een activiteit die ik professioneel doe, en waar ik dus mijn boterham moet mee verdienen.

En ik heb ondervonden dat dit niet zomaar gemakkelijk op te lossen is!

Maar eens dat je er in slaagt het probleem op te lossen, en weet wat daar voor nodig is, kijk je voor de rest van je leven wel anders tegen "gewoontes" aan... Dat kan ik je uit ervaring verzekeren.
Daarom ook dat het woord "voordenken" voor mij een reële praktische betekenis heeft.

Ik kan daar nog veel over vertellen... maar als er geen interesse voor is, hou ik verder mijn mond!

[socrates]

Vergeet niet dat dit geen chatbox is en dat het bijgevolg maar normaal is dat er niet bij elke posting van jou meteen een reactie volgt.
Mijn ervaring met gewoonten is, dat ze makkelijker te verwerven zijn dan kwijt te raken. Mogelijk komt dat omdat de gewoontevorming min of meer onbewust gebeurt, gewoon door het veelvuldig herhalen van hetzelfde gedrag, wordt bv. de zintuig-ledemaat coördinatie als een "programma" in het geheugen opgeborgen en komt bij een passende trigger telkens dat zelfde programma zich ontplooien. Als men een nieuw programma wil gaan inplanten gebeurt dat bewust, wat de zaak al bemoeilijkt, maar bovendien heeft men dan twee moeilijkheden op te lossen, het oude programma wissen en het nieuwe "schrijven". Het wissen van het oude programma is wellicht het moeilijkst omdat men er gewoon niet zo goed bij kan, het werd immers hoofdzakelijk in het onbewuste gebied van het brein bewaard. In een eerder voorbeeld gaf ik al aan dat het soms nodig is de twee programma's naast elkaar te behouden. (auto remmen bij gevaar, niet remmen bij ijzel)

[Vesselin]

Als de manier waarop ge iets doet - een hamer en een beitel vasthouden, een bezem gebruiken bij het vegen, piano of viool spelen, om het even wat - problemen geeft (wat een eufemisme is voor: pijn veroorzaakt) en ge wilt dat veranderen, dan moet ge die handeling, en de manier waarom ge uw lichaam daarbij gebruikt, opnieuw aanleren.

Dat kost tijd en moet zeer zorgvuldig gebeuren.
Het probleem dat zich voordoet is namelijk: dat de oude, ingesleten manier een veel sterkere impuls geeft dan de nieuw aangeleerde manier!

Als ge de prikkel krijgt om de handeling, die ge wilt veranderen, uit te voeren - en ge reageert onmiddellijk op die prikkel - dan kunt ge er donder op zeggen, dat ge het automatisch op de oude manier gaat doen!

Hoe dit op te lossen?

F. M. Alexander loste dit op de volgende manier op:

1. Ik krijg de prikkel om de handeling, die ik wil veranderen, uit te voeren.

2. Ik weiger bewust om onmiddellijk op die prikkel in te gaan en doe even niets.
Alexander noemde die fase "inhibitie", hetgeen niets de maken heeft met de term die Freud gebruikte.

3. Tijdens die bewust gekozen pauze overloop ik in gedachten wat ik geleerd heb in verband met een beter gebruik, een betere coördinatie van mijn lichaam.

4. Als ik voldoende vertrouwen heb in het uitvoeren van de handeling op de nieuwe, betere manier, voer ik ze uit, of doe iets helemaal anders, als controle.

5. Na verloop van tijd is de impuls om de handeling uit te voeren op de nieuwe, beter gecoördineerde manier, sterker dan de ingesleten gewoonte en is het probleem opgelost.

6. Een bijkomend gevolg van deze "techniek", is: een toegenomen alertheid voor de manier waarop ge uw lichaam gebruikt bij het uitvoeren van handelingen. Hetgeen Alexander: "constructieve bewuste controle" noemde.