Een bijdrage die ik op het blog van de carabiniers gezet heb.
Opleiding te Turnhout en de Purgeeractie
Mijn drie dagen, ja toen waren het echt nog drie dagen, in het 'Klein Kasteeltje' waarvan ik me nog herinner in een potje te pissen en mijn buurman in het rijtje mij vroeg om wat over te tappen, ook nog werd ik in een volledig donkere kamer geduwd, een stem vroeg me;
wat ziet ge?…. niets, dan weer, wat ziet ge ?…en weer…niets, waarop die stem kwaad riep maak dat ge buiten zijt, maar kon de deurklink niet vinden, ben toch buiten geraakt hoor.!!!
Mijn oproepingsbevel kwam een tijdje later, ik moest naar het 3e O C I te Turnhout. Wat een avontuur, had nog nooit op de trein gezeten, maar wist wel al wie Sinterklaas was zulle. Van in Brussel Noord naar Antwerpen en overstappen in Mechelen en toen we in Turnhout kwamen werden we opgewacht door ene met een paar strepen op zijn mouw, een ding weet ik nog, hij kon hard roepen. Vandaar te voet naar de kazerne waar we ingedeeld werden per Cie. en per kamer. Ik lag in de eerste Cie op het gelijkvloers de eerste kamer tegen de inkom.
Na twee dagen in burger rond gelopen te hebben en kennis gemaakt te hebben met patatten jassen, kamer kuisen en matras en deken opplooien, kregen we de derde dag onze uitrusting die bestond uit een kid-bagg, een bleukes muts met kentekens, een 2e hands battle dress en een nieuw, twee paar kousen, twee paar schoenen, 2 hemden, 2 onderbroeken zo van die grote tot op de knieën, 2 onderhemden met lange mouwen, een linnen broek en een korte; zo eentje, te kort voor een lange en te lang voor een korte, en voor in de winter onze kapoot en wollen handschoenen. En onze helm, ja zo ene lijk een teljoor’, van het Engels leger. Ook van alle klein spullen; een kleer- en schoenborstel, was- en scheergerief, naaigerief, linnenwaskom enz. En ja, grote en kleine rugzak, gordel en koppelriemen, en been beschermers. Ons wapen,een "Mauser" met lader van 5 kogels en grendelen bij elk schot. Na een paar uur hadden we verzameling in kledij op het plein en de eerste drill kon beginnen. Van onze inentingen moet er toch ook iets gezegd worden, zo iets lijk een crème fraiche spuit. Iedereen op een rij en zo’n naald van xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com
smarttags" />20 cm in de rug achter de schouderbladen!!!
Na 6 weken afzien, zweten en zand slikken op Thielen-heide en Vosselaar waren we echte infanteristen en konden we naar onze eenheid.
Ooit gehoord over de grap van de Purge??? !!!!!
Op doktersbevel, na te veel klachten over verstopping zouden ze de kwaal wel oplossen. Die avond was ik van pikket en moest naar de keuken helpen ketels halen, een kok vertelde me, niet van de wortels met erwtjes eten hé maar ze zagen er zo lekker uit zodat ik ook een schepje nam. Tien uur, lichten uit en slapen, na een paar uur werd ik wakker en iedereen op de loop,…..
Wat gebeurd er hier ??….. voelde gij niks, neen !…. iedereen zit met ‘t schijt !!!!
Van de stank ga ik maar niet spreken maar na een poosje voelde ik ook iets maar wat ik toen meegemaakt heb is niet te beschrijven, vlug broek en schoenen aan en naar buiten, maar zij die van verder kwamen lieten het lopen waar ze stonden, echt; de stront liep de trappen af.
En het was één uitgelijnde baan naar buiten, toen ik aan de wc’s kwam was er geen enkele vrij en kon ik mijn buikje verlossen ergens in een hoekje.
Die morgen had niemand honger en werden de brandslangen gebruikt om al dat goedje
Na onze opleiding werd iedereen naar zijn eenheid gestuurd, behalve ik.
Niemand wist wat met mij aanvangen, ik stond niet op de lijst, zo verbleef ik een paar dagen alleen in een gans verlaten blok en ging eten in de 6e Cie bij de opleiding O/Offr. Na 8 dagen staken ze me in de 8e Cie bij de opleiding zware wapens. Een MI.30 had voor ons geen geheimen meer, we leerden er de afstand schatten, het vizier te regelen volgens de windrichting en windsterkte, ook de reserveloop verwisselen moest heel vlug kunnen. Als proefwerk hadden we, het geblinddoekt uiteenhalen en weer monteren van onze MI.50. Neen, ik heb nooit met scherp mogen schieten, eindelijk wist men dat ik naar de 10e Cie moest voor een chauffeurs opleiding.
De anderen hadden eerst op het oefenplein van Vosselaar leren schakelen en sturen, zonder iets te vragen moest ik achter het stuur kruipen van een ‘Fordson’, platte snuit, wielen van een bulldozer versnellingspook van 1 meter, dubbele koppeling, rechts stuur, en met de zwengel ingang draaien, had ge dien moniteur moeten horen, moest de colonne volgen, na dat ik een paar keer geblokkeerd was en de motor moest in gang draaien mocht ik niet meer rijden, hij zou me een goed rapport geven, maar toen hij hoorde dat ik geen scholingskaart had en voor de eerste keer achter een stuur zat, kreeg dien sukkelaar alle kleuren van de regenboog.
Na het eerste examen hadden we met een paar gebuisden een intensieve opleiding en veertien dagen later kon ik naar mijn eenheid met een chauffeurs brevet op zak. De tocht ging naar Verviers bij het 14e linie, maar kwam daar in bijna verlaten kazerne aan, ze waren op maneuvers, en ondertussen mocht ik mij bezig houden met boeken lezen.
Bij hun thuiskomst was ik wel bij de chauffeurs maar had geen voertuig, het was van hier dat we in onderhoud gingen naar het mobilisatie depot van Borsbeek, de zogezegde voertuigen klaar voor de oorlog stonden de helft zonder benzine, ze moesten overgebracht worden naar Neerhespen, er waren twee types van FN , met brede bumper en smalle, deze laatsten hadden de gaspedaal in het midden, gevaarlijk!!!!
Ongeveer de helft van de camions raakten op eigen kracht ter bestemming, zo passeerden enkele weken tot onze verhuis naar Luik. Hier kreeg ik een Fort-jeep van het Amerikaans leger en gingen we op kamp naar Beverlo.
Het vaakst werd er gebold voor de TS en hadden we met hen een goede band. Ook van hier uit gingen we naar Vogelsang per trein tot Gemünd. Met de ontbinding van het bataljon verhuisden we naar Siegen.
Tot hier mijn verhaal gedurende 18 maanden, met tranen in de ogen heb ik afscheid genomen van mijn kameraden.
’t Was ne schone tijd!!!