Je denkt misschien...

[littlestarr]

Blits-bezoekje

De tijd staat niet stil
Genadeloos tikt hij verder
Het is niet wat ik wil
Dan weer wel en mag het snel

Tweede Pasen op een rij
Zonder kleinkinderen erbij
Velen moeten dit ondergaan
Stil en gelaten, de brave onderdaan

Aan allen die zich nu alleen voelen
Gewoon even "binnenwippen"
Ieder met ons eigen kopje koffie
Ieder in ons eigen huis

Groetjes
Littlestar

[*Joy*]

Dank je wèl Littlestar...

Voor jou ook een rustige dag ..
Voor mij ook zonder " kleinkinderen"
Blij met je Blits-bezoekje.

Warme groet,

Joy,

[mamacalypso]

Ook hier zonder de kleinkinderen.
Zal ook nog een koffietje nemen.
Groetjes, Littlestar en Joy en eventuele volgenden.

[Nunc aut nunquam]

Het leven zoals het is …

Het leven is (on)gemeen boeiend. Op twee weken tijd ben ik twee mensen verloren, onverwachts een naaste buur en wel verwacht een goede vriend aan kanker. Het is even slikken als de dood zo akelig dichtbij komt. Een gevoel van rouwen en verdrietig zijn blijft me onbehaaglijk vergezellen.
Zaterdagmiddag ga ik de kippen van mijn buurvrouw tafelrestjes geven en een ongelukkig miauwen klinkt vanuit een stapel brandhout. Met mijn nog lichtjes dampende kippenrestjes trek ik op onderzoek.
“Poesje, poesje, kom, kom” roep ik en onmiddellijk verschijnt er een klein schattig poezenkopje.
Het blijft hartverscheurend miauwen. Ik probeer het poesje gerust te stellen en kom met het lekkere eten haar richting uit. Bibberend van honger en kou kijkt het schichtig mijn richting uit. Na enig aarzelen zet ze haar tanden in het kippenvlees en schrokt het binnen.
Mijn buurvrouw komt buiten en zegt:.
“Ik weet niet waar dat poesje vandaan komt, maar ik moet het niet hebben. Ik zie graag dieren maar niet in huis.”
Ondertussen eet het poesje zenuwachtig verder. Mijn grijze cellen draaien op volle toeren. Hoe kan ik dit dutsje helpen?
“Ik neem het mee naar huis, ik heb altijd kattenvoer staan, dan doe ik het maandag naar het dierenasiel. Dat is nog altijd beter dan het op straat te laten dolen” zeg ik met vaste stem, maar ondertussen was ik daar toch niet zo zeker van.
We praten nog even verder en als alle vlees verorberd is vertrek ik naar huis.
Het poesje volgt mij of de eetkom, wie zal het zeggen, maar het lijkt alsof we daar weken voor getraind hebben. Telkens ik het poesje aanspreek reageert het blij.
Zondag verloopt onze samenwerking ook prima en het beestje herstelt vlot van haar bar avontuur. Het is lief, speels, voorzichtig met de nageltjes en komt direct als ik er op roep. Kortom, het is een zalig diertje.
Maandagvoormiddag vertrek ik naar de winkel en stop bij een andere buurvrouw, wiens poes ik altijd verzorg tijdens hun vakanties.
“Ann, hebben jullie geen bench om poezen te vervoeren, die van mij staat bij ons dochter” vraag ik.
“Neen, dat hebben wij niet, ik doe dat altijd met een doos” antwoordt zij.
“Maar wacht eens, de zoon van mijn broer, zijn poes is onlangs gestorven en die willen doodgraag een poes. Ik zal eens telefoneren, hij is vandaag thuis.”
“Oke, maar het moet echt wel snel gaan, want deze namiddag moet de poes weg. Ik kan niet wachten omdat we er zelf een paar dagen op uit trekken.”
Na het winkelen ben ik alles in de kasten aan het zetten en de telefoon rinkelt.
“Kan Thomas nu naar de poes komen kijken?” vraagt Ann.
“Nu direct” stamel ik ongelovig.
“Ja, ja, hij staat hier bij mij, we kunnen onmiddellijk komen.”
Natuurlijk, hoe sneller hoe liever” antwoord ik blij.
Ik kan het amper geloven, maar het poesje heeft een thuis, het moet niet naar het asiel. Wat ben ik toch een watje, ik mis het beestje nu al en ik heb er maar anderhalve dag voor gezorgd..
Maar de blijdschap die ik nu voel is zo intens, dat het verdriet van voorheen als een warme mantel mij omhult. Ik sluit weer vrede met de wereld om mij heen.

Lieve groetjes aan allen die hier af en toe verpozen


Littlestar

[littlestarr]

Oeps, dat tekstje nog eens herlezen. Het schrijfsel zat ver weg geborgen in mijn geheugenkastje. Het voelde warm en veilig, gewoon heel leuk. Wat ik hier nu zit te "uit te kramen", eigenlijk schrok ik nog van mezelf. Zo gedreven om een diertje te redden... Zo ook voor mensen hoor.
Zoveel mooie teksten en gedichten zitten hier op seni verborgen van anderen. Te veel om te gaan grasduinen, je komt tijd te kort als je alles wilt lezen. Toch fijn dat te weten dat er mensen zijn die hier hun gevoelens kunnen uiten of in stilte beleven. Ook ik probeer hier te ventileren als het allemaal wat veel om dragen is en dat voelt goed. Als ik af en toe iemand kan steunen met wie ik ben is dat mooi meegenomen.
Sterkte aan allen die nu weer aan hun gestorven geliefden worden herinnerd. Voor velen een moeilijke tijd, anderen kunnen het loslaten en verder gaan met hun leven.
Het leven is een waterloop
soms rustig en kalm
dan weer woest en wild
maar altijd vind het een uitweg
het neemt je mee zonder dralen
we moeten het allen toch ondergaan.

[littlestarr]

Zware tijd
voor wie het moeilijk heeft
Schijnbaar de hele wereld vrolijk en gelukkig
en jij treurt om verlies of ziekte, piekerdwang of muizen in je hoofd .....


Als je eenzaam bent wens ik je liefde
Als je down bent wens ik je vreugde
Als je angstig bent wens ik je rust
Als je je leeg voelt wens ik je hoop
Iedere dag is een nieuw begin
Geef jezelf een schop en vlieg erin

Vrolijk kerstfeest en gelukkig nieuwjaar
We duimen voor eindelijk weer een "normaal" jaar

[littlestarr]

Weeral iemand in de prak
Partner buitengezet
Geld verdween in zijn zak
Met anderen dolle pret

Wat nu
Achtergelaten met heel veel schulden
Wat nu
Ze kan eindelijk niets meer dulden

Slapeloze nachten
Meer dan 10 kilo kwijt
De tranen verzachten
Haar pijn en spijt

Sterkte meid
Je "genezing" kan eindelijk beginnen

[*Joy*]

Schrijnend verhaal Littlestar !!
Ik zoek naar de juiste woorden of zinnen , ben gewoon sprakeloos .
En toch " hoop" ik dat alles goed komt .
Daarom, aan allen die te maken hebben met " Verdriet, eenzaamheid , verlies, ziekte, pijn " blijven vechten.

Warme en oprechte knuffel aan iedereen .
En tot 2022 !!

Joy,