Verdriet slijt nooit volgens mij.
-
Hobo - Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40
Ik had al een reactie gepost en later verwijderd.
Omdat blijkbaar op heel wat topics een soort eenrichtingsverkeer overweegt,
waarbij weinig of niet wordt gelezen wat anderen wilden délen!?
Vandaag op 1 November vat ik nogmaals de eigen levenservaring samen.
Men deelt het leven met iemand waarvan men houdt.
Tijdens het verouderingsproces evolueert dat vaak naar "elkaar helpen en/of steunen".
Maar als duo samenleven houdt in, dat helaas één van beiden als laatste het licht zal doven.
Dan kan men als "achterblijver" trachten in te zien,
dat liefde en genegenheid wel deelbaar is (of was) door twee.
Maar... de affectie voor de partner een deel eigenliefde is, die men erop projecteert.
Dat laatste blijkt dan wat doelloos verloren te zijn,
zoals iemand die dagelijks in de badkamer haar of zijn toilet opmaakt, tot de spiegel er niet meer is.
En dan min of meer op de tast moet beginnen zoeken naar het beeld van voorheen.
Wie door het verdriet heen beseft, wat men heeft kunnen/mogen délen,
kan best de daarin verankerde rijkdom aan herinneringen als troostende toevlucht kiezen.
P.s.: Er bestaan in Vlaanderen nogal wat lokale initiatieven,
waar alleenstaande mensen binnen allerlei activiteiten,
vrijblijvend een vrije tijdsbesteding kunnen zoeken en/of vinden.
"R.A.V.A.L" is er één van. En te vinden op www.raval.be
H.
Omdat blijkbaar op heel wat topics een soort eenrichtingsverkeer overweegt,
waarbij weinig of niet wordt gelezen wat anderen wilden délen!?
Vandaag op 1 November vat ik nogmaals de eigen levenservaring samen.
Men deelt het leven met iemand waarvan men houdt.
Tijdens het verouderingsproces evolueert dat vaak naar "elkaar helpen en/of steunen".
Maar als duo samenleven houdt in, dat helaas één van beiden als laatste het licht zal doven.
Dan kan men als "achterblijver" trachten in te zien,
dat liefde en genegenheid wel deelbaar is (of was) door twee.
Maar... de affectie voor de partner een deel eigenliefde is, die men erop projecteert.
Dat laatste blijkt dan wat doelloos verloren te zijn,
zoals iemand die dagelijks in de badkamer haar of zijn toilet opmaakt, tot de spiegel er niet meer is.
En dan min of meer op de tast moet beginnen zoeken naar het beeld van voorheen.
Wie door het verdriet heen beseft, wat men heeft kunnen/mogen délen,
kan best de daarin verankerde rijkdom aan herinneringen als troostende toevlucht kiezen.
P.s.: Er bestaan in Vlaanderen nogal wat lokale initiatieven,
waar alleenstaande mensen binnen allerlei activiteiten,
vrijblijvend een vrije tijdsbesteding kunnen zoeken en/of vinden.
"R.A.V.A.L" is er één van. En te vinden op www.raval.be
H.
-
Nunc aut nunquam - Lid geworden op: 25 nov 2019, 18:28
- Locatie: Aubagne
Ook het doorvoelen van emoties, hoe pijnlijk ze soms ook zijn, is in zichzelf al genezend Soms lijkt het alsof het voelen van onze gevoelens alles alleen maar erger maakt. Maar als gevoelens in al hun hevigheid even mogen worden gevoeld en gedragen, duren ze juist erg kort. Soms minuten, soms maar seconden. Juist als we de natuurlijke beweging van onze gevoelens tegenhouden, belanden we in een soort frustrerend niemandsland. Het is belangrijk om gevoelens te accepteren voor wat ze zijn. Wat je voelt is niet fout, het is gewoon zo. Net als bij het weer: we kunnen niet kiezen wat het gaat worden, en ons ertegen verzetten maakt niet dat het weggaat. Maar als je stilstaat bij je gevoel en het ten volle toelaat, en uitzit tot de golf voorbij is, krijg je inzicht, bevrijding en opluchting.
We zijn te geobsedeerd met geluk. We zijn te zeer bezig met gelukkig zijn. We willen dat alles leuk, leuk, leuk is. We moeten in dit aardse leven aanvaarden dat het af en toe ook moeilijk kan zijn. Maar we hebben het moeilijk met de kleine lastigheden van het gewone leven. We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe gewoon verdrietig is. Voorheen konden we uitkijken naar een hemel na dit leven, waar het leven goed zou zijn. Deze hemel is afgeschaft, dat paste niet meer in de begroting. Nu willen wij zo nodig de hemel hier. Met onze westerse hoogmoed denken we ook dat we deze hemel kunnen maken, produceren of zelfs kunnen kopen. Dat is een grove vergissing dat we dat willen. En dit streven naar een onmogelijke regen van geluk zorgt voor veel miserie, depressie en vermoeidheid. Meestal hebben we nog niet voldoende aan het gewone geluk, maar we willen zo nodig fantastisch gelukkig zijn. De meeste mensen willen dat alles ongelofelijk is. Niet zomaar een beetje content, maar fantastisch.
En wat is nu het probleem van onze maatschappij? Dat verdriet moet altijd worden weggemoffeld in de duisternis; onze lastigheid, onze moeilijkheid, onze kwetsbaarheid en ons tekort wordt weggeduwd in de duisternis. We kunnen daarvoor niet terecht bij onze vrienden en onze geliefden, want we moeten altijd stoer en leuk en sterk zijn.
‘Als je zelfbewust bent, ervaar je jezelf als een standvastige, genuanceerde identiteit die los staat van de appreciatie of de ideeën van de ander. Dat anderen van mening verschillen met jou, vormt geen bedreiging. Mensen die altijd gelijk willen krijgen daarentegen, hebben een broos zelfbeeld. Een verschillend standpunt ervaren ze als een afwijzing van hun volledige persoon. De paradox dat de ander sterk van mening verschilt met hen maar hen toch apprecieert, is moeilijk te vatten voor hen. In een discussie zullen ze er dan ook alles aan doen om gelijk te krijgen.
Sommige hebben allemaal modellen van de werkelijkheid in hun hoofd, over de wereld, over henzelf, over anderen, gebaseerd op hun ervaringen en herinneringen. Als je voldoende zelfvertrouwen hebt, ga je ervan uit dat je de wereld tegemoet kan treden in al zijn grijsschakeringen. Mensen met weinig vertrouwen in zichzelf en in hun omgeving zijn geneigd te denken in zwart-witmodellen. De ander is ofwel voor, ofwel tegen hen. Als ze meegaan in de gedachtegang van de ander moeten ze het beeld over zichzelf of over de wereld bijstellen. Ze bezitten echter niet het zelfvertrouwen om met alle nuances en mogelijke veranderingen die anderen hen aanreiken om te gaan.’
Mensen die zich als kind niet mochten uiten, die bijvoorbeeld niet mochten praten aan tafel, eisen later soms hun plaats op door altijd het laatste woord te hebben.’ De behoefte om altijd gelijk te hebben, is eigen aan een gesprek dat ze aangaan.
Gelijk hebben voelt fijn. Door gelijk te hebben laat je aan jezelf zien dat je een waardevol persoon bent. Je laat zien dat je verstand van zaken hebt, dat je goed geïnformeerd bent en dat je de wereld iets te bieden hebt. Het draagt iets bij aan je trots, je voelt je eventjes een beter persoon.
Het voelt lekker om altijd gelijk te hebben. Dat is ook de reden dat veel mensen hier ontzettend veel van hun tijd en energie aan besteden. Hoe vaker ze gelijk krijgen, des te beter ze zich over zichzelf voelen. Het lijkt voor korte tijd bij te dragen aan het zelfvertrouwen.
De vraag is echter, wat gebeurt er aan de andere kant van de lijn wanneer jij je best doet om gelijk te hebben? Welke ongewenste schade levert deze gewoonte je op? Over het algemeen zullen mensen jou graag vermijden wanneer je altijd het laatste woord wilt hebben. Wellicht dat ze de woordenstrijd nog een paar keer willen aangaan maar op termijn zal het eindigen in gelatenheid of berusting. Het gevoel van ‘laat maar’ gaat overheersen bij anderen omdat een gesprek of discussie zinloos is. Dat betekent dat je alle commitment en credits verliest, zelfs al krijg jij je zin.
We zijn te geobsedeerd met geluk. We zijn te zeer bezig met gelukkig zijn. We willen dat alles leuk, leuk, leuk is. We moeten in dit aardse leven aanvaarden dat het af en toe ook moeilijk kan zijn. Maar we hebben het moeilijk met de kleine lastigheden van het gewone leven. We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe gewoon verdrietig is. Voorheen konden we uitkijken naar een hemel na dit leven, waar het leven goed zou zijn. Deze hemel is afgeschaft, dat paste niet meer in de begroting. Nu willen wij zo nodig de hemel hier. Met onze westerse hoogmoed denken we ook dat we deze hemel kunnen maken, produceren of zelfs kunnen kopen. Dat is een grove vergissing dat we dat willen. En dit streven naar een onmogelijke regen van geluk zorgt voor veel miserie, depressie en vermoeidheid. Meestal hebben we nog niet voldoende aan het gewone geluk, maar we willen zo nodig fantastisch gelukkig zijn. De meeste mensen willen dat alles ongelofelijk is. Niet zomaar een beetje content, maar fantastisch.
En wat is nu het probleem van onze maatschappij? Dat verdriet moet altijd worden weggemoffeld in de duisternis; onze lastigheid, onze moeilijkheid, onze kwetsbaarheid en ons tekort wordt weggeduwd in de duisternis. We kunnen daarvoor niet terecht bij onze vrienden en onze geliefden, want we moeten altijd stoer en leuk en sterk zijn.
‘Als je zelfbewust bent, ervaar je jezelf als een standvastige, genuanceerde identiteit die los staat van de appreciatie of de ideeën van de ander. Dat anderen van mening verschillen met jou, vormt geen bedreiging. Mensen die altijd gelijk willen krijgen daarentegen, hebben een broos zelfbeeld. Een verschillend standpunt ervaren ze als een afwijzing van hun volledige persoon. De paradox dat de ander sterk van mening verschilt met hen maar hen toch apprecieert, is moeilijk te vatten voor hen. In een discussie zullen ze er dan ook alles aan doen om gelijk te krijgen.
Sommige hebben allemaal modellen van de werkelijkheid in hun hoofd, over de wereld, over henzelf, over anderen, gebaseerd op hun ervaringen en herinneringen. Als je voldoende zelfvertrouwen hebt, ga je ervan uit dat je de wereld tegemoet kan treden in al zijn grijsschakeringen. Mensen met weinig vertrouwen in zichzelf en in hun omgeving zijn geneigd te denken in zwart-witmodellen. De ander is ofwel voor, ofwel tegen hen. Als ze meegaan in de gedachtegang van de ander moeten ze het beeld over zichzelf of over de wereld bijstellen. Ze bezitten echter niet het zelfvertrouwen om met alle nuances en mogelijke veranderingen die anderen hen aanreiken om te gaan.’
Mensen die zich als kind niet mochten uiten, die bijvoorbeeld niet mochten praten aan tafel, eisen later soms hun plaats op door altijd het laatste woord te hebben.’ De behoefte om altijd gelijk te hebben, is eigen aan een gesprek dat ze aangaan.
Gelijk hebben voelt fijn. Door gelijk te hebben laat je aan jezelf zien dat je een waardevol persoon bent. Je laat zien dat je verstand van zaken hebt, dat je goed geïnformeerd bent en dat je de wereld iets te bieden hebt. Het draagt iets bij aan je trots, je voelt je eventjes een beter persoon.
Het voelt lekker om altijd gelijk te hebben. Dat is ook de reden dat veel mensen hier ontzettend veel van hun tijd en energie aan besteden. Hoe vaker ze gelijk krijgen, des te beter ze zich over zichzelf voelen. Het lijkt voor korte tijd bij te dragen aan het zelfvertrouwen.
De vraag is echter, wat gebeurt er aan de andere kant van de lijn wanneer jij je best doet om gelijk te hebben? Welke ongewenste schade levert deze gewoonte je op? Over het algemeen zullen mensen jou graag vermijden wanneer je altijd het laatste woord wilt hebben. Wellicht dat ze de woordenstrijd nog een paar keer willen aangaan maar op termijn zal het eindigen in gelatenheid of berusting. Het gevoel van ‘laat maar’ gaat overheersen bij anderen omdat een gesprek of discussie zinloos is. Dat betekent dat je alle commitment en credits verliest, zelfs al krijg jij je zin.
Laatst gewijzigd door Nunc aut nunquam op 17 jan 2022, 18:13, 4 keer totaal gewijzigd.
Toen ik de mensen leerde kennen ben ik van de dieren gaan houden.
-
socrates - Lid geworden op: 05 nov 2005, 19:32
- Locatie: EUROPA
En Socrates
‘Als je zelfbewust bent, ervaar je jezelf als een standvastige, genuanceerde identiteit die los staat van de appreciatie of de ideeën van de ander. Dat anderen van mening verschillen met jou, vormt geen bedreiging. Mensen die altijd gelijk willen krijgen daarentegen, hebben een broos zelfbeeld.
Over wie hebt U het hierboven nu ? Bedoelt U de "nick socrates" of gaat het over de nick nunc ??
Als U geen medelijden zoekt, wat zoekt U dan wel met uw verhaal op een publiek forum ?
Socrates was er niet op uit om gelijk te krijgen, hij/zij wilde U enkel helpen met "goede" raad. Maar uw verdriet vasthouden, tegen alle redelijkheid in, geeft U wellicht meer het gevoel dat U de wereld iets te bieden heeft ? Waarschijnlijk is dat ook wel zo.
PS: Toen ik de dieren leerde kennen ging ik de mensen beter begrijpen.
‘Als je zelfbewust bent, ervaar je jezelf als een standvastige, genuanceerde identiteit die los staat van de appreciatie of de ideeën van de ander. Dat anderen van mening verschillen met jou, vormt geen bedreiging. Mensen die altijd gelijk willen krijgen daarentegen, hebben een broos zelfbeeld.
Over wie hebt U het hierboven nu ? Bedoelt U de "nick socrates" of gaat het over de nick nunc ??
Als U geen medelijden zoekt, wat zoekt U dan wel met uw verhaal op een publiek forum ?
Socrates was er niet op uit om gelijk te krijgen, hij/zij wilde U enkel helpen met "goede" raad. Maar uw verdriet vasthouden, tegen alle redelijkheid in, geeft U wellicht meer het gevoel dat U de wereld iets te bieden heeft ? Waarschijnlijk is dat ook wel zo.
PS: Toen ik de dieren leerde kennen ging ik de mensen beter begrijpen.
Laat het middel nooit het doel vervangen !
-
littlestarr - Lid geworden op: 20 mar 2021, 08:52
Meegelezen, kan weinig zinvols toevoegen. Zoveel tekst om te begrijpen even tijd nodig, omdat ik niet alles begrijp. Gelukkig zijn alle mensen anders en is de mensheid een speeltuin om ze te observeren, ontleden, waarnemen en als het lukt begrijpen.
Groetjes
Groetjes
Laatst gewijzigd door littlestarr op 03 nov 2021, 18:57, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Hobo - Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40
@ Nunc aut nunquam 
Het leven is een lijvig boek, dus moet men soms een pagina durven/kunnen/willen omslaan,
om ooit bij het einde uit te komen.
Anders zal men nogal wat hoofdstukken moeten missen.
Ieder moet het verdriet op een eigen wijze kunnen verwerken.
Maar...(blijven) treuren om een verlies, zal dat verlies niet rechtzetten en/of compenseren.
Als een geliefde vroeger dan jijzelf achter de finale horizon verdwijnt,
kan/mag men er hopelijk van uitgaan,
dat die geliefde het beste voorhad met JOUW toekomst.
Carpe Diem!
H.
Het leven is een lijvig boek, dus moet men soms een pagina durven/kunnen/willen omslaan,
om ooit bij het einde uit te komen.
Anders zal men nogal wat hoofdstukken moeten missen.
Ieder moet het verdriet op een eigen wijze kunnen verwerken.
Maar...(blijven) treuren om een verlies, zal dat verlies niet rechtzetten en/of compenseren.
Als een geliefde vroeger dan jijzelf achter de finale horizon verdwijnt,
kan/mag men er hopelijk van uitgaan,
dat die geliefde het beste voorhad met JOUW toekomst.
Carpe Diem!
H.
-
Nunc aut nunquam - Lid geworden op: 25 nov 2019, 18:28
- Locatie: Aubagne
littlestarr schreef: ↑03 nov 2021, 12:00Meegelezen, kan weinig zinvols toevoegen. Zoveel tekst om te begrijpen in dat ik niet alles begrijp. Gelukkig zijn alle mensen anders en is de mensheid een speeltuin om ze te observeren, ontleden, waarnemen en als het lukt begrijpen.
Groetjes
Toen ik de mensen leerde kennen ben ik van de dieren gaan houden.
-
littlestarr - Lid geworden op: 20 mar 2021, 08:52
Thx, foutje rechtgezet
Niemand is perfect en ik zeker niet
Groetjes
Niemand is perfect en ik zeker niet
Groetjes
-
Nunc aut nunquam - Lid geworden op: 25 nov 2019, 18:28
- Locatie: Aubagne
littlestarr schreef: ↑03 nov 2021, 18:59Thx, foutje rechtgezet
Niemand is perfect en ik zeker niet
Groetjes
Het was niet een klein tikfoutje, maar de serene benadering die ik bedoelde hoor. Dat verdiende een pluim. GRTS en tot..........Toen ik de mensen leerde kennen ben ik van de dieren gaan houden.
-
Nunc aut nunquam - Lid geworden op: 25 nov 2019, 18:28
- Locatie: Aubagne
Ik zag de hemel opengaan,
gedragen door een brede regenboog.
Ik zag nog eens je ogen opengaan,
toen ik onbeholpen naar je boog.
Ik zag je gele handen
waarin ik zacht de mijne sloot.
Ik zag je stil belanden
aan de overzijde van de dood.
Ik zag de hemel opengaan
en jou, voor altijd, binnengaan.
Vandaag droevige verjaardag van het heengaan mijn vriendin. We zijn nu 47 jaar verder en ik denk er nog steeds aan.
gedragen door een brede regenboog.
Ik zag nog eens je ogen opengaan,
toen ik onbeholpen naar je boog.
Ik zag je gele handen
waarin ik zacht de mijne sloot.
Ik zag je stil belanden
aan de overzijde van de dood.
Ik zag de hemel opengaan
en jou, voor altijd, binnengaan.
Vandaag droevige verjaardag van het heengaan mijn vriendin. We zijn nu 47 jaar verder en ik denk er nog steeds aan.
Toen ik de mensen leerde kennen ben ik van de dieren gaan houden.
-
littlestarr - Lid geworden op: 20 mar 2021, 08:52
Ergens gelezen, ik denk dat de tekst hier op zijn plaats is
Hoe wens je iemand
Een fijne Kerst
Als ze verdrietig zijn
Hoe zeg je fijne dagen
in een tijd van pijn
Hoe wens je een gelukkig jaar
Als de tijd zo kostbaar i
Hoe wens je iemand een fijne tijd
Bij een groot gemis
Ik weet niet hoe dat moet
Maar ik stuur je
Met een warme simpele groet
Want juist in tijden van verdriet
Angst eenzaamheid of pijn
Gaat het niet om woorden
Maar om er te zijn.
Warme groetjes
Hoe wens je iemand
Een fijne Kerst
Als ze verdrietig zijn
Hoe zeg je fijne dagen
in een tijd van pijn
Hoe wens je een gelukkig jaar
Als de tijd zo kostbaar i
Hoe wens je iemand een fijne tijd
Bij een groot gemis
Ik weet niet hoe dat moet
Maar ik stuur je
Met een warme simpele groet
Want juist in tijden van verdriet
Angst eenzaamheid of pijn
Gaat het niet om woorden
Maar om er te zijn.
Warme groetjes
-
Nunc aut nunquam - Lid geworden op: 25 nov 2019, 18:28
- Locatie: Aubagne
Allen bedankt. Ik wens iedereen en ook de naasten een fijne en welgemeende eindejaar periode toe.
Toen ik de mensen leerde kennen ben ik van de dieren gaan houden.
-
Hobo - Lid geworden op: 05 mar 2019, 06:40
Als licht in donkere tijden.
Boek van Michael Ignatieff
320 blz.
QUOTE;
Het woordje “troost” en de “taal” die traditioneel met troost te maken had,
wordt niet erg courant meer gebruikt en heeft nu een klank die verwijst
naar ogenblikken van verlies (dood, vertrek, ziekte, rampen)
en het gebruik ervan in kringen van godsdienst en geloof.
ZIE o.a. https://www.humanistischverbond.be/krit ... n%20geloof.
Boek van Michael Ignatieff
320 blz.
QUOTE;
Het woordje “troost” en de “taal” die traditioneel met troost te maken had,
wordt niet erg courant meer gebruikt en heeft nu een klank die verwijst
naar ogenblikken van verlies (dood, vertrek, ziekte, rampen)
en het gebruik ervan in kringen van godsdienst en geloof.
ZIE o.a. https://www.humanistischverbond.be/krit ... n%20geloof.
-
littlestarr - Lid geworden op: 20 mar 2021, 08:52
En wat een prachtig verhaal van de stugge brombeer Ludwig van Beethoven die - zo vertelt Mendelssohn - toen hij hoorde van het immense verdriet van de pianiste Dorothea von Ertmann bij de dood van haar driejarig zoontje, bij haar thuis langs ging, plaats nam aan de piano en een uur lang improviseerde zodat Dotrothea voor het eerst kon huilen. Waarna Beethoven opstond, in haar hand kneep en vertrok zonder nog iets te zeggen.
Gevoelens liegen niet
Mooi
Gevoelens liegen niet
Mooi