Verdriet slijt nooit volgens mij.

[Nunc aut nunquam]

Ik heb mijn vriendin verloren in december 1974. Lang geleden zal je zeggen, maar nog zie ik het elke dag voor mij. We waren jong hadden zoveel plannen, kortom we waren klaar om aan een mooi leven te beginnen. Maar helaas het mocht niet zijn. Elke dag van mijn verder leven heb ik aan haar gedacht.

Ik dacht dat ik je had.
Dat ik je had diep van binnen.
Dat was wat ik dacht, maar ik vergat
dat je niet van het lot kunt winnen.

Ook al was je nog zo lief.
Ook al waren we samen nog zo sterk.
Het lot, zo vals, een ellendige dief,
zorgt wel voor het vuile werk.

Vragen kan ik enkel nog.
Hopen is zelfs tevergeefs.

Ik ben dit nooit meer te boven gekomen. En men zegt soms tijd heelt alle wonden. We zijn nu 47 jaar verder en nog geregeld pink ik een traan weg. Ik zoek geen medelijden hoor maar soms doet het eens deugd dat je het kan vertellen.

[littlestarr]

Heel mooi en warm verteld, hopelijk vinden lotgenoten hier enige steun
Groetjes
Littlestarr

[Nunc aut nunquam]

Niemand kan weten wat er in je omgaat en het zal bij elk individu anders zijn denk ik. In ieder geval werd mijn verdere leven erdoor bepaald. Het beeld aan haar sterfbed (kanker) geraak ik nooit meer kwijt.

[littlestarr]

Heel veel mensen kunnen niet omgaan met verdriet en de dood
Ze wentelen zich in een wereldje waar alles mooi en goed verloopt
Pas als je echt in de problemen komt
ben je ook echt alleen
Al vind je maar één iemand
die begrijpt wat jij al die jaren doorheen gaat
Dat is een wereld van verschil
want dan heb je een echte maat

Sterkte
De dood neemt mensen uit ons huis
maar niet uit ons hart

[Hobo]

.

[Nunc aut nunquam]

Bedankt Littlestar. Waren er maar meer mensen zoals jij.

[Nunc aut nunquam]

Ook Hobo had een troostend antwoord klaar. Thanks.

[Nunc aut nunquam]

Naarmate het jaar vordert komt alles weer sterker boven. Onze laatste maanden samen waren hels. Nooit zal ik je vergeten mijn lieve vriendin. We zijn nu 47 jaar verder en nog steeds kan ik het niet bevatten.

Het leven heeft een einde, verdriet heeft er geen.

[littlestarr]

Mijn schoonouders waren heel hecht en deden alles voor elkaar. Schoonvader kreeg ouderdsdomsparkingson en had veel hulp nodig die schoonmoeder zonder morren aanpakte. ik zei meermaals tegen mijn man: "Als er één sterft, volgt de ander nadien."" Schoonvader verslikte zich in een stuk vlees en overleed. Een maand nadien op een andere begrafenis vroeg ik haar hoe ze het stelde: "Ik heb lang en goed samen geweest, ik ben tevreden" Geen tranen, geen zichtbaar verdriet. Ze pakte haar leven gewoon op. Sindsdien kijk ik anders naar de dood. Ze is een vriend geworden want ze verlost mensen van hun pijn en de herinneringen kan de dood niet wegnemen. Je geliefden blijven altijd dicht bij jou, nog meer dan toen ze leefden. Ik hoop dat je ook een beetje je leven met warme herinneringen en minder verdriet kan verder zetten. Alvast sterkte.

[socrates]

Verdriet slijt nooit volgens mij.
Als je het vast houdt kan het niet slijten.

Beste man, wat heb jij toch voor een droevig bestaan, jouw leven is eigenljik gewoon onleefbaar. Maar het leven is toch te kostbaar en te kort om het niet zo lang en zo intens mogelijk te leven? Alleen al voor je naasten zou jij een aangenamer gezelschap zijn als je alsnog psychologische hulp zou inroepen. Deskundigen kunnen je helpen om, beter laat dan nooit, van het leven te gaan genieten, het is een te kostbaar goed om het zo maar te verspillen. Je vriendin zou het zeker waarderen als jij voor haar en voor jezelf nog wat van je leven, zonder al die treurnis, zou maken. Het is Nu of Nooit ! Veel succes !

[Nunc aut nunquam]

Als je het vasthoud kan het niet slijten, inderdaad. Maar het loslaten is soms makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb al vaak gehoord Laat het los!! Maar dat gaat niet zeker niet als je mijn jeugd zou kennen. Mijn ouders heb ik nooit gekend ik kwam uit een tehuis, en mijn vriendin was de eerste mens op deze wereld die eigenlijk eens iets met me inzette, want veel moet je niet verwachten als je in een tehuis voor wezen zit of komt. Zeker niet in die tijden. Ik had het daar niet slecht maar een warm nest kun je het moeilijk noemen. Moeilijk te begrijpen voor mensen die het anders hadden in hun jeugd. En als je dan eindelijk eens een lichtpuntje aan de horizon ziet, wordt het op die manier van u afgenomen. Maar troost u hoor ik heb me eruit geknokt, doch het verdriet om haar zal er altijd blijven. Mijn (weinige) naasten die ik heb ondervinden er geen last van. Daar zorg ik wel voor, en moest je me beter kennen dan zou je me zeker een aangenaam mens noemen. Ik heb mijn leven lang gewerkt en werd op handen gedragen door collega's. Ik ben nooit iemand tot last geweest dat zou ik niet willen. Maar sommige wonden genezen nu eenmaal niet, en ik leef ermee op mijn manier. En zoals ik al zei, Ik zoek geen medelijden hoor maar soms doet het eens deugd dat je het kan vertellen.

[socrates]

Ja beste man, je hart uitstorten kan helend werken, maar als je dat dan kan doen bij een deskundig iemand, waarmee het klikt, kan je je herpakken en echt van het leven krijgen wat je verdient. Ik ken haar natuurlijk nog minder dan ik U ken, maar toch ik ben er zeker van dat jouw vroegere vriendin niet zou gewild hebben dat jij je leven als een treurwilg zou leiden? Je hebt het zelf in de hand, doe de nodige stappen nu je nog een mooie ouwe dag te goed hebt.
PS Soms bezorgt het leven in een instelling iemand nog een warmer nest dan dat van een ongewenst kind bij onwaardige ouders.

[Nunc aut nunquam]

Is een rouwproces ooit afgerond?
We gaan ervan uit dat mensen levenslang rouwen. Het is de kunst om het rouwtouw met ons normale, gewone leven te verweven. Soms heeft het verdriet om een verlies een prominente plaats, soms verplaatst het zich naar de zijkant. Maar het is er wel altijd. Het kan zomaar zijn dat iemand na twintig jaar getriggerd wordt – omdat je bijvoorbeeld het lievelingslied van de overledene op de radio hoort – en ineens een huilbui krijgt. Het kan ook dat een nieuwe verlieservaring oud verlies weer activeert. Het is volkomen normaal dat je op je eigen trouwfeest weent omdat je moeder er niet meer is. Op zich is dat hoopgevend: de pijnlijke, scherpe kantjes, de ruwheid van rouw verminderen in de loop van de jaren wel wat. Maar mensen willen niet ‘niet-missen’.”

[socrates]

Is een rouwproces ooit afgerond?
We gaan ervan uit dat mensen levenslang rouwen. Het is de kunst om het rouwtouw met ons normale, gewone leven te verweven. Soms heeft het verdriet om een verlies een prominente plaats, soms verplaatst het zich naar de zijkant. Maar het is er wel altijd. Het kan zomaar zijn dat iemand na twintig jaar getriggerd wordt – omdat je bijvoorbeeld het lievelingslied van de overledene op de radio hoort – en ineens een huilbui krijgt. Het kan ook dat een nieuwe verlieservaring oud verlies weer activeert. Het is volkomen normaal dat je op je eigen trouwfeest weent omdat je moeder er niet meer is. Op zich is dat hoopgevend: de pijnlijke, scherpe kantjes, de ruwheid van rouw verminderen in de loop van de jaren wel wat. Maar mensen willen niet ‘niet-missen’.”

Bij het "rouwen" is het vooral het "ik" dat zichzelf beklaagt. De andere persoon in het proces weet daar immers niets van en is bij gebrek aan behoeften een perfect gelukkig wezen, als het om een geliefde gaat zou die trouwens ook uit liefde willen dat de rouwende doorgaat met zijn leven. Onnatuurlijk lang rouwen zou ik een vorm van dwepen noemen, men wil perse dat gevoel vasthouden omdat het "aangenaam" is. Wenen van ongeluk op je trouwfeest is wel heel complimenteus voor je nieuwe bruid.!!

[Nunc aut nunquam]

Elk rouwproces is uniek. En dat heeft te maken met verschillende factoren: heb je zelf veel veerkracht, hoe ga je om met tegenslagen, hoe sta je zelf in het leven, kun je dingen gemakkelijk loslaten, laat je zelf gemakkelijk hulp toe? Elke mens heeft zijn eigen traject, en dat verschil moet je respecteren: de ene is een zwijger, de andere een prater. Rouwen maakt steeds meer deel uit van het leven, net als verdriet. Diep in onszelf wéten we dat wel, maar het is niet slecht om dat met ons hoofd – rationeel – te beseffen. Als dat besef er is, ontstaat vaak zelfs iets moois. Wonden worden wijsheid, we gaan wat anders in het leven staan, soms gooien mensen het na een verlies helemaal over een andere boeg, gaan ze meer relativeren