Echtgenote overleden!
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Hallo allemaal,
Ik ben 72 en een kleine drie maand geleden stierf mijn echtgenote op 66 jarige leeftijd. Ik ging, ondanks mijn toch wel sterke karakter, door een hel. Laat ons zeggen dat die hel nu toch al een vagevuur is geworden. Toch ben ik altijd dagelijks verse maaltijden blijven maken en het huis netjes houden. Materieel heb ik dus geen enkel probleem, want ik ben iemand die altijd heeft gestreefd naar het aanleren van zoveel mogelijk basisbehoeften om alleen te kunnen leven. Dat moést, vond ik. En nu komt dat wel goed van pas.
Maar desondanks slaat toch een sterk eenzaamheidsgevoel toe. Een gevoel dat ik niet kan plaatsen in mijn eigen logisch denkpatroon. Weet er gewoon geen raad op. Vriendschappen helpen. Af en toe een mailtje ook. Maar toch... eenzaamheid is toch iets dat moet wennen denk ik. Hoe lang weet ik niet. Iemand soms ervaring mee? Goede raad is welkom. Maar de klassieke raad: uitgaan, inschrijven in clubs van welke aard ook, sporten... zijn niet aan mij besteed, want ik ben een echte cocooner en huismus!
Chuck
Ik ben 72 en een kleine drie maand geleden stierf mijn echtgenote op 66 jarige leeftijd. Ik ging, ondanks mijn toch wel sterke karakter, door een hel. Laat ons zeggen dat die hel nu toch al een vagevuur is geworden. Toch ben ik altijd dagelijks verse maaltijden blijven maken en het huis netjes houden. Materieel heb ik dus geen enkel probleem, want ik ben iemand die altijd heeft gestreefd naar het aanleren van zoveel mogelijk basisbehoeften om alleen te kunnen leven. Dat moést, vond ik. En nu komt dat wel goed van pas.
Maar desondanks slaat toch een sterk eenzaamheidsgevoel toe. Een gevoel dat ik niet kan plaatsen in mijn eigen logisch denkpatroon. Weet er gewoon geen raad op. Vriendschappen helpen. Af en toe een mailtje ook. Maar toch... eenzaamheid is toch iets dat moet wennen denk ik. Hoe lang weet ik niet. Iemand soms ervaring mee? Goede raad is welkom. Maar de klassieke raad: uitgaan, inschrijven in clubs van welke aard ook, sporten... zijn niet aan mij besteed, want ik ben een echte cocooner en huismus!
Chuck
-
sanne - Lid geworden op: 19 jan 2005, 23:04
- Locatie: vlaanderen
Chuck,
Wat u beschrijft is niets abnormaals, veel mensen ervaren dat gevoel.
eenzaam zijn is een gevoel. Dit gevoel kan men dus ook hebben in een grote massa, bij vrienden, in een club. Soms is de eenzaamheid beter te harden als men alleen is dan met anderen.
Voor gevoelens beheersen bestaat geen medicatie of geen pasklare oplossing.
Wat ik doe, ik ben ook een persoon die graag thuis is; als ik dat gevoel voel opkomen dan zet ik mijn mooiste CD op of lees mijn mooiste boek, datgene waar de meeste goede herinneringen aan vast zitten, dan ween ik, dan voel ik het gemis, maar na een uurtje voel ik me terug beter en kan ik er terug tegen aan. Na een tijd ben je gewoon met jezelf te leven en gaat dat gevoel van eenzaamheid minderen. Maar of het ooit weggaat, ik heb er nog geen antwoord voor.
Het komt wel goed Chuck, het is voor u nog allemaal nieuw.
Sanne
Wat u beschrijft is niets abnormaals, veel mensen ervaren dat gevoel.
eenzaam zijn is een gevoel. Dit gevoel kan men dus ook hebben in een grote massa, bij vrienden, in een club. Soms is de eenzaamheid beter te harden als men alleen is dan met anderen.
Voor gevoelens beheersen bestaat geen medicatie of geen pasklare oplossing.
Wat ik doe, ik ben ook een persoon die graag thuis is; als ik dat gevoel voel opkomen dan zet ik mijn mooiste CD op of lees mijn mooiste boek, datgene waar de meeste goede herinneringen aan vast zitten, dan ween ik, dan voel ik het gemis, maar na een uurtje voel ik me terug beter en kan ik er terug tegen aan. Na een tijd ben je gewoon met jezelf te leven en gaat dat gevoel van eenzaamheid minderen. Maar of het ooit weggaat, ik heb er nog geen antwoord voor.
Het komt wel goed Chuck, het is voor u nog allemaal nieuw.
Sanne
-
gerarda - Lid geworden op: 02 feb 2005, 09:55
chuck ik leef mee met uw situatie want over een tweetal jaren heb ik het ook meegemaakt . Mijn man is overleden en hoewel ik vroeger graag ergens naaartoe ging vind ik het nu ook niet meer zo plezant. Alles heeft zijn tijd. Maar ik kan u alleen de raad geven om veel buiten huis te gaan.
Ikzelf ga veel in een parkje gaan zitten als het mooi weer is. En in Oostende hebt u ook een mooi park. het Maria hendrikapark
en eventueel het bos waar er veel rust is. Ik neem een boek mee en lees daar tot ik het beu ben en ga dan weer naar huis.
En hier eens uw hart komen luchten is zeker ook aan te bevelen. Op die manier met mensen praten die het bijna allemaal ook meegemaakt hebben en weten wat ge nu meemaakt.
Ik wens u verder veel sterkte
groetjes Gerarda
Ikzelf ga veel in een parkje gaan zitten als het mooi weer is. En in Oostende hebt u ook een mooi park. het Maria hendrikapark
en eventueel het bos waar er veel rust is. Ik neem een boek mee en lees daar tot ik het beu ben en ga dan weer naar huis.
En hier eens uw hart komen luchten is zeker ook aan te bevelen. Op die manier met mensen praten die het bijna allemaal ook meegemaakt hebben en weten wat ge nu meemaakt.
Ik wens u verder veel sterkte
groetjes Gerarda
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Hartelijk bedankt voor je begrip Gerarda!
Jawel, ik ken het Maria Hendrikapark, en wandelde er veel, maar door die lange winter kwam het er dit jaar nog niet van. Maar hoewel ik een huismus ben, heb ik toch een hondje Chico (een Chihuahua), waarmee ik toch vier keer per dag buiten moet. Je hebt dan al gauw een babbeltje met een ander hondenbaasje of bazinnetje. Maar dat is natuurlijk niet die vertrouwenssfeer die je met je partner hebt opgebouwd hé?
Ik heb trouwens, om het van me af te schrijven, mijn gehele rouwproces regelmatig bijgehouden en op mijn blog geplaatst. Moest het je interesseren, vind je het hier:
http://blog.seniorennet.be/bewust_zijn/
Scrol daar naar beneden tot je in de marge 'categorieën' ziet. Daaronder vind je onder andere 'kroniek van een overlijden'. Klik dat aan en dan heb je alle stukjes daarover van onder naar boven. Scrol dan dus eerst helemaal naar beneden en klik dan even op het pijltje naar links. Dan kun je onderaan beginnen met het eerste stukje: 'Operatiedag'.
De rest van mijn blog hoef je niet te lezen... is waarschijnlijk te politiek getint voor je!
Groetjes,
Chuck.
Jawel, ik ken het Maria Hendrikapark, en wandelde er veel, maar door die lange winter kwam het er dit jaar nog niet van. Maar hoewel ik een huismus ben, heb ik toch een hondje Chico (een Chihuahua), waarmee ik toch vier keer per dag buiten moet. Je hebt dan al gauw een babbeltje met een ander hondenbaasje of bazinnetje. Maar dat is natuurlijk niet die vertrouwenssfeer die je met je partner hebt opgebouwd hé?
Ik heb trouwens, om het van me af te schrijven, mijn gehele rouwproces regelmatig bijgehouden en op mijn blog geplaatst. Moest het je interesseren, vind je het hier:
http://blog.seniorennet.be/bewust_zijn/
Scrol daar naar beneden tot je in de marge 'categorieën' ziet. Daaronder vind je onder andere 'kroniek van een overlijden'. Klik dat aan en dan heb je alle stukjes daarover van onder naar boven. Scrol dan dus eerst helemaal naar beneden en klik dan even op het pijltje naar links. Dan kun je onderaan beginnen met het eerste stukje: 'Operatiedag'.
De rest van mijn blog hoef je niet te lezen... is waarschijnlijk te politiek getint voor je!
Groetjes,
Chuck.
Laatst gewijzigd door chuck op 11 mei 2013, 10:27, 1 keer totaal gewijzigd.
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Sorry Sanne, ik had even over jouw antwoord heen gekeken! Ja, wat je beschrijft komt wel in de buurt van wat ik doormaak. Maar herinneringen ophalen werken bij mij tegengesteld, en daarom vermijd ik dat zoveel als mogelijk. Vrouwen kunnen het blijkbaar 'van zich af wenen'. Bij mannen, in elk geval bij mij, werkt dat niet en moet ik herinneringen vermijden. Daarom 'schrijf' ik het van me af. Kun je volgen als je de link in mijn antwoord aan Gerarda volgt.
In elk geval hartelijk dank voor je antwoord.
Groetjes,
Chuck.
In elk geval hartelijk dank voor je antwoord.
Groetjes,
Chuck.
-
Oma-C - Lid geworden op: 20 jun 2010, 15:55
- Locatie: Thuis
Hallo chuck...
Mijn oprechte deelneming met het zware verlies,
Alleen wie het meemaakte kan begrijpen
door welk een hel je gaat bij zo'n voorval....
Fijn dat je voor de dagelijks behoeften je plan goed kan trekken
en je een hondje hebt waar je vriendschap van krijgt..
Het breekt de eenzaamheid.. maar je partner zal het
nooit vervangen....dat kan niemand .. en dat hoeft ook niet ..
Het is een hoofdstuk van je leven dat je blijft meedragen
en moet koesteren... bewaar de mooie herinneringen ..
Ik wens je veel sterkte.. en moed...
Ik ga je blog bij gelegenheid eens bekijken ..Dank voor de tip..
Mijn oprechte deelneming met het zware verlies,
Alleen wie het meemaakte kan begrijpen
door welk een hel je gaat bij zo'n voorval....
Fijn dat je voor de dagelijks behoeften je plan goed kan trekken
en je een hondje hebt waar je vriendschap van krijgt..
Het breekt de eenzaamheid.. maar je partner zal het
nooit vervangen....dat kan niemand .. en dat hoeft ook niet ..
Het is een hoofdstuk van je leven dat je blijft meedragen
en moet koesteren... bewaar de mooie herinneringen ..
Ik wens je veel sterkte.. en moed...
Ik ga je blog bij gelegenheid eens bekijken ..Dank voor de tip..
"Hoe minder je denkt aan wat een ander van je denkt, hoe gemakkelijker het leven wordt".-
RIEKSKE - Lid geworden op: 18 dec 2005, 10:21
- Locatie: GELDROP
lieve chuck
wens u heel erg veel sterkte
ik maakte het ook pas mee ,met mijn man
voor bijna 7 maanden
kanker in de longen en hersenen
in 8 maanden tijd was ik mijn man kwijt
en dan nog erg plotseling
ik voel mij vreselijk eenzaam zonder hem
wij waren altijd samen
ik voel u pijn hoor vreselijk
wens u heel erg veel sterkte en schrijf het van u af
is wel erg fijn de steun die je hier krijgt
lieve groetjes riekske
wens u heel erg veel sterkte
ik maakte het ook pas mee ,met mijn man
voor bijna 7 maanden
kanker in de longen en hersenen
in 8 maanden tijd was ik mijn man kwijt
en dan nog erg plotseling
ik voel mij vreselijk eenzaam zonder hem
wij waren altijd samen
ik voel u pijn hoor vreselijk
wens u heel erg veel sterkte en schrijf het van u af
is wel erg fijn de steun die je hier krijgt
lieve groetjes riekske
ik ben de clown met een lach
en hele dikke traan
en hele dikke traan
-
chuck - Lid geworden op: 07 mei 2007, 17:53
- Locatie: Oostende
Aan alle troostende reageerders en andere lezers:
Hartelijk dank. Ik ben eigenlijk nieuw hier, en kan elk stukje raad gebruiken. Ik stelde ook vast dat elke mens verschillend is in dergelijke zaken, en de rouw, het verdriet en de eenzaamheid op zijn eigen persoonlijke manier verwerkt. Mijn schrijfseltje van vandaag op mijn blog heeft een en ander op een rijtje gezet en stelt bepaalde dingen en gewoontes ook in vraag.
Wie echt helpende raad wil, voor zover het in zijn of haar denkpatroon past, raad ik aan om dit stukje eens te lezen. Het blogadres vind je hierboven in mijn antwoord aan Gerarda. Vandaag staat dit stukje bovenaan, later zal het naar beneden zakken, maar kun je het altijd terugvinden door te klikken op de titel in de marge van het blog: 'Verwerken en doorgaan'
Niet iedereen zal akkoord zijn met mijn visie daar, maar ik hoop van harte dat ik misschien één of een paar mensen kan laten nadenken en op een spoor kan zetten dat echt wel helpt. Al wijkt het heel sterk af van de gangbare meningen!
Het zou me ook veel genoegen doen om via mijn blog een reactie, of liever nog een mail te mogen ontvangen met positieve of negatieve commentaar. Gewoon eerlijk zeggen wat jullie er van denken.
Groetjes,
Chuck.
Hartelijk dank. Ik ben eigenlijk nieuw hier, en kan elk stukje raad gebruiken. Ik stelde ook vast dat elke mens verschillend is in dergelijke zaken, en de rouw, het verdriet en de eenzaamheid op zijn eigen persoonlijke manier verwerkt. Mijn schrijfseltje van vandaag op mijn blog heeft een en ander op een rijtje gezet en stelt bepaalde dingen en gewoontes ook in vraag.
Wie echt helpende raad wil, voor zover het in zijn of haar denkpatroon past, raad ik aan om dit stukje eens te lezen. Het blogadres vind je hierboven in mijn antwoord aan Gerarda. Vandaag staat dit stukje bovenaan, later zal het naar beneden zakken, maar kun je het altijd terugvinden door te klikken op de titel in de marge van het blog: 'Verwerken en doorgaan'
Niet iedereen zal akkoord zijn met mijn visie daar, maar ik hoop van harte dat ik misschien één of een paar mensen kan laten nadenken en op een spoor kan zetten dat echt wel helpt. Al wijkt het heel sterk af van de gangbare meningen!
Het zou me ook veel genoegen doen om via mijn blog een reactie, of liever nog een mail te mogen ontvangen met positieve of negatieve commentaar. Gewoon eerlijk zeggen wat jullie er van denken.
Groetjes,
Chuck.
-
littlestar - Lid geworden op: 16 jan 2008, 19:42
Lieve Chuck
Veel sterkte om je verdriet een veilig plekje te geven want een geliefde vervang je niet zomaar. Dat gevoel van eenzaamheid kan je ook in een relatie voelen, als “geliefden” niet meer matchen en uit elkaar groeien, bij financiële problemen, de dood van een kind moeten verwerken of als je kind de verkeerde weg inslaat en om nog zovele andere redenen.
Mijn schoonmoeder en schoonvader waren twee handen op één buik en toen schoonvader op 80 jarige leeftijd zwaar hulpbehoevend werd dachten wij: ”Als de ene sterft, dan volgt de andere snel”. Schoonvader stierf en schoonmoeder heeft tot mijn verbazing geen traan gelaten. In mijn familie werd er veel meer gejammerd om kleine ongemakken. Een maand nadien vroeg ik haar hoe ze zich voelde en ze antwoordde: “Wij hebben lang en goed bijeen mogen blijven, ik ben tevreden”. Ze heeft hem nog 13 jaar overleefd. Voor mij was dat antwoord een heel leerrijke ervaring om de dood anders te beleven, ik heb ze kunnen aanvaarden als een deel van het leven.
Ik wens je heel veel innerlijke warmte die je nog mag tegenkomen in je omgeving en als het verdriet door fijne herinneringen gemilderd wordt, dan zie je overal weer mogelijkheden om die leegte op te vullen. De tijd is je bondgenoot.
Littlestar
Veel sterkte om je verdriet een veilig plekje te geven want een geliefde vervang je niet zomaar. Dat gevoel van eenzaamheid kan je ook in een relatie voelen, als “geliefden” niet meer matchen en uit elkaar groeien, bij financiële problemen, de dood van een kind moeten verwerken of als je kind de verkeerde weg inslaat en om nog zovele andere redenen.
Mijn schoonmoeder en schoonvader waren twee handen op één buik en toen schoonvader op 80 jarige leeftijd zwaar hulpbehoevend werd dachten wij: ”Als de ene sterft, dan volgt de andere snel”. Schoonvader stierf en schoonmoeder heeft tot mijn verbazing geen traan gelaten. In mijn familie werd er veel meer gejammerd om kleine ongemakken. Een maand nadien vroeg ik haar hoe ze zich voelde en ze antwoordde: “Wij hebben lang en goed bijeen mogen blijven, ik ben tevreden”. Ze heeft hem nog 13 jaar overleefd. Voor mij was dat antwoord een heel leerrijke ervaring om de dood anders te beleven, ik heb ze kunnen aanvaarden als een deel van het leven.
Ik wens je heel veel innerlijke warmte die je nog mag tegenkomen in je omgeving en als het verdriet door fijne herinneringen gemilderd wordt, dan zie je overal weer mogelijkheden om die leegte op te vullen. De tijd is je bondgenoot.
Littlestar
-
bluevelvet - Lid geworden op: 28 aug 2005, 02:10
- Locatie: Gent
Veel sterkte voor jou en je familie bij het verlies van je echtgenote.
De tijd heelt wonden maar de littekens blijven. Hoop van harte dat je steun mag vinden hier op het forum van mensen die dergelijks meegemaakt hebben. Zij kunnen jou het best begrijpen om je te steunen als je het moeilijk hebt in sombere dagen.
Groetjes.
-
krakje - Lid geworden op: 01 sep 2004, 21:16
- Locatie: Heist op den Berg
chuck kan met je meeleven, heb pas verleden dinsdag mijn man begraven,
heeft maar 2 dagen ziekenhuis gehad, paechmaker klopte niet gelijk met het hart,
zondags binnen gedaan met ziekenwagen, maandag alles in orde, dinsdag zou hij naar huis mogen,
maar smorgen om 4 uur overleden,
plots ze hebben alles geprobeerd niets hielp, dat deed pijn,
inplaats van naar huis te komen, is hij voorgoed vertrokken,
heb ook 2 hondjes om voor te zorgen, 1 pauw, 2 ganzen,
4 konijnen en 2 poezen, die nu onder mij vallen om te voederen,
en savonds aan pc als ik me beter voel, maar ik blijf in de verenigingen
en als de tijd rijp is ga ik er terug henen, mijn kinderen laten horen
dat dit het beste is, misschien volgend jaar weer met de groep
van het dorp voor een paar dagen op reis, de dieren zijn dan onder toezicht van thuiswonende zoon,
zij willen allen dat ik langzaam het leven
terug opneem zoals voorheen, maar dat zal tijd vragen,
want iemand verliezen waar je bijna 54 jaar mee gehuwd bent,
en zeer gelukkig waard, is echt niet plezierig,
wens je ook nog veel moed zoals er velen onder ons zijn die dit meemaken,
vele groetjes van krakje;
heeft maar 2 dagen ziekenhuis gehad, paechmaker klopte niet gelijk met het hart,
zondags binnen gedaan met ziekenwagen, maandag alles in orde, dinsdag zou hij naar huis mogen,
maar smorgen om 4 uur overleden,
plots ze hebben alles geprobeerd niets hielp, dat deed pijn,
inplaats van naar huis te komen, is hij voorgoed vertrokken,
heb ook 2 hondjes om voor te zorgen, 1 pauw, 2 ganzen,
4 konijnen en 2 poezen, die nu onder mij vallen om te voederen,
en savonds aan pc als ik me beter voel, maar ik blijf in de verenigingen
en als de tijd rijp is ga ik er terug henen, mijn kinderen laten horen
dat dit het beste is, misschien volgend jaar weer met de groep
van het dorp voor een paar dagen op reis, de dieren zijn dan onder toezicht van thuiswonende zoon,
zij willen allen dat ik langzaam het leven
terug opneem zoals voorheen, maar dat zal tijd vragen,
want iemand verliezen waar je bijna 54 jaar mee gehuwd bent,
en zeer gelukkig waard, is echt niet plezierig,
wens je ook nog veel moed zoals er velen onder ons zijn die dit meemaken,
vele groetjes van krakje;
ik hou van het leven, het is jou maar eenmaal gegeven.
en groetjes.