Samen dichten, samen schrijven, 1e. vervolg

[ria]

Beste Robbe, ik wou in het topic een eitje komen leggen,
maar het kippenhok was gesloten, wegens teveel eieren.

Ik hoop dat je het niet erg vindt, dat ik hier een nieuw onderdakje heb gezocht.
Als je vindt dat dit de "haan" van het kot toekomt, mij goed hoor,
timmer hiernaast dan maar een nieuw.
Ik zal wel volgen, al is het met hangende pootjes.

Maar ik moet nu gaan leggen, 'k hou het niet meer tegen,

tok-tok-een-ei

[ria]

oef, dat was de moeite, 'k ben helemaal opgelucht!

Lieve kippen, Mijnheer de Haan, en andere haantjes de voorste,
mag ik hier een bescheiden inbreng doen?

Laat iedere haan of kip, die het zint,
een voorstel doen,
om opnieuw te schrijven of te dichten,
ik richt mij ook tot de verloren schapen (en bokken)
van het huis van forumnet.

Als je een eigen topic, te zwaar, te moeilijk, of te lastig vindt,
kom dan naar hier,
er wordt gedicht, geschreven EN
we maken ook veel plezier!

Wie brengt een nieuw onderp aan?

tot het volgend gekakel,
ria

[Alterego1]

MORGENSTOND.

Wat is er niet te hooren,
Wat is er niet te zien,
Bij ’t eerste morgengloren,
Als nacht en nevel vliên:
Van glansen, kleuren, stralen,
Die langs den hemel dwalen;
Van rozenroode wolken,
Die ’t oost en west bevolken;
Van heldre pareldroppen
Op blaadren, bloemen, knoppen;
Van blijde vogelzangen,
Luidruchtig aangevangen,
Uit volle borst geslaakt…
Maar tot Arbeid is de mensch ontwaakt.
Wat is er niet te ontwaren
In ’s harten diepsten grond,
Bij ’t opgaan onzer jaren,
In ’s levens morgenstond!
Te voelen, te beseffen,
Te gissen en te treffen,
Te zoeken. te verlangen,
Te ontdekken, op te vangen,
Te kennen en te smaken,
Tot eigendom te maken,
Te droomen en te dichten,
Te slechten en te stichten,
Te ontginnen, nooit genoeg…
Één ding is noodig, en dat Ééne vroeg.

Nicolaas Beets (1814 - 1903)

[Alterego1]

Het leven

Het leven is een krijgsbanier,
door goede en kwade dagen,
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
kloekmoedig voorwaarts dragen.

Men tuimelt wel, en wonden krijgt
men dikwijls, dichte en diepe…
‘t en vlucht geen weerbaar man, die wijgt,
of hem de dood beliepe !

Het leven is… geen vrede alhier,
geen wapenstilstand vragen:
het leven is de Kruisbanier
tot in Gods handen dragen!

Guido Gezelle

[ria]

SEPTEMBER

De lucht is zwanger van onweer
en trilt boven de wegen.

Onrustig snuiven grazende dieren
en glanzendwitte duiven
scheren langs bijna zwarte lucht.

We worden stil,
sluiten de ramen
en luisteren naar de verre trom.

De witte lichten slaan om ons heen.

Onze oerangsten bedwingend,
het luchtgevecht gadeslaand,
zien we de zilverluchtschepen
langs andere hemeloorden
voorbij onze horizon gaan.

De ramen gaan open,
de koorts is voorbij.

Kristel D'Huysser

[Alterego1]

TAAL

Buiten mijn moedertaal
en die der nachtegalen
wist ik naar diepe zin
geen klare talen
en vaak heb ik bedroefd
naar ’t wonderboek gekeken
waarin geschreven stond
wat andere landen spreken.

Toen deed de stad van leed
voor mij haar poorten open;
ze leerde mij ‘t geheim
van wanhoop en van hopen;
daar hing te spreken veel
aan ogen en aan monden
waarvoor men hier beneên
geen taal heeft uitgevonden.

Leven is hogeschool
voor nieuwe en dode talen
Die lang mag leerling zijn
in haar rumoeren zalen
die kan uit kolken roes
van juichen en van smeken
redden het ijl relaas
waarin de zielen spreken.

Alice Nahon

Uit de bundel: Schaduwen (1928)

[ria]

Kristineke is haar naam,

Toen mijn moeke
naar het rusthuis kwam
was zij reeds daar
en troostte mijn moeder
met een lief gebaar.

Echte vriendinnen
zijn ze nog geweest,
elkaar steunend
en samen, anderen
hun zorgen dragend.

Na één jaar,
is mijn moeke heegegaan.
Kristineke bleef achter,
verdrietig, weliswaar.

Op een dag, bracht ik
haar een bezoekje.
Ze zat wat stillekes
in haar hoekje.

Een glimlach
verhelderde haar gelaat,
ze toonde mij een kleine speld,
"gekregen van uw moeke"
zei ze zacht.

"Die draag ik elke dag,
tot onze Lieve Heer,
ook mij halen mag."

Vandaag telt ze 103 jaren.
Ze weet nog
wie mijn moeke was,
en hoe ze
echte vriendinnen waren.

Wat zal ik haar wensen,
dat God haar mag bewaren,
of dat Hij haar spoedig
in Zijn Vaderhuis zal halen?

Daar zal mijn moeke
haar zeker welkom heten.
In vriendschap
zullen ze weer samenzijn
en alle lijden, alle pijn,
zal dan vergeten zijn.

ria
03.09.08

[denook]

deze morgen op de geriatrie in de kliniek van Dendermonde ...

Ik sta er aan het bed van Alice
en merk een staand doodsprentje op haar kastje.
Zoals steeds in dergelijke omstandigheden, neem ik het even ter hand
en wil een praatje beginnen over de overleden echtgenoot.
Meteen echter word ik getroffen door een gedichtje op de rechterzijde
van het prentje. Het raakt me. Wat een kerngedachte - hoe naar buiten
gebracht ...
Ik heb het een paar keer traag voorgelezen voor Alice.
Ze was dankbaar en vereerd toen ik de tekst overschreef voor mezelf.

Stilte

Nu ik alleen maar stilte ben
en niets heb
en ook niets hebben wil
ervaar ik wat het is
vrij te zijn
als een mens
de goden gelijk

claire vandenabbeele

Vanavond ben ik bij Google gaan zoeken naar claire vandenabbeele.
Op het eerste zicht een openbaring.
Morgen ga ik bij 'de standaard boekhandel' snuffelen.

denook

[ferry]

Denook : het is een kleinood van een gedichtje
appreciatie voor je ziekenbezoek
en naar de bibliotheek , fijn voor je ,
dag vriend Liefs Ferry

[Alterego1]

DE VOS EN DE HAAN

Eens kreeg de vos het groot verlangen
de vette malse haan te vangen
.
Hij vreesde echter bek en sporen.
Maar bij het eerste ochtendgloren
Ging hij en sprak vol list en loeten :

"Dag zanger haan, ik kom u groeten.
Om ‘t helder kraaien wil ik u prijzen
En u voor ‘t lied de hoogste eer bewijzen.
Maar naar men zegt daarbuiten,
Mag jij bij ‘t lied uw ogen niet sluiten
Want ‘t zingen zou dan krijsen lijken."

"Onzin, zei de haan, dat zal ik laten blijken."
En kraaide fier met goed gesloten ogen.

"Hap," zei de vos, was om zijn list wel opgetogen.
Daar kwam de boer! Die was te duchten!

"Roep hem dat ik met u wil vluchten,"
Zei slimme haan die nog wou leven.

Nu riep de vos, in ‘t nauw gedreven:
"Hij is uit vrije wil ..." De muil was open!
En wip! De haan was weg en kon gaan lopen.

Luc Cielen

[Alterego1]

Herfst

Zij die voor mij kwamen en dichters waren,
Zij hebben hun droefenis, in de Herfst, uitgesproken
En éénheid gevoeld tussen hun gebroken
Leven, met het vaarwel aan de drommen hunner dromen,
En het sterven der zonneblaren aan de dorre bomen.

Zij hebben gezegd: de Herfst was 't schoonste getij,
Al was hij dan ook droefeniszwaar en de baar van de zomer blij,
Zij wisten zich een groot geluk, toen hun leed
Met 't getij één was en sterk kompleet.

Maar zo kan ik de Herfst niet voelen, zo is hij niet in mij :
Het gulden doodgaan in rijk-trillende getij.
Zo was het misschien vroeger; nu mijn droefenis inniger is,
Nu voel ik van de Herfst enkel 'd onvolmaakte, vunzige treurnis.

Nu voel ik hoe een sterrevende zonneschijn
Vermeerdert van dit treurende getij de werkelike pijn;
Vermoeid of niet, - wie kan het weten? - draagt als 'n stramme vrouw
De Herfst zijn lusteloze dagen zonder warmte, zonder kou.

Uit de bundel: poëzie 1

Paul van Ostaijen

[ferry]

STOEPKRIJT

Het zijn warrelende uithalen
van roze en groen en blauw en wit
tekening van een kind dat daar zit
met een hoofd vol rare verhalen

Kraan, vrachtwagen, ballon, streep
met staafjes gekrijt op de stoep
poeder dat kleeft
aan handen en broek
daar is water voor en zeep

Beverige kringen blijven achter
als ze weer in't doosje zijn gedaan
straks lacht de zon ertegenaan
geel gevlekt is het stil en harder

Komt iemand langs , een dromer
ziet 't smoezelig pastel
dat lijkt te zingen
over nu en toen en simpele dingen
van alweer een uitgegomde zomer

Norbert De Meyer

[ria]

dag vrienden,
maak er
een rustig weekend van,

ria

mooi gedicht ferry!

[Assa]

Aan Ria,en al haar bezoekers wens ik een fijn weekend,


Groetjes assa

[Bosrankje]

Op weg naar Sinterklaas....




Een heel bijzondere Sinterklaas......

Waar zijn mama en papa ?
Nooit laten ze mij zolang alleen....
En zeker niet met mensen die ik niet ken !
Ik heb nog zoveel te doen.....
Want morgen is het Sinterklaas.

Ik moet nog mijn blauwe laarsjes of misschien
de rode, aan de schouw plaatsen naast het
mandje voor het paard van de Sint.......

Wortelen liggen in de ijskast en ik moet nog een
appel en suikerklontjes meenemen om in het
korfje te leggen.

Waarom zijn ze niet daar ?
Nooit blijven ze zolang weg......

Mijn tekening ligt opgerold in een schuifje....
Ik heb die aan oma laten zien en ze vond het
prachtig !......alles wat ik maak is mooi voor haar
want ze houdt van mij en ziet dan de kleuren
buiten de lijnen niet en ook niet de chocolade-
vlekjes die de baard van Sinterklaas ontsieren !

Maar waar blijven mijn ouders toch .....?

Straks kwam een jonge vrouw binnen en vroeg mij
of ik honger of dorst had.
Natuurlijk zou ik iets willen eten of drinken maar ik
wil naar huis, naar papa en mama.........
Waarom antwoorden ze niet als ik vraag waar ze zijn ?
Sandra is weg ondertussen. Zij moest naar huis want
het werd donker. Als ze zo laat terug komen, gaat papa
ze altijd terugbrengen met de auto......

Mama zal zeker pepernoten meebrengen want zij gingen
naar Zeeland om een zieke tante te gaan bezoeken en
dan koopt ze altijd die "winterkoekjes" want papa en ik
lusten die zo ! Ze zijn hard, krokant en smaken naar
peperkoek en nog naar iets anders.... dat doet me denken
aan de tuin in de zomer, als bijen en vlinders rond die
mooie bloemen, waarvan ik de naam altijd vergeet, vliegen
en fladderen.......

En papa zal straks binnenkomen, met een "verrassing"
achter zijn rug verstopt en een brede lieve glimlach op
zijn gezicht......en ik zal doen alsof ik niets vermoed als
hij zal vragen : "weet je wat ik voor jou mee heb gebracht ?"
en ik zal antwoorden : "neen, papa, wat is het ?"
Hij zal mij dan lachend op zijn schoot nemen en mij de
boeken laten zien ! Zullen er sprookjes of legendes zijn
of een natuurencyclopedie met prachtige foto's over dieren
en bloemen.....?

Ik kan bijna niet meer wachten...... Waar blijven ze toch ?
Ik wil niet meer wachten, ik wil ze zien....... nu !

Ik ga tot aan de deur en op de tip van mijn voeten, kijk ik
in de gang...... veel mensen maar van mijn ouders, geen
spoor ! Wat betekent dat ?

Als ze straks terugkomen, zullen wij samen vlug nog iets eten
en dan nog even babbelen over morgen, in 't groot bed' .......
Maar ook niet vergeten mijn laarsjes voor de schouw te plaatsen
en het mandje voor het paard van de Sint te vullen...

In feite is mijn verlanglijstje nogal kort ! Buiten een hondje, wil ik
niets. Ik hoop dat Sinterklaas er nog eentje voor mij heeft want
mijn moeder zei dat veel kindjes een dier vroegen dus.......

Maar waar blijven ze toch ?......

Wij hadden er gisteren nog over ! Ik heb graag grote honden en
duitse schepers vind ik de mooiste.....ze lijken op wolven......en
ik ben niet bang hoor, 'k ben Roodkapje niet !
Misschien zijn ze Sinterklaas tegen gekomen en daarom duurt
het zo lang tot ze terugkomen ......en wie weet...... ze brengen
mijn puppie mee !

De vriendelijke jonge vrouw komt nog eens binnen en ze heeft
warme chocolademelk bij en zachte wafels en zelfs....... een
biggetje in marsepein ! Ze geeft mij ook kleurpotloden en een
tekenblokje en zegt me dat ik nog even geduld moet hebben...
Waarom kijkt ze zo raar naar mij ?...... waarom spreekt ze zo
zacht.......?

Hmmmm..... de wafels smelten in mijn mond en ik moet nog
even wachten om te drinken, want de beker is zo heet dat ik
mijn handen bijna verbrand........ik had werkelijk honger en dorst
maar besefte het niet....... ik wou op mijn ouders wachten.....

Maar waar blijven ze toch in Godsnaam ?

Ik probeer een jonge schepershond te tekenen maar dat kan ik
nog niet zo goed...... het lijkt meer op een schaapje en ik krijg
een slappe lach die in tranen eindigt want mijn angst is plots
zo intens........mijn ouders komen niet meer terug !
Waarom denk ik ineens zoiets ? Natuurlijk komen mijn ouders
terug..... ze laten mij niet alleen ! Wij zijn toch "een trio" 't kan
gewoon niet !

Ik hoor een bekende stem....... de deur gaat open en mijn oma
is daar ! Wat ben ik blij ! We rennen naar elkaar en ik voel mij
direct zo goed in haar armen die mij zo lief omringen......
Ik voel als een lichte regen op mijn gezicht en heel verbaasd
kijk ik naar omhoog, naar haar ogen en wat ik erin lees laat mij
ineens heel koud worden......
"Ma petite chérie" fluistert ze zacht tegen mijn oor en drukt mij
tegen haar met zoveel kracht dat ik bijna geen adem meer krijg !

"Wanneer komen ze terug ?" vraag ik in een bange zucht ! Maar ik
wil haar antwoord al niet meer horen.... ik weet hoe het zal luiden!
Ineens is alles duidelijk........

Ik zou willen roepen, wegrennen, op alles slaan...... dingen vernie-
tigen...... maar ik blijf verlamd in mijn angst, mijn verdriet......mijn
twijfels.

Mijn oma zwijgt maar pakt mij in haar armen en zo gaan wij
naar buiten....... alles lijkt me nu een droom te zijn of beter een
soort nachtmerrie......Ik zie de meevoelende blikken maar het
doet me niets..... ik heb koud, ben misselijk, bibber zonder het
te kunnen stoppen en zou liever terstond verdwijnen, gewoon
niet meer bestaan om dat verdriet en die pijn niet meer te voelen !

De auto van mijn grootmoeder staat voor de deur en ze legt me
op de achterbank met een geplooide regenjas als hoofdkussen....
Ik besef niet hoelang wij rijden....... maar als wij bij haar huis
aankomen wordt ik ineens bewust en wakker !

Ze draagt mij naar binnen tot in de living en gaat even met mij zitten,
precies of ze mij niet kan loslaten..... ze heeft mij even nodig als ik
haar nu.......en ik zie hoe ze zich beheerst om niet te huilen.
Wij proberen elkaar te troosten, vol verdriet en wanhoop en ik weet
niet hoe ik nu ga leven......

Ineens hoor ik een onbekende geluid en probeer het te situeren.....
Voor dat ik iets kan doen, word ik omvergeduwd door een levende
peluche die mijn tranen weglikt...........

Wat ik het meest verlangde, krijg ik onverwachts de nacht voor
Sinterklaas...... een Sinterklaas die ik nooit zal vergeten want de
twee mensen waarvan ik het meest hield zal ik nooit meer terug
zien.......

En nu, op het eind van mijn leven heb ik beseft dat men
gelukkig moet zijn met wat men heeft en naar niets moet verlangen...
dat weet ik al lang maar nu voel ik het echt.....

Waarom heb ik dit geschreven, heel onverwachts, midden in de
nacht, een beetje voor Sinterklaas ?....... Het is helemaal fictief
en toch beleef ik het alsof het mij gebeurd was.......

Bosrankje - 2007

Ps. Niet helemaal fictief (alleen de dood van mijn ouders) de rest
is wel gebaseerd op echt gebeurde dingen dat besef ik nu pas bij
het herlezen.