gedichten - achtergronden- roerselen

[lotte]

Leven met herinneringen,
en vertrouwen op een gelukkig 2008.

[Alterego1]

[Bosrankje]

Beste denook,

Je positieve en begrijpende reactie is heel goed voor
mij want het stoort je niet dat ik je topic even gebruikte !
Ik voelde toen je teleurstelling en zoveel emoties aan als
ik aan 't lezen was dat mijn eigen angsten en emoties los
kwamen en ik begon gewoon heel spontaan te schrijven......

Ondertussen, is er iets ongelooflijks gebeurd ! De gezond-
heidstoestand van mijn moeder is onverwachts verbeterd
en morgen mag ze de kliniek verlaten !!!

Een medicament was de oorzaak van haar duize-
ligheid en heel grote verwarring ! Ze kreeg daardoor
bloeddrukschommelingen en omdat ze een lage
bloeddruk heeft (beter dan hoge natuurlijk)werden
haar hersenen niet genoeg geïrrigeerd, met de ge-
volgen die nog erger hadden kunnen zijn !
Gelukkig, is nog alles goed verlopen en de ver-
schillende klassieke onderzoeken hebben bewezen
dat mijn moeder lichamelijk heel gezond is voor
haar hoge leeftijd wat mij natuurlijk heel blij maakte
want als zij naar de kliniek gebracht werd dacht ik
(en onze arts ook) dat zij er nooit meer zou uit komen !
Dus, einde goed, alles goed (dit heb ik bij Hilde ook
geschreven)

Mijn moeder verblijft sinds zomer 2006 in een rusthuis
omringd door mijn dochter (en familie) wonend om de
hoek en door Alter en mij (enkele straten verder)

Beste denook, nog bedankt en we wensen jullie het
allerbeste voor 2008. Lieve groetjes in vrede en vriend-
schap van Alter en Rankje

[denook]

... 4,5 dagen en 1263 lezers later ...

met dank aan

- ria, met een bespiegeling in zachte ondertoon,
zoals we dat van haar gewend zijn

- piepje, nogmaals: heel knap gevonden, dat
Bach-werkje op orgel

- bosrankje, ik schreef reeds bij 'laar' en las
vandaag het goede nieuws

- gustilpe, ons kennen ons + schreef pb'tje
naar fernanda over orgel en Vlaams-Brabant

- lotte, de sfeer in de kapel was inderdaad enig,
doch dan enkel voor mij

- ferry, schreef je reeds privé over orgel en Vl.-Br.

- sunset, met een eindejaars-gedicht

- Bo59VR, herman1944, robol, zuske, lotte, alterego1,
voor jullie wensen in alle kleuren en lichten


Ik wou reeds lang wat meer schrijven over mijn eerste schoonmoe-
der (mijn vrouw overleed in 1973). De reactie van rankje over haar
moeder en ook het feit dat mijn schoonmoeder weldra honderd jaar
wordt, doen me nu even wegdwalen over een rijk gevuld leven.
Enkele korte, anekdotische gebeurtenissen uit haar leven.

In het 'patronaat' van haar parochie stond een oude piano. Toen de
eerste wereldoorlog uitbrak, werd aan haar familie gevraagd om,
tijdens de oorlog, de piano bij hen onder te brengen. Zo leerde ze
zichzelf als klein meisje, onder het waakzam oog van vader, de sol-
en fa-sleutel aan en begeleidde ze haar vader, die een goede fluitist
was.

Na de lagere school en drie jaar 'pensionaat' stond het vast dat ze in
de muziek verder wou. Zo belandde ze uiteindelijk aan het conserva-
torium in Antwerpen. Haar lievelingsprofessor was Emmanuel Durlet;
een groot pianist en componist. Zij zelf was ook lievelingsstudente
van hem. Een van haar medestudenten was Eugène Traey. Hij werd
later voor vele jaren de voorzitter van de jury van de koningin-Elisa-
beth wedstrijd.
Nog een typisch detail voor de tijdsgeest van toen.
Zij spoorde met twee treinen elke dag naar Antwerpen. 's Avonds, bij
de terugreis was de laatste trein bij de overstap dikwijls al vertrok-
ken. Dan belde ze in een café in Puurs naar een café in Bornem. De
mensen van die laatste café verwittigden dan haar vader. Die ging
haar dan ophalen ... per fiets. Op de 'buis' van een mannenfiets geze-
ten, haar muziekboeken dicht tegen zich aan, reed Annaken dan naar
huis.

---wordt direct vervolgd---

[denook]

In hun gemeente woonde een zeer rijke mecenas-familie: de familie
Van Roy, monsieur Louis et madame, en zoon Florent. Florent was
een briljant cellist. Ter vervolmaking en omdat ze rijk waren, kon hij
zich een jaar lang privéles veroorloven bij Pablo Casals, 'de' wereld-
cellist van dat ogenblik. Omdat Casals toen net een tournee door
Amerika maakte ... ging monsieur Florent gewoon met hem mee.
Bij de familie Van Roy werd Anna kind aan huize. Ze begeleidde er
meneer Florent. Eén van haar taken was ook het volgende. Met de
wagen en privé chauffeur moest ze regelmatig naar veilingshuizen
in Brussel. Met de catalogi onder de arm moest ze ter plaatse nagaan
of bepaalde werken wel 'impeccable' waren. Na verslag te hebben uit-
gebracht, ging ze dan enkele weken later naar de verkoopdag. Daar
moest ze dan het gekozen werk kopen aan 'n' importe quel prix'.
Zo was de familie Van Roy.
Maar ... op een groot stuk grond, uit hun eigendom, lieten ze een
kliniek bouwen en schonken deze meteen aan de gemeenschap.
Ik weet niet of dit gebouw ondertussen al is vernieuwd. Indien niet,
mensen van Bornem, ga eens kijken. Boven de ingang stonden
(-staan?-) de letters V.R. ... De puntjes staan voor de initialen van
'madame', doch die ben ik vergeten.

Anna behaalde haar eerste prijs piano + nog vijf andere eerste prijzen.
Voor haar eindexamen koos ze de vierde concerto van Beethoven;
deze is iets minder bekend dan de vijfde, doch merkelijk 'fijner'.
Later werd ze zelf een briljante pianiste, lerares o.a. aan de academie
van Aalst.
Ze was ook enkele jaren concertpianiste aan het toenmalige N.I.R.
Een geestige anekdote hieromtrent:
Toen ze haar eerste recital gaf voor de radio, stond gans Bornem op
zijn kop. In alle café's, bij de kapper, overal waar er een radiotoestel
was, zaten de luisteraars gekluisterd te wachten... naar klasieke
muziek.
Toen enkele maanden later de mensen 'toevallig' pianomuziek
hoorden, was hun korte reactie: 'hoor, die van De Maeyers is weer
bezig'. Van een andere tijdsgeest gesproken!!

Zaterdag of zondag nog meer, met een ... ludieke actie.

Ondertussen,
groeten in vriendschap - -denook- -

[Robol]

Beste denook

ik geniet van je verhalen.

Ik heb even gegoogeld. De kliniek van Bornem.

mvg

Robbe

[Johana-Maria]

Denook,
Sinds gisteren is m'n internet-zo hoop ik- terug inorde.
Twee dagen werd de verbinding door Belgacom gemaakt
maar daarna weer niets meer!
En dat met de feestdagen!!
(Van 19 december 2007 tot 2 januari 2008)

Geloof me ik moest het ook"loslaten", want
wie werkt er die dagen om het te helpen oplossen?!
Dat is dan toch gisteren gebeurd!
En zo kon ik , na vele mails te hebben beantwoord, op
"POËZIE" terecht om wat bij te lezen!
Ik begon met jou topic denook, en ja......
Wat te zeggen over emoties en verdriet dat we meemaken
bij het "moeten loslaten"
Daar schreef ik vroeger iets over:


LOSLATEN …

Loslaten , loslaten ,
Loslaten , altijd maar weer …

Zoals die boom ginds zijn blaren ,
één voor één ,
langzaamaan moet
loslaten,
tot hij naakt en kaal daar staat
de trotse boom met tronk en takken en zijn
trekken die nu zo goed naar voren komen .

Loslaten , loslaten,
Loslaten , altijd weer …

Zoals die klok daar op de toren
seconden en minuten los laat één voor één .
Ze kan ze niet vast houden , de tijd vloeit weg .
Loslaten de tijd , de uren
Tot de klok het uur weer luidt
De tijd , de uren ….

Loslaten , loslaten
Loslaten , altijd maar weer ..

Tot het uur komt , mijn uur ,
dat blaren van de bomen vallen en
sneeuw het landschap ondersneeuwt.
En niets of niemand iets kan doen .
Tot dan …

Loslaten,
Altijd maar weer ….


Johana-Maria
Januari 2003

Denook,
in mijn land zeggen ze in het farsi :"Talhk o shirien"
"Bitter en zoet" zo is het leven , zo zijn onze dagen.
Mocht 2008 je méér van "het zoete" brengen!

Moge het je goed gaan
johanamaria

[sunset]

’t verglijden van de tijd

jouw hart
bestaat uit bloemen
en je gezicht
uit gras en fruit

en zoals jij je neigt
naar hen die jij goed kent
buigen de jaargetijden
zich over jou.
**********
sunset 03-01-2008
**********

[bo'ke]

Beste Denook,

Ik volg de anekdotes uit het leven van jouw
eerste schoonmama met welbehagen.


een blije groet
bo

[hilde m]

Je verhaal komt dicht in mijn buurt denook,
dat maakt het dubbel interessant.
Het hospitaal van Bornem,
daar maakt onze familie meer dan eens kennis mee.
Is dat nog op dezelfde plaats gesitueerd denook?
Zie uit naar het vervolg van je verhaal.
Liefs Hilde m.

[denook]

... twee dagen en 663 lezers later ...

met dank aan

- Robol, voor opzoeken foto / ben ook eens
gaan neuzen / zie verder

- Johana-Maria, voor je mooi gedicht 'Loslaten'
en bijhorende omkadering / hopelijk laat je pc
het niet meer afweten

- sunset, voor 't verglijden van de tijd'

- BO59VR, voor je blijvende aandacht hier

- hilde m; ja we zitten helemaal in je streek / voor
antwoord op je vraag, zie verder (-had ook een paar
gelijkaardige privévraagjes-)


Ja,ja, 'meterken', zo noemen we haar.
Tot haar negentigste jaar bleef ze in haar huis wonen.
Het was een 'fijn' madammeke, en dat is ze gebleven. Nu verblijft ze
bijna tien jaar in een rust- en verzorgings tehuis en krijgt er dagelijks
bezoek van een dicht familielid. Dat is zo van bij aanvang geregeld.
Ik ga elke woensdag (-alleen-) en elke zaterdag met zoon J, waarover
ik reeds schreef. J is altijd haar lievelingskleinkind gebleven, deels om
zijn toestand, deels door het overlijden van zijn moeder in 1973.
Ze heeft zich toen voor zichzelf voorgenomen dat zij een beetje op J
moest 'passen'. Sommigen denken dat dat ook een reden is waarom
ze zo oud is geworden. Ze had nog een 'taak'. De bezoeken op zater-
dag voelen ook anders aan dan op woensdag. Ze houdt zich dan kra-
niger en heeft altijd wel een paar opmerkingen naar J toe.

Tot voor enkele maanden was ze nog zeer alert en helder van geest.
De laatste tijd is ze meer verward - zeker als het actuele zaken aan-
gaat. Je moet haar niet vragen wat ze die middag heeft gegeten, of wie
er gisteren is geweest. Ik blijf steeds een uur en tracht het gesprek zo
vlug mogelijk naar 'vroeger' te verplaatsen. Dan komt alles weer helder
naar voor en kan ze nog haarfijn vertellen. Ik stel dan een vraagje over
een gebeurtenis van vroeger, die ik nog weet, maar naar haar toe met
een 'hoe was dat ook weer?' in het midden gooi.
Zo vroeg ik vorige woensdag: "meter, dat bezoek aan het Paleis voor
Schone Kunsten in Brussel, met je neef, ... wie was dat ook weer?"
En dan komt nog eens, met flikkerende oogjes, haar verhaal.
Haar neef Willy, een militair van hoge rang, die in de oorlog een been
had verloren, en drager was van verscheidene eretekens, ging samen
met haar naar een concert, in het huidige 'BOZAR', vroeger Paleis voor
Schone Kunsten. Bleek dat alle tickets van de comfortabele plaatsen
waren verkocht. Waarop haar neef gewoon vroeg: "en de Koniklijke
Loge?" "Zal eens gaan horen" antwoordde de bediende. Na een tijdje
kwam hij terug - de Koninklijke Loge was die avond niet in gebruik.
Zo kwamen Anna en Willy er terecht. Toen de muzikanten op het po-
dium verschenen, waren er verscheidene die Anna herkenden, wat
gefluister en binnenpretjes teweeg bracht. Nog mooier toen de
dirigent verscheen. Die maakte eerst een plechtige buiging naar het
koninklijke paar, en dan pas werd de overvolle zaal begroet met een
beleefdheids buiginkje.

Zo zijn er nog veel verhalen, die ik allemaal van naadje tot draadje
ken, doch die ik haar zo graag nog laat vertellen. Dat vindt ze zo
fijn en er wordt telkens nog hartelijk om gelachen.

Uit haar huwelijk kwamen vier kinderen: een dochter en drie zonen.
Ook daarbij iets merkwaardig. Haar man ,peter, een onderwijzer die
als schrijver en dichter van jeugdwerken, en ook als pianist zekere
bekendheid had, was op sportief gebied het minste wat je er zich kan
bij voorstellen. Als hij op zijn fiets zat, had je medelijden met de fiets.
En toch, zijn kinderen waren sportmannen op hoog niveau. Zo waren
zijn zonen knappe doelmannen, tot in eerste afdeling. Een kleinzoon
nu, speelt ook als doelman in tweede nationale. Ieder jaar, zelfs on-
langs nog, komen eerste klassers aandringen om bij hen te komen
spelen. Dat interesseert hem niet. In zijn huidige club is hij de ster.
Bestuur, medespelers en alle supporters dragen hem op handen.
Meer hoeft voor hem niet.
Ik denk dat al dat sportieve ook uit de genen van meterken komt.
Zo vertelt ze ook graag hoe vroeger, heel vroeger, toen ze nog bij
haar ouders woonde en haar aanstaande man op bezoek kwam, ze
regelmatig gingen fietsen langs de Scheldedijk. Om op de dijk te
geraken kwam eerst een scherpe helling vanaf de straat.
Meter kende dat - ze lanceerde zich - reed in één ruk naar boven,
en wachtte dan op peter, die 'te voet' met de fiets boven kwam.

Tot hier voor vandaag.

Oh ja, hilde en een paar anderen, de huidige kliniek is nog altijd deze
die geschonken werd door de familie Van Roy. Ze is ondertussen wel
vergroot, met een nieuwe ingang. Boven de oude ingang staat nog
steeds te lezen: Van Roy - Simon'. (nu weet ik ook de naam van me-
vrouw-). De kliniek werd plechtig ingehuldigd in 1952. In 2002 werd,
naar aanleiding van het vijftigjarig bestaan, een mooi boek uitgege-
ven. Hierin staat veel uitleg over de familie Van Roy. Er bestaan nog
enkele exemplaren van en ... ik mag er bij de huidige directeur een
gaan halen.

Of: waarvoor een artikeltje op Sennet al niet goed is.

groeten in vriendschap - -denook - - ...... en


MORGEN ..........................
-----------MORGEN ............
...........................MORGEN,

om 11:30 precies - alhier - ludieke actie

[lotte]

denook,

mooi familieverhaal,
vooral het deel waarin je de bezorgdheid van meterken naar J. toe beschrijft ligt gevoelig....zo zijn grootouders nu éénmaal....met hun laatste krachten overtreffen ze zichzelf.

Johana-Maria

Loslaten,
Altijd maar weer ….


Morgen 11.30 u

[denook]

... minder dan één dag en precies 300 lezers later ...

met dank aan lotte voor de
extra reclame


Dag Meterken,

Het is bijna zover. Zaterag a.s. 12 januari ben je honderd jaar.
Ik heb een plan voor mijn vrienden hier op Sennet.
Je weet wel, ik heb al veel verteld over computers, internet en Senioren-
net. Jij hebt nog nooit een computer gezien. Het interesseert je allemaal
niet meer, maar toch luister je schijnbaar met aandacht.
Ik heb toch al gezegd dat ik hier vele kennissen, vrienden, ja zelfs een
paar liefdevolle contacten heb, met mensen wiens naam, adres, kleur
van de ogen of stemgeluid ik nooit heb geweten, gezien of gehoord.
Raar hé. Dat noemt men een 'virtuele' wereld. Het heeft echt wel wat,
maar kom, doe geen moeite om het te begrijpen - dat hoeft niet meer.

Ik heb nu wel een plan.
Normaal heb ik op deze topic hier meer dan 250 lezers per dag.
Ik ben een beetje naïef en denk dat ik dan 1000 lezers heb op 4 dagen.
Dat is waarschijnlijk niet zo, want het zullen wel dezelfde mensen zijn
die elke dag eens langs komen - of misschien toch niet. Zie je, ik ben
weer naïef.
Kom, houden we het bij 25O.
Als ik nu al die mensen iets eenvoudigs vraag, en 10% reageren posi-
tief, dan heb ik toch 25 mensen voor mijn plannetje.
Wat is nu mijn opzet?

Deze week sturen mijn lezers je een gewone verjaardagskaart. Ik
schrijf wel: een gewone kaart met echte postzegel en voor één keer
niet via internet geprojecteerd.
Het moet allemaal wel virtueel lijken.
Daarom:
- geen adres van afzender
- geen echte naam onderaan, wel hun nicknaam
en ...

om achteraf te kunnen zien dat het kaartjes van Sennet zijn, tekenen
ze gewoon, onder hun nicknaam een MUZIEKNOOT.

Dus meter, je gaat deze week enkele (-meerdere, vele, ...-) kaarten
krijgen, geaddresserd aan:

mevr. Anna De Maeyer
Seniorie ter Minne - kamer 130
Hof ten Bursten 14
9280 Lebbeke,

met 'gelukkige verjaardag'
een rare naam, bv 'wizzard'
en een MUZIEKNOOT

Zaterdag tellen we dan samen de kaartjes en zondag deel ik hier het
het resultaat mee.
Is dat geen ludiek voorstel voor je verjaardag?
Ik kan uiteraard niets beloven, doch heb er wel een goed oog in.

groetjes, xxxxxxxx

Ik had hier bijna mijn echte voornaam geschreven, doch dat mag niet.
Dat mag eigenlijk wel,maar men kent me hier als 'denook', vandaar.


Aan iedereen groeten in vriendschap - -denook- -

[ria]

denook (H) wat een schitterend voorstel, ik doe mee!!!
Vandaag gaat die kaart nog op de bus,
geef die lieve dame van mij
alvast een dikke kus,
rozen voeg ik er reeds bij,
dat maakt haar
en ook jou, zeker blij!!!

ria

[Bosrankje]

Beste denook,

Jouw initiatief voor de honderste verjaardag van Meterken,
vinden wij lief, origineel en zeer attent !
Daarom doen wij ook zeker mee en hopen dat ze heeeeeel
veel kaarten krijgt !
De onze was al gisteren in de brievenbus

Lieve groetjes in vrede en vriendschap voor jullie beiden
van Alter en Rankje