De groene flas
-
wildgooseman - Lid geworden op: 08 mar 2021, 14:08
Ik denk, dat ik buitengewoon mooi was. Groen, een prachtig groen dat me deed denken aan de deining van de Egeïsche Zee. Mijn ronde lichaam was zo gelijkmatig gevormd dat het een genot leek om het aan te raken en te strelen.
Op een bepaald moment had ik als recipiënt gediend voor een fantastische rode Assyrtiko van het eiland Santorini, een volle drank waarvan de druiven op de hellingen van het eiland groeiden.
De huizen van het dorp Oia, een eindje verderop, glinsterden in de avondzon als parels, getint met lichtroze, de platte lichte daken verspreidden een huiselijk gevoel van warmte en tevredenheid. Ik stond toen op een vensterbank als een smaragdgroen sierstuk - het was gewoon prachtig en ik voelde me op mijn gemak.
Ergens op een heerlijke zomerdag werd ik volkomen onverwacht op weg gestuurd door Eleni, de dochter des huizes. Ik was een beetje in de war, ze schreef een paar woorden op een stukje papier, rolde het op en liet het toen in me zakken. Toen sloot zij mij stevig met een kurk, liep naar een klif en wierp mij ver in de witte nevel van de zee.
Daar werd ik heen en weer geslingerd, heen en weer geschud, vaak leek het of ik tegen een rots zou slaan. Maar alles ging goed. Na een eindeloze tijd, werd ik plotseling de open zee op getrokken. Dus ik zwom mee zonder te weten waar ik heen moest.
Het leek een eindeloze reis te zijn. Ik zag ontelbare stranden en kusten van verre, werd voortgestuwd door spiegelend warme tropische zeeën, vaak opgetild over speelse saffierblauwe golfkammen.
Ik zag de hoge zeeën, schuimend en rusteloos in hemelkleurige tinten, ik zag de poolzeeën, ijzig, zwaar en azuurblauw in eindeloze uitgestrektheden.
In de nachten dat de sterrenhemel boven het firmament slaapt, sliep ook ik. Ik rustte uit in de wiegende wieg van de nachtblauwe zee. Het gebeurde ook dat ik droomde van de geur van wijn die mij eens vervulde. Toen dacht ik aan de zonovergoten toppen van mijn eiland, aan de schaduwrijke valleien aan de rand van de vulkaan. Ik droomde van de eb en vloed op het strand en de nachtelijke zilveren gloed van de maansikkel.
Van tijd tot tijd, beweegt de mysterieuze brief van het meisje Eleni in mij. Wat zou de inhoud van deze boodschap kunnen zijn? Ergens, ooit, zal ik erachter komen. Tot dan, drijf ik door de zeeën zoals de "Vliegende Hollander" ooit deed. Wachtend op de gebeurtenis die alle dromen en verbeeldingen te boven gaat.
Hij voelde zich hier thuis. Als kind al hield hij van de uren aan zee zonder stress en haast. Hier aan de rand van de Camargue was de wereld nog in orde, hier was hij nog een mens.
Jérôme hield van de ochtendwandelingen op het strand; de stilte, waar alleen het geluid van de zee hoorbaar was, deed zijn hart sneller slaan. Het uitzicht op de uitgestrektheid van de zee gaf een gevoel van de oneindigheid van de schepping. Zelfs bij een grijsbewolkte hemel kan de uitstraling van dit landschap zonder twijfel wedijveren met elke tropische schoonheid.
Die ochtend, was Jéromê vroeg op. Grand-merè wachtte later op hem met de koffie. Dus jogde hij vrolijk langs het strand. In een goed humeur keek hij uit naar de dag waarop hij de 15 km naar de Phare de la Gacholle langs de kust zou fietsen. Deze oude vuurtoren was het echte herkenningspunt van Saintes-Maries-de-la-Mer geworden.
Toen zag hij het. Midden op de rand van het grijsblauwe water lag het, vuil groen en toch onmogelijk te missen. Jérôme liep de paar meter naar het water en raapte het op, draaide het om in zijn hand en bekeek het van alle kanten.
Het was bijna ondoorzichtig, zwaar begroeid met algen, maar toch kon hij raden dat deze fles inhoud bevatte. Opgewonden ging hij op een grote steen aan de rand van het pad zitten, ademde een paar keer diep in en uit, en probeerde toen de kurk uit de fles te halen. Het was erg moeilijk omdat het diep in de hals van de fles werd gedrukt. Toen herinnerde hij zich zijn zakmes, dat hij altijd bij zich had. Er was toch zeker wel een flesopener ingebouwd?
Opgewonden probeerde hij de oude fles te openen, en eindelijk, na enige moeite, werden zijn inspanningen met succes bekroond.
Het gevonden voorwerp was open, Jérôme schudde de inhoud uit - een grijs-groen briefje viel hem tegemoet. Er stonden wat woorden op geschreven. Maar omdat het Griekse letters waren, die hij niet kon lezen, was hij eerst ten einde raad!
Toen herinnerde hij zich zijn vriend die Grieks kende. Hij zou hem om hulp kunnen vragen.
De volgende dag, was de verrassing perfect! De inhoud van deze boodschap in een fles was meer dan 100 jaar oud, en de schrijver was al lang niet meer onder de levenden.
Het was heel moeilijk voor Jérôme om niet met droefheid aan dit meisje op het Griekse eiland te denken. Hij had graag geweten hoe haar leven toen was verlopen.
2 juni 1873
Ik ben Eleni, een meisje, 22 jaar oud.
Als u me wilt schrijven, zie ik uit naar je post.
Mijn adres is
Oia 24, Santorini.
Op een bepaald moment had ik als recipiënt gediend voor een fantastische rode Assyrtiko van het eiland Santorini, een volle drank waarvan de druiven op de hellingen van het eiland groeiden.
De huizen van het dorp Oia, een eindje verderop, glinsterden in de avondzon als parels, getint met lichtroze, de platte lichte daken verspreidden een huiselijk gevoel van warmte en tevredenheid. Ik stond toen op een vensterbank als een smaragdgroen sierstuk - het was gewoon prachtig en ik voelde me op mijn gemak.
Ergens op een heerlijke zomerdag werd ik volkomen onverwacht op weg gestuurd door Eleni, de dochter des huizes. Ik was een beetje in de war, ze schreef een paar woorden op een stukje papier, rolde het op en liet het toen in me zakken. Toen sloot zij mij stevig met een kurk, liep naar een klif en wierp mij ver in de witte nevel van de zee.
Daar werd ik heen en weer geslingerd, heen en weer geschud, vaak leek het of ik tegen een rots zou slaan. Maar alles ging goed. Na een eindeloze tijd, werd ik plotseling de open zee op getrokken. Dus ik zwom mee zonder te weten waar ik heen moest.
Het leek een eindeloze reis te zijn. Ik zag ontelbare stranden en kusten van verre, werd voortgestuwd door spiegelend warme tropische zeeën, vaak opgetild over speelse saffierblauwe golfkammen.
Ik zag de hoge zeeën, schuimend en rusteloos in hemelkleurige tinten, ik zag de poolzeeën, ijzig, zwaar en azuurblauw in eindeloze uitgestrektheden.
In de nachten dat de sterrenhemel boven het firmament slaapt, sliep ook ik. Ik rustte uit in de wiegende wieg van de nachtblauwe zee. Het gebeurde ook dat ik droomde van de geur van wijn die mij eens vervulde. Toen dacht ik aan de zonovergoten toppen van mijn eiland, aan de schaduwrijke valleien aan de rand van de vulkaan. Ik droomde van de eb en vloed op het strand en de nachtelijke zilveren gloed van de maansikkel.
Van tijd tot tijd, beweegt de mysterieuze brief van het meisje Eleni in mij. Wat zou de inhoud van deze boodschap kunnen zijn? Ergens, ooit, zal ik erachter komen. Tot dan, drijf ik door de zeeën zoals de "Vliegende Hollander" ooit deed. Wachtend op de gebeurtenis die alle dromen en verbeeldingen te boven gaat.
- <>
Hij voelde zich hier thuis. Als kind al hield hij van de uren aan zee zonder stress en haast. Hier aan de rand van de Camargue was de wereld nog in orde, hier was hij nog een mens.
Jérôme hield van de ochtendwandelingen op het strand; de stilte, waar alleen het geluid van de zee hoorbaar was, deed zijn hart sneller slaan. Het uitzicht op de uitgestrektheid van de zee gaf een gevoel van de oneindigheid van de schepping. Zelfs bij een grijsbewolkte hemel kan de uitstraling van dit landschap zonder twijfel wedijveren met elke tropische schoonheid.
Die ochtend, was Jéromê vroeg op. Grand-merè wachtte later op hem met de koffie. Dus jogde hij vrolijk langs het strand. In een goed humeur keek hij uit naar de dag waarop hij de 15 km naar de Phare de la Gacholle langs de kust zou fietsen. Deze oude vuurtoren was het echte herkenningspunt van Saintes-Maries-de-la-Mer geworden.
Toen zag hij het. Midden op de rand van het grijsblauwe water lag het, vuil groen en toch onmogelijk te missen. Jérôme liep de paar meter naar het water en raapte het op, draaide het om in zijn hand en bekeek het van alle kanten.
Het was bijna ondoorzichtig, zwaar begroeid met algen, maar toch kon hij raden dat deze fles inhoud bevatte. Opgewonden ging hij op een grote steen aan de rand van het pad zitten, ademde een paar keer diep in en uit, en probeerde toen de kurk uit de fles te halen. Het was erg moeilijk omdat het diep in de hals van de fles werd gedrukt. Toen herinnerde hij zich zijn zakmes, dat hij altijd bij zich had. Er was toch zeker wel een flesopener ingebouwd?
Opgewonden probeerde hij de oude fles te openen, en eindelijk, na enige moeite, werden zijn inspanningen met succes bekroond.
Het gevonden voorwerp was open, Jérôme schudde de inhoud uit - een grijs-groen briefje viel hem tegemoet. Er stonden wat woorden op geschreven. Maar omdat het Griekse letters waren, die hij niet kon lezen, was hij eerst ten einde raad!
Toen herinnerde hij zich zijn vriend die Grieks kende. Hij zou hem om hulp kunnen vragen.
De volgende dag, was de verrassing perfect! De inhoud van deze boodschap in een fles was meer dan 100 jaar oud, en de schrijver was al lang niet meer onder de levenden.
Het was heel moeilijk voor Jérôme om niet met droefheid aan dit meisje op het Griekse eiland te denken. Hij had graag geweten hoe haar leven toen was verlopen.
2 juni 1873
Ik ben Eleni, een meisje, 22 jaar oud.
Als u me wilt schrijven, zie ik uit naar je post.
Mijn adres is
Oia 24, Santorini.