Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KUTFILOSOOF EN EUROPSYCHOLOOG
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, vooral het getal 'vijf' speelt haar parten. Alles zal en moet vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
Gisternamiddag nam ik de lift, jawel ik woon nog steeds op de vijftiende etage. De lift stopte op de twaalfde. Er stapte een vrouw binnen die ik sinds vijfendertig jaar niet meer had gezien, ik herinnerde haar uit mijn tienerjaren, we hadden toen vurig gekust aan het stadsmeer. De brunette, Elly genaamd, zag er nog steeds goed uit, lange haren stijlvol geknipt en niet te veel make-up. Ze lachte wulps naar mij en zei dat ze zonet haar vijftigste verjaardag had gevierd. Ze was behoorlijk dronken.
In de lift was het muisstil. Plots blokkeerde de lift tussen de vijfde en zesde etage. Snel drukte ik op een vijftal etageknoppen, maar de lift kwam niet in beweging. Elly begon te krijsen en wild om zich heen te slaan.Ik suste haar dat ze rustig moest blijven maar de dame raasde voort. Ik zei haar dat we vijf seconden op de alarmknop moesten drukken voor een noodoproep. Elly keek mij versuft aan, ik moest tot vijf keer herhalen dat ik bij wijze van spreken een SOS-bericht moest sturen door het gele knopje in te drukken. Elly begreep mij eindelijk maar raadde mij aan om zeker een vijftal keer hard te duwen.
Ik kreeg door de luidspreker een vriendelijke jongeman te horen die zei dat hij ons binnen een half uurtje uit deze benarde situatie zou helpen.
Intussen had Elly nog vijf pilsjes uit haar tas genomen. Ze grinnikte: "ik heb je wel herkend hoor Clootje, kan je nog steeds zo vurig kussen?" Ik gaf haar te kennen dat ik al vijfentwintig jaar boeddhist ben maar Elly drong aan, nam nog een slok bier en kuste mij hevig maar ik hield de lippen stijf op elkaar. Wat stonk Elly uit haar bek.
Ze kalmeerde eindelijk, ik keek op mijn uurwerk, nog vijf minuutjes en dan worden we bevrijd. We begonnen een gesprek. Elly leed sinds vijf jaar aan een dwangneurose, vooral het getal 'vijf' speelt haar parten. Alles zal en moet vijf keer gebeuren. Als iemand dat vermeldt geef ik steevast mijn visitekaartje waarop mijn e-mailadres vermeld staat.
Nieuwsgierig als een vijfjarig kind las Elly het kaartje en grinnikte weer met een dubbele tong : "Ha Clootje, wie had dat ooit gedacht, jij kutfilosoof, pardon kunstfilosoof en europsycholoog. Oei nee sorry, met de 'n' van 'neuroticus': neuropsycholoog. Vijf maal proficiat Clootje."
Even later stapten we opgelucht naar buiten, het was intussen vijf uur in de namiddag en de zon scheen nog volop in de felblauwe hemel. Vijf eksters vlogen kwetterend voorbij. En ja, Elly zou mij binnen een vijftal dagen mailen. Snel gaf ze mij vijf zoentjes op de wang en waggelde in vijf grote passen naar de autobus die vijf meter verder bruusk voor haar stopte.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I'M YOUR PRIVATE CHATTER
Bijna iedereen chat de laatste decennia wat af via Facebook en andere sociale media. Ja, het is belangrijk om sociale contacten te hebben. Onze planeet is immers een klein dorp geworden.
In een mum van tijd mail je van Amerika tot in Afrika en van op de Noordpool tot in de Sahara. Je kan ook even chatten met je idolen, niet met allemaal uiteraard. Sommigen zijn werkelijk onbereikbare sterren.The sky is the limit. Zo heb ik met enkele Hollywood-acteurs gechat, ach dat zijn ook maar mensen zoals jij en ik. Vandaag schitteren ze, morgen lijken ze op oude duivels.
Te veel van het goede is immers ook niet positief. De ouwe gulden middenweg is nog steeds het beste, maar niet altijd. Bij kunstenaars mag er wel een hoek af zijn, enkel dan ben je als artiest voor de wereld interessant genoeg. Jawel, ook zangers en acteurs mogen een beetje speciaal zijn, dat vult sneller hun portemonnee. Toch zijn ze op een bepaald moment out of time, worden paria’s die men op straat of bij de bakker liever niet tegenkomt.
Do you remember M.J.? Deze Afro-Amerikaanse zanger had vlak voor hij stierf een zichtbare lijdensdruk. Zijn liedje was uitgezongen. Heal the world? Veel is er niet veranderd op deze aardkloot. Bovendien was hij ook geen heilige, sorry fans. Maar dansen kon hij wel. Toch zijn er die schijnbaar moeiteloos hun nummertje blijven opvoeren. Ga maar eens naar een optreden van die andere M.J. die op zijn 80ste nog steeds zijn liedjes afdreunt: ‘If you start me up, I”ll never stop.’ Hij doet al zestig jaar zijn act, een lucratieve bezigheid. Yes, ‘Money, that’s what I want’, is een van zijn eerste songs waarbij ik nog steeds instant happy van word.
Sinds vijf jaar schrijf ik odes voor mijn idool M.J. en post die met vaste regelmaat op zijn Facebook. Op die poems reageerde de grillige zanger soms met een like. Maar bij irritatie verwijderde hij al mijn poems tot tweemaal toe. Momenteel chatten w… Ach ik heb nu even een writersblock, ik vrees dat dit allemaal ongeloofwaardig klinkt. Binnenkort ga ik mijn tachtigtal rolling poems publiceren in een dichtbundel met de titel 'I’m your private chatter'. Zoals altijd in heel beperkte oplage, gesigneerd en enkel postuum verkrijgbaar bij mijn nichtje Nora. So catch it if you can. Satisfaction guaranteed.
Bijna iedereen chat de laatste decennia wat af via Facebook en andere sociale media. Ja, het is belangrijk om sociale contacten te hebben. Onze planeet is immers een klein dorp geworden.
In een mum van tijd mail je van Amerika tot in Afrika en van op de Noordpool tot in de Sahara. Je kan ook even chatten met je idolen, niet met allemaal uiteraard. Sommigen zijn werkelijk onbereikbare sterren.The sky is the limit. Zo heb ik met enkele Hollywood-acteurs gechat, ach dat zijn ook maar mensen zoals jij en ik. Vandaag schitteren ze, morgen lijken ze op oude duivels.
Te veel van het goede is immers ook niet positief. De ouwe gulden middenweg is nog steeds het beste, maar niet altijd. Bij kunstenaars mag er wel een hoek af zijn, enkel dan ben je als artiest voor de wereld interessant genoeg. Jawel, ook zangers en acteurs mogen een beetje speciaal zijn, dat vult sneller hun portemonnee. Toch zijn ze op een bepaald moment out of time, worden paria’s die men op straat of bij de bakker liever niet tegenkomt.
Do you remember M.J.? Deze Afro-Amerikaanse zanger had vlak voor hij stierf een zichtbare lijdensdruk. Zijn liedje was uitgezongen. Heal the world? Veel is er niet veranderd op deze aardkloot. Bovendien was hij ook geen heilige, sorry fans. Maar dansen kon hij wel. Toch zijn er die schijnbaar moeiteloos hun nummertje blijven opvoeren. Ga maar eens naar een optreden van die andere M.J. die op zijn 80ste nog steeds zijn liedjes afdreunt: ‘If you start me up, I”ll never stop.’ Hij doet al zestig jaar zijn act, een lucratieve bezigheid. Yes, ‘Money, that’s what I want’, is een van zijn eerste songs waarbij ik nog steeds instant happy van word.
Sinds vijf jaar schrijf ik odes voor mijn idool M.J. en post die met vaste regelmaat op zijn Facebook. Op die poems reageerde de grillige zanger soms met een like. Maar bij irritatie verwijderde hij al mijn poems tot tweemaal toe. Momenteel chatten w… Ach ik heb nu even een writersblock, ik vrees dat dit allemaal ongeloofwaardig klinkt. Binnenkort ga ik mijn tachtigtal rolling poems publiceren in een dichtbundel met de titel 'I’m your private chatter'. Zoals altijd in heel beperkte oplage, gesigneerd en enkel postuum verkrijgbaar bij mijn nichtje Nora. So catch it if you can. Satisfaction guaranteed.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DESTINY'S CHILD?
Rond 1967 was mijn vader aan het scheiden van zijn eerste vrouw. Omdat hij zich tijdens die eenzame winter verveelde wilde hij er even tussenuit, weg van zijn solitair bestaan in zijn veel te grote woonst. Hij besloot dus om op reis te gaan naar Zwitserland, hij deed immers graag aan skiën en wou vooral nieuwe mensen leren kennen.
Mijn moeder die aan het herstellen was van een gebroken hart, genoot reeds van haar vakantie in hetzelfde hotel waar mijn vader twee dagen later zou arriveren. Ze was daar samen met haar Franstalige stiefmoeder Suzy. Onder haar hoede had mijn Vlaamse moeder vloeiend Frans leren spreken, lezen en schrijven. Mijn vader was een chauvinistische Waal, maar mijn moeder sprak Frans zonder Vlaams accent. Hij dacht zelfs dat zij een Parisienne was!
Toen mijn vader de mooie blondine op de skipiste voor de eerste keer opmerkte was hij meteen in de ban van haar. Dat was zeker niet wederkerig, moeder vond hem een irritante charmeur.
Maar op een avond, toen hij haar vroeg of zij soms zin had in een après-ski met hem, was ze toch geïntrigeerd door de kwetsbare blik die even zichtbaar was in zijn ogen. Ze stemde toe met een vertederde glimlach. Van het ene kwam het andere en voor ze het wisten belandden ze in zijn hotelkamer en beleefden samen een lange passionele nacht.
Zulke escapades waren niet vreemd eind jaren zestig.
De volgende ochtend terwijl moeder pas ontwaakte, zag ze de charmeur zitten op het terras. Hij was onder een straalblauwe hemel zijn favoriete dichtbundel aan het lezen. Moeder ging naast hem zitten en nam uit haar handtas hààr favoriete dichtbundel en zei dat ze ook wat ging lezen. Hun verbazing was dan ook groot toen ze merkten dat ze allebei identiek dezelfde dichtbundel lazen: 'Les Fleurs du mal' van Baudelaire!! De mooie blondine werd op slag verliefd op deze verfijnde man. Am I their destiny's child?
LADY & THE VAGEBOND
Het noodweer maakte een eind
aan 'n heerlijke lentedag toen we
als jonge verliefde honden door
de straten van Parijs zwierven.
We schuilden in de Notre-Dame
alsof het ons eigen hok was, ons
opwarmend aan de kaarsvlam.
Want hongerig overleefden we
de nachten aan de Seine waar
underdogs onze onschuld voor
de gein hadden vastgeketend.
Zo onstond er een hondengevecht.
Voorgoed uit ons paradijs verjaagd
werden we uiteindelijk de speelbal
van pitbulls die ons stukbeten.
Maar één ding weet ik nu zeker:
ons droombestaan was rasecht!
Rond 1967 was mijn vader aan het scheiden van zijn eerste vrouw. Omdat hij zich tijdens die eenzame winter verveelde wilde hij er even tussenuit, weg van zijn solitair bestaan in zijn veel te grote woonst. Hij besloot dus om op reis te gaan naar Zwitserland, hij deed immers graag aan skiën en wou vooral nieuwe mensen leren kennen.
Mijn moeder die aan het herstellen was van een gebroken hart, genoot reeds van haar vakantie in hetzelfde hotel waar mijn vader twee dagen later zou arriveren. Ze was daar samen met haar Franstalige stiefmoeder Suzy. Onder haar hoede had mijn Vlaamse moeder vloeiend Frans leren spreken, lezen en schrijven. Mijn vader was een chauvinistische Waal, maar mijn moeder sprak Frans zonder Vlaams accent. Hij dacht zelfs dat zij een Parisienne was!
Toen mijn vader de mooie blondine op de skipiste voor de eerste keer opmerkte was hij meteen in de ban van haar. Dat was zeker niet wederkerig, moeder vond hem een irritante charmeur.
Maar op een avond, toen hij haar vroeg of zij soms zin had in een après-ski met hem, was ze toch geïntrigeerd door de kwetsbare blik die even zichtbaar was in zijn ogen. Ze stemde toe met een vertederde glimlach. Van het ene kwam het andere en voor ze het wisten belandden ze in zijn hotelkamer en beleefden samen een lange passionele nacht.
Zulke escapades waren niet vreemd eind jaren zestig.
De volgende ochtend terwijl moeder pas ontwaakte, zag ze de charmeur zitten op het terras. Hij was onder een straalblauwe hemel zijn favoriete dichtbundel aan het lezen. Moeder ging naast hem zitten en nam uit haar handtas hààr favoriete dichtbundel en zei dat ze ook wat ging lezen. Hun verbazing was dan ook groot toen ze merkten dat ze allebei identiek dezelfde dichtbundel lazen: 'Les Fleurs du mal' van Baudelaire!! De mooie blondine werd op slag verliefd op deze verfijnde man. Am I their destiny's child?
LADY & THE VAGEBOND
Het noodweer maakte een eind
aan 'n heerlijke lentedag toen we
als jonge verliefde honden door
de straten van Parijs zwierven.
We schuilden in de Notre-Dame
alsof het ons eigen hok was, ons
opwarmend aan de kaarsvlam.
Want hongerig overleefden we
de nachten aan de Seine waar
underdogs onze onschuld voor
de gein hadden vastgeketend.
Zo onstond er een hondengevecht.
Voorgoed uit ons paradijs verjaagd
werden we uiteindelijk de speelbal
van pitbulls die ons stukbeten.
Maar één ding weet ik nu zeker:
ons droombestaan was rasecht!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MONEYPUSSY?
Er zijn zo van die mooie jonge meisjes die met een lelijke ouwe miljardair trouwen, puur voor het geld en vooral met een goed huwelijkscontract. Ja, sommige rijke wanhopige bejaarde mannen denken dat ze hun portemonnee moeten openen om van een vrouw alles gedaan te krijgen. Voor wat hoort wat, zie ik hem in het stadhuis denken terwijl hij gehaast de diamanten ring om haar vinger schuift.
Haar sluwe ouders, blij dat hun dochter in goede handen is gevallen, spelen de hele pantomime mee. De kennissen van de man zitten stilletjes te grinniken om deze déjà vu.
Nadat het koppel voor de wet is getrouwd, rijden alle genodigden naar een chique locatie buiten de drukke stad om dit feest te vieren, jawel in een kasteel.
Alweer een man die verblind door de 'liefde' holderdebolder is getrouwd. En al snel kan hij z'n handen niet thuishouden. Hij geeft z'n eega om de twee minuten een kwijlende zoen. Zijn adem stinkt naar wijn en sigaren maar ach, het rosse meisje met de grote borsten is nu zijn bezit. Er worden uiteraard vele foto's genomen, ter nagedachtenis aan deze prachtige onvergetelijke dag. En dan serveert men de honderden gasten een vijfgangenmenu. De trotse man, ongeduldig om de eerste huwelijksnacht te consumeren, checkt zo onopvallend mogelijk of z'n erectiepilletje nog in zijn beurs zit. Een beurs die vlug geledigd zal worden.
Er wordt gewalst, vooral over the dirty old man, want zijn vrouw danst nu al verliefd met een ander, een grote blonde fors gespierde jonge heer.
In die kringen wordt uitsluitend Engels en Frans gesproken. De ene bevriende aristocraat na de andere komt de kersverse echtgenoot feliciteren. Ze schudden hem de hand terwijl ze knipogen. De arme man glimlacht : "Je sais, mon épouse est splendide." Maar eigenlijk wilde hij zeggen: "I know, moneypussy is a thief"
Hun wittebroodsweken in Dubai worden een dag later geannuleerd.
Er zijn zo van die mooie jonge meisjes die met een lelijke ouwe miljardair trouwen, puur voor het geld en vooral met een goed huwelijkscontract. Ja, sommige rijke wanhopige bejaarde mannen denken dat ze hun portemonnee moeten openen om van een vrouw alles gedaan te krijgen. Voor wat hoort wat, zie ik hem in het stadhuis denken terwijl hij gehaast de diamanten ring om haar vinger schuift.
Haar sluwe ouders, blij dat hun dochter in goede handen is gevallen, spelen de hele pantomime mee. De kennissen van de man zitten stilletjes te grinniken om deze déjà vu.
Nadat het koppel voor de wet is getrouwd, rijden alle genodigden naar een chique locatie buiten de drukke stad om dit feest te vieren, jawel in een kasteel.
Alweer een man die verblind door de 'liefde' holderdebolder is getrouwd. En al snel kan hij z'n handen niet thuishouden. Hij geeft z'n eega om de twee minuten een kwijlende zoen. Zijn adem stinkt naar wijn en sigaren maar ach, het rosse meisje met de grote borsten is nu zijn bezit. Er worden uiteraard vele foto's genomen, ter nagedachtenis aan deze prachtige onvergetelijke dag. En dan serveert men de honderden gasten een vijfgangenmenu. De trotse man, ongeduldig om de eerste huwelijksnacht te consumeren, checkt zo onopvallend mogelijk of z'n erectiepilletje nog in zijn beurs zit. Een beurs die vlug geledigd zal worden.
Er wordt gewalst, vooral over the dirty old man, want zijn vrouw danst nu al verliefd met een ander, een grote blonde fors gespierde jonge heer.
In die kringen wordt uitsluitend Engels en Frans gesproken. De ene bevriende aristocraat na de andere komt de kersverse echtgenoot feliciteren. Ze schudden hem de hand terwijl ze knipogen. De arme man glimlacht : "Je sais, mon épouse est splendide." Maar eigenlijk wilde hij zeggen: "I know, moneypussy is a thief"
Hun wittebroodsweken in Dubai worden een dag later geannuleerd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN GLAASJE TEVEEL ?
De man van mijn overleden tante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
THE QUEEN OF KATWE
Onlangs las ik een boek dat ik vond in de rekken van de stedelijke bibliotheek. Het is een waargebeurd verhaal over een zevenjarig Afrikaans meisje dat opgroeit samen met haar broertjes en zusjes in de Ugandese sloppenwijken waar hun moeder het bijzonder moeilijk heeft om wat geld te verdienen in haar veel te kleine bananenwinkel dat is gebouwd met behulp van golfplaten en waarin ook haar kroostrijk gezin woont. Ze zijn 's nachts bang voor de veelvuldige overstromingen waarbij het rioolwater zo naar binnen loopt samen met de talrijke wurgslangen en tarantula's.
Het meisje heet Phiona en haar toestand lijkt uitzichtloos. Ze moet dagelijks vele kilometers stappen om een emmer helder water te gaan halen, dragend op haar hoofd. Zij verkoopt ook zelfgekookte maïskolven, 100 shilling per stuk, zo'n 6 dollarcent. Maar op de terugweg naar huis slagen hongerige straatkinderen haar meestal in elkaar en roven zo meerdere keren haar zuurverdiende centen.
En dan verdwijnt haar oudere broer Brian plots elke avond. Dat valt Phiona op en dus besluit ze om hem te volgen. Haar broer loopt door een wirwar van straatjes en steegjes, zijn kleine zusje kan hem nauwelijks bijbenen. Tot Brian halt houdt bij een lokaal op een open plek ergens in een vuilnisbelt. Het nieuwsgierige meisje loert vanachter het raam en ziet dat haar broer in een klein lokaal een bizar spel speelt, iets met zwarte en witte vakjes en houten figuurtjes, de één al wat groter dan de andere. Brian is niet alleen, een twaalftal haveloos gekleedde Ugandese jongens doen hetzelfde, jawel ze lijken erg geconcentreerd en denken diep na. Phiona blijft elke dag lang kijken, raakt geïntrigeerd en op een mooie zomerdag besluit ze om mee te spelen met dit intelligentiespel, jawel het eeuwenoude... schaakspel. Ze biedt zich aan maar de jongens lachen haar uit omdat ze te jong is en bovendien weigeren zij om tegen een meisje te schaken, zij sturen haar weg. Maar Phiona is sterk, zowel mentaal als fysiek, en laat zich niet zomaar uit het veld slaan. De schaakcoach van deze groep is Robert Katende,een Ugandese missionaris die voor ingenieur studeerde. Hij wil Phiona een kans geven.
Helaas heb ik het bibliotheekboek niet kunnen uitlezen, de uitleentermijn was verstreken. Het volgende las ik op internet:
Robert Katende lacht: "Ze zeggen dat ik Phiona ontdekt heb, maar zij vond mij. Zij hoorde dat je een gratis maaltijd kon krijgen bij de schaakclub, daarom gaf ze zich op. Maar al snel waren de maaltijden bijzaak." Robert merkt op dat de analfabete Phiona een waar schaaktalent is. Zo wordt ze op haar elfde nationaal jeugdkampioen, wint ze een beurs en kan ze weer naar school. Ze heeft nu buiten de sloppenwijk een huis laten bouwen van het geld dat ze verdiend heeft.
"Het schaakbord is als het leven zelf, je moet alles plannen waar je aan begint", vertelt ze. Dat leerde ze van haar coach Katende. Hij probeert de kinderen levenslessen bij te brengen, aan de hand van het schaakbord. "Het is een spel van strategie, beslissingen nemen, problemen oplossen. Als je de vaardigheden van het schaakbord op je leven toepast, kan je niet meer falen." Katende heeft inmiddels 1200 kinderen aan het schaken gekregen in Kampala en Noord-Uganda. Tientallen van hen konden dankzij studiebeurzen weer naar school en de universiteit. Hij is er best trots op. "Sommige kinderen leefden op straat en hadden geen hoop in het leven.Nu dromen ze ervan om advocaat of dokter te worden."
"Phiona is de ultieme underdog", schrijft journalist Tim Crothers in zijn boek 'The queen of Katwe 'over het opmerkelijke leven van Phiona Mutesi. Dit boek is in 2016 verfilmd door Disney. Jawel, Phiona zit voor het eerst in een vliegtuig, op weg naar Siberië waar ze zal deelnemen aan de Schaakolympiade, een toernooi waar eerder grootheden als Garri Kasparov en Bobby Fisher speelden. Phiona ziet daar ook voor het eerst de sneeuw en ze geniet van de chique hotels waarin ze verblijft. Veel tijd om aan alles te wennen heeft ze niet want ze mag meteen klaarzitten voor een partij tegenover Dina Kagramanov, de Canadese schaakkampioene. Opvallend detail: de blanke Canadese speelt met zwart, Phiona de Ugandese met wit. Ach beste lezer, ik verklap niks, kijk maar naar de kleurrijke Disney-film.
De man van mijn overleden tante
is kort na de rouwplechtigheid naar
New-York gevlogen om de erfenis te
gaan beleggen in ruwe diamanten.
Jarenlang heeft dit berekende koppel
de familie belogen en bedrogen, enfin
hij heeft zijn schaapjes nu op het droge.
Onlangs vroeg moeder beleefd aan
de sluwe weduwnaar of hij twee
goudomranden wijnglazen terug
kon geven, ze hadden immers een
sentimentele waarde voor haar.
Zij wacht nu al een tijdje op een antwoord
van deze kerel, die tot de land-adel hoort.
Moeder voelt zich echt gevierendeeld, de
vreemde woont clandestien in het kasteel
waar zij normaalgezien zou moeten wonen.
En ik zeg haar: denk maar niet dat hij
een glaasje teveel met je deelt want de
arme ziel zit gevangen in de wereld van
de gierige kleingeestige geld-demonen.
THE QUEEN OF KATWE
Onlangs las ik een boek dat ik vond in de rekken van de stedelijke bibliotheek. Het is een waargebeurd verhaal over een zevenjarig Afrikaans meisje dat opgroeit samen met haar broertjes en zusjes in de Ugandese sloppenwijken waar hun moeder het bijzonder moeilijk heeft om wat geld te verdienen in haar veel te kleine bananenwinkel dat is gebouwd met behulp van golfplaten en waarin ook haar kroostrijk gezin woont. Ze zijn 's nachts bang voor de veelvuldige overstromingen waarbij het rioolwater zo naar binnen loopt samen met de talrijke wurgslangen en tarantula's.
Het meisje heet Phiona en haar toestand lijkt uitzichtloos. Ze moet dagelijks vele kilometers stappen om een emmer helder water te gaan halen, dragend op haar hoofd. Zij verkoopt ook zelfgekookte maïskolven, 100 shilling per stuk, zo'n 6 dollarcent. Maar op de terugweg naar huis slagen hongerige straatkinderen haar meestal in elkaar en roven zo meerdere keren haar zuurverdiende centen.
En dan verdwijnt haar oudere broer Brian plots elke avond. Dat valt Phiona op en dus besluit ze om hem te volgen. Haar broer loopt door een wirwar van straatjes en steegjes, zijn kleine zusje kan hem nauwelijks bijbenen. Tot Brian halt houdt bij een lokaal op een open plek ergens in een vuilnisbelt. Het nieuwsgierige meisje loert vanachter het raam en ziet dat haar broer in een klein lokaal een bizar spel speelt, iets met zwarte en witte vakjes en houten figuurtjes, de één al wat groter dan de andere. Brian is niet alleen, een twaalftal haveloos gekleedde Ugandese jongens doen hetzelfde, jawel ze lijken erg geconcentreerd en denken diep na. Phiona blijft elke dag lang kijken, raakt geïntrigeerd en op een mooie zomerdag besluit ze om mee te spelen met dit intelligentiespel, jawel het eeuwenoude... schaakspel. Ze biedt zich aan maar de jongens lachen haar uit omdat ze te jong is en bovendien weigeren zij om tegen een meisje te schaken, zij sturen haar weg. Maar Phiona is sterk, zowel mentaal als fysiek, en laat zich niet zomaar uit het veld slaan. De schaakcoach van deze groep is Robert Katende,een Ugandese missionaris die voor ingenieur studeerde. Hij wil Phiona een kans geven.
Helaas heb ik het bibliotheekboek niet kunnen uitlezen, de uitleentermijn was verstreken. Het volgende las ik op internet:
Robert Katende lacht: "Ze zeggen dat ik Phiona ontdekt heb, maar zij vond mij. Zij hoorde dat je een gratis maaltijd kon krijgen bij de schaakclub, daarom gaf ze zich op. Maar al snel waren de maaltijden bijzaak." Robert merkt op dat de analfabete Phiona een waar schaaktalent is. Zo wordt ze op haar elfde nationaal jeugdkampioen, wint ze een beurs en kan ze weer naar school. Ze heeft nu buiten de sloppenwijk een huis laten bouwen van het geld dat ze verdiend heeft.
"Het schaakbord is als het leven zelf, je moet alles plannen waar je aan begint", vertelt ze. Dat leerde ze van haar coach Katende. Hij probeert de kinderen levenslessen bij te brengen, aan de hand van het schaakbord. "Het is een spel van strategie, beslissingen nemen, problemen oplossen. Als je de vaardigheden van het schaakbord op je leven toepast, kan je niet meer falen." Katende heeft inmiddels 1200 kinderen aan het schaken gekregen in Kampala en Noord-Uganda. Tientallen van hen konden dankzij studiebeurzen weer naar school en de universiteit. Hij is er best trots op. "Sommige kinderen leefden op straat en hadden geen hoop in het leven.Nu dromen ze ervan om advocaat of dokter te worden."
"Phiona is de ultieme underdog", schrijft journalist Tim Crothers in zijn boek 'The queen of Katwe 'over het opmerkelijke leven van Phiona Mutesi. Dit boek is in 2016 verfilmd door Disney. Jawel, Phiona zit voor het eerst in een vliegtuig, op weg naar Siberië waar ze zal deelnemen aan de Schaakolympiade, een toernooi waar eerder grootheden als Garri Kasparov en Bobby Fisher speelden. Phiona ziet daar ook voor het eerst de sneeuw en ze geniet van de chique hotels waarin ze verblijft. Veel tijd om aan alles te wennen heeft ze niet want ze mag meteen klaarzitten voor een partij tegenover Dina Kagramanov, de Canadese schaakkampioene. Opvallend detail: de blanke Canadese speelt met zwart, Phiona de Ugandese met wit. Ach beste lezer, ik verklap niks, kijk maar naar de kleurrijke Disney-film.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALS DE NOOD HET HOOGST IS
Onlangs liep ik na mijn dagelijkse boodschappen naar huis en plots voelde ik een enorme buikkramp, ik moest dringend naar het toilet en dus versnelde ik mijn pas en oeps: het was gebeurd, kleine ontlasting gelost in mijn gloednieuwe boxershort. Yes, shit happens. Gelukkig had ik mijn donkerblauwe pantalon aan. Heel ongemakkelijk liep ik naar mijn flat en stond met een oude Hollandse dame in de lift, die een goede vriendin zou bezoeken. Plots grinnikte zij: "Zijn ze hier op de vijfde etage een heerlijke goulashschotel aan het bereiden?" Ik glimlachte en zei:"Ik ruik niks, mevrouw, mijn neus is verstopt, ik ben verkouden."
Thuis plofte ik neer op de wc-bril en ontdeed mij nadien van de stinkende kledij, stak alles in de wasmachine en trok meteen een frisse verse slip en jeansbroek aan. En dan piepte mijn iPhone, een sms-bericht: "Hey oom Claudio, wist je dat het morgen Black Friday is, in het shoppingcenter in de buurt kun je koopjes doen, tot wel min 70%."
De volgende ochtend druppelde ik snel wat parfum achter mijn oren en vertrok door de wind, door de regen. Ja, ik hoef maar onder een brug te wandelen en dan ben ik reeds in dat drukke shoppingcenter. Men vindt er een supermarkt, opticiens en juweliers. Er zijn daar ook enkele kapsalons alsook een vijftal restaurants. Je kan er rondneuzen in elektronicawinkels en krantenshops. En regelmatig houden bekende schrijvers er een signeersessie. Wat wil de moderne hebberige consumerende mens nog meer?
Zo stapte ik bij de ingang de automatische draaideur binnen en slenterde naar mijn favoriete kledingzaak en plots voelde ik weer buikkrampen. Ik spoedde mij richting toiletruimte maar er stond een file van minstens zeventien mensen. En door de haast botste ik bijna op twee spelende kinderen. Voor alle veiligheid nam ik plaats op een zitbank en dan... zag ik naast mij, geloof het of niet: twee pillen nog steeds in folie verpakt , ik herkende het medicament meteen, het was een middel tegen jawel... buikkrampen. Ik keek snel even rond, nam de drinkbus uit mijn rugzak en slikte vliegensvlug een pilletje in. Zonder verdere problemen heb ik nog een hele namiddag lang enkele koopjes kunnen doen. Ja, Gods darmwegen zijn ondoorgrondelijk want als de nood het hoogst is, is de verlossing nabij.
OOSTDUINKERKE BAD
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
feestmaal dat haar trouwe man
zojuist heeft bijeengeschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt !
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zomaar aan de dijk zetten ?
Ach neen, straks delen ze met
mij...hun Belgische crevetten !
Onlangs liep ik na mijn dagelijkse boodschappen naar huis en plots voelde ik een enorme buikkramp, ik moest dringend naar het toilet en dus versnelde ik mijn pas en oeps: het was gebeurd, kleine ontlasting gelost in mijn gloednieuwe boxershort. Yes, shit happens. Gelukkig had ik mijn donkerblauwe pantalon aan. Heel ongemakkelijk liep ik naar mijn flat en stond met een oude Hollandse dame in de lift, die een goede vriendin zou bezoeken. Plots grinnikte zij: "Zijn ze hier op de vijfde etage een heerlijke goulashschotel aan het bereiden?" Ik glimlachte en zei:"Ik ruik niks, mevrouw, mijn neus is verstopt, ik ben verkouden."
Thuis plofte ik neer op de wc-bril en ontdeed mij nadien van de stinkende kledij, stak alles in de wasmachine en trok meteen een frisse verse slip en jeansbroek aan. En dan piepte mijn iPhone, een sms-bericht: "Hey oom Claudio, wist je dat het morgen Black Friday is, in het shoppingcenter in de buurt kun je koopjes doen, tot wel min 70%."
De volgende ochtend druppelde ik snel wat parfum achter mijn oren en vertrok door de wind, door de regen. Ja, ik hoef maar onder een brug te wandelen en dan ben ik reeds in dat drukke shoppingcenter. Men vindt er een supermarkt, opticiens en juweliers. Er zijn daar ook enkele kapsalons alsook een vijftal restaurants. Je kan er rondneuzen in elektronicawinkels en krantenshops. En regelmatig houden bekende schrijvers er een signeersessie. Wat wil de moderne hebberige consumerende mens nog meer?
Zo stapte ik bij de ingang de automatische draaideur binnen en slenterde naar mijn favoriete kledingzaak en plots voelde ik weer buikkrampen. Ik spoedde mij richting toiletruimte maar er stond een file van minstens zeventien mensen. En door de haast botste ik bijna op twee spelende kinderen. Voor alle veiligheid nam ik plaats op een zitbank en dan... zag ik naast mij, geloof het of niet: twee pillen nog steeds in folie verpakt , ik herkende het medicament meteen, het was een middel tegen jawel... buikkrampen. Ik keek snel even rond, nam de drinkbus uit mijn rugzak en slikte vliegensvlug een pilletje in. Zonder verdere problemen heb ik nog een hele namiddag lang enkele koopjes kunnen doen. Ja, Gods darmwegen zijn ondoorgrondelijk want als de nood het hoogst is, is de verlossing nabij.
OOSTDUINKERKE BAD
Met een zee van tijd gaan
zij te paard de garnalen te
lijf terwijl de zilte golven in
volle vaart komen aanrollen.
Maar vandaag zullen zij niet
achter het net vissen, kunnen
zij gestaag het tij doen keren.
Want thuis wacht de vrouw bij
het fornuis voor het volgende
feestmaal dat haar trouwe man
zojuist heeft bijeengeschaard.
En op het strand heb ik hen
met open mond aangestaard
maar zij storen zich uiteraard
niet aan een kleine garnaal
die hier is gestrand en een
gedicht over hen verhaalt !
Gaan ze wel recht door zee als
ze mij zomaar aan de dijk zetten ?
Ach neen, straks delen ze met
mij...hun Belgische crevetten !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUDE SCHREEF DE MARSEILLAISE
Het was een warme lentenacht in 1789 toen mijn voorouders holderdebolder moesten vluchten voor de revolutionaire aanhangers van Robespierre die het op de Franse adel hadden gemunt. Met paard en kar vertrokken mijn familie vanuit hun Parijse woonst met enkele schilderijen en andere waardevolle spullen. Hun kinderen huilden omdat het begon te donderen en te bliksemen.
De koetsier zettte er vaart achter maar ze werden tegengehouden! De vier zwartglimmende paarden hinnikten onrustig, de hond blafte, het onweer ging hevig te keer. Twee stevige kerels doorzochten alles, vonden de situatie heel verdacht en lieten het gezin gaan in ruil voor het kostbaarste schilderij dat in hun koets verborgen lag.
Een anderhalve eeuw later was mijn familie goed gesetteld in het Waalse Namur te België. Ze waren industriëlen geworden met twee middelgrote bedrijven. Maar veertigjarige oma was die zomer van 1931 zwanger. Ze zou haar jongste zoon ter wereld brengen: mijn vader.
Mijn grootouders zochten lang achter een geschikte naam voor hun nieuwe telg. Tot opa die zomerdag de Beurskrant las in zijn rozentuin. Plots hoorde hij door de radio 'de Marseillaise' zingen. Aan het eind vernoemde de presentator de naam van de componist van dit volkslied! Opa veerde recht en riep door het keukenraam: vrouwlief, dat is het! Ons kind zal Claude heten.
Op internet las ik:
De “Marseillaise” ontstond aan het eind van de 18e eeuw. Claude Joseph Rouget de Lisle, kapitein van de genietroepen, schreef in de nacht van 24 op 25 april 1792 tekst en Melodie van de “Marseillaise”
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang !
Het was een warme lentenacht in 1789 toen mijn voorouders holderdebolder moesten vluchten voor de revolutionaire aanhangers van Robespierre die het op de Franse adel hadden gemunt. Met paard en kar vertrokken mijn familie vanuit hun Parijse woonst met enkele schilderijen en andere waardevolle spullen. Hun kinderen huilden omdat het begon te donderen en te bliksemen.
De koetsier zettte er vaart achter maar ze werden tegengehouden! De vier zwartglimmende paarden hinnikten onrustig, de hond blafte, het onweer ging hevig te keer. Twee stevige kerels doorzochten alles, vonden de situatie heel verdacht en lieten het gezin gaan in ruil voor het kostbaarste schilderij dat in hun koets verborgen lag.
Een anderhalve eeuw later was mijn familie goed gesetteld in het Waalse Namur te België. Ze waren industriëlen geworden met twee middelgrote bedrijven. Maar veertigjarige oma was die zomer van 1931 zwanger. Ze zou haar jongste zoon ter wereld brengen: mijn vader.
Mijn grootouders zochten lang achter een geschikte naam voor hun nieuwe telg. Tot opa die zomerdag de Beurskrant las in zijn rozentuin. Plots hoorde hij door de radio 'de Marseillaise' zingen. Aan het eind vernoemde de presentator de naam van de componist van dit volkslied! Opa veerde recht en riep door het keukenraam: vrouwlief, dat is het! Ons kind zal Claude heten.
Op internet las ik:
De “Marseillaise” ontstond aan het eind van de 18e eeuw. Claude Joseph Rouget de Lisle, kapitein van de genietroepen, schreef in de nacht van 24 op 25 april 1792 tekst en Melodie van de “Marseillaise”
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NEVER TRUST A STRANGER
Die winteravond had de steenrijke maar eenzame advocaat Peter een jongedame leren kennen in een Brusselse bar waar zij zich nachtenlang als paaldanseres bloot gaf. Ze kwam uit een ver gevaarlijk land en was twintig jaar jonger dan hij. Ze was mooi, lief en zacht, ach zijn ze dat niet allemaal in den beginne?
Tijdens hun 'kennismakingsgesprek' in de chaise longue vertelde ze haar treurige verhaal: ze was naar België gevlucht en in deze 'taverne' beland. Zij had niemand meer. Al haar familieleden en vrienden waren gedood vanwege openlijk protest tegen de dictatuur in haar land van herkomst. Ze was nu alleen op deze wrede wereld. En ja Peter, hij geloofde het allemaal. Het meisje bestelde tussendoor 4 à 5 glaasjes van de meest exclusieve wijn, want van al dat praten krijg je dorst. Kan jij dat alsjeblieft betalen, lieve Peter? Mijn portemonnee ligt nog thuis.Kan je mij daar straks met je mooie rode sportauto heenbrengen? Mijn woonst is immers gelegen ergens aan het Noordstation, in een achterbuurt, een getto, ik ben daar vaak bang, de straatlantaarns zijn er stuk, er worden vele overvallen gepleegd en meisjes worden daar soms verkracht. Maar met een stoere jongen als jij loop ik geen gevaar. Okee? Ach Peter, bent een ware gentleman.
Een half uurtje later gleed de luxewagen door de rosse buurt. Het was er inderdaad donker en doodstil, bovendien begon het te sneeuwen. Zijn nieuwste vriendin riep: "Oh Peter, wil jij het autoportier aan mijn kant openhouden alsjeblieft, het is hier nogal modderig. Weet je wat? Draag mij in jouw armen naar mijn woonst, zie het als een oefening voor als we binnenkort trouwen, ik weeg niet te veel, alleen mijn borsten misschien. Straks bij me thuis mag je er aanzitten.
Zo gezegd, zo graag gedaan. De hoopvolle vrijgezel opende het portier en zo was het kus-moment eindelijk aangebroken. Peter sloot liefdevol zijn ogen, tuitte zijn lippen en plots... kreeg hij een zware klap op zijn achterhoofd. Een luide kreet klonk, honden blaften, en de Brusselse advocaat zakte in elkaar. Hij werd meteen wakker terwijl hij zichzelf bloedend op straat zag liggen. Was hij dood? Zijn toekomstige bruid was hem al ontrouw, zij kuste een grote gespierde man. Vlug gaf ze Peters lichaam nog een schop waarna ze ijzig sprak: "Ok Sam, alweer een missie geslaagd." Het duo stapte in Peters peperdure auto en scheurde met gierende banden weg.
Die winteravond had de steenrijke maar eenzame advocaat Peter een jongedame leren kennen in een Brusselse bar waar zij zich nachtenlang als paaldanseres bloot gaf. Ze kwam uit een ver gevaarlijk land en was twintig jaar jonger dan hij. Ze was mooi, lief en zacht, ach zijn ze dat niet allemaal in den beginne?
Tijdens hun 'kennismakingsgesprek' in de chaise longue vertelde ze haar treurige verhaal: ze was naar België gevlucht en in deze 'taverne' beland. Zij had niemand meer. Al haar familieleden en vrienden waren gedood vanwege openlijk protest tegen de dictatuur in haar land van herkomst. Ze was nu alleen op deze wrede wereld. En ja Peter, hij geloofde het allemaal. Het meisje bestelde tussendoor 4 à 5 glaasjes van de meest exclusieve wijn, want van al dat praten krijg je dorst. Kan jij dat alsjeblieft betalen, lieve Peter? Mijn portemonnee ligt nog thuis.Kan je mij daar straks met je mooie rode sportauto heenbrengen? Mijn woonst is immers gelegen ergens aan het Noordstation, in een achterbuurt, een getto, ik ben daar vaak bang, de straatlantaarns zijn er stuk, er worden vele overvallen gepleegd en meisjes worden daar soms verkracht. Maar met een stoere jongen als jij loop ik geen gevaar. Okee? Ach Peter, bent een ware gentleman.
Een half uurtje later gleed de luxewagen door de rosse buurt. Het was er inderdaad donker en doodstil, bovendien begon het te sneeuwen. Zijn nieuwste vriendin riep: "Oh Peter, wil jij het autoportier aan mijn kant openhouden alsjeblieft, het is hier nogal modderig. Weet je wat? Draag mij in jouw armen naar mijn woonst, zie het als een oefening voor als we binnenkort trouwen, ik weeg niet te veel, alleen mijn borsten misschien. Straks bij me thuis mag je er aanzitten.
Zo gezegd, zo graag gedaan. De hoopvolle vrijgezel opende het portier en zo was het kus-moment eindelijk aangebroken. Peter sloot liefdevol zijn ogen, tuitte zijn lippen en plots... kreeg hij een zware klap op zijn achterhoofd. Een luide kreet klonk, honden blaften, en de Brusselse advocaat zakte in elkaar. Hij werd meteen wakker terwijl hij zichzelf bloedend op straat zag liggen. Was hij dood? Zijn toekomstige bruid was hem al ontrouw, zij kuste een grote gespierde man. Vlug gaf ze Peters lichaam nog een schop waarna ze ijzig sprak: "Ok Sam, alweer een missie geslaagd." Het duo stapte in Peters peperdure auto en scheurde met gierende banden weg.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN OVERVOLLE BEURS?
In 1993 waren ik en mijn ouders aanwezig bij de proclamatie in de Gentse aula waar jaarlijks de ingenieursdiploma's worden uitgereikt. Mijn trotse vader nam enkele foto's toen mijn broer Tom van de professoren zijn exemplaar in handen kreeg. Na de plechtigheid was er een hapje en een drankje voorzien. Tom's beste vriend Dieter, die hetzelfde diploma had mogen ontvangen, liet weten dat hij een personal computer zou kopen. Een pc in de huiskamer van een Belgisch gezin was toen nog eerder uitzondering dan regel. Tom keek beduusd naar Dieters middenstandsouders want hij had ook dringend een pc nodig voor een eventuele job in de IT-sector.
Pc's waren toen nog grote logge machines en nog heel duur. Jawel, mijn ouders hadden allesbehalve een overvolle beurs. Maar op een zonnige herfstdag las moeder in de krant dat er een pc-uitverkoop plaatsvond bij een winkel gelegen in de Antwerpse diamantwijk. De computers werden daar verkocht aan de helft van de prijs, aan sommige pc's konden er wel enkele mankementen zijn maar die zouden gemakkelijk te verhelpen zijn. Moeder en Tom reden na de lunch weg naar deze winkel en kwamen terug met een zware kartonnen doos die ze uit de lift sjouwden. Tom zonderde zich af in de bureaukamer, keek alles zorgvuldig na en concludeerde tevreden: "Deze pc is volledig in orde."
Meteen begonnen ik en Tom te gamen en met de paint-applicatie probeerde ik abstracte kunstwerken te maken. Ook onze ouders genoten van deze luxe.
Drie maanden later, bij een staalblauwe hemelse winterdag, besloten ik en mijn broer om de trein en tram te nemen naar Flanders Expo. Er was daar immers een overvolle Technology & Science-beurs aan de gang. Flanders Expo is een evenementencomplex in Sint-Denijs-Westrem en is een van de grootste van België. Er is een oppervlakte van meer dan 50.000 m² beschikbaar. In het gebouw vinden er allerlei handelsbeurzen plaats alsook andere grootschalige bijeenkomsten
Tom kon er uren zijn knowhow delen met andere informatici. Hij praatte in vlot Engels met Japanners en zelfs met oliesjeiks. We probeerden alles uit: van virtual reality tot video-art. Mijn broer, die sinds zijn kleutertijd alles over de ruimtevaart verzamelde, had een lang gesprek met een Belgische astronaut. Ik snapte er niks van. Ik dacht enkel: dit buitenaards wezen heeft wellicht een overvolle beurs.
In 1993 waren ik en mijn ouders aanwezig bij de proclamatie in de Gentse aula waar jaarlijks de ingenieursdiploma's worden uitgereikt. Mijn trotse vader nam enkele foto's toen mijn broer Tom van de professoren zijn exemplaar in handen kreeg. Na de plechtigheid was er een hapje en een drankje voorzien. Tom's beste vriend Dieter, die hetzelfde diploma had mogen ontvangen, liet weten dat hij een personal computer zou kopen. Een pc in de huiskamer van een Belgisch gezin was toen nog eerder uitzondering dan regel. Tom keek beduusd naar Dieters middenstandsouders want hij had ook dringend een pc nodig voor een eventuele job in de IT-sector.
Pc's waren toen nog grote logge machines en nog heel duur. Jawel, mijn ouders hadden allesbehalve een overvolle beurs. Maar op een zonnige herfstdag las moeder in de krant dat er een pc-uitverkoop plaatsvond bij een winkel gelegen in de Antwerpse diamantwijk. De computers werden daar verkocht aan de helft van de prijs, aan sommige pc's konden er wel enkele mankementen zijn maar die zouden gemakkelijk te verhelpen zijn. Moeder en Tom reden na de lunch weg naar deze winkel en kwamen terug met een zware kartonnen doos die ze uit de lift sjouwden. Tom zonderde zich af in de bureaukamer, keek alles zorgvuldig na en concludeerde tevreden: "Deze pc is volledig in orde."
Meteen begonnen ik en Tom te gamen en met de paint-applicatie probeerde ik abstracte kunstwerken te maken. Ook onze ouders genoten van deze luxe.
Drie maanden later, bij een staalblauwe hemelse winterdag, besloten ik en mijn broer om de trein en tram te nemen naar Flanders Expo. Er was daar immers een overvolle Technology & Science-beurs aan de gang. Flanders Expo is een evenementencomplex in Sint-Denijs-Westrem en is een van de grootste van België. Er is een oppervlakte van meer dan 50.000 m² beschikbaar. In het gebouw vinden er allerlei handelsbeurzen plaats alsook andere grootschalige bijeenkomsten
Tom kon er uren zijn knowhow delen met andere informatici. Hij praatte in vlot Engels met Japanners en zelfs met oliesjeiks. We probeerden alles uit: van virtual reality tot video-art. Mijn broer, die sinds zijn kleutertijd alles over de ruimtevaart verzamelde, had een lang gesprek met een Belgische astronaut. Ik snapte er niks van. Ik dacht enkel: dit buitenaards wezen heeft wellicht een overvolle beurs.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MA VIE DE POÈTE CLAUDIT
Ach, ook als literair artiest moet je vroeg of laat in je carrière commercieel worden en munt slaan uit je teksten. De tijd van de vervloekte dichter die op een vervallen tochtige en beschimmelde zolderkamer bij kaarslicht zijn gedichten schrijft is voorgoed voorbij. En je teksten op wc-papier neerpennen is vandaag de dag echt not done. Zwarte sneeuw zien is alleen nog voor de enkelingen die zonder één woord te hebben gepubliceerd in een diepe vergeetput terecht komen, stervend van de kou of nog gruwelijker: omkomen van de honger.
Deze zonderlingen zijn erg schaars geworden in onze consumptiemaatschappij en worden als asociaal gezien, ja ze worden verstoten en gemeden. De paradox is dat deze dichters heel productief zijn aan de lopende band kwalitatief betere maar onbetaalde poëzie-arbeid verrichten, ze leven immers voor l'art pour l'art. Intussenwat verderop in het rijke gedeelte van de stad waar de ene villa naast de andere staat te pronken, worden zijn succesvolle collega's wél gevierd. Na een uitgebreide bloemlezing degusteren de happy few op hun luxe-yachten kreeft en kaviaar, en andere delicatessen. Ze nippen aan de duurste champagne en hebben het ene orgie na het andere.
De poète maudit heeft al jaren geen partner. "Hoe doet hij dat?" zie je de getrouwde buren denken. "Gaat hij naar de hoeren? Ach nee, daar heeft hij geen geld voor."
De gekwelde dichter heeft wel contact met andere gelijkgestemde zielen, jawel zelfs met sterren die hoog aan het hemels firmament staan te schitteren: Hollywood-acteurs en succesvolle Britse zangers. Met hen chat hij zo nu en dan. Maar dat voorrecht houdt hij voor zichzelf, de buurtbewoners zouden hem immers nooit geloven. Oui, c'est ma vie, ma vie de poète Claudit...
LEKKER VAN BIJ DE CHINEES?
Gevangen in een kooi blaft en
jankt hij want straks wordt hij
afgeslacht als een bange hond
maar krijgt eerst nog 'n lijfstraf.
En als mijn bloed hevig kookt
gromt mijn trouwe viervoeter
ook want hij ruikt onraad, wil
jacht maken op deze misdaad.
Ach, het is gewoon 'n traditie
hoor ik ze lachend repliceren
dus teken maar geen petitie
want dit feest is ons heilig en
zo blijven we die beesten op
het menu kwijlend serveren.
En bovendien biedt de traiteur
ze aan met een lekkere likeur !
Stop dus met uw westers gezeur
want sommigen houden ook niet
van uw geroosterde varkensgeur !
Ach, ook als literair artiest moet je vroeg of laat in je carrière commercieel worden en munt slaan uit je teksten. De tijd van de vervloekte dichter die op een vervallen tochtige en beschimmelde zolderkamer bij kaarslicht zijn gedichten schrijft is voorgoed voorbij. En je teksten op wc-papier neerpennen is vandaag de dag echt not done. Zwarte sneeuw zien is alleen nog voor de enkelingen die zonder één woord te hebben gepubliceerd in een diepe vergeetput terecht komen, stervend van de kou of nog gruwelijker: omkomen van de honger.
Deze zonderlingen zijn erg schaars geworden in onze consumptiemaatschappij en worden als asociaal gezien, ja ze worden verstoten en gemeden. De paradox is dat deze dichters heel productief zijn aan de lopende band kwalitatief betere maar onbetaalde poëzie-arbeid verrichten, ze leven immers voor l'art pour l'art. Intussenwat verderop in het rijke gedeelte van de stad waar de ene villa naast de andere staat te pronken, worden zijn succesvolle collega's wél gevierd. Na een uitgebreide bloemlezing degusteren de happy few op hun luxe-yachten kreeft en kaviaar, en andere delicatessen. Ze nippen aan de duurste champagne en hebben het ene orgie na het andere.
De poète maudit heeft al jaren geen partner. "Hoe doet hij dat?" zie je de getrouwde buren denken. "Gaat hij naar de hoeren? Ach nee, daar heeft hij geen geld voor."
De gekwelde dichter heeft wel contact met andere gelijkgestemde zielen, jawel zelfs met sterren die hoog aan het hemels firmament staan te schitteren: Hollywood-acteurs en succesvolle Britse zangers. Met hen chat hij zo nu en dan. Maar dat voorrecht houdt hij voor zichzelf, de buurtbewoners zouden hem immers nooit geloven. Oui, c'est ma vie, ma vie de poète Claudit...
LEKKER VAN BIJ DE CHINEES?
Gevangen in een kooi blaft en
jankt hij want straks wordt hij
afgeslacht als een bange hond
maar krijgt eerst nog 'n lijfstraf.
En als mijn bloed hevig kookt
gromt mijn trouwe viervoeter
ook want hij ruikt onraad, wil
jacht maken op deze misdaad.
Ach, het is gewoon 'n traditie
hoor ik ze lachend repliceren
dus teken maar geen petitie
want dit feest is ons heilig en
zo blijven we die beesten op
het menu kwijlend serveren.
En bovendien biedt de traiteur
ze aan met een lekkere likeur !
Stop dus met uw westers gezeur
want sommigen houden ook niet
van uw geroosterde varkensgeur !
Hallo iedereen,
Graag wil ik mijn literaire probeersels met jullie delen, hier op Seniorennet
Ik studeerde neuropsychologie en cultuurfilosofie.
Mijn motto: van kritiek kan je veel leren !
Dus: veel leesplezier !
Claudio
Graag wil ik mijn literaire probeersels met jullie delen, hier op Seniorennet
Ik studeerde neuropsychologie en cultuurfilosofie.
Mijn motto: van kritiek kan je veel leren !
Dus: veel leesplezier !
Claudio
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLUB MED
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
MINISTER MIDAS
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand 'n model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij voor
Financiën werkt, ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld betaald aan de belastingen!
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht?
En dan knalt buiten het vuurwerk voor
het Nieuwjaar terwijl m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja, jongeman ...
Alweer een belofte die men niet houdt!
Met m'n gloednieuwe Alfa
Romeo spoed ik mij naar
het strand, de palmen en
de azuurblauwe zee, laat
de radio galmen terwijl m'n
slee zonder talmen van
rechts naar links glijdt.
Oh nee !
Daar vliegt m'n chapeau
weg op de speedway met
de wind die me wat blasé
aanmaant: go on with the
show ! Het is ok. Go go !
En het enige wat ik nog
mis is een miss, liefst
eentje van TV of uit de
disco die de croupier in de
casino klist zodat ik deze
soirée kan vertrekken als
een schatrijke egoïst.
Maar à propos, morgen ben
ik nudist in Saint-tropez
comme il faut.
Want ik ben 'n ware snobist:
alle vrouwen geven me hier
gedwee een French kiss.
En nadat ik een uurtje
op niveau heb getennist
ga ik naar de nieuwste
modeshow van Gaultier.
Zo blijf ik hedonist
tot in de de kist.
Santé !
MINISTER MIDAS
Daar komt m'n broer een chic Brussels hotel
binnengewandeld, aan elke hand 'n model
hij is in smoking met een bordeaux strikje
zo bestelt hij meteen de beste champagne.
En ja, ook de zangeres van de jazzband
wil hem strikken maar hij is nu in gesprek
met een oude gravin die op alles zit te
vitten en als m'n broer zegt dat hij voor
Financiën werkt, ligt ze allang te pitten.
De ene cocktail volgt na de andere
tot plots de bejaarde dame wakker
schiet en luidkeels roept: je geld
of je leven, rakker. Ik heb al teveel
geld betaald aan de belastingen!
Met haar wijsvinger naar hem gericht
vraagt ze nuchter: is dat niet je plicht?
En dan knalt buiten het vuurwerk voor
het Nieuwjaar terwijl m'n broer fluistert:
madame, als ik ooit minister van financiën
word, verander ik alle stenen in goud!
Jaja, jongeman ...
Alweer een belofte die men niet houdt!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LUCY IN THE SKY
Ja, onlangs schreef ik over een meisje, zie de tekst 'Lucy lust sushi'. In dat stukje had ik het over een date met haar, die was gepland voor kort na Nieuwjaar. Lucy werkt al een tijdje aan het onthaal van de supermarkt waar zij ondermeer de krasloten en andere loterijbiljetten scant. En ja ik had rond Kerst 28 euro gewonnen met euromillions en had haar dus uitgenodigd voor een diner bij kaarslicht.
Ik had alles klaargezet: de alcoholvrije aperitief, de borrelnootjes, de sushi die wij beiden heerlijk vinden en een brok oude Brugse kaas . Niks vergeten? Ach, nog een kopje Braziliaanse koffie en tiramisu. Op de achtergrond klonk uit de radio een nummer van ex-Beatle Georges Harrisson; 'I got my mind set on you'
Ineens rinkelde mijn smartphone. Lucy?
"Ach Claude, ik kan niet komen, ik zit met een indigeste" Dit klonk als een uitvlucht en dus belde ik in allerijl naar mijn goede Griekse vriendin Maya, die net als ik al jaren geheelonthouder is . En zo werd het toch nog een gezellige avond. Mijn soulmate bleef logeren en ik viel zalig in slaap.
De volgende ochtend deed ik weer mijn dagelijkse boodschappen, de winterzon scheen volop. En dan zomaar...kwam er iets uit de blauwe lucht gedwarreld, het viel recht in mijn handschoenen. Zie ik dat goed, een loterijbiljet van Euromillions, vlug kijk ik naar de cijfers die op het biljet staat genoteerd: er staan exact al mijn geluksnummers op genoteerd. Mijn hart begint te bonzen, ik versnel mijn pas naar de supermarkt waar Lucy werkt.
En ja, ik zie Lucy al naar me wuiven van achter haar kassa. Ik kom tot bij haar en overhandig zonder een glimlach of woord het Loterijbiljet. De scanner laat het winnende belletje rinkelen en Lucy roept luidkeels: "Claude, je hebt de jackpot gewonnen". Alle klanten kijken onze richting uit. Lucy trekt me bij de sjaal tot bij haar mond en kust me hevig. Ik stik bijna, wil nog iets roepen maar het lukt niet, ik vrees voor mijn leven. Lucy moffelt zo het biljet weg in haar bloes.
Plots hoorde ik roepen: "Claude, Claude, word wakker?"
Ik had geen adem meer, ik lag met mijn voorhoofd op mijn slaapkussen. Maya steekt het licht aan en ik draai me om en mompel: "Ach, ik had een mooie nare droom"
Vlug kijk ik naar de heldere sterrennacht en ik zie Lucy in the sky... with millions.
Ja, onlangs schreef ik over een meisje, zie de tekst 'Lucy lust sushi'. In dat stukje had ik het over een date met haar, die was gepland voor kort na Nieuwjaar. Lucy werkt al een tijdje aan het onthaal van de supermarkt waar zij ondermeer de krasloten en andere loterijbiljetten scant. En ja ik had rond Kerst 28 euro gewonnen met euromillions en had haar dus uitgenodigd voor een diner bij kaarslicht.
Ik had alles klaargezet: de alcoholvrije aperitief, de borrelnootjes, de sushi die wij beiden heerlijk vinden en een brok oude Brugse kaas . Niks vergeten? Ach, nog een kopje Braziliaanse koffie en tiramisu. Op de achtergrond klonk uit de radio een nummer van ex-Beatle Georges Harrisson; 'I got my mind set on you'
Ineens rinkelde mijn smartphone. Lucy?
"Ach Claude, ik kan niet komen, ik zit met een indigeste" Dit klonk als een uitvlucht en dus belde ik in allerijl naar mijn goede Griekse vriendin Maya, die net als ik al jaren geheelonthouder is . En zo werd het toch nog een gezellige avond. Mijn soulmate bleef logeren en ik viel zalig in slaap.
De volgende ochtend deed ik weer mijn dagelijkse boodschappen, de winterzon scheen volop. En dan zomaar...kwam er iets uit de blauwe lucht gedwarreld, het viel recht in mijn handschoenen. Zie ik dat goed, een loterijbiljet van Euromillions, vlug kijk ik naar de cijfers die op het biljet staat genoteerd: er staan exact al mijn geluksnummers op genoteerd. Mijn hart begint te bonzen, ik versnel mijn pas naar de supermarkt waar Lucy werkt.
En ja, ik zie Lucy al naar me wuiven van achter haar kassa. Ik kom tot bij haar en overhandig zonder een glimlach of woord het Loterijbiljet. De scanner laat het winnende belletje rinkelen en Lucy roept luidkeels: "Claude, je hebt de jackpot gewonnen". Alle klanten kijken onze richting uit. Lucy trekt me bij de sjaal tot bij haar mond en kust me hevig. Ik stik bijna, wil nog iets roepen maar het lukt niet, ik vrees voor mijn leven. Lucy moffelt zo het biljet weg in haar bloes.
Plots hoorde ik roepen: "Claude, Claude, word wakker?"
Ik had geen adem meer, ik lag met mijn voorhoofd op mijn slaapkussen. Maya steekt het licht aan en ik draai me om en mompel: "Ach, ik had een mooie nare droom"
Vlug kijk ik naar de heldere sterrennacht en ik zie Lucy in the sky... with millions.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EURO-DEMONS
Ach, één keer per maand koop ik een euromillions-loterijbiljet, je weet maar nooit. Ik zou een klein deel voor mij houden en de andere miljoenen spenderen aan goede doelen. Jaja, zeggen ze dat niet allemaal? Want als je het grote lot wint, koop je dan niet meteen die moderne villa bij het stadspark en de knalgele sportauto waar je al jaren van droomt? Een week later lig je te zonnen op de Malediven. Maar op het palmboomstrand rinkelt je iPhone reeds, wordt je gecontacteerd door je spaarbank. Zo doe je als money-analfabeet veel foute beleggingen. In een mum van tijd is je fortuin grotendeels verbrast aan de beurs van New-York, je bent immers een gemakkelijke prooi voor the wolves of Wall Street.
Ook casinobezoek is nefast voor de centjes. Daar vergok je op één avond gemakkelijk enkele duizenden euro's. Je giet jezelf vol met champagne en zo gaat de jackpot aan je dronkenmansneus voorbij. En dan zijn er nog de sluwe vrouwtjes, de overdreven opgesmukte luxepoppen die jou oplichten als ze je dikke portemonnee opmerken. Meestal zijn het geroutineerde duivelinnetjes. Als strontvliegen zwermen ze rond de stinkend rijke man die jij nu bent geworden. Ook de familieleden willen een deel van de koek, ze geven je plots verdacht veel complimenten. En op feestjes dragen boezemvriendinnen ineens kleedjes met diep uitgesneden decolletés. Kennissen komen bij jou op visite, meer dan gewoonlijk. Maar je begint coke te snuiven en dat is een streep door je rekening en elke dag uitgebreid tafelen is ook een flinke hap uit je budget. Non-profitorganisaties staan aan je deur met hun ijzer bekertje te bedelen. Zo word je stilaan paranoïde, begin je iedereen te wantrouwen, zelfs de onbekende dame die jou aan het altaar het jawoord geeft en haastig de diamant over haar ringvinger schuift.
En dus rol je van de top van je berg geld snel naar de duistere diepte, je vermogen smelt als sneeuw voor de zon en je zit aan de grond, erger nog: bijna onder de grond. Je wil jezelf immers van kant maken, maar hoe? Je laten doodvriezen aan de Noordpool? Door de Sahara rijden en daar van de dorst omkomen? Of van de Eiffeltoren springen?
Tijdens mijn wilde dromen fluisterde mijn overleden rijke arme vader vannacht bij volle maan:"Ach Claudelaire, word maar nooit miljonair. Negeer je euro-demonen."
Ach, één keer per maand koop ik een euromillions-loterijbiljet, je weet maar nooit. Ik zou een klein deel voor mij houden en de andere miljoenen spenderen aan goede doelen. Jaja, zeggen ze dat niet allemaal? Want als je het grote lot wint, koop je dan niet meteen die moderne villa bij het stadspark en de knalgele sportauto waar je al jaren van droomt? Een week later lig je te zonnen op de Malediven. Maar op het palmboomstrand rinkelt je iPhone reeds, wordt je gecontacteerd door je spaarbank. Zo doe je als money-analfabeet veel foute beleggingen. In een mum van tijd is je fortuin grotendeels verbrast aan de beurs van New-York, je bent immers een gemakkelijke prooi voor the wolves of Wall Street.
Ook casinobezoek is nefast voor de centjes. Daar vergok je op één avond gemakkelijk enkele duizenden euro's. Je giet jezelf vol met champagne en zo gaat de jackpot aan je dronkenmansneus voorbij. En dan zijn er nog de sluwe vrouwtjes, de overdreven opgesmukte luxepoppen die jou oplichten als ze je dikke portemonnee opmerken. Meestal zijn het geroutineerde duivelinnetjes. Als strontvliegen zwermen ze rond de stinkend rijke man die jij nu bent geworden. Ook de familieleden willen een deel van de koek, ze geven je plots verdacht veel complimenten. En op feestjes dragen boezemvriendinnen ineens kleedjes met diep uitgesneden decolletés. Kennissen komen bij jou op visite, meer dan gewoonlijk. Maar je begint coke te snuiven en dat is een streep door je rekening en elke dag uitgebreid tafelen is ook een flinke hap uit je budget. Non-profitorganisaties staan aan je deur met hun ijzer bekertje te bedelen. Zo word je stilaan paranoïde, begin je iedereen te wantrouwen, zelfs de onbekende dame die jou aan het altaar het jawoord geeft en haastig de diamant over haar ringvinger schuift.
En dus rol je van de top van je berg geld snel naar de duistere diepte, je vermogen smelt als sneeuw voor de zon en je zit aan de grond, erger nog: bijna onder de grond. Je wil jezelf immers van kant maken, maar hoe? Je laten doodvriezen aan de Noordpool? Door de Sahara rijden en daar van de dorst omkomen? Of van de Eiffeltoren springen?
Tijdens mijn wilde dromen fluisterde mijn overleden rijke arme vader vannacht bij volle maan:"Ach Claudelaire, word maar nooit miljonair. Negeer je euro-demonen."
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BREINSLAVERNIJ?
Zwijg mij over de vromen die zich ostentatief als 'goed' voordoen want zulke mensen hebben meestal een dubbele agenda.
Zoals de Dalai Lama die zijn boeddhistische wijsheden verkondigt in boekjes die wereldwijd als zoete broodjes verkopen. De man met het vriendelijk brilletje en het oranje gewaad over zijn knokig lijf is één van de machtigste Tibetanen ooit. "Hij gebruikt zijn hersens tenminste", hoor je de kwijlende geldwolven grinniken die zijn vermogen beheren. Zijne Heiligheid is niet vies van een volmondig kusje van zijn jonge volgelingen, dat zag ik ooit bij een verborgen camera. En nee, het was echt niet koosjer wat hij toen deed. Na het uitlekken van het filmpje in de media smeekte de machthebber meteen om 'vergiffenis', ja spijt komt na de zonde, vooral als het je imago schaadt. In zijn tempel ergens in de bergen zingt hij elke ochtend: "All you need is love". De mooie leerling-boeddhisten zingen vrolijk met hem mee. Ach ik ga deze oude wijze man niet tot op het bot afbreken want hij deed wellicht ook veel goeds.
Inderdaad: 'Menselijk, al te menselijk' las ik ooit in het werk van de Duitse filosoof Nietzsche en ook de Russische schrijver Dostojevski schreef in 'Schuld en boete' over het kwaad dat willens nillens in onze hersenpan schuilt. Eigenlijk wel vreemd dat we allemaal een gespleten persoonlijkheid hebben: een Jekyll en een Hyde, lees maar de gothic novel van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson. Als mister Hyde begaat het hoofdpersonage misdaden die hij als Doctor Jekyll normaal nooit zou plegen, uiteindelijk komt het tot een afschuwelijke moord.
Jawel, onze hersenen zijn de oorzaak van veel pijn en leed in de wereld, hersenen die we niet zelf hebben gefabriceerd. We moeten ermee leren leven. Maar waar komt dat complexe brein dan vandaan? Is dat het werk van enkele superintelligente wetenschappers, miljarden jaren geleden? Maar wie heeft deze pientere uitvinders dan gecreëerd? En wordt onze vrije wil al dan niet te kiezen voor het Goede geheel of gedeeltelijk gedetermineerd door onze hersenactiviteit? Je kan er je hoofd over breken maar ik vrees dat niemand daar een antwoord op kan geven: ik niet, ook Einstein en de bekende Nederlandse neuropsycholoog Erik Scherder niet.
Ach één ding staat vast: ons brein is een strenge farao en wij zijn z'n hardwerkende slaven, dag in dag uit moeten wij zwetend en puffend de sociale piramide beklimmen terwijl we gehoorzaam de zweepslagen ondergaan.
Zwijg mij over de vromen die zich ostentatief als 'goed' voordoen want zulke mensen hebben meestal een dubbele agenda.
Zoals de Dalai Lama die zijn boeddhistische wijsheden verkondigt in boekjes die wereldwijd als zoete broodjes verkopen. De man met het vriendelijk brilletje en het oranje gewaad over zijn knokig lijf is één van de machtigste Tibetanen ooit. "Hij gebruikt zijn hersens tenminste", hoor je de kwijlende geldwolven grinniken die zijn vermogen beheren. Zijne Heiligheid is niet vies van een volmondig kusje van zijn jonge volgelingen, dat zag ik ooit bij een verborgen camera. En nee, het was echt niet koosjer wat hij toen deed. Na het uitlekken van het filmpje in de media smeekte de machthebber meteen om 'vergiffenis', ja spijt komt na de zonde, vooral als het je imago schaadt. In zijn tempel ergens in de bergen zingt hij elke ochtend: "All you need is love". De mooie leerling-boeddhisten zingen vrolijk met hem mee. Ach ik ga deze oude wijze man niet tot op het bot afbreken want hij deed wellicht ook veel goeds.
Inderdaad: 'Menselijk, al te menselijk' las ik ooit in het werk van de Duitse filosoof Nietzsche en ook de Russische schrijver Dostojevski schreef in 'Schuld en boete' over het kwaad dat willens nillens in onze hersenpan schuilt. Eigenlijk wel vreemd dat we allemaal een gespleten persoonlijkheid hebben: een Jekyll en een Hyde, lees maar de gothic novel van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson. Als mister Hyde begaat het hoofdpersonage misdaden die hij als Doctor Jekyll normaal nooit zou plegen, uiteindelijk komt het tot een afschuwelijke moord.
Jawel, onze hersenen zijn de oorzaak van veel pijn en leed in de wereld, hersenen die we niet zelf hebben gefabriceerd. We moeten ermee leren leven. Maar waar komt dat complexe brein dan vandaan? Is dat het werk van enkele superintelligente wetenschappers, miljarden jaren geleden? Maar wie heeft deze pientere uitvinders dan gecreëerd? En wordt onze vrije wil al dan niet te kiezen voor het Goede geheel of gedeeltelijk gedetermineerd door onze hersenactiviteit? Je kan er je hoofd over breken maar ik vrees dat niemand daar een antwoord op kan geven: ik niet, ook Einstein en de bekende Nederlandse neuropsycholoog Erik Scherder niet.
Ach één ding staat vast: ons brein is een strenge farao en wij zijn z'n hardwerkende slaven, dag in dag uit moeten wij zwetend en puffend de sociale piramide beklimmen terwijl we gehoorzaam de zweepslagen ondergaan.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LUXE-PROBLEMEN
Toen ik in 1988 voor verpleegkundige studeerde in een Gentse hogeschool dachten alle leerlingen dat ik steenrijk was en hoewel ik meermalen benadrukte dat ik niet in weelde ben geboren, ze geloofden me niet. En dus trok ik die zonnige lentedag mijn meest versleten jeansbroek aan maar mijn klasgenoten bleven mij bekijken als een rijkeluiszoon. Ik liet een rosse baard groeien om eruit te zien als een landloper. Maar ook dat hielp niet om van mijn blauw-bloed-stigma af te geraken. De bourgeois-pater die daar les chemie gaf, kende de bisschoppen van mijn familie en wist dat er een Gentse straat naar één van die bisschoppen is vernoemd. Alweer kreeg ik te maken met veel te positieve vooroordelen.
En dus nam ik het eerstvolgende weekend enkele foto's van vaders kleine beschimmelde Brusselse kamer waar hij vertoefde en bracht de 'bewijzen' mee naar de verpleegschool. Enkele schoolmakkers bekeken deze foto's vluchtig tijdens de lunchpauze maar toch werd ik niet au sérieux genomen. Voor hen bleef ik Claude de verwaande snob.
Zelfs hier in de buurt waar ik al jaren woon en waar moeder jarenlang met oude kleine tweedehandswagentjes reed, bleef men ons met afgunstige ogen bekijken. Ik begreep er niks meer van.
En op een dag besloot ik dus om mij neer te leggen bij mijn lot en nam de rol van Claude Money aan. Ik kleedde me opvallend met felblauwe hemden, blondeerde mijn haar en ik reed op zonnige zondagen mee in de sportwagens van mijn vrienden. Langzaam maar zeker begon ik op te scheppen over mijn familieleden langs vaders kant: de kolonels, de ingenieurs en de advocaten. En plots geloofde niemand mij meer, men schold mij uit voor 'leugenaar' en 'bedrieger'. In de kroeg meden m'n beste vrienden mij, ik was gedegradeerd tot armoezaaier. En zo leerde ik dat je nooit over je geld en je status mag praten. Laat de mensen zelf maar hun conclusies trekken.
Ach, eigenlijk zijn dat alleen maar luxe-problemen. Dat besef ik nu ten volle want ik kijk naar het tv-journaal en zie de oorlog die momenteel woedt in Oekraïne, de helse hongersnood op onze eenzame planeet en de vele akelige aardbevingen. Die mensen zitten met een reëel probleem, namelijk een probleem dat niet opgelost raakt, niet door onze koningen en ook niet door de religieuze machthebbers. Ach, hebben die geen andere zaken aan hun hoofd? Jawel, het in balans houden van hun wankele kroon of mijter dat gevuld is met vele diamanten luxeproblemen.
Toen ik in 1988 voor verpleegkundige studeerde in een Gentse hogeschool dachten alle leerlingen dat ik steenrijk was en hoewel ik meermalen benadrukte dat ik niet in weelde ben geboren, ze geloofden me niet. En dus trok ik die zonnige lentedag mijn meest versleten jeansbroek aan maar mijn klasgenoten bleven mij bekijken als een rijkeluiszoon. Ik liet een rosse baard groeien om eruit te zien als een landloper. Maar ook dat hielp niet om van mijn blauw-bloed-stigma af te geraken. De bourgeois-pater die daar les chemie gaf, kende de bisschoppen van mijn familie en wist dat er een Gentse straat naar één van die bisschoppen is vernoemd. Alweer kreeg ik te maken met veel te positieve vooroordelen.
En dus nam ik het eerstvolgende weekend enkele foto's van vaders kleine beschimmelde Brusselse kamer waar hij vertoefde en bracht de 'bewijzen' mee naar de verpleegschool. Enkele schoolmakkers bekeken deze foto's vluchtig tijdens de lunchpauze maar toch werd ik niet au sérieux genomen. Voor hen bleef ik Claude de verwaande snob.
Zelfs hier in de buurt waar ik al jaren woon en waar moeder jarenlang met oude kleine tweedehandswagentjes reed, bleef men ons met afgunstige ogen bekijken. Ik begreep er niks meer van.
En op een dag besloot ik dus om mij neer te leggen bij mijn lot en nam de rol van Claude Money aan. Ik kleedde me opvallend met felblauwe hemden, blondeerde mijn haar en ik reed op zonnige zondagen mee in de sportwagens van mijn vrienden. Langzaam maar zeker begon ik op te scheppen over mijn familieleden langs vaders kant: de kolonels, de ingenieurs en de advocaten. En plots geloofde niemand mij meer, men schold mij uit voor 'leugenaar' en 'bedrieger'. In de kroeg meden m'n beste vrienden mij, ik was gedegradeerd tot armoezaaier. En zo leerde ik dat je nooit over je geld en je status mag praten. Laat de mensen zelf maar hun conclusies trekken.
Ach, eigenlijk zijn dat alleen maar luxe-problemen. Dat besef ik nu ten volle want ik kijk naar het tv-journaal en zie de oorlog die momenteel woedt in Oekraïne, de helse hongersnood op onze eenzame planeet en de vele akelige aardbevingen. Die mensen zitten met een reëel probleem, namelijk een probleem dat niet opgelost raakt, niet door onze koningen en ook niet door de religieuze machthebbers. Ach, hebben die geen andere zaken aan hun hoofd? Jawel, het in balans houden van hun wankele kroon of mijter dat gevuld is met vele diamanten luxeproblemen.