Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
CLAUD & CLAUS
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
We liepen samen naar de barbecue
in de tuin, sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over de
beroemde happy few en spraken zo
af voor een volgend rendez-vous
in The Clubhouse te Antwerpen.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke grijsaard?
THE MECCANO-MAN
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
Na zijn bloemlezing en het applaus
in de oude varkensschuur te Watou
stapte ik wat verlegen naar hem toe
gaf hem mijn hekeldicht over de paus.
We liepen samen naar de barbecue
in de tuin, sopten ons vlees in de
tomatensaus, kletsten wat over de
beroemde happy few en spraken zo
af voor een volgend rendez-vous
in The Clubhouse te Antwerpen.
Maar zover kwam het niet meer
want hij overleed op 19 maart.
Op die dag at ik gretig mijn
veertigste verjaardagstaart!
Toeval? Of dacht hij toch aan
mij, de goddelijke grijsaard?
THE MECCANO-MAN
Oom Robert is altijd al het buitenbeentje geweest van de familie Aendenboom. Hij was de speelvogel thuis. Ook zijn stiefmoeder zag in hem niet veel positiefs. Om hem zoet te houden gaf ze hem op z'n verjaardag steevast een speeldoos Meccano. En ja, hij werd er rustig van.
Dus profileerde Robert zich mettertijd als arbeider, een man zonder hoge intellectuele capaciteiten maar eentje die goed kon werken met zijn handen.
Zo ging hij op zijn dertiende naar het beroepsonderwijs waar hij zich ten volle kon uitleven. Hij behaalde daar vele knappe schoolresultaten. Maar toch werd hij nog niet ernstig genomen door zijn familie. Vooral oom Luc die toen een succesvol architect was, keek schamper op hem neer. Maar oom Robert dacht stilletjes: wie het laatst lacht...
Op zijn zeventiende tekende hij voor het leger en ook daar kwam zijn handigheid van pas.Hij ging zelfs in de weekends werken en verdiende dus goed zijn brood. Hij spaarde voor later.Na zijn legerdienst trouwde hij met Fanny die hem vijf mooie kinderen schonk.
Maar iedereen verklaarde hem gek toen hij op een dag zei dat hij besloten had om een heel groot huis te bouwen op eigen houtje ! Men begon thuis echt te twijfelen aan zijn gezond verstand.
Toch speelde Robert het klaar om in een paar jaar tijd zijn eigen huis recht te zetten. Zonder hulp van buitenaf voorzag hij zijn woonst van elektriciteit, waterleiding enz..Er was echter een jaloerse broer die even kwam loeren en hem slordigheid in de afwerking verweet.
Maar toen mijn vader al het werk kwam bewonderen tijdens het inwijdingsfeestje kon hij oom Robert geruststellen: zijn bouwcreatie was gelukt tot in de fijnste details. Missie geslaagd !
En inderdaad: wie het laatst lacht...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
2000 LIGHT YEARS FROM HOME
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden, werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende medische apparatuur. Na een tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten.
En dus hebben mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, een witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassetterecorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song afspelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. De medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keer na elkaar had laten horen, gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt maar bijna had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in, zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open.
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden, werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende medische apparatuur. Na een tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten.
En dus hebben mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, een witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassetterecorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song afspelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. De medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keer na elkaar had laten horen, gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt maar bijna had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in, zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LADY & DE VAGEBOND
Het noodweer maakte een eind
aan 'n heerlijke lentedag toen wij
als jonge verliefde honden door
de straten van Parijs zwierven.
We schuilden in de Notre-Dame
alsof het ons eigen hok was,ons
opwarmend aan de kaarsvlam.
Want hongerig overleefden we
de nachten aan de Seine waar
underdogs onze onschuld voor
de gein hadden vastgeketend.
Zo onstond er een hondengevecht.
Voorgoed uit ons paradijs verjaagd
werden we uiteindelijk de speelbal van
jaloerse pitbulls die ons stukbeten.
Maar één ding weet ik nu zeker:
ons droombestaan was rasecht !
Het noodweer maakte een eind
aan 'n heerlijke lentedag toen wij
als jonge verliefde honden door
de straten van Parijs zwierven.
We schuilden in de Notre-Dame
alsof het ons eigen hok was,ons
opwarmend aan de kaarsvlam.
Want hongerig overleefden we
de nachten aan de Seine waar
underdogs onze onschuld voor
de gein hadden vastgeketend.
Zo onstond er een hondengevecht.
Voorgoed uit ons paradijs verjaagd
werden we uiteindelijk de speelbal van
jaloerse pitbulls die ons stukbeten.
Maar één ding weet ik nu zeker:
ons droombestaan was rasecht !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
BOSVIJVER ANNO 1250
Terwijl de boerenmaagd
naakt de vijver inglijdt
slaakt ze kreetjes vol
geestdrift en ongerepte
natuur.
Dan schuift zij haar postuur
van taboe aan de kant
terwijl zij ’n modderfiguur
slaat die zich aan netels
verbrandt.
En dan kraakt het bos obscuur:
Is daar iemand ??
(c)1998
DENK NIET ZWART-WIT, TOM
Mijn broer Tom is al jaren de schaakkampioen van de familie. Vanaf zijn twaalfde versloeg hij oom Robert en oom Luc die architect was. Toch was er één familielid bij wie hij keer op keer een nederlaag leed: mijn hoog intelligente vader.
Ook oom Robert die elke zondag bij ons thuis op visite kwam daagde mijn vader uit om te spelen... en Robert won dan iedere keer ! En dát vond ik een beetje vreemd. Jaren later bekende vader mij dat hij oom Robert altijd stiekem had laten winnen, omdat Roberts ondermaatse schaakniveau hem heel gauw verveelde.
Ik was in die tijd eigenlijk de slechtste schaker van de familie al had ik dat niet zo snel door. Ik dacht zelfs dat ik een waardige tegenstander was omdat ik ooit eens van mijn vriend Pablo had gewonnen. Ook hij gaf jaren later toe dat hij mij toen gewoon een illusie rijker wou maken...en mijn vader deed net hetzelfde met mij als met oom Robert: hij liet mij in de waan. Alleen mijn broer Tom nam hij au sérieux.
Maar toen Tom zijn universitaire studies begon werd hij nog bedrevener in het schaken, al zijn studentenvrienden sneuvelden op het zwart-witte slagveld. En ja, op een winteravond bij het haardvuur was Tom vastbesloten om mijn vader het onderspit te laten delven en streden zij tot in de vroege uurtjes. De volgende ochtend zag ik hoe Tom met een big smile aan zijn koffie slurpte: hij had the battle gewonnen!
Dat ik Tom in 2013 voor het eerst in mijn leven schaakmat zette mag dan ook een klein wonder heten: ik had immers nog maar enkele maanden geoefend met mijn schaakcomputer.
Ik zie de grote verbaasde ogen van mijn broer nog voor me...
Terwijl de boerenmaagd
naakt de vijver inglijdt
slaakt ze kreetjes vol
geestdrift en ongerepte
natuur.
Dan schuift zij haar postuur
van taboe aan de kant
terwijl zij ’n modderfiguur
slaat die zich aan netels
verbrandt.
En dan kraakt het bos obscuur:
Is daar iemand ??
(c)1998
DENK NIET ZWART-WIT, TOM
Mijn broer Tom is al jaren de schaakkampioen van de familie. Vanaf zijn twaalfde versloeg hij oom Robert en oom Luc die architect was. Toch was er één familielid bij wie hij keer op keer een nederlaag leed: mijn hoog intelligente vader.
Ook oom Robert die elke zondag bij ons thuis op visite kwam daagde mijn vader uit om te spelen... en Robert won dan iedere keer ! En dát vond ik een beetje vreemd. Jaren later bekende vader mij dat hij oom Robert altijd stiekem had laten winnen, omdat Roberts ondermaatse schaakniveau hem heel gauw verveelde.
Ik was in die tijd eigenlijk de slechtste schaker van de familie al had ik dat niet zo snel door. Ik dacht zelfs dat ik een waardige tegenstander was omdat ik ooit eens van mijn vriend Pablo had gewonnen. Ook hij gaf jaren later toe dat hij mij toen gewoon een illusie rijker wou maken...en mijn vader deed net hetzelfde met mij als met oom Robert: hij liet mij in de waan. Alleen mijn broer Tom nam hij au sérieux.
Maar toen Tom zijn universitaire studies begon werd hij nog bedrevener in het schaken, al zijn studentenvrienden sneuvelden op het zwart-witte slagveld. En ja, op een winteravond bij het haardvuur was Tom vastbesloten om mijn vader het onderspit te laten delven en streden zij tot in de vroege uurtjes. De volgende ochtend zag ik hoe Tom met een big smile aan zijn koffie slurpte: hij had the battle gewonnen!
Dat ik Tom in 2013 voor het eerst in mijn leven schaakmat zette mag dan ook een klein wonder heten: ik had immers nog maar enkele maanden geoefend met mijn schaakcomputer.
Ik zie de grote verbaasde ogen van mijn broer nog voor me...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
YOU'RE A DIRTY OLD MAN
Op mijn veertiende, tijdens m'n studiejaren Latijn-Grieks, was ik heimelijk verliefd op de lerares Godsdienst, een grote zwartharige vrouw van rond de veertig. De hele school noemde haar 'de Spaanse furie' vanwege haar kloeke borsten. Toen ik en mijn klasgenoten ooit een tekening voor haar moesten maken over ons geloof was dat voor mij niet eenvoudig: ik geloofde namelijk in niks.
Mijn Marokkaanse vriend Amir schetste ijverig een moskee met zijn vader die aan het bidden was. David, een Jood die naast mij zat, probeerde de doortocht in de Rode zee af te beelden. Maar ik staarde naar een maagdelijk wit tekenblad, mijn hoofd was leeg, alsof ik mediteerde. Was ik toen al een boeddhist? De Spaanse furie begreep niet waarom ik niks op papier kon zetten. Ze nam mijn potlood in haar handen terwijl ze zich naast mij vooroverboog. En toen loerde ik prompt in haar decolleté. En ja, ze had het opgemerkt en strafte mij met een strenge boze blik: 'You're a dirty young man.' En zo kreeg ik inspiratie. Vlug tekende ik een tafereel waarin Jezus en zijn apostelen tijdens hun Laatste Avondmaal reuzegrote paaseieren verorberden. Mijn ouders hebben nooit geweten waarom er op mijn schoolrapport toen een dikke nul stond voor dit vak.
Omdat ik sinds 2006 regelmatig sport, stapte ik onlangs het fitnesscenter binnen en werd bij het onthaal verrast door een nieuwe mooie blonde receptioniste. Haar naam was Suzanne, en ik was meteen stapelgek op haar. Ze vierde die dag haar vijfentwintigste verjaardag.
Terwijl je traint hoor je popmuziek uit de radioboxen die in alle hoeken van de sportzaal zijn bevestigd . Voor een vijftig-plusser als ik stimuleert dat enorm de sportprestaties. Suzanne liep heen en weer met een vod om alle toestellen weer proper te maken. Ik volgde haar met mijn ogen. Maar toen klonk plots een hit van een Amerikaanse meidengroep The Three Degrees: You're a dirty old man. Ik voelde mij betrapt en rende naar de kleedkamers waar ik kon afkoelen onder een koude douche. Mijn lichaamstemperatuur was immers gestegen naar 50 degrees.
Ach, ondanks mijn zelfgekozen solitair bestaan, mag ik niet klagen wat betreft vrouwelijke aandacht. Deze zomer ontving ik zelfs een facebookbericht van een wereldberoemde Amerikaanse actrice. Ze had mij al eerder gecontacteerd omdat ik ooit een gedicht voor haar schreef. Zij was ook single. We deden even aan cyber-flirten. Tot ik na een tijdje besloot om het contact met deze vijfenzeventigjarige Hollywoodster te verbreken. Het laatste wat ik haar mailde was: Sorry dear, I'm a very young man.
Op mijn veertiende, tijdens m'n studiejaren Latijn-Grieks, was ik heimelijk verliefd op de lerares Godsdienst, een grote zwartharige vrouw van rond de veertig. De hele school noemde haar 'de Spaanse furie' vanwege haar kloeke borsten. Toen ik en mijn klasgenoten ooit een tekening voor haar moesten maken over ons geloof was dat voor mij niet eenvoudig: ik geloofde namelijk in niks.
Mijn Marokkaanse vriend Amir schetste ijverig een moskee met zijn vader die aan het bidden was. David, een Jood die naast mij zat, probeerde de doortocht in de Rode zee af te beelden. Maar ik staarde naar een maagdelijk wit tekenblad, mijn hoofd was leeg, alsof ik mediteerde. Was ik toen al een boeddhist? De Spaanse furie begreep niet waarom ik niks op papier kon zetten. Ze nam mijn potlood in haar handen terwijl ze zich naast mij vooroverboog. En toen loerde ik prompt in haar decolleté. En ja, ze had het opgemerkt en strafte mij met een strenge boze blik: 'You're a dirty young man.' En zo kreeg ik inspiratie. Vlug tekende ik een tafereel waarin Jezus en zijn apostelen tijdens hun Laatste Avondmaal reuzegrote paaseieren verorberden. Mijn ouders hebben nooit geweten waarom er op mijn schoolrapport toen een dikke nul stond voor dit vak.
Omdat ik sinds 2006 regelmatig sport, stapte ik onlangs het fitnesscenter binnen en werd bij het onthaal verrast door een nieuwe mooie blonde receptioniste. Haar naam was Suzanne, en ik was meteen stapelgek op haar. Ze vierde die dag haar vijfentwintigste verjaardag.
Terwijl je traint hoor je popmuziek uit de radioboxen die in alle hoeken van de sportzaal zijn bevestigd . Voor een vijftig-plusser als ik stimuleert dat enorm de sportprestaties. Suzanne liep heen en weer met een vod om alle toestellen weer proper te maken. Ik volgde haar met mijn ogen. Maar toen klonk plots een hit van een Amerikaanse meidengroep The Three Degrees: You're a dirty old man. Ik voelde mij betrapt en rende naar de kleedkamers waar ik kon afkoelen onder een koude douche. Mijn lichaamstemperatuur was immers gestegen naar 50 degrees.
Ach, ondanks mijn zelfgekozen solitair bestaan, mag ik niet klagen wat betreft vrouwelijke aandacht. Deze zomer ontving ik zelfs een facebookbericht van een wereldberoemde Amerikaanse actrice. Ze had mij al eerder gecontacteerd omdat ik ooit een gedicht voor haar schreef. Zij was ook single. We deden even aan cyber-flirten. Tot ik na een tijdje besloot om het contact met deze vijfenzeventigjarige Hollywoodster te verbreken. Het laatste wat ik haar mailde was: Sorry dear, I'm a very young man.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
GHOSTBUSTERS?
Binnenkort, op 7 december om precies te zijn, is het twintig jaar geleden dat mijn vader overleed. Volgens getuigen gleed hij die winteravond uit en viel met zijn hoofd pardoes naar achter op de beton. Hij kreeg een hersenbloeding maar hield nog stand tot in de kliniek. Hij wachtte wellicht op zijn kinderen en zijn twee vrouwen waarmee hij lief en leed had gedeeld. Maar bij z'n allerlaatste zucht was niemand aanwezig. Mijn broer vertoefde op dat moment immers in Den Haag samen met zijn vrouw die daar tolkte bij het Joegoslavië-tribunaal. Moeder deed nachtdienst als verpleegster en ook ik wist van niks.
Het was pas de volgende ochtend dat mijn stiefbroer telefonisch het droeve nieuws meldde.
Ach, ik lijd nu alweer aan een writersblock want vaders leven is met geen pen te beschrijven. Ik hou het dus voor mezelf. Wel kan ik zeggen dat hij door het oog van een naald is gekropen, en dat is letterlijk te nemen. En als ik ooit nog een roman schrijf over hem, krijgt het boek de titel 'Kamer versus kasteel Versailles'.
De begrafenis was erg sober. Oom Frank, de vrederechter, gunde ons uiteraard geen blik en liep ons voorbij. Vanachter het altaar velde hij een Laatste Oordeel over zijn broertje, het zwarte schaap van de familie. Er werd amper één bloemenkrans neergelegd terwijl de zware bronzen klokken luidden. Peter Koelewijn galmde door de kerk: 'Klaar voor de laatste sprong in het duister'
Ik schreef deze tekst naar aanleiding van een tv-programma dat ik een uurtje terug bekeek bij mijn favoriete tv-zender. Een zeventigjarige zakenman werd op dat moment geïnterviewd. Ik schrok me te pletter, ik dacht een geest te zien. Maar nee, vader was zowaar uit de doden opgestaan. Hij had zoals altijd z'n zwarte haardos met veel brillantine naar achter gekamd en had zijn favoriete donkerblauwe maatpak aan alsook zijn knalrode stropdas. Wat was het heerlijk maar tegelijk bizar om zijn mooie sluwe vossenoogjes terug te zien.
Snel zapte ik weg. Maar 5 seconden later keek ik weer naar het interview. Ik probeerde helder en rationeel na te denken. Misschien was de man familie van ons? Of heeft elke mens dan toch een dubbelganger? Toen het interview was afgelopen verscheen de naam van de zakenman in beeld. En geloof het of niet: hij heette mijnheer...De Geest.
Met enige zelfspot grinnikte ik: Who you gonna call? Ghostbusters?
Binnenkort, op 7 december om precies te zijn, is het twintig jaar geleden dat mijn vader overleed. Volgens getuigen gleed hij die winteravond uit en viel met zijn hoofd pardoes naar achter op de beton. Hij kreeg een hersenbloeding maar hield nog stand tot in de kliniek. Hij wachtte wellicht op zijn kinderen en zijn twee vrouwen waarmee hij lief en leed had gedeeld. Maar bij z'n allerlaatste zucht was niemand aanwezig. Mijn broer vertoefde op dat moment immers in Den Haag samen met zijn vrouw die daar tolkte bij het Joegoslavië-tribunaal. Moeder deed nachtdienst als verpleegster en ook ik wist van niks.
Het was pas de volgende ochtend dat mijn stiefbroer telefonisch het droeve nieuws meldde.
Ach, ik lijd nu alweer aan een writersblock want vaders leven is met geen pen te beschrijven. Ik hou het dus voor mezelf. Wel kan ik zeggen dat hij door het oog van een naald is gekropen, en dat is letterlijk te nemen. En als ik ooit nog een roman schrijf over hem, krijgt het boek de titel 'Kamer versus kasteel Versailles'.
De begrafenis was erg sober. Oom Frank, de vrederechter, gunde ons uiteraard geen blik en liep ons voorbij. Vanachter het altaar velde hij een Laatste Oordeel over zijn broertje, het zwarte schaap van de familie. Er werd amper één bloemenkrans neergelegd terwijl de zware bronzen klokken luidden. Peter Koelewijn galmde door de kerk: 'Klaar voor de laatste sprong in het duister'
Ik schreef deze tekst naar aanleiding van een tv-programma dat ik een uurtje terug bekeek bij mijn favoriete tv-zender. Een zeventigjarige zakenman werd op dat moment geïnterviewd. Ik schrok me te pletter, ik dacht een geest te zien. Maar nee, vader was zowaar uit de doden opgestaan. Hij had zoals altijd z'n zwarte haardos met veel brillantine naar achter gekamd en had zijn favoriete donkerblauwe maatpak aan alsook zijn knalrode stropdas. Wat was het heerlijk maar tegelijk bizar om zijn mooie sluwe vossenoogjes terug te zien.
Snel zapte ik weg. Maar 5 seconden later keek ik weer naar het interview. Ik probeerde helder en rationeel na te denken. Misschien was de man familie van ons? Of heeft elke mens dan toch een dubbelganger? Toen het interview was afgelopen verscheen de naam van de zakenman in beeld. En geloof het of niet: hij heette mijnheer...De Geest.
Met enige zelfspot grinnikte ik: Who you gonna call? Ghostbusters?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ALL OR NOTHING?
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in de ruime villa waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de gezegende leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. In het sterk stinkend vervallen appartement met een afwas van enkele maanden vond hij zijn broer. Nooit zou oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: Luc's zwartgroene hoofd waar de wormen uitkropen, de fles wodka nog in zijn verstijfde hand! De arme man had zich van misérie doodgedronken.
(c)2012
Mijn oom Luc was het derde kind van mijn grootouders. Al gauw bleek dat Luc hoogbegaafd was. Hij knutselde als kleuter vaak ingenieuze dingen in elkaar en op vijfjarige leeftijd wist hij al wat hij later zou worden: architect. Het gevolg was dat hij erg verwend werd door mijn grootvader. Zo kreeg hij een eigen studio ingericht in de ruime villa waar de familie met hun andere zeven kinderen woonde. Grootvader betaalde ook maar al te graag Lucs dure studies. Ook toen mijn grootmoeder wegviel door vroegtijdig overlijden, en een stiefmoeder thuis de scepter kwam zwaaien, kon Luc niks fout doen.
Met grootste onderscheiding haalde Luc dus zijn diploma van architect. Hij installeerde zich bij groottante Marie omdat zelfstandig wonen vanwege zijn drukke agenda onhaalbaar bleek. Marie had toen reeds de gezegende leeftijd van 85 jaar en Luc hoopte stilletjes op haar erfenis. Ondertussen floreerde de parasiet als welgekend en geniaal architect. Hij kreeg enkele belangrijke stadsprojecten toegeschoven. Toen bij het overlijden van tante Marie bleek dat ze niks aan hem had nagelaten ging hij teleurgesteld het klooster in om zich te bezinnen. Lang hield hij het daar niet uit.
Hij ging leven op een loft dat hij zeer smaakvol inrichtte. Ik herinner mij nog goed de moderne lederen zetels en de prachtige zwartglazen commode. Hij gaf me in die tijd wiskundelessen, dankzij hem slaagde ik voor de examencommissie! So far so good maar begin jaren '90 bleven de opdrachten weg. Luc dronk teveel, versliep zich vaak en hij vroeg forse voorschotten aan zijn klanten. Dat alles had zijn reputatie in een slecht daglicht geplaatst. Zijn goede naam in de stad was na een tijdje onherroepelijk verbrand!
Verstoten door grootvader zonk hij steeds verder weg in een moeras van drank en krankzinnigheid. Vaak zag ik hem door het stadspark dwalen, het hoofd gebogen en in zichzelf mompelend. Zo werd zijn jongere broer Robert op een sombere winterdag in 1999 getelefoneerd om het lijk van Luc te komen identificeren. In het sterk stinkend vervallen appartement met een afwas van enkele maanden vond hij zijn broer. Nooit zou oom Robert dit gruwelbeeld vergeten: Luc's zwartgroene hoofd waar de wormen uitkropen, de fles wodka nog in zijn verstijfde hand! De arme man had zich van misérie doodgedronken.
(c)2012
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE HEAT IS GONE
Ja, vannacht droomde ik weer van haar en stond dus goedgemutst op. Zoals elke ochtend zette ik koffie, nam mijn vitamines, deed daarna mijn sportoefeningen en mediteerde een twintigtal minuutjes. Ik dacht vurig verder aan haar en ook al is zij stukken ouder dan ik, voor mij is zij één van de mooiste en meest getalenteerde Hollywood-filmactrices ooit. When I was sweet sixteen I saw her for the first time on the white screen in a Brussels cinema. I was immediately in love with this funny, smart and sexy actress. Since then the heat was on.
Na mijn dagelijkse scheerbeurt plofte ik neer in de zetel. Buiten was het nog pikdonker, er hing een dikke mist over de stad. Zoals altijd na mijn ontbijt speel ik online een potje schaak, daarna kijk ik naar het nieuws en dan check ik mijn e-mails. En toen zag ik een bericht van haar, jawel van mijn idool. Was ik nog niet goed wakker? Nee, de meest wanhopig begeerde single van de filmwereld had mij na vijf maanden stilte weer gemaild. Ik had haar voor het laatst gecontacteerd, begin vorige zomer. Ook schreef ik in juni 2020 voor haar een liefdesgedicht met de titel 'Boyzone'
Moeder en ik waren gisteren nog aan het dagdromen over een verjaardagsfeestje volgend jaar ergens in maart. We willen de hele familie uitnodigen in het Brusselse Hotel Amigo waar tante Berna in the sixties ooit als receptioniste werkte. Jawel, ook de dochter van mijn halfbroer Stéfan zal van de partij zijn samen met haar tweejarig zoontje die verwekt is door haar grote liefde, een Franstalige acteur. Moeder glimlachte:' Misschien kunnen we jouw Amerikaanse filmster ook uitnodigen?' En voila, wie vraagt die krijgt, dat is een kosmoswet. Want ik deze ochtend ontving ik dus een bericht van haar, de vrouw van mijn dromen. Ze schreef: 'Claude, I wanna see you !'
De wispelturige actrice met de wulpse blik was echter te gretig, vuurde alweer veel te persoonlijke vragen op me af. Bovendien heb ik sommige van haar prangende vragen al meerdere keren beantwoord! Ach, ze wordt er ook niet jonger op. En ik bedenk bij het vallen van de kille winteravond: Today the heat was almost gone!
Ja, vannacht droomde ik weer van haar en stond dus goedgemutst op. Zoals elke ochtend zette ik koffie, nam mijn vitamines, deed daarna mijn sportoefeningen en mediteerde een twintigtal minuutjes. Ik dacht vurig verder aan haar en ook al is zij stukken ouder dan ik, voor mij is zij één van de mooiste en meest getalenteerde Hollywood-filmactrices ooit. When I was sweet sixteen I saw her for the first time on the white screen in a Brussels cinema. I was immediately in love with this funny, smart and sexy actress. Since then the heat was on.
Na mijn dagelijkse scheerbeurt plofte ik neer in de zetel. Buiten was het nog pikdonker, er hing een dikke mist over de stad. Zoals altijd na mijn ontbijt speel ik online een potje schaak, daarna kijk ik naar het nieuws en dan check ik mijn e-mails. En toen zag ik een bericht van haar, jawel van mijn idool. Was ik nog niet goed wakker? Nee, de meest wanhopig begeerde single van de filmwereld had mij na vijf maanden stilte weer gemaild. Ik had haar voor het laatst gecontacteerd, begin vorige zomer. Ook schreef ik in juni 2020 voor haar een liefdesgedicht met de titel 'Boyzone'
Moeder en ik waren gisteren nog aan het dagdromen over een verjaardagsfeestje volgend jaar ergens in maart. We willen de hele familie uitnodigen in het Brusselse Hotel Amigo waar tante Berna in the sixties ooit als receptioniste werkte. Jawel, ook de dochter van mijn halfbroer Stéfan zal van de partij zijn samen met haar tweejarig zoontje die verwekt is door haar grote liefde, een Franstalige acteur. Moeder glimlachte:' Misschien kunnen we jouw Amerikaanse filmster ook uitnodigen?' En voila, wie vraagt die krijgt, dat is een kosmoswet. Want ik deze ochtend ontving ik dus een bericht van haar, de vrouw van mijn dromen. Ze schreef: 'Claude, I wanna see you !'
De wispelturige actrice met de wulpse blik was echter te gretig, vuurde alweer veel te persoonlijke vragen op me af. Bovendien heb ik sommige van haar prangende vragen al meerdere keren beantwoord! Ach, ze wordt er ook niet jonger op. En ik bedenk bij het vallen van de kille winteravond: Today the heat was almost gone!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DO YOU GET THE PICTURE?
Mijn vader was eind 1973 op 'zakenreis' naar Rwanda. Nooit heb ik als kind geweten wat hij daar precies had uitgespookt. Ik wist alleen dat zijn werkgever hem reeds na drie weken terug richting Europa had gestuurd.
Vele jaren later, in een gesprek van man tot man, gaf hij toe dat hij daar wel echt over de schreef was gegaan. Hij had immers allerlei mooie Afrikaanse vrouwen naakt gefotografeerd. De veiligheidsdienst hield hem dus al een tijdje in het oog.
Want toen hij die zwoele namiddag op een stofferige zandweg terugwandelde naar het hotel hoorde hij een vreemd gebrom achter zich dat steeds luider werd. Hij draaide zich om en zag dat een rood vliegtuigje laaghangend zijn richting kwam aangevlogen! Vader smeet zich zo snel als hij kon plat op de grond. Het was de lokale politie die hem kwam arresteren voor zijn ongewenst gedrag! Ze namen daarbij onmiddellijk zijn fototoestel in beslag.
De volgende nacht bracht hij door in de cel...met andere heethoofden. Het ergste was dat ze lepeltje-lepeltje moesten slapen! Mijn vader vertelde mij dat hij nog nooit zo bang is geweest. Allerlei vragen doemden die nacht bij hem op: Zouden ze hem hier weken, maanden of misschien wel jaren vasthouden? En wat dan met zijn gezin in België?
Toch had mijn avontuurlijke vader - zoals altijd in zijn leven - weer heel veel geluk. Want de volgende ochtend riep de gevangenisdirecteur hem bij zich op het bureau. En wat bleek? De directeur had in België samen met grootvader gestudeerd voor mijn-ingenieur. Hij kende onze familie vrij goed. De man excuseerde zich voor het misverstand en regelde dat vader met een privéchauffeur terug naar het hotel kon!
Werken deed vader dus niet... tenzij op de zenuwen!
Mijn vader was eind 1973 op 'zakenreis' naar Rwanda. Nooit heb ik als kind geweten wat hij daar precies had uitgespookt. Ik wist alleen dat zijn werkgever hem reeds na drie weken terug richting Europa had gestuurd.
Vele jaren later, in een gesprek van man tot man, gaf hij toe dat hij daar wel echt over de schreef was gegaan. Hij had immers allerlei mooie Afrikaanse vrouwen naakt gefotografeerd. De veiligheidsdienst hield hem dus al een tijdje in het oog.
Want toen hij die zwoele namiddag op een stofferige zandweg terugwandelde naar het hotel hoorde hij een vreemd gebrom achter zich dat steeds luider werd. Hij draaide zich om en zag dat een rood vliegtuigje laaghangend zijn richting kwam aangevlogen! Vader smeet zich zo snel als hij kon plat op de grond. Het was de lokale politie die hem kwam arresteren voor zijn ongewenst gedrag! Ze namen daarbij onmiddellijk zijn fototoestel in beslag.
De volgende nacht bracht hij door in de cel...met andere heethoofden. Het ergste was dat ze lepeltje-lepeltje moesten slapen! Mijn vader vertelde mij dat hij nog nooit zo bang is geweest. Allerlei vragen doemden die nacht bij hem op: Zouden ze hem hier weken, maanden of misschien wel jaren vasthouden? En wat dan met zijn gezin in België?
Toch had mijn avontuurlijke vader - zoals altijd in zijn leven - weer heel veel geluk. Want de volgende ochtend riep de gevangenisdirecteur hem bij zich op het bureau. En wat bleek? De directeur had in België samen met grootvader gestudeerd voor mijn-ingenieur. Hij kende onze familie vrij goed. De man excuseerde zich voor het misverstand en regelde dat vader met een privéchauffeur terug naar het hotel kon!
Werken deed vader dus niet... tenzij op de zenuwen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I'M BLUE
Die winteravond vertoefde ik in een Parijs cafeetje nabij de Eiffeltoren om naar het WK Voetbal 2022 te kijken op een groot tv-scherm achter de toog. Argentinië en Frankrijk zouden de finale spelen. Al jaren ben ik supporter ik van 'Les Bleus' vanwege mijn Franse roots.
Mijn Normandische vriend Jerom, een gepensioneerde bankbediende, blies die dag 65 kaarsjes uit en ik wilde zijn verjaardag samen met een honderdtal Franse supporters vieren. Kinderen wapperden opgewonden met hun vlaggetjes. Enkele opa's zwierden met hun wandelstok bij elke aanval van hun idool Mbappé. Met de twee kachels erbij was het daar een hartverwarmend tafereel.
Maar Lionel Messi en Angel Di Maria scoorden al snel voor Argentinië 2-0. Even leek het een zeer saaie match te gaan worden. Ik zag de bezorgde blik van de barvrouw: Is het nu al over en out? Maar toen kwam Frankrijk in de slotfase weer in de wedstrijd dankzij twee goals van Kylian Mbappé. Gejuich alom. Tijdens de tweede verlenging scoorden opnieuw Messi en Mbappé elk met een strafschop. Zo prijkte er 3-3 op het bord. Toen moesten er penalty’s worden genomen. De fans rondom mij hielden hun adem in. De vijfentwintigjarige Montiel trapte de beslissende elfmeter binnen.Het stadion in Qatar daverde op zijn grondvesten van Argentijnse vreugde! Les Bleus, president Macron alsook Jerom staarden mistroostig voor zich uit.
Groot feest in Buenos Aires en andere steden. In Frankrijk zorgden relschoppers echter voor grimmige taferelen. Van Parijs tot Lyon en Nice liep het lelijk uit de hand.
Toen mijn jarige vriend en ik in die kille mistige nacht weer naar huis reden babbelden wij met ontgoochelde maar ook met fiere gevoelens in onze stem over de bloedstollende voetbalmatch. Frankrijk had immers een goede wedstrijd gespeeld! Plots moest Jerom bruusk remmen voor een rood stoplicht. Zo klonk er naast ons luid een song vanuit een blauwe Corvette met Franse nummerplaat. Het was een song die wij allebei graag hoorden en dus zongen wij samen uit volle borst mee:
I'm blue, da ba dee da ba di
Da ba dee da ba di
Da ba dee da ba di
Jawel, het nummer 'I'm blue' werd uitgebracht in 1999 ! Het was destijds een monsterhit voor de band met de
naam 'Eiffel 65'!
Onze avond kon niet meer stuk! Vrolijk zongen wij verder in het Frans: je suis bleu, bleu bleu...
Die winteravond vertoefde ik in een Parijs cafeetje nabij de Eiffeltoren om naar het WK Voetbal 2022 te kijken op een groot tv-scherm achter de toog. Argentinië en Frankrijk zouden de finale spelen. Al jaren ben ik supporter ik van 'Les Bleus' vanwege mijn Franse roots.
Mijn Normandische vriend Jerom, een gepensioneerde bankbediende, blies die dag 65 kaarsjes uit en ik wilde zijn verjaardag samen met een honderdtal Franse supporters vieren. Kinderen wapperden opgewonden met hun vlaggetjes. Enkele opa's zwierden met hun wandelstok bij elke aanval van hun idool Mbappé. Met de twee kachels erbij was het daar een hartverwarmend tafereel.
Maar Lionel Messi en Angel Di Maria scoorden al snel voor Argentinië 2-0. Even leek het een zeer saaie match te gaan worden. Ik zag de bezorgde blik van de barvrouw: Is het nu al over en out? Maar toen kwam Frankrijk in de slotfase weer in de wedstrijd dankzij twee goals van Kylian Mbappé. Gejuich alom. Tijdens de tweede verlenging scoorden opnieuw Messi en Mbappé elk met een strafschop. Zo prijkte er 3-3 op het bord. Toen moesten er penalty’s worden genomen. De fans rondom mij hielden hun adem in. De vijfentwintigjarige Montiel trapte de beslissende elfmeter binnen.Het stadion in Qatar daverde op zijn grondvesten van Argentijnse vreugde! Les Bleus, president Macron alsook Jerom staarden mistroostig voor zich uit.
Groot feest in Buenos Aires en andere steden. In Frankrijk zorgden relschoppers echter voor grimmige taferelen. Van Parijs tot Lyon en Nice liep het lelijk uit de hand.
Toen mijn jarige vriend en ik in die kille mistige nacht weer naar huis reden babbelden wij met ontgoochelde maar ook met fiere gevoelens in onze stem over de bloedstollende voetbalmatch. Frankrijk had immers een goede wedstrijd gespeeld! Plots moest Jerom bruusk remmen voor een rood stoplicht. Zo klonk er naast ons luid een song vanuit een blauwe Corvette met Franse nummerplaat. Het was een song die wij allebei graag hoorden en dus zongen wij samen uit volle borst mee:
I'm blue, da ba dee da ba di
Da ba dee da ba di
Da ba dee da ba di
Jawel, het nummer 'I'm blue' werd uitgebracht in 1999 ! Het was destijds een monsterhit voor de band met de
naam 'Eiffel 65'!
Onze avond kon niet meer stuk! Vrolijk zongen wij verder in het Frans: je suis bleu, bleu bleu...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KERSTKADOO VOOR KADEE
Voor mijn gevederde bezoeker die ik nu al een tijdje op mijn vensterbank een ontbijt voorschotel wilde ik een bijzonder lekker Kerstkadoo vinden. Ja ik heb het over mijn 'huisdier', een oude ekster die ik de naam Kruimeldief schonk, afgekort KD ofwel voluit in het Vlaams: 'Kadee'. Dat woord is synoniem met 'kwant' en 'rare vogel'. Hij kwam vorige zomer voor het eerst uit de blauwe hete lucht gevallen op mijn terras, uitgeput van de dorst. Sindsdien komt de lekkerbek elke ochtend langs.
Ja, ik heb Kadee de laatste tijd wel erg verwend met Franse kaas, worstjes in schijfjes gesneden en stukjes boterkoek. Gisteren piepte Kadee als een kuikentje, ontevreden omdat er enkel water en brood op het menu stond. Ach, het kan niet alle dagen feest zijn.
Hij is nu terug vrijgezel, vier weken geleden kwam hij nog met zijn jong liefje aangevlogen, zo fier als een pauw om haar te kunnen uitnodigen bij zijn favoriete restaurant 'Breakfast at Kruimeldief.' Zij is blijkbaar met de noorderzon vertrokken.
Op Kerst wilde ik hem dus verrassen met allerlei lekkernijen. Een ekster eet enorm graag rupsen en kevers alsook zaden en vruchten. Ik fietste die namiddag naar Nancy die wat verderop een dierenwinkel uitbaat. Maar die waarschuwde mij: 'Eksters durven soms ramen aan te vallen. Dit agressieve gedrag komt het meeste voor in het voorjaar omdat ze in hun spiegelbeeld een rivaal zien die ze willen wegjagen. Dus gaan ze je raam te lijf. En dat is heel vervelend, ze kunnen immers voor krassen zorgen.'
Ik moest van mijn hart een steen maken ook al is er een strenge winter in aantocht. Ik besloot om afscheid te nemen van Kadee en hem dus niet meer te bedienen. Ja, ik sluit de deuren van mijn restaurant. Hopelijk begrijpt mijn trouwe klant dat een beetje. Ach, eksters zijn slimme beestjes.
Ik googelde nog eens op internet om te weten wat ik het beste doe om hem voorgoed uit mijn paradijs te verjagen. Ik las het volgende:
Een roofvogelvlieger zetten omdat die telkens in een ander patroon vliegt. Deze dynamische bewegingen zorgen ervoor dat eksters hier niet snel aan wennen en dus wegblijven. Wat ook kan helpen is een grote vogelverschrikker plaatsen.
Okee, geen Kerstkadoo voor Kadee. Maar ik zeg u geen vaarwel mijn vriend, 'dra zien we elkander in het stadspark weer...
Voor mijn gevederde bezoeker die ik nu al een tijdje op mijn vensterbank een ontbijt voorschotel wilde ik een bijzonder lekker Kerstkadoo vinden. Ja ik heb het over mijn 'huisdier', een oude ekster die ik de naam Kruimeldief schonk, afgekort KD ofwel voluit in het Vlaams: 'Kadee'. Dat woord is synoniem met 'kwant' en 'rare vogel'. Hij kwam vorige zomer voor het eerst uit de blauwe hete lucht gevallen op mijn terras, uitgeput van de dorst. Sindsdien komt de lekkerbek elke ochtend langs.
Ja, ik heb Kadee de laatste tijd wel erg verwend met Franse kaas, worstjes in schijfjes gesneden en stukjes boterkoek. Gisteren piepte Kadee als een kuikentje, ontevreden omdat er enkel water en brood op het menu stond. Ach, het kan niet alle dagen feest zijn.
Hij is nu terug vrijgezel, vier weken geleden kwam hij nog met zijn jong liefje aangevlogen, zo fier als een pauw om haar te kunnen uitnodigen bij zijn favoriete restaurant 'Breakfast at Kruimeldief.' Zij is blijkbaar met de noorderzon vertrokken.
Op Kerst wilde ik hem dus verrassen met allerlei lekkernijen. Een ekster eet enorm graag rupsen en kevers alsook zaden en vruchten. Ik fietste die namiddag naar Nancy die wat verderop een dierenwinkel uitbaat. Maar die waarschuwde mij: 'Eksters durven soms ramen aan te vallen. Dit agressieve gedrag komt het meeste voor in het voorjaar omdat ze in hun spiegelbeeld een rivaal zien die ze willen wegjagen. Dus gaan ze je raam te lijf. En dat is heel vervelend, ze kunnen immers voor krassen zorgen.'
Ik moest van mijn hart een steen maken ook al is er een strenge winter in aantocht. Ik besloot om afscheid te nemen van Kadee en hem dus niet meer te bedienen. Ja, ik sluit de deuren van mijn restaurant. Hopelijk begrijpt mijn trouwe klant dat een beetje. Ach, eksters zijn slimme beestjes.
Ik googelde nog eens op internet om te weten wat ik het beste doe om hem voorgoed uit mijn paradijs te verjagen. Ik las het volgende:
Een roofvogelvlieger zetten omdat die telkens in een ander patroon vliegt. Deze dynamische bewegingen zorgen ervoor dat eksters hier niet snel aan wennen en dus wegblijven. Wat ook kan helpen is een grote vogelverschrikker plaatsen.
Okee, geen Kerstkadoo voor Kadee. Maar ik zeg u geen vaarwel mijn vriend, 'dra zien we elkander in het stadspark weer...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
NOORTJE SPEELT GRAAG MET BLOKKEN
Eén van mijn favoriete tv-programma's 's avonds is 'Blokken'. Dat begint om halfzeven, van maandag tot vrijdag. De quizmaster Ben Crabbé stelt gedurende een half uur dertig vragen aan twee kandidaten. Ze moeten daarbij lijntjes vormen met de 'blokskes', dan komen er telkens vijftig punten bij op hun scorebord. De winnaar kan als hij bij de finale een 8-letterwoord vindt met 1000 euro naar huis. De bedoeling is wel dat je dan de volgende avond terugkomt. Er is geen limiet aan het aantal deelnames tot je een finale verliest. Ooit won zo een doodgewoon hardwerkend meisje na twee weken deelname de mooie som van 12000 euro, de extra superprijs (een groot televisietoestel) bijgerekend.
Toen mijn nichtje Noortje nog een kleuter was ,mocht ik regelmatig babysitten in Brussel waar mijn broer en zijn vrouw woonden. Soms keken wij dan naar mijn favoriete programma Blokken. Jawel het spel bestaat reeds meer dan dertig jaar. Samen met Noortje probeerden wij om het eerst het goede antwoord op de vragen te geven. Ach Noortje raadde nog niks, zij was veel te jong. Zij speelde liever met haar houten blokjes.
Tijdens haar universitaire studies Communicatiewetenschappen te Leuven raadde ik haar aan om eens mee te doen met Blokken maar Nora staat niet graag in de schijnwerpers.En dus is het er nooit van gekomen. Ze moest immers 'blokken' voor haar tentamens.
Maar ik zou dit verhaal niet schrijven als ik weer geen 'Claudiaans toeval' meemaakte. Want vorige vrijdagavond was het weer zover. Bij de kijkersvraag die Ben meegeeft aan het begin van het programma waar men via sms ook een 8-letterwoord kan verzenden dat ook verband houdt met een woord of zin dat de kijker vooraf meekrijgt', kan je ook iets moois winnen. Als je winnaar bent, verschijnt de avond daarna dan even op het beeldscherm.
En gisteren was de kijkersvraag gelieerd aan de woorden 'Aan de boom'. Nog niks vreemds aan de hand, ja het lijkt op mijn familienaam, so what? Maar toen hoorde ik dat één van de twee kandidaten Noortje heette!! En ja zij ging met 1000 euro aan de haal. Zij komt graag terug, ik zag het in haar ogen: Noortje speelt graag met blokken...
Eén van mijn favoriete tv-programma's 's avonds is 'Blokken'. Dat begint om halfzeven, van maandag tot vrijdag. De quizmaster Ben Crabbé stelt gedurende een half uur dertig vragen aan twee kandidaten. Ze moeten daarbij lijntjes vormen met de 'blokskes', dan komen er telkens vijftig punten bij op hun scorebord. De winnaar kan als hij bij de finale een 8-letterwoord vindt met 1000 euro naar huis. De bedoeling is wel dat je dan de volgende avond terugkomt. Er is geen limiet aan het aantal deelnames tot je een finale verliest. Ooit won zo een doodgewoon hardwerkend meisje na twee weken deelname de mooie som van 12000 euro, de extra superprijs (een groot televisietoestel) bijgerekend.
Toen mijn nichtje Noortje nog een kleuter was ,mocht ik regelmatig babysitten in Brussel waar mijn broer en zijn vrouw woonden. Soms keken wij dan naar mijn favoriete programma Blokken. Jawel het spel bestaat reeds meer dan dertig jaar. Samen met Noortje probeerden wij om het eerst het goede antwoord op de vragen te geven. Ach Noortje raadde nog niks, zij was veel te jong. Zij speelde liever met haar houten blokjes.
Tijdens haar universitaire studies Communicatiewetenschappen te Leuven raadde ik haar aan om eens mee te doen met Blokken maar Nora staat niet graag in de schijnwerpers.En dus is het er nooit van gekomen. Ze moest immers 'blokken' voor haar tentamens.
Maar ik zou dit verhaal niet schrijven als ik weer geen 'Claudiaans toeval' meemaakte. Want vorige vrijdagavond was het weer zover. Bij de kijkersvraag die Ben meegeeft aan het begin van het programma waar men via sms ook een 8-letterwoord kan verzenden dat ook verband houdt met een woord of zin dat de kijker vooraf meekrijgt', kan je ook iets moois winnen. Als je winnaar bent, verschijnt de avond daarna dan even op het beeldscherm.
En gisteren was de kijkersvraag gelieerd aan de woorden 'Aan de boom'. Nog niks vreemds aan de hand, ja het lijkt op mijn familienaam, so what? Maar toen hoorde ik dat één van de twee kandidaten Noortje heette!! En ja zij ging met 1000 euro aan de haal. Zij komt graag terug, ik zag het in haar ogen: Noortje speelt graag met blokken...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
KD VERSUS DK
Onlangs nodigde een Amerikaanse actrice me uit voor haar 77ste verjaardag in Beverly Hills waar zij nu vertoeft en werkt aan een nieuw filmscript. Ze had me om enige discretie gevraagd wat betreft het contact tussen ons. Daarom gebruik ik in dit verhaal haar initialen D.K.
We hebben samen bepaalde raakpunten: ze houdt van fashion, ontwerpt hoeden, paraplu's en houdt net als ik van Coco Chanel. En we zijn allebei gek...op Parijs en de Moulin Rouge.
Overmorgen zou ik daar moeten zijn, ergens in het decadent rijke Beverly Hills. De Hollywood-ster verwacht mij in haar villa. Ook andere acteurs, zangers en artiesten zouden mee feesten. Via een gedicht wil ik haar melden dat ik no money heb in my coat om de vlucht te betalen. Mijn poem stuur ik haar rond middernacht op in het volle feestgedruis in de hoop dat D.K. mijn afwijzing na enkele glaasjes champagne wegwuift.
Maar ik heb nog een andere hindernis. Mijn 'huisdier', mijn ekster 'Kruimeldief', afgekort KD voluit Kadee, kan ik niet zomaar in de kou laten staan. Het is weliswaar nog geen strenge winter maar Kadee verras ik nu al zeven maanden met een heerlijk ontbijt dat ik voor hem klaar leg. Ja, beste lezer, na het schrijven van mijn laatste verhaal 'Kerstkadoo voor Kadee' vorige week, heb ik me na Nieuwjaar alweer bedacht! In plaats van hem te verstoten vanwege eventueel onhandelbaar gedrag bood ik Kadee dan toch een heel duur lekkernij aan. Door het vliegtuig te nemen naar Beverly Hills zou mijn huisdier Kadee zijn ontbijt moeten ontberen en
voorgoed het vertrouwen in mij verliezen want ik ben dan minstens vier dagen van huis. Dus zelfs al zou ik steenrijk zijn zou ik deze winternacht niet vertrekken. Of toch?
Wat wordt het Cloclo: KD or DK?
Onlangs nodigde een Amerikaanse actrice me uit voor haar 77ste verjaardag in Beverly Hills waar zij nu vertoeft en werkt aan een nieuw filmscript. Ze had me om enige discretie gevraagd wat betreft het contact tussen ons. Daarom gebruik ik in dit verhaal haar initialen D.K.
We hebben samen bepaalde raakpunten: ze houdt van fashion, ontwerpt hoeden, paraplu's en houdt net als ik van Coco Chanel. En we zijn allebei gek...op Parijs en de Moulin Rouge.
Overmorgen zou ik daar moeten zijn, ergens in het decadent rijke Beverly Hills. De Hollywood-ster verwacht mij in haar villa. Ook andere acteurs, zangers en artiesten zouden mee feesten. Via een gedicht wil ik haar melden dat ik no money heb in my coat om de vlucht te betalen. Mijn poem stuur ik haar rond middernacht op in het volle feestgedruis in de hoop dat D.K. mijn afwijzing na enkele glaasjes champagne wegwuift.
Maar ik heb nog een andere hindernis. Mijn 'huisdier', mijn ekster 'Kruimeldief', afgekort KD voluit Kadee, kan ik niet zomaar in de kou laten staan. Het is weliswaar nog geen strenge winter maar Kadee verras ik nu al zeven maanden met een heerlijk ontbijt dat ik voor hem klaar leg. Ja, beste lezer, na het schrijven van mijn laatste verhaal 'Kerstkadoo voor Kadee' vorige week, heb ik me na Nieuwjaar alweer bedacht! In plaats van hem te verstoten vanwege eventueel onhandelbaar gedrag bood ik Kadee dan toch een heel duur lekkernij aan. Door het vliegtuig te nemen naar Beverly Hills zou mijn huisdier Kadee zijn ontbijt moeten ontberen en
voorgoed het vertrouwen in mij verliezen want ik ben dan minstens vier dagen van huis. Dus zelfs al zou ik steenrijk zijn zou ik deze winternacht niet vertrekken. Of toch?
Wat wordt het Cloclo: KD or DK?
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE GRIJNS VAN MARIJN
Tante Berna is in haar leven vaak een muurbloempje geweest. Midden jaren '60 gingen zij en mijn achttienjarige blonde moeder uit in het bruisende Brussel. En Berna stond er dan altijd beteuterd bij, de mooie blondine had immers meer succes bij de jongens. Zelfs Berna's eerste grote liefde Arthur, een Congolese piloot die ze tijdens een officierenbal had leren kennen, loerde soms met een vurige blik naar haar jonger zusje. Moeder was gecharmeerd doch is nooit op diens avances ingegaan. Maar tante Berna vloog haar geliefde achterna tot in Afrika.
Toen Berna later in een instelling werd opgenomen omdat ze een angststoornis had ontwikkeld, bleef ze Russische les geven aan zestienjarige meisjes, weliswaar deeltijds. En ja, Serge, een nieuwe collega trok meteen haar aandacht toen deze als leerkracht ook Russisch zou doceren. Zij werd stapelverliefd op deze verfijnde intellectuele man maar de liefde was niet wederzijds, hij was immers jaren gelukkig getrouwd.
Ach, tante was een ware 'Aendenboom' en beet zich dus vast in de 'liefde'. Door roddels verloor zij echter haar werk als lerares en zo ging het almaar slechter met haar. Vanwege suïcide-gevaar werd zij opgesloten in een zwaar beveiligde afdeling en kreeg veel angstremmende medicatie. Na een tijdje mocht ze in de weekends naar haar appartement, mits oom Luc of oom Marc daar zouden logeren om over haar te waken. Ook mijn broer en ik, beiden nog kleuters, waren soms van de partij en verkenden in haar woning de Afrikaanse wereld van Berna ... spannend!!
Toch heeft tante in die donkere periode een huwelijksaanzoek gekregen van een oudere man, Marijn. Deze gepensioneerde notaris en leefde eenzaam en alleen in een mooi ruim herenhuis en was dus welgesteld. Marijn had Berna uitgenodigd voor een diner bij kaarslicht.Maar aan het einde van de avond wees ze hem af, want toen de man grijnsde stonk hij vreselijk uit z'n bek, zo grinnikte Berna tijdens een familiefeestje.
Tante Berna is nooit meer gelukkig geweest, al zeker niet binnen de vier muren van haar ziekenhuiskamertje, waar ze stierf als een zwak verwelkt triest muurbloempje!
Tante Berna is in haar leven vaak een muurbloempje geweest. Midden jaren '60 gingen zij en mijn achttienjarige blonde moeder uit in het bruisende Brussel. En Berna stond er dan altijd beteuterd bij, de mooie blondine had immers meer succes bij de jongens. Zelfs Berna's eerste grote liefde Arthur, een Congolese piloot die ze tijdens een officierenbal had leren kennen, loerde soms met een vurige blik naar haar jonger zusje. Moeder was gecharmeerd doch is nooit op diens avances ingegaan. Maar tante Berna vloog haar geliefde achterna tot in Afrika.
Toen Berna later in een instelling werd opgenomen omdat ze een angststoornis had ontwikkeld, bleef ze Russische les geven aan zestienjarige meisjes, weliswaar deeltijds. En ja, Serge, een nieuwe collega trok meteen haar aandacht toen deze als leerkracht ook Russisch zou doceren. Zij werd stapelverliefd op deze verfijnde intellectuele man maar de liefde was niet wederzijds, hij was immers jaren gelukkig getrouwd.
Ach, tante was een ware 'Aendenboom' en beet zich dus vast in de 'liefde'. Door roddels verloor zij echter haar werk als lerares en zo ging het almaar slechter met haar. Vanwege suïcide-gevaar werd zij opgesloten in een zwaar beveiligde afdeling en kreeg veel angstremmende medicatie. Na een tijdje mocht ze in de weekends naar haar appartement, mits oom Luc of oom Marc daar zouden logeren om over haar te waken. Ook mijn broer en ik, beiden nog kleuters, waren soms van de partij en verkenden in haar woning de Afrikaanse wereld van Berna ... spannend!!
Toch heeft tante in die donkere periode een huwelijksaanzoek gekregen van een oudere man, Marijn. Deze gepensioneerde notaris en leefde eenzaam en alleen in een mooi ruim herenhuis en was dus welgesteld. Marijn had Berna uitgenodigd voor een diner bij kaarslicht.Maar aan het einde van de avond wees ze hem af, want toen de man grijnsde stonk hij vreselijk uit z'n bek, zo grinnikte Berna tijdens een familiefeestje.
Tante Berna is nooit meer gelukkig geweest, al zeker niet binnen de vier muren van haar ziekenhuiskamertje, waar ze stierf als een zwak verwelkt triest muurbloempje!