Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MI AMIGO INCOGNITO?
Ja, gisternamiddag had ik een nervous breakdown omdat ik geen concertticket had besteld voor het optreden van The Rolling Stones diezelfde avond in Brussel! Ik heb immers al een tijdje last van lumbago en bovendien was er een helse hittegolf in het hele land ! "Claude, je bent echt een doetje, a stupid girl" hoorde ik sir Jagger fluisteren: "Ik ben er bijna tachtig en ik zing, dans, jump en vlieg nog steeds de hele wereld around and around"
Ja, ik heb regelmatig facebookcontact met Mick via de tientallen poems die ik voor hem schreef en dus verwachtte mijn idool dat ik er zeker bij zou zijn gisteravond, daar in het Koning Boudewijnstadion, op nog geen 500 meter van waar mijn broer woont! Maar ach die middag kon ik amper bewegen...
Ik plofte neer op mijn tuinstoel en luisterde naar enkele Stones-songs met een bakje troost, jawel, koffie paint it black!
Plots hoorde ik mijn iPhone piepen, a message from my brother:"Hey Cloclo, I know for many long years you are dying to meet your three idols all together. Well,your friends Mick, Keith and Ronnie Be Wood are staying in hotel Amigo in centrum Brussels! Hundreds of fans are waiting and got already satisfaction, a glimpse of them was all it took. That's how strong their love is!"
Een uur later zat ik op de trein direction Brussels by night! Toen ik rond 19 uur aankwam was het muisstil in het Noordstation, het leek wel een ghost town, ja natuurlijk, heel België was al op weg naar the best band of the world! Het was hun laatste satanic majesties request! Snel stapte ik op de metro. Daar was ook geen little red rooster te bekennen...
Tegenover mij nam een oudere man plaats, hij had een petje en zonnebril op terwijl hij een flesje water uit zijn rugzak nam. Er volgde een stilte, je hoorde alleen the steel wheels van de metro kreunen door de warmte!
In gebrekkig Frans vroeg de heer mij vriendelijk en beleefd de weg naar hotel Amigo! I "Suivez-moi tantôt", glimlachte ik! We raakten in gesprek in het Engels, de stem kwam mij heel vertrouwd over! Ik probeerde doorheen zijn zwarte bril te kijken en ontwaarde oude vermoeide maar nog levendige ogen. Ik gaf hem te kennen dat mijn tante ooit werkte in dat vijfsterren Hotel Amigo waar vele beroemdheden destijds kwamen logeren. De mysterieuze heer knikte: "Very Interesting"
Toen we uitstapten hoorden wij onze stemmen galmen door de metrogangen, enkele beggars hielden er een banket met wijn en brood, de man dropte 100 euro in hun hoed en ja ik wist het nu zeker, deze man was Mick Jagger, mi amigo incognito! Vlug vroeg ik:''Pleased to meet you, wealthy man, mag ik een selfie nemen?'' De charismatische man keek me nogal weird aan maar toen ik aandrong, maakte hij zich kwaad en toen besefte ik: dit individu met Jaggerkapsel was een look a like van mijn halfgod! Ik rende meteen weg via de roltrap maar mijn lumbago schoot weer door mijn rug, ik viel volledig naar beneden op de keiharde beton.
Ik schreeuwde het uit van de pijn en toen... werd ik wakker in mijn tuinstoel, mijn koffie onaangeroerd, enkele wespen zoemden, ik was door de rode zomerzon bruingebrand, blijkbaar had ik een dutje gedaan! Op dat moment piepte mijn iPhone weer:'"Hey Cloclo, je kan het hele rock and roll-circus thuis vanuit je luie zetel volgen via livestream tv!" It was my mother, my little helper!
En zo was ik eindelijk waar ik moest zijn, bij mijn Stonesoptreden. Met een zakje chips lag ik languit mijn amigo's te consumeren, gratis en voor niks, high and dry!
Na een tijdje vroeg ik mij af":Ach, zijn deze doorleefde rockers niet een tikkeltje out of time?"Ik zapte weg...
Maar ik ben een diehard fan, nog geen twee minuten later genoot ik weer van hun verslavende deuntjes als een ware rolling stoned addict!
Ja, gisternamiddag had ik een nervous breakdown omdat ik geen concertticket had besteld voor het optreden van The Rolling Stones diezelfde avond in Brussel! Ik heb immers al een tijdje last van lumbago en bovendien was er een helse hittegolf in het hele land ! "Claude, je bent echt een doetje, a stupid girl" hoorde ik sir Jagger fluisteren: "Ik ben er bijna tachtig en ik zing, dans, jump en vlieg nog steeds de hele wereld around and around"
Ja, ik heb regelmatig facebookcontact met Mick via de tientallen poems die ik voor hem schreef en dus verwachtte mijn idool dat ik er zeker bij zou zijn gisteravond, daar in het Koning Boudewijnstadion, op nog geen 500 meter van waar mijn broer woont! Maar ach die middag kon ik amper bewegen...
Ik plofte neer op mijn tuinstoel en luisterde naar enkele Stones-songs met een bakje troost, jawel, koffie paint it black!
Plots hoorde ik mijn iPhone piepen, a message from my brother:"Hey Cloclo, I know for many long years you are dying to meet your three idols all together. Well,your friends Mick, Keith and Ronnie Be Wood are staying in hotel Amigo in centrum Brussels! Hundreds of fans are waiting and got already satisfaction, a glimpse of them was all it took. That's how strong their love is!"
Een uur later zat ik op de trein direction Brussels by night! Toen ik rond 19 uur aankwam was het muisstil in het Noordstation, het leek wel een ghost town, ja natuurlijk, heel België was al op weg naar the best band of the world! Het was hun laatste satanic majesties request! Snel stapte ik op de metro. Daar was ook geen little red rooster te bekennen...
Tegenover mij nam een oudere man plaats, hij had een petje en zonnebril op terwijl hij een flesje water uit zijn rugzak nam. Er volgde een stilte, je hoorde alleen the steel wheels van de metro kreunen door de warmte!
In gebrekkig Frans vroeg de heer mij vriendelijk en beleefd de weg naar hotel Amigo! I "Suivez-moi tantôt", glimlachte ik! We raakten in gesprek in het Engels, de stem kwam mij heel vertrouwd over! Ik probeerde doorheen zijn zwarte bril te kijken en ontwaarde oude vermoeide maar nog levendige ogen. Ik gaf hem te kennen dat mijn tante ooit werkte in dat vijfsterren Hotel Amigo waar vele beroemdheden destijds kwamen logeren. De mysterieuze heer knikte: "Very Interesting"
Toen we uitstapten hoorden wij onze stemmen galmen door de metrogangen, enkele beggars hielden er een banket met wijn en brood, de man dropte 100 euro in hun hoed en ja ik wist het nu zeker, deze man was Mick Jagger, mi amigo incognito! Vlug vroeg ik:''Pleased to meet you, wealthy man, mag ik een selfie nemen?'' De charismatische man keek me nogal weird aan maar toen ik aandrong, maakte hij zich kwaad en toen besefte ik: dit individu met Jaggerkapsel was een look a like van mijn halfgod! Ik rende meteen weg via de roltrap maar mijn lumbago schoot weer door mijn rug, ik viel volledig naar beneden op de keiharde beton.
Ik schreeuwde het uit van de pijn en toen... werd ik wakker in mijn tuinstoel, mijn koffie onaangeroerd, enkele wespen zoemden, ik was door de rode zomerzon bruingebrand, blijkbaar had ik een dutje gedaan! Op dat moment piepte mijn iPhone weer:'"Hey Cloclo, je kan het hele rock and roll-circus thuis vanuit je luie zetel volgen via livestream tv!" It was my mother, my little helper!
En zo was ik eindelijk waar ik moest zijn, bij mijn Stonesoptreden. Met een zakje chips lag ik languit mijn amigo's te consumeren, gratis en voor niks, high and dry!
Na een tijdje vroeg ik mij af":Ach, zijn deze doorleefde rockers niet een tikkeltje out of time?"Ik zapte weg...
Maar ik ben een diehard fan, nog geen twee minuten later genoot ik weer van hun verslavende deuntjes als een ware rolling stoned addict!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LOST FREQUENCIES! ENIGMA?
Drie keer per week doe ik aan fitnesstraining, in een aparte ruimte thuis waar ik een toestel heb staan en enkele gewichten. Zoals altijd klikte ik deze namiddag mijn reeks favoriete muziek aan, net luid genoeg zodat de buren mijn inspanningskreten niet moeten aanhoren!
Ik begin mijn work-out steevast met de biceps, een tiental minuten, ideaal daarbij is de allereerste hit van de band Enigma. Het nummer 'Sadeness' zegt je misschien wel iets, het is uitgebracht in 1991. Enigma's muziek mengt contrasterende thema's zoals religie, doodzonden en subtiele erotiek tot videoclips die uniek zijn in z'n genre. Ik was toen twintig en had enkele jaren eerder mijn opleiding Latijn-Grieks opgegeven voor de liefde, de kalverliefde, de op seks beluste liefde, ja absoluut de ware liefde. Zo werd ik toen van de ene dag op de andere een rebel without a cause.
Vervolgens deed ik deze namiddag vier sets van 30 sit-ups terwijl ik wachtte om te kunnen genieten van de monsterhit die de band Lost Frequencies ooit lanceerde: Reality! Deze song brengt mij elke keer in een flits terug naar de tijd van de strenge paterschool waar men elke vrijdag in de aangebouwde kapel bij de duivel te biechten mocht gaan.
Maar toen ik mijn schouderoefeningen deed, gebeurde er iets heel vreemds: ik was verbaasd dat ik de klassieker 'Sadeness' nog steeds tot in mijn fitnessruimte hoorde! Ik checkte mijn stopwatch! Inderdaad 'Reality' zou al lang bezig moeten zijn! Doorheen de muren klonken echter continue de 'Sadeness' lyrics:
Sade, dis-moi, Sade, donnes-moi Sade tell me
Sade give me Procedamus in pace
In nomine Christi, Amen Sade, dis-moi
Ik betrad mijn woonkamer maar daar galmden klaar en duidelijk de 'Reality' lyrics:
Today I got a million, tomorrow I don't know
Make me feel the warmth, make me feel the cold
It's written in our stories, it's written on the walls
Vanwege mijn studie neuropsychologie/filosofie zette deze bizarre ervaring mij aan het denken, zo volgde kort na mijn beenspieroefeningen het deuntje van mijn favoriete Amerikaanse punkband Greenday:
Sometimes I give myself the creeps
Sometimes my mind plays tricks on me
En ik dacht: Ach, ons brein is nog steeds een enigma, zelfs voor de discussiërende wetenschappers. Vooral als die niet op dezelfde frequentie zitten.
Drie keer per week doe ik aan fitnesstraining, in een aparte ruimte thuis waar ik een toestel heb staan en enkele gewichten. Zoals altijd klikte ik deze namiddag mijn reeks favoriete muziek aan, net luid genoeg zodat de buren mijn inspanningskreten niet moeten aanhoren!
Ik begin mijn work-out steevast met de biceps, een tiental minuten, ideaal daarbij is de allereerste hit van de band Enigma. Het nummer 'Sadeness' zegt je misschien wel iets, het is uitgebracht in 1991. Enigma's muziek mengt contrasterende thema's zoals religie, doodzonden en subtiele erotiek tot videoclips die uniek zijn in z'n genre. Ik was toen twintig en had enkele jaren eerder mijn opleiding Latijn-Grieks opgegeven voor de liefde, de kalverliefde, de op seks beluste liefde, ja absoluut de ware liefde. Zo werd ik toen van de ene dag op de andere een rebel without a cause.
Vervolgens deed ik deze namiddag vier sets van 30 sit-ups terwijl ik wachtte om te kunnen genieten van de monsterhit die de band Lost Frequencies ooit lanceerde: Reality! Deze song brengt mij elke keer in een flits terug naar de tijd van de strenge paterschool waar men elke vrijdag in de aangebouwde kapel bij de duivel te biechten mocht gaan.
Maar toen ik mijn schouderoefeningen deed, gebeurde er iets heel vreemds: ik was verbaasd dat ik de klassieker 'Sadeness' nog steeds tot in mijn fitnessruimte hoorde! Ik checkte mijn stopwatch! Inderdaad 'Reality' zou al lang bezig moeten zijn! Doorheen de muren klonken echter continue de 'Sadeness' lyrics:
Sade, dis-moi, Sade, donnes-moi Sade tell me
Sade give me Procedamus in pace
In nomine Christi, Amen Sade, dis-moi
Ik betrad mijn woonkamer maar daar galmden klaar en duidelijk de 'Reality' lyrics:
Today I got a million, tomorrow I don't know
Make me feel the warmth, make me feel the cold
It's written in our stories, it's written on the walls
Vanwege mijn studie neuropsychologie/filosofie zette deze bizarre ervaring mij aan het denken, zo volgde kort na mijn beenspieroefeningen het deuntje van mijn favoriete Amerikaanse punkband Greenday:
Sometimes I give myself the creeps
Sometimes my mind plays tricks on me
En ik dacht: Ach, ons brein is nog steeds een enigma, zelfs voor de discussiërende wetenschappers. Vooral als die niet op dezelfde frequentie zitten.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE WINNER TAKES IT ALL
Onlangs hadden we familie en vrienden uitgenodigd voor een verjaardagsfeest in een artistiek ingericht Art-Deco huisje. Mijn broers universiteitsvriend David was ook van de partij! Hij is ingenieur en een gewiekste money-expert! Bij volle maan discussieerde ik met hem plots over vermogensongelijkheid! Dat deden we bij een potje schaak waar hij ook al jaren een meester in is! Onze standpunten stonden lijnrecht tegenover elkaar en we probeerden na enkele glaasjes rosé toch bloedernstig te blijven.
Met veel strijdlust deed ik mijn openingszet en stuurde zoals altijd mijn uiterst linkse soldaat op verkenning aan de frontlinie: ''Ja David, geld is van kapitaal belang, dat weet iedereen tegenwoordig maar sinds de achttiende eeuw is er heden ten dage veel veranderd. Alleen bestond kapitaal toen voornamelijk uit grond, nu is rijkdom voornamelijk te vergaren met beleggingen en vastgoed of keihard zakendoen. De ongelijkheid is nu minder extreem dan de afgelopen twee eeuwen, mijns inziens''
David pareerde snel met een intelligente tegenaanval: ''Ach loser, zet het al maar op een lopen! Want inkomensongelijkheid tussen individuen kan immers het gevolg zijn van verschillende situaties! Een plotse erfenis kan bij een individu tot meer kapitaal leiden dan iemand die zijn vermogen opbouwt met inkomsten uit arbeid!''
''En zo maakt men een uitverkoren meisje tot koningin tenzij... ik ze wegschaak!'' grinnikte ik als een sluwe strateeg! Ik keek mijn tegenstander strak in de ogen en sprak: "Je beseft toch dat de langere levensverwachting ook een verklarende factor is, deze kan immers leiden tot kapitaalopbouw als voorbereiding op het pensioen! "
De Wall Street wolf gromde: ''De zogenaamde kloof tussen arm en rijk is minder klein dan wordt beweerd! In veel landen is er sinds eeuwen helemaal niks veranderd! Erfenissen zullen nog steeds het meeste gewicht in de schaal blijven leggen! Schaakmat Claudius! Capituleer maar!
Ik hees de witte vlag echter nog niet: ''Ach man, je koning is maar zo rijk en machtig tot mijn cavalerie zijn paleis bestormt en hem van zijn troon stoot! Schaakmat David! Trek je troepen maar weer terug!
''Neen, het is pat!'' riepen we allebei tegelijk uitbundig. ''Laten we ons laatste glas heffen op de hardwerkende mensen en stil wensen dat ze ooit een fortuin erven!''
Onlangs hadden we familie en vrienden uitgenodigd voor een verjaardagsfeest in een artistiek ingericht Art-Deco huisje. Mijn broers universiteitsvriend David was ook van de partij! Hij is ingenieur en een gewiekste money-expert! Bij volle maan discussieerde ik met hem plots over vermogensongelijkheid! Dat deden we bij een potje schaak waar hij ook al jaren een meester in is! Onze standpunten stonden lijnrecht tegenover elkaar en we probeerden na enkele glaasjes rosé toch bloedernstig te blijven.
Met veel strijdlust deed ik mijn openingszet en stuurde zoals altijd mijn uiterst linkse soldaat op verkenning aan de frontlinie: ''Ja David, geld is van kapitaal belang, dat weet iedereen tegenwoordig maar sinds de achttiende eeuw is er heden ten dage veel veranderd. Alleen bestond kapitaal toen voornamelijk uit grond, nu is rijkdom voornamelijk te vergaren met beleggingen en vastgoed of keihard zakendoen. De ongelijkheid is nu minder extreem dan de afgelopen twee eeuwen, mijns inziens''
David pareerde snel met een intelligente tegenaanval: ''Ach loser, zet het al maar op een lopen! Want inkomensongelijkheid tussen individuen kan immers het gevolg zijn van verschillende situaties! Een plotse erfenis kan bij een individu tot meer kapitaal leiden dan iemand die zijn vermogen opbouwt met inkomsten uit arbeid!''
''En zo maakt men een uitverkoren meisje tot koningin tenzij... ik ze wegschaak!'' grinnikte ik als een sluwe strateeg! Ik keek mijn tegenstander strak in de ogen en sprak: "Je beseft toch dat de langere levensverwachting ook een verklarende factor is, deze kan immers leiden tot kapitaalopbouw als voorbereiding op het pensioen! "
De Wall Street wolf gromde: ''De zogenaamde kloof tussen arm en rijk is minder klein dan wordt beweerd! In veel landen is er sinds eeuwen helemaal niks veranderd! Erfenissen zullen nog steeds het meeste gewicht in de schaal blijven leggen! Schaakmat Claudius! Capituleer maar!
Ik hees de witte vlag echter nog niet: ''Ach man, je koning is maar zo rijk en machtig tot mijn cavalerie zijn paleis bestormt en hem van zijn troon stoot! Schaakmat David! Trek je troepen maar weer terug!
''Neen, het is pat!'' riepen we allebei tegelijk uitbundig. ''Laten we ons laatste glas heffen op de hardwerkende mensen en stil wensen dat ze ooit een fortuin erven!''
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
THE OLD MAN AND THE SEA
'De oude man en de zee' is een roman van Ernest Hemingway die moeder nog ergens in haar bibliotheek had staan, tussen Kafka, Dostojevski en andere grote schrijvers. Ik heb dit boek in één adem uitgelezen, tijdens de zomer van 1995 op een Bretonse camping.
Oom Ivo, die niet veel interesse had in literatuur, ontving desondanks Hemingways Engelstalige versie 'The old man and the sea' van zijn collega's op het werk ... als afscheidscadeau. Na een reorganisatie van het bedrijf was er immers geen plaats meer voor een 'oude man' van achtenvijftig jaar. Oom Ivo moest dus op brugpensioen.
Toen de familie mijn eerstvolgende verjaardag in Ivo's woonst kwam vieren, serveerde hij zijn beste wijn en heerlijk gegrilde sardientjes. Ivo was tamelijk welgesteld, had veel geld verdiend in het buitenland, waar hij als hoogopgeleide elektriciën werkte voor een grote company. In Nigeria, Brazilië en Indonesië leerde hij bovendien veel zakenlui kennen, stapte zo het wereldje van de Beurs binnen en ontwikkelde zich mettertijd tot een gewiekste belegger.
Na het feestje maakten we aanstalten om op te stappen, maar moeder was eerst nog nieuwsgierig naar de ingekaderde foto's die aan de muur hingen. Achtereenvolgens bestudeerde zij deze en mompelde: dit is broer Marc tijdens zijn gouden jaren in zijn ruime duplexappartement, hier zie ik broer Luc trots in zijn moderne lederen zetel, en daar is mijn rotverwende zusje Martine zonnend op haar luxe-jacht enz ... Maar bij één foto beging moeder een flater toen zij luid grinnikte: ‘En wie is deze oude man?’
Ivo stond perplex en keek met gekwetste blik in moeders richting: ‘Herken je mij dan niet?’ Die avond moest ik toch even glimlachen, omdat oom Ivo die dag zijn cadeau aan mij had geschonken: 'The old man and the sea'.
Vele jaren later was Ivo van plan om een mooie woning te kopen aan de Portugese kust, waar hij nog enkele maanden wilde leven als ... een oude man aan de zee. Helaas, het was hem niet gegund, hij overleed als een berooide oude man ergens in een drukke Belgische stad vol laaghangende smog.
'De oude man en de zee' is een roman van Ernest Hemingway die moeder nog ergens in haar bibliotheek had staan, tussen Kafka, Dostojevski en andere grote schrijvers. Ik heb dit boek in één adem uitgelezen, tijdens de zomer van 1995 op een Bretonse camping.
Oom Ivo, die niet veel interesse had in literatuur, ontving desondanks Hemingways Engelstalige versie 'The old man and the sea' van zijn collega's op het werk ... als afscheidscadeau. Na een reorganisatie van het bedrijf was er immers geen plaats meer voor een 'oude man' van achtenvijftig jaar. Oom Ivo moest dus op brugpensioen.
Toen de familie mijn eerstvolgende verjaardag in Ivo's woonst kwam vieren, serveerde hij zijn beste wijn en heerlijk gegrilde sardientjes. Ivo was tamelijk welgesteld, had veel geld verdiend in het buitenland, waar hij als hoogopgeleide elektriciën werkte voor een grote company. In Nigeria, Brazilië en Indonesië leerde hij bovendien veel zakenlui kennen, stapte zo het wereldje van de Beurs binnen en ontwikkelde zich mettertijd tot een gewiekste belegger.
Na het feestje maakten we aanstalten om op te stappen, maar moeder was eerst nog nieuwsgierig naar de ingekaderde foto's die aan de muur hingen. Achtereenvolgens bestudeerde zij deze en mompelde: dit is broer Marc tijdens zijn gouden jaren in zijn ruime duplexappartement, hier zie ik broer Luc trots in zijn moderne lederen zetel, en daar is mijn rotverwende zusje Martine zonnend op haar luxe-jacht enz ... Maar bij één foto beging moeder een flater toen zij luid grinnikte: ‘En wie is deze oude man?’
Ivo stond perplex en keek met gekwetste blik in moeders richting: ‘Herken je mij dan niet?’ Die avond moest ik toch even glimlachen, omdat oom Ivo die dag zijn cadeau aan mij had geschonken: 'The old man and the sea'.
Vele jaren later was Ivo van plan om een mooie woning te kopen aan de Portugese kust, waar hij nog enkele maanden wilde leven als ... een oude man aan de zee. Helaas, het was hem niet gegund, hij overleed als een berooide oude man ergens in een drukke Belgische stad vol laaghangende smog.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MILJOENENJACHT
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, reed hij alle mooie herenhuizen en kastelen van onze familie voorbij. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië. Maar een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was.
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven.
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan.
I SEE RICHARD GERE
In Ostend he rises from the sea
I recognize him immediately
the favourite actor of my girl
so she smiles with her blonde curls
in Flemish: ik zie Richard geire, baby
Mijn voorouders waren tamelijk welgesteld. Hoe ze aan dat fortuin waren geraakt, was mij vroeger een groot raadsel. Ik heb tijdens mijn jeugd immers nooit in weelde geleefd. Toch merk ik de laatste tijd dat het in de genen zit want ook ik droom tegenwoordig van pracht en praal.
Toen ik met mijn vader een autoreis door Frankrijk maakte, reed hij alle mooie herenhuizen en kastelen van onze familie voorbij. Ik was diep onder de indruk en was verwonderd dat mijn bloedverwanten zo'n hoge levensstandaard konden handhaven. Vader verklaarde dat het een kwestie van wilskracht, motivatie en een flinke dosis geluk is. Ik was echter nog maar een kind en begreep er geen snars van.
Jaren later snapte ik wat vader eertijds had bedoeld. Want op een avond keek ik naar het Nederlandse tv-programma 'Miljoenenjacht'. Alles in dit spel was louter toeval ... dacht ik. Tot er een winnaar was die enkele miljoenen euro's had gewonnen. Met het geld zou de man een wijngaard uit de grond stampen, ergens in Italië. Maar een tijdje later werd 'Miljoenenjacht' alweer uitgezonden. Ik zat vol spanning uit te kijken naar wie er nu de geluksvogel zou zijn. En wat bleek: in de finale speelde dezelfde man die de vorige keer had gewonnen. Na vele moeilijke vragen werd de strijd alweer beslist in zijn voordeel. Deze keer was het prijzengeld echter vertienvoudigd! Alsof de duivel ermee gemoeid was.
Wat mijn vader had gezegd kwam toen onmiddellijk bovendrijven in mijn bewustzijn. De volgende ochtend kocht ik dus een kraslotje en ... ik had meteen een leuke som geld verworven.
En ik bedacht: Misschien moet ik toch ook maar eens op miljoenenjacht gaan.
I SEE RICHARD GERE
In Ostend he rises from the sea
I recognize him immediately
the favourite actor of my girl
so she smiles with her blonde curls
in Flemish: ik zie Richard geire, baby
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HEROÏNEHOERTJE
Bedrieglijk
romantiek uitstralend
tijdens je dagelijkse promenade
met kauwgum in de mond
het Noord-station rond
als een verloren katje
roodblond
En ja
muffe stijve heren
betalen nog steeds
cent per cent
voor de veerkracht
van je prollige kont.
(c)1996 (mijn allereerste gedicht)
Bedrieglijk
romantiek uitstralend
tijdens je dagelijkse promenade
met kauwgum in de mond
het Noord-station rond
als een verloren katje
roodblond
En ja
muffe stijve heren
betalen nog steeds
cent per cent
voor de veerkracht
van je prollige kont.
(c)1996 (mijn allereerste gedicht)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
WAITING ON A FRIEND
In 1999 was ik reeds negen jaar bevriend met Jan Buytaert. Deze excentrieke zonderling was dertig jaar ouder dan ik. Hij was kunstschilder en ik was volop aan het experimenteren met poëzie. Omdat we beiden een nogal wispelturig karakter hadden klikte het niet altijd tussen ons. Het gebeurde soms dat we plots hevige ruzie kregen, maar we legden het altijd snel weer bij. Tot ik op een dag werd gebeld door een dichter die mij voorstelde om samen met de grote Tom Lanoye mijn werk voor te dragen. Jan had bij Lanoye meerdere keren aangedrongen om mij een kans te geven.
Ontgoocheld in mij omdat ik die kans niet had gegrepen verbrak Jan alle contact. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Intussen was de vrouw van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger, in zijn leven gekomen. De breuk leek zo definitiever dan ooit. Maar ik bleef hoopvol wachten op een eventuele verzoening met mijn beste vriend.
Maanden en jaren verstreken. Ik dacht toen nog veel aan de hartverwarmende gesprekken die ik met Jan had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld ons gesprek waarbij hij kloeg dat hij de lelijke Kokoschka van ons tweeën was en ik de mooie Rimbaud. Jan was immers onzeker bij het andere geslacht vanwege de huidvlekken op zijn gezicht.
Intussen exposeerde Jan tot in Rusland...
Op een mooie zomernamiddag kon men bij de stedelijke bibliotheek informatie inwinnen over de kunstacademie waar ook Jan leraar was.
Ik liep er toevallig langs en wou wel een kijkje nemen bij de info-stands.
Gauw vroeg ik aan een informant of hij iets over Jan Buytaerts werk had.
‘Ja ja en ik betaal het boekje wel ‘ hoorde ik iemand zeggen die vlak achter mij stond.
Ik had de stem van mijn beste vriend natuurlijk dadelijk herkend!
In 1999 was ik reeds negen jaar bevriend met Jan Buytaert. Deze excentrieke zonderling was dertig jaar ouder dan ik. Hij was kunstschilder en ik was volop aan het experimenteren met poëzie. Omdat we beiden een nogal wispelturig karakter hadden klikte het niet altijd tussen ons. Het gebeurde soms dat we plots hevige ruzie kregen, maar we legden het altijd snel weer bij. Tot ik op een dag werd gebeld door een dichter die mij voorstelde om samen met de grote Tom Lanoye mijn werk voor te dragen. Jan had bij Lanoye meerdere keren aangedrongen om mij een kans te geven.
Ontgoocheld in mij omdat ik die kans niet had gegrepen verbrak Jan alle contact. Op vernissages meden we elkaar als de pest. Intussen was de vrouw van wijlen Ferre Grignard, de bekende Antwerpse zanger, in zijn leven gekomen. De breuk leek zo definitiever dan ooit. Maar ik bleef hoopvol wachten op een eventuele verzoening met mijn beste vriend.
Maanden en jaren verstreken. Ik dacht toen nog veel aan de hartverwarmende gesprekken die ik met Jan had. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld ons gesprek waarbij hij kloeg dat hij de lelijke Kokoschka van ons tweeën was en ik de mooie Rimbaud. Jan was immers onzeker bij het andere geslacht vanwege de huidvlekken op zijn gezicht.
Intussen exposeerde Jan tot in Rusland...
Op een mooie zomernamiddag kon men bij de stedelijke bibliotheek informatie inwinnen over de kunstacademie waar ook Jan leraar was.
Ik liep er toevallig langs en wou wel een kijkje nemen bij de info-stands.
Gauw vroeg ik aan een informant of hij iets over Jan Buytaerts werk had.
‘Ja ja en ik betaal het boekje wel ‘ hoorde ik iemand zeggen die vlak achter mij stond.
Ik had de stem van mijn beste vriend natuurlijk dadelijk herkend!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE HOND
Op het Noordzeestrand
steekt hij z'n neus
in andermans zaken
komt het zoute water
hem in de mond
als hij bot vangt,
alweer een tand
van een mastodont.
Maar dan wordt
zijn hondsdolheid
tot de orde geroepen
moet hij in het gareel
lopen, strelen ze hem
als een zeehond.
(c)1999 !
THE HEAT WAS ON... AGAIN
Toen ik deze warme zomernamiddag onder mijn tuinparasol zat af te koelen met een glaasje water, ontving ik op Instagram een bericht van een beroemde Amerikaanse actrice, een oudere dame die al een tijdje single is. Zij is één van mijn grote idolen. Ik had haar al eerder gecontacteerd op facebook met een ondeugend gedichtje: 'The heat is on'. Daarbij verwees ik uiteraard naar het literair magazine De Leunstoel waar the poem is gepubliceerd. Maar dat is nu al meer dan een jaar geleden! Ik wilde vandaag mijn favoriete filmster meteen terugschrijven maar zij was mij een seconde voor!
In eerste instantie gaf ze mij te kennen dat ze vereerd was met een fan zoals mij:'' I like you so much!'' Ik glimlachte dat dit wederkerig was! En dan vuurde ze enkele vragen op mij af:'' What's your real name? How old are you?'' So far so good, tot hiertoe nog geen vuiltje aan de felblauwe lucht.
Ze vervolgde: ''May God continue to bless you and protect you!" Dat klonk wat bizar maar ik wenste haar hetzelfde toe! Als boeddhist respecteer ik immers ieders geloofsovertuiging.
En ze ratelde maar door: ''What do you for a living there, Claude? "Eerlijk duurt het langst en daarom vertelde ik haar dat ik un poète maudit ben en dat ik allesbehalve rijk ben. Ze repliceerde: ''Sorry about that dear, you just have to stay calm okay?'' Moeilijk om Zen te blijven als je met zo'n grote madam communiceert!
Ik kreeg plots een vreemd gevoel: Drong de uptown girl aan op een avontuurtje? Beleefd beantwoordde ik al haar vragen. Maar ineens kwam er een soort van kruisverhoor:''Are you married? And how about kids?''
Wilde zij een date met mij? Ergens in Hollywood? Bang zoals altijd voor het liefdesgevaar haakte ik abrupt af: ''See you later miss, okay?''
In 1986 toen ik sweet sixteen was en die zaterdagavond in de Brusselse bioscoop vertoefde, aanschouwde ik voor het eerst deze ster op het witte doek. Wat was zij mooi, grappig en intelligent, kortom: she was perfect. Want toen de zon weer opkwam was ik een man, het werd zomer...de allereerste keer!
Today the heat was on...again!
Op het Noordzeestrand
steekt hij z'n neus
in andermans zaken
komt het zoute water
hem in de mond
als hij bot vangt,
alweer een tand
van een mastodont.
Maar dan wordt
zijn hondsdolheid
tot de orde geroepen
moet hij in het gareel
lopen, strelen ze hem
als een zeehond.
(c)1999 !
THE HEAT WAS ON... AGAIN
Toen ik deze warme zomernamiddag onder mijn tuinparasol zat af te koelen met een glaasje water, ontving ik op Instagram een bericht van een beroemde Amerikaanse actrice, een oudere dame die al een tijdje single is. Zij is één van mijn grote idolen. Ik had haar al eerder gecontacteerd op facebook met een ondeugend gedichtje: 'The heat is on'. Daarbij verwees ik uiteraard naar het literair magazine De Leunstoel waar the poem is gepubliceerd. Maar dat is nu al meer dan een jaar geleden! Ik wilde vandaag mijn favoriete filmster meteen terugschrijven maar zij was mij een seconde voor!
In eerste instantie gaf ze mij te kennen dat ze vereerd was met een fan zoals mij:'' I like you so much!'' Ik glimlachte dat dit wederkerig was! En dan vuurde ze enkele vragen op mij af:'' What's your real name? How old are you?'' So far so good, tot hiertoe nog geen vuiltje aan de felblauwe lucht.
Ze vervolgde: ''May God continue to bless you and protect you!" Dat klonk wat bizar maar ik wenste haar hetzelfde toe! Als boeddhist respecteer ik immers ieders geloofsovertuiging.
En ze ratelde maar door: ''What do you for a living there, Claude? "Eerlijk duurt het langst en daarom vertelde ik haar dat ik un poète maudit ben en dat ik allesbehalve rijk ben. Ze repliceerde: ''Sorry about that dear, you just have to stay calm okay?'' Moeilijk om Zen te blijven als je met zo'n grote madam communiceert!
Ik kreeg plots een vreemd gevoel: Drong de uptown girl aan op een avontuurtje? Beleefd beantwoordde ik al haar vragen. Maar ineens kwam er een soort van kruisverhoor:''Are you married? And how about kids?''
Wilde zij een date met mij? Ergens in Hollywood? Bang zoals altijd voor het liefdesgevaar haakte ik abrupt af: ''See you later miss, okay?''
In 1986 toen ik sweet sixteen was en die zaterdagavond in de Brusselse bioscoop vertoefde, aanschouwde ik voor het eerst deze ster op het witte doek. Wat was zij mooi, grappig en intelligent, kortom: she was perfect. Want toen de zon weer opkwam was ik een man, het werd zomer...de allereerste keer!
Today the heat was on...again!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OUWE SINGLE
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
DROP-OUTS
Toen ik in een strenge paterschool Latijn-Grieks begon te studeren had ik nog geen flauw vermoeden dat ik drie jaar later een vroegtijdige schoolverlater zou worden. Gelukkig slaagde ik nadien voor de examencommissie waardoor ik op mijn twintigste een universitaire studie psychologie kon starten.
Eén van de cursussen had als onderwerp 'Vroegtijdige schoolverlaters' ook wel 'drop-outs' genoemd. Ik vat deze leerstof even heel kort samen: leerlingen verschillen door hun sociale achtergrond in intelligentie en dat vertaalt zich uiteraard in hun schoolprestaties. Dit beïnvloedt vervolgens de competentiegevoelens van de zwakkere leerling waardoor de leraar, door ervaringen geconditioneerd, bijna automatisch en onbewust een lager prestatie-verwachtingspatroon ten opzichte van deze teenagers communiceert. En dat ondermijnt de motivatie van de betreffende leerlingen. Zo gebeurt het dat deze jongeren rond hun vijftiende beginnen te spijbelen. Ze ontwikkelen zelfs een school-aversie.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze drop-outs na de schoolplicht ervoor kiezen om meteen geld te gaan verdienen. Ze moeten zich echter tevreden stellen met een laaggeschoolde, meestal gevaarlijke of vuile job die bijna niemand nog wil doen, ze hebben immers geen diploma.
Om deze vicieuze cirkel in het onderwijssysteem enigszins te doorbreken, startte men eind jaren '90 met preventieve maatregelen zoals een soepel opleidingsproject, aangepaste individuele begeleiding en psychologische ambulante hulp.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel, zo ken ik een jongedame die werkte in een broodjeszaak en die het schopte tot diëtiste en nu experte is bij de Hoge Gezondheidsraad. Ook Adnan, de broer van mijn Bosnische schoonzus was een drop-out maar werd na de burgeroorlog een balletdanser die ooit de choreografie bij de Eurosong-inzending van zijn land mede vormgaf.
Ja, ik ben ervan overtuigd dat iedereen intelligent is op zijn manier. Elke mens kan wel iets wat een ander niet kan.
Ach, hoogopgeleiden kunnen niet zonder laagopgeleiden en vice versa! Hoe zouden architecten hun plannen kunnen realiseren zijn zonder de hardwerkende bouwvakkers? En omgekeerd: hoe zouden arbeiders in een fabriek auto's van de lopende band kunnen laten rollen zonder hun bekwame managers? De Schotse econoom Adam Smith (1723-1790) sprak over 'een onzichtbare hand' die alles in goede banen leidt.
En zo vindt elkeen wel zijn plaatsje in de kosmos. Maar helaas niet altijd...sommigen worden meegesleurd in een groot zwart gat! En dàt gevaar geldt voor iedereen maar in grotere mate voor... drop-outs!
Vanop het strand zie ik
ze weer vanonder de
wallen van mijn ogen:
de volleyballende
billen en borsten
ronder en voller dan
ooit tevoren.
En als ze hun natte
lichaamsdelen afdrogen
hoor ik hun dialogen
terwijl ze lieftallig
zijn voorovergebogen.
Maar uit hun cd-speler
knalt een ouwe single:
you can look but you
better not touch ...
Zonder mededogen.
Hoog tijd om in zee
af te gaan .. koelen.
Bij de andere kwallen.
DROP-OUTS
Toen ik in een strenge paterschool Latijn-Grieks begon te studeren had ik nog geen flauw vermoeden dat ik drie jaar later een vroegtijdige schoolverlater zou worden. Gelukkig slaagde ik nadien voor de examencommissie waardoor ik op mijn twintigste een universitaire studie psychologie kon starten.
Eén van de cursussen had als onderwerp 'Vroegtijdige schoolverlaters' ook wel 'drop-outs' genoemd. Ik vat deze leerstof even heel kort samen: leerlingen verschillen door hun sociale achtergrond in intelligentie en dat vertaalt zich uiteraard in hun schoolprestaties. Dit beïnvloedt vervolgens de competentiegevoelens van de zwakkere leerling waardoor de leraar, door ervaringen geconditioneerd, bijna automatisch en onbewust een lager prestatie-verwachtingspatroon ten opzichte van deze teenagers communiceert. En dat ondermijnt de motivatie van de betreffende leerlingen. Zo gebeurt het dat deze jongeren rond hun vijftiende beginnen te spijbelen. Ze ontwikkelen zelfs een school-aversie.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze drop-outs na de schoolplicht ervoor kiezen om meteen geld te gaan verdienen. Ze moeten zich echter tevreden stellen met een laaggeschoolde, meestal gevaarlijke of vuile job die bijna niemand nog wil doen, ze hebben immers geen diploma.
Om deze vicieuze cirkel in het onderwijssysteem enigszins te doorbreken, startte men eind jaren '90 met preventieve maatregelen zoals een soepel opleidingsproject, aangepaste individuele begeleiding en psychologische ambulante hulp.
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel, zo ken ik een jongedame die werkte in een broodjeszaak en die het schopte tot diëtiste en nu experte is bij de Hoge Gezondheidsraad. Ook Adnan, de broer van mijn Bosnische schoonzus was een drop-out maar werd na de burgeroorlog een balletdanser die ooit de choreografie bij de Eurosong-inzending van zijn land mede vormgaf.
Ja, ik ben ervan overtuigd dat iedereen intelligent is op zijn manier. Elke mens kan wel iets wat een ander niet kan.
Ach, hoogopgeleiden kunnen niet zonder laagopgeleiden en vice versa! Hoe zouden architecten hun plannen kunnen realiseren zijn zonder de hardwerkende bouwvakkers? En omgekeerd: hoe zouden arbeiders in een fabriek auto's van de lopende band kunnen laten rollen zonder hun bekwame managers? De Schotse econoom Adam Smith (1723-1790) sprak over 'een onzichtbare hand' die alles in goede banen leidt.
En zo vindt elkeen wel zijn plaatsje in de kosmos. Maar helaas niet altijd...sommigen worden meegesleurd in een groot zwart gat! En dàt gevaar geldt voor iedereen maar in grotere mate voor... drop-outs!
Laatst gewijzigd door Claudio op 20 sep 2022, 07:32, 3 keer totaal gewijzigd.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LIFE IS LIFE
Sinds het ontstaan van het Leven hier
moeten mensen en dieren op jacht
zich een weg banend door de jungle.
En in de oceanen houdt men zich schuil in
het zeewier, is men op elk gevaar bedacht.
Maar de Aarde is slechts een kiezelsteen in
een groter kosmisch clubverband waarvan
het Ingenieus Plan van atomen en planeten
vele keren terechtkwam in de prullenmand.
En we kunnen enkel wijsheid verwerven
want dàt is de enige rijkdom die we van het
Leven kunnen erven, dat waren immers de
eerste wetsontwerpen van onze Premier!
Zijn wil geschiede!
Nam Hij ooit ... LSD voor zoveel fantasie?
Welnee, Life is life! Het is een Opus Dei!
BREAKFAST AT KRUIMELDIEF
Ik woon nu al een tijdje op de hoogste etage van een groot saai muisgrijs flatgebouw. Ik leef daar solitair als een boeddhist: elke dag mediteren, sporten en studeren, jawel momenteel wiskunde, chemie en fysica. Maar tussentijds ook teksten schrijven natuurlijk. Toch heb ik er aan gedacht om ooit een hondje zoals een Maltezer of Fox Terriër in huis te nemen maar mijn vrienden hebben mij dat toen afgeraden: "Een hondje vraagt meer verzorging dan een baby."
Vorige lente zag ik de film 'Breakfast at Tiffany's. Een kaskraker uit 1961 over een onmogelijke relatie tussen een aantrekkelijk jongedame en een schrijver uit New-York die geen rooie duit bezit. Ik heb enorm genoten van deze romantische film maar in the end bedacht ik: gelukkig ben ik maar zelden een unhappy single.
De volgende dag stapte ik de bakker binnen om twee sandwiches te kopen. En toen zag ik haar, de nieuwe verkoopster. Wham! Wat een wonder van een vrouw! Lang zwart haar in een vlecht en een zachte blik in haar groene ogen. We raakten aan de praat terwijl een rij klanten achter mij geïrriteerd raakte. Bleek dat zij Steffany heette. Eindelijk was ik weer op slag verliefd, na de vele meiden die ik ooit heb gekend. Diezelfde nacht kon ik de slaap niet vatten en dus schreef ik een gedicht voor haar: Breakfast at Steffany's.
We zijn nu alweer enkele maanden verder. Steffany is moeten stoppen met werken vanwege een auto-ongeval waardoor ze lang moet revalideren in het hospitaal hier wat verderop. Ik zag haar met krukken uit de taxi stappen, ondersteund door...haar vriend. Ik vergeet haar dus best.
Vorig weekend tijdens die hete zomernamiddag op mijn terras landde plots een ekster op mijn rood rond tafeltje. Het beestje keek mij met zijn zwarte oogjes aan en wilde wellicht een slokje water drinken maar keek eerst de kat uit de boom. Ik bood de blauwgevederde bezoeker snel een kom kraantjeswater aan. Ik trok mij terug in de woonkamer om tv te kijken.
Bij de volgende zonsopgang hoorde ik de vreemde vogel al kwetteren. Ik had de avond tevoren immers gezorgd voor een Engels ontbijt: brood, stukjes spek en een roerei. Mijn maatje is nu vijf ochtenden achtereen komen aangevlogen op mijn terras voor al het lekkers dat ik telkens weer klaar leg.
En zo geniet ik van een huisdier die nu vaste klant is bij 'Breakfast at Kruimeldief'.
Sinds het ontstaan van het Leven hier
moeten mensen en dieren op jacht
zich een weg banend door de jungle.
En in de oceanen houdt men zich schuil in
het zeewier, is men op elk gevaar bedacht.
Maar de Aarde is slechts een kiezelsteen in
een groter kosmisch clubverband waarvan
het Ingenieus Plan van atomen en planeten
vele keren terechtkwam in de prullenmand.
En we kunnen enkel wijsheid verwerven
want dàt is de enige rijkdom die we van het
Leven kunnen erven, dat waren immers de
eerste wetsontwerpen van onze Premier!
Zijn wil geschiede!
Nam Hij ooit ... LSD voor zoveel fantasie?
Welnee, Life is life! Het is een Opus Dei!
BREAKFAST AT KRUIMELDIEF
Ik woon nu al een tijdje op de hoogste etage van een groot saai muisgrijs flatgebouw. Ik leef daar solitair als een boeddhist: elke dag mediteren, sporten en studeren, jawel momenteel wiskunde, chemie en fysica. Maar tussentijds ook teksten schrijven natuurlijk. Toch heb ik er aan gedacht om ooit een hondje zoals een Maltezer of Fox Terriër in huis te nemen maar mijn vrienden hebben mij dat toen afgeraden: "Een hondje vraagt meer verzorging dan een baby."
Vorige lente zag ik de film 'Breakfast at Tiffany's. Een kaskraker uit 1961 over een onmogelijke relatie tussen een aantrekkelijk jongedame en een schrijver uit New-York die geen rooie duit bezit. Ik heb enorm genoten van deze romantische film maar in the end bedacht ik: gelukkig ben ik maar zelden een unhappy single.
De volgende dag stapte ik de bakker binnen om twee sandwiches te kopen. En toen zag ik haar, de nieuwe verkoopster. Wham! Wat een wonder van een vrouw! Lang zwart haar in een vlecht en een zachte blik in haar groene ogen. We raakten aan de praat terwijl een rij klanten achter mij geïrriteerd raakte. Bleek dat zij Steffany heette. Eindelijk was ik weer op slag verliefd, na de vele meiden die ik ooit heb gekend. Diezelfde nacht kon ik de slaap niet vatten en dus schreef ik een gedicht voor haar: Breakfast at Steffany's.
We zijn nu alweer enkele maanden verder. Steffany is moeten stoppen met werken vanwege een auto-ongeval waardoor ze lang moet revalideren in het hospitaal hier wat verderop. Ik zag haar met krukken uit de taxi stappen, ondersteund door...haar vriend. Ik vergeet haar dus best.
Vorig weekend tijdens die hete zomernamiddag op mijn terras landde plots een ekster op mijn rood rond tafeltje. Het beestje keek mij met zijn zwarte oogjes aan en wilde wellicht een slokje water drinken maar keek eerst de kat uit de boom. Ik bood de blauwgevederde bezoeker snel een kom kraantjeswater aan. Ik trok mij terug in de woonkamer om tv te kijken.
Bij de volgende zonsopgang hoorde ik de vreemde vogel al kwetteren. Ik had de avond tevoren immers gezorgd voor een Engels ontbijt: brood, stukjes spek en een roerei. Mijn maatje is nu vijf ochtenden achtereen komen aangevlogen op mijn terras voor al het lekkers dat ik telkens weer klaar leg.
En zo geniet ik van een huisdier die nu vaste klant is bij 'Breakfast at Kruimeldief'.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
HET MONTUUR-AVONTUUR
Eind jaren '80 merkte mijn berooide vader in een Brusselse krant een advertentie op van een nieuwe firma die in dure kleurrijke brillen deed. Men zocht een extra vertegenwoordiger die hun producten aan de man kon brengen op allerhande beurzen in de Benelux. Vader droeg zelf een heel ouderwets zwart model met dikke glazen, een beetje à la Sartre, de bekende Franse filosoof. Maar hij werd meteen aangenomen bij de firma. My old man moest wel alleen de baan op, met een veel te kleine bedrijfswagen maar dat deerde hem niet. Zolang hij zijn collectie brillen maar bij zich had. Ons gezin wuifde hem uit toen hij vertrok voor drie weken werk in Nederland.
Moeder keek die warme klamme onweersavond naar het tv-journaal toen zij plots de deurbel hoorde. Ze deed voorzichtig open op een kier. Verwonderd zag zij haar man staan, zijn Trenchcoat nat van de regen. Hij verraste z'n geliefde met een bos rode rozen. Mijn broer en ik, wakker geworden van de opgewonden stemmen, kwamen nieuwsgierig de woonkamer binnen.
Bij het avondmaal vertelde vader uitvoerig over zijn belevenissen in het buitenland. Hij had zodanig veel succes met de verkoop van de brillen. Daarom mocht hij enkele dagen vroeger weer naar België rijden. Zijn grote baas was immers tevreden over vaders werk. Hij zou hem eind van de zomer zelfs meenemen naar het bruisende Parijs.
En ja, vader stond daar met zijn veel te krap donkerblauw kostuum van tien jaar geleden in een druk bezochte beurs nabij de Eiffeltoren. Overal klonk geroezemoes. Een oud gekromd vrouwtje met een wandelstok sprak mijn pa aan: 'Dag mijnheer de directeur, hoe is het nog met u ? Ik zoek een nieuw montuur voor mijn oude brillenglazen. Kan u eens langskomen? Ik woon nog steeds in Montmartre maar zonder bril kan ik nu helaas geen schilderijen meer maken.'
Vader fluisterde in haar oor: 'Ach madame, u heeft inderdaad een nieuwe bril nodig want ik ben slechts een werknemer, de directeur staat daar wat verderop, die man met een lichtgroene cocktail in de hand.'
'Ach ja, daar is Emile! Excusez-moi monsieur, geeft u mij maar dat mooi witroos montuur.'
Eind jaren '80 merkte mijn berooide vader in een Brusselse krant een advertentie op van een nieuwe firma die in dure kleurrijke brillen deed. Men zocht een extra vertegenwoordiger die hun producten aan de man kon brengen op allerhande beurzen in de Benelux. Vader droeg zelf een heel ouderwets zwart model met dikke glazen, een beetje à la Sartre, de bekende Franse filosoof. Maar hij werd meteen aangenomen bij de firma. My old man moest wel alleen de baan op, met een veel te kleine bedrijfswagen maar dat deerde hem niet. Zolang hij zijn collectie brillen maar bij zich had. Ons gezin wuifde hem uit toen hij vertrok voor drie weken werk in Nederland.
Moeder keek die warme klamme onweersavond naar het tv-journaal toen zij plots de deurbel hoorde. Ze deed voorzichtig open op een kier. Verwonderd zag zij haar man staan, zijn Trenchcoat nat van de regen. Hij verraste z'n geliefde met een bos rode rozen. Mijn broer en ik, wakker geworden van de opgewonden stemmen, kwamen nieuwsgierig de woonkamer binnen.
Bij het avondmaal vertelde vader uitvoerig over zijn belevenissen in het buitenland. Hij had zodanig veel succes met de verkoop van de brillen. Daarom mocht hij enkele dagen vroeger weer naar België rijden. Zijn grote baas was immers tevreden over vaders werk. Hij zou hem eind van de zomer zelfs meenemen naar het bruisende Parijs.
En ja, vader stond daar met zijn veel te krap donkerblauw kostuum van tien jaar geleden in een druk bezochte beurs nabij de Eiffeltoren. Overal klonk geroezemoes. Een oud gekromd vrouwtje met een wandelstok sprak mijn pa aan: 'Dag mijnheer de directeur, hoe is het nog met u ? Ik zoek een nieuw montuur voor mijn oude brillenglazen. Kan u eens langskomen? Ik woon nog steeds in Montmartre maar zonder bril kan ik nu helaas geen schilderijen meer maken.'
Vader fluisterde in haar oor: 'Ach madame, u heeft inderdaad een nieuwe bril nodig want ik ben slechts een werknemer, de directeur staat daar wat verderop, die man met een lichtgroene cocktail in de hand.'
'Ach ja, daar is Emile! Excusez-moi monsieur, geeft u mij maar dat mooi witroos montuur.'
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
MONEY MONEY HONEY
Onlangs belde een bankbediende mij met het verzoek om m'n identiteitskaart door haar te laten scannen. Een vrouwenstem sprak door mijn voicemail:' Dat is hoogstnodig mijnheer. Kan u overmorgen rond 14 u langskomen in het kantoor? Met vriendelijke groet, Maya!'
Ik was lichtjes wantrouwig, wellicht omdat ik al eens flink misleid ben geweest in een ver verleden. Een te hardwerkende employé smeerde mij ooit een heel risicovolle belegging aan. Maar mijn vriendin Sophie stimuleerde mij. Ondanks onze beperkte kennis rond het bankwezen reden we vandaag naar de afspraak.
De betreffende bediende liet ons binnen en ik dacht meteen: 'Oei, wat een gewiekste dame, we kunnen beter alert blijven.'
En ja, vanachter het dubbel glas toverde ze op haar gezicht de mooiste giftige glimlach tevoorschijn: 'Dag mijnheer, is het voor je identiteitskaart? Ik ga die direct scannen.'
Ze liep met snelle pas naar een andere ruimte.
Toen ze weer voor ons kwam zitten kwebbelde haar vrolijke stem routinematig verder: 'Zo mijnheer, het scannen hebben we achter de rug. Maar voor u weer vertrekt heb ik nog een vraagje: 'Kent u onze allernieuwste belegging al?'
Met geïrriteerde blik keek ik naar Sophie: 'Daar gaan we weer, had ik het je niet gezegd?'
Met honingzoete woorden moést en zou Maya de bezige bij, vandaag een prooi vangen. Aan de muur hing een groot tv-scherm waarop ze enkele beursgrafieken zou tonen. Ze klikte op de remote control maar er verscheen geen beeld. Ze drukte op alle toetsen maar niks hielp. Ze probeerde nog eens en nog een keer. En toen...was plots het hele beeldschermsysteem geblokkeerd. Maya begon geprikkeld te zoemen: 'Sorry mijnheer, er is een panne opgetreden.'
Oef, Sophie en ik veerden recht om haar de hand te schudden, we wilden dit wespennest immers snel ontvluchten.
Toen we weer naar huis reden, was er in de auto een grote stilte hoorbaar. Ik zette de radio aan. Toevallig klonk er een song van ABBA. Sophie zong uit volle borst sarcastisch mee: Money money honey.
My sweet girl lachte mij gewoon uit. Ik voelde mij alsnog gebeten...
Onlangs belde een bankbediende mij met het verzoek om m'n identiteitskaart door haar te laten scannen. Een vrouwenstem sprak door mijn voicemail:' Dat is hoogstnodig mijnheer. Kan u overmorgen rond 14 u langskomen in het kantoor? Met vriendelijke groet, Maya!'
Ik was lichtjes wantrouwig, wellicht omdat ik al eens flink misleid ben geweest in een ver verleden. Een te hardwerkende employé smeerde mij ooit een heel risicovolle belegging aan. Maar mijn vriendin Sophie stimuleerde mij. Ondanks onze beperkte kennis rond het bankwezen reden we vandaag naar de afspraak.
De betreffende bediende liet ons binnen en ik dacht meteen: 'Oei, wat een gewiekste dame, we kunnen beter alert blijven.'
En ja, vanachter het dubbel glas toverde ze op haar gezicht de mooiste giftige glimlach tevoorschijn: 'Dag mijnheer, is het voor je identiteitskaart? Ik ga die direct scannen.'
Ze liep met snelle pas naar een andere ruimte.
Toen ze weer voor ons kwam zitten kwebbelde haar vrolijke stem routinematig verder: 'Zo mijnheer, het scannen hebben we achter de rug. Maar voor u weer vertrekt heb ik nog een vraagje: 'Kent u onze allernieuwste belegging al?'
Met geïrriteerde blik keek ik naar Sophie: 'Daar gaan we weer, had ik het je niet gezegd?'
Met honingzoete woorden moést en zou Maya de bezige bij, vandaag een prooi vangen. Aan de muur hing een groot tv-scherm waarop ze enkele beursgrafieken zou tonen. Ze klikte op de remote control maar er verscheen geen beeld. Ze drukte op alle toetsen maar niks hielp. Ze probeerde nog eens en nog een keer. En toen...was plots het hele beeldschermsysteem geblokkeerd. Maya begon geprikkeld te zoemen: 'Sorry mijnheer, er is een panne opgetreden.'
Oef, Sophie en ik veerden recht om haar de hand te schudden, we wilden dit wespennest immers snel ontvluchten.
Toen we weer naar huis reden, was er in de auto een grote stilte hoorbaar. Ik zette de radio aan. Toevallig klonk er een song van ABBA. Sophie zong uit volle borst sarcastisch mee: Money money honey.
My sweet girl lachte mij gewoon uit. Ik voelde mij alsnog gebeten...
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LE CLO-CLOCHARD DE PARIS
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
Comme un pauvre chien staat
hij nu te bedelen, dicht bij het
paleis waar hij vroeger woonde
als een edele maar hij voelt
geen chagrin alors il mange
du pain sans du boursin maar
wel met een beker rode wijn.
Toch kijkt hij stiekem naar de
hovenieren die met het slijk
der Aarde 'zijn' tuinen sieren.
Ach, het is nu reeds na achten
hij groet de wachters en neemt
de aalmoes uit zijn bolhoed om
er morgen mee te bankieren.
Hij staat dus nog niet in het rood
voelt zich zelfs kapitaalkrachtig.
Oui, ze werken encore...z'n lachspieren !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
OOM YVES IS TE LIEF
Mijn oom Yves is inderdaad te lief voor...opgesmukte vrouwtjes die graag munt uit hem willen slaan. Hij heeft die liefdesmicrobe waarschijnlijk van jongs af aan in het buitenland opgedaan. Oom Yves was immers afgestudeerd als elektricien en ging kort daarna voor een grote firma ver van huis werken. Zo was hij achtereenvolgens in het arme India terechtgekomen alsook in het bruisende Brazilië en het primitieve Nigeria.
Blijkbaar had hij in die landen zijn dikke salaris aan goedkope hoertjes kunnen spenderen want toen hij tussentijds in België vakantie nam, zag ik hoe hij op familiefeestjes steevast naar zijn schoonzuster en ander vrouwelijk schoon gluurde. En hoewel ik nog maar een kind was, wist ik al een beetje hoe de vork aan de steel zat.
Hij trouwde uiteindelijk met een Roemeense schoonheid. Lola was haar naam en ze had een bos zwart krullend haar. Na twee jaar huwelijk had Lola een grote verassing voor Yves klaarstaan toen hij na drie maanden buitenland terugkwam in een volkomen lege studio. Z'n vrouw was verdwenen en had alles leeggeroofd. Ze had alleen een briefje achtergelaten waarbij ze de echtscheiding aanvroeg. Hij heeft Lola nooit meer teruggezien.
Ontgoocheld in de 'liefde' zat hij bij familiefeestjes voortaan muisstil voor zich uit te staren. Maar zijn lijdensweg zou echter nog maar pas beginnen. Want Yves bleef te lief voor ander uitdagend vrouwelijk schoon die met een kille berekendheid z'n geld aftroggelden !
Toch verwittigden zijn broers en zussen hem herhaaldelijk om niet altijd klaar te staan met zijn portemonnée als hij een 'mooie' vrouw ontmoette. Ooit maande mijn moeder hem aan om niet als een ezel steeds tegen dezelfde steen te stoten. Hij antwoordde haar wat laconiek: ik voel het niet meer als ik als de ezel uithang en ik kan wel tegen een stootje.
Maar eigenlijk was niet zijn pootje maar wél z'n hartje sinds lang gebroken !
(c)2016
(intussen is oom Yves al een tijdje overleden)
Mijn oom Yves is inderdaad te lief voor...opgesmukte vrouwtjes die graag munt uit hem willen slaan. Hij heeft die liefdesmicrobe waarschijnlijk van jongs af aan in het buitenland opgedaan. Oom Yves was immers afgestudeerd als elektricien en ging kort daarna voor een grote firma ver van huis werken. Zo was hij achtereenvolgens in het arme India terechtgekomen alsook in het bruisende Brazilië en het primitieve Nigeria.
Blijkbaar had hij in die landen zijn dikke salaris aan goedkope hoertjes kunnen spenderen want toen hij tussentijds in België vakantie nam, zag ik hoe hij op familiefeestjes steevast naar zijn schoonzuster en ander vrouwelijk schoon gluurde. En hoewel ik nog maar een kind was, wist ik al een beetje hoe de vork aan de steel zat.
Hij trouwde uiteindelijk met een Roemeense schoonheid. Lola was haar naam en ze had een bos zwart krullend haar. Na twee jaar huwelijk had Lola een grote verassing voor Yves klaarstaan toen hij na drie maanden buitenland terugkwam in een volkomen lege studio. Z'n vrouw was verdwenen en had alles leeggeroofd. Ze had alleen een briefje achtergelaten waarbij ze de echtscheiding aanvroeg. Hij heeft Lola nooit meer teruggezien.
Ontgoocheld in de 'liefde' zat hij bij familiefeestjes voortaan muisstil voor zich uit te staren. Maar zijn lijdensweg zou echter nog maar pas beginnen. Want Yves bleef te lief voor ander uitdagend vrouwelijk schoon die met een kille berekendheid z'n geld aftroggelden !
Toch verwittigden zijn broers en zussen hem herhaaldelijk om niet altijd klaar te staan met zijn portemonnée als hij een 'mooie' vrouw ontmoette. Ooit maande mijn moeder hem aan om niet als een ezel steeds tegen dezelfde steen te stoten. Hij antwoordde haar wat laconiek: ik voel het niet meer als ik als de ezel uithang en ik kan wel tegen een stootje.
Maar eigenlijk was niet zijn pootje maar wél z'n hartje sinds lang gebroken !
(c)2016
(intussen is oom Yves al een tijdje overleden)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
JAN MET DE HOET?
Toen mijn twintigjarige vader in de Belgische stad Namur een antiekzaak wilde beginnen, verkleedde hij zich als Jan met de pet en reisde met een gammele camionette naar Noord-Frankrijk om daar bij mensen in overvolle zolders te gaan neuzen. Ja, deze onwetende Normandische vissers smeten tijdens de winters hun waardevolle stukken sowieso in het haardvuur. Voor een appel en een ei keerde vader terug naar zijn villa met een vracht vol gemakkelijk te herstellen Louis-Seize zetels, middeleeuwse kerkstoelen en mahoniehouten wandklokken. Thuis boende hij de schatten één voor één op. Mettertijd zou mijn vader ook als kunsthandelaar gouden zaken doen.
Vele jaren later zat vader aan de grond vanwege een kostelijke echtscheiding met zijn eerste vrouw Klara. Zo moest hij tevreden zijn met een Brussels kamertje, althans voor een tijdje. Hij had immers zijn laatste cent verspeeld in Parijse casino's. 'Eigen schuld, dikke bult' verweet zijn oudere welgestelde broer Frank hem die vaders affaire met mijn veel jongere moeder meteen had veroordeeld. Toch kwam l'enfant terrible van de familie in 1976 nog even in contact met zijn elitaire broer. Frank wilde immers een schilderij laten schatten dat al jaren in de wijnkelder hing.
Toen vader in het mooie Brugse herenhuis het schilderij te zien kreeg, nam hij eerst voorzichtig het stof en de spinnenwebben weg van het vervuilde werk, bekeek het aandachtig met een loep, keerde het om en grinnikte tenslotte: 'Hola Frank, dit is een olieverf op doek "Het meisje met de rode hoed'' van Vermeer, de Hollandse meester uit de 17de eeuw!'
'Jaja dat zal wel broertje' sprak de norse rijkaard verveeld, 'volgens mij is het rommel, als je het meeneemt krijg je een fles wijn cadeau.' Mijn hoogintelligente vader had die reactie verwacht. Met een pokerface laadde vader het werk én de fles Merlot in de kofferbak van zijn Citroën Deux-chevaux en baande zich snel een weg door de verse sneeuw. Hij wilde die winteravond nog naar moeder rijden die geduldig op hem wachtte maar hij bedacht zich.
Vanuit het keukenraampje keek moeder de donkere verlichte straat in terwijl autokoplampen voorbij flitsten. Maar nergens was er een Deux-Chevaux te bespeuren. Moeder besloot om haar twee kinderen goedenacht te kussen. En ging dan weer enkele uurtjes op wacht staan maar tevergeefs. Eenzaam zocht ze haar kille bed op.
Twee dagen later rinkelde plots de telefoon. Ik hoorde vaders vlotte charmante stem: 'Hallo Vif, ik heb vanmorgen een Vermeer kunnen verkopen aan een Gents museum. Binnenkort vliegen we met z'n allen naar de The Côte d'Azur waar de zon tenminste nog schijnt.'
De jonge blondine nam haar geliefde gewoonlijk met een korreltje zout en sprak boos: 'Ach, je afwezigheid heeft mij weer doodongerust gemaakt. En hoeveel dollars ontvang je nu? Wellicht een miljoenenfortuin zoals altijd?? '
'Nee Vif, deze keer is het raak, de museumbeambte zal vandaag het schilderij aan de bekende directeur Jan Hoet voorleggen. Zeg aan onze twee rakkers dat ik op komst ben.'
Toen vader na drie spannende weken nog steeds geen respons had gekregen van Gent, reed hij die sombere decembernamiddag tot bij het museum. Daar kreeg hij meteen te horen dat bij grondig nazicht het schilderij een heel lamentabele vervalsing was en dat ze er niks mee konden aanvangen. Bovendien was het werk niet recent genoeg bevonden voor Jan Hoet.
'Kon je dat niet eerder zeggen? dacht de miserabele zwaar ontgoocheld terwijl hij samen met dat verdoemde schilderij in een autofile vastzat. Voor de zoveelste keer zag hij zwarte sneeuw.
In zijn Brussels kamertje knapte hij met volle moed de peinture volledig op. Na drie uur secuur werk hing hij de Vermeer aan de witte muur. De existentialist fluisterde:' Prachtig!' Hij waande zich weer Jan met de hoed.
Toen mijn twintigjarige vader in de Belgische stad Namur een antiekzaak wilde beginnen, verkleedde hij zich als Jan met de pet en reisde met een gammele camionette naar Noord-Frankrijk om daar bij mensen in overvolle zolders te gaan neuzen. Ja, deze onwetende Normandische vissers smeten tijdens de winters hun waardevolle stukken sowieso in het haardvuur. Voor een appel en een ei keerde vader terug naar zijn villa met een vracht vol gemakkelijk te herstellen Louis-Seize zetels, middeleeuwse kerkstoelen en mahoniehouten wandklokken. Thuis boende hij de schatten één voor één op. Mettertijd zou mijn vader ook als kunsthandelaar gouden zaken doen.
Vele jaren later zat vader aan de grond vanwege een kostelijke echtscheiding met zijn eerste vrouw Klara. Zo moest hij tevreden zijn met een Brussels kamertje, althans voor een tijdje. Hij had immers zijn laatste cent verspeeld in Parijse casino's. 'Eigen schuld, dikke bult' verweet zijn oudere welgestelde broer Frank hem die vaders affaire met mijn veel jongere moeder meteen had veroordeeld. Toch kwam l'enfant terrible van de familie in 1976 nog even in contact met zijn elitaire broer. Frank wilde immers een schilderij laten schatten dat al jaren in de wijnkelder hing.
Toen vader in het mooie Brugse herenhuis het schilderij te zien kreeg, nam hij eerst voorzichtig het stof en de spinnenwebben weg van het vervuilde werk, bekeek het aandachtig met een loep, keerde het om en grinnikte tenslotte: 'Hola Frank, dit is een olieverf op doek "Het meisje met de rode hoed'' van Vermeer, de Hollandse meester uit de 17de eeuw!'
'Jaja dat zal wel broertje' sprak de norse rijkaard verveeld, 'volgens mij is het rommel, als je het meeneemt krijg je een fles wijn cadeau.' Mijn hoogintelligente vader had die reactie verwacht. Met een pokerface laadde vader het werk én de fles Merlot in de kofferbak van zijn Citroën Deux-chevaux en baande zich snel een weg door de verse sneeuw. Hij wilde die winteravond nog naar moeder rijden die geduldig op hem wachtte maar hij bedacht zich.
Vanuit het keukenraampje keek moeder de donkere verlichte straat in terwijl autokoplampen voorbij flitsten. Maar nergens was er een Deux-Chevaux te bespeuren. Moeder besloot om haar twee kinderen goedenacht te kussen. En ging dan weer enkele uurtjes op wacht staan maar tevergeefs. Eenzaam zocht ze haar kille bed op.
Twee dagen later rinkelde plots de telefoon. Ik hoorde vaders vlotte charmante stem: 'Hallo Vif, ik heb vanmorgen een Vermeer kunnen verkopen aan een Gents museum. Binnenkort vliegen we met z'n allen naar de The Côte d'Azur waar de zon tenminste nog schijnt.'
De jonge blondine nam haar geliefde gewoonlijk met een korreltje zout en sprak boos: 'Ach, je afwezigheid heeft mij weer doodongerust gemaakt. En hoeveel dollars ontvang je nu? Wellicht een miljoenenfortuin zoals altijd?? '
'Nee Vif, deze keer is het raak, de museumbeambte zal vandaag het schilderij aan de bekende directeur Jan Hoet voorleggen. Zeg aan onze twee rakkers dat ik op komst ben.'
Toen vader na drie spannende weken nog steeds geen respons had gekregen van Gent, reed hij die sombere decembernamiddag tot bij het museum. Daar kreeg hij meteen te horen dat bij grondig nazicht het schilderij een heel lamentabele vervalsing was en dat ze er niks mee konden aanvangen. Bovendien was het werk niet recent genoeg bevonden voor Jan Hoet.
'Kon je dat niet eerder zeggen? dacht de miserabele zwaar ontgoocheld terwijl hij samen met dat verdoemde schilderij in een autofile vastzat. Voor de zoveelste keer zag hij zwarte sneeuw.
In zijn Brussels kamertje knapte hij met volle moed de peinture volledig op. Na drie uur secuur werk hing hij de Vermeer aan de witte muur. De existentialist fluisterde:' Prachtig!' Hij waande zich weer Jan met de hoed.