Poëzie en gedichten - Ria
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Van harte welkom, U vindt ook heel wat POEZIE op mijn webpagina
zowel op de Nederlandse als op de Franse site. Beiden zijn toegankelijk via dezelfde entree
http://home.tiscali.be/leoriademeyer
Veel plezier en vergeet ook mijn gastenboek niet. Dank Ria
zowel op de Nederlandse als op de Franse site. Beiden zijn toegankelijk via dezelfde entree
http://home.tiscali.be/leoriademeyer
Veel plezier en vergeet ook mijn gastenboek niet. Dank Ria
Laatst gewijzigd door ria op 11 feb 2005, 22:03, 2 keer totaal gewijzigd.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Moeders dromen over hun kinderen,
Met zilveren draden
en een gouden patroon
weeft hier in het westen,
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft
dat ze voeding, en warmte,
geborgenheid geeft.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind,
Met sjofele draden
en een versleten patroon
weeft ook in het zuiden
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft;
slechts een schamele plek,
weinig voedsel zij heeft.
Haar tengere armen, zo moe
de enige plaats waar het kind
rust en geborgenheid vindt.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind
Met edele draden
en een gouden patroon
weeft waar ook ter wereld
een vrouw nu haar droom.
Voor kinderen te zorgen
zij het niet uit haar schoot
ze schenkt mee het leven
onttrekt hen aan dood.
Noem haar Zuster of Moeder
het doet er niet toe.
Ook haar liefde is geven,
haar hart is heel groot.
Met vergeelde draden
uit een kanten patroon,
weeft een oude vrouw
ook haar innige droom:
“ zij ziet zichzelf spelen,
in de tuin bij de woning,
zij rent en zij duikelt
en proeft van de honing.
Moeder die lacht en in
oneindig geduld
op de peuter, dan kleuter
en tiener nu wacht.
Echter, een zachte druk, een fijn gelaat
het is “haar kind” dat bij haar staat.
……dag lieve Moeder,
en hoe het met U gaat ?
30.10.04 riab.
15.01.2005
Moeders dromen over hun kinderen...
HELAAS
in zuid-oost Azië en in vele delen van de wereld
lijden moeders om hun kinderen, hun verdriet is immens.
Elders moeten duizenden kinderen hun moeders missen.
Soms worden ze zelfs ontvoerd, misbruikt: een onmenselijk kwaad.
De natuur kan hardvochtig zijn en vol bruut geweld.
Maar oorlog, twisten, uitbuiting en armoede
zijn "des mensens" en kunnen vermeden worden.
Is de solidariteit die nu massaal op gang is gekomen
geen schoolvoorbeeld van inzet wereldwijd.
Een opdracht voor ieder mens van goede wil ?
Ria
![Afbeelding]()
Met zilveren draden
en een gouden patroon
weeft hier in het westen,
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft
dat ze voeding, en warmte,
geborgenheid geeft.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind,
Met sjofele draden
en een versleten patroon
weeft ook in het zuiden
een moeder haar droom.
Haar kind, dat zij mint
en waar zij voor leeft;
slechts een schamele plek,
weinig voedsel zij heeft.
Haar tengere armen, zo moe
de enige plaats waar het kind
rust en geborgenheid vindt.
Kind uit haar schoot
voor eeuwig bemind
Met edele draden
en een gouden patroon
weeft waar ook ter wereld
een vrouw nu haar droom.
Voor kinderen te zorgen
zij het niet uit haar schoot
ze schenkt mee het leven
onttrekt hen aan dood.
Noem haar Zuster of Moeder
het doet er niet toe.
Ook haar liefde is geven,
haar hart is heel groot.
Met vergeelde draden
uit een kanten patroon,
weeft een oude vrouw
ook haar innige droom:
“ zij ziet zichzelf spelen,
in de tuin bij de woning,
zij rent en zij duikelt
en proeft van de honing.
Moeder die lacht en in
oneindig geduld
op de peuter, dan kleuter
en tiener nu wacht.
Echter, een zachte druk, een fijn gelaat
het is “haar kind” dat bij haar staat.
……dag lieve Moeder,
en hoe het met U gaat ?
30.10.04 riab.
15.01.2005
Moeders dromen over hun kinderen...
HELAAS
in zuid-oost Azië en in vele delen van de wereld
lijden moeders om hun kinderen, hun verdriet is immens.
Elders moeten duizenden kinderen hun moeders missen.
Soms worden ze zelfs ontvoerd, misbruikt: een onmenselijk kwaad.
De natuur kan hardvochtig zijn en vol bruut geweld.
Maar oorlog, twisten, uitbuiting en armoede
zijn "des mensens" en kunnen vermeden worden.
Is de solidariteit die nu massaal op gang is gekomen
geen schoolvoorbeeld van inzet wereldwijd.
Een opdracht voor ieder mens van goede wil ?
Ria
Code: Selecteer alles
-
Tilly - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
- Locatie: aan het bos van den baron
ria schreef:
Naar boven
Robol schreef:
ria
Geregistreerd op: 9-9-2004
Ber.: 59
Woonplaats: noorder Kempen
Geplaatst: Vr 11 Feb 2005, 22:15 Onderwerp: Gedichten over mijn ouders - Ria
--------------------------------------------------------------------------------
TWEE JAAR LATER...
Overal kom ik je tegen
in de stilte van dit huis,
over onbetrede wegen in
mijn hart, is nu je thuis.
Die laatste verjaardag,
jouw heldere blik,
de foto op de schouw,
zo liefdevol zie jij naar mij
en ik, ik kijk naar jou.
Een knoopje hier,
een kaartje daar, jij bent
nog steeds dichtbij,
jouw zachte stem
- als was je daar –
er gaat geen dag voorbij.
Teksten en gebeden
vol overgave in
eenvoud neergeschreven.
Moeke lief, wijs ons de weg
om zó als jij te leven?
Dienstbaar zijn en klein
maakte jou, in iedere
fase groot. Je hield zo
van het leven,
maar was niet bang voor dood.
Immens was je vertrouwen,
ook in die donkere nacht
vond jij een weg die
“aanvaarding” heet
en vrede, die op je wacht.
Die foto, met uw lieve lach,
zo kom ik U vaak tegen.
De glorie van een lentedag,
geef ons ook nu
Uw moederlijke zegen.
Dank U
uit: gedachten en gevoelens - voorjaar 2004 – rb.
…als ik nu wandel in de tuin en
kijk naar vlinder, bloem en bij
dan lijkt het wel of jij er bent,
dat maakt mij dankbaar
en heel blij !
24.08.2004.
_____________________________________________________________
GISTEREN
in de tuin van de
herinneringen,
spelend in het licht,
blijdschap die
kleeft aan je huid, als
op een hete zomerdag.
ik was weer kind en
wandelde aan je hand
- zo tastbaar -
ginds, op dat stille plekje
waar je zo van hield,
ik ben er zeker van,
was jij bij ons.
wij, de kinderen
samen, zoals weleer,
jaar na jaar en
keer op keer.
95 zou je zijn,
als altijd
herinnerd en bemind
maar nu ik ouder ben
en meer begrijpen zal,
het moedige van jouw leven,
glanzend als een rein kristal
in eerlijkheid
geloof en zelfgave.
jouw taak was af,
de zorgen en het lijden
de vreugde en de pijn
maar ook het “samen
met ons moeke”
zo diep gelukkig zijn.
ik kijk niet om, maar
voer in mijn bagage
het (h)eerlijke van
jouw leven,
van je
edele persoonlijkheid;
bedankt vake
en
tot weerzien !
kempen - 22.08.2004 rb
Naar boven
Robol schreef:
Geregistreerd op: 25-12-2004
Ber.: 1857
Woonplaats: Beringen
Geplaatst: Za 12 Feb 2005, 10:18 Onderwerp:
--------------------------------------------------------------------------------
voor vake en moeke
een bloemetje...
jij hebt het neergeschreven
vanuit je hart, Ria...
Robbe
-
zonneke - Lid geworden op: 21 feb 2004, 16:43
- Locatie: Antwerpen
lieve ria,
gezien je liefde voor de natuur,
denk ik wel dat ik deze mag plaatsen
Peter Theunynck
Laat er een tuin zijn
waar de bladeren heel traag
vallen, menig maal
hun laatste landingsplaats
bepalen, alvorens
de aarde juist te raken
waar ze in het verlengde
van hun vrije val ligt.
Laat het mijn tuin zijn
waar de wereld eeuwig blijft
haperen tussen zomer en herfst
tussen vallen en opstaan.
De val van de mens ontdaan
Stel : de appelboom bloeit en de wind
verstrooit duizend witte blaadjes
in de omliggende tuinen en overal
waar ze de grond raken beginnen
appelbomen te bloeien en de wind
waait en verstrooit de witte blaadjes
onophoudend tot - een Hongaarse
rapsodie gelijk - de wereld althans
vanuit een baan om de aarde gezien
een witte, bloeiende appelboom gelijkt.
Zou dat niet te mooi om waar te zijn?
gezien je liefde voor de natuur,
denk ik wel dat ik deze mag plaatsen
Peter Theunynck
Laat er een tuin zijn
waar de bladeren heel traag
vallen, menig maal
hun laatste landingsplaats
bepalen, alvorens
de aarde juist te raken
waar ze in het verlengde
van hun vrije val ligt.
Laat het mijn tuin zijn
waar de wereld eeuwig blijft
haperen tussen zomer en herfst
tussen vallen en opstaan.
De val van de mens ontdaan
Stel : de appelboom bloeit en de wind
verstrooit duizend witte blaadjes
in de omliggende tuinen en overal
waar ze de grond raken beginnen
appelbomen te bloeien en de wind
waait en verstrooit de witte blaadjes
onophoudend tot - een Hongaarse
rapsodie gelijk - de wereld althans
vanuit een baan om de aarde gezien
een witte, bloeiende appelboom gelijkt.
Zou dat niet te mooi om waar te zijn?
Vriendschap zet alles in beweging
://blog.seniorennet.be/zonnekesblog1
tot/met zonnekesblog5/
://blog.seniorennet.be/zonnekesblog1
tot/met zonnekesblog5/
-
riia
Even vertoeven in andere tijden,
dromen en wensen die 't harte verblijden.
Geen dag is verloren, geen leven tekort
......in stilte nu even bezinnen
over nieuwe en hoopvoller tijden...
Vreugde en vrede en ook beminnen,
met een dankbaar hart, vol vrede,
.......in gelukkiger tijden.
ria
winter febr.1999
scheiding van onze tuin met de buren
dromen en wensen die 't harte verblijden.
Geen dag is verloren, geen leven tekort
......in stilte nu even bezinnen
over nieuwe en hoopvoller tijden...
Vreugde en vrede en ook beminnen,
met een dankbaar hart, vol vrede,
.......in gelukkiger tijden.
ria
winter febr.1999
scheiding van onze tuin met de buren
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Hier in de stilte van het avondlijke uur
enkel het lichtknetterend geluid
van het haardvuur
en zacht gezoem van mijn pécé
zitten wij hier met ons twee:
ik de lezer, stil genot
en Ria's dichtjes...
in mijn ogen
staan pretlichtjes !
Pretoogjes, ja, want ik ben blij
Ria pinkt een oog naar mij !
Robbe
enkel het lichtknetterend geluid
van het haardvuur
en zacht gezoem van mijn pécé
zitten wij hier met ons twee:
ik de lezer, stil genot
en Ria's dichtjes...
in mijn ogen
staan pretlichtjes !
Pretoogjes, ja, want ik ben blij
Ria pinkt een oog naar mij !
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
Aan Robbe
Een fijne morgen, Robbe lief
ik dank je met heel mijn hart
zo een gedichtje van jou aan mij
dat vind ik lief,
dat maakt me blij.
Blij ben ik ook, omdat ik delen mag
in alle mooie teksten, ook die van jou
Je bent er telkens weer, iedere dag
dat vind ik tof, dat noem ik trouw.
De dag is nog jong, al is er geen zon,
en de lente, winter nog niet overwon,
vreugde van binnen, die krijgt men niet stuk
ik wens je die vreugde en heel veel geluk.
ria
Nog even geduld.....
ik dank je met heel mijn hart
zo een gedichtje van jou aan mij
dat vind ik lief,
dat maakt me blij.
Blij ben ik ook, omdat ik delen mag
in alle mooie teksten, ook die van jou
Je bent er telkens weer, iedere dag
dat vind ik tof, dat noem ik trouw.
De dag is nog jong, al is er geen zon,
en de lente, winter nog niet overwon,
vreugde van binnen, die krijgt men niet stuk
ik wens je die vreugde en heel veel geluk.
ria
Nog even geduld.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Ma vieille maison
Comme il est bon de sentir les yeux de sa vieille maison
Vous lancer un regard un peu avant de s'assoupir
Quand la brise légère fait des farandoles avec les fleurs du jardin
Et que le dernier clocher finit de fredonner.
J'aime écouter les bruits qui ont bercé les années
Passées joyeusement sous la garde de ses vieux mûrs,
A la fin de la journée, j'aime m'asseoir, seul
Dans mon jardin tout perdu dans ses nouveaux habits.
Demain, je n'aurai plus pour fermer mes paupières,
Ni les chants des crapauds tranquilles et heureux,
Ni les soupirs fatigués des fagnes et des bruyères ;
Pour moi, l'ombre du crépuscule n'aura plus aucun reflet.
J'aurai comme seul souvenir, comme un rêve qui vous éveille,
Les dernières senteurs d'une marguerite séchée.
( poème en wallon de Mr. Edouard Rahier -
traduction Mr. Marcel Evrard - avec gratitude)
avec gratitude - met dank - ria
_____________________________________________________________
Comme il est bon de sentir les yeux de sa vieille maison
Vous lancer un regard un peu avant de s'assoupir
Quand la brise légère fait des farandoles avec les fleurs du jardin
Et que le dernier clocher finit de fredonner.
J'aime écouter les bruits qui ont bercé les années
Passées joyeusement sous la garde de ses vieux mûrs,
A la fin de la journée, j'aime m'asseoir, seul
Dans mon jardin tout perdu dans ses nouveaux habits.
Demain, je n'aurai plus pour fermer mes paupières,
Ni les chants des crapauds tranquilles et heureux,
Ni les soupirs fatigués des fagnes et des bruyères ;
Pour moi, l'ombre du crépuscule n'aura plus aucun reflet.
J'aurai comme seul souvenir, comme un rêve qui vous éveille,
Les dernières senteurs d'une marguerite séchée.
( poème en wallon de Mr. Edouard Rahier -
traduction Mr. Marcel Evrard - avec gratitude)
avec gratitude - met dank - ria
_____________________________________________________________
Laatst gewijzigd door ria op 14 mar 2005, 11:54, 1 keer totaal gewijzigd.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Twee jaar later….
Overal kom ik je tegen
in de stilte van dit huis,
over onbetrede wegen in
mijn hart, is nu je thuis.
Die laatste verjaardag,
jouw heldere blik,
deze foto op de schouw,
zo liefdevol zie jij naar mij
en ik, ik kijk naar jou.
02.06.2002 - haar laatste verjaardag - 88 jaar.
Een knoopje hier,
een kaartje daar, jij bent
nog steeds dichtbij,
jouw zachte stem
- als was je daar –
er gaat geen dag voorbij.
Teksten en gebeden
vol overgave in
eenvoud neergeschreven.
Moeke lief, wijs ons de weg
om zó als jij te leven?
Dienstbaar zijn en klein
maakte jou, in iedere
fase groot. Je hield zo
van het leven,
maar was niet bang voor dood.
Immens was je vertrouwen,
ook in die donkere nacht
vond jij een weg die
“aanvaarding” heet
en vrede, die op je wacht.
Die foto, met uw lieve lach,
zo kom ik U vaak tegen.
De glorie van een lentedag,
geef ons ook nu
Uw moederlijke zegen.
Dank U
uit: gedachten en gevoelens - voorjaar 2004 – rb.
…als ik nu wandel in de tuin en
kijk naar vlinder, bloem en bij
dan lijkt het wel of jij er bent,
dat maakt mij dankbaar
en heel blij !
24.08.2004.
zomer 1950 in de tuin van ons ouderlijk huis - ik was toen bijna 11
aan mijn vader
gisteren
in de tuin van de
herinneringen,
spelend in het licht,
blijdschap die
kleeft aan je huid, als
op een hete zomerdag.
ik was weer kind en
wandelde aan je hand
- zo tastbaar -
ginds, op dat stille plekje
waar je zo van hield,
ik ben er zeker van,
was jij bij ons.
wij, de kinderen
samen, zoals weleer,
jaar na jaar en
keer op keer.
95 zou je zijn,
als altijd
herinnerd en bemind
maar nu ik ouder ben
en meer begrijpen zal,
het moedige van jouw leven,
glanzend als een rein kristal
in eerlijkheid
geloof en zelfgave.
jouw taak was af,
de zorgen en het lijden
de vreugde en de pijn
maar ook het “samen
met ons moeke”
zo diep gelukkig zijn.
ik kijk niet om, maar
voer in mijn bagage
het (h)eerlijke van
jouw leven,
van je
edele persoonlijkheid;
bedankt vake
en
tot weerzien !
kempen - 22.08.2004 rb.
Overal kom ik je tegen
in de stilte van dit huis,
over onbetrede wegen in
mijn hart, is nu je thuis.
Die laatste verjaardag,
jouw heldere blik,
deze foto op de schouw,
zo liefdevol zie jij naar mij
en ik, ik kijk naar jou.
02.06.2002 - haar laatste verjaardag - 88 jaar.
Een knoopje hier,
een kaartje daar, jij bent
nog steeds dichtbij,
jouw zachte stem
- als was je daar –
er gaat geen dag voorbij.
Teksten en gebeden
vol overgave in
eenvoud neergeschreven.
Moeke lief, wijs ons de weg
om zó als jij te leven?
Dienstbaar zijn en klein
maakte jou, in iedere
fase groot. Je hield zo
van het leven,
maar was niet bang voor dood.
Immens was je vertrouwen,
ook in die donkere nacht
vond jij een weg die
“aanvaarding” heet
en vrede, die op je wacht.
Die foto, met uw lieve lach,
zo kom ik U vaak tegen.
De glorie van een lentedag,
geef ons ook nu
Uw moederlijke zegen.
Dank U
uit: gedachten en gevoelens - voorjaar 2004 – rb.
…als ik nu wandel in de tuin en
kijk naar vlinder, bloem en bij
dan lijkt het wel of jij er bent,
dat maakt mij dankbaar
en heel blij !
24.08.2004.
zomer 1950 in de tuin van ons ouderlijk huis - ik was toen bijna 11
aan mijn vader
gisteren
in de tuin van de
herinneringen,
spelend in het licht,
blijdschap die
kleeft aan je huid, als
op een hete zomerdag.
ik was weer kind en
wandelde aan je hand
- zo tastbaar -
ginds, op dat stille plekje
waar je zo van hield,
ik ben er zeker van,
was jij bij ons.
wij, de kinderen
samen, zoals weleer,
jaar na jaar en
keer op keer.
95 zou je zijn,
als altijd
herinnerd en bemind
maar nu ik ouder ben
en meer begrijpen zal,
het moedige van jouw leven,
glanzend als een rein kristal
in eerlijkheid
geloof en zelfgave.
jouw taak was af,
de zorgen en het lijden
de vreugde en de pijn
maar ook het “samen
met ons moeke”
zo diep gelukkig zijn.
ik kijk niet om, maar
voer in mijn bagage
het (h)eerlijke van
jouw leven,
van je
edele persoonlijkheid;
bedankt vake
en
tot weerzien !
kempen - 22.08.2004 rb.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Bomen sterven staande.
Nog zitten vogels in je takken en
streelt de wind je kale kruin.
Je staat zo statig en heel recht, toch
is de strijd voorgoed beslecht.
Geen zilver meer en ook geen toekomst,
stilaan wordt alles ondermijnd;
hoe kan het toch dat jij zo
langzaam-aan bent weggekwijnd?
Mooi was je in je frisse lentetooi,
maar meer nog hield ik van je
in de winter, als alles grauw en kaal
was en jij de zilver-trotse-den in
onze tuin, in wit of ijs, je winterkleed
met hier en daar en af en toe
een vonkje licht een straaltje zon.
zo hielp jij met hoop die winter overwon.
Ik heb de jaren niet geteld en evenmin
je lengte, acht hoog misschien en amper
twintig jaren jong, leek je zo sterk
en zeker van jezelf.
Heb ik je niet genoeg omarmd ? of
weinig ook bedankt, of was je van al
dat rechtop staan gewoon te moe,
ach, wat doet het er nog toe.
De laatste maanden werd je zilver
bruin, er rest nu enkel nog 'n kale kruin.
Maar ook je dode silhouet,
vind ik nog altijd mooi.
Ik wil je danken voor de jaren
vreugd' die jij ons schonk.
Al was je dan geen mens,
je leefde in het hart van onze tuin
08.06.04 ria.b
zelfs de hemel is bedroefd, gehuld in grijs
bedenking 14.03.05
-
Gast
Even mijmerend na het prachtige gedicht van hierboven.
Op haar 92-ste verjaardag zingt plots een hoogbejaarde vrouw een liedje, dat ze op school leerde, zowat bij het uitbreken van WO I
Ons oudje is inmiddels overleden, maar toch klint haar lied nog in onze oren, alsof ze vandaag nog zong:
"Zou ik niet mijn moeder eren ?
Ach, wat doet zij niet voor mij
wat mij nut is, mag ik leren
ben ik vrolijk, zij is blij.
Ben ik ziek, ik hoor haar klagen
en wanneer ze bij mij zit,
met het hoofd omhoog geslagen,
dan geloof ik dat ze bidt.
Ja, dan bidt zij dat ik spoedig
mag bevrijd zijn van mijn smart.
Word ik beter, hoe blijmoedig
en hoe dankbaar is haar hart.
Dankbaar genoteerd door
Frido
Op haar 92-ste verjaardag zingt plots een hoogbejaarde vrouw een liedje, dat ze op school leerde, zowat bij het uitbreken van WO I
Ons oudje is inmiddels overleden, maar toch klint haar lied nog in onze oren, alsof ze vandaag nog zong:
"Zou ik niet mijn moeder eren ?
Ach, wat doet zij niet voor mij
wat mij nut is, mag ik leren
ben ik vrolijk, zij is blij.
Ben ik ziek, ik hoor haar klagen
en wanneer ze bij mij zit,
met het hoofd omhoog geslagen,
dan geloof ik dat ze bidt.
Ja, dan bidt zij dat ik spoedig
mag bevrijd zijn van mijn smart.
Word ik beter, hoe blijmoedig
en hoe dankbaar is haar hart.
Dankbaar genoteerd door
Frido
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Beste vrienden allebei,
Frido en Robbe op een rij,
mag ik even
schrijvend weven
een web van dankbare spielerei.
Mensen, die zich nog niet kenden
naar vele kanten, zich eerst wenden
ze voelen zich goed
en scheppen weer moed
het worden vrienden, een heel mooie bende.
Ze proeven de woorden en het smaakt,
herkennen gevoelens, bij hen ook gemaakt
het proeft steeds naar meer
dus komen ze weer
af en toe vinden ze iets, bijna volmaakt!
En om deze ode dan ook te besluiten,
het is feest, met gevoelens van lente, daarbuiten!!!
Weldra Pasen en Verrijzenis,
het oude kleed afgeworpen, is.
Resultaat "volop vreugde, van binnen en van buiten."
.........................EEN ZALIG PAASFEEST aan iedereen
ria
Link naar mijn tekst over VREDE
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/pagina6.htm
Frido en Robbe op een rij,
mag ik even
schrijvend weven
een web van dankbare spielerei.
Mensen, die zich nog niet kenden
naar vele kanten, zich eerst wenden
ze voelen zich goed
en scheppen weer moed
het worden vrienden, een heel mooie bende.
Ze proeven de woorden en het smaakt,
herkennen gevoelens, bij hen ook gemaakt
het proeft steeds naar meer
dus komen ze weer
af en toe vinden ze iets, bijna volmaakt!
En om deze ode dan ook te besluiten,
het is feest, met gevoelens van lente, daarbuiten!!!
Weldra Pasen en Verrijzenis,
het oude kleed afgeworpen, is.
Resultaat "volop vreugde, van binnen en van buiten."
.........................EEN ZALIG PAASFEEST aan iedereen
ria
Link naar mijn tekst over VREDE
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/pagina6.htm
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
avec un clin-d'oeil
Cher frère blanc,
Quand je suis né, j'étais noir,
Quand j'ai grandi, j'étais noir,
Quand je suis au soleil, je suis noir,
Quand je suis malade, je suis noir,
Quand je mourrai, je serai noir.
Tandis que toi, homme blanc,
Quand tu es né, tu étais rose,
Quand tu as grandi, tu étais blanc,
Quand tu vas au soleil, tu es rouge,
Quand tu as froid, tu es bleu,
Quand tu as peur, tu es vert,
Quand tu es malade, tu es jaune,
Quand tu mourras, tu seras gris.
Alors, de nous deux,
Qui est l'homme de couleur ?
Léopold Sédar Senghor
ex-président du Sénegal
of klik:
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/pa ... ie%204.htm
groetjes van Ria :wink:
Cher frère blanc,
Quand je suis né, j'étais noir,
Quand j'ai grandi, j'étais noir,
Quand je suis au soleil, je suis noir,
Quand je suis malade, je suis noir,
Quand je mourrai, je serai noir.
Tandis que toi, homme blanc,
Quand tu es né, tu étais rose,
Quand tu as grandi, tu étais blanc,
Quand tu vas au soleil, tu es rouge,
Quand tu as froid, tu es bleu,
Quand tu as peur, tu es vert,
Quand tu es malade, tu es jaune,
Quand tu mourras, tu seras gris.
Alors, de nous deux,
Qui est l'homme de couleur ?
Léopold Sédar Senghor
ex-président du Sénegal
of klik:
http://home.tiscali.be/leoriademeyer/pa ... ie%204.htm
groetjes van Ria :wink:
-
Gast
De ziekentrein raast huiswaarts tr'ug
een snelle pijl in volle vaart.
Een ziekenzorger wenst een brug
na dagenlange bedevaart.
Een brug, die peilt hoe-was-de-reis.
"Hé vriend, daar in je stille hoek
waarom nu toch zo'n droef gepeins?"
In wagon zes... een wanhoopsvloek !
Een bed d'rnaast 'n vaal gelaat.
"Wat had jij van die Bron verwacht?"
en op de rimpels van die maat
verschijnt ...een vredevolle lach.
Wie weet hoe groot is het verschil
tussen verwerpen en aanvaarden ?
Maar aan de bron van Goede Wil
ontstaan vaak blijvende Waarden.
Fijn om hier eventjes te zijn.
Frido
een snelle pijl in volle vaart.
Een ziekenzorger wenst een brug
na dagenlange bedevaart.
Een brug, die peilt hoe-was-de-reis.
"Hé vriend, daar in je stille hoek
waarom nu toch zo'n droef gepeins?"
In wagon zes... een wanhoopsvloek !
Een bed d'rnaast 'n vaal gelaat.
"Wat had jij van die Bron verwacht?"
en op de rimpels van die maat
verschijnt ...een vredevolle lach.
Wie weet hoe groot is het verschil
tussen verwerpen en aanvaarden ?
Maar aan de bron van Goede Wil
ontstaan vaak blijvende Waarden.
Fijn om hier eventjes te zijn.
Frido