Poëzie en gedichten - Ria
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Welcome Home, dear Ria en Leo
Zo was de ontvangst waarschijnlijk in jullie
prachtige tuin :met zingende bloemen .....
Blij je terug te zien, lieve Ria en te lezen
dat jullie een prettig week-end beleefd
hebben in Engeland met de twee zonen !
Veel liefs en een knuffel van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve vrienden en bezoekers.
Juni nadert en ook de grote vakantie;
tijd om andere dingen te doen.
Ik neem hier voor een tijdje afscheid.
Geniet van de zomer, van de vriendschap
en van al de goede en mooie dingen op je weg.
Tot in het najaar!
ria
Juni nadert en ook de grote vakantie;
tijd om andere dingen te doen.
Ik neem hier voor een tijdje afscheid.
Geniet van de zomer, van de vriendschap
en van al de goede en mooie dingen op je weg.
Tot in het najaar!
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ferry - Lid geworden op: 19 feb 2007, 14:59
- Locatie: brasschaat
Ria en Leo : Lieve mensen : welcome home !!!
De tuin zal wat gegroeid zijn denk ik , het heeft redelijk wat geregend intussen !!
Er bloeien nog rozen !!!!
Wat zul je veel te vertellen hebben !!!! Liefs Fernanda
De tuin zal wat gegroeid zijn denk ik , het heeft redelijk wat geregend intussen !!
Er bloeien nog rozen !!!!
Wat zul je veel te vertellen hebben !!!! Liefs Fernanda
Een glimlach keert steeds naar u terug
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Zo heel gelukkig dat je terug bent Ria!
Prachtig!
Jij hoort hier thuis ria!
Zonder jou is dit forum niet volldig, niet af.
Ik den zo 'dolblij ' dat je hier weer bent!
Zal je graag blijven lezen en volgen:
"Mijn oog is op de weg gericht"(uitdrukking Farsi)
Dank voor je terugkomen even goed en edelmoedig
als jij bent!
Dank ria en nog heel veel goeds en moois op dit forum!
Veel liefs
johanamaria
Prachtig!
Jij hoort hier thuis ria!
Zonder jou is dit forum niet volldig, niet af.
Ik den zo 'dolblij ' dat je hier weer bent!
Zal je graag blijven lezen en volgen:
"Mijn oog is op de weg gericht"(uitdrukking Farsi)
Dank voor je terugkomen even goed en edelmoedig
als jij bent!
Dank ria en nog heel veel goeds en moois op dit forum!
Veel liefs
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Morgenstern - Lid geworden op: 04 mei 2006, 13:15
- Locatie: Wachtebeke
Hallo Ria
Ook wij zijn blij je terug hier te zien.
lieve groetjes van Morgenstern &Herman
Ook wij zijn blij je terug hier te zien.
lieve groetjes van Morgenstern &Herman
-
GIVE - Lid geworden op: 17 mei 2005, 15:34
Allo,
Najaar, zei je..
Hoewel mijn kalender nog zonnig oogt,
met een warm oogstlandschap,
vertellen de trieste druppels
op mijn raam
van troosteloze grauwe herfstluchten
en geur van paddestoelen.
Maar jij geurt nog naar zon
en vreugde van samen,
naar pinot noir
en mooie Franse (?) avonden
die de lange winter aankunnen.
Blij je weer hier te treffen
voor een mooi verhaal.
Maar neem maar eerst de tijd
om de tuin wat op te monteren.
Tot wederhoren.
Najaar, zei je..
Hoewel mijn kalender nog zonnig oogt,
met een warm oogstlandschap,
vertellen de trieste druppels
op mijn raam
van troosteloze grauwe herfstluchten
en geur van paddestoelen.
Maar jij geurt nog naar zon
en vreugde van samen,
naar pinot noir
en mooie Franse (?) avonden
die de lange winter aankunnen.
Blij je weer hier te treffen
voor een mooi verhaal.
Maar neem maar eerst de tijd
om de tuin wat op te monteren.
Tot wederhoren.
Er is zoveel om lief te hebben.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve vriendinnen en vrienden,
ik
van verlegenheid en ook een beetje uit dankbaarheid.
en ja,...ik kon niet wachten tot in het najaar,
alhoewel de meer dan 2000 km en 2 vluchten nog altijd in mijn knoken zitten.
Het voelt goed om weer thuis te zijn, de foto's zijn gerangschikt en de kindertjes,
overal verspreid kunnen ze bekijken.
Het huis en de tuin hadden we in goede handen achtergelaten,
alleen de was is wat groter dan gewoonlijk.
of er een verhaal komt, weet ik nog niet. Er broeit wel wat,
maar het is nog te vroeg. Eerst nog vele indrukken verwerken.
Gisteren en vandaag samen zo'n uur of 10 aan de pc,
is direkt te veel van het goede.
Ik wil wel verklappen dat we met 15 uit ons gezin SAMEN
in 3 mooie gites vertoefden en van daaruit deelnamen
aan een grote familie-réunie, met in totaal een 300 tal
deelnemers, uit Frankrijk, Nederland en België,
allemaal familie van elkaar.
Als je met een gezin van 9 kinderen naar de Pyreneën trekt,
in 1949, daar nog 3 bengels krijgt.
Als 10 ervan een kroost hebben en kleinkinderen.
Als de vader afkomstig is uit een groot Nederlands gezin
en de moeder uit een al even groot Vlaams gezin,
is het niet moeilijk om te verwachten dat je dan
na bijna 60 jaar met meer dan 100 bent.
Zo trekken de nichten en neven uit de lage landen,
eveneens met hun gezinnen naar deze mooie plek
in de Pyreneën Orientales.
2 Moedige dames, liggen mee aan het begin, Maria
( mijn lieve schoonmoeder ) en Lieske haar jongste zus.
Ook al woonden ze 1266 km van elkaar gescheiden,
zij bleven zeer hecht met elkaar verbonden.
De kinderen spreken nog allemaal "Lommels"
want daar kwamen ze vandaan.
De kleinkinderen zijn natuurlijk Françaisekens,
met dat typisch zuiders accent.
Ik heb al teveel verteld, STOP en tot later.
ria
een gesluierde dag, met zicht op de Canigou
ik
van verlegenheid en ook een beetje uit dankbaarheid.en ja,...ik kon niet wachten tot in het najaar,
alhoewel de meer dan 2000 km en 2 vluchten nog altijd in mijn knoken zitten.
Het voelt goed om weer thuis te zijn, de foto's zijn gerangschikt en de kindertjes,
overal verspreid kunnen ze bekijken.
Het huis en de tuin hadden we in goede handen achtergelaten,
alleen de was is wat groter dan gewoonlijk.
of er een verhaal komt, weet ik nog niet. Er broeit wel wat,
maar het is nog te vroeg. Eerst nog vele indrukken verwerken.
Gisteren en vandaag samen zo'n uur of 10 aan de pc,
is direkt te veel van het goede.
Ik wil wel verklappen dat we met 15 uit ons gezin SAMEN
in 3 mooie gites vertoefden en van daaruit deelnamen
aan een grote familie-réunie, met in totaal een 300 tal
deelnemers, uit Frankrijk, Nederland en België,
allemaal familie van elkaar.
Als je met een gezin van 9 kinderen naar de Pyreneën trekt,
in 1949, daar nog 3 bengels krijgt.
Als 10 ervan een kroost hebben en kleinkinderen.
Als de vader afkomstig is uit een groot Nederlands gezin
en de moeder uit een al even groot Vlaams gezin,
is het niet moeilijk om te verwachten dat je dan
na bijna 60 jaar met meer dan 100 bent.
Zo trekken de nichten en neven uit de lage landen,
eveneens met hun gezinnen naar deze mooie plek
in de Pyreneën Orientales.
2 Moedige dames, liggen mee aan het begin, Maria
( mijn lieve schoonmoeder ) en Lieske haar jongste zus.
Ook al woonden ze 1266 km van elkaar gescheiden,
zij bleven zeer hecht met elkaar verbonden.
De kinderen spreken nog allemaal "Lommels"
want daar kwamen ze vandaan.
De kleinkinderen zijn natuurlijk Françaisekens,
met dat typisch zuiders accent.
Ik heb al teveel verteld, STOP en tot later.
ria
een gesluierde dag, met zicht op de Canigou
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Dag 1
Langs verschillende wegen, per auto of met de vlieger,
kwamen we met één uurtje verschil op onze bestemming aan.
De GPS van schoonzoon E. heeft hen door kilometers files geloodst
en ook in onze huurwagen zat een GPS.
En dat was maar goed, want de 360 km.
die wij nog moesten rijden bracht ons ook voor verassingen.
We waren te hoog gereden in het piepkleine dorp, moesten keren
op een moeilijke plaats, dan terug naar beneden een steile sprong
in het donker, weer klimmen en uiteindelijk belandden we op wat
een parkeerplaats moest zijn.
Vele handen maken licht werk.
Iedereen hielp sleuren aan de zware koffers – wij waren met vijf –
en toen we over het riviertje, onder enkele huizen door een steegje binnen gingen,
ging de hemel voor mij open.
Een prachtig gerenoveerd pleintje, omringd door een oud romaans kerkje,
3 gites in de oude pastorij, nog enkele andere mooie oude huisjes en smalle straatjes.
En rust, rust….ik hield mijn adem in.
Op het pleintje lagen nog allerlei spulletjes uitgestald,
die over de verschillende huisjes moesten verdeeld worden.
Daartussen zaten onze twee jongste kleinkinderen,
vier en zeven jaar. Een beetje uitgeteld na die lange autoreis.
Hun knuffels hadden hen de hele weg gezelschap gehouden
en die werden nu dan ook extra verwend.
Dochter J. droeg een doos vol verse groenten het huis binnen,
want zij ging aan het avondmaal beginnen.
Twintig uren rijden, afwisselend echtgenoot en zijzelf,
hadden de honger aangescherpt, vooral dan van de zes kinderen.
Zoon M. was meegekomen met de wagen van schoonbroer en zus,
wij op onze beurt hadden kleindochter T. meegebracht,
die gemakkelijk wagenziek is.
Toen de gites verdeeld waren, werden alle koffers binnengedragen
en na een verfrissende douche doken de oudjes hun bedjes in.
Wij logeerden samen met een zus en schoonzus, een nieuw samengesteld gezin!
Nog lang hoorden wij stoelen schuiven in de gite naast de onze,
vooraleer alle kinderen hun buikjes hadden gevuld
en hun bed hadden gevonden.
Kleinzoon S. verhuisde mee met onze jongste zoon M. naar de
laatste gite, waar 2 dagen later ook zoon K. en vriendin zouden arriveren.
Van uit London via Gerona in Spanje.
Alhoewel ik heel moe was kon ik de slaap niet vatten.
Ik nam mijn fototoestel en leunde uit het hoogste raampje.
Het resultaat, kijkt U zelf maar!
De naam van dit dorpje? Dat wil ik U wel verklappen “Nyer”
ria
Langs verschillende wegen, per auto of met de vlieger,
kwamen we met één uurtje verschil op onze bestemming aan.
De GPS van schoonzoon E. heeft hen door kilometers files geloodst
en ook in onze huurwagen zat een GPS.
En dat was maar goed, want de 360 km.
die wij nog moesten rijden bracht ons ook voor verassingen.
We waren te hoog gereden in het piepkleine dorp, moesten keren
op een moeilijke plaats, dan terug naar beneden een steile sprong
in het donker, weer klimmen en uiteindelijk belandden we op wat
een parkeerplaats moest zijn.
Vele handen maken licht werk.
Iedereen hielp sleuren aan de zware koffers – wij waren met vijf –
en toen we over het riviertje, onder enkele huizen door een steegje binnen gingen,
ging de hemel voor mij open.
Een prachtig gerenoveerd pleintje, omringd door een oud romaans kerkje,
3 gites in de oude pastorij, nog enkele andere mooie oude huisjes en smalle straatjes.
En rust, rust….ik hield mijn adem in.
Op het pleintje lagen nog allerlei spulletjes uitgestald,
die over de verschillende huisjes moesten verdeeld worden.
Daartussen zaten onze twee jongste kleinkinderen,
vier en zeven jaar. Een beetje uitgeteld na die lange autoreis.
Hun knuffels hadden hen de hele weg gezelschap gehouden
en die werden nu dan ook extra verwend.
Dochter J. droeg een doos vol verse groenten het huis binnen,
want zij ging aan het avondmaal beginnen.
Twintig uren rijden, afwisselend echtgenoot en zijzelf,
hadden de honger aangescherpt, vooral dan van de zes kinderen.
Zoon M. was meegekomen met de wagen van schoonbroer en zus,
wij op onze beurt hadden kleindochter T. meegebracht,
die gemakkelijk wagenziek is.
Toen de gites verdeeld waren, werden alle koffers binnengedragen
en na een verfrissende douche doken de oudjes hun bedjes in.
Wij logeerden samen met een zus en schoonzus, een nieuw samengesteld gezin!
Nog lang hoorden wij stoelen schuiven in de gite naast de onze,
vooraleer alle kinderen hun buikjes hadden gevuld
en hun bed hadden gevonden.
Kleinzoon S. verhuisde mee met onze jongste zoon M. naar de
laatste gite, waar 2 dagen later ook zoon K. en vriendin zouden arriveren.
Van uit London via Gerona in Spanje.
Alhoewel ik heel moe was kon ik de slaap niet vatten.
Ik nam mijn fototoestel en leunde uit het hoogste raampje.
Het resultaat, kijkt U zelf maar!
De naam van dit dorpje? Dat wil ik U wel verklappen “Nyer”
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
Lieve Hilde, het lijkt ook wel een sprookje,
vooral dan omdat we 10 dagen met onze kinderen
en kleinkinderen samen mochten zijn.
Zet je brilleke al maar op, hier komt het vervolg!
Liefs, ria
Dag 2.
Wie gedacht had dat de rust je hier al snel in dromenland zou laten vertoeven, had buiten de waard gerekend. En de waard dat was het kerkklokje. Al stamde het waarschijnlijk uit lang vervlogen tijden, het kon niet weerstaan aan de elektronische? lokroep om de twaalf dozijn mensen, ieder half uur van de tijd op de hoogte te brengen.
Erger nog, van waar de gewoonte stamt weet ik niet, maar deze klok galmde twee maal na elkaar, met korte tussenpauze - dezelfde tijd, over het piepkleine dorp. Men heeft ons verteld dat dit een Catalaans gebruik is.
Ikzelf dacht eerder dat er in die tijd monniken, herders of de boeren waren, niet zo stipt van nature – je hebt nu ook nog van die mensen - en iedereen verdient toch een tweede kans, vandaar…
In ieder geval, ik was blij als de twee maal twaalf slagen achter de rug waren. De laatste die ik hoorde slaan waren die van drie uur. Daarna ontfermde Morpheus zich over mijn vermoeide geest en lichaam. Maar stipt als altijd maakte mijn mobieltje ons om 7.30u wakker. Dat was dus een korte nacht.
O, what a beautifull morning, o what a beautifull day.
Mijn wederhelft, die minder last heeft van slapeloosheid en ’s morgens altijd als eerste ontwaakt, maakte zich reeds klaar om naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden, om brood en andere nodige inkopen te doen. Met slaapoogjes schoof ik naast hem in onze sjieke huurwagen. Waar we eigenlijk niet om gevraagd hadden, maar per toeval gekregen. Een BMW 520D automatiek. Zachtjes daalden we over de kronkelende smalle weg, terwijl de zon over de valleien schitterende. Het beloofde een heerlijke dag te worden.
ZONDAG! De kerkklokken luiden.
Deze keer niet in ons eigen dorp, maar in Olette, waar de kozijn van mijn man pastoor is. Op het einde van de eucharistieviering is er nog even tijd voor een begroeting, vooraleer hij naar een volgende dorp rijdt. J. is de oudste van de 12 kinderen. Hij heeft een mooie grijze baard. Zijn ogen twinkelen nog steeds. Hij is een vriendelijk man. We hopen hem te zien op het grote feest. Nu terug de berg op, waar de rest van de familie al met ongeduld zit te wachten. De ramen staan tegen elkaar open, aan het pleintje horen we met regelmaat de klok luiden en aan de achterzijde kabbelt onafgebroken het riviertje. Het is zondag in het dorp, we ontbijten in alle rust. Daarna trekken we naar het pleintje, waar we met elkaar buurten, zoals in de goede oude tijd. De jongste kinderen hebben het ondiepe riviertje gevonden en onder het wakend oog van papa zijn ze op zoek naar vis. Helaas, die forel die opa die ochtend bleek gezien te hebben, zal wel een droomvis geweest zijn. Dan vandaag maar vlees op het menu!
Bij leven en welzijn, tot volgende keer
ria .
vooral dan omdat we 10 dagen met onze kinderen
en kleinkinderen samen mochten zijn.
Zet je brilleke al maar op, hier komt het vervolg!
Liefs, ria
Dag 2.
Wie gedacht had dat de rust je hier al snel in dromenland zou laten vertoeven, had buiten de waard gerekend. En de waard dat was het kerkklokje. Al stamde het waarschijnlijk uit lang vervlogen tijden, het kon niet weerstaan aan de elektronische? lokroep om de twaalf dozijn mensen, ieder half uur van de tijd op de hoogte te brengen.
Erger nog, van waar de gewoonte stamt weet ik niet, maar deze klok galmde twee maal na elkaar, met korte tussenpauze - dezelfde tijd, over het piepkleine dorp. Men heeft ons verteld dat dit een Catalaans gebruik is.
Ikzelf dacht eerder dat er in die tijd monniken, herders of de boeren waren, niet zo stipt van nature – je hebt nu ook nog van die mensen - en iedereen verdient toch een tweede kans, vandaar…
In ieder geval, ik was blij als de twee maal twaalf slagen achter de rug waren. De laatste die ik hoorde slaan waren die van drie uur. Daarna ontfermde Morpheus zich over mijn vermoeide geest en lichaam. Maar stipt als altijd maakte mijn mobieltje ons om 7.30u wakker. Dat was dus een korte nacht.
O, what a beautifull morning, o what a beautifull day.
Mijn wederhelft, die minder last heeft van slapeloosheid en ’s morgens altijd als eerste ontwaakt, maakte zich reeds klaar om naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden, om brood en andere nodige inkopen te doen. Met slaapoogjes schoof ik naast hem in onze sjieke huurwagen. Waar we eigenlijk niet om gevraagd hadden, maar per toeval gekregen. Een BMW 520D automatiek. Zachtjes daalden we over de kronkelende smalle weg, terwijl de zon over de valleien schitterende. Het beloofde een heerlijke dag te worden.
ZONDAG! De kerkklokken luiden.
Deze keer niet in ons eigen dorp, maar in Olette, waar de kozijn van mijn man pastoor is. Op het einde van de eucharistieviering is er nog even tijd voor een begroeting, vooraleer hij naar een volgende dorp rijdt. J. is de oudste van de 12 kinderen. Hij heeft een mooie grijze baard. Zijn ogen twinkelen nog steeds. Hij is een vriendelijk man. We hopen hem te zien op het grote feest. Nu terug de berg op, waar de rest van de familie al met ongeduld zit te wachten. De ramen staan tegen elkaar open, aan het pleintje horen we met regelmaat de klok luiden en aan de achterzijde kabbelt onafgebroken het riviertje. Het is zondag in het dorp, we ontbijten in alle rust. Daarna trekken we naar het pleintje, waar we met elkaar buurten, zoals in de goede oude tijd. De jongste kinderen hebben het ondiepe riviertje gevonden en onder het wakend oog van papa zijn ze op zoek naar vis. Helaas, die forel die opa die ochtend bleek gezien te hebben, zal wel een droomvis geweest zijn. Dan vandaag maar vlees op het menu!
Bij leven en welzijn, tot volgende keer
ria
.Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.