Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

de winter neigt zich traag ten einde

of beter nog: hier ligt geen oor
hier klinkt het zingen van een koor
wanneer je over weiden loopt
je hoofd te luisteren legt

met ook je vingers diep in d’ aarde
en woelend voelen, ruiken
de geur van leven die je daar omringt
in melodie van lente die reeds zingt

de winter neigt zich traag ten einde

sunset 14-01-2020

[sunset]

allemaal heel gewoon

ook ik leef nog onder een prachtige hemel
vol met vogels en vissen in het water
allemaal gewoon en zo ontiegelijk mooi

zie hoe een wolf het pad volgt
met lange veerkrachtige sprongen
wijl ik vanop mijn dakterras
de maan bekijk die haar eeuwige baan gaat
in het koude, donkere blauw

op moddervochtige bermen glanzen
hout, plastiek en ander afval
zoals dingen uit metaal

allemaal heel gewoon

sunset 17-01-2020

[sunset]

denkend aan opa

hier is, wat gezegd wordt, wet
zo is het altijd geweest
het dagdagelijks gebed
het gesprek, het geluid
het bestek op de borden
zacht te laten klinken
voeten stil onder de tafel
en rechtop zitten

ik kan het, het gaat
tot iets valt, iets breekt
en iemand schreeuwt
een ander spreekt
en weer een ander gaat

eentje blijft
en dat ben nog ik

sunset 18-01-2020

[sunset]

doorheen de dag

nu begin ik eindelijk
al het vergetene
weer in te zamelen
alle afgelegde levens
eindelijk terug te halen
want eindelijk lukt het mij
de on-doden te laten sterven
dan hen alleen maar
van mij af te scheiden

het is het gebrek aan slaap
dat mijn geest doet rillen
mij steeds bezig houdt
waardoor ik achter de rug
van vreemde gasten
rare dranken uitdrink
en mij niet op de levenden
concentreren kan

maar, vraagt zij,
ben jij dan niet de bron?
waarop ik bevestigend antwoord:
inderdaad, maar alleen half
want doorheen de dag
heb ik vrijaf


sunset 20-01-2020

[sunset]

tijd vergeet en blijft

tijd vergeet en blijft
toch steeds dezelfde
dát kunnen wij
niet loochenen

gemaakt ons te vermeerderen
te vergroten tot ons verdwijnen
net als de zon achter wolken

dragen wij lasten op onze schouders
kwetsen, wenen in ons innerlijk
en zoeken naar licht
zelfs in de diepste duisternis

laat ons tijd zijn
met in ons hart
de uiteindelijke zekerheid:

je mag struikelen, breken
tranen plengen
maar in en door jou zijn
kun je altijd weer opstaan

want tijd vergeet,
en blijft

sunset 23-02-2020

[sunset]

het einde?

nog is het helder
en ben ik onderweg
door de uiterwaarden
oevers lopen spits toe
en hun randen zien bruin

het is helder
en ik ben een doorzichtig kind
uitgerafeld ga ik op reis
met een opblaasbaar pontje
een kleine jol

ben mezelf onbewust en in gedachten
proef ik van groenalgen op de stenen
spoel mij tanden met brak water
en waad, tot aan mijn knieën
in een zee waar het riet
mij in mijn benen steekt

op het einde van een pier
schuimt een vies brouwsel
waarnaar ik reik
ik, een doorschijnend vensterig kind
gemakkelijker te duiden dan de spiegel
of mijn moeizaam handschrift

strek mij tot het uiterste
als door een onbekende kracht aangetrokken
- de stroming? De wind? -
wankel zo door mijn bewustzijn
dat ik bijna verdrink
en ik mij vraag
hoe het zo ver gekomen is

met ons

sunset 25-01-2020

[sunset]

zonder enig spoor

in de spanne der tijd
gemiste vlokjes van een winter
in de ruimte die bibbert van de kou
- een oneindigheid van twee -
en toch, wat een eenzaamheid

in de gesloten omarming;
met veel nabijheid in een zwijgen
heb ik mij ingegraven op je lippen
en luister naar het leven
met jouw lijf tegen het mijne

drukt de ene tegen de andere;
door de jaren aaneengegroeid
omsluiten wij tussen ons
telkens het meerdere van elkaar

momenten die de tijd vergeten
zijn oneindig en bodemloos
en jouw profiel blijft getekend;
zelfs bij het heen gaan

staat nog steeds tijd in onze ruimte
en gaan wij, stap voor stap
onze weg naar elkaar
zonder enig spoor achter te laten
opdat de dood ons niet vindt

sunset 30-01-2020

[sunset]

woordeloos zwijgen

[onze droom,
niet gemaakt om te sterven]

zacht lippen met lippen beroeren
woorden zeggen
waarop enkel zwijgen
het antwoord kan zijn
en hem dan ’s nachts
jou in je schoot werpen

ik ben nog steeds te jong
om echt te leven
te oud, om ten strijde te trekken
mijn schande is mijn roem
en wat mij voedt
is onze droom,
niet gemaakt om te sterven

zacht lippen met lippen beroeren
en woordeloos zwijgen
’s nachts, in de liefdevolle omhelzing
van jouw warme schoot

sunset 01-02-2020

[sunset]

bang wachten op Ciara

vroeger waren de winters steenkoud
veegde de storm dagenlang
over de onbeschermde velden
en hield hij zich soms even in
liet ik kraaien stijgen
en hoopte op eender welk teken
tot ook zij, stijf bevroren
uit de hemel kwamen vallen

uiteindelijk viel metershoge sneeuw
begroef het land onder groteske figuren
al bleef de winter hoe hij was
want niets brandt dieper
dan het onverschillig lachen
van de ijskoningin

vandaag volg ik
achter gesloten vensters
de trek van regenwolken
druppels zijn allemaal eender
en toch heel verschillend
soms blijft er eentje tergend hangen
om dan snel en krachteloos
zijn bestemming te volgen

de korte droom
over een kus van de ijskoningin:
voorbij;
het vriest en sneeuwt
al jaren niet meer echt

wat blijft is bang wachten op Ciara

sunset 08-02-2020

[sunset]

‘s zondagsochtend

ochtend schemert op de witte muur
gordijnen vallen nors in vouwen
en lijken heel snel dichtgetrokken

de keuken is een waar stilleven nog
de vuilnisemmer snurkt met open mond
glazen van gisteren staan op het aanrecht

de tafel is reeds wakker, wacht geduldig
op de bordjes en de kopjes voor ’t ontbijt
ik tast mij heel voorzichtig door de ruimte

op het dressoir hoor ik het slaan van tijd
de buren zijn nog stil en slapen
doorheen het buitelen van de wind

de halve ochtend is bijna voorbij
en na de zeven tonen van de klok
besluit ‘k voor jou eerst een gedicht te schrijven

[ik vraag me af of deze dag wel echt bestaat
of ik wel wakker ben of nog steeds slaap
en of het buiten stormt of weer stil is
of onze toekomst altijd verder gaat]

sunset 09-02-2020

[sunset]

zou ik niet dichten

het is pas februari en bloemen bloeien
iemand duikt reeds in zee
en zwemt de zonsondergang tegemoet

sinds wolven elkaar opeten
leeft het eenvoudiger, gemakkelijker
en komt er het moment dat ik,
ondanks de brok in mijn keel,
al mijn verhalen vertel

vlinders in buik branden
onder het gespeel van bewegelijke vingers
en uit de zonnevlecht bevrijdt zich het roze
alles klopt en gloeit en sijpelt warm
op lijven die zich in en met elkaar lieven

de tijd verliest al zijn betekenis
nu de zin van het leven
zich onder lakens afspeelt

zou ik niet dichten
was ik verplicht
poëzie elke dag onuitgesproken
in mijn hart mee te dragen

sunset 12-02-2020

[sunset]

veeleer lief ik

[let op je smart
hij is een vogel
die enkel voor jou zingt
daarbuiten is de wereld doof]

ik hou niet van bergen
die pralen met hun kracht
al laat ik me wel
door hen veroveren

veeleer lief ik stille bergen
die van binnen donker worden
hun woede tonen, ongeduldig
en bijna niet te temmen zijn

zij braken mij
hun meest woeste verhalen
tegemoet

sunset 13-02-2020

[sunset]

deze winter blijft maar herfst

bij dit weer zit iedereen in de schaduwzijde
en kan het goed zijn dat bussen in bochten
hun evenwicht verliezen, al denk ik dat niet
[want er gebeurt bijna niets van wat verwacht]

op de markt koop je voor negenennegentig centen
twee kilo bruine bananen die uiterst zoet zijn
een heel goedkoop genot, net als sommige woordverbindingen

regen en wind kennen echt geen einde
ondanks dat ik de één na de andere kaars brand
waarin reeds aanwezige muggen knisterend sterven

schoenen blijven in de modder steken – genoeg is genoeg
wijl de bussen weer rechtdoor rijden
en er in deze doornatte stad niets werkelijk gebeurt

langzaam zinkt de hemel neer
door enkele openingen in het grauw
licht haar vuur voor een kort moment
stralend glanzend op

sunset 14-02-2020

[sunset]

reeds groeit er droog gras

net als een koffer
in overvolle vliegveldhallen
glijd ik onverstoorbaar verder
op de band; op startbanen
ontspruit hier en daar groen
de laatste erfenis van een winter

mensen zijn hier het onkruid
dat weggeblazen wordt
door een wind die rood fluit
op zijn zijde ligt een vliegtuig
dat breekt, sterft, uitbrandt
in wolken van wit schuim

de zon pulseert het hart
in het lijf van een jongen
en het vlees lijkt meer
op afgevallen bladeren
die op bomen terugkeren

als diamanten oorringen
hangen zij aan oorlellen
kwadratische verzen
zelfs niet te vormen
met een scherpe beitel

reeds groeit droog gras
over al mijn gedichten

sunset 15-02-2020

[sunset]

in de kelk van haar mond
voelen mijn lippenblaadjes
zich thuis

sunset 15-02-2020