Gewoon, gedichten - 4

[sunset]

handgeschilderd liefd' geschreven

neen, het is geen innehouden
meer een stil verwachtend beven
een zichzelf uit handen geven
't buiten op een afstand houden

het verenzachte vingerweven
fluistert in de lakensvouwen
andere woorden in het heden
om je daar totaal te geven

ongemerkt naar d' ander streven
waar jouw strelen mij doet leven
zonder ooit te wederstreven

zachtgekreund in ’t overgeven
ademloos in het bezwete
handgeschilderd liefd' geschreven

sunset 17-02-2020

[sunset]

diep, heel diep in mijn hart

brugpijlers steken uit de grond
door stuiken en jonge boompjes afgeschermd
hen is de tijd afgenomen
en slechts een steenworp verder
spreidt een huis leegte tentoon

maart behangt zich reeds met vers groen
en in boomkronen twaalf duiven
zij verheffen zich met veel vleugelgeklap
door twijgen waarvan enige breken
leggen veren in een graf

opdat de ziel hen draagt zoals in een gedicht;
dergelijke woorden ontspruiten aan mijn zwijgen
dat zich een weg doorheen de brede waagt
het vuur daarvoor brandt reeds mijn hele leven
doorheen mijn ogen, mijn hand

waarin mijn pen ligt, groot en stil
en ik me alleen nog maar aankijk
diep, heel diep in mijn hart

sunset 04-03-2020

[sunset]

heb ik een andere keus

[en de foto viel uit zijn houder
het glas brak en het beeld ook
ofschoon ik het in zijdepapier
heel voorzichtig had ingepakt]

deze stroom die leven is, wandelen
en toch ook de hemel
een kelk gevuld met psyche
die niet enkel het gegiechel is van meisjes
maar ook reeds het beven van hen, ouder

niet slechts huidschilfers, snavels
tanden van leve-wezens
maar ook hun wondermooi namen:
olifant, pauw, tijger, zwaan
en hun liefde voor elkaar
de omslachtige voorbereidingen, af en toe
voor hun eigen dood

en het lijkt alsof een sierlijke God
dwalend door de nacht
en vertwijfeld door dorst
zich bukte en per vergissing
een pollepel in de stroom heeft laten vallen
die daarna wegdreef
samen met het bewustzijn, onze herinnering …

overduidelijk, hier gebeurt het
zonder twijfel, ooit, ergens
in deze kleine woning
legt men de gekwetsten naast elkaar
en hun tranen zullen van etage na etage
naar beneden stromen

reeds zijn hun geesten hier
in deze kamer samen met de kapotte foto
gewikkeld in zijdepapier
en op een dag buig ik mij uit het venster
en zie een heel lange stoet die mij nadert

[en waarvoor ik de deur zal openen,
welke keus heb ik anders,
ofschoon niemand van hen reeds geboren is]

sunset 06-03-2020

[sunset]

leven is een hinkelspel

ik werp de steen, hef mijn been
en spring in velden die levend zijn
concentreer me op de mogelijkheden
zie horden die genomen moeten worden
en op de lijntjes trappen telt niet
één, twee, drie

ik werp de steen, hef mijn been

soms is de liefde warm
als een wollen plaid
met een riem uit tederheid
die als een strik om twee mensen hangt
waar men knuffelen kan
zittend op de bank of soezend
in zonnestralen die neuzen kietelen
harten die hetzelfde ritme slaan
en waar begeerte sluimert
slechts af en toe een beeld stuurt
dat vlinders fladderen laat

soms is de liefde heet
brandt zij in haar en mij
dan brengt de lust
elk denken tot een zwijgen
oog-aanrakend, lijf-verzinkend
diep in elkaar woelend
[ik wil jou, zeg ik
en zij antwoord, neem mij]
voelen, vermoeden, ’t universum
zonder vragen noch angst
opgelost, verdronken
in vochtige extase

ik werp de steen, hef mijn been

sunset 09-03-2020

[sunset]

op zachte dagen

de weg verstopt zich
stappen worden simpeler
schaduwen lichter

aan de rand van het woud
hurkt een eenzame hut
haar vensters werpen ogen
en het hout spendeert
een leemkleurige reuk

sporen duiken op
slingeren zich aan ons voorbij
trekken herinneringen uiteen

op zachte dagen
vergeet ik alles beter

sunset 10-03-2020

[sunset]

de eeuwigheid in

een man staat
in de vensteropening
tussen de dakbalken
en in het keldergat
verliest in elk licht de ruimte
schrijft zonder inkt
schrijft dat hij niets bezitten kan
niets meenemen

’s nachts de slapeloosheid
het wegkruipen in liefde
daarbij elke last benoemend
versimpeld toch ver-eend
in ’t spiegelbeeld liggen
door diepe droefheid
het naakte lijf gekromd

zwerend op de laatste zonde
als meerwaarde vroom lachen
slaat hij zich in die momenten
de eeuwigheid in

sunset 11-03-2020

[sunset]

alsof wij ons nog nooit liefden

de neonreclame spuit haar geel
op het voetpad knipogen enkele beeldschermen
flikkerend in de plassen

de stad ademt echter verkeerd
bijna rustig en monogaam
op de marktplaats groet in het duister
de silhouet van de kerktoren

alles schemert alsof toevallig ensceneert
alleen voor jou en mij en ik kan hen voelen
alle vreemde verwijtende blikken

en terwijl buiten winden beuken
aan de bomen schudden
voel ik reeds in gedachten het komende

hoe vlinders proberen op bloemen te landen
voel jouw honingadem in ’t uitbundige weidegroen
- wij kussen elkaar alsof wij ons nog nooit liefden

sunset 12-03-2020

[sunset]

zalige hemelse vrede

beelden dringen zich op
dwingen zich in de openingen van de dag
nooit is een vlucht voor hen ooit gelukt

geluk, deze schuwe bezoeker
vol met geheimen vanuit mijn jeugd
verdwenen naar de andere zijde van dit leven

vanaf heuvels roept en wenkt hij mij
- dat is tenminste een begin -
nu de tijd zwaluw-hoog zweeft

zij heeft een loodlijn in haar hand
en ik hang aan het einde ervan
pendel heen en weer over de diepte

niets verstoort de stilte
enkel het zoemen van de eerste insecten
als de lectuur voor flanerende bloemenvrienden

een zachte windstoot is voldoende
en het regent bloesems uit de bomen
niets verstoort deze zalige hemelse vrede

sunset 13-03-2020

[sunset]

dan, ja dan …

pas wanneer ik mijn dromen vallen laat
de handvolle gedachten, het totale vlinderen
van mijn vingers op een naakte huid
wanneer ik vermoeidheid duidelijk maak
het ademen aan een koord, de loop van een pistool
tot aan de trekker nieuwsgierig
wanneer de steile carrière van mijn nek
enkel gek maakt, het been vreemde gedachten
verlamt als een luid schouwspel
dat mij ontslaat uit deze waanzin
van een nest van spoken, huid die vuil wordt
aan een geopend venster, het spel het ritme bepaalt
en het kind in mij reeds altijd oud was
wijl het zich nu toch nog steeds misdraagt

dan, ja dan …

sunset 14-03-2020

[sunset]

de zon staat reeds te stralen

de lente laat ons wandelen gaan
langs 't nieuwe groen, reeds op het veld
zweef jij als teder bloesemblad
en waar wij op veldweg staan
gebeurt het soms dat wij ons dan
in d' ogen zien, daarin verdrinken

jij kijkt omhoog en diep mij aan
de lucht nog fris, de huid nog koel
krijg ik door jou dat vlinderend gevoel
ga dichter op je toe
reageer heel graag op jou spel
en neem jouw handen in de mijne

leg hen dan zachtjes op mijn borst
waar wild het hart klopt en ook heet
warm ik je vingers met mijn adem
met elke polsslag vloeit de lust
draait d' urenwijzer snel in 't rond
wanneer jij mij verlangend kust

de zon staat reeds te stralen

sunset 15-03-2020

[sunset]

gekende lege ruimte

je blik naar voren werpend
via trommelende regenparels
tot avondlijke onweersstemming
in altijd schemerende structuren
toch telkens weer een nieuw bestaan
door overwonnen zwaartekracht
van zo vele omstandigheden
als blikseminslaande doorbraak
in alle weersomstandigheden
met dakwater gespijsd

voorgeprogrammeerd het pad
als gekende lege ruimte
van druppel op het blad

sunset 16-03-2020

[sunset]

het regent nog steeds in mijn lijf

ik luister en voel de andere lijven
schreeuw levensangst uit, uit mijn pijnvolle ziel
schepsels verblijven in kelders van liefde
maar duister laat bloemen toch nimmer bloeien
verdord liggen zaadkorrels nu nog op hopen
in tuinen die immer zwart zullen blijven

vluchtstappen opgeslokt door heel zacht drijfzand
en overal dromen in mintgroene mantels
vlinders zweven in nevelige ruimtes
muziek doorsnijdt de oranje stiltes
klanken laten gitaarsnaren springen
het bloed stroomt bruisend door mijn aderen

dof-luid klinken mijn eerste schreden
een uil hoest kuchend zijn stervende echo
vingers woelen onrustig door modder
laten tig houten paardjes springen
mieren slingeren hun pad door het woud
en lava druppelt op naakte huid

nu glijdt bewustzijn uit al mijn poriën
en regent het nog steeds in heel mijn lijf

sunset 18-03-2020

[sunset]

en verder helemaal niets

de taal vinden, de spraak
als een strijd met jezelf
geen boswandeling bij mooi weer
tegenwind waait je tegemoet
en het hagelt wanneer
je het, het minst vermoedt

geen je goed voelen
in het land van poëzie
liggen hele lanen er doods bij
wijl de mens er slechts is om te leven
en verder helemaal niets
bestaan wij toch in het werkelijke

het leven als wankele kunst
als ongezegd tussen woorden
reeds een komma verandert alles
en ik stort van de hemel op aarde

sunset 19-03-2020

[sunset]

door het licht van lantarens
werpen bomen schaduwen op het voetpad
en de verkeersborden op de bomen

een blad heeft zich verdwaald
in de sporen van vrachtwagens

sunset 22-03-2020

[sunset]

het zoenen al helemaal vergeten

velden niet meer dan verontreinigde percelen
wilde ganzen bakenen de hemel af
sinds dagen opent niemand meer brieven
nu duiven enkel nog broodstof pikken

tegen de ruiten wordt verstrooid geklopt
maar gelukkig ken ik de ligging van lijven
net als de zwanen op de oevers van vijvers
springen de kiemen van huis naar huis

als afdrukken van vleugels in kalksteen
of krijttekeningen op stoeptegels
nu promenades leeg zijn schrijven kranten

dat wij mondfilters moeten dragen
en voorlopig niet met blote handen
warme huid strelen noch aaien

het zoenen al helemaal vergeten
sunset 31-03-2020