De trage minnaar

[ria]

Laat ik nog even rechtzetten:
waar ik (met voorbeelden) op reageerde was:

"grootouders, ach,
dat waren toen meestal mensen ver weg. Bijna dood.
En weinig romantiek. Eten en werken, dat was leven.
Maar zeker niet: een boek lezen."

"Zo heb ik het niet ervaren", dat was alles wat ik zeggen wou!
Waarom toch al die misverstanden?

Natuurlijk waren zij 'anders' dan wij nu zijn, dat is evident.
Maar zij waren er altijd, omdat we dicht bij elkaar woonden.
(letterlijk en figuurlijk)!
Ze waren onze beschermengelen. Later werden de rollen omgekeerd.
Mijn grootmoeder heeft op eigen kracht leren lezen en schrijven,
ze las dan ook elke dag de krant en hield ons, die weinig tijd hadden,
van alle gebeurtenissen op de hoogte.


ria

[denook]

niet doen ria,
heb juist zelf bijna een stukje klaar,
tot zo,

denook

[denook]

Polemieken onder geestelijke vrienden,
mensen met een hogere graad van ontwikkeling:
een gedrevene door waarden uit een hemelse sfeer,
die het moeilijk heeft als anderen blind 'schijnen' te zijn,
een eeuwig zoekende die wil loslaten en vasthouden tegelijk
en het al oh zo mooi verwoordt,
een meer nuchtere ziel die analyseert wat anderen schrijven
en een logische verbindingslijn zoekt en legt,
een overal verzoenende, aanmoedigende aanwezige,
en soms de dichter van de natuur in al zijn prachtige eenvoud,
met oude zegswijzen en woorden,
en een nieuw sennetlid, met veel goede smaak
en oog voor het betere werk hier ...

en ik die alles tweemaal lees,
geniet, en iedereen bewonder om hun gaven,
waar ik een beetje jaloers van ben,
doch dat is goed, denk ik dan;
wat een prachtige, verheven topic is dit toch,
groot ook door zijn verscheidenheid,

een stille bewonderaar,
denook

[Bosrankje]

Ik hoop één ding : dat deze topic open blijft en dat iedereen die
tot nu toe op bezoek kwam (mij inbegrepen) niet te emotioneel
reageert maar gewoon de weg naar de essentie van Poëzie en
Proza terug bewandelt... Opmerkingen zijn goed, reacties ook
want het houdt een topic levendig en menselijk maar discussies
en polemieken zijn soms bedreigend voor de vriendschap, zelfs
is die maar virtueel bij sommigen onder ons.

Laat ons terug de draad opnemen waar het een beetje fout is
gelopen en beginnen op nul

Veel liefs van ons beiden

De goede Bosfee en haar Tovenaar

[Robol]

Bob Dylan zong ooit:

"The Times they are- Changin' "

Grootouders uit onze jeugd waren anders dan de grootouders van nu.
Zij waren nog de moeders aan de haard, buitenhuis werken kenden ze niet. Nu zijn ze opvangmoeders geworden, de verbintenis is anders.

De afstanden zijn ook kleiner en de opvoeding vrijer.

Gisteren speelde er de hele dag een liedje in mijn hoofd, een carnavalskraker uit de jaren 60.

"Doe de kat van de canapé,
want ons va is er met zijn pré.
Brengt zijn kemelharen sloefen
en begint hem te bestoefen..."

enz....

Ik kom niet op de naam van de uitvoerder...



In Nederland is een canapé een bankstel....


met vriendelijke zondagse groeten


Robbe

[Dtm]

De prehistorie


Het begon met 'chatten'. Zoiets als men nu 'twitteren' noemt.
Het kwam er niet op aan
'wat' je schreef of 'hoe', maar wel dat je snel waart.

Of je was onderaan het scherm al lang vergeten.

Het moet zowat 1996 geweest zijn.
Voorhistorisch dus.
Ik ben niet lang tussen deze verdwazing gebleven.

Toen kwam ik op de 'zogenaamde literaire sites'.
Iedereen dichter. Iedereen beroemd.
En daar lag meteen de zwakte van deze wereld.

Want velen bleven blind
tussen de nevelen van eigen navel.
De 'andere' was hooguit interessant
als wierookvat.

En de dichters, de goden van het woord,
daalden af van de Olympos
en begonnen als mensen ruzie te maken.
Messen te slijpen. En elkaar vilain te fileren.

Want elk commentaar op het gedicht
werd gelezen als een aanslag op de dichter.
En ze schreven elkaar kapot.

Zo zag ik 'het schrijvertje' verdwijnen.
Dat deed me virtueel het meeste pijn.
Je eerste blijft toch je meest dierbare.

Toen volgden
'Poetry alive', Dichttalent, Verhalensite ...
en overal struikelden de dichters over elkaar.
En elkaars talent.

En de sites werden opgedoekt.

Idem dito. Op Seniorennet.
Ik denk terug aan (bv.) de 'mailgroep Schrijvers'.
Op 30 juni 2006 kwamen we samen in Brugge.
Wonderschone dag. En Tina die mij minde al lang dood.

Vantoenafaan ging het bergaf.
De groep bestaat nog in een sterk gekrompen versie.
Met enkele schismatieke getrouwen.

Later verzeilde ik op de 'Blogs'.
'In den beginne' waren het daar vooral
flikflooiende poesjes en flikkerende kaarsjes.

Later, gelukkig voor mij,
werd het beeld woord.
Maar ook daar zie ik het einde naderen.

Ik zal de 'dagboeken' van enkelen missen.
Marius, Martin Pulaski, Jan Mertens,
Guido ...bewonderaar van Nescio.
Ze kwamen dichtbij in mijn échte leven.

Gelukkig blijft er nog Dewulf over.
Van vlees en bloed. En van papier.








PS.
Ik zou nu als een verwend nest in een hoekje
kunnen zitten pruilen. Ik doe het maar niet.
Dit 'bagatelletje' liet me wel nog eens nadenken over het relatieve van de virtuele wereld. En van de échte, natuurlijk.

En als er 'foute' woorden zouden staan, gom ze weg aub.

[ria]

Laat ik nog even rechtzetten:
waar ik (met voorbeelden) op reageerde was:

"grootouders, ach,
dat waren toen meestal mensen ver weg. Bijna dood.
En weinig romantiek. Eten en werken, dat was leven.
Maar zeker niet: een boek lezen."

"Zo heb ik het niet ervaren", dat was alles wat ik zeggen wou!
Waarom toch al die misverstanden?

Natuurlijk waren zij 'anders' dan wij nu zijn, dat is evident.
Maar zij waren er altijd, omdat we dicht bij elkaar woonden.
(letterlijk en figuurlijk)!
Ze waren onze beschermengelen. Later werden de rollen omgekeerd.
Mijn grootmoeder heeft op eigen kracht leren lezen en schrijven,
ze las dan ook elke dag de krant en hield ons, die weinig tijd hadden, van alle gebeurtenissen op de hoogte.


ria

mijn excuus uvi als ik je gekwetst zou hebben, dat was zeker niet mijn bedoeling.
Ik moest alleen wat stoom afblazen, sorry!
ria

[Dtm]

[mijn excuus uvi als ik je gekwetst zou hebben, dat was zeker niet mijn bedoeling.
Ik moest alleen wat stoom afblazen, sorry!
ria

Goedenavond Ria,

door mijn dorp liep 'den ijzeren weg', ik weet dus wat het is
stoom aflaten.

Meermaals heb ik mij in de virtuele wereld geërgerd aan
de dualiteit van gemaskeerde 'schrijvers'.
Anoniem en dus onbeschoft.
Geen ogen en dus geen drempels.

Wolven voor hun lichtbak. En daarna lammetjes op een terras.

Ze moesten mij niet komen vertellen, wat toch gebeurde,
dat die 'lieden' aimabele mensen waren.

Ik ben voor of achter het scherm, steeds dezelfde.
Als je mij ooit zou ontmoeten met al mijn kilo's en annexen.
Je zou niet schrikken, vermoed ik. Toch niet van mijn woorden.

Ik vermoed dat hetzelfde voor u geldt.
Zeer herkenbaar.

'Bagatelle' noemde ik het 'ding'. En zo kijk ik ernaar.
Wat is voor mij belangrijk?

Een huis met een bed. Een frigo met iets in.
Iemand om van te houden.

En waar word ik verdrietig en machteloos van?

Van Griekse tragedies. Moeders die olijven rapen.
Jonge mensen zonder dromen.
En bureaucraten die onze hoop ontmantelen.

De rest, ach Ria, ...

Mooie avond nog.

[Alterego1]

Dtm schreef:

-'Wat is voor mij belangrijk?

Een huis met een bed. Een frigo met iets in.
Iemand om van te houden'.

Dan voel ik me de koning te rijk.

Groetjes van A en B

[Dtm]

Een eigen huis, een plek onder de zon,
en altijd iemand in de buurt die van me houden kon.
Toch wou ik dat ik net iets vaker,
Iets vaker simpelweg gelukkig was. Oho!

Er zit veel filosofie
in een liedje, Alter.

En weet je wat ik zo geweldig vind
aan deze moderne tijd:
even klikken en je hebt een filosoof
in de keuken om je te assisteren.
Bij de afwas.

Die was gisterenavond
in volle ornaat blijven staan op 'de pompbak'.
En deze ochtend, toen de zon lieflijk,
door het venster keek, begon ik er dan maar aan.
Wat een luxe.

Ik heb geen afwasmachine, het duurt dus wel even.
En nu neem ik een pauze
om dit te schrijven.

Hans Achterhuis doet daar niet moeilijk over.
Hij wacht gewoon.
Ik zet me nadien weer neer. En luister verder.
O, wat kan ik simpelweg gelukkig zijn.
Met een filosoof aan de afwas.

Moet je eens proberen. Met of zonder Dreft.

[denook]

Gelukkig blijft er nog Dewulf over, dixit Dtm.
En ook Toon, komt hier regelmatig terug.
Met reden. De dikke Toon ligt ook bij mij.
Grijpensklaar voor een vluchtig moment.

Mag hier een kleine ode voor een nieuwe ster ...
Jong, groot talent, of blijkt dat te persoonlijk.

Ze signeert morgen haar debuutroman.
Verteerde hem in vijf dagen,
meer dan vijfhonderd bladzijden.
Een prachtwerk, voor mij althans,
op een paar korte dipjes na.

'De lichtekooi van Loven'.
Loven is Leuven.
De lichtekooi woonde er rond 1750.
Och neen, alles is fictief,
maar de achtergrond is het Leuven van die tijd.

Psychologie, filosofie, liefde en religie.
Ziedaar de hoekstenen van de roman.
Een meesterlijke roman,
of is dat weer alleen persoonlijk.
De toekomst zal het uitwijzen.

De schrijfster ... ineke ...
klinkt minder stoer dan Toon of Dewulf.
Maar schrijft sterk als een zestigjarige
die alles in het leven heeft meegemaakt.

Volledige naam: Ineke Vander Aa.
Nu achtentwintig jaar.
Zwaar gediplomeerd,
als psychologe en geschiedkundige.
Vandaar: 'de lichtekooi van Loven',
een psychologische roman
in het Leuven rond 1750.

We zullen haar naam hopelijk nog horen.

Ik wil haar ook graag eens 'zien'.
Morgen al, bij de signeersessies
in het Leuven van nu.

denook

[Dtm]

Dag lezer-es,


Eén van m'n uitbundige gebreken
is mijn impulsiviteit.
Ik schrijf alles nat op het net.
Op je netvlies.

Dat heeft zo z'n nadelen.

Ik lijd ook onder een niet onaardige intuïtie.
Die vertelt mij
dat er hier lezers zijn die op een verschillende
wijze naar mij kijken.

Dat was en is in het échte leven niet anders.

Voor sommigen ben ik arrogant en hautain.
Weer anderen zien in mij een schrijver.
Ook wellicht een opa.
En niet te vergeten: een trage minnaar.

Ook ikzelf kijk naar de man
aan de toetsen, voor het scherm.
Het is een vreemde man.

Ik heb het gevoel dat mijn tijd
weer gekomen is.
Van in mijn kindertijd leerde ik afscheid nemen.
Vijf jaar Klein Seminarie kan je niet uitwissen.

Ik ben een professionele afscheidnemer.


Het gaat jullie allen goed.






Dag vreemde man

Neem nu vandaag. Of morgen.
Lente of winter.
Telkens ben ik een ander man.

Soms kijk ik in de spiegel.
Om te zien wie ik ben.
Ik vertrouw hem niet.

Ik schrijf woorden.
Om ze nadien te lezen.
Misschien ontdek ik zo wel, wie ik ben.

Ik kijk in de ogen.
Van een geliefde. Spiegel me.
In haar verlangen.

Soms herken ik me.
In de vreemdeling die ik ben.
Ik groet hem vriendelijk.



PS.
Staat er een fout woord of een onduidelijke zin in,
ik kan het niet meer wijzigen.
Zo dadelijk vraag ik aan de moderator
deze minnaar aan de ketting te leggen.

Zij die mij willen vinden, vinden mij. Elders.

[Alterego1]

Waarde Dtm,

Allemaal goed en wel hoor,
maar HIER kreeg je respons die je
op een ander niet kreeg.

Ik bedoel,hier werd gerepliceerd recht vanuit het hart.

Maar soms is ook dat onvoldoende.Het volkse.

Met alle respect hoor,maar je kent ook het gezegde:
'Wat baten kaars en bril,als de uil niet zien'en wil'.

Het ga je goed,vriend
Jij rusteloze ziel.

Groetjes van A en B

[Bosrankje]

Wel Uvi, ga je ons nog eens verlaten ?

Ik heb geen tijd gehad om te lezen maar Alter heeft mij
gezegd dat je afscheid hebt genomen.

Voor dat je topic gesloten is, wil ik je alleen zeggen dat ik
het spijtig vind, zelfs kunnen wij je elders bezoeken.

Voor mij blijf je voor altijd Uvi,un voyageur immobile die
in zijn hoofd de mooiste reizen maakt en ons meeneemt
naar onbekende oorden waar poëzie en proza een andere
dimensie hebben

Je kent mij al een tijdje en weet dat ik zo uren kan blijven
vertellen of discussieren dus, bij gebrek aan tijd, ga ik hier
ook weg...

Tot schrijfs en hou je goed, beste vriend (zelfs is het maar
virtueel )
De fee die je niet tegen kon houden... dus ik ben geen fee
meer...

Rankje en haar Merlijn

[Robol]

Afscheid nemen is een beetje sterven,

dit topic
was voor mij een aangename woonst
waar het aangenaam verpozen was

een park met hoge bomen
die de wind keerden

een oase ook

voor mij ook een stimulans om te schrijven

daarom met stille hoop

van een deur op een kier
mijn beste groeten

dtm


Robbe