Clair-obscur

[Robol]

En toch ... slik ik altijd weer bij zoveel overmoed.
Vermetel vertrouwen. Het gaat je goed lieve mensen.
Zorg goed voor elkaar. En de liefde.

Mag ik me hier even bij aansluiten,
als ik me plaats in de kantlijn van het leven ?
Ook ringen kunnen herinneringen worden.
en het vraagteken is ook een leesteken natuurlijk...

mvg

Robbe

[uvi]

Nooit wil ik je kennen



Ik streel avond
door je haren

strooi sterren
in de verte van je ogen

en over je blanke bogen
schilder ik horizon

hoever laat jij me dromen
zonder dat ik je ken



uvi

[uvi]

Met een zee van tijd.



Zopas nog liep ik met Kristien Hemmerechts over het wit zand van Wissant.
In de buurt van Cap Gris Nez. Met een zee van tijd. (Radio 1).
En geloof me, er vloog een meeuw voorbij m'n raam.

Ondertussen weet je wel dat ik 'un voyageur immobile' ben.
Partir sans sortir. De zee komt naar mij. Ik zwem in mijn zetel.
Ach, het is eerder pootje baden, want nooit een flinke zwemmer geweest.
Hoewel, in mijn zetel ...

En wat doe je als je ligt te denken aan het strand van je verlangen met in de verte de 'white cliffs of Dover'?
Denken. Deze roerloze reiziger denkt dan.

Waarom schrijf ik?
Is het voor de echo van het handjesgeklap van een groot getal?
Of leg ik mij neer in de ontroering van die allenige lezer die mij voelt, die ik raak. In de zee van haar of zijn ziel?

Mag ik kiezen?
Geef mij dan het laatste.
Ach, laat me niet flauw doen, ik hou van klappend vuurwerk.
Maar weten dat je iemand kunt ontroeren zoals je dat zelf voelt, moet slikken...
Iets ongemeens ruim en toch intiem... dat je soms sterker raakt dan de grote gebeurtenissen van het leven.
Als je dat iemand kan cadeau doen... gewoon met woorden...
Wel, dan schrijf je niet voor niets.

Verdienen doe je er niet aan. En voor de virtuele roem moet je het ook al niet doen... Die is nog vergankelijker dan in de échte wereld.
Een letter, een vingertoets voorbij ... en je bent al vergeten.

Ik kan alleen maar hopen dat ergens
tussen het zand van mijn syllaben aan de kust van mijn woorden
er zich iemand neervlijt en leest,
kijkt en luistert en denkt: ginder zie ik 'the white cliffs of Dover' ...

En dan wind in de haren voelt en regen in de ogen ...



uvi

[Robol]

Toen de witte werd verbannen naar het berghok en daar "De Leeuw van Vlaanderen" van Hendrik Conscience ontdekte, plaats en uur vergat...

Hij smokkelde het boek onder zijn hemd mee en ergens in het wiegende koren verdiepte hij zich verder in de perikelen van Jan Breydel en co.
Toen hij uiteindelijk het boek dichtsloeg, na het in één adem verslonden te hebben, voelde hij 'n ontzeggelijke droefheid over hem komen, een lange poos staarde hij dromend naar de blauwe lucht...Er was iets overheerlijks langs hem voorbijgegaan...

Ik wil maar uitdrukken, als ik dit topic lees, soms voel ik me de witte...

Gezien de warmte zou ik nu een duik in de Demer willen nemen, het moet dan wel de Demer zijn van een eeuw geleden...

Robbe

[uvi]

Toen de witte werd verbannen naar het berghok en daar "De Leeuw van Vlaanderen" van Hendrik Conscience ontdekte, plaats en uur vergat...

Hij smokkelde het boek onder zijn hemd mee en ergens in het wiegende koren verdiepte hij zich verder in de perikelen van Jan Breydel en co.
Toen hij uiteindelijk het boek dichtsloeg, na het in één adem verslonden te hebben, voelde hij 'n ontzeggelijke droefheid over hem komen, een lange poos staarde hij dromend naar de blauwe lucht...Er was iets overheerlijks langs hem voorbijgegaan...

Ik wil maar uitdrukken, als ik dit topic lees, soms voel ik me de witte...

Gezien de warmte zou ik nu een duik in de Demer willen nemen, het moet dan wel de Demer zijn van een eeuw geleden...

Robbe

Dag Robbe,

je maakt me blij ...
Weet je: ik voel me nu een beetje Nest.
Reken me deze arrogantie niet aan.

En ik denk terug aan die persoon (lichtjes beneveld?)
die me zomaar op straat zei:
"Weet je dat je op Ernest Claes gelijkt?"

Misschien was ook hij wel een stukje Witte ...


uvi


.

[uvi]

.




Laat de bomen nu maar zwijgen...



Zelfs de mussen houden hun bek.
De hitte kleeft als een tweede huid op de huizen.

Oudjes die anders treuren over de zomers van vroeger,
moeten nu met water de dood op afstand houden.
Hun herinneringen worden week van de warmte.
Parijs telt nog net niet haar doden.

In de verre verte rommelt weer de oorlog.
Vooroorlogse zomers. Het is me wat.
Zalig in een frêle geheugen, lastig in het heden. Eden is ver weg.

In mijn handen prevelen boeken hun wijsheid.
Papier en woorden om de zomer door te komen.
In Beiroet schieten 'ze' die kapot.

Hoe zouden onze ouders de meimaand van '40 beleefd hebben?
Ach, wellicht met plezier. De jongeren toch.
Als de dood wenkt dan zomert het leven.

Soldaten gemobiliseerd. Weg van de strenge controle van ouders.
In het café zingt Zarah Leander.
De "White cliffs of Dover" liggen nog vredig te rusten
met de zee aan hun voeten.
Vera Lynn, da's pas voor later. Als Lili Marleen wacht.

Maar nu wordt er gedanst.
Lili uit de Kempen in de armen van Jef uit de Westhoek.
Mobiliteit was toen nog enkel iets van het leger.
Mensen verlieten het dorp niet. Tenzij om soldaat te worden.
Ze leefden en stierven in de armen van hun hectaren.

Het is ochtend. Ook de wind laat me in de steek.
Ik laat de radio nog zwijgen.
Want straks zingt Willem misschien weer over : Duizend en duizend soldaten.
Altijd iemands vader, altijd iemands kind.

En dàt wil ik niet horen...
Laat de bommen nu maar zwijgen...



uvi

.

[tinneke 58]

uvi,

prachtig !

gelukkig kan ik van de oorlogsjaren niet meespreken
en hoop zoiets nooit te moeten meemaken

alhoewel,
ik hoor m'n ouders nog steeds zeggen dat wij, kinderen van na de oorlog
de waarde van het leven niet beseffen

toch, heb ik het liever zo,
ik ga voor de vrede

en de duizend soldaten van Willem,
prachtig liedje trouwens



Tinneke x

[Robol]

Hoever moet ik gaan ...

Hopelijk heel ver, alhoewel dichterbij...voetbal is ook oorlog, zei Rinus Michels ooit...

Robbe

[uvi]

Hoever moet ik gaan ...

Hopelijk heel ver, alhoewel dichterbij...voetbal is ook oorlog, zei Rinus Michels ooit...

Robbe

En nog dik betaald ook!


Het klonk ooit anders : Voetbal is een feest!

Remember?

uvi

[uvi]

Een liedje verdwaald in m'n dagboek ...



In de verte hoor ik een melodietje murmelen.
Vlinderende noten. Als van een verliefde piano.
De avond fluistert het verder op het zuchten van de wind.
Ik luister ingetogen. Zet het raam nog verder open.

Misschien waait het wel binnen. Een verloren liedje.
Ik denk aan schrijvers die in woorden wonen.
Aan musici in een paleis van noten.
En mensen die het geluk slechts huren. Meestal in hun dromen.

In de verte zie ik de dag verdwijnen.
Hij trekt rode lijnen.
Onder de balans van lust en lijden.
Soms is het leven een boekhouder. Enkel naakte feiten.


uvi



.

[uvi]

En toen wist ik het ...




Ongenadige hitte.
Hij had zijn dag gekozen om door het vuur te gaan.
Naar waar hij vandaan kwam.

Senne Rouffaer.

In het auditorium van het crematorium een bont gezelschap.
Camera's keuvelden langs gekende gezichten.

Vooraan links een kader
waarin de carrière van een acteur wordt gevangen.

Rechts op een scherm :
de grote meneer op blote voeten in sjofel pak,
met vastberaden gestrekte arm een hand uitgestoken naar z'n publiek. Leeg.
Zichzelf weggegeven.

In het midden een theateraffiche met wit op zwart:

Geen publiek.
Geen echo.
Daar ga je van dood.

Virginia Woolff


En toen wist ik het ...
Dag Senne, moest ik daar zo ver voor gaan...
Tot in Ispahaan.





.

[uvi]

Senne,

Als kapitein Zeppos reed hij verloren
door mijn puberteit,
in witzwart blik ik nostalgisch terug...

quote]

Tja, Robbe,
ook gisteren reed hij nog rond in de toespraken
bij zijn laatste rit ...

Zelf heb ik blijkbaar heel wat gemist ...

uvi

[uvi]

Grand Café Lamote



nu de hitte
de dag heeft leeg gelikt
lig jij als een lolly
tussen de koelte
van m'n lippen

schaduw hang ik te drogen
onder het lover
van zon bedampte woorden
jij vlekt de stilte wit
ik kan ze amper horen

avond zoekt nacht
ik leg me graag verloren
tussen de lakens van je dromen
hoor ik het ruisen van de zee
ik zie haar golven in je ogen


uvi






Aquarel van een mooie dag.
Dankjewel, liefste.

[uvi]

De geur van vroeger.


Ik haalde hakkelend het mes doorheen het plastiek en meteen rook ik de zee.
Een zee van herinneringen. Westende.
Dààr was het dat ik in 1961 voor het eerste gerookte makreel at.
In een Kempisch dorpje is er geen viswinkel.

Hoe kan het dat zo'n geur die ontsnapt aan z'n verpakking je meteen 'bouleverseert'?
Je lief, waar je later gaat mee trouwen. En na zestien jaar zal van scheiden.
Je tantes en nonkels, nog jong maar toch al oud. Lachend naar het leven. Allemaal dood.
Ze komen uit dat pakje gekropen. En raar, maar levendiger en schoner dan ze ooit waren.

De zee is blauw. Het water warm. De wolken wit. Het leven is vakantie.
De tijd manipuleert het beeld dat je bewaart. Verbeelding vertekent.
Het huis waarin je woonde is plots kleiner dan dat je het zelf, jaar na jaar, had opgebouwd.

Toeval?
Deze ochtend. Twee meeuwen schreeuwen de zee op de nok van m'n dag.
Langs Radio 1 hoor ik haar klotsen in gezelschap van de wind,
Ik word overspoeld door heimwee.
Naar dingen die ik nooit gedaan heb. Naar iemand die ik niet geweest ben.




uvi



.

[Alterego1]

In één woord; Prachtig!

Of toch nog iets; "Ik wil terug naar de kust,heel onbewust van
de dreiging dat daar mijn jeugd voorbijging enz...."
van Maggy Mc Neal geloof ik hé?


Alterego 1