Money (that's what I want)
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
EEN ROLMODEL
Als je te gretig aan de wc-rol
trekt blijft er steeds minder over
en word je al heel snel een vrek.
Maar af en toe krijg je buikloop dan
heb je beter voldoende rollen in huis
wees wel zuinig, kies voor goedkoop.
Ga het ook eens buitenshuis doen
maar niet teveel, anders kennen je
vrienden jou als een darmparasiet.
Helaas bereik je soms de limiet, doe
het dan voortaan in de boomgaard van
de buren maar pas wel op dat ze je niet
begluren of er zwaait wat als ze zien dat
je alweer een vijgenblad hebt gejat....
Tot zover deze grote boodschap!
EVEN CHILLEN MET DYLAN
Mijn vader vond het vreemd dat er sinds enkele dagen een podium werd gebouwd op het Brusselse Koningsplein dat hij vanaf z'n balkon kon waarnemen. Hij hoorde wat later van de bakker dat er een beroemde Amerikaanse zanger zou optreden, meer wist de man niet te vertellen. Vader dacht dat er weer zo één of andere verwaande onbenullige popidool zijn ding zou komen doen en vergat het hele gebeuren.
Ik kwam die zomeravond thuis na een moeilijke eindtoets Latijn. Ik had er vijf uur over gedaan om een tekst over De Gallische oorlog naar behoren te vertalen. Maar ik wist dat het vrijdag was en dat mijn vader zijn verjaardag zou komen vieren met de hele familie. Het feest zou plaatsvinden in oom Roberts ruime woonst. En dat alleen al stemde me vrolijk.
Aan de telefoon had vader mij laten weten dat hij een mooie verrassing had voor mij. Maar ik had nog geen geschenk voor hem dus repte ik me naar het shoppingcenter in de buurt en kocht een mooie nieuwe pijp voor hem.
Iedereen was van de partij, behalve opa en tante Martine want die leefden al jaren in onmin met mijn ouders. En oom Ivo was in het buitenland aan het werken.
Robert schonk vader een lederen portefeuille, oom Luc deed hem zoals gewoonlijk een fles wodka cadeau en tante Berna had een Afrikaans masker voor hem meegebracht uit de Congo. Oom Marc had een lekkere verjaardagstaart bereid.
Mijn broer en ik hadden toevallig hetzelfde cadeau gekocht, al gauw geurde de woonkamer naar heerlijk smeulende tabak.
Et maintenant ... le moment supreme, glimlachte vader naar mij. Hij nam iets uit zijn jas. Het leek wel op een foto. Nu werd ik wel heel nieuwsgierig. Hij grinnikte: ‘je bent toch al jaren fan van deze beroemde Amerikaanse zanger. hé?’
Ik kon mijn ogen niet geloven: Vader en Bob Dylan samen chillend op de foto met een glaasje bier!
Grapje natuurlijk: vader had gewoon vanaf z'n balkon een mooie close-up genomen van deze nobele dichter! Mijn zomer kon niet meer stuk!
Als je te gretig aan de wc-rol
trekt blijft er steeds minder over
en word je al heel snel een vrek.
Maar af en toe krijg je buikloop dan
heb je beter voldoende rollen in huis
wees wel zuinig, kies voor goedkoop.
Ga het ook eens buitenshuis doen
maar niet teveel, anders kennen je
vrienden jou als een darmparasiet.
Helaas bereik je soms de limiet, doe
het dan voortaan in de boomgaard van
de buren maar pas wel op dat ze je niet
begluren of er zwaait wat als ze zien dat
je alweer een vijgenblad hebt gejat....
Tot zover deze grote boodschap!
EVEN CHILLEN MET DYLAN
Mijn vader vond het vreemd dat er sinds enkele dagen een podium werd gebouwd op het Brusselse Koningsplein dat hij vanaf z'n balkon kon waarnemen. Hij hoorde wat later van de bakker dat er een beroemde Amerikaanse zanger zou optreden, meer wist de man niet te vertellen. Vader dacht dat er weer zo één of andere verwaande onbenullige popidool zijn ding zou komen doen en vergat het hele gebeuren.
Ik kwam die zomeravond thuis na een moeilijke eindtoets Latijn. Ik had er vijf uur over gedaan om een tekst over De Gallische oorlog naar behoren te vertalen. Maar ik wist dat het vrijdag was en dat mijn vader zijn verjaardag zou komen vieren met de hele familie. Het feest zou plaatsvinden in oom Roberts ruime woonst. En dat alleen al stemde me vrolijk.
Aan de telefoon had vader mij laten weten dat hij een mooie verrassing had voor mij. Maar ik had nog geen geschenk voor hem dus repte ik me naar het shoppingcenter in de buurt en kocht een mooie nieuwe pijp voor hem.
Iedereen was van de partij, behalve opa en tante Martine want die leefden al jaren in onmin met mijn ouders. En oom Ivo was in het buitenland aan het werken.
Robert schonk vader een lederen portefeuille, oom Luc deed hem zoals gewoonlijk een fles wodka cadeau en tante Berna had een Afrikaans masker voor hem meegebracht uit de Congo. Oom Marc had een lekkere verjaardagstaart bereid.
Mijn broer en ik hadden toevallig hetzelfde cadeau gekocht, al gauw geurde de woonkamer naar heerlijk smeulende tabak.
Et maintenant ... le moment supreme, glimlachte vader naar mij. Hij nam iets uit zijn jas. Het leek wel op een foto. Nu werd ik wel heel nieuwsgierig. Hij grinnikte: ‘je bent toch al jaren fan van deze beroemde Amerikaanse zanger. hé?’
Ik kon mijn ogen niet geloven: Vader en Bob Dylan samen chillend op de foto met een glaasje bier!
Grapje natuurlijk: vader had gewoon vanaf z'n balkon een mooie close-up genomen van deze nobele dichter! Mijn zomer kon niet meer stuk!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TWO GIRLS, TWO PEARLS?
Onlangs zocht ik in een drukke meubelwinkel
naar geschikte decoratie om in de woonkamer
te hangen, en ja ik werd onverwachts geleid
naar een beroemde reproductie van Vermeer:
Meisje met de parel! Het was een koopje en
dus na een lange wachtrij aan de kassa nam ik
de kader mee en dacht: prima gedaan Clootje !
Thuisgekomen nam ik vlug een hamer en twee
stevige spijkers en hupsakee, het model begon
mij aan te kijken, ik voelde mijn bloed stromen
want ik werd me bewust van 'n bizar feit alweer:
de ogen zijn net die van moeder en mijn nichtje
Nora alsof ze destijds tegelijk zijn geportretteerd.
Al sinds haar geboorte lijkt Noortje veel op
haar oma: beiden hebben 'n stralend aura.
These two girls are my two pearls
so I'm the happiest man on Earth!
Verkleurt de muur nu al van jaloezie
zeurend: Don't you forget about me?
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had m'n oom dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
Onlangs zocht ik in een drukke meubelwinkel
naar geschikte decoratie om in de woonkamer
te hangen, en ja ik werd onverwachts geleid
naar een beroemde reproductie van Vermeer:
Meisje met de parel! Het was een koopje en
dus na een lange wachtrij aan de kassa nam ik
de kader mee en dacht: prima gedaan Clootje !
Thuisgekomen nam ik vlug een hamer en twee
stevige spijkers en hupsakee, het model begon
mij aan te kijken, ik voelde mijn bloed stromen
want ik werd me bewust van 'n bizar feit alweer:
de ogen zijn net die van moeder en mijn nichtje
Nora alsof ze destijds tegelijk zijn geportretteerd.
Al sinds haar geboorte lijkt Noortje veel op
haar oma: beiden hebben 'n stralend aura.
These two girls are my two pearls
so I'm the happiest man on Earth!
Verkleurt de muur nu al van jaloezie
zeurend: Don't you forget about me?
WELKOM BIJ DE AAA-CLUB
Toen mijn moeder na een heerlijke zonnige skivakantie in Zwitserland weer naar huis keerde was ze dolverliefd geworden op ... mijn irritant-charmante vader, die zij daar had leren kennen.
Enkele weken later kwam hij haar halen voor een wereldreis. Hij zou de mooie blondine heimelijk meenemen omdat opa nooit zijn zegen zou geven voor deze relatie want vader was dertien jaar ouder dan zij.
In de tuin botste vader echter op oom Luc. Ze mochten elkaar niet, dat was meteen duidelijk. Luc was pas afgestudeerd als architect en was nogal hoogmoedig, vader voelde zich superieur vanwege zijn afkomst. Toch hadden de twee rivalen iets gemeen: ze lustten beiden wel een glaasje wodka …
Ze hadden even een woordenwisseling. Oom Luc wist uiteraard niks af van vaders plannen en trok zich weer terug in zijn kamer. Verder was er niemand in huis en zo glipte moeder weg met haar koffers en vertrok voor een reis die meer dan drie maanden zou duren.
Om die reden is vader nooit geaccepteerd door mijn familie. Vooral oom Lucas, de eeuwige moraalapostel, spelde hem bij elke gelegenheid de les. Jarenlang verweet hij vader dat hij zijn jongere zus gemanipuleerd had. Toen mijn vader tien jaar later aan lager wal zat, had m'n oom dan ook veel leedvermaak. Lucky Luke was in die tijd immers een succesvol architect.
Maar zoals iedereen wel weet: hoogmoed komt altijd voor de val. Begin jaren negentig raakte Luc vanwege zijn drankprobleem, ook aan lager wal.
Toen hij tijdens Oudejaarsavond 1993 bij ons thuis kwam klagen over zijn benarde toestand en besloten had om nooit meer te drinken, grinnikte vader en zei: welkom bij de AAA-club !
‘Bedoel je niet de AA-club, met twee A's?’ corrigeerde de betweter hem.
‘Neen Luc, de AAA-club: de Alleen Armoe Adelt -club!’
En zo werden ze vrienden voor het leven: bij een potje schaak dronken ze hun allerlaatste glaasjes wodka! Althans, dat was hun goede voornemen voor het nieuwe jaar!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LESS IS MORE
Hij leefde jaren zonder één cent
in een wit bejaard appartement
tja, een kamer van 4 op 4 meter
maar z'n kaviaar was wel te vreten
ach zoon, hief hij 't glas: alles went !
HERE'S WHERE THE STORY ENDS
Onze hoofdredacteur vroeg mij om een verhaal te schrijven over mijn literair meningsverschil met Mick Jagger, onlangs.
Al vanaf mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks luisterde ik gretig naar deze frontman van ... jawel, iedereen kent ze: The Rolling Stones. Maar sinds de corona lockdown ben ik aan het afkicken van hun verslavende deuntjes, zoals Jumping Jack Flash en Paint it Black. En daar ben ik echt aan toe. Ik ben in de loop der jaren enkele keren gaan kijken naar hun grandioze optredens en ach, toen vond ik ze al wat te oud en genoot maar matig. Een artiest moet ooit eens beseffen dat zijn tijd voorbij is, vond ik toen.
Omdat The Stones nadien terug betere muziek maakten en ik intussen poëet was geworden vond ik het een goed idee om gedichten te schrijven over hun rock-avonturen en deze op Jaggers Facebookpagina te plaatsen. Tot mijn grote verrassing contacteerde Sir Michael mij via mail: ‘How are you Claude?’ Ik heb echter op een stupide manier gereageerd, waardoor hij het contact verbrak. Maar mijn Facebookgedichten streelden blijkbaar zijn ego, want hij reageerde wel eens met een 'like'.
Enkele weken geleden telefoneerde mij iemand vanuit het Verenigd Koninkrijk, ik nam niet op.
Toen ik de volgende ochtend Jaggers facebook checkte, merkte ik op dat al mijn Stones-gedichten waren verwijderd. Blijkbaar had mijn laatste geposte gedicht hem flink geïrriteerd. Ik glimlachte: 'Here 's where the story ends'.
Hij leefde jaren zonder één cent
in een wit bejaard appartement
tja, een kamer van 4 op 4 meter
maar z'n kaviaar was wel te vreten
ach zoon, hief hij 't glas: alles went !
HERE'S WHERE THE STORY ENDS
Onze hoofdredacteur vroeg mij om een verhaal te schrijven over mijn literair meningsverschil met Mick Jagger, onlangs.
Al vanaf mijn eerste schooljaar Latijn-Grieks luisterde ik gretig naar deze frontman van ... jawel, iedereen kent ze: The Rolling Stones. Maar sinds de corona lockdown ben ik aan het afkicken van hun verslavende deuntjes, zoals Jumping Jack Flash en Paint it Black. En daar ben ik echt aan toe. Ik ben in de loop der jaren enkele keren gaan kijken naar hun grandioze optredens en ach, toen vond ik ze al wat te oud en genoot maar matig. Een artiest moet ooit eens beseffen dat zijn tijd voorbij is, vond ik toen.
Omdat The Stones nadien terug betere muziek maakten en ik intussen poëet was geworden vond ik het een goed idee om gedichten te schrijven over hun rock-avonturen en deze op Jaggers Facebookpagina te plaatsen. Tot mijn grote verrassing contacteerde Sir Michael mij via mail: ‘How are you Claude?’ Ik heb echter op een stupide manier gereageerd, waardoor hij het contact verbrak. Maar mijn Facebookgedichten streelden blijkbaar zijn ego, want hij reageerde wel eens met een 'like'.
Enkele weken geleden telefoneerde mij iemand vanuit het Verenigd Koninkrijk, ik nam niet op.
Toen ik de volgende ochtend Jaggers facebook checkte, merkte ik op dat al mijn Stones-gedichten waren verwijderd. Blijkbaar had mijn laatste geposte gedicht hem flink geïrriteerd. Ik glimlachte: 'Here 's where the story ends'.
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
I AM WAITING THING
In my little cleaned up room I am waiting
on a friend, oh yeah she's such a sweet thing
by snowfall I see her stumbling down the street
I'm ready steady but now I have stonecold feet
will my girl accept my old cheap wedding ring?
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang!
In my little cleaned up room I am waiting
on a friend, oh yeah she's such a sweet thing
by snowfall I see her stumbling down the street
I'm ready steady but now I have stonecold feet
will my girl accept my old cheap wedding ring?
A BRIEF HISTORY
Gekluisterd aan de zwaartekracht van
zijn rolstoel communiceerde dit genie
met collega's via een spraakcomputer.
Als student aan Oxford en Cambridge was
hij niet bepaald populair, toch hing er ook
voor hem weldra love in the air, hij begon
van geluk en plezier bijna te stampvoeten.
Met veel vingertoppengevoel wist hij een
theorie over zwarte gaten te formuleren.
Want ondanks z'n fysieke achteruitgang
genoot hij ervan om met zijn scooter te
racen op de wegen van de vooruitgang.
Met zijn overlijden verliest het heelal
een intellectuele spierbal die big was
en wellicht ooit wel eens intens bang.
Hij was immers een mens en dus was
ook voor hem levensgeluk van belang!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DE MITRAILLETTE-VEDETTE
Toen ik na de allereerste schooldag Latijn-Grieks meteen de verbuiging van rosa rosa rosam uit het hoofd moest leren, voelde ik mij een groentje die naar oorlogsgebied werd gezonden. Zo deed ik thuis na het avondmaal mijn uiterste best om deze missie tot een goed einde te brengen.
De volgende dag in het strenge paterscollege of beter gezegd de kille legerkazerne zat ik dan met knikkende knieën aan de bekraste eikenhouten lessenaar. Twee jongens moesten elke dag een mondelinge toets afleggen, de volgende dag weer twee andere klasgenoten en zo verder, een schooljaar lang.
En ja, die ochtend in het klaslokaal met de strenge witte muren waar enkel een fotokader van het toenmalig koningspaar hing, mocht ik tot mijn schrik de spits afbijten. Ik was echter zo nerveus dat ik dichtklapte en de twintig Latinisten bulderden het uit van het lachen. Ik keek met rode kaken naar de veel te hoge plafonds. Resultaat: een dikke nul!
Even vreesde ik voor pesterijen van een kliek dominante dokterszoontjes maar gelukkig was ik enorm gespierd door de krachttraining, hardlopen en de karate-technieken, allemaal oefeningen die mijn jeugdvriend Joost mij had aangeleerd. Bovendien had ik al een teenager-groeischeut achter de rug! Ik was dus een kop groter dan hen. Het eerste jaar had ik weinig of geen contact met de parvenu's en ik had er ook geen behoefte aan. Ze negeerden mij, zelfs op de autobus die mij na elke schooldag weer naar huis bracht. Dat stoorde me niet, want ik wilde met rust gelaten worden en verborg me dus de hele rit lang achter mijn schoolboeken om mijn 'woordjes' te leren...
Bij aanvang van het tweede studiejaar kwam er een lichte kentering in mijn carrière als collégien: ik leerde Flop kennen, een legerfanaat, hij droeg vaak een kaki-groene coltrui en gunde mij niet dat ik de elitaire richting Latijn-Grieks studeerde. Een tijdje later zocht ook de adellijke John Rottiers mijn nabijheid op maar tevergeefs, de koorknaapjes bleven me mijden als de cholera.
Het werd echter nog een bizar collegejaar: Stavros, de nieuwe jonge energieke leraar Grieks zou een Spartaanse oefening invoeren die 'een ware marteling ' zou zijn voor de leerlingen, vooral die zonder goed geheugen. Hij zou ongeveer twintig verbuigingen en vervoegingen afvuren in een moordend tempo, wij moesten deze in exact één minuut tijd kunnen incasseren en dus correct noteren. Stavros noemde deze 'een mitraillette-oefening' en velen zouden sneuvelen, zo grinnikte hij nog vanonder zijn despotische rosse snor. Bovendien zouden er na de winter maar liefst tien van deze 'mitraillette-oefeningen' volgen.
Die avond oefening bereidden de wanhopige patriotten zich voor om zich te wapenen tegen het grof geschut van de vijand.
Ik had in die tijd een sterk fotografisch geheugen en op een stuk karton, zo groot als de bureautafel, noteerde ik als een strateeg alle Griekse zelfstandige naamwoorden en werkwoorden. Na een kwartier zat mijn huiswerk er al op!
Bij een kille ochtendzon om halfacht werd op de speelplaats deze keer niet gevoetbald door onze falanx, de meeste krijgers zaten nog slaperig met hun neus in de dikke zwarte boeken.
En ja, ik vocht als een ware Hopliet, volgde de bevelen goed op en won moeiteloos de veldslag dankzij een sterke tactiek. En dat tot tien keer na elkaar. De kleine soldaatjes noemden mij dat schooljaar 'De mitraillette-vedette!'
Ik was vereerd want voor mijn veertiende verjaardag kreeg ik van de rijkeluiszoontjes zowaar een een marmeren beeld van een Spartaanse krijgsman met speer! Flop zag kaki-groen van jaloezie!
Onlangs, nu vijfendertig jaar later, verdiepte ik me weer in de Oud-Griekse spraakkunst maar ik moet toegeven dat ik momenteel gemakkelijker Arabisch, Russisch en Chinees lees. Alhoewel, Chinees zal voor mij Chinees blijven, maar misschien word ik in mijn volgend leven wel ooit een samoerai! Ach neen, leefden die niet in het preïndustriële Japan?
Tja, ik denk dat ik enkel de literaire taal volledig wens te beheersen!
Toen ik na de allereerste schooldag Latijn-Grieks meteen de verbuiging van rosa rosa rosam uit het hoofd moest leren, voelde ik mij een groentje die naar oorlogsgebied werd gezonden. Zo deed ik thuis na het avondmaal mijn uiterste best om deze missie tot een goed einde te brengen.
De volgende dag in het strenge paterscollege of beter gezegd de kille legerkazerne zat ik dan met knikkende knieën aan de bekraste eikenhouten lessenaar. Twee jongens moesten elke dag een mondelinge toets afleggen, de volgende dag weer twee andere klasgenoten en zo verder, een schooljaar lang.
En ja, die ochtend in het klaslokaal met de strenge witte muren waar enkel een fotokader van het toenmalig koningspaar hing, mocht ik tot mijn schrik de spits afbijten. Ik was echter zo nerveus dat ik dichtklapte en de twintig Latinisten bulderden het uit van het lachen. Ik keek met rode kaken naar de veel te hoge plafonds. Resultaat: een dikke nul!
Even vreesde ik voor pesterijen van een kliek dominante dokterszoontjes maar gelukkig was ik enorm gespierd door de krachttraining, hardlopen en de karate-technieken, allemaal oefeningen die mijn jeugdvriend Joost mij had aangeleerd. Bovendien had ik al een teenager-groeischeut achter de rug! Ik was dus een kop groter dan hen. Het eerste jaar had ik weinig of geen contact met de parvenu's en ik had er ook geen behoefte aan. Ze negeerden mij, zelfs op de autobus die mij na elke schooldag weer naar huis bracht. Dat stoorde me niet, want ik wilde met rust gelaten worden en verborg me dus de hele rit lang achter mijn schoolboeken om mijn 'woordjes' te leren...
Bij aanvang van het tweede studiejaar kwam er een lichte kentering in mijn carrière als collégien: ik leerde Flop kennen, een legerfanaat, hij droeg vaak een kaki-groene coltrui en gunde mij niet dat ik de elitaire richting Latijn-Grieks studeerde. Een tijdje later zocht ook de adellijke John Rottiers mijn nabijheid op maar tevergeefs, de koorknaapjes bleven me mijden als de cholera.
Het werd echter nog een bizar collegejaar: Stavros, de nieuwe jonge energieke leraar Grieks zou een Spartaanse oefening invoeren die 'een ware marteling ' zou zijn voor de leerlingen, vooral die zonder goed geheugen. Hij zou ongeveer twintig verbuigingen en vervoegingen afvuren in een moordend tempo, wij moesten deze in exact één minuut tijd kunnen incasseren en dus correct noteren. Stavros noemde deze 'een mitraillette-oefening' en velen zouden sneuvelen, zo grinnikte hij nog vanonder zijn despotische rosse snor. Bovendien zouden er na de winter maar liefst tien van deze 'mitraillette-oefeningen' volgen.
Die avond oefening bereidden de wanhopige patriotten zich voor om zich te wapenen tegen het grof geschut van de vijand.
Ik had in die tijd een sterk fotografisch geheugen en op een stuk karton, zo groot als de bureautafel, noteerde ik als een strateeg alle Griekse zelfstandige naamwoorden en werkwoorden. Na een kwartier zat mijn huiswerk er al op!
Bij een kille ochtendzon om halfacht werd op de speelplaats deze keer niet gevoetbald door onze falanx, de meeste krijgers zaten nog slaperig met hun neus in de dikke zwarte boeken.
En ja, ik vocht als een ware Hopliet, volgde de bevelen goed op en won moeiteloos de veldslag dankzij een sterke tactiek. En dat tot tien keer na elkaar. De kleine soldaatjes noemden mij dat schooljaar 'De mitraillette-vedette!'
Ik was vereerd want voor mijn veertiende verjaardag kreeg ik van de rijkeluiszoontjes zowaar een een marmeren beeld van een Spartaanse krijgsman met speer! Flop zag kaki-groen van jaloezie!
Onlangs, nu vijfendertig jaar later, verdiepte ik me weer in de Oud-Griekse spraakkunst maar ik moet toegeven dat ik momenteel gemakkelijker Arabisch, Russisch en Chinees lees. Alhoewel, Chinees zal voor mij Chinees blijven, maar misschien word ik in mijn volgend leven wel ooit een samoerai! Ach neen, leefden die niet in het preïndustriële Japan?
Tja, ik denk dat ik enkel de literaire taal volledig wens te beheersen!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
COUNT LIKE AN EGYPTIAN
Lately I was in the British Museum
where I looked at the Rhind papyrus
it's about old Egyptian mathematics.
At home I try to understand these
mysterious symbols, after a while,
the numerals reveal their secrets
my brother helps me with a smile.
Now, I see some logic in the ancient
noting of the habitants by the Nile
I learned also that their arithmetic
was very basic for such a long time.
For example: their calculation consisted
fundamentally doubling a number to itself
yes, that was the most frequent operation!
Another method was to use two
stages by writing down a fraction.
So today when I paid in the bakery, I
counted like a mummified Egyptian!
Lately I was in the British Museum
where I looked at the Rhind papyrus
it's about old Egyptian mathematics.
At home I try to understand these
mysterious symbols, after a while,
the numerals reveal their secrets
my brother helps me with a smile.
Now, I see some logic in the ancient
noting of the habitants by the Nile
I learned also that their arithmetic
was very basic for such a long time.
For example: their calculation consisted
fundamentally doubling a number to itself
yes, that was the most frequent operation!
Another method was to use two
stages by writing down a fraction.
So today when I paid in the bakery, I
counted like a mummified Egyptian!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
2000 LIGHT YEARS FROM HOME
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden,werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende medische apparatuur. Na een tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten...
En dus hadden mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, de witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassette-recorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song spelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een mij bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. Maar de medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keer na elkaar had laten horen, gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt, anders had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in. Zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd ! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open!
Die zomerdag tijdens mijn burn-out-periode dertig jaar geleden,werd ik door een onvoorzichtige motorrijder aangereden. Ik lag bloedend en bewusteloos op het straatbeton. Wat ik me nog kan herinneren waren de gierende sirenes van de ambulance en de politie.
Zo lag ik enkele maanden in een hospitaal. Ik was in een coma terechtgekomen. Het enige wat mijn bezorgde ouders in de ziekenkamer hoorden, waren mijn ademhaling en de piepende medische apparatuur. Na een tijd werd mijn toestand uitzichtloos verklaard en wilden de artsen me laten gaan. Moeder was in alle staten, vader was wanhopig maar de dokters waren vastbesloten, binnenkort zouden zij alle verzorging stopzetten...
En dus hadden mijn ouders die avond nog in de kapel gebeden voor een mirakel. Moeder telefoneerde zelfs even naar oom Marcel, de witte pater. Die luisterde machteloos naar de woorden die moeder in tranen prevelde. Maar Marcel kreeg plots een lumineus idee. Mijn ouders waren dus enigszins gerustgesteld.
Zo wandelden ze die ochtend met een bang hartje de ziekenkamer binnen. Vader had op aanraden van Marcel een cassette-recorder meegebracht, drukte stil en voorzichtig op de startknop en liet mijn favoriete song spelen. Ik hoorde vanuit het diepste van mijn ziel een mij bekende melodie dat ik jarenlang had grijs gedraaid maar hoe hard ik ook probeerde om wakker te worden, ik werd teruggezogen in mijn eigen donkere universum. Maar de medische staf zou binnen enkele minuutjes langskomen en de stekker uittrekken. Nadat vader de song twaalf keer na elkaar had laten horen, gaf hij de moed op en keek verslagen naar moeders treurige blik.
Natuurlijk weet de lezer nu al dat er een happy end komt, anders had ik dit verhaal niet kunnen navertellen. Inderdaad, moeder had er nog steeds het volste vertrouwen in. Zij had mijn favoriete Stones-nummer '2000 light years from home' vlakbij mijn oor te luisteren gelegd ! Nog voor de onverbiddelijke dokter de kamerdeur opende, sloeg ik mijn ogen open!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LAST EGOTRIP
Het is avond wanneer
ik dicht bij de oceaan
een terrasje doe en
aan een cocktail nip.
En als een fantast
leef ik in de waan
van constateren dat
ik er weer teveel zit.
Want het meisje dat
chips eet kijkt mij
alweer te sip aan
ik neem m'n jas.
En wandel langs
het duingras om
te staren naar het
zoveelste zeilschip.
En bij het zien van 'n
walviskarkas denk ik:
Vergaan doen we...in
onze virtuele videoclip.
Ik, de volle maan
en de hele poespas.
Slechts een stip in ons
mysterieus bestaan.
Doe dus losser voortaan
die knellende stropdas.
Ook al gaat dat moeizaam
op een amoureus terras !
Het is avond wanneer
ik dicht bij de oceaan
een terrasje doe en
aan een cocktail nip.
En als een fantast
leef ik in de waan
van constateren dat
ik er weer teveel zit.
Want het meisje dat
chips eet kijkt mij
alweer te sip aan
ik neem m'n jas.
En wandel langs
het duingras om
te staren naar het
zoveelste zeilschip.
En bij het zien van 'n
walviskarkas denk ik:
Vergaan doen we...in
onze virtuele videoclip.
Ik, de volle maan
en de hele poespas.
Slechts een stip in ons
mysterieus bestaan.
Doe dus losser voortaan
die knellende stropdas.
Ook al gaat dat moeizaam
op een amoureus terras !
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
IT'S HERE
In the cosmos I am listening
to what sir Jagger is singing:
'2000 lightyears from home'
by this song I still get stoned
now I see some UFO's rolling
LA MAUVAISE REPUTATION?
Twee jaar geleden zag ik hem voor het eerst aan de ingang van ons saai grijs flatgebouw! 'Wat een zonderling' dacht ik terwijl ik hem voorbijstapte met een spottende glimlach. Hij stond er maar wat te staan met een beker espresso in de hand. Wazige blik, in jeans gekleed, zwarte snor, bleke teint en wat aan de mollige kant, vijftig jaar schatte ik hem. Sommige bewoners hier roddelden over de eenzaat.
Telkens als ik hem in de bakkerij op de gelijkvloers tegen het lijf liep, ontweek ik deze outcast, ik wilde niet met hem gezien worden.
En ja, vorige zomer zag ik hem zitten op een bankje in het park, een biertje in de hand. De bizarre man droeg rond zijn bezweette lijf een witte t-shirt bedrukt met een foto van Georges Brassens. Ik stapte dus naar hem toe en vroeg of hij fan was. Snel zong hij vaders favoriete Brassensliedje 'La mauvaise réputation':
'Au village, sans prétention
J'ai mauvaise réputation
Qu'je m'démène ou qu'je reste coi
Je pass' pour un je-ne-sais-quoi!
Je ne fais pourtant de tort à personne
En suivant mon chemin de petit bonhomme'
Ik vulde enthousiast het couplet aan:
'Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux'
Stomverbaasd drukte hij me de hand: 'Hallo, ik ben Jeroen, beeldhouwer!' Gretig grinnikte ik: 'Aangenaam ik ben Claude, poète!' En zo hebben we voor het eerst met elkaar gebabbeld. Bleek dat hij in het conservatorium zeven jaar klassieke gitaar had leren tokkelen en ook voor ergotherapeut had gestudeerd. 'Ja, ik heb mijn soulmate gevonden' hoorden we elkaar denken.Want elke keer als we elkaar weer ontmoetten aan de ingang groeide dit gevoel! Hij uitte zijn bewondering voor de Franse chanssonier Yves Montand, alsook wist hij mee te kunnen praten over de expressionistische kunstschilders Jackson Pollock, Kandinsky en ook de Cobra-kunstenaars.
En ja, thuisgekomen opende ik zijn facebook. De kunstenaar houdt zich voornamelijk bezig met 'de Heilige Madonna' en 'Christus aan het kruis'
Zo nodigde hij mij uit voor een jazz-optreden in Gent. Jeroen betoonde ook veel interesse voor mijn literair werk. Ik vertelde hem voorzichtig dat ik al een tijdje poems schrijf voor sir Jagger!
En dus schrok ik voor het gevaar van vooroordelen! Jeroen restaureert nu immers een beeldhouwwerk van de bekende Vlaamse schrijver Louis Paul Boon! Bovendien is mijn nieuwe vriend onlangs pas veertig geworden!
In the cosmos I am listening
to what sir Jagger is singing:
'2000 lightyears from home'
by this song I still get stoned
now I see some UFO's rolling
LA MAUVAISE REPUTATION?
Twee jaar geleden zag ik hem voor het eerst aan de ingang van ons saai grijs flatgebouw! 'Wat een zonderling' dacht ik terwijl ik hem voorbijstapte met een spottende glimlach. Hij stond er maar wat te staan met een beker espresso in de hand. Wazige blik, in jeans gekleed, zwarte snor, bleke teint en wat aan de mollige kant, vijftig jaar schatte ik hem. Sommige bewoners hier roddelden over de eenzaat.
Telkens als ik hem in de bakkerij op de gelijkvloers tegen het lijf liep, ontweek ik deze outcast, ik wilde niet met hem gezien worden.
En ja, vorige zomer zag ik hem zitten op een bankje in het park, een biertje in de hand. De bizarre man droeg rond zijn bezweette lijf een witte t-shirt bedrukt met een foto van Georges Brassens. Ik stapte dus naar hem toe en vroeg of hij fan was. Snel zong hij vaders favoriete Brassensliedje 'La mauvaise réputation':
'Au village, sans prétention
J'ai mauvaise réputation
Qu'je m'démène ou qu'je reste coi
Je pass' pour un je-ne-sais-quoi!
Je ne fais pourtant de tort à personne
En suivant mon chemin de petit bonhomme'
Ik vulde enthousiast het couplet aan:
'Mais les brav's gens n'aiment pas que
L'on suive une autre route qu'eux'
Stomverbaasd drukte hij me de hand: 'Hallo, ik ben Jeroen, beeldhouwer!' Gretig grinnikte ik: 'Aangenaam ik ben Claude, poète!' En zo hebben we voor het eerst met elkaar gebabbeld. Bleek dat hij in het conservatorium zeven jaar klassieke gitaar had leren tokkelen en ook voor ergotherapeut had gestudeerd. 'Ja, ik heb mijn soulmate gevonden' hoorden we elkaar denken.Want elke keer als we elkaar weer ontmoetten aan de ingang groeide dit gevoel! Hij uitte zijn bewondering voor de Franse chanssonier Yves Montand, alsook wist hij mee te kunnen praten over de expressionistische kunstschilders Jackson Pollock, Kandinsky en ook de Cobra-kunstenaars.
En ja, thuisgekomen opende ik zijn facebook. De kunstenaar houdt zich voornamelijk bezig met 'de Heilige Madonna' en 'Christus aan het kruis'
Zo nodigde hij mij uit voor een jazz-optreden in Gent. Jeroen betoonde ook veel interesse voor mijn literair werk. Ik vertelde hem voorzichtig dat ik al een tijdje poems schrijf voor sir Jagger!
En dus schrok ik voor het gevaar van vooroordelen! Jeroen restaureert nu immers een beeldhouwwerk van de bekende Vlaamse schrijver Louis Paul Boon! Bovendien is mijn nieuwe vriend onlangs pas veertig geworden!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DANGER IN THE AIR
Kort nadat vader gevlucht was uit het streng bewaakte vreemdelingenlegioen te Marseille waar hij zes weken lang rekruut had geweest, moest hij als vijftigjarige even onderduiken voor hij naar België kon terugkeren. Hij reisde de azuurblauwe Franse kustlijn af door naar Nice waar hij tenslotte neerplofte op het strand en die nacht naast enkele Nigeriaanse politieke vluchtelingen sliep.
De volgende ochtend dronk hij met hen koffie en liet hij verstaan dat hij werk zocht. Eén van hen nam een landkaart bij de hand en wees dat men ergens in de Provence druivenplukkers nodig had.
En ja, zo werkte mijn vader een tijdje in een ruime wijngaard. 's Avonds in de slaapbarakken genoten de arbeiders van wijn à volonté. Hier en daar speelde vader een potje schaak met een grote gespierde Griekse worstelaar die blij was met wat hij met dit slavenwerk verdiende. Enkele Spanjaarden tokkelden op hun gitaar iedereen in slaap.
Toen vader na een hete zomermaand afscheid nam van zijn nieuwe vrienden, vertrok hij al fluitend met een flinke buit weer te voet verder tot naar het dichtstbijzijnde treinstation. De Griek had hem echter gewaarschuwd voor enkele jongerenbendes die in woonwagens wat verderop vertoefden en de arbeiders het mes op de keel zetten in ruil voor de zuur verdiende centen. Daarom was vader pas bij zonsondergang vertrokken, met een zaklamp uiteraard.
Het was een stille warme avond, men hoorde alleen de krekels zingen en vader verheugde zich erop om mijn moeder weer terug te zien, wellicht vroeg ze zich af waar haar geliefde nu weer uithing. De gekkerd begaf zich op weg en probeerde te liften maar er was weinig autoverkeer. Plots hoorde hij waakhonden hevig blaffen op nog geen honderd meter afstand. Hij zag het licht van de woonwagens! Opletten nu, dacht hij onrustig. Hij rook het kampvuur en wilde rechtsomkeer maken. Maar ineens gromde een jongensstem in vaders rug: ' Hé ouwe druivenplukker, je geld en vlug'! Een groot scherp stiletto-mes flitste voor vaders mooie groene ogen!
Vader draaide zich snel om, gebruikte één van de vechttechnieken van het legioen en trapte het boefje zo tegen de grond. Vader rende het eerste beste maisveld in en liep zover en zolang als hij kon. Hij hoorde hoe een vijftal bendeleden zich verspreiden over het veld.Mijn hoog-intelligente vader stak snel de zaklamp aan als afleidingsmanoeuver en liet deze liggen aan de linkerkant van het veld en vluchtte zo koelbloedig weg...
Eenmaal op de snelweg tastte hij naar zijn geldbuidel en ja, hij was deze kwijtgeraakt maar teruggaan was geen optie natuurlijk.
Zo ontwaarde hij in de mistige verte de koplampen van een trucker. My old man zwaaide hevig met de armen maar de chauffeur toeterde hem nerveus en luid voorbij. Vader sprong weg en wuifde nog eens, deze man was zijn laatste strohalm! De trucker stopte abrupt wat verder op de pechstrook!
De rosse Hongaar, redder in nood, bood de avonturier snel een glaasje wodka aan. Met veel gebarentaal en in gebrekkig Engels bracht de man mijn vader naar Parijs!
'Oef het gevaar is geweken' ademde hij opgelucht en sliep onderweg de hele nacht door!
Kort nadat vader gevlucht was uit het streng bewaakte vreemdelingenlegioen te Marseille waar hij zes weken lang rekruut had geweest, moest hij als vijftigjarige even onderduiken voor hij naar België kon terugkeren. Hij reisde de azuurblauwe Franse kustlijn af door naar Nice waar hij tenslotte neerplofte op het strand en die nacht naast enkele Nigeriaanse politieke vluchtelingen sliep.
De volgende ochtend dronk hij met hen koffie en liet hij verstaan dat hij werk zocht. Eén van hen nam een landkaart bij de hand en wees dat men ergens in de Provence druivenplukkers nodig had.
En ja, zo werkte mijn vader een tijdje in een ruime wijngaard. 's Avonds in de slaapbarakken genoten de arbeiders van wijn à volonté. Hier en daar speelde vader een potje schaak met een grote gespierde Griekse worstelaar die blij was met wat hij met dit slavenwerk verdiende. Enkele Spanjaarden tokkelden op hun gitaar iedereen in slaap.
Toen vader na een hete zomermaand afscheid nam van zijn nieuwe vrienden, vertrok hij al fluitend met een flinke buit weer te voet verder tot naar het dichtstbijzijnde treinstation. De Griek had hem echter gewaarschuwd voor enkele jongerenbendes die in woonwagens wat verderop vertoefden en de arbeiders het mes op de keel zetten in ruil voor de zuur verdiende centen. Daarom was vader pas bij zonsondergang vertrokken, met een zaklamp uiteraard.
Het was een stille warme avond, men hoorde alleen de krekels zingen en vader verheugde zich erop om mijn moeder weer terug te zien, wellicht vroeg ze zich af waar haar geliefde nu weer uithing. De gekkerd begaf zich op weg en probeerde te liften maar er was weinig autoverkeer. Plots hoorde hij waakhonden hevig blaffen op nog geen honderd meter afstand. Hij zag het licht van de woonwagens! Opletten nu, dacht hij onrustig. Hij rook het kampvuur en wilde rechtsomkeer maken. Maar ineens gromde een jongensstem in vaders rug: ' Hé ouwe druivenplukker, je geld en vlug'! Een groot scherp stiletto-mes flitste voor vaders mooie groene ogen!
Vader draaide zich snel om, gebruikte één van de vechttechnieken van het legioen en trapte het boefje zo tegen de grond. Vader rende het eerste beste maisveld in en liep zover en zolang als hij kon. Hij hoorde hoe een vijftal bendeleden zich verspreiden over het veld.Mijn hoog-intelligente vader stak snel de zaklamp aan als afleidingsmanoeuver en liet deze liggen aan de linkerkant van het veld en vluchtte zo koelbloedig weg...
Eenmaal op de snelweg tastte hij naar zijn geldbuidel en ja, hij was deze kwijtgeraakt maar teruggaan was geen optie natuurlijk.
Zo ontwaarde hij in de mistige verte de koplampen van een trucker. My old man zwaaide hevig met de armen maar de chauffeur toeterde hem nerveus en luid voorbij. Vader sprong weg en wuifde nog eens, deze man was zijn laatste strohalm! De trucker stopte abrupt wat verder op de pechstrook!
De rosse Hongaar, redder in nood, bood de avonturier snel een glaasje wodka aan. Met veel gebarentaal en in gebrekkig Engels bracht de man mijn vader naar Parijs!
'Oef het gevaar is geweken' ademde hij opgelucht en sliep onderweg de hele nacht door!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
ARTS POETICA?
Toen de familie mijn vijfde verjaardag vierde in oom Lucs ruime loft vroeg tante Berna mij wat ik later wilde worden. Ik keek met mijn verlegen ogen naar mijn moeder en die glimlachte: 'Cloclo wil arts worden'. Oom Luc die toen als een succesvolle architect bekend stond in de stad knikte vanuit zijn moderne zwartlederen fauteuil goedkeurend naar mijn vader die mij een medische encyclopedie kado gaf. En oom Marcus, onze Van Gogh-artiest, schonk mij later een tekenboek met allerlei schetsen van de menselijke spiergroepen die ik maandenlang probeerde na te tekenen.
De vrouw van oom Robert bracht vijf kinderen ter wereld maar bij elke geboorte verdween ik even uit de bezoekkamer en liet ik de omringende familie een uurtje alleen om eigenwijs met allerlei artsen te praten. Ik was toen bijna twaalf en overviel de specialisten met medische vragen.
En dus schreven mijn ouders mij in bij een paterscollege om Latijn-Grieks te studeren.
Drie jaar later had ik verkering met een bleek tenger meisje met rood haar, Anke genoemd. Zij was van Poolse afkomst, en ze hield van poëzie. Ik had in die tijd een enorme hekel aan dichters gekregen, waarom weet ik niet. Anke's moeder, Paulina, schreef zelf ook gedichten en nodigde mij uit om in een aula te Gent te gaan luisteren naar een voordracht van één van de bekendste dichters van ons land, de naam ben ik kwijt dus zo bekend is hij niet geworden. Ik sputterde tegen maar Paulina drong zo vriendelijk aan dat ik me verplicht voelde om mee te gaan luisteren.
Met de ochtendtrein kwamen met we z'n drieën aan in het drukke station Gent-Dampoort en namen de tram tot bij het grote middeleeuwse Gravensteen-fort want daar zou het allemaal gaan gebeuren.
Verveeld met de handen in mijn oude versleten jeans nam ik plaats tussen de brave cultuurzoekende zielen. Er was eerst veel geroezemoes maar toen de dichter verscheen werd het muisstil. En ja, een man van rond de veertig ging in een grote antieke stoel zitten, nam een rond brilletje uit z'n hemd op en deed zijn uiterste best om zijn werk perfect voor te dragen, met veel handgebaar!' Wat een saaie bedoening' dacht ik! Een violiste en een pianist verzorgden het muzikaal intermezzo, ik zat echter ostentatief te geeuwen. Anke duwde verbolgen in mijn zij, maar ach ik was Claude, een rebel without a cause en deed gewoon mijn zin. De dichter verliet het podium met veel enthousiast applaus en ik...
Na twee uren was ik dus eindelijk verlost van deze kwelling en ik dacht: 'Nooit meer!' Na een lange zomerse wandeling door het prachtige Gent hadden we honger gekregen en dus bestelden we in een studentenrestaurant dichtbij de St-Baafskerk een moussaka. Paulina me onderzoekend aan en vroeg voorzichtig: 'En wat vond je van de bloemlezing Claude?' Ik negeerde haar even en zei tenslotte: 'Dichters zijn doetjes, niks voor mij, ze zijn veel te soft!' Ik deed in die tijd immers aan krachttraining en karate met mijn vriend Joost.
Paulina glimlachte: 'En toch Claude wordt je ooit een dichter maar eerst zal je door veel watertjes zwemmen.' Ik glimlachte terug: 'Ach onzin mevrouw, ben je soms helderziend?'
En ja, ik zwom vele woelige waters tijdens mijn jeugd en werd inderdaad een dichter. Ik beschouw mezelf als een poète maudit want ik schuw nog steeds de spotlights!
Gisternamiddag op haar zonnig terras grinnikte moeder: 'Cloclo, Je ben weliswaar geen dokter geworden maar je hebt het nu wel goed onder de knie: de 'ars poética' (Latijn voor 'dichtkunst') Zo ben je uiteindelijk toch een beetje huisarts geworden met je sterk helende gedichten!'
'Ja noem het een arts poética, een dichterlijke dokter!' lachten we tegelijkertijd als een ware Siamese tweeling! Zo klonken we met een glaasje water op het Leven!
Toen de familie mijn vijfde verjaardag vierde in oom Lucs ruime loft vroeg tante Berna mij wat ik later wilde worden. Ik keek met mijn verlegen ogen naar mijn moeder en die glimlachte: 'Cloclo wil arts worden'. Oom Luc die toen als een succesvolle architect bekend stond in de stad knikte vanuit zijn moderne zwartlederen fauteuil goedkeurend naar mijn vader die mij een medische encyclopedie kado gaf. En oom Marcus, onze Van Gogh-artiest, schonk mij later een tekenboek met allerlei schetsen van de menselijke spiergroepen die ik maandenlang probeerde na te tekenen.
De vrouw van oom Robert bracht vijf kinderen ter wereld maar bij elke geboorte verdween ik even uit de bezoekkamer en liet ik de omringende familie een uurtje alleen om eigenwijs met allerlei artsen te praten. Ik was toen bijna twaalf en overviel de specialisten met medische vragen.
En dus schreven mijn ouders mij in bij een paterscollege om Latijn-Grieks te studeren.
Drie jaar later had ik verkering met een bleek tenger meisje met rood haar, Anke genoemd. Zij was van Poolse afkomst, en ze hield van poëzie. Ik had in die tijd een enorme hekel aan dichters gekregen, waarom weet ik niet. Anke's moeder, Paulina, schreef zelf ook gedichten en nodigde mij uit om in een aula te Gent te gaan luisteren naar een voordracht van één van de bekendste dichters van ons land, de naam ben ik kwijt dus zo bekend is hij niet geworden. Ik sputterde tegen maar Paulina drong zo vriendelijk aan dat ik me verplicht voelde om mee te gaan luisteren.
Met de ochtendtrein kwamen met we z'n drieën aan in het drukke station Gent-Dampoort en namen de tram tot bij het grote middeleeuwse Gravensteen-fort want daar zou het allemaal gaan gebeuren.
Verveeld met de handen in mijn oude versleten jeans nam ik plaats tussen de brave cultuurzoekende zielen. Er was eerst veel geroezemoes maar toen de dichter verscheen werd het muisstil. En ja, een man van rond de veertig ging in een grote antieke stoel zitten, nam een rond brilletje uit z'n hemd op en deed zijn uiterste best om zijn werk perfect voor te dragen, met veel handgebaar!' Wat een saaie bedoening' dacht ik! Een violiste en een pianist verzorgden het muzikaal intermezzo, ik zat echter ostentatief te geeuwen. Anke duwde verbolgen in mijn zij, maar ach ik was Claude, een rebel without a cause en deed gewoon mijn zin. De dichter verliet het podium met veel enthousiast applaus en ik...
Na twee uren was ik dus eindelijk verlost van deze kwelling en ik dacht: 'Nooit meer!' Na een lange zomerse wandeling door het prachtige Gent hadden we honger gekregen en dus bestelden we in een studentenrestaurant dichtbij de St-Baafskerk een moussaka. Paulina me onderzoekend aan en vroeg voorzichtig: 'En wat vond je van de bloemlezing Claude?' Ik negeerde haar even en zei tenslotte: 'Dichters zijn doetjes, niks voor mij, ze zijn veel te soft!' Ik deed in die tijd immers aan krachttraining en karate met mijn vriend Joost.
Paulina glimlachte: 'En toch Claude wordt je ooit een dichter maar eerst zal je door veel watertjes zwemmen.' Ik glimlachte terug: 'Ach onzin mevrouw, ben je soms helderziend?'
En ja, ik zwom vele woelige waters tijdens mijn jeugd en werd inderdaad een dichter. Ik beschouw mezelf als een poète maudit want ik schuw nog steeds de spotlights!
Gisternamiddag op haar zonnig terras grinnikte moeder: 'Cloclo, Je ben weliswaar geen dokter geworden maar je hebt het nu wel goed onder de knie: de 'ars poética' (Latijn voor 'dichtkunst') Zo ben je uiteindelijk toch een beetje huisarts geworden met je sterk helende gedichten!'
'Ja noem het een arts poética, een dichterlijke dokter!' lachten we tegelijkertijd als een ware Siamese tweeling! Zo klonken we met een glaasje water op het Leven!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
TWO STONES CONCERT POEMS
AIN'T TOO PROUD TO BEG
As fan I want a ticket to see the Stones
but really, I have no money in my coat
so please sir Jagger: send me a space shuttle
to land in the King Baudouin stage in Brussels
I will pay back: cricket chez Russell Crowe?
SEAT FIGHTING MAN
To see in Brussels a Stones concert
my brother just phoned for two tickets
yes, he's a handy civil engineer
rolling vinyl fan too for many years
despite mother's noble straitjacket
AIN'T TOO PROUD TO BEG
As fan I want a ticket to see the Stones
but really, I have no money in my coat
so please sir Jagger: send me a space shuttle
to land in the King Baudouin stage in Brussels
I will pay back: cricket chez Russell Crowe?
SEAT FIGHTING MAN
To see in Brussels a Stones concert
my brother just phoned for two tickets
yes, he's a handy civil engineer
rolling vinyl fan too for many years
despite mother's noble straitjacket
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
DEVILS IN DISGUISE?
Sinds het ontstaan van de mensheid
bouwt men voor de priesters tempels
met slavenarbeid, het doel heiligt de
middelen want de religieuze leiders
hebben immers de wijsheid in pacht
zo controleren zij ons van bovenaf, ze
kennen niks anders dan de waarheid.
En dat geldt ook voor het boeddhisme
is dat ook niet een vorm van egoïsme?
Ook de nonnen leven liever in isolatie
en wensen absoluut geen confrontatie.
En wat te denken van de patriarchen
die voor veel zwijggeld bruut geweld
tegen kinderen en oudjes weglachen.
Neen, ik neem geen blad voor de mond
maar ik ontsteek aan de bom geen lont!
Ach ja, ik heb nu even een writersblock,
ik vind immers geen woorden meer voor
de harde tv-beelden die mij bijblijven!
Waar blijft God in hemelsnaam?
Of is Hij ook een devil in disguise?
DE SIGARET VAN BERNADETTE
Toen tante Berna na een verblijf in de Congo met paniekaanvallen terug naar België vloog met haar grote liefde, de Afrikaanse piloot Arthur was het voor mijn ouders al snel duidelijk bij het aankomen in de luchthaven dat er iets grondig mis was met Berna! Na het ophalen van haar reiskoffers stak ze op de autoparking snel een sigaret op. Door de angst die ze niet onder controle kreeg was ze beginnen te roken.
Op de autosnelweg keek vader door de autospiegel onderzoekend naar zijn schoonzus terwijl die het volledige verhaal deed! Moeder hield bezorgd de klamme hand van haar zus vast maar Berna had alweer nood aan een sigaret. Vader draaide beleefd het raampje open.
Bernadette had in Afrika plots schrik gekregen om als blanke slavin misbruikt te worden door Alfons, een stamhoofd die voor ingenieur had gestudeerd maar in vijandschap leefde met de stam van Arthur die aan de andere kant van het woud was gevestigd. Berna bleef haar piloot echter zien bij maanlicht en vreesde dus wrede lijfstraffen van Alfons. Ze kon ontsnappen toen Alfons enkele dagen weg was om ergens te gaan onderhandelen voor een brug over de rivier!
Terug in België stak Bernadette de ene sigaret na de andere op, ook toen ze in de kliniek werd opgenomen. Maar de oudste verpleegster die daar de scepter zwaaide, besloot dat deze lastige patiënt die zij als een hoogmoedige intellectuele beschouwde, slechts vijf sigaretten per dag zou mogen paffen. Voor tante Berna was dit de zoveelste opdoffer! Gelukkig was er een ruim verwarmd binnenzwembad voorzien waar de nicotine-verslaafde elke namiddag al haar frustraties kwijt kon plonsen.
Toch bleef de zorgkundige heel streng want toen Bernadette na een lange zomerse busrit naar de Ardennen even had staan praten met een lotgenoot, haastte mijn tante zich naar haar afdeling om de sigaret van zeven uur op te gaan halen, ze snakte er zo naar maar was twintig seconden te laat! Het onmens wees vermanend met haar wijsvinger op haar dure gouden horloge: 'Sorry juffrouw, je eerstvolgende kankerstokje is pas voor morgenochtend!'
Huilend in haar bed had Bernadette besloten om de volgende ochtend uit deze nachtmerrie wakker te worden!
Moeder vond bij het ontruimen van de éénpersoonskamer een hele pak liefdesbrieven die getuigen van de vurige liefde tussen Berna en haar Arthur. Tantes droom was om deze romantiek ooit gepubliceerd te zien!
Sinds het ontstaan van de mensheid
bouwt men voor de priesters tempels
met slavenarbeid, het doel heiligt de
middelen want de religieuze leiders
hebben immers de wijsheid in pacht
zo controleren zij ons van bovenaf, ze
kennen niks anders dan de waarheid.
En dat geldt ook voor het boeddhisme
is dat ook niet een vorm van egoïsme?
Ook de nonnen leven liever in isolatie
en wensen absoluut geen confrontatie.
En wat te denken van de patriarchen
die voor veel zwijggeld bruut geweld
tegen kinderen en oudjes weglachen.
Neen, ik neem geen blad voor de mond
maar ik ontsteek aan de bom geen lont!
Ach ja, ik heb nu even een writersblock,
ik vind immers geen woorden meer voor
de harde tv-beelden die mij bijblijven!
Waar blijft God in hemelsnaam?
Of is Hij ook een devil in disguise?
DE SIGARET VAN BERNADETTE
Toen tante Berna na een verblijf in de Congo met paniekaanvallen terug naar België vloog met haar grote liefde, de Afrikaanse piloot Arthur was het voor mijn ouders al snel duidelijk bij het aankomen in de luchthaven dat er iets grondig mis was met Berna! Na het ophalen van haar reiskoffers stak ze op de autoparking snel een sigaret op. Door de angst die ze niet onder controle kreeg was ze beginnen te roken.
Op de autosnelweg keek vader door de autospiegel onderzoekend naar zijn schoonzus terwijl die het volledige verhaal deed! Moeder hield bezorgd de klamme hand van haar zus vast maar Berna had alweer nood aan een sigaret. Vader draaide beleefd het raampje open.
Bernadette had in Afrika plots schrik gekregen om als blanke slavin misbruikt te worden door Alfons, een stamhoofd die voor ingenieur had gestudeerd maar in vijandschap leefde met de stam van Arthur die aan de andere kant van het woud was gevestigd. Berna bleef haar piloot echter zien bij maanlicht en vreesde dus wrede lijfstraffen van Alfons. Ze kon ontsnappen toen Alfons enkele dagen weg was om ergens te gaan onderhandelen voor een brug over de rivier!
Terug in België stak Bernadette de ene sigaret na de andere op, ook toen ze in de kliniek werd opgenomen. Maar de oudste verpleegster die daar de scepter zwaaide, besloot dat deze lastige patiënt die zij als een hoogmoedige intellectuele beschouwde, slechts vijf sigaretten per dag zou mogen paffen. Voor tante Berna was dit de zoveelste opdoffer! Gelukkig was er een ruim verwarmd binnenzwembad voorzien waar de nicotine-verslaafde elke namiddag al haar frustraties kwijt kon plonsen.
Toch bleef de zorgkundige heel streng want toen Bernadette na een lange zomerse busrit naar de Ardennen even had staan praten met een lotgenoot, haastte mijn tante zich naar haar afdeling om de sigaret van zeven uur op te gaan halen, ze snakte er zo naar maar was twintig seconden te laat! Het onmens wees vermanend met haar wijsvinger op haar dure gouden horloge: 'Sorry juffrouw, je eerstvolgende kankerstokje is pas voor morgenochtend!'
Huilend in haar bed had Bernadette besloten om de volgende ochtend uit deze nachtmerrie wakker te worden!
Moeder vond bij het ontruimen van de éénpersoonskamer een hele pak liefdesbrieven die getuigen van de vurige liefde tussen Berna en haar Arthur. Tantes droom was om deze romantiek ooit gepubliceerd te zien!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
POETINFLATIE
Ik ken niet veel van wereldeconomie
maar ik weet wel dat de inflatie hier
voor een groot deel te wijten is aan
de invasie van één megalomaan man.
Want in de supermarkt was ik verrast
toen ik mijn dagelijks brood betaalde
de meeste mensen zitten in zak en as.
Alleen de duivel weet wanneer deze
helse oorlog stopt, intussen wordt ook
melk en zuivel duurder, en jawel ook de
gasprijs explodeert op de beurs, voor de
velen wordt het zo met de dag zuurder.
Ach, in de straten komen de brave burgers
massaal samen met één leus: president
hou op met mensen langzaam te wurgen,
en te ruïneren: please be a good man!
Voor de tiran is het al te laat want je bereikt
niks als je een leven leidt vol bommenhaat!
TIME IS ON MY SIDE
Tijdens een discussie met mijn hoog-intelligente broer Tom, ingenieur van opleiding, beweer ik stellig dat de mogelijkheid om te 'Reizen in de tijd, verleden of toekomst' reeds bestaat en wel sinds mensenheugenis. Rationeel als Tom is vraagt hij naar mijn argumenten die zo'n 'bizarre' bewering kunnen staven.
Toevallig staat de tv in de woonkamer aan. Kijk dan maar eens naar deze documentaire over de Tweede Wereldoorlog, zeg ik hem. Deze beelden reizen naar de toekomst, namelijk naar ons beiden, tv-kijkers van de 21ste eeuw. De soldaten die vechten voor hun leven hebben op dat moment geen besef dat wij ooit naar hen zouden kijken, evenals ze toen nog geen enkel benul hebben van de moderne snufjes die deze tv-beelden zouden omringen, zoals een computer, smartphone enz ... . Ze zijn dus in de toekomst beland.
Oké, beaamt Tom, ik volg je redenering maar ik beschouw dit reizen in de tijd als virtual reality!
Wat is het verschil? vervolg ik mijn uiteenzetting. Want op het moment van het aanschouwen van deze documentaire reizen we naar het verleden, wat zeg ik, we 'zijn' in het verleden: onze voorouders, alles en iedereen zijn ergens aanwezig terwijl deze soldaten elkaar beschieten. En zo reizen verleden en toekomst continu naar elkaar!
Ach ja, mompelt Tom, jij met je duistere filosofie!
Maar je geeft me toch gelijk, Tom?
Een beetje, misschien geef ik je ooit volkomen gelijk, Claude. Time is on your side!
Ik ken niet veel van wereldeconomie
maar ik weet wel dat de inflatie hier
voor een groot deel te wijten is aan
de invasie van één megalomaan man.
Want in de supermarkt was ik verrast
toen ik mijn dagelijks brood betaalde
de meeste mensen zitten in zak en as.
Alleen de duivel weet wanneer deze
helse oorlog stopt, intussen wordt ook
melk en zuivel duurder, en jawel ook de
gasprijs explodeert op de beurs, voor de
velen wordt het zo met de dag zuurder.
Ach, in de straten komen de brave burgers
massaal samen met één leus: president
hou op met mensen langzaam te wurgen,
en te ruïneren: please be a good man!
Voor de tiran is het al te laat want je bereikt
niks als je een leven leidt vol bommenhaat!
TIME IS ON MY SIDE
Tijdens een discussie met mijn hoog-intelligente broer Tom, ingenieur van opleiding, beweer ik stellig dat de mogelijkheid om te 'Reizen in de tijd, verleden of toekomst' reeds bestaat en wel sinds mensenheugenis. Rationeel als Tom is vraagt hij naar mijn argumenten die zo'n 'bizarre' bewering kunnen staven.
Toevallig staat de tv in de woonkamer aan. Kijk dan maar eens naar deze documentaire over de Tweede Wereldoorlog, zeg ik hem. Deze beelden reizen naar de toekomst, namelijk naar ons beiden, tv-kijkers van de 21ste eeuw. De soldaten die vechten voor hun leven hebben op dat moment geen besef dat wij ooit naar hen zouden kijken, evenals ze toen nog geen enkel benul hebben van de moderne snufjes die deze tv-beelden zouden omringen, zoals een computer, smartphone enz ... . Ze zijn dus in de toekomst beland.
Oké, beaamt Tom, ik volg je redenering maar ik beschouw dit reizen in de tijd als virtual reality!
Wat is het verschil? vervolg ik mijn uiteenzetting. Want op het moment van het aanschouwen van deze documentaire reizen we naar het verleden, wat zeg ik, we 'zijn' in het verleden: onze voorouders, alles en iedereen zijn ergens aanwezig terwijl deze soldaten elkaar beschieten. En zo reizen verleden en toekomst continu naar elkaar!
Ach ja, mompelt Tom, jij met je duistere filosofie!
Maar je geeft me toch gelijk, Tom?
Een beetje, misschien geef ik je ooit volkomen gelijk, Claude. Time is on your side!
-
Claudio - Lid geworden op: 01 mar 2010, 16:11
- Locatie: Sint Niklaas
LA REINE HILDE
In het Fabiolapark waar Renilde je bedient
heeft ze de vleeskeurmerken goed uitgekiend
maar haar jetset-leven geeft ze niet bloot
toch snijdt ze steeds even royaal het brood
ja, ze heeft een kroon op haar werk verdiend
THE ONLY WAY IS UP!
Toen tante Martine in 1979 begon te werken als directiesecretaresse voor een middelgroot bedrijf dat etiketten van dure kledingmerken ontwierp, kreeg ze vanaf de eerste werkdag op haar kantoor veel aandacht van de mannelijke collega's die haar schalkse blikken toewierpen vanachter hun typemachines. Ook de directeur Pierre had haar al meteen opgemerkt toen hij een vergadering hield. De éénentwintigjarige Martine was erg gecharmeerd maar ging niet op zijn avances in! Ze wilde hogerop komen in het leven maar niet op die manier. Bovendien vond ze haar grote baas arrogant en afstotelijk en veel te oud.
Een jaar later waren Pierre en Martine getrouwd in Las Vegas waarna ze hun wittebroodsweken doorbrachten in de VS. Zo reden ze met een blauw sportkarretje euforisch over The Golden Gate Bridge om verderop te gaan vertoeven in een villa aan het zonnige San Francisco waar ze elke ochtend naakt een duikje namen in de stille Oceaan. Ze deden er vaak aan partnerruil, ja de vrije liefde vierde daar nog steeds hoogtij! Van daaruit vlogen de tortelduifjes naar New-York om een pizza te gaan eten in Central Park, toevallig trad daar Joe Cocker op, Pierre hief het glas en zijn kersverse vrouw neuriede: Mmm, I'm gonna try with a little help from my friend! Wat nog ontbrak was een foto van het Vrijheidsbeeld.
Pierre en zijn donkerblond vrouwtje vonden het allemaal te gek, ze behoorden immers tot the happy few, dronken elke dag champagne en hadden in het bergachtige Arizona geen schuldgevoelens bij het zien van de armoede in de Indiaanse reservaten. Integendeel, het schatrijke koppel woonde gretig de luidruchtige rodeo's bij om daar alweer een blind onrecht aan hun laars te lappen. Ze dronken na afloop veel whisky en Pierre babbelde met de cowboys die hij zo bewonderde om hun waaghalzerij.
Alvorens naar Belgium terug te keren wilde het gelukkig getrouwd vrouwtje persé naar Florida om een kijkje te gaan nemen in het NASA Kennedy Space center. Naar verluid kon men het complex daar als toerist bezoeken. Ach, kon de zakenman zijn Martientje iets weigeren?
Zo gezegd zo gedaan!
Vele jaren later toen Pierre onverwachts overleed nodigde mijn hoogmoedige tante ons eindelijk uit om op haar yacht kreeft te komen eten. Ze had ons gezin gedurende een twintigtal jaar genegeerd: nooit getelefoneerd, geen Kerstkaartjes gestuurd en de deur dichtgeslagen toen we bij haar aanbelden. Maar moeder vergeeft snel.
Het eerste wat we daar te zien kregen was een foto van Martine naast de Apollo-raket die naar de maan reisde destijds.En ik glimlachte in mezelf: Inderdaad the only way is up!
In het Fabiolapark waar Renilde je bedient
heeft ze de vleeskeurmerken goed uitgekiend
maar haar jetset-leven geeft ze niet bloot
toch snijdt ze steeds even royaal het brood
ja, ze heeft een kroon op haar werk verdiend
THE ONLY WAY IS UP!
Toen tante Martine in 1979 begon te werken als directiesecretaresse voor een middelgroot bedrijf dat etiketten van dure kledingmerken ontwierp, kreeg ze vanaf de eerste werkdag op haar kantoor veel aandacht van de mannelijke collega's die haar schalkse blikken toewierpen vanachter hun typemachines. Ook de directeur Pierre had haar al meteen opgemerkt toen hij een vergadering hield. De éénentwintigjarige Martine was erg gecharmeerd maar ging niet op zijn avances in! Ze wilde hogerop komen in het leven maar niet op die manier. Bovendien vond ze haar grote baas arrogant en afstotelijk en veel te oud.
Een jaar later waren Pierre en Martine getrouwd in Las Vegas waarna ze hun wittebroodsweken doorbrachten in de VS. Zo reden ze met een blauw sportkarretje euforisch over The Golden Gate Bridge om verderop te gaan vertoeven in een villa aan het zonnige San Francisco waar ze elke ochtend naakt een duikje namen in de stille Oceaan. Ze deden er vaak aan partnerruil, ja de vrije liefde vierde daar nog steeds hoogtij! Van daaruit vlogen de tortelduifjes naar New-York om een pizza te gaan eten in Central Park, toevallig trad daar Joe Cocker op, Pierre hief het glas en zijn kersverse vrouw neuriede: Mmm, I'm gonna try with a little help from my friend! Wat nog ontbrak was een foto van het Vrijheidsbeeld.
Pierre en zijn donkerblond vrouwtje vonden het allemaal te gek, ze behoorden immers tot the happy few, dronken elke dag champagne en hadden in het bergachtige Arizona geen schuldgevoelens bij het zien van de armoede in de Indiaanse reservaten. Integendeel, het schatrijke koppel woonde gretig de luidruchtige rodeo's bij om daar alweer een blind onrecht aan hun laars te lappen. Ze dronken na afloop veel whisky en Pierre babbelde met de cowboys die hij zo bewonderde om hun waaghalzerij.
Alvorens naar Belgium terug te keren wilde het gelukkig getrouwd vrouwtje persé naar Florida om een kijkje te gaan nemen in het NASA Kennedy Space center. Naar verluid kon men het complex daar als toerist bezoeken. Ach, kon de zakenman zijn Martientje iets weigeren?
Zo gezegd zo gedaan!
Vele jaren later toen Pierre onverwachts overleed nodigde mijn hoogmoedige tante ons eindelijk uit om op haar yacht kreeft te komen eten. Ze had ons gezin gedurende een twintigtal jaar genegeerd: nooit getelefoneerd, geen Kerstkaartjes gestuurd en de deur dichtgeslagen toen we bij haar aanbelden. Maar moeder vergeeft snel.
Het eerste wat we daar te zien kregen was een foto van Martine naast de Apollo-raket die naar de maan reisde destijds.En ik glimlachte in mezelf: Inderdaad the only way is up!