gedichten - achtergronden- roerselen
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
... 1326 lezers, doch ook zeven dagen, later ...
met dank aan
- sunset, eindelijk genezen? en
- lotte, zie ook pb
Op de topic 'Samen dichten, samen schrijven', opgestart door robbe,
wordt steeds rond een bepaald thema gewerkt.
Dezer dagen - tussen Sint-Niklaas en Kerstmis - zijn we toe aan het
thema 'Kind'.
Ik wou er een proza-stukje schrijven, met als titel 'mijn zorgenkind'.
-- Omdat ik zeven dagen deze topic hier niet meer bevoorraadde,
-- omdat het waarschijnlijk een lange tekst zal worden,
--omdat ik nog niet de techniek beheers om eenzelfde tekst op twee
verschillende topics te plaatsen,
.....
plaats ik hem daarom hier.
(dezelfde inleiding typte ik ook gisteravond, gevolgd door meer dan
twee uur typwerk aan de tekst zelf - bijna op het einde, ik weet niet
hoe of waarom, was plots alles WEG - daarom herbegin ik nu, en zal
nu en dan iets meteen doorsturen, en direct verder gaan, oke?)
- - - M I J N Z O R G E N K I N D - - -
Mijn oudste zoon, nu 45 jaar, is 'mijn' kind, doch ook mijn 'zorgenkind'.
Ik kan zeker drie boeken neerschrijven rond zijn persoon.
Hier wil ik het kort houden, met alleen wat sfeerbeelden van vroeger en nu.
Nog even vooraf. Op bepaalde momenten in mijn leven was de last on-
noemelijk zwaar. Ik herinner me nog gedachten, in de zin van: had ik
niet beter tien kinderen, allen zonder enige intellectuele bagage, doch
die gewoon meedraaien in de maatschappij en doen wat logischer-
wijze van hen wordt verwacht, ipv die ene zoon?
Zo ver kan een mens in zijn gedachten gedreven worden.
Zakelijk nu. Vóór de geboorte, bij een laatste controle, werd bij mijn
vrouw, albumine in de hoogste graad gemeten. Gevolg: direct bevallen.
Enkele uen na de bevalling, is ze in een coma gevallen van vier dagen.
Heeft dat er iets mee te maken? Weet het niet.
Na al wat men nu leest, zou ik zeggen dat J autistisch is; doch geen
enkele dokter, psycholoog, psychiater, ... heeft dat woord ooit uitge-
sproken. En J heeft nogal wat van die mensen bezig gehouden.
Enkele rariteiten.
-- Op 6-jarige leeftijd was hij 'verzot' op kleine autootjes. Vele bezoe-
kers brachten dan ook al eens een autootje mee. Die stonden op een
lange, lage kast; meer dan honderd. Wat wou J nu graag? Hij ging
even buiten; onderwijl verplaatsten we alle autootjes en namen er één
weg. Toen J terug binnen kwam, kon hij steeds, binnen de vijf seconden
zeggen welke auto er weg was.
-- In de lagere school kon hij vlot lezen, foutloos schrijven en rekenen.
Maar ... hij wist niet wat hij las en kon zijn rekenkunde niet toepassen.
Hoeveel is 7 maal 8? direct: 56
Een fles melk kost 8 frank; hoeveel kosten 7 flessen? geen antwoord.
--Later: van eerste jaar middelbare naar eerste jaar technisch-handel;
van eerste jaar technisch-handel, naar eerste jaar beroeps.
Uiteindelijk kon hij werken in een Beschuttende Werkplaats. Daar is hij
nu nog, en waarschijnlijk de beste werkkracht. Als ik hem bezig zie en
ik bedenk dat ik dat werk moet doen, ... het is om zot te worden.
Hij staat aan bandwerk, als eerste in de rij, en hij bepaalt het tempo:
uren na elkaar altijd dezelfde bewerking, en dat aan een soms hels
ritme. Ze eindigen om 16:40 uur. Als er veel werk is komen 's avonds
enkele ouders + vrijwilligers extra werk afmaken, van 17 tot 22 uur.
J vraagt dan aan de monitor of hij nog mag blijven doorwerken, in
ruil voor een dag verlof.
Nu kun je zeggen: dat zijn toch allemaal geen zaken om van een 'zor-
genkind' te spreken!
Neen, helemaal niet; het is allemaal karakterieel waar er niets mee is
aan te vangen: altijd moeten sussen en dreigen en verwittigen en aan-
moedigen en belonen en bang afwachten en ...er zijn geen werkwoor-
den genoeg.
- - - wordt direct vervolgd - - -
met dank aan
- sunset, eindelijk genezen? en
- lotte, zie ook pb
Op de topic 'Samen dichten, samen schrijven', opgestart door robbe,
wordt steeds rond een bepaald thema gewerkt.
Dezer dagen - tussen Sint-Niklaas en Kerstmis - zijn we toe aan het
thema 'Kind'.
Ik wou er een proza-stukje schrijven, met als titel 'mijn zorgenkind'.
-- Omdat ik zeven dagen deze topic hier niet meer bevoorraadde,
-- omdat het waarschijnlijk een lange tekst zal worden,
--omdat ik nog niet de techniek beheers om eenzelfde tekst op twee
verschillende topics te plaatsen,
.....
plaats ik hem daarom hier.
(dezelfde inleiding typte ik ook gisteravond, gevolgd door meer dan
twee uur typwerk aan de tekst zelf - bijna op het einde, ik weet niet
hoe of waarom, was plots alles WEG - daarom herbegin ik nu, en zal
nu en dan iets meteen doorsturen, en direct verder gaan, oke?)
- - - M I J N Z O R G E N K I N D - - -
Mijn oudste zoon, nu 45 jaar, is 'mijn' kind, doch ook mijn 'zorgenkind'.
Ik kan zeker drie boeken neerschrijven rond zijn persoon.
Hier wil ik het kort houden, met alleen wat sfeerbeelden van vroeger en nu.
Nog even vooraf. Op bepaalde momenten in mijn leven was de last on-
noemelijk zwaar. Ik herinner me nog gedachten, in de zin van: had ik
niet beter tien kinderen, allen zonder enige intellectuele bagage, doch
die gewoon meedraaien in de maatschappij en doen wat logischer-
wijze van hen wordt verwacht, ipv die ene zoon?
Zo ver kan een mens in zijn gedachten gedreven worden.
Zakelijk nu. Vóór de geboorte, bij een laatste controle, werd bij mijn
vrouw, albumine in de hoogste graad gemeten. Gevolg: direct bevallen.
Enkele uen na de bevalling, is ze in een coma gevallen van vier dagen.
Heeft dat er iets mee te maken? Weet het niet.
Na al wat men nu leest, zou ik zeggen dat J autistisch is; doch geen
enkele dokter, psycholoog, psychiater, ... heeft dat woord ooit uitge-
sproken. En J heeft nogal wat van die mensen bezig gehouden.
Enkele rariteiten.
-- Op 6-jarige leeftijd was hij 'verzot' op kleine autootjes. Vele bezoe-
kers brachten dan ook al eens een autootje mee. Die stonden op een
lange, lage kast; meer dan honderd. Wat wou J nu graag? Hij ging
even buiten; onderwijl verplaatsten we alle autootjes en namen er één
weg. Toen J terug binnen kwam, kon hij steeds, binnen de vijf seconden
zeggen welke auto er weg was.
-- In de lagere school kon hij vlot lezen, foutloos schrijven en rekenen.
Maar ... hij wist niet wat hij las en kon zijn rekenkunde niet toepassen.
Hoeveel is 7 maal 8? direct: 56
Een fles melk kost 8 frank; hoeveel kosten 7 flessen? geen antwoord.
--Later: van eerste jaar middelbare naar eerste jaar technisch-handel;
van eerste jaar technisch-handel, naar eerste jaar beroeps.
Uiteindelijk kon hij werken in een Beschuttende Werkplaats. Daar is hij
nu nog, en waarschijnlijk de beste werkkracht. Als ik hem bezig zie en
ik bedenk dat ik dat werk moet doen, ... het is om zot te worden.
Hij staat aan bandwerk, als eerste in de rij, en hij bepaalt het tempo:
uren na elkaar altijd dezelfde bewerking, en dat aan een soms hels
ritme. Ze eindigen om 16:40 uur. Als er veel werk is komen 's avonds
enkele ouders + vrijwilligers extra werk afmaken, van 17 tot 22 uur.
J vraagt dan aan de monitor of hij nog mag blijven doorwerken, in
ruil voor een dag verlof.
Nu kun je zeggen: dat zijn toch allemaal geen zaken om van een 'zor-
genkind' te spreken!
Neen, helemaal niet; het is allemaal karakterieel waar er niets mee is
aan te vangen: altijd moeten sussen en dreigen en verwittigen en aan-
moedigen en belonen en bang afwachten en ...er zijn geen werkwoor-
den genoeg.
- - - wordt direct vervolgd - - -
Laatst gewijzigd door denook op 11 dec 2007, 17:04, 2 keer totaal gewijzigd.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
direct vervolg
Vroeger, tussen zijn 15 en 30 jaar liep J weg - overal. Als er
iets mis liep, hoe klein ook, was hij weg: één, twee, drie dagen,
soms in ijskoude wintertijd. Ik ben hem zeker meer dan 15 keer
gaan aangeven bij de politie, en ik moet zeggen: dat helpt.
Dan krijg je bv na drie dagen, midden in de nacht, een telefoon-
tje van de politie van Brugge. (Wij zijn van Brabant, wel te ver-
staan.)
"Meneer, maak je niet ongerust, we zagen je zoon vannacht op
het stationsplein en hebben hem meegnomen. Kom hem gerust
morgen maar halen."
Had ik hem niet aangegeven, dan hadden de mensen hem niet mee-genomen; hij deed immers niets verkeerd - dank je wel politie.
Zijn hobby's, (als ik ze zo mag noemen), maar dan wel alles
overheersend:
--- kermissen en botsauto's
--- plaatselijke toneelvoorstellingen
--- pop- en lichte muziek
--- jongens van 6 - 12 jaar
- Kermissen en botsauto's: als het kan ieder weekend!
Een bepaald jaar heeft hij zijn lievelingsbotsauto's een
ganse zomer gevolgd - overal in Vlaanderen.
Treinen, bussen, trams, allemaal geen probleem.
Ik denk dat hij de uurregeling van vele treinen en bussen
gewoon uit het hoofd kent.
Maar elke zaterdag en zondag is het hier toch van ... waar
zou J nu zijn? haalde hij de laatste trein? Ik weet nu gewoon-
lijk ook niet meer waar hij precies heen gaat.
Ik weet wel dat hij dit jaar bv. vijfmaal de oktoberkermis
in Oostende aandeed.
- Toneelvoorstellingen.
Alle voorstellingen uit de regio tracht hij bij te wonen, in zover
het te combineren valt met de kermissen. Dat is gewoonlijk geen
probleem: zomer- kermis // winter - toneel.
Speelt een vereniging vijf avonden hetzelfde stuk, dan gaat hij
er vijf avonden heen; gewoonlijk in kleine plaatselijke zaaltjes,
waar ik hem dan telkens 's avonds laat moet oppikken. Hij wil
ook altijd als laatste de zaal of bijhorend café verlaten.
- Pop- en lichte muziek.
Als in de auto de radio aanstaat, kan hij bijna altijd, na de eerste
noten van een song, de zanger, titel en opnameperiode geven.
- Jongens van 6 - 12 jaar.
Overal probeert hij jongens aan te spreken, altijd met dezelfde
vraag:"hoor je graag muziek? welke muziek? Ik zal een plaatje
voor u aanvragen, opnemen, en dan doorsturen. Waar woon je?"
Alles totaal onschuldig en daar blijft het ook steeds bij.
Hij vraagt dan bij alle mogelijke zenders plaatjes aan - neemt
die op op een bandje - stuurt ze op, of brengt ze aan huis.
Dat is en obsessie, die niemand hem kan afleren.
Een paar waargebeurde feiten, als illustratie hiervan:
... wordt direct vervolgd ...
Vroeger, tussen zijn 15 en 30 jaar liep J weg - overal. Als er
iets mis liep, hoe klein ook, was hij weg: één, twee, drie dagen,
soms in ijskoude wintertijd. Ik ben hem zeker meer dan 15 keer
gaan aangeven bij de politie, en ik moet zeggen: dat helpt.
Dan krijg je bv na drie dagen, midden in de nacht, een telefoon-
tje van de politie van Brugge. (Wij zijn van Brabant, wel te ver-
staan.)
"Meneer, maak je niet ongerust, we zagen je zoon vannacht op
het stationsplein en hebben hem meegnomen. Kom hem gerust
morgen maar halen."
Had ik hem niet aangegeven, dan hadden de mensen hem niet mee-genomen; hij deed immers niets verkeerd - dank je wel politie.
Zijn hobby's, (als ik ze zo mag noemen), maar dan wel alles
overheersend:
--- kermissen en botsauto's
--- plaatselijke toneelvoorstellingen
--- pop- en lichte muziek
--- jongens van 6 - 12 jaar
- Kermissen en botsauto's: als het kan ieder weekend!
Een bepaald jaar heeft hij zijn lievelingsbotsauto's een
ganse zomer gevolgd - overal in Vlaanderen.
Treinen, bussen, trams, allemaal geen probleem.
Ik denk dat hij de uurregeling van vele treinen en bussen
gewoon uit het hoofd kent.
Maar elke zaterdag en zondag is het hier toch van ... waar
zou J nu zijn? haalde hij de laatste trein? Ik weet nu gewoon-
lijk ook niet meer waar hij precies heen gaat.
Ik weet wel dat hij dit jaar bv. vijfmaal de oktoberkermis
in Oostende aandeed.
- Toneelvoorstellingen.
Alle voorstellingen uit de regio tracht hij bij te wonen, in zover
het te combineren valt met de kermissen. Dat is gewoonlijk geen
probleem: zomer- kermis // winter - toneel.
Speelt een vereniging vijf avonden hetzelfde stuk, dan gaat hij
er vijf avonden heen; gewoonlijk in kleine plaatselijke zaaltjes,
waar ik hem dan telkens 's avonds laat moet oppikken. Hij wil
ook altijd als laatste de zaal of bijhorend café verlaten.
- Pop- en lichte muziek.
Als in de auto de radio aanstaat, kan hij bijna altijd, na de eerste
noten van een song, de zanger, titel en opnameperiode geven.
- Jongens van 6 - 12 jaar.
Overal probeert hij jongens aan te spreken, altijd met dezelfde
vraag:"hoor je graag muziek? welke muziek? Ik zal een plaatje
voor u aanvragen, opnemen, en dan doorsturen. Waar woon je?"
Alles totaal onschuldig en daar blijft het ook steeds bij.
Hij vraagt dan bij alle mogelijke zenders plaatjes aan - neemt
die op op een bandje - stuurt ze op, of brengt ze aan huis.
Dat is en obsessie, die niemand hem kan afleren.
Een paar waargebeurde feiten, als illustratie hiervan:
... wordt direct vervolgd ...
Laatst gewijzigd door denook op 11 dec 2007, 17:09, 1 keer totaal gewijzigd.
-
denook - Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
- Locatie: Vlaams-Brabant
direct vervolg
- Hij spreekt op zaterdag een jongen aan op de kermis van Eeklo.
De ouders van het ventje zien dat, zijn er niet gerust in, roepen
de kleine bij zich en vertrekken. J kan nog juist vragen; "kom
je morgen terug?" "Neen, morgen gaan we naar Bokrijk".
Wie staat er 's anderendaags aan de ingang van Bokrijk te wach-
ten? Inderdaad! De ouders merken hem weer op en roepen er de
politie bij. Resultaat: geen. J heeft niets misdaan.
- J ziet op de kermis in Zelzate een andere jongen, doch kent
alleen nog maar zijn naam, als de ouders hem wegroepen en
vertrekken.
In die periode mocht J één weekend op twee bij zijn grootmoeder
slapen. (Mijn vrouw was op 34-jarige leeftijd overleden en de
grootmoeder wou zich zoveel mogelijk over J ontfermen)
Volgende zaterdag belt J, na opzoeken in telefoonboek van
iemand met de naam van het jongetje uit Zelzate, naar het
gezochte nummer. Hij komt bij de grootvader van de jongen
terecht, die hem het nummer van zijn zoon geeft. J belt dit
nummer en vraagt aan de vader of hij x kan spreken.
De man antwoordt: "ik zal hem even roepen, wie is het aub?"
J slaat in paniek en legt de hoorn neer.
Vanaf dat ogenblik, om de veertien dagen, belt hij zaterdag-
nacht steeds hetzelfde nummer; in de hoop dat de kleine x
eens zelf zal opnemen. De mensen raken in alle staten; al die
telefoons, midden in de nacht, en dan neerleggen. Uiteindelijk
schakelen zij de RTT en de politie in om de telefoons te achter-
halen. Die zien dat alle telefoons komen van mevrouw H
(- 84 jaar-), uit O. Iederen in O kent J. De politie gaat dan ook
niet naar mevr. H, doch komt naar mij; ... het zal wel iets met
J te maken hebben.
Ik heb de mensen zelf opgebeld - een afspraak gemaakt - een
deftig geschenk meegenomen - alles trachten uit te leggen.
Dat volstond voor de mensen, als de telefoontjes maar stopten!
Voel je een beetje de sfeer aan? En nu?
Wel, hij is nu 45 jaar, zoals hoger vermeld.
Hij woont in onze buurt, in een gezinsvervangend tehuis.
Ook daar zijn er regelmatig problemen en moet er bijgestuurd
worden of nieuwe afspraken gemaakt.
Tientallen kleine gewoontes heeft hij, die allemaal ritueel moeten
terug komen - nooit ontbreken.
Een voorbeeldje.
Elke zaterdag neem ik hem mee naar mijn gewezen schoonmoe-
der (= de grootmoeder van daarnet). Het mens woont in een
home en wordt in januari 100 jaar. Ik pik J vooraf op bij zijn
broer, en vandaar gaan we samen naar de home. Ik heb ooit,
lang geleden, een paar 'Prince Fourré' koeken meegenomen
voor J, voor bij de koffie aldaar.
Welnu, ook al spaart grootmoeder voor J de voorbije week alle
lekkers, en heeft hij ongeveer 45 minuten nodig om dat alles
op te eten; er moeten altijd de twee 'prinsekoeken' zijn, zoals
hij ze noemt.
Ik moet voor mezelf alle trucjes uitvinden om ze niet te verge-
ten. Kom ik toch zonder koeken aan, dan gaat er niets meer, ...
tenzij terugrijden naar Asse.
Mag ik eindigen? Ik word moe.
groeten in vriendschap - -vader denook- -
- Hij spreekt op zaterdag een jongen aan op de kermis van Eeklo.
De ouders van het ventje zien dat, zijn er niet gerust in, roepen
de kleine bij zich en vertrekken. J kan nog juist vragen; "kom
je morgen terug?" "Neen, morgen gaan we naar Bokrijk".
Wie staat er 's anderendaags aan de ingang van Bokrijk te wach-
ten? Inderdaad! De ouders merken hem weer op en roepen er de
politie bij. Resultaat: geen. J heeft niets misdaan.
- J ziet op de kermis in Zelzate een andere jongen, doch kent
alleen nog maar zijn naam, als de ouders hem wegroepen en
vertrekken.
In die periode mocht J één weekend op twee bij zijn grootmoeder
slapen. (Mijn vrouw was op 34-jarige leeftijd overleden en de
grootmoeder wou zich zoveel mogelijk over J ontfermen)
Volgende zaterdag belt J, na opzoeken in telefoonboek van
iemand met de naam van het jongetje uit Zelzate, naar het
gezochte nummer. Hij komt bij de grootvader van de jongen
terecht, die hem het nummer van zijn zoon geeft. J belt dit
nummer en vraagt aan de vader of hij x kan spreken.
De man antwoordt: "ik zal hem even roepen, wie is het aub?"
J slaat in paniek en legt de hoorn neer.
Vanaf dat ogenblik, om de veertien dagen, belt hij zaterdag-
nacht steeds hetzelfde nummer; in de hoop dat de kleine x
eens zelf zal opnemen. De mensen raken in alle staten; al die
telefoons, midden in de nacht, en dan neerleggen. Uiteindelijk
schakelen zij de RTT en de politie in om de telefoons te achter-
halen. Die zien dat alle telefoons komen van mevrouw H
(- 84 jaar-), uit O. Iederen in O kent J. De politie gaat dan ook
niet naar mevr. H, doch komt naar mij; ... het zal wel iets met
J te maken hebben.
Ik heb de mensen zelf opgebeld - een afspraak gemaakt - een
deftig geschenk meegenomen - alles trachten uit te leggen.
Dat volstond voor de mensen, als de telefoontjes maar stopten!
Voel je een beetje de sfeer aan? En nu?
Wel, hij is nu 45 jaar, zoals hoger vermeld.
Hij woont in onze buurt, in een gezinsvervangend tehuis.
Ook daar zijn er regelmatig problemen en moet er bijgestuurd
worden of nieuwe afspraken gemaakt.
Tientallen kleine gewoontes heeft hij, die allemaal ritueel moeten
terug komen - nooit ontbreken.
Een voorbeeldje.
Elke zaterdag neem ik hem mee naar mijn gewezen schoonmoe-
der (= de grootmoeder van daarnet). Het mens woont in een
home en wordt in januari 100 jaar. Ik pik J vooraf op bij zijn
broer, en vandaar gaan we samen naar de home. Ik heb ooit,
lang geleden, een paar 'Prince Fourré' koeken meegenomen
voor J, voor bij de koffie aldaar.
Welnu, ook al spaart grootmoeder voor J de voorbije week alle
lekkers, en heeft hij ongeveer 45 minuten nodig om dat alles
op te eten; er moeten altijd de twee 'prinsekoeken' zijn, zoals
hij ze noemt.
Ik moet voor mezelf alle trucjes uitvinden om ze niet te verge-
ten. Kom ik toch zonder koeken aan, dan gaat er niets meer, ...
tenzij terugrijden naar Asse.
Mag ik eindigen? Ik word moe.
groeten in vriendschap - -vader denook- -
-
gustilpe - Lid geworden op: 04 okt 2007, 20:52
- Locatie: vlaams brabant
beste Denook,
dat het zo erg was wist ik ook niet, hoe hou je dat vol? Dat is een bovenmenselijke opgave voor jou. Ik heb een schoondochter die werkt in een gezinsvervangend tehuis als opvoedster, soms vertelt ze wel eens over "haar gasten" zonder namen te noemen, maar zo'n verhaal als van J. nog nooit gehoord. Je kan toch nooit gerust zijn? Ik wens je heel veel moed om dit te kunnen vol houden.
groetjes,
gustilpe
dat het zo erg was wist ik ook niet, hoe hou je dat vol? Dat is een bovenmenselijke opgave voor jou. Ik heb een schoondochter die werkt in een gezinsvervangend tehuis als opvoedster, soms vertelt ze wel eens over "haar gasten" zonder namen te noemen, maar zo'n verhaal als van J. nog nooit gehoord. Je kan toch nooit gerust zijn? Ik wens je heel veel moed om dit te kunnen vol houden.
groetjes,
gustilpe
Laatst gewijzigd door gustilpe op 11 dec 2007, 21:33, 1 keer totaal gewijzigd.
vriendschap is het kostbaarste geschenk!
-
Robol - Lid geworden op: 25 dec 2004, 14:48
- Locatie: Beringen
Inderdaad, het grijpt je aan.lotte schreef:Ik krijg nu geen woorden op papier gezet.
lotte
Men kan zich moeilijk verplaatsen in de denkwereld van deze jongen.
Beste vriend denook, zonder een sterke, begrijpende geest ga je er onderdoor. Jij hebt die alleszins.Maar geef nooit op...
mvg
Robbe
walk on with hope in your heart
And you'll never walk alone...
And you'll never walk alone...
-
bo'ke - Lid geworden op: 28 apr 2007, 19:47
Beste Denook,
Zoals ik ooit al eens opmerkte, ben je een sterk persoon.
Een pervasieve stoornis bij een kind zet een domper op het leven van hemzelf maar misschien nog meer op diegenen die van hem houden.
Het roept, ho zo veel emoties en vragen op. En eigenlijk moet je meer geven dan wat men voor mogelijk acht.
Ik wens je mijn gemeende respect met de
manier hoe je er altijd bent voor jouw zoon.
bo
Zoals ik ooit al eens opmerkte, ben je een sterk persoon.
Een pervasieve stoornis bij een kind zet een domper op het leven van hemzelf maar misschien nog meer op diegenen die van hem houden.
Het roept, ho zo veel emoties en vragen op. En eigenlijk moet je meer geven dan wat men voor mogelijk acht.
Ik wens je mijn gemeende respect met de
manier hoe je er altijd bent voor jouw zoon.
bo
'zalig druk' heb ik het en ik geniet ervan
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
dus minder vrije tijd om te dichten en toch : ik geniet ervan
'zalig genieten'
.
-
Bosrankje - Lid geworden op: 20 dec 2005, 20:42
- Locatie: Antwerpen
Vader denook,
Minstens drie bladzijden zou ik nu zonder te stoppen
kunnen schrijven maar wat heeft het voor zin ?
Over mijn ervaring met autistische kinderen spreken ?
Elk wezen is anders. De symptomen lijken op elkaar
maar de persoonlijkheid van elk kind maakt de diagnose
zo moeilijk !
Je zoon is al 45 jaar oud. Ik heb veel positieve resultaten
gezien maar het was meestal met jonge kinderen.
Ik spreek niet over genezen maar gewoon helpen.
Dat soort ritueel waarover je spreekt (met de Prince
Fourré etc...) is gewoon een houvast dat ze nodig hebben
om gerustgesteld te worden want je moet niet vergeten
dat ze in een heel grote angst leven...alles wat onverwachts
gebeurt is voor hen schrikwekkend !!!
Moeder Bosrankje wil gewoon aan vader denook zeggen :
doe zo verder, hou vol want alles heeft een reden en zoals
met alles in ons leven doe wat je kunt maar denk ook aan
jezelf en volgens wat je verteld hebt, je bent heel goed bezig !
Welgemeende lieve groetjes in vriendschap van Alter en Rankje
Ik hou van het leven en geloof in de mensen !
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
Schrijven is als vrijen met de schoonheid van
woord en zin.....
-
ria - Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
- Locatie: waar het goed is om wonen...
H. goede vriend, ik heb geen woorden
voor deze nooit aflatende zorg,
voor deze grote vaderliefde.
Je hebt het zoveel jaren alleen gedaan,
gelukkig heb je nu Martha,
ook al blijft het jouw zoon,
zij zal zeker naast en met jou staan.
Je deed en doet dit op een heel bijzondere manier,
naast alle andere verantwoordelijkheden. Ik heb er ontzag voor.
Ik wens je gezondheid en sterkte om dit te kunnen volhouden,
en de vriendschap van je vrienden hier als lichtpuntjes.
ria
voor deze nooit aflatende zorg,
voor deze grote vaderliefde.
Je hebt het zoveel jaren alleen gedaan,
gelukkig heb je nu Martha,
ook al blijft het jouw zoon,
zij zal zeker naast en met jou staan.
Je deed en doet dit op een heel bijzondere manier,
naast alle andere verantwoordelijkheden. Ik heb er ontzag voor.
Ik wens je gezondheid en sterkte om dit te kunnen volhouden,
en de vriendschap van je vrienden hier als lichtpuntjes.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.
-
hilde m - Lid geworden op: 19 feb 2007, 07:49
- Locatie: puurs 2870
denook,
je verhaal heeft me diep geraakt,
ik vind hier geen troostende woorden voor,
maar mag ik mijn waardering uiten
voor de begripvolle vader die je bent voor je zoon.
Ik las onlangs een heel mooi gedicht van Joseph Avers
graag schrijf ik het hier voor je neer :
Ogen
In deze ogen
welke onrust, welk verlangen, welke driften
van remloos bloed
in dit lichaam
welke zon
schittert op het pulseren van worstelende gevoelens
in dit hart
welk hunkeren naar wat eenzaamheid
verdrijven kan
en een beminde om dwaas, wanhopig
lief te hebben
in dit kind
welke aanraking, welke uitbarsting
van frisse energie, van ongetemd natuurschoon
dat jij en ik opeens, onverklaarbaar, achterlieten
in de onstuimige wording
van bezadigd ouderpaar. Onherroepelijk
lijkt thans de jeugd die wij verruilden
voor dit jonge wezen; stil vrees ik :
ook dit is een kind
van de rekening.
En toch,
welk immens herkenbaar deel
ligt van jou en mij versmolten
in deze ogen.
je verhaal heeft me diep geraakt,
ik vind hier geen troostende woorden voor,
maar mag ik mijn waardering uiten
voor de begripvolle vader die je bent voor je zoon.
Ik las onlangs een heel mooi gedicht van Joseph Avers
graag schrijf ik het hier voor je neer :
Ogen
In deze ogen
welke onrust, welk verlangen, welke driften
van remloos bloed
in dit lichaam
welke zon
schittert op het pulseren van worstelende gevoelens
in dit hart
welk hunkeren naar wat eenzaamheid
verdrijven kan
en een beminde om dwaas, wanhopig
lief te hebben
in dit kind
welke aanraking, welke uitbarsting
van frisse energie, van ongetemd natuurschoon
dat jij en ik opeens, onverklaarbaar, achterlieten
in de onstuimige wording
van bezadigd ouderpaar. Onherroepelijk
lijkt thans de jeugd die wij verruilden
voor dit jonge wezen; stil vrees ik :
ook dit is een kind
van de rekening.
En toch,
welk immens herkenbaar deel
ligt van jou en mij versmolten
in deze ogen.
zeg niet het glas is halfleeg, zeg het is nog halfvol.
-
Johana-Maria - Lid geworden op: 14 jun 2005, 17:38
- Locatie: LEUVEN
Denook,
geen woorden voor je diepgaand levensverhaal!
Toch iets ,
soms heb ik het moeilijk met het "Onze Vader" -
niet voor mezelf, want ik had een pracht van een vader
die ik aanbad - maar voor zoveel kinderen die
niet echt een goede vader hebben.
Hoe kunnen die dan God Vader noemen????
dacht ik altijd.
Maar na het lezen van jou ontroerend verhaal ,
ja nu kan ik het beter aanvaarden dat men God
Vader noemt naar het voorbeeld van ZOVEEL
GOEDE VADERS ZOALS JIJ.
DANKJEWEL DENOOK
johanamaria
geen woorden voor je diepgaand levensverhaal!
Toch iets ,
soms heb ik het moeilijk met het "Onze Vader" -
niet voor mezelf, want ik had een pracht van een vader
die ik aanbad - maar voor zoveel kinderen die
niet echt een goede vader hebben.
Hoe kunnen die dan God Vader noemen????
dacht ik altijd.
Maar na het lezen van jou ontroerend verhaal ,
ja nu kan ik het beter aanvaarden dat men God
Vader noemt naar het voorbeeld van ZOVEEL
GOEDE VADERS ZOALS JIJ.
DANKJEWEL DENOOK
johanamaria
"DE WEG NAAR BINNEN, IS DE LANGSTE WEG."
-
Tilly - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
- Locatie: aan het bos van den baron
Hallo denook,
Je schreef:
Net zoals visje kan ik ook zeggen: Ja beste, ik voel ook die sfeer en begrijp ook heel goed dat je "moe" bent, maar nooit uitgepraat geraakt, want er is nog zo ontzettend veel meer.
Tilly, moeder van ...
Je schreef:
- "Mag ik eindigen? Ik word moe.
groeten in vriendschap - -vader denook- -"
Net zoals visje kan ik ook zeggen: Ja beste, ik voel ook die sfeer en begrijp ook heel goed dat je "moe" bent, maar nooit uitgepraat geraakt, want er is nog zo ontzettend veel meer.
Tilly, moeder van ...