Afdwalen (kolder, deel I)
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Surrogaat-sportgekken vindt je overal, zélfs op campings. ................................................... Ik wou ze geen affront aandoen... Na dertien jaar trouwe dienst heb ik die kimono ook aan de haak gehangen...
TLL
TLL
Laatst gewijzigd door telloorlekker op 21 apr 2004, 19:11, 1 keer totaal gewijzigd.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
[quote="telloorlekker"]Surrogaat-sportgekken vindt je overal, zélfs op campings. Neem mij nou; mijn eerste ziekte... volleyball. Dat het ploegske rond het net draait en zo een walsje naar achter maakt om de smasjer ook een kans te geven werd mij niet in dank afgenomen. Zo'n lange slungel hoort nu eenmaal bij het net, da's ene die kan blocken. Laat mij de opzet doen en gegarandeerd dat er dan heibel ontstaat op het pleintje achter onze competitie. Eén opslag volstaat om ze daar met twee ballen te laten matchen... Resultaat : het reservebankje was meestal door mezelf bezet, mocht alleen nog meedoen als er teweinig geblockt werd en we bijna in de rode cijfers belandden. Adieu, vaarwel dat fingerspitzengefühl.
Mijn daaropvolgend virus : boksen. In de ring hé, niet achter die houten spondes, waar menige fopspeenzuigeling z'n jeugdjaren volbracht. Nee, een volwaardige dans-om-de-bom, tussen die touwringen. Maar uiteindelijk heb ik het daar slechts uitgehouden tot een eerste stoot onder de gordel. Na veertien dagen was mijn kaars uit, zelfs een gong kwam er niet meer aan te pas. Knock-out nog voor de eerste ronde. Die me dat gefikst had hoefde nadien ook niet meer, hij vond dat ik niet sportief genoeg was om dat als een ongelukje te ervaren. Ik had hem nadien een lel uitgedeeld die hij jaren nadien nog indachtig was; en die keer was het geen lel onder de gordel. Maar niet getreurd, er zijn er nog...
Ik dus op de tatami mét badjas ! Die beginperiode bij de judo, dat was nog een ervaring extra. Er bestond toen nog geen judoverbond of coatching of wat voor verzorgingsplagiaat in die oosterse vechtsport. Ieder was op zichzelf toegewezen en moest het reglement maar uit de boekjes. Nochthans had de vereniging waar ik toetrad een unicum in de judogeschiedenis. Een heuse tatami was toenertijd kwasie onbetaalbaar en dus vonden we (we waren tenslotte al met meer dan vijftig gegadigden) een zelfverzonnen mat uit. Ja, mat... de eerste weken was het binnengoed (zagemeel) zeer zacht en de jutte-overtrek flueel, maar als je bijna dagdagelijks er overheen loopt en de valtechnieken tracht te beheersen merk je nauwelijks nog de metamorfose die dergelijke constructie achterlaat. Blootvoets op een zolderruimte in de winter, én zonder verwarming... we werden gehard; én ook onze mat. Na één seizoen merkte men nog nauwelijks het verschil tussen de planchée en onze oefenmat. Dat werd ons wel kwalijk genomen door opkomende clubkes die -bij wijze van vriendschapsverband- even bij ons kwamen trainen. Als er competitie was wonnen wij altijd, maar dat staken die anderen dan op onze "mat" die zgn. niet reglementair was. Nee, hun weke voetjes en ongeharde spartaanse opvoeding... maar 't mocht niet baten. Winnen wél, maar niet officieel ! De slappelingen. Wij hadden toch geen schaafwonden, splinters, kneuzingen, zere ruggen e.d. uitvluchten ? Waarom dan zij wél ? Juist, wij werden opgeleid als echte Samourai, zij enkel als "watjes". Wij werden niet in de watten gelegd, wij hadden het geld niet... Pas toen we een demonstratie mochten bijwonen met de toen kersverse wereldkampioen Anton Geesinck kwam er een kentering in ons judogezelschap. Die demonstratie zal me echter nog lang heugen. Wij konden wel tegen een stootje, onze "mat" had daar wel voor gezorgd. Of we nu op betontegels vielen of op een planken vloer, een tatami was wél een luxebed daartegen. Dat het mocht, wordt nu nog betwist, maar ikke -met mijn gele band- werd door Anton uitgekozen om een "osotomi" te doen. Uitgerekend ik; bijna de zwaarste én de langste uit de hoop. Nu was Anton ook geen kleine jongen... Kun je nagaan wat een knal het gaf als je van twee hoog op zo'n tatami neerkomt. En iedereen maar bezorgd om de kwaliteit van die mat... naar mij werd nadien niet omgekeken. Toegegeven, die valtechnieken hadden toch nog voor iéts gediend... Heb er nadien nog héél veel plezier aan beleefd. Dat ik het nooit zover geschopt heb als een aantal uit de club kwam door een tragische samenloop van omstandigheden. Mijn twee maten, van dezelfde gewichtsklasse, verloren kort na mekaar het leven in verschillende omstandigheden. Alléén trainen met een lagere klasse mocht, maar niet in competitie... En een gele gordel, die een zwarte "eerste dan" vloert is ook geen zicht, dus ben ik ook daar maar opgestapt... Ik wou ze geen affront aandoen... Na dertien jaar trouwe dienst heb ik die kimono ook aan de haak gehangen...
TLL[/quote]
Er is precies iets mis met het "klokje"... ZMj stond laatst en 't was mijn tekst... !?
Mijn daaropvolgend virus : boksen. In de ring hé, niet achter die houten spondes, waar menige fopspeenzuigeling z'n jeugdjaren volbracht. Nee, een volwaardige dans-om-de-bom, tussen die touwringen. Maar uiteindelijk heb ik het daar slechts uitgehouden tot een eerste stoot onder de gordel. Na veertien dagen was mijn kaars uit, zelfs een gong kwam er niet meer aan te pas. Knock-out nog voor de eerste ronde. Die me dat gefikst had hoefde nadien ook niet meer, hij vond dat ik niet sportief genoeg was om dat als een ongelukje te ervaren. Ik had hem nadien een lel uitgedeeld die hij jaren nadien nog indachtig was; en die keer was het geen lel onder de gordel. Maar niet getreurd, er zijn er nog...
Ik dus op de tatami mét badjas ! Die beginperiode bij de judo, dat was nog een ervaring extra. Er bestond toen nog geen judoverbond of coatching of wat voor verzorgingsplagiaat in die oosterse vechtsport. Ieder was op zichzelf toegewezen en moest het reglement maar uit de boekjes. Nochthans had de vereniging waar ik toetrad een unicum in de judogeschiedenis. Een heuse tatami was toenertijd kwasie onbetaalbaar en dus vonden we (we waren tenslotte al met meer dan vijftig gegadigden) een zelfverzonnen mat uit. Ja, mat... de eerste weken was het binnengoed (zagemeel) zeer zacht en de jutte-overtrek flueel, maar als je bijna dagdagelijks er overheen loopt en de valtechnieken tracht te beheersen merk je nauwelijks nog de metamorfose die dergelijke constructie achterlaat. Blootvoets op een zolderruimte in de winter, én zonder verwarming... we werden gehard; én ook onze mat. Na één seizoen merkte men nog nauwelijks het verschil tussen de planchée en onze oefenmat. Dat werd ons wel kwalijk genomen door opkomende clubkes die -bij wijze van vriendschapsverband- even bij ons kwamen trainen. Als er competitie was wonnen wij altijd, maar dat staken die anderen dan op onze "mat" die zgn. niet reglementair was. Nee, hun weke voetjes en ongeharde spartaanse opvoeding... maar 't mocht niet baten. Winnen wél, maar niet officieel ! De slappelingen. Wij hadden toch geen schaafwonden, splinters, kneuzingen, zere ruggen e.d. uitvluchten ? Waarom dan zij wél ? Juist, wij werden opgeleid als echte Samourai, zij enkel als "watjes". Wij werden niet in de watten gelegd, wij hadden het geld niet... Pas toen we een demonstratie mochten bijwonen met de toen kersverse wereldkampioen Anton Geesinck kwam er een kentering in ons judogezelschap. Die demonstratie zal me echter nog lang heugen. Wij konden wel tegen een stootje, onze "mat" had daar wel voor gezorgd. Of we nu op betontegels vielen of op een planken vloer, een tatami was wél een luxebed daartegen. Dat het mocht, wordt nu nog betwist, maar ikke -met mijn gele band- werd door Anton uitgekozen om een "osotomi" te doen. Uitgerekend ik; bijna de zwaarste én de langste uit de hoop. Nu was Anton ook geen kleine jongen... Kun je nagaan wat een knal het gaf als je van twee hoog op zo'n tatami neerkomt. En iedereen maar bezorgd om de kwaliteit van die mat... naar mij werd nadien niet omgekeken. Toegegeven, die valtechnieken hadden toch nog voor iéts gediend... Heb er nadien nog héél veel plezier aan beleefd. Dat ik het nooit zover geschopt heb als een aantal uit de club kwam door een tragische samenloop van omstandigheden. Mijn twee maten, van dezelfde gewichtsklasse, verloren kort na mekaar het leven in verschillende omstandigheden. Alléén trainen met een lagere klasse mocht, maar niet in competitie... En een gele gordel, die een zwarte "eerste dan" vloert is ook geen zicht, dus ben ik ook daar maar opgestapt... Ik wou ze geen affront aandoen... Na dertien jaar trouwe dienst heb ik die kimono ook aan de haak gehangen...
TLL[/quote]
Er is precies iets mis met het "klokje"... ZMj stond laatst en 't was mijn tekst... !?
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Dat je dikke kuiten krijgt van het fietsen, weet menige forumbezoeker hier maar al te best; maar dat je van 't pezen dikke vingers krijgt, wist ik voor een week nog niet. En uitgerekend die langste, die voor menig onkuis gebaar dienst doet is verdikt. Al veertien dagen zoek ik heel de pharmacie af om die kwaal te bestrijden. Viagra kent men wél om te verstijven en verdikken, maar een tegenremedie... bestaat die wel ? De laatste schieting was evenwel een marteling. Kon zonder die vinger geen pees trekken; met wijs- en ringvinger mikken is ook geen sinecure. Je wijkt af van de geplande route en dan vliegt het projectiel in een onduidende baan door het zwerk. Gelukkiglijk heb ik nog een "drievingerhandschoen" van Archerie. Dat leren omkapsel verzacht de omstandigheid. Dit heeft wél het voordeel dat je iets straffer aan die pees trekt met tot gevolg dat het projectiel dubbel zo hoog vliegt dan voordien zonder. Het "voze" gevoel blijft echter wél in het vingertopje achter. Het is een rare gewaarwording, net of je pas met wintertenen hebt gezeten... maar zelf ben ik geen gehandicapte op dat vlak. Voor voetschilderen of typen met m'n tenen ben ik niet in de wieg gelegd. Nu ik constant met die slapende vingertop op dit keyboard tokkel moet ik dubbel oppassen er niet naast te kloppen. Je voelt die toetsen maar matig en 't is net of je slechts met vier vingers aan het typen bent. Zou een tik met een hamer, op dit lichaamsdeel de uitkomst bieden ? Men zegt toch dat wanneer je ergens pijn hebt, dat ongemak kunt verzachten door elders een nieuwe kwelling te doen ontstaan...
-
Tilly - Moderator SeniorenNet
- Lid geworden op: 24 dec 2002, 15:35
- Locatie: aan het bos van den baron
Op verzoek van enkele leden van onze "kolderbrigade" meer bepaald Zandmannetje zelf en Kwezel, wordt deze topic afgesloten.
Het was puur genot om de talenten aan het werk te zien.
Dank aan Zandmannetje, Kwezel, Telloorlekker Dorus en Ed, de grote "tenoren" van Afdwalen (kolder).
Ik hoop dat er nog veel zulke topics op ons SeniorenNet kunnen groeien.
Er is inmiddels een vervolg op deze topic te lezen:
AFDWALEN (kolder) DEEL II
Het was puur genot om de talenten aan het werk te zien.
Dank aan Zandmannetje, Kwezel, Telloorlekker Dorus en Ed, de grote "tenoren" van Afdwalen (kolder).
Ik hoop dat er nog veel zulke topics op ons SeniorenNet kunnen groeien.
Er is inmiddels een vervolg op deze topic te lezen:
AFDWALEN (kolder) DEEL II