on the road to nowhere
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
"Columns en kolder " luidt de naam van deze rubriek. Blijkbaar ben ik de enige die daar nog aan deelneemt. Spijtig want ik lees ook graag eens iets dergelijks van andere forummers. "Waar blijven ze, waar blijven ze ?" stelde hier ooit eens iemand de vraag. Dan zelf nog maar eens een bijdrage geplaatst.
TAXI NAAR NERGENS
“We’re on the road to nowhere” is de titel van een song van Talking Heads, een popgroep die ik altijd enorm heb geapprecieerd. Nooit echter had ik gedacht zelf in een gelijkaardige situatie te zullen terechtkomen. En toch, op het eiland Gran Canaria, meer bepaald op Playa del Ingles, overkwam het mij kort geleden.
Maar ik loop op de dingen vooruit. Eerst zal ik de situatie moeten schetsen want anders kan de lezer niet meer mee. Het was die avond dat een asteroïde rakelings langs de aarde scheerde zoals men zich nog zal herinneren. Gelukkig geen botsing maar niettemin zal de aanwezigheid van dit onding wel degelijk een invloed hebben gehad op de omwentelingssnelheid van de aarde waardoor mensen al eens uit hun evenwicht konden geraken. Bij mij gebeurde dit bij het aantrekken van mijn pyjama met als gevolg dat ik nogal onzacht tegen de scherpe kant van de deurstijl terecht kwam en tot bloedens toe aan het hoofd gekwetst werd. Kwatongen, zoals mijn vrouw, weten mijn getuimel als het gevolg van de onderschatting van de koppigheid der Spaanse wijnen waarvan ik de kwaliteit zeer behoorlijk had doorproefd, maar aan dergelijke verdachtmakingen wijd ik niet de minste aandacht. Toch had zij het nodig geacht om de hulpdiensten te verwittigen via noodnummer 112 en een kwartuurtje later werd ik naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht alwaar men mij de nodige zorgen toediende en tevens uitdrukkelijk verzocht om nog zes uur aldaar te wachten alvorens ik terug hotelwaarts mocht gaan. Of in ons geval, appartementwaarts.
Vrouwlief had bij mijn afvoer naar de kliniek gevraagd of ze mee mocht rijden maar dat mocht niet. Dit resulteerde dan in het feit dat ik na mijn ontslag naar de uitgang van het ziekenhuis werd verwezen alwaar een taxi voor me klaarstond. Zelf stond ik daar dus in pyama, op pantoffels, en in de hand het blauwe kaartje van de ziekteverzekering en mijn identiteitskaart. Deze laatste twee documenten waren de enige noodzakelijke voorwaarden om mij ter hulp te schieten. Telefoon of portefeuille werden niet gevraagd en bleven dus ook achter in het appartement.
Nu ja, ik neem aan dat taxi-chauffeurs, overal ter wereld, vertrouwd zijn met extravagante klanten die ze niet altijd compleet op een rijtje hebben, waardoor zij, de taxi-chauffeurs, enige inschikkelijkheid vertonen. Maar ook zij hebben grenzen. Wanneer in het holst van de nacht een passagier wordt opgehaald in pyama, op één pantoffel want de rechterhelft verloor ik bij het instappen, en die niet precies kan zeggen waarheen hij moet, dan gaan ook al eens bij doorwinterde chauffeurs soms de wenkbrauwen aan het fronsen.
Ook dit vraagt enige uitleg. De naam van het tehuis waar ik heen wilde en waar mijn vrouw met veel ongeduld op me wachtte, althans dat veronderstel ik, ontsnapte me volledig. Het enige dat ik me kon herinneren was dat het eindigde op “Mar”. Nu is het zo dat bijna alle hotels en aanverwanten in die streek de term “Mar” in hun benaming hebben. Soms in het begin en anders op het einde. “Sol” is er ook zo een. “Mar” en “Sol” zijn zeer courante termen die verwijzen naar “Zee” en “Zon”, om hun gasten ervan te overtuigen dat beide zelfstandige naamwoorden gelijkertijd aanwezig zullen zijn in hun etablissement. Er zijn zelfs verblijfsmogelijkheden met de allesomvattende naam “Mar y Sol”. Daar heb je alles wat de toerist wil.
Dit hielp me dus niet vooruit. Min of meer wist ik in welke richting de chauffeur moest rijden en ik gaf dan ook aanwijzingen naar welke kant hij uit moest. Maar nadat we een paar keer langs dezelfde straat en/of monument waren voorbij gereden en ik meer en meer in de war geraakte, kreeg de man het behoorlijk op de heupen. Hij stopte langs de kant, wees me op de taxi-meter, en verzocht me niet al te vriendelijk om zijn voertuig te verlaten na betaling van de verschuldigde som. Half blootsvoets nota bene. Ik kon de man volledig begrijpen natuurlijk maar hier zat een addertje onder het gras. Lang geleden volgde ik een cursus Spaans via Assimil en ik herinnerde een zinsnede uit deze cursus : “No tengo dinero”, wat zoveel betekent als :”ik heb geen geld bij”. Hoe begripvol taxi-chauffeurs ook al mogen zijn, het feit dat hun klant niet kan betalen, dat doet de deur voor hen dicht. Begrijpelijk.
Maar ineens herinnerde ik me het etablissement waar we die avond hadden gegeten en van die heerlijke Spaanse wijn hadden genoten : “The Singapore Kitchen”. Ik vroeg hem daarheen te rijden en vandaar zou ik de weg wel weten. Hij reed me erheen en van daar uit kon ik hem loodsen naar mijn appartement: Terrazamar.
Daar aangekomen was de man nog niet helemaal overtuigd van mijn goede bedoelingen. Hij stapte mee uit en vergezelde mij tot aan mijn appartement alwaar ik na hevig gebonk op de deur mijn vrouw de deur opende. Gebonk was nodig want, hoezeer zij van me mag houden, ook hier stellen zich grenzen aan de liefde. Men mag een waaktoestand verwachten van een geliefde maar om kwart voor zes ‘s ochtends is soms van het goede teveel gevraagd. Maar kijk, onze portemonnee in de hand daagde ze op want zij had beseft wat mij mogelijks was overkomen. De chauffeur werd dan ook rijkelijk beloond. De man kan het nu aan zijn nabestaanden ooit voort vertellen.
Zedenles : smartphones en dergelijke zijn zéér nuttige instrumenten. Wanneer je met zijn tweeën op uitstap bent is het geraadzaam om er elk eentje van bij te houden. Elk één. En niet een van beide die er de twee bij houdt. Nooit slim.
figaretto
TAXI NAAR NERGENS
“We’re on the road to nowhere” is de titel van een song van Talking Heads, een popgroep die ik altijd enorm heb geapprecieerd. Nooit echter had ik gedacht zelf in een gelijkaardige situatie te zullen terechtkomen. En toch, op het eiland Gran Canaria, meer bepaald op Playa del Ingles, overkwam het mij kort geleden.
Maar ik loop op de dingen vooruit. Eerst zal ik de situatie moeten schetsen want anders kan de lezer niet meer mee. Het was die avond dat een asteroïde rakelings langs de aarde scheerde zoals men zich nog zal herinneren. Gelukkig geen botsing maar niettemin zal de aanwezigheid van dit onding wel degelijk een invloed hebben gehad op de omwentelingssnelheid van de aarde waardoor mensen al eens uit hun evenwicht konden geraken. Bij mij gebeurde dit bij het aantrekken van mijn pyjama met als gevolg dat ik nogal onzacht tegen de scherpe kant van de deurstijl terecht kwam en tot bloedens toe aan het hoofd gekwetst werd. Kwatongen, zoals mijn vrouw, weten mijn getuimel als het gevolg van de onderschatting van de koppigheid der Spaanse wijnen waarvan ik de kwaliteit zeer behoorlijk had doorproefd, maar aan dergelijke verdachtmakingen wijd ik niet de minste aandacht. Toch had zij het nodig geacht om de hulpdiensten te verwittigen via noodnummer 112 en een kwartuurtje later werd ik naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht alwaar men mij de nodige zorgen toediende en tevens uitdrukkelijk verzocht om nog zes uur aldaar te wachten alvorens ik terug hotelwaarts mocht gaan. Of in ons geval, appartementwaarts.
Vrouwlief had bij mijn afvoer naar de kliniek gevraagd of ze mee mocht rijden maar dat mocht niet. Dit resulteerde dan in het feit dat ik na mijn ontslag naar de uitgang van het ziekenhuis werd verwezen alwaar een taxi voor me klaarstond. Zelf stond ik daar dus in pyama, op pantoffels, en in de hand het blauwe kaartje van de ziekteverzekering en mijn identiteitskaart. Deze laatste twee documenten waren de enige noodzakelijke voorwaarden om mij ter hulp te schieten. Telefoon of portefeuille werden niet gevraagd en bleven dus ook achter in het appartement.
Nu ja, ik neem aan dat taxi-chauffeurs, overal ter wereld, vertrouwd zijn met extravagante klanten die ze niet altijd compleet op een rijtje hebben, waardoor zij, de taxi-chauffeurs, enige inschikkelijkheid vertonen. Maar ook zij hebben grenzen. Wanneer in het holst van de nacht een passagier wordt opgehaald in pyama, op één pantoffel want de rechterhelft verloor ik bij het instappen, en die niet precies kan zeggen waarheen hij moet, dan gaan ook al eens bij doorwinterde chauffeurs soms de wenkbrauwen aan het fronsen.
Ook dit vraagt enige uitleg. De naam van het tehuis waar ik heen wilde en waar mijn vrouw met veel ongeduld op me wachtte, althans dat veronderstel ik, ontsnapte me volledig. Het enige dat ik me kon herinneren was dat het eindigde op “Mar”. Nu is het zo dat bijna alle hotels en aanverwanten in die streek de term “Mar” in hun benaming hebben. Soms in het begin en anders op het einde. “Sol” is er ook zo een. “Mar” en “Sol” zijn zeer courante termen die verwijzen naar “Zee” en “Zon”, om hun gasten ervan te overtuigen dat beide zelfstandige naamwoorden gelijkertijd aanwezig zullen zijn in hun etablissement. Er zijn zelfs verblijfsmogelijkheden met de allesomvattende naam “Mar y Sol”. Daar heb je alles wat de toerist wil.
Dit hielp me dus niet vooruit. Min of meer wist ik in welke richting de chauffeur moest rijden en ik gaf dan ook aanwijzingen naar welke kant hij uit moest. Maar nadat we een paar keer langs dezelfde straat en/of monument waren voorbij gereden en ik meer en meer in de war geraakte, kreeg de man het behoorlijk op de heupen. Hij stopte langs de kant, wees me op de taxi-meter, en verzocht me niet al te vriendelijk om zijn voertuig te verlaten na betaling van de verschuldigde som. Half blootsvoets nota bene. Ik kon de man volledig begrijpen natuurlijk maar hier zat een addertje onder het gras. Lang geleden volgde ik een cursus Spaans via Assimil en ik herinnerde een zinsnede uit deze cursus : “No tengo dinero”, wat zoveel betekent als :”ik heb geen geld bij”. Hoe begripvol taxi-chauffeurs ook al mogen zijn, het feit dat hun klant niet kan betalen, dat doet de deur voor hen dicht. Begrijpelijk.
Maar ineens herinnerde ik me het etablissement waar we die avond hadden gegeten en van die heerlijke Spaanse wijn hadden genoten : “The Singapore Kitchen”. Ik vroeg hem daarheen te rijden en vandaar zou ik de weg wel weten. Hij reed me erheen en van daar uit kon ik hem loodsen naar mijn appartement: Terrazamar.
Daar aangekomen was de man nog niet helemaal overtuigd van mijn goede bedoelingen. Hij stapte mee uit en vergezelde mij tot aan mijn appartement alwaar ik na hevig gebonk op de deur mijn vrouw de deur opende. Gebonk was nodig want, hoezeer zij van me mag houden, ook hier stellen zich grenzen aan de liefde. Men mag een waaktoestand verwachten van een geliefde maar om kwart voor zes ‘s ochtends is soms van het goede teveel gevraagd. Maar kijk, onze portemonnee in de hand daagde ze op want zij had beseft wat mij mogelijks was overkomen. De chauffeur werd dan ook rijkelijk beloond. De man kan het nu aan zijn nabestaanden ooit voort vertellen.
Zedenles : smartphones en dergelijke zijn zéér nuttige instrumenten. Wanneer je met zijn tweeën op uitstap bent is het geraadzaam om er elk eentje van bij te houden. Elk één. En niet een van beide die er de twee bij houdt. Nooit slim.
figaretto
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Om op je smartphone af te spelen - liefst niet in een medisch urgentiekabinet want de kans bestaat dat ze je doorverwijzen naar de afdeling hopeloze gevallen:
https://www.documentarymania.com/video/ ... g%20Sense/
Best van al nog op een pc met degelijke luidsprekers op stand zeven.
Ik kijk al uit naar een aflevering op een cruise somewhere in de Indische oceaan, Dave Allen weet er alles van:
https://www.youtube.com/watch?v=yBca1ixoEbg
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Genoten van de conference van Dave Allan !
Wat me de laatste tijd opvalt en waarschijnlijk betrekkelijk nieuw is tijdens de demonstraties over veiligheidsvoorschriften aan boord van het vliegtuig, is de houding die men moet aannemen in geval van noodlanding. Dit wordt door de luidsprekers aangekondigd met de nogal onheilsachtige kreet : HEADS DOWN, HEADS DOWN ! Zeker wanneer de presenterende steward(ess) het nodig acht om er de gepaste dramatische intonatie in te leggen. Doet me zo wat denken als bij een oorlogstafereel waarbij de sergeant brult : Bajonets on, bajonets on !
Wat me de laatste tijd opvalt en waarschijnlijk betrekkelijk nieuw is tijdens de demonstraties over veiligheidsvoorschriften aan boord van het vliegtuig, is de houding die men moet aannemen in geval van noodlanding. Dit wordt door de luidsprekers aangekondigd met de nogal onheilsachtige kreet : HEADS DOWN, HEADS DOWN ! Zeker wanneer de presenterende steward(ess) het nodig acht om er de gepaste dramatische intonatie in te leggen. Doet me zo wat denken als bij een oorlogstafereel waarbij de sergeant brult : Bajonets on, bajonets on !
-
berretz - Lid geworden op: 08 jan 2014, 08:34
- Locatie: 2070
Na de oproep van figaretto wil ik me ook wel eens wagen aan het delen van enkele dingen die in mijn hoofd spelen. Onder meer ivm het klimaat en de stijging van de temperatuur en de waterspiegel. Ik heb geen hogere studies gedaan maar sommige dingen zijn nu eenmaal wat ze zijn. De aarde bestaat uit allerhande materialen die kunnen veranderen van vorm of samenstelling maar ze kunnen niet verdwijnen en er komen er ook geen bij .Dus de oorzaak ligt ergens anders. Volgens de wetenschap leven wij op platen die drijven op een vloeibare massa, een vaste zou nogal stom zijn. Dus de schuld ligt volgens mij bij alle levende organismen. Als ge begint met twee piepkleine celletjes die kunnen uitgroeien tot alle maten en gewichten, tot tonnen zware wezens, en ge zit op een vlot, dan is het normaal dat de diepgang groter wordt. Alleen al de mensen met hun zeven miljard dat is al een serieus gewicht, neem daar ook nog alle dieren bij en daardoor gaat het vlot langzaam zinken. Ik ga het daar bij laten, voor die mannen met de dwangbuis hier staan, groetjes.
-
frits1955 - Lid geworden op: 05 nov 2016, 14:48
Goh - de stijging van de waterspiegel heeft te maken met al die vetzakken - vooral die Amerikanen dan - die op onze wereld rondlopen waardoor de continenten wegzinken door al dat toenemend gewicht.
De volgende Nobelprijswinnaar Natuurkunde is bekend!
De volgende Nobelprijswinnaar Natuurkunde is bekend!
