bakkerijgesprek
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
B A K K E R IJ GE S P R E K
– Hé Pol, verbaasd om je hier al terug te zien ! Ik dacht dat je pas volgende week terug kwam uit Tirol met je caravan…
– Zwijg , figaretto, zwijg. Martha en ik zijn moeten terugkeren na een ongeval in Duitsland.
– Oei, dat is slecht nieuws. Toch niet te erg hoop ik.
– Gelukkig geen gekwetsten, dat niet, maar mijn caravan is er slechter aan toe zodat we rechtsomkeer dienden te maken.
– Aiai, vakantie om zeep dus. Hoe is dit dan gebeurd ?
– Wel, we zijn ‘s avonds vertrokken met de bedoeling ‘s nachts te rijden om drukte te vermijden. Ik zou als eerste rijden tot ergens tussen Frankfurt en München, terwijl Martha in de caravan zich wat te slapen kon leggen, om nadien het stuur van mij over te nemen voor het laatste traject.
– Begrijpelijk, maar je weet toch Pol, dat je vrouw niet in de caravan mag zijn terwijl er gereden wordt ?
– Ja, dat weet ik, maar ja… Naderhand beschouwd ware het beter geweest indien we dit niet gedaan hadden want uiteindelijk is dit de oorzaak van het ongeval geworden.
– Dat begrijp ik niet goed. Vertel eens verder.
– Dat zat zo : net voorbij Wiesbaden, richting Frankfurt, stopte ik even op een parkeerterrein van een zogenaamde Raststätte, voor een sanitaire stop. Je weet wel. Martha moet hierdoor waarschijnlijk wakker geworden zijn en heeft van de gelegenheid willen gebruik maken om ook een plasje te gaan doen. Alleen was zij slechts gekleed in een nachthemd en pantoffels. Hierdoor kon ze zich niet naar het gebouw begeven en dook dan maar ergens weg tussen de struiken in de omgeving.
Ik wist dit natuurlijk niet en me onbewust van de situatie ben ik vertrokken vóór ze terug was…..
– Jezus Christus ! Wat een situatie !
– Zeg dat wel. Een gesticulerende vrouw in nachtkleed en op pantoffels ‘s nachts op een vrijwel verlaten parkeerterrein is natuurlijk iets dat de aandacht trekt. Voor zo ver uiteraard dat er daar iemand is.
– En was daar iemand, Pol ?
– Gelukkig wel, figaretto. Een Amerikaans luchtvaartofficier, hij bleek Joe te heten, merkte haar op en vroeg haar naar informatie over deze toestand. Gelukkig spreekt zij een aardig woordje Engels en legde haar situatie uit aan hem. Ik zou hem nu omschrijven als “an officer and a gentleman” want hij schoot, zoals het een miltair kenmerkt, onmiddellijk in actie.
– Hij nam haar aan boord van zijn wagen en startte de achtervolging ?
– Precies ! Maar dan begon de situatie voor mij verwarrend te worden. Ik tufte dus nietsvermoedend voort op de snelweg richting Frankfurt tot wanneer ik in mijn achteruitkijkspiegel lichtgeknipper opmerkte, blijkbaar voor mij bedoeld want er was geen ander verkeer. Ik checkte even mijn instrumenten en mijn eigen lichten en zag dat alles in orde was. Ik besliste het geknipper te negeren.
-Begrijpelijk. En wat dan met het ongeval ?
– Kijk, Joe moet aan Martha de opdracht hebben gegeven naar de achterbank te klauteren waarna hij me claxonnerend voorbij stak en voor me uit ging rijden en vertragen. Het resultaat laat zich raden : de, in mijn ogen, gekke chauffeur of wegpiraat, knippert met zijn lichten, claxonneert en snijdt me de pas af. Maar wat me nog meer de adem afsneed was het zicht op het gelaat van mijn eigen paniekerige vrouw door zijn achterruit !!! Hallucinant !
-Dat geloof ik ! En hoe reageerde je ?
– Ik reageerde helemaal niet ! Ik begon aan mijn verstand te twijfelen waardoor ik zelf ook vergat te remmen en tegen zijn auto inreed met alle nare gevolgen van dien. Nu ja, arme Joe reed met een zware Amerikaanse slee en had weinig schade, net als mijn auto die nog rijklaar bleek maar onze caravan was verwrongen en alles wat er los in lag lag overal rondgestrooid. We hebben het in der minne geregeld via verzekering, zonder politie en de caravan dan maar weer huiswaarts gesleept.
-Intriest verhaal Pol, vooral omdat ik weet dat je zo uitkeek naar je vakantie in Tirol die nu in’t riool is beland.
– Probeer je soms geestig te zijn figaretto?
-Neen Pol, mijn excuses, het was een ongewilde woordspeling. Maar kijk, de bakkerin doet teken dat het jouw beurt is.
– En wat zal het zijn voor meneer Pol ?
– Tweemaal Apfelstrudel mit Sahne en een doosje Mozart-Kugeln. Als ik ze ginder niet kan krijgen zal ik ze hier maar naar binnen spelen. Zucht…
– Hé Pol, verbaasd om je hier al terug te zien ! Ik dacht dat je pas volgende week terug kwam uit Tirol met je caravan…
– Zwijg , figaretto, zwijg. Martha en ik zijn moeten terugkeren na een ongeval in Duitsland.
– Oei, dat is slecht nieuws. Toch niet te erg hoop ik.
– Gelukkig geen gekwetsten, dat niet, maar mijn caravan is er slechter aan toe zodat we rechtsomkeer dienden te maken.
– Aiai, vakantie om zeep dus. Hoe is dit dan gebeurd ?
– Wel, we zijn ‘s avonds vertrokken met de bedoeling ‘s nachts te rijden om drukte te vermijden. Ik zou als eerste rijden tot ergens tussen Frankfurt en München, terwijl Martha in de caravan zich wat te slapen kon leggen, om nadien het stuur van mij over te nemen voor het laatste traject.
– Begrijpelijk, maar je weet toch Pol, dat je vrouw niet in de caravan mag zijn terwijl er gereden wordt ?
– Ja, dat weet ik, maar ja… Naderhand beschouwd ware het beter geweest indien we dit niet gedaan hadden want uiteindelijk is dit de oorzaak van het ongeval geworden.
– Dat begrijp ik niet goed. Vertel eens verder.
– Dat zat zo : net voorbij Wiesbaden, richting Frankfurt, stopte ik even op een parkeerterrein van een zogenaamde Raststätte, voor een sanitaire stop. Je weet wel. Martha moet hierdoor waarschijnlijk wakker geworden zijn en heeft van de gelegenheid willen gebruik maken om ook een plasje te gaan doen. Alleen was zij slechts gekleed in een nachthemd en pantoffels. Hierdoor kon ze zich niet naar het gebouw begeven en dook dan maar ergens weg tussen de struiken in de omgeving.
Ik wist dit natuurlijk niet en me onbewust van de situatie ben ik vertrokken vóór ze terug was…..
– Jezus Christus ! Wat een situatie !
– Zeg dat wel. Een gesticulerende vrouw in nachtkleed en op pantoffels ‘s nachts op een vrijwel verlaten parkeerterrein is natuurlijk iets dat de aandacht trekt. Voor zo ver uiteraard dat er daar iemand is.
– En was daar iemand, Pol ?
– Gelukkig wel, figaretto. Een Amerikaans luchtvaartofficier, hij bleek Joe te heten, merkte haar op en vroeg haar naar informatie over deze toestand. Gelukkig spreekt zij een aardig woordje Engels en legde haar situatie uit aan hem. Ik zou hem nu omschrijven als “an officer and a gentleman” want hij schoot, zoals het een miltair kenmerkt, onmiddellijk in actie.
– Hij nam haar aan boord van zijn wagen en startte de achtervolging ?
– Precies ! Maar dan begon de situatie voor mij verwarrend te worden. Ik tufte dus nietsvermoedend voort op de snelweg richting Frankfurt tot wanneer ik in mijn achteruitkijkspiegel lichtgeknipper opmerkte, blijkbaar voor mij bedoeld want er was geen ander verkeer. Ik checkte even mijn instrumenten en mijn eigen lichten en zag dat alles in orde was. Ik besliste het geknipper te negeren.
-Begrijpelijk. En wat dan met het ongeval ?
– Kijk, Joe moet aan Martha de opdracht hebben gegeven naar de achterbank te klauteren waarna hij me claxonnerend voorbij stak en voor me uit ging rijden en vertragen. Het resultaat laat zich raden : de, in mijn ogen, gekke chauffeur of wegpiraat, knippert met zijn lichten, claxonneert en snijdt me de pas af. Maar wat me nog meer de adem afsneed was het zicht op het gelaat van mijn eigen paniekerige vrouw door zijn achterruit !!! Hallucinant !
-Dat geloof ik ! En hoe reageerde je ?
– Ik reageerde helemaal niet ! Ik begon aan mijn verstand te twijfelen waardoor ik zelf ook vergat te remmen en tegen zijn auto inreed met alle nare gevolgen van dien. Nu ja, arme Joe reed met een zware Amerikaanse slee en had weinig schade, net als mijn auto die nog rijklaar bleek maar onze caravan was verwrongen en alles wat er los in lag lag overal rondgestrooid. We hebben het in der minne geregeld via verzekering, zonder politie en de caravan dan maar weer huiswaarts gesleept.
-Intriest verhaal Pol, vooral omdat ik weet dat je zo uitkeek naar je vakantie in Tirol die nu in’t riool is beland.
– Probeer je soms geestig te zijn figaretto?
-Neen Pol, mijn excuses, het was een ongewilde woordspeling. Maar kijk, de bakkerin doet teken dat het jouw beurt is.
– En wat zal het zijn voor meneer Pol ?
– Tweemaal Apfelstrudel mit Sahne en een doosje Mozart-Kugeln. Als ik ze ginder niet kan krijgen zal ik ze hier maar naar binnen spelen. Zucht…
-
Wil. - Lid geworden op: 15 nov 2005, 19:41
Ach, Tirol is overroepen. Enkele van die films met 'Tirolermeisjes' misten volgens mij een beetje diepgang, als ik dat woord mag gebruiken. En 'Anton aus Tirol' was toch ook niet hét cultuurmoment van rond de eeuwwisseling, niet?
Apfelstrüdel en Mozart: dat is wél een mooie combinatie.
Apfelstrüdel en Mozart: dat is wél een mooie combinatie.
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Diepgang hoeft men inderdaad niet zoeken in Tiroler-fims, Wil. Niettemin heb ik altijd genoten, en nu nog steeds, aan de operettes die daar aan besteed zijn geweest door menig voortreffelijk componist. Niemendalletjes maar toch zo aangenaam om te bekijken (of beluisteren). Een van mijn favoriete nummers "Ich bin die Christel von der Post" is terug te vinden op Google. Het gaat over brievenbestelling in Tirol.
Mijn "woordspeling" over Tirol en 't riool heb ik gegapt van Toon Hermans. Hieronder vind je het. Men vergeve mij ...
https://www.youtube.com/watch?v=SpR0hogzESI
Mijn "woordspeling" over Tirol en 't riool heb ik gegapt van Toon Hermans. Hieronder vind je het. Men vergeve mij ...
https://www.youtube.com/watch?v=SpR0hogzESI
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Méér dan een lichte poging, voorn. Alleen al de ouverture tot "de Zigeunerbaron" is al een meesterwerk op zichzelf. En de operette zelf krioelt van wat men klassieke "schlagers" zou kunnen noemen. Men moet maar eens willen luisteren ...