Waar zijn ze, waar zijn ze?

[ED.]

Sciencefiction

Zonder internet kan onze maatschappij niet meer functioneren. Men kan er niet tussenuit, tot zelfs in de kleinste details van onze doen en laten krijgen wij te maken met verstrekkende technologie waar wij, pakweg vijftig jaar geleden, zelfs nog niet aan dachten, of hetzij in een of andere sciencefictionfilm. Ons leven is er praktischer, maar ook sneller mee geworden. Of het nu écht beter is, daar kan met over discussiëren. Blijven mensen,mensen of worden ze geleide robotten van vlees en bloed. Robotten, die nog enkel de nulletjes een de eentjes kennen, en elk gevoel zullen kwijtraken? Dat er miljoenen mensenlevens worden gered door de technische en chemische vooruitgang kan niemand ontkennen. Dat er nog meer miljoenen zijn door gestorven, ook. Denken wij nog maar aan al de vernietiging tuigen die technologisch reeds werden,en nog worden, gebruikt om complete bevolkingsgroepen te vernietigen. Dikwijls zijn dit dan juist die mensen die als de underdog van de mensheid worden bezien. Niet zelden wetenschappelijke proefkonijnen. Mensen die een gewone bril als hun hoogste technologie kennen, laat staan,een computergestuurd oorapparaat.

Het is misschien een primitieve bedenking, dat juist diegene die de Nobelprijs voor de vrede heeft uitgevonden, juist diegene was wiens uitvinding aan de basis lag van miljoenen doden. Men zou het kunnen doortrekken naar de communicatieve toestanden van vandaag waar, eens de verbindingstoets op het toetsenbord wordt ingedrukt, mensengevoelens, worden uitgeschakeld . Naar Tamtam- toestanden verwijzen zou overdreven en belachelijk zijn. Hoewel men bij de "primitieven", bij de eerste klop op het stuk uitgehold hout, men op kilometers afstand reeds gereed stond om te gaan helpen. Maar dat waren mensenreacties die in de toekomst misschien vervangen worden door een bij de geboorte ingeplante computerchip. Dat die computerchip er komt, daar moet men niet aan twijfelen. Die is er al, alleen staat ze voorlopig nog alleen op ons paspoort of in de nek van de dieren. Onze honden zijn daar een goed voorbeeld van. Die kunnen ook al jaren gevolgd worden van bij de geboorte tot aan hun dood.

De mensheid staat hetzelfde te wachten. Men zou het prachtig kunnen vinden, wanneer ieders gegevens, ziektes, vaccinaties, en wat al meer, op een ingeplande computerchip zouden staan. Alleen. Wij zouden niets meer zijn dan de dieren van nu.

Privacy, is er dan compleet niet meer. Wij zijn dan effectief robotten, afhankelijk van een stuk plastiek met inhoud. Een oppermachine die voor ons zal nadenken en ons zal verplichten te handelen naar een opgedrongen programma. Een waarvan de code slechts door een kleine groep machthebbers zal gekend zijn. Bloedige oorlogen, kernwapens, het traditionele terrorisme zal overbodig worden. Volken zullen niet meer in opstand durven komen, of men draait hun knop om, vernietigd hen met één druk op de delete knop van het toetsenbord. De harddisk wordt, als het ware, op afstand uitgeschakeld. En dit via hun geboortechip die eveneens de dode knop zou kunnen zijn.

Psychologen zullen niet meer nodig zijn om te weten wie voor welk werk geschikt is. Via nog verder gevorderde faceboeken zullen de moderne robotten nog meer dan nu in staat zijn, om de nog resterende, kleine geheimen prijs te geven. Liegen kan immers niet meer. De oppermachine heeft zijn kruisbankensystemen zo goed op mekaar afgestemd dat de kleinste subjectieve gedachte ontdekt en afgestraft wordt. Dokters zullen genezen op afstand. Iets wat heden ten dage soms al mogelijk is. Hartbewakingsmachines op afstand zijn reeds gewoon.

Het gesprek met de technologische dokter zo zou kunnen verlopen:

Druk 1. en voer je chipnummer in.

Druk 2. om te zien of je een verzekering hebt en reeds betaald hebt. Indien U 2. heeft ingedrukt, plug dan de computergestuurde onderzoekspin in de daartoe bedoelde lichaamsopening.

Blijf aan de lijn. Binnen dertig seconden wordt uw chip gedefragmenteerd en uw bestanden worden opgekuist, U bent dan genezen.

Indien uw toestand hopeloos is, of U niet in orde bent met nr.2, verzoeken wij U vriendelijk, om uw zelfontbrandingsmode te activeren.

Bovenstaande zijn uiteraard gewoon (zotte) hersenen sprokkels.

Voorbeeldje en realiteit:

Mijn buurvrouw vond zich onlangs niet zo lekker in haar vel. Dit dametje van pakweg tachtig en zeker niet dom en met haar tijd mee, heeft een tikker die af en toe eens raar doet. Zij belde haar huisarts op met de vraag of zij eens mocht bij hem kon komen. De dokter zei: "Ik zit in de wagen en heb mijn tablet met agenda niet mee. Ik kan je geen afspraak geven. Kunt ge het niet doen via het internet?" Rozeke, zo noemt ze, wou haar niet laten kennen. Ze zocht het virtuele doktersafsprakenadres op en mocht warempel kiezen hoe zij kon inloggen. Haar naam invullen was geen probleem. Een wachtwoord had ze echter niet. Ach ja, ze kon het ook doen met haar identiteitskaart en een kaartlezer. Niets zo gemakkelijk om dat te installeren. Ware het niet dat ze wel een kaartlezer had, maar de uitleg op dat “doktersafsprakenadres” met gebruiksaanwijzing alleen in het Engels was.

Rozeken is dan maar bij mij gekomen om het in haar plaats te doen. Ik heb dan maar direct de 112 gebeld.

Druk eerst 1, dan nog eens 1 en dan 2. En met een beetje geluk, moet je niet afsluiten met het hekje!

[ED.]

En intussen zijn de columnschrijvers aan het uitsterven. Een klein rekensommetje over een drietal maanden leert, dat het hier triest gesteld is met het lezersaanbod. Gelukkig ben ik heel dik betaald om hier af en toe eens eens te komen zeveren!

[kwezelein]

De voetbalgekte bereikt morgen haar hoogtepunt. Nergens kan je het nog vergeten of er langs kijken, dat België ons vertegenwoordigt in Brazilië. In geuren en kleuren en vooral in getooide kleurenpracht van de driekleur mogen wij Belgen er trots op zijn dat we er nog bij zijn. Een mooi ploegensport dat spektakel brengt in de huiskamers. Misschien ook voor sommigen nationaliteiten ontgoocheling maar dat kan voor ons Belgenvolk, die natuurlijk de dappersten zijn, alleen maar euforie geven.

Miljoenen mensen beleven het op hun manier en het is nog geen minuut veranderd ten opzichte van vroegere jaren. Ieder dorp had wel zijn voetbalgoden, spelers die eerst van hun werk kwamen en daarna op een onnozele graszode hun kunsten toonden. Niet iedere ploeg belandde in de eerste divisie. Dan pas was je koning van de voetbalwei en mocht je er fier op zijn dat je het plattelandsdorp zo ver gebracht had in de geschiedenis van het voetbal.

Ooit kende ik een ploeg die alleen uit familieleden bestond. Geen enkele persoon die niet de naam droeg van de clan mocht deelnemen. Nu bestaat de meerderheid uit namen die ik nog niet uitgesproken krijg of kan lezen.

Onze leraar Nederlands voetbalde in de plaatselijke dorpskern en een medestudent/collega later verdedigde de kleuren elders.
Wanneer maandagochtend de les begon, zagen we aan hun gezicht hoe ver ze gekomen waren.
Had de docent een dik blauw oog en een onverklaarbaar kwetsuur aan elleboog en knieën, riepen we luid in koor: “Yes, we hebben gewonnen (!)”. De leraar supporterde voor de student en andersom ook.
Jammer, ze mogen het niet meer beleven dat onze driekleur aan hun huis schittert en dat hun zonen nu de fakkel overgenomen hebben. Supporter tot in de kist.
Alsof ze het hadden afgesproken met elkaar, ze stierven verleden jaar allebei aan botkanker.

Het leven gaat zijn gewone gangetje en het idyllisch sport is nu een topsport geworden. Hopelijk doet Belgica haasje-over met Argentinië!
Twee mannen op die Messi zetten zou een voordeel voor ons zijn en vloeken gelijk Maradonna, ze geestelijk beïnvloeden zoals ze vroeger met de Oude-Belgen deden.

Mochten de dappersten onder ons niet verder geraken dan de kwartfinale zullen we ons best doen om ze met een denderend applaus na afloop te ontvangen.
Ze mogen met opgeheven hoofd terug keren naar het thuisland! We blijven sportief op alle gebied en laten merken dat we goede patriotten zijn.
Ook vergeven we het hun als ze gigantische bedragen aangeboden krijgen om een transfer te wagen naar de concurrentie. Laat zien geliefd elftal, dat niet alleen de rijkste ploegen kunnen voetballen. Blijven opgesteld staan met dezelfde mannen is een must.
Voor ons thuis-en bankzitters zijn jullie nu al de kampioenen maar naar huis komen met een cub zou nog mooier zijn!
We zouden de geschiedenis dan herschrijven en de voetbalanalen zouden uitpuilen met een verdorie goede ploeg.

Laat ons zeggen, toi toi toi, hup naar de cub en laat de kerken maar leeglopen, de voetbalstadia lopen boordevol met wild enthousiaste gekke fans beschilderd gelijk een indiaan.

[ED.]

Voetbal! Zelf heb ik er slechte herinneringen aan. Twaalf jaar was ik.Toen al wou ik de scorer zijn. Ik kreeg een assist, wat toen gewoon een pas noemde, ging recht op de goal af, zag in een flits de keeper bleek wegtrekken van schrik want ik ging schieten. Het moet zijn, dat daar een of andere tegenstrever niet zo goed mee akkoord was en die maaide mijn benen van onder mijn lijf." Krak" deed dat been, zelfs twee keer achter elkaar. Ik bekeek dat onderstel van mij en vond eerst mijn tenen niet. Die zaten precies op een andere plaats dan waar ze thuis hoorden. Pijn deed het eigenlijk niet. Het was eerder een lamachtig gevoel. Toch die eerste minuten. Dit zou veranderen wanneer onze trainer mij naar de kliniek voerde ,achteraan op zijn scooter, een Vespa. Op die dag heb ik leren vloeken. Ik heb achteraf nooit meer voetbal gespeeld.

Nu, zoals beloofd, heb ik vandaag mijn Vlaamse vlag uitgestoken. Die met dat beest, zonder die rode plekken op zijn muil en poten. Een andere heb ik niet. Tussen al dat kleurengedoe dat in mijn straat wappert, valt mijn vod wel op! Er zijn er zelfs die mij scheef bekijken en mij bezien als een landverrader van het ergste soort. Gelukkig woon ik niet in A'pen, of ik kon bij die andere leeuwen geen zitten. Diegenen die nog tanden hebben.

Al bij al hoop ik, samen met onze Flip, dat "onze jongens" mogen winnen. Die Flip moet nu toch een tevreden mens zijn met al die Belgen, die nu al weken op voorhand hun nationale feestdag vieren, en dit ook laten zien. Soms denk ik dat dit belgicisme eigenlijk wel mooi is. Mocht er jaren geleden al zo een hecht gevoel geweest zijn, dan hadden wij geen Panda's moet invoeren of halve regeringen moeten in elkaar foefelen. Dan kreeg gans de wereld klop van die dappersten onder de Galliërs. Maar het valt te vrezen, dat alles van korte tijd zal zijn.

Dromen is mooi. Hopelijk komen er binnen 1u en 29 minuten,plus een speeltijd en mogelijke verlengingen, vele hun sportdroom uit. Elke gelukkige dag is meegenomen. En dat wens ik iedereen toe.

(Erratum. Een halve dag later: Ze liggen eruit. Maar het was plezant.)

[kwezelein]

Op een mooie dag barst de poppenhuid open en komt de vlinder te voorschijn. De vleugels zijn nog week en klein. Ze worden snel open geplooid doordat er bloedvloeistof in de vleugeladeren wordt geperst. Daarna wordt deze bloedvloeistof vervangen door lucht. En nu kan de vlinder de lucht in voor zijn eerste vlucht.
Overal waar je wandelt of fiets langs Vlaamse velden komt men de vlinder in zijn prachtige tooi tegen. De zachte bewegingen die het maakt, dwarrelend als een sneeuwvlokje, doen je wegdromen en genieten. Waar knotwilgen de statige populieren vergezellen langs de glooiende heuvels en grillige oevers, buigt men het hoofd voor moeder natuur. Waar de groene weiden voor een kleurenpalet zorgen en waar de papavers met hun rode kopje het landschap toejuichen, komt men oog in oog te staan met het oorlogsverleden. Je zou bijna de vlinder volgen die van monument naar monument fladdert, vederlicht het zaad van de papavera verspreidt. Het baant zich zorgeloos een weg van kopje naar kopje. Niet alleen wordt de Vlaamse Ardennen gevormd door de Zwalmbeek en kasseien die zo koppig zijn als een steenezel maar ook door de honderden kerkhoven die het verleden dit jaar weer tot leven brengen.
We hebben al menig kerkhof bezocht in de Westhoek en telkens word je er stil van. Je leest namen die je anders niet leest. Je luistert naar een gids die je het verleden van deze mensen zo goed mogelijk probeert uit te leggen. Begrijpen doe je het amper waarom zo vele duizenden soldaten hun jonge leven gegeven hebben om ver van hun vaderland te strijden opdat vreemde volkeren in Europa zouden van hun vrijheid genieten later.
Iedere keer als we zulke begraafplaats bezoeken, voelt het alsof je het meemaakt van dichtbij. De stilte snijdt in je lichaam en het waarom speelt door je hoofd. De angst en de pijn van de soldaten kan je bijna voelen en je wil zo snel mogelijk terug de openlucht in, de vlinder achterna.
In Ieper beleefden we de Last-Post. Het doet je telkens wat, de emotionele momenten die je beleeft met anderen, geen geluid is hoorbaar buiten de trompetten. De stilte hoor je vallen en menig mens pinkt een traantje weg. Je ziet een delegatie van Australië kransen van Redpoppy’s brengen naar de vele gesneuvelden die hun namen in de Menenpoort hebben gegriefd staan. Ze brengen een groet aan hun landgenoten die zovele jaren eerder door de modder gekropen zijn in barre omstandigheden. Wellicht zijn zezelf nog familie van elkander. Achterkleinkinderen die nooit hun overgrootvader gezien of gehoord hebben. Alleen een foto kan hen eraan herinneren dat hun opoe de wereld heeft mee veranderd.
Niet alleen in de Westhoek kan je menig begraafplaats gaan begroeten maar ook in het buitenland liggen er genoeg. Iedere stad of dorp waar je langsfietst bied je de kans om eens binnen te springen in een museum.
Toevallig ontdekten we bij een hevige regenbui een kapel waar we konden schuilen in Duitsland. Het plaatsje is bijna niet te vinden. De GPS zou je erlangs sturen als je het niet weet liggen. Hinzert is een klein plaatsje in Trier. We bezochten het al voor de derde keer in twintig jaar.
Een Belgische conciërge riep ons binnen en vertelde over het Friedhof. Angstwekkende beelden zag je bovenkomen, martelingen en doodsangsten waren hier duidelijk voelbaar. Het leek wel als we alles terug beleefden. Hier vonden vele jonge mannen de marteldood na ze eerst uitgehongerd te hebben en vernederd. Een hele reeks kaarsen zou nog niet genoeg zijn om dit te doen vervagen. Joden die gemengd met Belgen begraven waren, werden nu apart herbegraven in een massagraf. Hun naam staat eeuwig gebeiteld in de poverige zerk en geen enkele Belg herinnert zich hun familielid die ook voor hun vrijheid gestorven zijn.
Ook hier vlogen vlinders door de tuinen van het verleden, maar er waren geen Redpoppy’s te bespeuren alleen een museum die de gruwelverhalen weer tot leven brachten.
Volgende keer nemen we een grote kaars mee en steken die aan in de kapel op het Friedhof, om hun zielsrust te geven. Hopelijk vinden ze die want ook zij waren ooit het kind van een moeder en een vader die enorm veel verdriet hadden om hun gesneuvelde zoon!

[kwezelein]

De zee is geen landschap, zij is het beleven van de eeuwigheid! Schreef dit Nobelprijswinnaar Thomas Mann? Ik beschouw de zee als een zij, onstuimig, onvoorspelbaar. De ruisende golven lijken meer op het zacht grommen van een wild dier dat zijn spieren spant voor de sprong. Je ziet de vogels wegtrekken als er een storm even de kop opsteekt, het binnenland in waar de bladeren door de wind worden afgerukt. Een ijskoude wind veegt dan pardoes over het land, laat de struiken en bomen naar de grond buigen, jaagt de mensen naar binnen en rillen van de kou en dan wordt het stil…

Van dichtbij het ritme van het getij meemaken en onder begeleiding van een gids door de Wadden kuieren deden we nog niet. Misschien ooit?!
Wat ik wel eens zou willen als de toekomst ons gunstig gezind is tijdens onze pensioentijd is een Werelderfgoedroute volgen. Honderden kilometers afreizen om ons verleden van dichtbij te herbeleven. Op zoek gaan naar de Bremermuzikanten staat boven aan het lijstje.
Behoort dit sprookje tot Bremen zelf of is het iets uit de lucht gegrepen om de mensen naar de Hanzestad te lokken?
Oude steden zoals Keulen en Aken deden we reeds in het verleden aan.
Op de plaats waar zich nu de Dom van Keulen bevindt, hebben al vanaf de 4de eeuw kerken gestaan, een meesterwerk is het geworden, ooit het grootste bouwwerk ter wereld.
De laatste rustplaats van Karel de Grote in Aken was eeuwen lang ook de kroonplaats van menig Duitse koning en keizer, stond laatst in de steigers, je mocht niet tot heel boven gaan, jammer..

Wat hebben de Dom van Keulen, Slot Sanssouci, het Bergpark Wilhelmshöhe in Kassel en de Waddenzee met elkaar gemeen? Zij behoren tot het erfgoed van de mensheid. Net als de Chinese Muur, de Taj Mahal, het Nationaal Park Serengeti of de piramides van Gizeh
Maar onze Muur van Geraardsbergen is ook wereldberoemd, dat de Chinezen ons dit maar eens nadoen! En de heuvels van Pajottenland mogen er ook wezen, geen Egyptenaar die nog zal terugkomen over de slechte staat van wegen in Ninove of Galmaarden, niet te voet en zeker niet met de fiets.
De Bosberg met zijn honderden kinderkopjes en zijn heimelijke ligging tussen het Raspaljebos is nog altijd niet te onderschatten. Liever een lange tocht van Westende naar Frankrijk hoor ik hier menig mens zeggen. Maar de Pauluswandeling door de streek van Galmaarden is gewoon te doen voor iedereen, prachtig.

Goed, ik dwaal weeral af.

Historische stedelijke landschappen zijn geen opeenhoping van gemummificeerde monumenten. Ze zijn als levende organismen en vitale leefruimtes aan dynamische veranderingen onderworpen. De middeleeuwse stadscentra met al hun schoonheid zijn niet alleen interessant voor de vakantieweken maar zijn ook leerplekken voor een geciviliseerd samenleven.
Als je de werelderfgoedroute volgt kom je van de Wadden tot Goslar. Het begin van onze geschiedenis is het grootste tijdvenster van alle routes. Je komt er opgravingen tegen schitterende oude stadscentra en uitzonderlijke getuigenissen van diepe religiositeit completeren deze route tot een totaalbelevenis met spannende tegenstellingen waarbij trouwens ook wandelliefhebbers volop aan hun trekken komen.

Ertsmijn Rammelsberg, de stadskern van Goslar, Kassel, Munster en zovele steden komen eerdaags op ons palmares te staan.

[kwezelein]

Voor de meeste mensen is de vakantiepret al achter de rug. Er even uitspringen is voor iedereen een welgekomen ontspanning. Streken waar men denkt nog niet geweest te zijn, lijken plots aantrekkelijk. Een cruise maken is niet zo mijn ding, de benen willen niet aan de deinende golven wennen. Vakantieplezier kan een veelvuldig karakter hebben. Het is niet omdat ik geen zeebenen heb, dat anderen dit niet mogen doen maar geef mij maar mijn wandelschoenen en mijn fietsie. Alles is mogelijk wanneer men deze twee dingen in zijn reisvalies steekt. Geen enkele dag staat er verveling op het programma, sport en spel, een unieke manier om zich te ontspannen. Kilometers afmalen door de weelderige bloemenvelden in Gelderland of de kilometers aaneenrijgen door de bossen van Kassel. Alles en overal is er zo prachtig om te bekijken, om van te genieten. Je zou jonger terugkomen dan je gegaan bent, alleen daarvoor zou iedereen eens ertussenuit moeten. In Gelderland kan je zoveel fietstochten maken als je wil. Honderden knooppunten brengen je in een mum van tijd naar de Waal of naar de Rijn. Langs de boorden van deze rivieren groeien wilde bloemen, lopen allerlei paarden en schapen te grazen. Je ziet het cruiseschip De Princess langs je voorbij glijden en je kan met de veerpondjes lekker van oever naar oever gaan om dan verder langs indrukwekkende centra en molens een heerlijk terrasje mee nemen.
Eerwaardige plaatsen van de geest, geestelijkheid en gastvrijheid komt men ginder bijna overal tegen. Soms bepalen niet alleen de kerktorens het landschap maar ook de schoorstenen van de hoogovens. Overal waar je ook maar kijkt zie je in de verte enorme schouwen van de brikkenbekkerij of een andere hoogoven. Campings kom je bij de vleet tegen in de buurt van de waterlopen maar die laten we links liggen. Het water geeft je een gevoel van vrijheid, van tevredenheid, het geeft je vleugels. Echter de bossen doorkruisen over de smalle onverharde paadjes in Kassel is zeker zo interessant als in Arnhem het Airborne museum te gaan bezoeken.
Montfertland wordt ingeruild voor Munsterland. Wie denkt dat hij het al allemaal gezien heeft in de vlakke gebieden komt hier pas zijn ding tegen. Uren kan je turen onderweg naar oorlogsmonumenten, aparte kerken met hun al even rare kerktorens. Sprookjeshuizen die je in gedachten aan de Gebroeders Grimm doen denken, maar die komen we later elders tegen. Eerst verbinden we Laer met Höpingen, fietsen verder naar Eggerode, doen een terrasje in Burgsteinfurt en zien tot onze verbazing dat Bokrijk ook hier bestaat. In volle glorie lijkt het wel als ook hier de tijd is blijven stilstaan. We nemen de fiets bij de hand en wandelen door de piepkleine straatjes, lezen de anekdotes op de bordjes die op ieder huisje staan gespijkerd en vervolgen onze weg naar Horstmar. Eigenlijk is bijna heel Duitsland historisch. Maar onverwachte verborgen schatten van kleine dorpjes waar alles nog ongerept is gebleven, kom je bij toeval tegen.
Een nuchtere tegenstelling in die buurt doet je dan weer de werkelijkheid onder ogen zien. Zo is dan Rheine verbonden door oud en nieuw. Een heel druk centrum met vele terrassen tussen oude gevels om dan plots uit te komen in een nog drukker winkelcentra. De winkels liggen zo in een cirkel dat je erdoor moet wandelen. Honderden kommersanten die willen dat je bij hen komt kopen maar dat doen we niet. We zijn al blij dat we er terug uitgeraakt zijn. Oef er ontgaat me een zucht van opluchting. Vlak langs de hoofdbaan ligt een heel oud kerkhof. Hier en daar kan je nog een datum van overlijden of geboorte lezen. Eigenlijk voelt het een beetje griezelig aan. De oudste geboortedatum dateerde van 1777 maar later zouden we er tegen komen die nog ouder waren, echte monumenten op zijn eigen al. Waarschijnlijk ging het hier ook om rijkere mensen. Hoe rijker hoe hoger de zuil, en hoe meer oppervlakte rondom het graf.
In alle geval, de honger begon bij ons te knagen en we zetten ons met groot plezier met de knieën onder de tafel ergens in een restaurant en smaken dat het deed met die vloeistof erbij.

[kwezelein]

Zoals fruit bij snitsel, behoren molens en kleine dorpskernen bij elkaar. In Gelderland kan je zo ver als het oog reikt water zien. Je trappelt er door weilanden en uiterwaarden langs de Nederrijn waar je op de dijken ganzen kan waarnemen. De overstroming waar niemand voor vreest zou hier welgekomen zijn om de biodiversiteit te behouden. Speciale aangelegde onkruidborders begeleiden je op de fietstochten. Zelfs de ooievaar voelt zich hier thuis. Hoog op een houten stroompaal die geen dienst meer doet ontwaar je dan plots moeder ooievaar die haar nest knusjes onderhoudt.
In Munsterland zie je dan weer langs de vele boerenwegen, kleine veldkapels, staties (kruisweg) die de boeren hebben laten aanbrengen om zich te beschermen tegen felle onweders en om een goede oogst af te smeken. Enorme korenvelden met hun borders van zonnebloemen zijn een streling voor het oog.
De oude stadskern zelf in Munster lag er maar vies en zielig bij. Ondanks de hoge bergen vuil van interieurschade van de voorbije regenbuien, die gewoon op straat gedumpt lagen, waren de bezienswaardigheden nog intact gebleven. Ook de schoonheid van Munster kon je bekoren. De Dom van Munster of de St-Pauluskerk, stond half in de steigers binnen en buiten. Een nieuwe stem aan het orgel met zijn torenhoge grijze pijpen was indrukwekkend om te horen. Eigenlijk heb je op één dagje vrijheid niet zoveel gezien, je neemt gewoon de binnenstad, dwaalt door de straten en je probeert niet te verdwalen tussen de vele terrassen en toeristen.

Munsterland wordt voor Kassel en omstreken ingeruild. We zijn bijna op de eigenlijke bestemming.
Vele onbekende dorpen kom je er tegen, het ene al eenvoudiger dan het andere maar ook sprookjesachtige dorpen willen je binnenrijven. Onze aandacht gaat naar Wolfhagen. Je moet het gezien hebben vooraleer je het gelooft! Echte indianenverhalen hoor je er vertellen in het bijna acht eeuwen oude geheimzinnige stadsgedeelte. De Grimmbroeders worden hier weer tot leven gebracht tot vreugde van ons allen. Je mag even het kind van weleer wezen, zonder schroom. In de sprookjeskelder van het Alte Rathaus bevindingen zich tekstpanelen van de schilderende broer, de derde broer in het gezin van Jacob en Wilhelm. Een koppeltje wilde hier hun trouwgeloften afleggen, kan het nog mooier zijn om een nieuwe toekomst op te bouwen? Tussen de zeven geitjes en de boze wolf, het bekendste stadssprookje dat menig kind deed huiveren, zomaar in handbereik, op de eerste rij het herbeleven. Buiten op het pleintje staat hij dan. Fier als een wolf het betaamd, naast het zevende geitje dat wist te ontsnappen door zich in een staande houten klok te verstoppen. Het levensgrote bronzen beeld van de wolf wiens buik opgevuld werd met stenen, stond er aan de rand van de fontein en ik voelde me een beetje verbonden met het arm geitje. Ooit speelde ik in de kleuterklas mee in zulk sprookje als geitje, ik brei hier maar liever niet over uit. In een wirwar van idyllische straten kijk je dan naar beneden. Steil naar beneden lopen de goed onderhouden vakwerkhuizen in harmonie met de sprookjes. Duizelingwekkend en smal!
Buiten de dorpskern in een oase van groen, ligt ook een oud kerkhof. Je vindt het niet als je niet toevallig erlangs wandelt. Het lijkt wel alsof iemand hier gewoon een hoop zerken heeft afgegooid of puin heeft.gestort Niks op een rij gelijk bij ons maar hier en daar op het gras neergelegd, kriskras door elkander. De oudste geboortedatum die we vonden was uit 1755.
Familieleden van de afgestorvenen kwamen hier geregeld op bezoek, dat zag je meteen aan de bloemen die er lagen. Deksels begroeid met mos, het voelde niet vrolijk aan. Heerschap naast doktoren begraven, gegoede burgerij, waarschijnlijk gestorven door een epidemie van die tijd. Sommige graven gaven je een kil en beangstigend gevoel.

[kwezelein]

Kassel de stad waar vroeger de kazerne zich schuil hield, herbergt sinds eeuwen een gigantisch park. De mensen die dit nog niet aanschouwt en bewonderd hebben, missen iets in hun leven. In het Habrichtswald ligt er zulk een park en het is een ware lust voor het oog alleen al. Hier zijn stevige wandelschoenen vereist of een goede bosmountenbike met dikke noppels. Je begint de tocht beneden aan de voet van het Bergpark Wilhelmshöhe maar eerst kijk je omhoog. In de verte hoog in de wolken zie je Hercules staan op zijn sokkel. De zon die we die dag aan onze zijde hadden, doet hem schitteren tot ver in de omgeving. Hij bewaakt het park en ziet toe over heel Kassel als een beschermende god. De wandeltocht die heel steil is, kan je zo maken dat ze slingert door de vele aangelegde tuinen, langs vijvers die plots opduiken midden in een oase van rust. Enorme beelden, die de watervallen sieren en heimelijk naar je kijken. Watervallen klateren tegen de berghellingen die aangeven dat er grotten, classicistische tempeltjes, rotspunten die uitsteken, ruïnes, maar vooral prachtige sparren in de buurt zijn. De vele doorkijkertjes laten je even vergeten dat je in het heden leeft. Honderden trappen naderen en het wordt alsmaar zwaarder. Langzaam stap je stap voor stap, trap voor trap, lichtademend naar boven. Halfweg kan je verpozen door op het enige terras te zitten maar de moedigen stappen dapper verder. Eventjes achterom kijken of we Kassel al zien liggen vanuit de hoogte! Duizelingwekkend gaat het verder, langs het uniek Engelse landschap met zijn talrijke watervallen. Cultuur en natuur op een perfecte manier met elkaar verbonden door een meesterlijke tuinbouwkunstenaar. Je hoort het water aan alle kanten bruisen over de cascades en over de Teufelsbrücke naar beneden vallen. Woensdag en vrijdag gaan dan alle fonteinen open met verlichting, een ware lust voor het oog…..
Er leek geen eind aan te komen maar na een stevige klimpartij kom je dan eindelijk moe boven. Hier sta je een beetje met je hoofd in de wolken en het voelt fris aan. Wat eerst torenhoog leek, is nu dichtbij gekomen. Hercules staat daar in al zijn glorie over Kassel en omstreken te waken. Wil je nog hoger geraken moet je een kleine bijdrage leveren maar daar wordt het enger, smaller en smaller leiden je de trappen tot onder de voeten van de gekwelde held. Mensen met hoogtevrees blijven er liefst weg. Vanuit een vliegtuig kan je niet verder kijken over de prachtige omgeving maar hier moet je wel zelf terug naar beneden. Ofwel neem je dezelfde duizend trappen terug ofwel wandel je zigzag over de bospaden. Er is zelfs een fietsroute die daar doorheen loopt!
Na een paar uur komen we terug bij het begin waar we niet het museum bezoeken,( trouwens, de bezoekuren klopten niet met ons uurwerk), die hebben we ondertussen al genoeg bezichtigd, de tijd dringt. Nog even kijk ik achterom om de gespierde delen van Hercules te bewonderen.
In Bad-Arolsen nemen we pauze. De camperplaats ligt vlak langs het meer maar omdat het slechte dagen zijn geweest, staat het er amper halfvol. Een korte babbel gedaan met Nederlandse mensen over de omgeving en natuurlijk of ze tevreden waren over de accommodatie. Voor in de toekomst als we zelf ooit willen kamperen ergens. Nu moet men toekomstplannen smeden maar als ze zullen uitgevoerd worden, is nog de vraag tussen twee haakjes?
Moe maar voldaan zou men zeggen, vooral moe komen we in Ippenhausen aan. Overal beschouwen ze ons als Ollenders. Lijken we op onze buurvrienden of is ons sappig dialect hier de schuld van? Hier hebben we meer en meer de indruk dat ze nog het Oostblok-regime hanteren. Iedereen heeft er tijd genoeg, honger en hygiëne speelt niet een grote rol bij deze mensen. Handdoeken die er nog lagen van gisteren, zwier ik aan de deur uit en ga op zoek naar propere, vers gewassen, die heerlijk ruiken naar waspoeder. En vinden dat ik ze deed! Maar eten koken kunnen ze allemaal gelijk waar je komt in Duitsland. Niet getreurd om vermoeide benen, eten is de boodschap en zonder te morren.

[kwezelein]

Fiets mee met ons door schilderachtige dorpjes en afwisselende landschappen, hoogtes en dallen, door niet vervelende bossen waar niet zo veel wandelaren zich riskeren. Ervaar hierbij een heerlijke mix van stad, land en meren.
De knap 70 km lange Kassel-Eder-Route begint in Kassel in het Noorden van de Hessesiche metropool aan het cultuurstation. Ze staat aangeduid met een groen logo waarop de Kassel-Edersee is aangeduid. De groene kleur doet vermoeden dat het gedeeltelijk door de Habichtswalden loopt. Goed voorbereid kan je hier de tocht aanvangen en zeker genoeg drinken meenemen. In sommige dorpen kan je wel in een kleine supermarkt iets kopen maar vindt die maar eens als je geen afslag hebt in het bos. Begin je in Kassel richting Vellmar weet je zeker dat je het hoogste gedeelte het eerst krijgt in de wielen. Een goede MTB met flinke noppels is hier op zijn plaats. Ook de kransjes met het grootste achterblad kan je hier gebruiken en nodig heb je ze ginder. Evenzeer flinke schijfremmen want gegarandeerd, vooraleer je aan de Edersee aankomt ben je al flink in de remmen geschoten. Je fietst verder naar Ahnatal. Wil je de bezienswaardigheden overal gaan bekijken moet je al flink wat hoogtemeters overwinnen. De tocht is zo afgesteld dat je door bos en dorp fietst. Maar met een goede GPS kan je de dorpjes links laten liggen en doe je die gewoon ooit met je wandelschoenen aan. Om het Habichtswoud te bereiken moet je al vanaf het begin je krachten gebruiken en wil je dan te veel afstappen om kiekjes ergens te nemen is het té vermoeiend en krijg je vlug het zuur in je spieren. Wie romantiek wil zien en voelen doet er best aan, bepaalde plaatsen op een blad papier te schrijven, in zijn broekspijpen de stoppen en onderweg het voor te stellen. Het is overal oppassen dat je geen stenen of stokken tussen de wielen krijgt, dat je niet bots tegen je voorligger en dat je voorligger niet plots in de remmen gaat. Sommige bospaden zijn dan singletracks, te smal om gek te doen en je stuur kan geen zottigheden gebruiken. Maar niettemin, het is er overal even prachtig, rustig en aangenaam om je kunsten te tonen. Hier en daar moet je al eens een rots ontwijken omdat je door Basaltfelsen fietst. Eigenlijk word je er handig in en ben je trots op je eigen dat je dit nog mag mee beleven.
Verder gaat de tocht door de binnenstad van Wolfhagen waar je in Ippinghausen dwars door het Bachtal van de Elbe naar het Waldeckerland gaat. Hier zijn de hoogtemeters iets lager maar nog genoeg om je benen te pijnigen. Het zweet komt tevoorschijn op je shirt en het lijkt wel of je een wetshirt aanhebt. Parels van myriaden op je gezicht en zoutsmaak in je mond maar je zet dapper je beste beentje voor. Dankbaar neem je je bidon uit de houder en hoopt dat er nog een druppel in zit. Verfrissend is het niet meer maar wel houdt het je dorst even weg. De burchten die je onderweg tegenkomt lijken niemand meer te interesseren, je wil verder, zo snel mogelijk uit de warme velden die ruiken naar versgestrooide boerengier. Ze zeggen wel dat je overal een versnapering kan kopen in die dorpjes maar meestal is alles gesloten of is er gewoon niks te vinden. We nemen hierdoor al jaren ons rugzakje mee gevuld met repen, wafels, bananen maar vooral veel reservedranken.
Af en toe komen we semi-verharde paadjes tegen die je even op adem doen komen maar de heimelijke bochten die langs boerenerven lopen doen je ineens ophouden met dagdromen. Na eerst een fameuze beklimming krijg je een afdaling van jewelste. Op je moeder roepen zal niet veel helpen, je moet volgen roept iemand. We vorderen naar Nieder Werbe, aanschouwen daar het voorgeborchte van de hemel en genieten van het onmenselijk mooi uitzicht. Je voelt en je ruikt de Edersee die nu zeer dichtbij is en dan, dan kom je in de hemel terecht. Vergeten is de steile helling, we denken niet meer aan vermoeide benen of dorstige lippen. Hier moet je halt houden. Als God ergens de hand heeft in gehad is het hier, dit heeft Hij op zijn rustdag geschapen om de mensen rust te geven en rust vind je er. Maar je hebt als je de fiets onder je gat uitneemt wel 72 km in de benen. Fietsen we terug over de straat vraag ik nog?
Yes! Beter had ik gezwegen, levensgevaarlijk, nog hogere zwaardere klimmetjes en nog meer langere afdalingen krijg je op je terugweg. En die camioneurs rijden als de gekken aan me voorbij. Iemand test de snelheid van me door vlak naast me te rijden en neemt de tijd om me te groeten. Wellicht een supporter die mijn kleuren herkent dacht ik nog. Flits….Iemand neemt een selfie voor het geval hij het zijn kleinkinderen ooit nog zou willen tonen waarschijnlijk.

[kwezelein]

Wie uitziet naar de kleuren van de herfst moet hopen op een mooie nazomer met zonnige dagen en frisse nachten. Vroege nachtvorst, veel regen of bewolkt weer zijn nefast voor de herfstverkleuring. In een kleine stadstuin heb je niet veel nodig om van al die geuren en kleuren te genieten van planten die je nog doen rillen terwijl de heerlijke najaarszon op je huid schijnt. We weten ondertussen al dat bloemen ons gelukkiger maken en een positieve invloed hebben op ons emotioneel welbevinden.
Als we de statistieken mogen geloven dan is stress de ziekte van deze tijd. Om daaraan iets te veranderen moeten we met zijn allen naar het fitness center of het kuuroord of gaan wandelen in de bergen. En natuurlijk ook onze manier van leven en werken wat bijsturen, dat staat buiten kijf!. Het kan allemaal veel eenvoudiger, zorg dat je regelmatig tussen de bloemen vertoeft. Bloemen en planten zorgen ervoor dat je minder opgewonden, angstig of depressief raakt. Ze geven een beter contact tussen de partners, familie en vrienden omdat telkens het onderwerp bloemschikken, keuze van soorten wordt aangesneden.

Tijdens het huwelijk van Prins Laurent stond de kerk vol met azalea’s, het koppel straalde waarschijnlijk door de bloemenzee waarmee ze omringd werden. Zelf hou ik het bij geraniums, alle kleuren kan je eindeloos combineren en je hebt er zo lang deugd van. Met spijt in mijn hart moeten weldra als de zon het vertikt om nog langer te schijnen, alle eenjarigen uitgetrokken worden. Ze dienen dan als compost voor het volgende seizoen, hun tweede jeugd beleven ze dan als meststof. Behalve mijn geliefde geraniums, die snoei ik tot aan de tweede knop waarna ze op een frisse plaats komen te staan om te overwinteren. Af en toe verwen ik ze eens met een waterdouche maar niet te veel, anders rotten ze weg in de bloembakken. Je ziet amper nog het verschil tussen een lila sta- of roze hanggeranium. Weemoed en nostalgie komen hier bij me boven maar uit ervaring weet ik dat het volgende voorjaar de bladeren terug groen beginnen te worden. Tijd om te stekken en nieuwe plantjes te kweken denk ik dan hardop.

Stilaan raken de terrassen leeg, geen felgekleurde bloemen meer te zien. De ijsbloemen worden vervangen door bezemheideboeketjes die in grijze houten korfjes aan de voordeur worden gezet. Welkom staat geschreven in gracieuze letters op een kurklabel van zilver die zachtjes een oogje knikken naar het bezoek dat nieuwsgierig op het terras komt kijken. De schoonheid van de petunia’s en surfinia’s worden nu vervangen door vrolijke chrysanten. Chrysanten vind je tegenwoordig al in de late zomermaand september die eigenlijk ook al een herfstmaand is. Dankbaar bloeien ze eerst op menig terras om daarna bijgezet te worden op een grafsteen van een geliefd familielid. Het zijn uiterst dankbare planten die het in groep goed doen met hun variatie aan kleurenpracht.
Knalrode rozen kijken me met heimwee aan. Ze weten dat ik bijna iedere dag een verse roos in een glazen vaasje zet voor het raam. Nu mogen ze overwinteren op een beddeke van stro wachtend op betere tijden. Hier en daar zie ik dat de bijen de kleur van de rozen aangepast hebben. Een nieuwe soort is ontstaan. Ze hebben de rode met de witte bestuift en het oog krijgt nu wat het wil namelijk witte rozen met zachte gekrulde roze randjes. Het lijkt wel alsof hier een bloemenfee aan het werk geweest is? Welke naam zou ik eraan geven? In ieder geval knip ik de resterende gele en oranje rozen af om een houten frame met overgebleven schors te decoreren. Als deze bloemenpracht die het huis vullen met heerlijke zomerse geuren geen geluk brengen, weet ik het niet meer. Zo zie je maar weer eens dat het geluk in een klein hoekje ligt. Bloemen zijn zoals muziek, ze zeggen iets van de eigenaar, ze voelen met je mee. Een compositie van het heden en het verleden om in de toekomst nog mooier te bloeien dan ze nu al doen. Een bloem onder de bloemen en de regie wordt waargenomen door de bloemenfee!

[kwezelein]

Elk jaar opnieuw komen er perioden aan die zich herhalen. Het lijkt eerder op een herhalingssoap van een televisiezender, tot vervelens toe. Iedereen heeft wel in zijn leven eens het gevoel gehad dat het niet meer ging als hij thuis kwam na een zware dagtaak. Je ploft neer in je zetel en wil niemand om je heen hebben, eventjes toch? Er volgen nog een paar avondklusjes zoals tuin en huis aan kant krijgen en je voelt je doodop. Je schuift het op de lange baan. “Geen telefoontjes aub voor mij,” roep je dan en “de vriendinnen moeten maar wachten tot een andere keer”.

Nu de zomer weeral op zijn eind loopt is de verlofperiode ook aan haar laatste benen toe. Je wordt langzaam wakker geschud want je weet nu al dat de werkdruk eraan gaat komen. Ellenlange files zijn dan weer een normale gang van het leven geworden. Snel en langzaam wisselen zich af in ons dagelijks bestaan. Het begint er uit te zien alsof je in twee levens tegelijkertijd leeft. Het zonnige humeur dat de mensen op vakantie tot zich namen, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Nu gaat het gezin in alle opties voor. Alles wat kon ver van je huis is nu een droomwereld geworden. Je denkt terug aan het ongegeneerd genieten van water, wandelingen, fietsen, misschien een vrijpartij om dichter terug bij elkaar te komen.

Het leven zoals het is, met zijn alledaagse zorgen maken we blijkbaar zelf ingewikkelder dan het in feite is. In onze jeugdjaren wilden we allemaal een huisje-tuin-boompje-gevoel hebben? Ik betrap me de laatste tijd erop dat ik weer terug denk aan de beginjaren van een volwassen leven. Zwoegen om zo vlug mogelijk alles bij elkaar te vergaren. Overuren kloppen om in het nieuwe huisje te stoppen of voor een volgende vakantie heel ver in Europa of Afrika. Is dit niet het toekomstbeeld van onze jongeren nu? Ze willen alles hebben in een mum van tijd wat wij bijeen gesprokkeld hebben door de jaren heen? Ze komen van school, hebben nog geen cent verdiend, gaan samen wonen, genieten van multi media, slaan goede raad van de ouders in de wind. Ze voelen zich vrij, zoals wij vroeger. De geschiedenis herhaalt zich iedere keer. In alle rangen en standen vind je nu conformisme als levensdoel. Geen groots en meeslepend leven, geen heldhaftige daden, neen rebelse dromen hebben ze niet, althans niet allemaal. Eerst genieten de jongeren van exotisch eten in de vijf continenten, dan pas volgt de burgerlijke moraal. Geen huis-tuin-boompje-gevoel voor 30 jaar.

Is het de fout van de oudere generatie dat zoveel jongenen de bal misslaan in het leven? Neen, ik denk het niet! Als ouder geef je of tracht je het juiste voorbeeld te geven maar de maatschappij dwingt je dikwijls in een bijrol. Lijdzaam toezien hoe je kind het slechter doet in het leven dan jezelf. Ondanks hun diploma’s vinden ze moeilijker werk, doen een verkeerde partnerkeuze, weten het niet meer hoe het verder moet. Een warm gezellig nestje waar het heerlijk is om thuis te komen, hun kinderen zien opgroeien in een mooi stijlvol huisje, hun dagen slijten met hun geliefden waar ze samen de geneugten en beslommeringen mee delen, valt bij sommigen in duigen. Geen boompje-huisje-gezin in voor-en tegenspoed, alles weg omdat ze een verkeerde keuze maakten.
Bij iedere ouder woekert dit stil verdriet in gedachten, je wil er immers zijn voor je kind dat alles is in je leven, je wil het beste voor je kind. Je kleinkinderen hierdoor verliezen is verschrikkelijk voor een grootouder.
Als je dan denkt aan die familiedrama’s die de voorbije jaren op TV kwamen, krijg je de schrik in je benen.

Waarom maken mensen ruzie en waarom kom je steeds de verkeerde mensen tegen op je weg?

[kwezelein]

Oktobermaand, de maand waarin de wijn het hoofdthema vormt en waarmee Bacclus een tevreden man zou zijn. Een tussenmaand die noch herfst noch winter zou zijn maar toch genoeg in huis heeft om je onder de dikke wol te laten kruipen naarmate de maand vordert op zijn sokken.

Alhoewel het nog geen vriesweer gegeven heeft voel je ’s avonds al goed de kou uit de grond komen. Een avondwandeling doet nu wonderen met een fleecejasje aan. Naarmate de dagen korter en het licht fletser en het kouder wordt merk je dat het tijdens de wandelingen door het bos een ware kleurenpalet is geworden. Alle bomen en bladeren tooien zich weelderig in hun mooiste jasje en wanneer dan ook nog een helder zonnetje de bladeren doet knallen van de bomen is het festijn kompleet.

Het leven is wat het is, de zomer maakt plaats voor de herfst en wanneer dan tevens de gekleurde bladeren tevoorschijn komen weten we dat het stilletjes aan naar de donkere en koudere dagen gaat. Ieder seizoen heeft zijn eigen charme, het is alleen welke voorkeur jezelf hebt en wat je nog zou willen doen in dat seizoen.
Een fietsliefhebber zit natuurlijk liever in de zomer op de fiets tot ’s avonds laat maar we hebben het niet voor het zeggen en grijpen het leven met beide handen beet. En de zomer is nu razendsnel achter een dik wolkdek aan het verdwijnen.

Voor de liefhebbers van barbecue is het misschien erger gesteld. Zij kunnen dit nu langzamerhand opbergen met het tuinset dat langs het zwembad staat. Echter geeft ons dit nog geen reden om binnen te zitten kniezen achter de TV en naar onnozele programma’s te kijken tot een stuk in de nacht. Het is gewoon heerlijk buiten om nog na te genieten want er is zo veel te zien in de tuin en het bos.

De meeste filosofen herkennen zich in de één of andere boom maar als een boomzot door het leven gaan is niet zo mijn ding. Ik beschouw een boom als iets dat naar de hemel groeit om het licht te zoeken en om diep in de aarde met hun wortels de wroeten op zoek naar water. Ze voorzien ons van zuivere lucht althans als er geen zure regen valt. Heeft zich al eens iemand afgevraagd of de bomen vriendelijk zouden kunnen zijn of als je er kan tegen praten? Vergis jullie dan niet, ze zijn helemaal niet vriendelijk of behulpzaam voor elkander want ze gunnen zich in de grimmige strijd naar lucht en licht en water geen schijn van kans noch licht in de ogen, noch vocht om te overleven.

Hoe hebben de mensen vroeger kunnen overleven onder de blote hemel? Zonder vuur of droge slaapplaats lijkt me dit luguber maar dank zij hun overgedragen kennis genieten wij wellicht nu van onze warme kachel.

Mens en dier bevolkte al lang hier de streek. Uit onze geschiedenisboekjes kennen we allemaal de man van Spy. Niet de Spy van James Bond! Spy is een dorpje tussen Namen en Charleroi en in het Henegouwse Aubeschies en Furfooz, in de vallei van de Lesse, werden tevens belangrijke historische en prehistorische opgravingen gedaan. Dankzij het geduldige zoek- en reconstructiewerk van archeologen kunnen we op beide plaatsen een beter beeld krijgen van de manier waarop onze voorouders en zeker van de huidige Walen gewoond en geleefd hebben.

Je moet je dit voorstellen: Je wandelt door een zee de knarpende bladeren, je bent verkleumd van de kou en je zoekt een slaapplaats ergens diep in een grot. De moderne mens heeft wellicht zijn aansteker bij om een vuurtje te stoken en wat ziet de mens dan plots? Een hoop skeletten die waarschijnlijk de voorlopers zijn van onszelf. Voor veel mensen lijkt dit een akelige vondst maar voor de wetenschap is dit goud waard. Misschien werden op korte tijd daar ook de geraamten gevonden van voorhistorische dieren. Gelukkig leven deze Iguanodons van Bernissart niet hier in onze bossen. We zouden nog al eens lopen om weg te komen, een record verbreken waarschijnlijk dat nooit verbroken kon worden.

[zandmannetje]

Het is heiligschennis, ik weet het wel. Na die prachtig literaire ontboezemingen van onze Kwezelein zo maar pardoes binnenvallen met een item dat weer op geen botten trekt.

Maar met eens eventjes terug te keren in de tijd en naar het eerste topic in deze rubriek, zie ik tot mijn niet geringe verbazing dat het reeds van in December 2003 10 jaar geleden is dat wij hieraan begonnen zijn!
Nu wou ik ter gelegenheid van deze verjaardag- die ik zoals alle andere weeral vergeten was- eens een remake plegen van het allereerste schrijfsel, om zoals het ware het 10 jarig jubileum te vieren. En er tevens enkele dingetjes aan te veranderen om met de tijd mee te gaan...
By the way, had jij trouwens die openingstopic ooit gelezen?

Vanmorgen was ik in de badkamer mijn nagels aan het knippen, met zo'n handig nagelknippertje.
Nogal wiedes,waar dient het anders voor? Niet om in uw neus te peuteren.
Onwillekeurig dacht ik hierbij aan vroegere tijden. Ik denk wat graag aan vroeger, toen mijn vrouw nog zo slank was als een dennenboom, niet zoals een knotwilg.
In de tijd van de Romeinen, hoe knipten toen de mensen hun nagels?
Nagelknippertjes of scharen bestonden toch niet?
Of gebruikten de mensen toen een krabpaal, zoals de poezen er een hebben?
Wanneer je een Hollywood film ziet over de Romeinen, hebben die altijd mooi verzorgde handen.
Volgens mij raakt dat kant noch wal!
Toen ik jong was ging ik alle weken naar de cinema, nu hang ik in de luie zetel voor het mega TV-scherm met een hapje en een snapje.
Maar die nagels doen me denken aan onze facteur indertijd, die met zijn zware zak over de schouder duidelijk tegen zijn goesting door de straat sjokte. Onze tegenwoordige brievenbrenger is een leuk dikkerdje van vooraan in de twintig, die gezwind met die elektrische fiets van haar door de straat rotst.
(Van het werkwoord rotsen).
Maar het ging over onze oude facteur. Die had van die lange, vieze nagels,met een rouwrandje aan. Maar ja, die had geen tijd om zijn nagels te knippen, die stond altijd pinten te pakken in de kroeg op de hoek, als zijn dienst erop zat. Dikwijls ook al voordat zijn dienst erop zat.
Laatst was er een vechtpartij in die kroeg. Schele Rik tegen lange Sjarel. Schele Rik is gene gemakkelijke. Heeft laatst zijn vrouw ook eens goed afgetroefd. De politie moest er aan te pas komen.
Agent Karel heeft hem toen met zijn matrak enkele malen goed op zijn hoofd gemept, om hem tot bedaren te brengen!
Terwijl kon Karel zichzelf ook eens goed afreageren, want die had dezelfde morgen ook al hommeles met zijn echtgenote gehad. Dat zit zo, Karel eet bij zijn ontbijt graag een stukje chocolade, met praliné vulling.
Die was er niet vanmorgen. Zijn vrouw had vergeten andere mee te brengen, toen ze naar de Carrefour boodschappen was gaan doen.
"Ja, maar voor jezelf potjes yoghurt meebrengen,dat ben je toch niet vergeten hé" was zijn bittere commentaar. Zijn vrouw Jeanine deed namelijk aan de slanke lijn.Niet dat die yoghurt veel hielp, trouwens.
Er was dus alleen chocolade met nootjes, en er zaten nog stukjes tussen zijn tanden toen ze bij schele Rik arriveerden. Hij had al vruchteloos geprobeerd die er met zijn matrak uit te peuteren, en had die matrak nog in de hand toen schele Rik amok maakte. Vandaar...
Hij zou voor die tanden toch dringend eens naar de tandarts moeten!
Die tandarts waarvan sprake was naar alle waarschijnlijkheid tijdens de oorlog bij de nazi's geweest, die kon gewoon niet wachten totdat de verdoving werkte vooraleer aan zijn beulswerk te beginnen.
Ik herinner mij een keer, enkele minuten na de inspuiting stond hij reeds met zijn trektang op mijn tanden te meppen “Voel jij dat nog?”.
Tanden opvullen, -plomberen in het schoon Nederlands- had hij nooit geleerd op de tandartsenschool, als hij daar ooit al afgestudeerd was.
Eruit met die kies was zijn devies.
Door dat feit is het te wijten dat ik enkele meubelen mis in mijn eetkamer.
Laatst had hij er nochtans eentje die zich niet liet doen. Die verkocht hem een stevige linkse, vlak op zijn oog, gevolgd door een rechtse uppercut op zijn kinnebakkes!
Dat was niet moeilijk, want deze kerel was in zijn jonge jaren nog bokser geweest. Zonder ooit hoge toppen te scheren, maar op de Antwerpse Sinksenfoor had hij toch eens een kamp gewonnen.
Inplaats van de vooropgestelde winstpremie uitbetaald te krijgen mocht hij met de hoed rondgaan...

[kwezelein]

Zandman, ik lees je prozastukjes graag maar de agressie straalt ervanaf.
Scheelt er iets?