Anekdotes...
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Zeer verhelderend ! Het is zo dat ik heel wat van Simon Carmiggelt heb gelezen. Heel wat van zijn stukjes werden gebundeld en verschenen toen als Prisma boekjes, als ik me niet vergis. Eén titel herinner ik me nog : “Kroeglopen”.Anderzijds was me niets bekend over zijn privé-leven. Naar aanleiding van uw tekst ben ik gaan snuffelen op internet. Zo is me alles duidelijk geworden over Tamar,(Rubinstein) de grachtengordel, maar ook het feit dat hij al bij al een tragisch figuur was. Ik las ook graag zijn tijdgenoot en collega Bomans en het is me dan tevens duidelijk waarom, hoewel beiden een prachtig Nederlands hanteerden, de teneur bij Carmiggelt een stuk bitterder was dan bij de andere. Begrijpelijk...
Vermakelijk is de “Kronkel imitatie wedstrijd” waar hij zelf aan deel nam. Hieronder uit Wikipedia.
De Kronkel-imitatiewedstrijd (1976)[bewerken | brontekst bewerken]
In 1976 organiseerde Het Parool een wedstrijd voor zijn lezers: gedurende een week zou de krant zes door verschillende auteurs geschreven Kronkels plaatsen, waarna de lezers moesten raden welke door Carmiggelt geschreven was. De krant zou het antwoord zelf ook niet weten, want elke auteur stuurde zijn bijdrage naar een notaris, waar het cursiefje werd overgetikt en naar de krant verzonden. Carmiggelt zelf viel buiten de top drie, want de ruim 8400 inzendingen wezen als eerste de 'Kronkel' van Henk Spaan als de echte aan, met Renate Rubinstein als tweede en Kees van Kooten als derde.[166] De Kronkel van Carmiggelt zelf werd vierde.
Vermakelijk is de “Kronkel imitatie wedstrijd” waar hij zelf aan deel nam. Hieronder uit Wikipedia.
De Kronkel-imitatiewedstrijd (1976)[bewerken | brontekst bewerken]
In 1976 organiseerde Het Parool een wedstrijd voor zijn lezers: gedurende een week zou de krant zes door verschillende auteurs geschreven Kronkels plaatsen, waarna de lezers moesten raden welke door Carmiggelt geschreven was. De krant zou het antwoord zelf ook niet weten, want elke auteur stuurde zijn bijdrage naar een notaris, waar het cursiefje werd overgetikt en naar de krant verzonden. Carmiggelt zelf viel buiten de top drie, want de ruim 8400 inzendingen wezen als eerste de 'Kronkel' van Henk Spaan als de echte aan, met Renate Rubinstein als tweede en Kees van Kooten als derde.[166] De Kronkel van Carmiggelt zelf werd vierde.
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Ode aan de poetsvrouw
Onlangs verscheen in de krant een artikel waarbij een poetsvrouw op de vingers werd getikt wegens het reinigen van een badkuip. Men zou geneigd zijn te denken dat dit tot haar taak behoort maar hier was dit niet het geval. Het voorval speelde zich namelijk af in een museum en de badkuip bleek een tentoongesteld voorwerp te zijn met op de bodem enige rommel en wat vuilnis. Een kunstwerk dus.
Het artikel trof mij en ik voelde me meteen zielsverwant met haar want mij overkomen ook zulke dingen. Enkele jaren terug bezocht ik met een groepje kornuiten het Londense Tate Modern museum, een immens rariteitenkabinet. Natuurlijk is dit allemaal Kunst maar men kan deze niet definiëren als Abstract, doch eerder als Absurd. Nu is het zo dat musea zeer zuinig zijn wat betreft rustmogelijkheden. Ze geven de indruk dat men u graag ziet “doorlopen” en dat u best zo vlug mogelijk de uitgang bereikt. Sommigen onder zijn bekend met die tactiek. Ter hoogte gekomen van een zaaltje waar een paar dozijn losse bakstenen kriskras door mekaar lagen plus een zak cement in de hoek, stond eindelijk een zitbank. Moe van het afgehaspelde geslenter vlijde ik me daar vlug op neer . Maar niet voor lang want dra kwam een suppoost me aanmanen om de kunstwerken niet aan te raken, laat staan er op te gaan zitten. Toegegeven, die zitbank zag er minder klassiek uit dan doordeweekse exemplaren maar ik had wel te goeder trouw gehandeld.
Geef toe, de gelijkenis tussen de lotgevallen van de poetsvrouw en die van mij, zijn treffend ; we zien het onderscheid niet tussen Kunst en Rommel. Althans wat de hedendaagse kunst betreft. We zijn beiden wat men noemt “niet meer van deze tijd”. We moeten ons tevreden stellen met het aanschouwen van de oude meesters en denk nu niet dat poetsvrouwen daar geen kaas van gegeten hebben. Zo liep ik toevallig naast eentje bij een bezoek aan een schilderijtentoonstelling uit de barokperiode. Zij hoefde zelden naar de naam van de schilder te zoeken, zeker niet wanneer het Rubens betrof. Op mijn vraag hoe zij zo zeker kon zijn antwoordde ze zeer prozaïsch doch zeer efficiënt : “Rubens herken ik aan zijn billen !” En toegegeven, niemand kon ooit Rubens benaderen, laat staan evenaren, in het op doek uitsmeren van vrouwenbillen. Maar ook zijn gans naakte dames laten weinig ruimte voor verbeelding, in die mate zelfs dat sommige sociale media er aan denken ze van hun pagina’s te verwijderen wegens te fel aanleunend bij pornografie. Die mensen behoren dan tot het soort dat geen onderscheid kan maken tussen Kunst en Viezigheid. Zij zijn dan net als wij eveneens beklagenswaardig.
Natuurlijk is er ook nog een verschil tussen de poetsvrouw en ik. Zij doet tenminste nog nuttig werk. Als zij het werk zou neerleggen dan kom ik in een chaotische toestand te leven waarbij spinnenwebben, stof en rommel zich zullen opstapelen. Dit kan in extreme gevallen zelfs leiden tot een heus kunstwerk.
Ik daarentegen produceer geen nuttig werk. Ik doe mijn uiterste best om doodernstige bijdragen te schrijven voor allerlei forums en die worden dan blijkbaar verkeerd begrepen door mijn lezers. Meestal komen ze me vertellen dat ze hartelijk hebben moeten lachen met mijn schrijfsel.
Pijnlijk…
figaretto
Onlangs verscheen in de krant een artikel waarbij een poetsvrouw op de vingers werd getikt wegens het reinigen van een badkuip. Men zou geneigd zijn te denken dat dit tot haar taak behoort maar hier was dit niet het geval. Het voorval speelde zich namelijk af in een museum en de badkuip bleek een tentoongesteld voorwerp te zijn met op de bodem enige rommel en wat vuilnis. Een kunstwerk dus.
Het artikel trof mij en ik voelde me meteen zielsverwant met haar want mij overkomen ook zulke dingen. Enkele jaren terug bezocht ik met een groepje kornuiten het Londense Tate Modern museum, een immens rariteitenkabinet. Natuurlijk is dit allemaal Kunst maar men kan deze niet definiëren als Abstract, doch eerder als Absurd. Nu is het zo dat musea zeer zuinig zijn wat betreft rustmogelijkheden. Ze geven de indruk dat men u graag ziet “doorlopen” en dat u best zo vlug mogelijk de uitgang bereikt. Sommigen onder zijn bekend met die tactiek. Ter hoogte gekomen van een zaaltje waar een paar dozijn losse bakstenen kriskras door mekaar lagen plus een zak cement in de hoek, stond eindelijk een zitbank. Moe van het afgehaspelde geslenter vlijde ik me daar vlug op neer . Maar niet voor lang want dra kwam een suppoost me aanmanen om de kunstwerken niet aan te raken, laat staan er op te gaan zitten. Toegegeven, die zitbank zag er minder klassiek uit dan doordeweekse exemplaren maar ik had wel te goeder trouw gehandeld.
Geef toe, de gelijkenis tussen de lotgevallen van de poetsvrouw en die van mij, zijn treffend ; we zien het onderscheid niet tussen Kunst en Rommel. Althans wat de hedendaagse kunst betreft. We zijn beiden wat men noemt “niet meer van deze tijd”. We moeten ons tevreden stellen met het aanschouwen van de oude meesters en denk nu niet dat poetsvrouwen daar geen kaas van gegeten hebben. Zo liep ik toevallig naast eentje bij een bezoek aan een schilderijtentoonstelling uit de barokperiode. Zij hoefde zelden naar de naam van de schilder te zoeken, zeker niet wanneer het Rubens betrof. Op mijn vraag hoe zij zo zeker kon zijn antwoordde ze zeer prozaïsch doch zeer efficiënt : “Rubens herken ik aan zijn billen !” En toegegeven, niemand kon ooit Rubens benaderen, laat staan evenaren, in het op doek uitsmeren van vrouwenbillen. Maar ook zijn gans naakte dames laten weinig ruimte voor verbeelding, in die mate zelfs dat sommige sociale media er aan denken ze van hun pagina’s te verwijderen wegens te fel aanleunend bij pornografie. Die mensen behoren dan tot het soort dat geen onderscheid kan maken tussen Kunst en Viezigheid. Zij zijn dan net als wij eveneens beklagenswaardig.
Natuurlijk is er ook nog een verschil tussen de poetsvrouw en ik. Zij doet tenminste nog nuttig werk. Als zij het werk zou neerleggen dan kom ik in een chaotische toestand te leven waarbij spinnenwebben, stof en rommel zich zullen opstapelen. Dit kan in extreme gevallen zelfs leiden tot een heus kunstwerk.
Ik daarentegen produceer geen nuttig werk. Ik doe mijn uiterste best om doodernstige bijdragen te schrijven voor allerlei forums en die worden dan blijkbaar verkeerd begrepen door mijn lezers. Meestal komen ze me vertellen dat ze hartelijk hebben moeten lachen met mijn schrijfsel.
Pijnlijk…
figaretto
-
Idefix - Lid geworden op: 21 jun 2007, 18:58
- Locatie: Vlaams Brabant
Tijdens het lezen van vorige (erg gewaardeerde) posting van Figaretto herinnerde ik me een voorval van zeker 25 jaar geleden.
In de stad van de beste burgemeester van het land werd een tentoonstelling voorbereid van beeldhouwkunst waar ik zelf mee exposeerde.
Vermits er juist één gedaan was moesten de zalen opgekuist worden dus gingen de poetsvrouwen ijverig aan de slag. Samen met het stof werden ook een een paar roestige buizen , een goede 2 emmers zand en 6 bakstenen die samen in een hoek lagen in de container gegooid. Twee dagen later was er echter groot alarm na het bezoek van De Schepen van evenementen die zich afvroeg waar de poetsvrouwen gebleven waren met de werken van "zijn favoriete kunstenaar"... . Grote paniek natuurlijk, de poetsvrouwen op het matje geroepen en de stadswerklui erbij gehaald.... Oplossing was dat de stadswerklui naar het stort moesten om de nodigde vervangende ornamenten bijeen te zoeken.
Hoe ongelooflijk het ook moge klinken, maar toen de "kunstenaar" zijn "werken" kwam installeren heeft hijzelf totaal niets gemerkt van de verwisseling....Er is tijdens de expo wel veel volk met grote vragtekens in hun ogen blijven naar staan kijken .
In de stad van de beste burgemeester van het land werd een tentoonstelling voorbereid van beeldhouwkunst waar ik zelf mee exposeerde.
Vermits er juist één gedaan was moesten de zalen opgekuist worden dus gingen de poetsvrouwen ijverig aan de slag. Samen met het stof werden ook een een paar roestige buizen , een goede 2 emmers zand en 6 bakstenen die samen in een hoek lagen in de container gegooid. Twee dagen later was er echter groot alarm na het bezoek van De Schepen van evenementen die zich afvroeg waar de poetsvrouwen gebleven waren met de werken van "zijn favoriete kunstenaar"... . Grote paniek natuurlijk, de poetsvrouwen op het matje geroepen en de stadswerklui erbij gehaald.... Oplossing was dat de stadswerklui naar het stort moesten om de nodigde vervangende ornamenten bijeen te zoeken.
Hoe ongelooflijk het ook moge klinken, maar toen de "kunstenaar" zijn "werken" kwam installeren heeft hijzelf totaal niets gemerkt van de verwisseling....Er is tijdens de expo wel veel volk met grote vragtekens in hun ogen blijven naar staan kijken .
De zon is gratis voor iedereen
-
figaretto - Lid geworden op: 13 aug 2005, 14:10
- Locatie: waar de meeuwen schreeuwen boven 't golfgedruis...
Deze anekdote, Idefix, herinner ik me zelf ook nog. Dit zijn toestanden die je verwacht in slapsticks met figuren als Laurel en Hardy. Verbijsterend dat dit ook in het echt gebeurt en nog meer verbijsterend dat sommige mensen daar ernstig in meelopen. Wellicht omdat ze bang zijn anders voor een cultuurbarbaar te zullen worden versleten. En de ene sleurt de andere mee.Idefix schreef: ↑26 nov 2021, 15:59Samen met het stof werden ook een een paar roestige buizen , een goede 2 emmers zand en 6 bakstenen die samen in een hoek lagen in de container gegooid. Twee dagen later was er echter groot alarm na het bezoek van De Schepen van evenementen die zich afvroeg waar de poetsvrouwen gebleven waren met de werken van "zijn favoriete kunstenaar"... .
Dit doet me denken aan een schilderij van Breughel, de Parabel der Blinden. Een reeks blinden wordt in een gracht geleid door een andere blinde die zelf ook al verdwaald is.
Ooit was ik kort te gast bij een echte kunstenaar beeldhouwer die van dit thema een prachtig houtsnijwerk had gemaakt. Maar hij wou het me niet verkopen...
-
RyanR - Lid geworden op: 05 mei 2022, 20:10
- Locatie: Brabant
Tja, ik ben nu 70 jaar, en heb wel wat meegemaakt in mijn leven. Toen ik 19 was, moest ik naar de keuring voor militaire dienst. In Breda wisten ze me te vertellen dat ik bij de landmacht zou komen. De AMX tank. Daar had ik geen zin in, en daarom ging ik voor een tweede keuring, de marine.
Zo gedaan kwam ik als matroos op zee terecht achter de RADAR. Ik had wel een elektronica achtergrond, dus kon ik aardig inschatten wat je met RADAR kon zien. We gebruikten 3 soorten, 3, 10 en 30 cm RADAR.
Nou ja, in het voorjaar van 1974 voeren we in de buurt van de Canarische eilanden en Madeira.
Ik had wat boeken gelezen over de praktijken van onderzeeboten in de Tweede Wereldoorlog, dus bij het wisselen van de wacht rond 8:00 's morgens viel mij op dat er een contact op de RADAR verscheen. Een eindje achter ons. Maar een seconde of 10. Dus ik meldde dat aan de brug, en daar stond zo'n officier die net uit de opleiding kwam, zo'n ambetante gast met een dubbele achternaam. Hij zei, dat het niet kon. Ik zei hem nog, zet het dan met potlood in het logboek. Hij weigerde.
Enfin, ik liet het er niet bij zitten, en na mijn dienst liep ik langs de commandant, en vertelde dat verhaal.
De volgende morgen net voor 8:00 precies hetzelfde verhaal. Wijze les: Routine is dodelijk
Maar nu stond de commandant op de brug, onze onderzeebootjager ging die richting in, en er vlogen 3 luchtdrukgranaten over boord, internationaal signaal voor een onderzeeboot om boven te komen.
Even later zagen we een enorme Russische onderzeeboot boven komen.
Ze groetten ons, en wij hen. Niks mis mee, was blijkbaar normaal in die dagen.
Tegenwoordig wordt alles wat de Russen doen uitgelegd als provocatie, maar goed, laat je niks wijs maken.
Zo gedaan kwam ik als matroos op zee terecht achter de RADAR. Ik had wel een elektronica achtergrond, dus kon ik aardig inschatten wat je met RADAR kon zien. We gebruikten 3 soorten, 3, 10 en 30 cm RADAR.
Nou ja, in het voorjaar van 1974 voeren we in de buurt van de Canarische eilanden en Madeira.
Ik had wat boeken gelezen over de praktijken van onderzeeboten in de Tweede Wereldoorlog, dus bij het wisselen van de wacht rond 8:00 's morgens viel mij op dat er een contact op de RADAR verscheen. Een eindje achter ons. Maar een seconde of 10. Dus ik meldde dat aan de brug, en daar stond zo'n officier die net uit de opleiding kwam, zo'n ambetante gast met een dubbele achternaam. Hij zei, dat het niet kon. Ik zei hem nog, zet het dan met potlood in het logboek. Hij weigerde.
Enfin, ik liet het er niet bij zitten, en na mijn dienst liep ik langs de commandant, en vertelde dat verhaal.
De volgende morgen net voor 8:00 precies hetzelfde verhaal. Wijze les: Routine is dodelijk
Maar nu stond de commandant op de brug, onze onderzeebootjager ging die richting in, en er vlogen 3 luchtdrukgranaten over boord, internationaal signaal voor een onderzeeboot om boven te komen.
Even later zagen we een enorme Russische onderzeeboot boven komen.
Ze groetten ons, en wij hen. Niks mis mee, was blijkbaar normaal in die dagen.
Tegenwoordig wordt alles wat de Russen doen uitgelegd als provocatie, maar goed, laat je niks wijs maken.
-
RyanR - Lid geworden op: 05 mei 2022, 20:10
- Locatie: Brabant
Ach, nog een anekdote van mij, in het Brabants
t Grut staat ook eens in de krant
Wij wonen hier al jaoren, en hier gebeurd nooit wa, mer nouw is er toch iets gebeurd. En we wiessen het eigenlijk allemaol wel, mer we stonden er nie bij stil. Als ge soms buiten kwamt, dan rook het nie naar de verrekes of de koei, ook nie naar hooi of praoi, maar het rook naor een jong medje dè naor de kermis wilde. Zo’n zoete geur, waor ge jaoren later nog aan heur zoud denken, als ge het weer zou ruiken.
Mer nouw is het uitgekomen, de pliessie stond er vur de deur. En mannen in overalls sjouwden met planten naor buiten. Het kweken van Cannabis Sativa, anders dan voor eigen gebruik mag nie, en daor kumt de pliessie naor kèken. Ze zèn er aachter gekomen vanwege de’n elektriek. Ergens moet een meterke als ventilator rondgetold hebben, en dan gaon ze zuuken. Vruuger stapte d’r gewoon eenen diender op de fiets, en die stak z’n neus mer eens in de wind. En het duurde nie lang, of hij was op de plek waor de wet met voeten getreden wier.
Tegenwoordig kumt daor heel wa aanders aan te pas, af en toe komen ze helemaol uit Gilze met een Apache (hondehok met dakaandrijving) um foto’s te maoken. Ze kèken gewoon dur het dak heen. Het is toch echt een miraokel hoe ze dè doen. Zelf denk ik, dè ze dè alleen mèr doen um te laten zien dè ze nuttig zèn, mèr allee, daor ga ik nie over zitten zeuren.
Vruuger waar het ook al zo, toen waren er op ’t Grut ook boeren die een centje bij wilden verdienen door eenen ongebruikte stal te bouwen, waar een alcoholstokerij in gehuisvest wier. Zo lang als de verrekes er boven uit stonken, kraaide er geenen haon naor. Uiteindelijk is die nuttige hobby genekt dur dè overal voort wier bijgehouwen waor de suiker bleef. Ge moest nie op het idee komen um eene zak van 50 kg suiker te kopen, want vur ge het wiest lagen er een paar mee eene verrekijker bij oew in de sloot.
En toch heb ik het gedaon.
In Eindhoven, daor verkocht er eene blikken van 2 kg. Allerbest spul. Het kwaam uit Engeland. Gordon stond er op. Het leek net appelstroop. Maar ge kont er Stout van brouwen. In een vat van 20 liter water werd eene kilo suiker gekeild, en wat bijgeleverde gist, en dan begon me dat te pruttelen dat het een aord had. Eerst moeste twee bakken Grolsch leegtutteren vanwege de beugelfleskes. Dan ging die 20 liter bruin in de fleskes, met in ieder nog een suikerlepeltje suiker om na te gisten. Dan begon het wachten. En dat was het moeilijkste. Mèr na een paor weken dan war ’t zo weid. De Stout wier op taofel gezet, en mijn eigen vader tutterde vrolijk mee. Toen moest ik het hem vertellen. Dat het illegaal gebrouwen bier was. Als katteliek moette altè eerlijk zijn, vural oew eigen vader kande nie vur de gek houwe.
Als gepensioneerd commies tufte ie er toch nie in.
"Jè", zi’t ie, "Vur ons wier het ook pas serieus toen er van die prutsers uit de stad op af kwamen mee bussels geld. Vur de rest hebben wij altè liever een oogske dicht geknepen. Ieder het zijn, en de koai niks, dè moete niet vergeten jongen. Dieje stadse snevel waar trouwens ook nie um te zuipen, ginne wonder dè ze d’r toen een eind aan gemaokt hebben. Het wier teveul mee water aangelengd hè, dè brocht meer op. En zo ziede wel, ge moet nooit het onderste uit de kan willen, want dan kredde het lid op de neus."
Groeten uit ’t Grut, Reinaert
t Grut staat ook eens in de krant
Wij wonen hier al jaoren, en hier gebeurd nooit wa, mer nouw is er toch iets gebeurd. En we wiessen het eigenlijk allemaol wel, mer we stonden er nie bij stil. Als ge soms buiten kwamt, dan rook het nie naar de verrekes of de koei, ook nie naar hooi of praoi, maar het rook naor een jong medje dè naor de kermis wilde. Zo’n zoete geur, waor ge jaoren later nog aan heur zoud denken, als ge het weer zou ruiken.
Mer nouw is het uitgekomen, de pliessie stond er vur de deur. En mannen in overalls sjouwden met planten naor buiten. Het kweken van Cannabis Sativa, anders dan voor eigen gebruik mag nie, en daor kumt de pliessie naor kèken. Ze zèn er aachter gekomen vanwege de’n elektriek. Ergens moet een meterke als ventilator rondgetold hebben, en dan gaon ze zuuken. Vruuger stapte d’r gewoon eenen diender op de fiets, en die stak z’n neus mer eens in de wind. En het duurde nie lang, of hij was op de plek waor de wet met voeten getreden wier.
Tegenwoordig kumt daor heel wa aanders aan te pas, af en toe komen ze helemaol uit Gilze met een Apache (hondehok met dakaandrijving) um foto’s te maoken. Ze kèken gewoon dur het dak heen. Het is toch echt een miraokel hoe ze dè doen. Zelf denk ik, dè ze dè alleen mèr doen um te laten zien dè ze nuttig zèn, mèr allee, daor ga ik nie over zitten zeuren.
Vruuger waar het ook al zo, toen waren er op ’t Grut ook boeren die een centje bij wilden verdienen door eenen ongebruikte stal te bouwen, waar een alcoholstokerij in gehuisvest wier. Zo lang als de verrekes er boven uit stonken, kraaide er geenen haon naor. Uiteindelijk is die nuttige hobby genekt dur dè overal voort wier bijgehouwen waor de suiker bleef. Ge moest nie op het idee komen um eene zak van 50 kg suiker te kopen, want vur ge het wiest lagen er een paar mee eene verrekijker bij oew in de sloot.
En toch heb ik het gedaon.
In Eindhoven, daor verkocht er eene blikken van 2 kg. Allerbest spul. Het kwaam uit Engeland. Gordon stond er op. Het leek net appelstroop. Maar ge kont er Stout van brouwen. In een vat van 20 liter water werd eene kilo suiker gekeild, en wat bijgeleverde gist, en dan begon me dat te pruttelen dat het een aord had. Eerst moeste twee bakken Grolsch leegtutteren vanwege de beugelfleskes. Dan ging die 20 liter bruin in de fleskes, met in ieder nog een suikerlepeltje suiker om na te gisten. Dan begon het wachten. En dat was het moeilijkste. Mèr na een paor weken dan war ’t zo weid. De Stout wier op taofel gezet, en mijn eigen vader tutterde vrolijk mee. Toen moest ik het hem vertellen. Dat het illegaal gebrouwen bier was. Als katteliek moette altè eerlijk zijn, vural oew eigen vader kande nie vur de gek houwe.
Als gepensioneerd commies tufte ie er toch nie in.
"Jè", zi’t ie, "Vur ons wier het ook pas serieus toen er van die prutsers uit de stad op af kwamen mee bussels geld. Vur de rest hebben wij altè liever een oogske dicht geknepen. Ieder het zijn, en de koai niks, dè moete niet vergeten jongen. Dieje stadse snevel waar trouwens ook nie um te zuipen, ginne wonder dè ze d’r toen een eind aan gemaokt hebben. Het wier teveul mee water aangelengd hè, dè brocht meer op. En zo ziede wel, ge moet nooit het onderste uit de kan willen, want dan kredde het lid op de neus."
Groeten uit ’t Grut, Reinaert
-
MichelN - Lid geworden op: 16 nov 2008, 17:44
- Locatie: Groot-Leuven
Wie durft er dezer dagen nog een grap maken over een buitenlander, een Indiaan, plassende vice-premiers of doodgewoon een minister-president wiens naam alleen al uitnodigt tot een lofzang op fijne vleeswaren?
Niet allemaal tegelijk aub, want zelfs hier op sennet zitten de grote censors klaar met de kwast om je met pek en veren bestrijken.
Ooit een baken als het erop aankwam dat soort gozers op de korrel te nemen is het tegenwoordig bij de BBC al niet meer mogelijk het hele woke- en gendergedoe eens goed je gedacht te zeggen. Zie Laurence Fox of nog tien erger wat JK Rowling allemaal over het hoofd gekieperd krijgt.
Op YouTube krijg je al waarschuwingen bij onschuldige Fawlty Towers-filmpjes, laat staan wat dat gaat worden bij het onweerstaanbare Men Behaving Badly of The Fast Show.
Profiteer ervan voor het laat is Harry (Enfield) and Paul (Whitehouse) in the dead of comedy:
https://www.youtube.com/watch?v=ok8R7jNFOPs
Sorry mannen - al dan niet fanatiek - ik kan het ook niet helpen dat de zogenaamde Vlaamse Gulle Lach behalve lichtjes krullende tenen niet veel meer in beweging brengt
Niet allemaal tegelijk aub, want zelfs hier op sennet zitten de grote censors klaar met de kwast om je met pek en veren bestrijken.
Ooit een baken als het erop aankwam dat soort gozers op de korrel te nemen is het tegenwoordig bij de BBC al niet meer mogelijk het hele woke- en gendergedoe eens goed je gedacht te zeggen. Zie Laurence Fox of nog tien erger wat JK Rowling allemaal over het hoofd gekieperd krijgt.
Op YouTube krijg je al waarschuwingen bij onschuldige Fawlty Towers-filmpjes, laat staan wat dat gaat worden bij het onweerstaanbare Men Behaving Badly of The Fast Show.
Profiteer ervan voor het laat is Harry (Enfield) and Paul (Whitehouse) in the dead of comedy:
https://www.youtube.com/watch?v=ok8R7jNFOPs
Sorry mannen - al dan niet fanatiek - ik kan het ook niet helpen dat de zogenaamde Vlaamse Gulle Lach behalve lichtjes krullende tenen niet veel meer in beweging brengt
"Les socialistes aiment tellement les pauvres qu'ils en fabriquent" (Jacques Godfrain)
