We worden oud!!

[Gast]

Tja, hermano, dat alles herken ik ook...maar voor mij was het blijkbaar dan toch heel wat jaren vroeger...toen er nog geen wasmachines bestonden maar wel een wasbord, waarmee ze vandaag muziek (trachten te) maken!?
En dat "afkoken" van de was?!
En diene bleek was bij ons ne "bleik" enne... met dat blauwsel hebben we ook als eens kattekwaad uitgehaald!
En herinner je ook die specifieke "aroma's" in het waskot?
En het pakje gazettenpapier (met de geuren) in het huiske?
Enne...enne..

En nog zoiets: tijdens de oorlogsjaren hadden we ècht "honger" en vandaag staat honger synoniem voor "lust"; doch, voor mij, een wezenlijk verschil!
Is het misschien daarom dat "eten" vandaag voor de nieuwe generatie's een andere betekenis en een ander belang heeft gekregen?

De tijd van toen en de tijd van vandaag zijn immers..
ANDERS!

[telloorlekker]

We worden inderdaad oud. Waaraan ik dat merk ? Aan mijn sentimentaliteit; dat had ik vroeger niet. Wij werden gehard, zoals dat toen heette. Een traan laten, dat was voor zwakkelingen, kinderen en hulpeloze vrouwen... en, het erover hebben was ook al taboe.
Nu heb ik lak aan al die profetieen van vroeger. Ik laat zien wié ik ben. En als er, om het gemoed te sussen, een traan moet vloeien dan doet ze maar. Mag ik even uit de biecht klappen ? Menige traan vloeit al als ik een melodietje hoor op de radio waar écht goeie klanken én tekst in verweven zit. Kijk ik tv, dan mag er geen retro-film meer verschijnen of de waterlanders doen hun werk. En geen taboe meer... Mijn ega is daar nog niet overheen, en alhoewel ouder, zij houdt zich nog steeds "sterk". Maar ja, zij behoort tot het "zwakke geslacht" hé... En euh... zelfs een mooi meisje of een aantrekkelijke oude vrouw laat me niet onberoerd. Zou ook dit een teken van ouderdom zijn ?
Ouder worden is geen schande, iedereen krijgt ermee te maken... zelfs al vanaf de geboorte. Maar de schaamte, die ons van na de geboorte werd meegegeven, waarom verdwijnt die naarmate men ouder wordt ? Wat heeft men ons, het mensdom, aangedaan om onze gevoelens een heel leven lang te verstoppen voor onze naaste ?
Het doet nu méér deugd dan vroeger je gevoelens te kunnen uiten, en dan mag het nog aan "vreemden" zijn... Alleen ouderen begrijpen dat... raar toch dat "ouder worden"...

[Gast]

We worden oud.
Zoals de openingszin van deze topic het stelt is dit "een zekerheid", een vaststaand feit, (of op zijn Anrwerps "een feit dat just is",zelfs volgens de regels van de spraakkunst.
Ikzelf ben daar "niet" zo zeker van.
Ik hoop het wel hoor, want het alternatief spreekt me niet zo aan.

[carmen]

Vind ik zo mooi TLL dat een man zijn gevoelens toont,zelfs weent bij iets dat hem beroerdeWij dames,hebben dat altijd gedaan Een man moest stoer overkomenIk begreep nooit dat mijn man zels niet weende als zijn moeder gestorven was

Maar nondedomme ,waarom toont een man dat maar als hij ouder wordt
Eigenlijk toch erg

En waarom durf ik ,als vrouw ,met ouder worden al eens goed vloeken ,als me iets overkomt?Hoewel dat tranen met tuiten wenen ,bij muziek of aandoenlijke gebeurtenis nog altijd is

En waarom durf ik nu,alleen al eens op café gaan en mij een pintje bestelllen?Vroeger zou ik dat niet gedaan hebben dat was voor mannen
Het zal ons zo wel ingepeperd zijn ,denk ik

Gelukkig is onze frank gevallen ,met ouder worden.Maar ja wat we vroeger wilden kunnen we nu niet altijd meer
Groetjes

[MaLoReg]

Mensen toch, zulke teksten zijn niet goed voor mij. Een nostalgische weemoed vult mijn tranen. In mijn ziel snerpen vervlogen herinneringen en met gretigheid smaak ik de eenvoud-proef een kinderlijk onschuldig verleden en het maakt me zo droef als een afscheid nemen dat nooit eindigt. We waren robbedoezen en kwajongens maar wat waren we puur in onze hartstocht om het leven op te zuigen om er nooit genoeg van te krijgen en we wisten niet beter. Het dagelijkse was een niet aflatende zoektocht naar avontuur.Het straatje was de wereld-de beek een oeverloze oceaan en de velden vol korenbloemen en klaprozen een onoverschouwelijke horizont. Dat kleine grote wereldje was van ons het was ons leven, een leven waar nooit een eind aan zou komen.
Een pan gebakken spek die rook naar een dag vol nieuwe indrukken.
We worden oud. Ja, we worden oud maar in schoonheid want wij hebben dat wat ze ons niet meer kunnen afpakken. De onbetaalbare herinnering en zo is het goed.

[Gast]

Awel MaLoReg, daar moet ik nu van bleiten zie, en dat van 's morgens vroeg. Ge doet me toch wat aan zulle.

[carmen]

mooi gezegd ,man gelukkig hebben we onze ontroerende herinneringen nog en daar zijn we blij om

zit ik hier ook nog te bleite zeg,smilie

zeg ,rap je smile bovenhalen hé

[Gast]

Voor Carmen

[carmen]

dankje smilie voor je lieve lach

[Gast]

't Is curieus dat zelfs met ouder worden sommige dingen nog kunnen verbeteren.
Zo heb ik vastgesteld dat ik dit jaar hoger kan plassen dan vroeger.
Vorig jaar plaste ik nog op mijn schoenen en nu op mijn knieën.

[Tillie]

Is dat een verbetering? Nog méér nat.

[Gast]

Is dat een verbetering? Nog méér nat.

Mijn knieën staan (momenteel nog) een goeie halve meter hoger dan mijn schoenen. Hoger is hoger, dus..............

[Tillie]

Juist! En dat loopt omlaaaaag

[Gast]

Er lopen niet zoveel Methusalems rond op deze aardkloot. We worden inderdaad oud maar stokoud dat was weggelegd voor Noach, die stierf pas toen hij 950 jaar was. Hoe kan dit, hoe komt het dat de mensen nu niet meer de kaap van 100 jaar eens halen? In de bijbel lees je dat de mensen tot en met Noachs kinderen, honderden jaren oud (800-900)werden. Daarna tussen de 200-500 jaar (tot en met Terah de vader van Abraham). Dan max tot 200 jr (Abraham). Vanaf ongeveer Jozef worden de mensen niet meer (veel) ouder dan 120 jaar. Misschien een logische instelling om overbevolking te voorkomen? De vervaldatum die krijgen we al mee van bij de geboorte waarschijnlijk. Het is moeilijk te achterhalen waarom dat zo is. Je ziet ook in de wereld dat eigenlijk bijna niemand de 120 haalt, alhoewel we goed op weg zijn om alsmaar ouder te worden. Wordt de leeftijd van de mens niet verder bepaalt door levensstijl en omstandigheden? Hoe rijker men is, hoe beter men kan leven, men kan vlugger naar de dokter en men kan betere medicijnen kopen. Maar het mes dat snijdt natuurlijk aan twee kanten. Je kunt je ook afvragen of het erg is om niet ouder als 100 te worden. De hemel is veel beter want het is er overbevolkt maar toch zou het aangenaam zijn mocht men honderd jaar worden. De meeste onder ons zijn nog niet toe aan die befaamde rijstepap al dan niet met of zonder gouden of zilveren lepeltjes. We mogen al blij zijn als we in eigen omgeving oud worden en dat we niet gedumpt worden door onze kinderen of kleinkinderen als we kwijlend de krant lezen met een monocle. Hoogstwaarschijnlijk passen ze de ‘genetische bouwstenen' zo aan dat we niet anders kunnen dan hoogbejaard worden. Het zou toch prachtig klinken als ze een logische volgende stap deden om de bouwstenen van zieken zo aan te passen dat ziekte geen kans meer krijgt, of gezonde bouwstenen te kopiëren en transplanteren naar mensen met beschadigde genen. Dat zal er toe leiden dat we weliswaar steeds ouder worden maar ook een paar keer per jaar onder het mes zullen moeten om allerlei versleten en beschadigde 'onderdelen' te vervangen. Zou dat een aantrekkelijk vooruitzicht zijn om het lichaam vol te hebben met ritsen en zouden we dan niet meer frustraties krijgen? We zijn al een beetje gevorderd, vroeger overleed je aan diabetes, nu overlijd je aan de gevolgen ervan, zoals nieraandoeningen of een hartinfarct. Hoe ouder we worden hoe meer gebreken er aan de oppervlakte komen maar waarom verkeren sommige ouderen in blakende gezondheid en anderen weer niet? Ziekte en ouderdom horen niet onlosmakelijk bij elkaar, het is het genetisch materiaal dat we overerven van onze voorouders dat ons in staat stelt om hoge leeftijden te scoren. Je hoort de mensen wel eens zeggen, awel, ik wil geen twintig meer zijn, dat vond ik een rotleeftijd, altijd die puberteitstemming erbij, het opbouwen van een degelijke relatie en het immer op zoek zijn naar werk. Laat ons maar genieten van ons pensioen, van onze kinderen en kleinkinderen. Ikzelf hang hier een beetje midden in. De jonge jaren zijn ook aan mij voorbij gegaan en de derde leeftijd komt heel stilletjes dichterbij. Na jaren studerende kinderen in huis te hebben gehad, kan ik eindelijk opgelucht ademen. Het studentenleven is voorbij hier ten huizen Kwezel. Ook onze kinderen worden ouder zonder dat we eigenlijk gemerkt hebben met wat dat ze bezig waren. Na vele jaren in hun eigen wereld te hebben vertoefd, hoor ik hier plots zeggen: “mam, ik ben geslaagd in mijn eindexamen. Dank u wel lieve ouders omdat jullie het met mij zolang hebben kunnen uithouden, dank zij jullie ben ik nu met de grootse onderscheiding een volwaardige Bachelor geworden.” Wat ook dat mogen wezen. We zijn allemaal blij dat we de kinderen hebben zien opgroeien, openbloeien, kleinkinderen in onze armen mogen houden. We voelen ons tenslotte nog jong en dat willen we nog een tijde zo houden en dat is wat telt. Laat die grijze vervelende haren maar komen.

[Gast]

Kwezel, ge kunt gelijk hebben. Maar toch heb ik mijn twijfels hoor betreffende die leeftijden.
Gezien tijdmeting altijd maar nauwkeuriger word wil dat zeggen dat het vroeger niet zo nauwkeurig was.
Nu gaat dat electronisch, zelfs atomisch. Hiervoor met koperen radertjes, daarvoor met bronzen, en daarvoor misschien met stenen radertjes.
Vermits ze in dalende lijn gaan dacht ik zo, zou er geen probleem geweest zijn met hunne wekker op kiezelstenen?