Afdwalen kolder (deel II)
-
Gast
Zoals Zandmannetje het hier neerschreef was het natuurlijk niet gegaan, we zijn immers geen kannibalen maar lossen dat op met tact. Die bewuste dag renden we door de ellenlange gang van de opname studio recht naar de live uitzending toe. In de studio van het nieuws is alles grijs, maar met de lichten is het geel. Ik dacht dat de muren tegen de banken plakten, maar ze zijn er niet tegen. In de regiekamer zijn er veel monitoren en daar bekijken ze welk het mooiste beeld is en van daaruit besturen ze ook de camera’s van het nieuws. Ons weervrouwke wilde juist beginnen met haar capriolen en wij konden dat nog op tijd verhinderen. Ze stond al gereed met haar sonde voor de blue-key muur, een blue-key muur is een blauw(e) muur of een blauw doek die met de computer, een camera, enz. een ander beeld worden.We stelden haar de vraag hoe het kwam dat als zij ons publiek toesprak het altijd een grauwe hemel was of een donderslag die tot in Keulen te horen was? Zij probeerde zich te verdedigen door ons mee te delen dat :”Eén van de oorzaken is dat het weer een bijzonder complex systeem is, waarin een grote hoeveelheid variabelen en hun onderlinge verbanden in rekening moeten worden gebracht. Hoe verfijnder de computermodellen worden en hoe nauwkeuriger de duizenden metingen die nodig zijn worden verricht, hoe beter de weersvoorspelling zal zijn. Tenminste, op korte termijn. Op lange termijn blijft het opstellen van weersverwachtingen een heikele zaak. De reden daarvan is niet alleen de complexiteit van het weersysteem, maar is eerder nog te wijten aan het feit dat het weer een chaotisch systeem is.” Ze hapte naar adem en ging verder:” Nu hebben de mensen dat allemaal meer door, maar vroeger was Pien gelijk aan het weer. Als het goed was, dan kreeg hij kussen van de dames op straat. Als het slecht was, dan was dat zijn schuld. Pien maakte het goede weer, hij wàs het weer. Hij kon daar niets aan doen. Mensen van de horeca hebben hem zelfs aangevallen. Binnenlandse uitbaters verdachten hem ervan al het volk naar de kust te sturen omdat hij zogenaamd een flat aan de zee gekregen had van de kusthoreca. (grijns) Maar een burgemeester van Blankenberge, Content, was ook al niet content. Hij schreef een vlammend artikel tegen hem omdat hij er zogezegd voor zorgde dat mensen niét naar de kust kwamen. Dat was het beste verweer tegen de anderen die dachten dat de kusthoreca hem omkocht. Maar niemand heeft hem ooit beïnvloed of gevraagd de berichten te beïnvloeden.” “Pien daar kan ik dus niet tegen op, dat is een legende en tenslotte moeten mijn bloedjes van kinderen ook eten.” “Als weergod daalde hij neer op ons lapje aarde en kon hij zich de grootvader van weermannetje Frank en weervrouwtje Sabine noemen. Bijna veertig jaar lang maakte hij letterlijk het mooie weer. En als de atmosferische capriolen daar niet bij wilden helpen, liet Vadertje Weer de zon schijnen in menig Vlaams hart met een grap en een grol. Zijn vette knipoog deed de pijn van ons kikkerweer vergeten. Hij woonde letterlijk in dat weerhuisje en liet ook blijken dat er een weermannetje en een weervrouwtje in sliepen. Bij slecht weer kwam het weermannetje naar buiten en bij mooi weer het weervrouwtje. Dat betekende dat de twee nooit bij elkaar konden zijn en op een gegeven moment zo naar elkaar verlangden, dat ze hun taak als weermannetje en weervrouwtje niet altijd even goed konden uitvoeren. Maar voor bij elkander te willen zijn lieten ze het mechanisme fout lopen zodoende dat het praktisch iedere dag mooi en helder was. Het leek meer op het sprookje van Romeo en Julia. Tegenover zoveel geweld zijn wij hier niet opgewassen en proberen dan maar het beste ervan te maken maar de weergoden zijn echt niet met ons dit jaar. Het lijkt wel of we met de vinger aangewezen worden door die toestanden van veel slechteriken hier in Belgenland. Als het weer héél slecht is dan blijven de meeste mensen ook van straat en kan er geen kwaad meer gebeuren, menig kind kan dan ongehinderd verder spelen en de volwassenen zoeken het liefst van al hun vertrouwde vereniging op om samen te bowlen of iets dergelijks. Zo horen we ook eens positieve noten in plaats van altijd maar valse sols. Weersverwachtingen op te stellen die houdbaar zijn voor enkele dagen dat zou nog gaan . Maar het weer voorspellen voor de volgende twee weken of maand lijkt onmogelijk, ook al wordt alles precies gemeten en worden de trekpleisters nauwkeurig bepaald. Daar is het weer nu eenmaal te chaotisch voor. Het is al moeilijk genoeg om te praten tegen een blauw scherm”.
Dit bracht ons tot bedaren en gunde haar het weerpraatje over zon en regen en kijk vandaag maar eens door het venster wat zien we? Juist het zonneke en dat op de verjaardag van Zandmannetje!
Dit bracht ons tot bedaren en gunde haar het weerpraatje over zon en regen en kijk vandaag maar eens door het venster wat zien we? Juist het zonneke en dat op de verjaardag van Zandmannetje!
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Geachte Mathilde,
Wees niet bevreesd, ik ga u niet lastigvallen. Want wees maar eerlijk, u dacht al “lap, daar hebt ge het al, je geeft ze een vinger en ze pakken een arm”. Dat is voor u een probleem natuurlijk, één keer een mailtje sturen naar een onderdaan en ze denken meteen dat ze privileges hebben. Gelukkig voor u behoort zandmannetje niet tot die categorie.
Om eerlijk te zijn, kan heel uw aangetrouwde familie mij gestolen worden!
De reden van deze mail ligt heel ergens anders:
De laatste maal dat ik de Belgische nationale voetbalploeg aan het werk zag, (op TV, want om die potstampers aan het werk te zien betaal ik geen € 20,00) hoorde en zag ik sommige spelers het nationale volkslied meezingen, samen met de fanfare. Over die fanfare niets dan goeds, ze speelden niet te vals, wat van de zangkwaliteiten van de spelers niet kon gezegd worden. Het viel me trouwens op, dat alleen Vlaamse spelers meezingen!
(Voor de match, erna is er doorgaans geen reden om te zingen)
Kennen dan de Franstaligen het volkslied niet?
En hier ben ik aangeland bij de reden van mijn mail.
Tot mijn niet geringe verbazing is die tekst een geheel andere dan de tekst die men ons indertijd op school aangeleerd heeft!!! Hoewel ik ook die tekst grotendeels vergeten ben, herinner ik me toch het begin:
“Juicht Belgen juicht in brede vol akkoorden,
van Haspengouw tot aan het Noordzeestrand
van Noord tot Zuid, langs Maas en Schedelboorden
juicht Belgen juicht, door gans het vaderland…”
Vervolgens laat mijn geheugen me in de steek. Ah neen, wacht, op de donkere poel die mijn geheugen voorstelt komt nog een zin bovendrijven:
“Nooit zal men ons van onze haard verdringen, zolang een Belg, ‘t zij Waal of Vlaming leeft”
Hoewel ik nooit aan dat juichen heb meegedaan, behalve één keer, (en dan moesten we wel) staan juichen en met vlaggetjes zwaaien, met de hele school, bij een koninklijk bezoek. Want wees eerlijk, welke Belg staat nu ongebreideld te juichen, je hebt er nogal veel reden toe, ze zouden je gauw in een dwangbuis stoppen en vervolgens onder een koude douche!
Maar wat hoor ik nu?
Een geheel nieuwe tekst, waarvan ik slechts de laatste zin verstaan heb “voor vorst en vaderland!”
Mag ik zeggen dat ik zeer verwonderd ben, dat zo maar een nieuwe tekst gezet wordt op een bestaande melodie, zonder dat ik hiervan persoonlijk verwittigd ben geworden!
En zelfs die ene zin die ik kon verstaan bevalt me niet.
Vorst, van de koude hou ik nu eenmaal niet, geef mij maar de warmte van een zuiders land…
Vaderland, wat betekent die uitdrukking eigenlijk? Is dat het land waar uw vader geboren is, zoals ik in mijn onschuld geloof? Dan zijn er op het ogenblik in België de helft inwoners, die een ander vaderland hebben!
Aangezien mijn vader wel degelijk in België geboren is, ben ik een echte oude Belg.
Maar of dit nu een reden is om fier op te zijn, laat ik maar in het midden…
Neen, driemaal neen, volgens mij was het voldoende geweest de oude tekst hier en daar aan te passen, bvb.
omdat nog weinigen een haard bezitten maar alleman heeft TV, “onze haard” te vervangen door “voor de TV”
en “’t zij Waal” te vervangen door “Marokkaan”, en het oude volkslied was volledig up-to-date geweest!
Vorstelijke groeten, nu zal u van mij geen last meer hebben in de toekomst, tenminste zolang er niets anders op mijn lever ligt…
Zandmannetje.
Wees niet bevreesd, ik ga u niet lastigvallen. Want wees maar eerlijk, u dacht al “lap, daar hebt ge het al, je geeft ze een vinger en ze pakken een arm”. Dat is voor u een probleem natuurlijk, één keer een mailtje sturen naar een onderdaan en ze denken meteen dat ze privileges hebben. Gelukkig voor u behoort zandmannetje niet tot die categorie.
Om eerlijk te zijn, kan heel uw aangetrouwde familie mij gestolen worden!
De reden van deze mail ligt heel ergens anders:
De laatste maal dat ik de Belgische nationale voetbalploeg aan het werk zag, (op TV, want om die potstampers aan het werk te zien betaal ik geen € 20,00) hoorde en zag ik sommige spelers het nationale volkslied meezingen, samen met de fanfare. Over die fanfare niets dan goeds, ze speelden niet te vals, wat van de zangkwaliteiten van de spelers niet kon gezegd worden. Het viel me trouwens op, dat alleen Vlaamse spelers meezingen!
(Voor de match, erna is er doorgaans geen reden om te zingen)
Kennen dan de Franstaligen het volkslied niet?
En hier ben ik aangeland bij de reden van mijn mail.
Tot mijn niet geringe verbazing is die tekst een geheel andere dan de tekst die men ons indertijd op school aangeleerd heeft!!! Hoewel ik ook die tekst grotendeels vergeten ben, herinner ik me toch het begin:
“Juicht Belgen juicht in brede vol akkoorden,
van Haspengouw tot aan het Noordzeestrand
van Noord tot Zuid, langs Maas en Schedelboorden
juicht Belgen juicht, door gans het vaderland…”
Vervolgens laat mijn geheugen me in de steek. Ah neen, wacht, op de donkere poel die mijn geheugen voorstelt komt nog een zin bovendrijven:
“Nooit zal men ons van onze haard verdringen, zolang een Belg, ‘t zij Waal of Vlaming leeft”
Hoewel ik nooit aan dat juichen heb meegedaan, behalve één keer, (en dan moesten we wel) staan juichen en met vlaggetjes zwaaien, met de hele school, bij een koninklijk bezoek. Want wees eerlijk, welke Belg staat nu ongebreideld te juichen, je hebt er nogal veel reden toe, ze zouden je gauw in een dwangbuis stoppen en vervolgens onder een koude douche!
Maar wat hoor ik nu?
Een geheel nieuwe tekst, waarvan ik slechts de laatste zin verstaan heb “voor vorst en vaderland!”
Mag ik zeggen dat ik zeer verwonderd ben, dat zo maar een nieuwe tekst gezet wordt op een bestaande melodie, zonder dat ik hiervan persoonlijk verwittigd ben geworden!
En zelfs die ene zin die ik kon verstaan bevalt me niet.
Vorst, van de koude hou ik nu eenmaal niet, geef mij maar de warmte van een zuiders land…
Vaderland, wat betekent die uitdrukking eigenlijk? Is dat het land waar uw vader geboren is, zoals ik in mijn onschuld geloof? Dan zijn er op het ogenblik in België de helft inwoners, die een ander vaderland hebben!
Aangezien mijn vader wel degelijk in België geboren is, ben ik een echte oude Belg.
Maar of dit nu een reden is om fier op te zijn, laat ik maar in het midden…
Neen, driemaal neen, volgens mij was het voldoende geweest de oude tekst hier en daar aan te passen, bvb.
omdat nog weinigen een haard bezitten maar alleman heeft TV, “onze haard” te vervangen door “voor de TV”
en “’t zij Waal” te vervangen door “Marokkaan”, en het oude volkslied was volledig up-to-date geweest!
Vorstelijke groeten, nu zal u van mij geen last meer hebben in de toekomst, tenminste zolang er niets anders op mijn lever ligt…
Zandmannetje.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Terwijl ons koninklijk huis hier tot de grond wordt afgebroken merk ik in mijn agenda dat het komende zondag het feest is van de Vlamingen. "Fest der fläm.Gemeinschaft Belgiens" staat erin. Nu heb ik op school wel een beetje talen geleerd, maar mijn Duits was en is niet om naar huis over te schrijven, zeker niet in de Adolfiaanse taal.
Mijn agenda moet echter nog nazistische neigingen hebben want, écht waar, alles staat netjes in het Nederlands aangegeven, behalve die éné dag. Dé feestdag van de Vlamingen bij uitstek, staat ééntalig in het duits gedrukt. Het zou mij natuurlijk nooit opgevallen zijn zonder het druk
e-mailverkeer dat sommige epistelschrijvers hebben met ons aller Mathilde die toch aangetrouwd is met het herenvolk.
De uitgever van die agenda ;merk Brefax- die heeft met mij nog niet gedaan! Zelfs mijn pc werkt mij tegen. Louter uit kwaadheid wil ik het woordje duits met een kleine d schrijven. Telkens komt er zo een onnozel rood streepje onder het woord om aan te tonen, dat het een grote D moet zijn. Ik vraag mij af, of dit geen verdoken hersenspoeling is en of word niet werd geprogrammeerd door sommige duitse restanten die zich nog in Argentinië bevinden. Lap! Weeral die D!.Ik negeer het en verander mijn taalinstellingen in het chinees.
Over de Vlaamse feestdag geschleven. Ik kan mij moeilijk indenken, dat de negels en andele vleemdelingen in onze nationale voetbalploeg "de Vlaamse leeuw" gaan zingen.Het zou nog een zottel gezicht zijn dan met het Belgisch volkslied! Ik hool ze al bezig "de fiele Vlaamse leeuw"!!
El zijn in ons land maal een paal leeuwen. Ze zitten dan nog achtel slot en glendel in de dielentuin! Wat wij Vlamingen met dat beest hebben, is vool mij steeds een glote vlaag geweest. Hebben el hiel ooit leeuwen londgelopen? Ik betwijfel het. Poezen ja, met hopen! Ovel poezen gesploken, zou Mathilde ook een poes hebben? Alléz, ik bedoel natuullijk een kat! Zandspuitel kan het haal misschien eens vlagen in zijn eelste mail aan haal.
Bij nader toezien, is die China taalinstelling toch maar niets. Ik zal die Duitse agendadrukker wel op een andere manier aanpakken. Ik koop mij vanaf volgend jaar een Snoeckalmanak. Het zal ze leren, mijn hersens te spoelen. Hoe durven ze? die Atlantik wallers!
Mijn agenda moet echter nog nazistische neigingen hebben want, écht waar, alles staat netjes in het Nederlands aangegeven, behalve die éné dag. Dé feestdag van de Vlamingen bij uitstek, staat ééntalig in het duits gedrukt. Het zou mij natuurlijk nooit opgevallen zijn zonder het druk
e-mailverkeer dat sommige epistelschrijvers hebben met ons aller Mathilde die toch aangetrouwd is met het herenvolk.
De uitgever van die agenda ;merk Brefax- die heeft met mij nog niet gedaan! Zelfs mijn pc werkt mij tegen. Louter uit kwaadheid wil ik het woordje duits met een kleine d schrijven. Telkens komt er zo een onnozel rood streepje onder het woord om aan te tonen, dat het een grote D moet zijn. Ik vraag mij af, of dit geen verdoken hersenspoeling is en of word niet werd geprogrammeerd door sommige duitse restanten die zich nog in Argentinië bevinden. Lap! Weeral die D!.Ik negeer het en verander mijn taalinstellingen in het chinees.
Over de Vlaamse feestdag geschleven. Ik kan mij moeilijk indenken, dat de negels en andele vleemdelingen in onze nationale voetbalploeg "de Vlaamse leeuw" gaan zingen.Het zou nog een zottel gezicht zijn dan met het Belgisch volkslied! Ik hool ze al bezig "de fiele Vlaamse leeuw"!!
El zijn in ons land maal een paal leeuwen. Ze zitten dan nog achtel slot en glendel in de dielentuin! Wat wij Vlamingen met dat beest hebben, is vool mij steeds een glote vlaag geweest. Hebben el hiel ooit leeuwen londgelopen? Ik betwijfel het. Poezen ja, met hopen! Ovel poezen gesploken, zou Mathilde ook een poes hebben? Alléz, ik bedoel natuullijk een kat! Zandspuitel kan het haal misschien eens vlagen in zijn eelste mail aan haal.
Bij nader toezien, is die China taalinstelling toch maar niets. Ik zal die Duitse agendadrukker wel op een andere manier aanpakken. Ik koop mij vanaf volgend jaar een Snoeckalmanak. Het zal ze leren, mijn hersens te spoelen. Hoe durven ze? die Atlantik wallers!
-
Gast
Geachte meneer Zandmannetje. Ik heb een paar problemen gehad met mijn internet verbinding. Daardoor heb ik de laatste tijd niet kunnen updaten. Door het probleem met mijn internetverbinding ben ik overgestapt naar een andere provider net zoals TLL trouwens.
Ik schrijf u deze mail tussen twee tasjes koffie en de patatten in want ik krijg nogal veel bezoek van hevige bewonderaars. Omdat ik niet denk dat wij elkaar ooit eens zullen ontmoeten, lees ik uw kolderhoekje, ‘de woede en de trots’, alle dagen. Als ik mij niet vergis noemt u uw tekst liever een preek en ja, nu ik er over nadenk heeft het er wel wat van weg. Het is, meneer de Zandman, zeker niet te verwarren met de ‘preek van een mummelende pastoor’ zoals een Vlaamse zanger ooit schreef. Neen, het is een roep van woede en een schreeuw van trots rechtstreeks vanuit het hart, of zoals het in mijn moedertaal klinkt ‘Vive la Belgique’. Zou ik persoonlijk zoiets durven zeggen of neerpennen, ze zouden me al lang rechtstreeks naar de Bastille verbannen hebben.
Wel edel gestelde meneer Ed. Een mens is niet meer dan een dier, dat door z'n verstandelijke vermogens ietsje meer in z'n mars heeft dan een ander beest. Dat ietsje meer heet beschaving, een flinterdun vliesje dat onze oeroude instincten en driften afdekt. Meestal biedt het vlies voldoende weerstand, maar op kritieke momenten kan het barsten.
Toch wil ik gaarne op uw beiden commentaar verder gaan en wat suggesties neerschrijven. Zoals iedereen al weet faalde het Communisme, Collectieven mislukten en ook president Bush zal er niet in slagen het terrorisme op de knieën te dwingen. Zo was het, zo is het en zo zal het altijd zijn. Wereldwijd groeit de bevolking steeds meer aan en mensen leven, vooral in de grote steden, als ratten in een kooi. De druk op het vlies der beschaving wordt voor individuën immens. Ook al kunnen we op de maan wandelen, op het net surfen en vliegtuigen besturen (om ze vervolgens tegen een toren te rammen), we blijven dieren.
Leeuwen hebben nu eenmaal een koninklijke status en wie met een leeuwin leeft die kan er van meespreken, ze verdedigen zich met hand en tand en klauwen kunnen ze ook als de nood het hoogst is. Wij allemaal zijn niets anders dan angsthazen, we moeten nog altijd af en toe pissen, ook al leven we in de één en twintigste eeuw. En op geregelde tijdstippen hebben wij behoefte aan eten en drank en seks (plus een knuffel en een troostend woord). Een oplossing ligt in de genetisch gemanipuleerde makke mens, maar daar ben ik persoonlijk geen voorstander van.
Een beter alternatief zou zijn de leef- en/of werkruimte voor éénieder te vergroten. Misschien moeten bedrijven intensiever het thuiswerk stimuleren (de overheid kan hen daarvoor fiscaal belonen)? De scholen hebben in elk geval de plicht de jongeren beter voor te bereiden op het jachtig leven in een junglemaatschappij. De ouders hebben geen tijd meer om hun kinderen op te voeden, dus moet het onderwijs financieel beter gestut worden om die taak meer dan ooit naar zich toe te trekken.
Ik pleit voor meer opvoeders, maatschappelijke werkers en psychologen in de educatieve sector. Tenslotte zou één ieder boven de taalgrens een verplicht bezoek aan de massagraven van de eerste wereldoorlog moeten brengen in de mooie streek van Ieper en Poperinge. Daar woont een oude, West-Vlaamse bard, Willem Vermandere, die op een gezegende dag een liedje over oorlogsslachtoffers schreef, waarin het volgende zinnetje voorkomt (ik draag het in m'n hart; het maakt m'n beschavingsvlies ijzersterk) maar ik blijf nog altijd bij het oude:
Ze kunnen hem nog niet temmen die fiere Vlaamse Leeuw,
ook al duurt het nog een eeuw!
Ga rustig door met uw kolder
terwijl ik hier gooi alles op zolder
Zo mijn waarde medebewoners van Belgenland ,in de hoop dat ik mijn hart hier heb laten spreken en wat klaarheid gebracht heb op de vragen mij hier openlijk gesteld, verwacht ik hierop een nader antwoordje hierover en verblijf ik met de meeste hoogachting.
Mattilleke
Ik schrijf u deze mail tussen twee tasjes koffie en de patatten in want ik krijg nogal veel bezoek van hevige bewonderaars. Omdat ik niet denk dat wij elkaar ooit eens zullen ontmoeten, lees ik uw kolderhoekje, ‘de woede en de trots’, alle dagen. Als ik mij niet vergis noemt u uw tekst liever een preek en ja, nu ik er over nadenk heeft het er wel wat van weg. Het is, meneer de Zandman, zeker niet te verwarren met de ‘preek van een mummelende pastoor’ zoals een Vlaamse zanger ooit schreef. Neen, het is een roep van woede en een schreeuw van trots rechtstreeks vanuit het hart, of zoals het in mijn moedertaal klinkt ‘Vive la Belgique’. Zou ik persoonlijk zoiets durven zeggen of neerpennen, ze zouden me al lang rechtstreeks naar de Bastille verbannen hebben.
Wel edel gestelde meneer Ed. Een mens is niet meer dan een dier, dat door z'n verstandelijke vermogens ietsje meer in z'n mars heeft dan een ander beest. Dat ietsje meer heet beschaving, een flinterdun vliesje dat onze oeroude instincten en driften afdekt. Meestal biedt het vlies voldoende weerstand, maar op kritieke momenten kan het barsten.
Toch wil ik gaarne op uw beiden commentaar verder gaan en wat suggesties neerschrijven. Zoals iedereen al weet faalde het Communisme, Collectieven mislukten en ook president Bush zal er niet in slagen het terrorisme op de knieën te dwingen. Zo was het, zo is het en zo zal het altijd zijn. Wereldwijd groeit de bevolking steeds meer aan en mensen leven, vooral in de grote steden, als ratten in een kooi. De druk op het vlies der beschaving wordt voor individuën immens. Ook al kunnen we op de maan wandelen, op het net surfen en vliegtuigen besturen (om ze vervolgens tegen een toren te rammen), we blijven dieren.
Leeuwen hebben nu eenmaal een koninklijke status en wie met een leeuwin leeft die kan er van meespreken, ze verdedigen zich met hand en tand en klauwen kunnen ze ook als de nood het hoogst is. Wij allemaal zijn niets anders dan angsthazen, we moeten nog altijd af en toe pissen, ook al leven we in de één en twintigste eeuw. En op geregelde tijdstippen hebben wij behoefte aan eten en drank en seks (plus een knuffel en een troostend woord). Een oplossing ligt in de genetisch gemanipuleerde makke mens, maar daar ben ik persoonlijk geen voorstander van.
Een beter alternatief zou zijn de leef- en/of werkruimte voor éénieder te vergroten. Misschien moeten bedrijven intensiever het thuiswerk stimuleren (de overheid kan hen daarvoor fiscaal belonen)? De scholen hebben in elk geval de plicht de jongeren beter voor te bereiden op het jachtig leven in een junglemaatschappij. De ouders hebben geen tijd meer om hun kinderen op te voeden, dus moet het onderwijs financieel beter gestut worden om die taak meer dan ooit naar zich toe te trekken.
Ik pleit voor meer opvoeders, maatschappelijke werkers en psychologen in de educatieve sector. Tenslotte zou één ieder boven de taalgrens een verplicht bezoek aan de massagraven van de eerste wereldoorlog moeten brengen in de mooie streek van Ieper en Poperinge. Daar woont een oude, West-Vlaamse bard, Willem Vermandere, die op een gezegende dag een liedje over oorlogsslachtoffers schreef, waarin het volgende zinnetje voorkomt (ik draag het in m'n hart; het maakt m'n beschavingsvlies ijzersterk) maar ik blijf nog altijd bij het oude:
Ze kunnen hem nog niet temmen die fiere Vlaamse Leeuw,
ook al duurt het nog een eeuw!
Ga rustig door met uw kolder
terwijl ik hier gooi alles op zolder
Zo mijn waarde medebewoners van Belgenland ,in de hoop dat ik mijn hart hier heb laten spreken en wat klaarheid gebracht heb op de vragen mij hier openlijk gesteld, verwacht ik hierop een nader antwoordje hierover en verblijf ik met de meeste hoogachting.
Mattilleke
-
katana - Lid geworden op: 02 aug 2002, 17:20
- Locatie: Leopoldsburg , mijn home
Een nader antwoordje op dergelijke hoogstaande inbreng is voor mij onmogelijk als gewone burger met de pet met een beperkte weltansshauung 
Met zeer veel genoegen volg ik dergelijke juweeltjes van aha-erlebnis
Perfer et obdura ; dolor hic tibi proderit olim
Vriendelijke groeten katana
Met zeer veel genoegen volg ik dergelijke juweeltjes van aha-erlebnis
Perfer et obdura ; dolor hic tibi proderit olim
Vriendelijke groeten katana
Senioren het zwijgen opleggen is een misdaad
-
Gast
Perfer et obdura. Dolor hic Tibi proderit olimkatana schreef:Een nader antwoordje op dergelijke hoogstaande inbreng is voor mij onmogelijk als gewone burger met de pet met een beperkte weltansshauung
Met zeer veel genoegen volg ik dergelijke juweeltjes van aha-erlebnis
Perfer et obdura ; dolor hic tibi proderit olim
Vriendelijke groeten katana
Verdraag en volhard! Eens zal dit verdriet jou tot voordeel strekken.
Perfer et obdura; multo graviora tulisti, eripuit cum me principis ira tibi
Verdraag en volhard; veel ergere dingen heb je verdragen.
-
Gast
Iedereen vraagt zich wel eens af wat zijn plaats is in deze wereld, en wat de zin is van zijn bestaan. Iedereen heeft wel eens een slechte dag. Kan gebeuren. Erger is het wanneer negatieve gevoelens je leven en je omgeving gaan beheersen. Zie je meestal de schaduwzijde van zaken? Is jouw glas altijd halfleeg? En noem je jezelf daarom graag een 'realist'? Dan is het tijd om even te bezinnen.
Een negatief gevoel heeft niet veel voedingsbodem nodig. Kom je de dag niet meer door zonder liters koffie te drinken? Kruip je 's avonds liever met een deken op de sofa dan af te spreken met vrienden? Heb je de laatste tijd erg veel zin in snoep? Dan heb je waarschijnlijk last van 'winterblues'.
Zo blijken mensen, die dingen doen omdat ze het echt willen en er plezier aan beleven, het gelukkigst. Zij zijn 'intern gemotiveerd'. Hiertegenover staan 'extern gemotiveerden'. Zij doen zaken omwille van redenen die niet uit zichzelf komen.
Geluk hangt in sterke mate samen met de reden waarom we iets doen. Om het bijvoorbeeld iemand anders naar de zin te maken of om een hogere maatschappelijke status te bereiken.
Wat maakt ons dan gelukkig? Het gevoel dat iemand van je houdt of het gevoel dat jij van iemand houdt? Een goed gesprek met een vriend(in) voeren, het gevoel dat je echt contact hebt met iemand, een compliment of blijk van waardering? Goed weer of in de natuur zijn, luisteren naar mooie muziek, knuffelen (met volwassene, kind, dier)? Er in slagen een lastig probleem op te lossen, goede seks of een aankoop die precies is wat je zocht? Zijn het deze dingen waar we zo naar verlangen of gaat vriendschap boven alles? Wat is ware vriendschap? Ik weet het ook niet. Niemand kan ware vriendschap definiëren. Wanneer is er nu echt sprake van vriendschap tussen twee of meerdere mensen en hoe kom je aan vriendschap? Vriendschap is verdraagzaamheid, samenspannen zonder spijt ,iemand helpen door een nare periode heen. Leven zonder vriendschap, daar gaat een mens aan dood men kwijnt weg en men speelt verstoppertje met zijn eigen ik. Vriendschap is ook een heel breekbaar begrip, sommige vriendschappen duren niet zo lang maar er zijn vriendschappen die een leven lang kunnen duren. Wat ik ook geleerd heb is dat echte vrienden er voor elkaar zijn door dik en dun en dat vriendschappen vaak een langere levensduur hebben dan andere relaties.
Ook ik heb enkele vrienden via Internet leren kennen die ik al vele jaren ken en ook al heb ik enkele van deze mensen nooit ontmoet omdat ze aan de andere kant van de wereld volgens mij wonen, is er na al deze jaren voor mij sprake van een hechte vriendschap. Wat belet iemand om eens te informeren naar TLL zijn toestand, hoe graag zou hij hier aanwezig willen zijn om Zandmannetje te steunen in zijn verdriet? Heeft zich hier al iemand afgevraagd waar onze aller Telloorlekker is gebleven met zijn doordeweekse grappen? Wel ik weet het, maar heeft zich al iemand afgevraagd waarom ik dat weet? Omdat hij een goede vriend van mij is zoals het Zandmannetje en velen anderen die met mij in contact zijn gekomen langs pm of mail. Zulke vrienden moet men koesteren en af en toe een steuntje in de rug geven als ze het weer moeilijk hebben met sommige dingen. Dat is pas echte vriendschapbanden hebben met iemand en niet zich afvragen waarom posten zij nu zo een dingen terwijl we ze op een heel andere manier hebben leren kennen. Hun humor werkte op ons en zij leerden menig mens weer met open ogen lezen en genieten van dagelijkse dingen die we allang vergeten waren.
Zo beste mensen in de hoop dat dit bericht een beetje aanslaat bij mensen die het hart op de juiste plaats hebben, duimen we voor hun beider dat ze vlug mogen terugkeren naar ons.
Een negatief gevoel heeft niet veel voedingsbodem nodig. Kom je de dag niet meer door zonder liters koffie te drinken? Kruip je 's avonds liever met een deken op de sofa dan af te spreken met vrienden? Heb je de laatste tijd erg veel zin in snoep? Dan heb je waarschijnlijk last van 'winterblues'.
Zo blijken mensen, die dingen doen omdat ze het echt willen en er plezier aan beleven, het gelukkigst. Zij zijn 'intern gemotiveerd'. Hiertegenover staan 'extern gemotiveerden'. Zij doen zaken omwille van redenen die niet uit zichzelf komen.
Geluk hangt in sterke mate samen met de reden waarom we iets doen. Om het bijvoorbeeld iemand anders naar de zin te maken of om een hogere maatschappelijke status te bereiken.
Wat maakt ons dan gelukkig? Het gevoel dat iemand van je houdt of het gevoel dat jij van iemand houdt? Een goed gesprek met een vriend(in) voeren, het gevoel dat je echt contact hebt met iemand, een compliment of blijk van waardering? Goed weer of in de natuur zijn, luisteren naar mooie muziek, knuffelen (met volwassene, kind, dier)? Er in slagen een lastig probleem op te lossen, goede seks of een aankoop die precies is wat je zocht? Zijn het deze dingen waar we zo naar verlangen of gaat vriendschap boven alles? Wat is ware vriendschap? Ik weet het ook niet. Niemand kan ware vriendschap definiëren. Wanneer is er nu echt sprake van vriendschap tussen twee of meerdere mensen en hoe kom je aan vriendschap? Vriendschap is verdraagzaamheid, samenspannen zonder spijt ,iemand helpen door een nare periode heen. Leven zonder vriendschap, daar gaat een mens aan dood men kwijnt weg en men speelt verstoppertje met zijn eigen ik. Vriendschap is ook een heel breekbaar begrip, sommige vriendschappen duren niet zo lang maar er zijn vriendschappen die een leven lang kunnen duren. Wat ik ook geleerd heb is dat echte vrienden er voor elkaar zijn door dik en dun en dat vriendschappen vaak een langere levensduur hebben dan andere relaties.
Ook ik heb enkele vrienden via Internet leren kennen die ik al vele jaren ken en ook al heb ik enkele van deze mensen nooit ontmoet omdat ze aan de andere kant van de wereld volgens mij wonen, is er na al deze jaren voor mij sprake van een hechte vriendschap. Wat belet iemand om eens te informeren naar TLL zijn toestand, hoe graag zou hij hier aanwezig willen zijn om Zandmannetje te steunen in zijn verdriet? Heeft zich hier al iemand afgevraagd waar onze aller Telloorlekker is gebleven met zijn doordeweekse grappen? Wel ik weet het, maar heeft zich al iemand afgevraagd waarom ik dat weet? Omdat hij een goede vriend van mij is zoals het Zandmannetje en velen anderen die met mij in contact zijn gekomen langs pm of mail. Zulke vrienden moet men koesteren en af en toe een steuntje in de rug geven als ze het weer moeilijk hebben met sommige dingen. Dat is pas echte vriendschapbanden hebben met iemand en niet zich afvragen waarom posten zij nu zo een dingen terwijl we ze op een heel andere manier hebben leren kennen. Hun humor werkte op ons en zij leerden menig mens weer met open ogen lezen en genieten van dagelijkse dingen die we allang vergeten waren.
Zo beste mensen in de hoop dat dit bericht een beetje aanslaat bij mensen die het hart op de juiste plaats hebben, duimen we voor hun beider dat ze vlug mogen terugkeren naar ons.
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Wat ken men daar aan toevoegen? Eigelijk niet veel. Men kan er wel eens diep over nadenken en kwezel gelijk geven. Ooit komt ieder zijn dag,om in de computertaal te zeggen, dat zijn "harde schijf" het begeeft.
Het moet dan toch plezant zijn dat er ergens een paar back-ups bestaan waardoor men je kan herinneren als een plezante en sportieve forumer én mens. Ben ik tevreden, dat ik nooit "ambras" heb gemaakt met den Hugo, dat ik soms nog eens zijn teksten, met de nodige binnenpretjes, kan en mag herlezen! En ja, Kwezel TLL..ik denk te weten waar hij zit en onze zandman, die komt terug, zeker weten!
De meeste Forumers zullen elkaar nooit ontmoeten en toch kennen ze elkaar een beetje.Zelf tracht ik mij voor te stellen hoe onze Forumers eruit zien of welke mensen het zijn. Om er enkele te noemen:
Kwezel? misschien als een sportief, dartel, fietsminnend vrouwmens. Zo een beetje mijn grootte. Bangelijk intelligent en met een hart van peperkoek?;
Zandmannetje? misschien een bedeesd iemand, ook al niet van de domste met een groot rechtvaardigheidsgevoel?;
TLL? grappig op zijn manier, recht voor de raap, Iemand die men soms grovelijk onderschat. Iemand die niet op zijn tenen laat trappen of,....! ( en die moet hier maar zo vlug mogelijk terugkeren!)
Natuurlijk! ik kan het hier glad verkeerd voor hebben. Het zij mij op voorhand vergeven. Een aflaat, mag ook!
Ikzelf? Diegenen, die mij bv.aan de telefoon hebben en mij niet kennen, die denken ook allemaal dat ik 120 kilo weeg! Dat zij er 50 kilogram naast zitten, maak ik hen nooit wijs. Zo kom ik namelijk veel gewichtiger over, snap je? Mijn karakter? daar ga ik het zelf niet over hebben. Stoefen mag naar het schijnt niet op dit forum. Ik mag dus niet schrijven, dat ik feitelijk té goed ben voor deze wereld!
Wat ik feitelijk wil zeggen is, dat wij hier allemaal nog de slechtsten niet zijn. Dat iedereen, de ene al wat jonger dan de andere, op zijn of haar eigen manier bewijst, dat het sociaal contact, zelfs al is het per toetsenbord, nog niet uit de wereld is. Dat het af en toe eens kan spannen is een bewijs van een onmiskenbare samenhorigheid van wildvreemde mensen, die allemaal hetzelfde gemeen hebben: in contact komen, gedachten uitwisselen en waarom niet, elkaar af en toe eens virtueel, maar zonder kwade bedoelingen, eens op stang jagen.
Het is, zoals ik in mijn eerste regel schreef "wat kan men daar aan toevoegen" Ik kon het echter weeral niet laten om er een trui bij te breien en gewichtig te doen. Dat zal dus wel aan mijn 120 kilo lichaamsgewicht liggen, zeker?
Het moet dan toch plezant zijn dat er ergens een paar back-ups bestaan waardoor men je kan herinneren als een plezante en sportieve forumer én mens. Ben ik tevreden, dat ik nooit "ambras" heb gemaakt met den Hugo, dat ik soms nog eens zijn teksten, met de nodige binnenpretjes, kan en mag herlezen! En ja, Kwezel TLL..ik denk te weten waar hij zit en onze zandman, die komt terug, zeker weten!
De meeste Forumers zullen elkaar nooit ontmoeten en toch kennen ze elkaar een beetje.Zelf tracht ik mij voor te stellen hoe onze Forumers eruit zien of welke mensen het zijn. Om er enkele te noemen:
Kwezel? misschien als een sportief, dartel, fietsminnend vrouwmens. Zo een beetje mijn grootte. Bangelijk intelligent en met een hart van peperkoek?;
Zandmannetje? misschien een bedeesd iemand, ook al niet van de domste met een groot rechtvaardigheidsgevoel?;
TLL? grappig op zijn manier, recht voor de raap, Iemand die men soms grovelijk onderschat. Iemand die niet op zijn tenen laat trappen of,....! ( en die moet hier maar zo vlug mogelijk terugkeren!)
Natuurlijk! ik kan het hier glad verkeerd voor hebben. Het zij mij op voorhand vergeven. Een aflaat, mag ook!
Ikzelf? Diegenen, die mij bv.aan de telefoon hebben en mij niet kennen, die denken ook allemaal dat ik 120 kilo weeg! Dat zij er 50 kilogram naast zitten, maak ik hen nooit wijs. Zo kom ik namelijk veel gewichtiger over, snap je? Mijn karakter? daar ga ik het zelf niet over hebben. Stoefen mag naar het schijnt niet op dit forum. Ik mag dus niet schrijven, dat ik feitelijk té goed ben voor deze wereld!
Wat ik feitelijk wil zeggen is, dat wij hier allemaal nog de slechtsten niet zijn. Dat iedereen, de ene al wat jonger dan de andere, op zijn of haar eigen manier bewijst, dat het sociaal contact, zelfs al is het per toetsenbord, nog niet uit de wereld is. Dat het af en toe eens kan spannen is een bewijs van een onmiskenbare samenhorigheid van wildvreemde mensen, die allemaal hetzelfde gemeen hebben: in contact komen, gedachten uitwisselen en waarom niet, elkaar af en toe eens virtueel, maar zonder kwade bedoelingen, eens op stang jagen.
Het is, zoals ik in mijn eerste regel schreef "wat kan men daar aan toevoegen" Ik kon het echter weeral niet laten om er een trui bij te breien en gewichtig te doen. Dat zal dus wel aan mijn 120 kilo lichaamsgewicht liggen, zeker?
-
Gast
Ik frequenteer het stadspark niet. Hooguit eens een keertje in het voorjaar wanneer ik mij andermaal het voornemen heb gemaakt om dit voortaan elke dag twee keer te doen. De dag nadien komt er al een afspraak tussen en het stadspark blijft op mij liggen wachten tot ik de deadline van het pensioen bereikt heb.
Als je tegenwoordig al niet meer ’s avonds veilig in je eigen stadspark kunt wandelen, dan is het ver gekomen. Akkoord, het was half tien, dat is al half nacht, maar wat doen ze tegenwoordig nog voor de veiligheid van de burger?
Waar gaan we met dit landje naartoe? Durf je de markt oplopen, dan heb je kans dat je midden in een schietpartij terechtkomt. Vroeger las je dat over Chicago, nu is het hier. De gevangenissen staan in principe op een kier, het zal wel een verworven recht zijn van de vakbonden. Tussen elf en twaalf is het happy hour, dan lopen ze met trossen tegelijk weg. Je zal in het verkeer maar halt houden bij een rood licht, ben je je wagen kwijt, heb je nog geluk dat je niet mee gegijzeld wordt. Laatst brak er iemand in bij mijn schoonouders, die wonen in het centrum ergens, bij volle dag, je zag hem kruipen, iemand met een bivakmuts op zijn hoofd. Ze dachten nog, zit dat nu goed maar het zat niet goed. Geld en juwelen en de tv , alles kwijt. Iedereen die het zag twijfelde er niet aan of de tv moest nagekeken worden, men zou hem nog de deur geopend hebben als hij die verdomde muts niet had opgehad. De tv was wellicht te zwaar om te dragen alleen, zodus liet hij hem vallen. Hij rende weg en snelde naar zijn auto richting Nederland. Nooit iets gehoord van de dader, heel waarschijnlijk van de aardbodem verdwenen. Hij had nochtans de tv gewoon kunnen neerzetten op de grond want hij had toch al het goud mee van ons ma en het oude horloge van onze grootva. Nu konden ze nog een nieuwe kijkbuis kopen, dubbel pech die dag want het venster waardoor hij binnen was gekomen dat diende ook vervangen te worden. Ze hadden misschien in ene keer er ook tralies voor laten zetten. Tegenwoordig moet een mens in een bunker leven om op alles voorbereid te zijn.
Mijn geheugen is van een uitzonderlijke slechte kwaliteit (hetgeen ik persoonlijk een van mijn belangrijkste pluspunten vind) maar het dan ook nog op louter commando van iemand aan het werk laten schieten, is helemaal uitgesloten. Je hebt al eens mensen met een sombere natuur die je natuurlijk al eens vragen ter afwisseling. “Wat is nu het triestigste moment, de slechtste ervaring die je je kan herinneren?” Maar dat wil niet zo goed lukken. Mijn geheugen, dat is om bij te huilen. Het is zoals dat van een olifant, die weet de details nog wat er een mensenleven eerder heeft plaatsgevonden maar vraag niet wat er verleden woensdag is geweest. Dat is een ander paar dikke mouwen aan de bloes. Iemand zei me op beminnelijke toon: “Dat is een heel gewoon verschijnsel als je ouder wordt.” Wel dan ben ik mijn hele leven al oud geweest dacht ik plots. Ben ik op een receptie of elders met iemand aan het praten, pijnig ik mijn hersenen met de vraag: “hoe is zijn voornaam toch alweer?” Vandaag weet ik het weer, ineens komt er zo een anekdote ongevraagd in mijn geheugen boven. Eigenlijk zou ik het onmiddellijk moeten opschrijven zoals op verlof. Overal waar we naar toe gaan heb ik dan een notitieboekje bij me om de datums en de gebeurtenissen van de dag in op te schrijven. Thuisgekomen kan ik dan alles netjes nagaan waar we van punt A naar Z geweest zijn en wat we die dag beleefd hebben. Zelf een beschrijving van de hotels ontsnapt niet aan mijn michellain-telling. Het eten ter plaatste krijgt dan een quotering van me, hoe hoger hoe beter maar in Madrid en Cordoba ging de telling peilsnel naar beneden. De mensen uithongeren daar, dat kunnen ze, wie lust nu eieren gebakken in spinazie? Bwééékes, ik die geen poppey-eten lust.
Als je tegenwoordig al niet meer ’s avonds veilig in je eigen stadspark kunt wandelen, dan is het ver gekomen. Akkoord, het was half tien, dat is al half nacht, maar wat doen ze tegenwoordig nog voor de veiligheid van de burger?
Waar gaan we met dit landje naartoe? Durf je de markt oplopen, dan heb je kans dat je midden in een schietpartij terechtkomt. Vroeger las je dat over Chicago, nu is het hier. De gevangenissen staan in principe op een kier, het zal wel een verworven recht zijn van de vakbonden. Tussen elf en twaalf is het happy hour, dan lopen ze met trossen tegelijk weg. Je zal in het verkeer maar halt houden bij een rood licht, ben je je wagen kwijt, heb je nog geluk dat je niet mee gegijzeld wordt. Laatst brak er iemand in bij mijn schoonouders, die wonen in het centrum ergens, bij volle dag, je zag hem kruipen, iemand met een bivakmuts op zijn hoofd. Ze dachten nog, zit dat nu goed maar het zat niet goed. Geld en juwelen en de tv , alles kwijt. Iedereen die het zag twijfelde er niet aan of de tv moest nagekeken worden, men zou hem nog de deur geopend hebben als hij die verdomde muts niet had opgehad. De tv was wellicht te zwaar om te dragen alleen, zodus liet hij hem vallen. Hij rende weg en snelde naar zijn auto richting Nederland. Nooit iets gehoord van de dader, heel waarschijnlijk van de aardbodem verdwenen. Hij had nochtans de tv gewoon kunnen neerzetten op de grond want hij had toch al het goud mee van ons ma en het oude horloge van onze grootva. Nu konden ze nog een nieuwe kijkbuis kopen, dubbel pech die dag want het venster waardoor hij binnen was gekomen dat diende ook vervangen te worden. Ze hadden misschien in ene keer er ook tralies voor laten zetten. Tegenwoordig moet een mens in een bunker leven om op alles voorbereid te zijn.
Mijn geheugen is van een uitzonderlijke slechte kwaliteit (hetgeen ik persoonlijk een van mijn belangrijkste pluspunten vind) maar het dan ook nog op louter commando van iemand aan het werk laten schieten, is helemaal uitgesloten. Je hebt al eens mensen met een sombere natuur die je natuurlijk al eens vragen ter afwisseling. “Wat is nu het triestigste moment, de slechtste ervaring die je je kan herinneren?” Maar dat wil niet zo goed lukken. Mijn geheugen, dat is om bij te huilen. Het is zoals dat van een olifant, die weet de details nog wat er een mensenleven eerder heeft plaatsgevonden maar vraag niet wat er verleden woensdag is geweest. Dat is een ander paar dikke mouwen aan de bloes. Iemand zei me op beminnelijke toon: “Dat is een heel gewoon verschijnsel als je ouder wordt.” Wel dan ben ik mijn hele leven al oud geweest dacht ik plots. Ben ik op een receptie of elders met iemand aan het praten, pijnig ik mijn hersenen met de vraag: “hoe is zijn voornaam toch alweer?” Vandaag weet ik het weer, ineens komt er zo een anekdote ongevraagd in mijn geheugen boven. Eigenlijk zou ik het onmiddellijk moeten opschrijven zoals op verlof. Overal waar we naar toe gaan heb ik dan een notitieboekje bij me om de datums en de gebeurtenissen van de dag in op te schrijven. Thuisgekomen kan ik dan alles netjes nagaan waar we van punt A naar Z geweest zijn en wat we die dag beleefd hebben. Zelf een beschrijving van de hotels ontsnapt niet aan mijn michellain-telling. Het eten ter plaatste krijgt dan een quotering van me, hoe hoger hoe beter maar in Madrid en Cordoba ging de telling peilsnel naar beneden. De mensen uithongeren daar, dat kunnen ze, wie lust nu eieren gebakken in spinazie? Bwééékes, ik die geen poppey-eten lust.
-
Gast
Voor de dames!
Toen ik op een middag thuiskwam van school, kwam mijn moeder de kamer binnen, die ik deelde met mijn zussen. Ze ging naast me zitten, nam mijn hoofd in haar handen en keek me lang aan. Op een bewogen toon die me verbaasde hoorde ik haar zeggen. Die kindervlechten horen niet meer bij je, ik zal je meenemen naar de kapster, dan krijg je een permanent. Ik kon het bijna niet geloven, ik was al een tijdje jaloers op mijn oudere zus die volgens de laatste mode gekapt was. Krullen dat was de mode van toen en watergolven met een dikke kuif. Vaak had ik gevraagd om een permanent maar het werd steeds geweigerd en vader zei altijd maar, hou jij je maar bezig met je schoolboeken en niet met je haar. Uitgerekend mijn moeder die bang was dat ik vroeg volwassen zou zijn, net zij kwam met het voorstel om mijn vlechten te laten knippen. Het leek wel of mijn kindertijd zo afgesloten zou worden. Voor het eerst in mijn leven nam ze me dus mee naar de kapster en ik stond er een beetje argwanend tegenover al die madammen die druk in de weer waren met damesnagels te lakken. Even duizelde het mij van de geur die ik niet aangenaam vond, het rook naar verbrande haren en nog naar andere vieze troep. Toen het mijn beurt was nam ik plaats in een grote lederen stoel voor een immense grote spiegel die alles achter mij verraadde wat er gebeurde. Iemand drapeerde een grote witte doek om mij heen en pakte de schaar beet. Tot op dat ogenblik was ik enthousiast geweest maar nu ik zag dat zij mijn mooie lange haren wilde afknippen trok ik me even terug. De kapster glimlachte breed en probeerde me te kalmeren. Ze troostte me met te zeggen: je ziet er zo knap uit, dat je alleen maar nog knapper kunt worden, als je eenmaal krullen hebt, dan zal je er ouder uitzien. Nadat zij me met mooie praatjes gesust had, greep ze een van mijn vlechten en al gauw was ook nummer twee eraf. Mijn moeder raapte eerbiedig mijn tresjes op en stopte ze in haar handtas, een souvenir om in de lade te op te bergen .
Daarna begon de grote operatie om van mij een jonge dame te maken. In de spiegel zag ik een vreemd bouwwerk op mijn hoofd, een enorme kap met draden en knijpers die aan de rollers vastzaten die dan weer met papier omwikkeld waren. Dampen stegen op uit mijn hoofd, ik hoorde geknetter omdat mijn haar statisch geladen was en heimelijk had ik er al spijt van om watergolven te hebben. Verstijfd van angst durfde ik geen beweging te maken. Met het air van een arts hield de kapster het papier van de rollers in de gaten, als het schroeide werd het er meteen afgehaald. Mijn moeder volgde de verschillende fases van de permanent, met een ernst die past bij een magische operatie. Eindelijk werd ik van deze branderige kap verlost, maar het was nog lang niet klaar: watergolf, nieuwe rollers, de droogkap. Ik werd er zo moe van dat ik er uiteindelijk bij in slaap viel.
Na twee lange eeuwigdurende uren keek ik ineens in de spiegel, ik voelde me enorm opgelucht maar een ander gezicht staarde me aan. Ik herkende mijn eigen niet meer, het leek wel of een opgeschoten bonenstaak met krullen me heel voorzichtig toelachte. Het gold als chic en ik kon dan ook niet anders dan blij zijn, voortaan had ik het gezicht van een jong meisje, mijn kindertijd lag duidelijk ver achter mij. De apenjaren lagen uitgestrekt voor mij!
Toen ik op een middag thuiskwam van school, kwam mijn moeder de kamer binnen, die ik deelde met mijn zussen. Ze ging naast me zitten, nam mijn hoofd in haar handen en keek me lang aan. Op een bewogen toon die me verbaasde hoorde ik haar zeggen. Die kindervlechten horen niet meer bij je, ik zal je meenemen naar de kapster, dan krijg je een permanent. Ik kon het bijna niet geloven, ik was al een tijdje jaloers op mijn oudere zus die volgens de laatste mode gekapt was. Krullen dat was de mode van toen en watergolven met een dikke kuif. Vaak had ik gevraagd om een permanent maar het werd steeds geweigerd en vader zei altijd maar, hou jij je maar bezig met je schoolboeken en niet met je haar. Uitgerekend mijn moeder die bang was dat ik vroeg volwassen zou zijn, net zij kwam met het voorstel om mijn vlechten te laten knippen. Het leek wel of mijn kindertijd zo afgesloten zou worden. Voor het eerst in mijn leven nam ze me dus mee naar de kapster en ik stond er een beetje argwanend tegenover al die madammen die druk in de weer waren met damesnagels te lakken. Even duizelde het mij van de geur die ik niet aangenaam vond, het rook naar verbrande haren en nog naar andere vieze troep. Toen het mijn beurt was nam ik plaats in een grote lederen stoel voor een immense grote spiegel die alles achter mij verraadde wat er gebeurde. Iemand drapeerde een grote witte doek om mij heen en pakte de schaar beet. Tot op dat ogenblik was ik enthousiast geweest maar nu ik zag dat zij mijn mooie lange haren wilde afknippen trok ik me even terug. De kapster glimlachte breed en probeerde me te kalmeren. Ze troostte me met te zeggen: je ziet er zo knap uit, dat je alleen maar nog knapper kunt worden, als je eenmaal krullen hebt, dan zal je er ouder uitzien. Nadat zij me met mooie praatjes gesust had, greep ze een van mijn vlechten en al gauw was ook nummer twee eraf. Mijn moeder raapte eerbiedig mijn tresjes op en stopte ze in haar handtas, een souvenir om in de lade te op te bergen .
Daarna begon de grote operatie om van mij een jonge dame te maken. In de spiegel zag ik een vreemd bouwwerk op mijn hoofd, een enorme kap met draden en knijpers die aan de rollers vastzaten die dan weer met papier omwikkeld waren. Dampen stegen op uit mijn hoofd, ik hoorde geknetter omdat mijn haar statisch geladen was en heimelijk had ik er al spijt van om watergolven te hebben. Verstijfd van angst durfde ik geen beweging te maken. Met het air van een arts hield de kapster het papier van de rollers in de gaten, als het schroeide werd het er meteen afgehaald. Mijn moeder volgde de verschillende fases van de permanent, met een ernst die past bij een magische operatie. Eindelijk werd ik van deze branderige kap verlost, maar het was nog lang niet klaar: watergolf, nieuwe rollers, de droogkap. Ik werd er zo moe van dat ik er uiteindelijk bij in slaap viel.
Na twee lange eeuwigdurende uren keek ik ineens in de spiegel, ik voelde me enorm opgelucht maar een ander gezicht staarde me aan. Ik herkende mijn eigen niet meer, het leek wel of een opgeschoten bonenstaak met krullen me heel voorzichtig toelachte. Het gold als chic en ik kon dan ook niet anders dan blij zijn, voortaan had ik het gezicht van een jong meisje, mijn kindertijd lag duidelijk ver achter mij. De apenjaren lagen uitgestrekt voor mij!
-
Gast
Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om deel te nemen aan zin-volle sociale verbanden.
Met het afnemen van de lichamelijke en geestelijke mogelijkheden dreigt er isolement. Daarmee valt een stuk zin weg. Je groeit over de bestaande zinvolle verbanden heen: je eigen partner, familieleden, vrienden en bekenden vallen weg. Er is bijna niemand meer die je nog bij je voornaam noemt. Dat alles maakt je kwetsbaar. Dat bepaalt je gevoel van eigenwaarde; je gevoel er te mogen zijn. Je voelt de maatschappelijke drukt, de hete adem van de economie die je laat weten hoeveel de zorg wel kost, hoe onbetaalbaar de vergrijzing wordt, en hoe gemakkelijk het is (met de pil van Drion) een einde aan je leven te maken, en je kunt je voorstellen hoe hoogbejaarden nog meer worstelen met die vraag: “Waarom ben ik er nog? Mag ik er nog wel zijn”? En: “ik wil niemand tot last zijn. Waartoe ben ik nog op aarde”? Over de zin in het ouder worden gesproken..Het valt me op dat veel mensen het ouder worden als negatief ervaren. Dat vind ik vreemd omdat tegelijk iedereen alle moeite doet om het te worden. Ja, ik weet wel dat in deze tijd de jeugd veel aandacht heeft en dat is een goede zaak, maar dat houdt toch niet in dat we automatisch de oudere mensen weg stoppen. De vergrijzing neemt hand over hand toe, je zou bijna denken dat we voor een ramp zorgen alleen doordat we nog leven!
Naarmate je ouder wordt zijn de zaken van vroeger die zo belangrijk leken dat steeds minder. Tegelijk stel je jezelf vragen die fundamenteler van aard zijn. Dat geeft ruimte maar schept tevens verwarring. Je ziet ook dat iemand pas in een latere levensfase er aan toe is ‘oud zeer’ uit een eerdere fase op te ruimen. Dan pas vindt die persoon voldoende kracht om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.Soms ook voelt iemand zich wel prettig in de ene, maar niet in de andere levensfase. Waarom niet, vraag je je dan af? Wat moet er gebeuren opdat dat verandert?'Er zijn van die momenten in je leven dat je weer eens goed gaat nadenken waar je nu eigenlijk mee bezig bent. Zijn wij het die straks voor een economische ramp zorgen? Vergeet niet dat de oudere generatie met hard werken, 48 uur per week, zijn steentje heeft bijgedragen.
We geloven allemaal dat het leven zinvol is en de slogan 'zo lang mogelijk zelfstandig' dient veranderd te worden in 'zo lang mogelijk functionerend in onze samenleving'. De slogan 'meer handen aan het bed' mag vervangen worden door 'meer mensen naast mensen'.
De ouderen vormen tenslotte een brug naar het verleden voor de jongeren. Meermaals vraagt de jeugd aan opa of oma: toe opoe of omie , vertel ons iets over vroeger, toen jullie nog jong waren. En wie ontwaarde dan niet een traan die blonk in hun ogen als ze aan vergane glorie dachten?
Met het afnemen van de lichamelijke en geestelijke mogelijkheden dreigt er isolement. Daarmee valt een stuk zin weg. Je groeit over de bestaande zinvolle verbanden heen: je eigen partner, familieleden, vrienden en bekenden vallen weg. Er is bijna niemand meer die je nog bij je voornaam noemt. Dat alles maakt je kwetsbaar. Dat bepaalt je gevoel van eigenwaarde; je gevoel er te mogen zijn. Je voelt de maatschappelijke drukt, de hete adem van de economie die je laat weten hoeveel de zorg wel kost, hoe onbetaalbaar de vergrijzing wordt, en hoe gemakkelijk het is (met de pil van Drion) een einde aan je leven te maken, en je kunt je voorstellen hoe hoogbejaarden nog meer worstelen met die vraag: “Waarom ben ik er nog? Mag ik er nog wel zijn”? En: “ik wil niemand tot last zijn. Waartoe ben ik nog op aarde”? Over de zin in het ouder worden gesproken..Het valt me op dat veel mensen het ouder worden als negatief ervaren. Dat vind ik vreemd omdat tegelijk iedereen alle moeite doet om het te worden. Ja, ik weet wel dat in deze tijd de jeugd veel aandacht heeft en dat is een goede zaak, maar dat houdt toch niet in dat we automatisch de oudere mensen weg stoppen. De vergrijzing neemt hand over hand toe, je zou bijna denken dat we voor een ramp zorgen alleen doordat we nog leven!
Naarmate je ouder wordt zijn de zaken van vroeger die zo belangrijk leken dat steeds minder. Tegelijk stel je jezelf vragen die fundamenteler van aard zijn. Dat geeft ruimte maar schept tevens verwarring. Je ziet ook dat iemand pas in een latere levensfase er aan toe is ‘oud zeer’ uit een eerdere fase op te ruimen. Dan pas vindt die persoon voldoende kracht om de confrontatie met zichzelf aan te gaan.Soms ook voelt iemand zich wel prettig in de ene, maar niet in de andere levensfase. Waarom niet, vraag je je dan af? Wat moet er gebeuren opdat dat verandert?'Er zijn van die momenten in je leven dat je weer eens goed gaat nadenken waar je nu eigenlijk mee bezig bent. Zijn wij het die straks voor een economische ramp zorgen? Vergeet niet dat de oudere generatie met hard werken, 48 uur per week, zijn steentje heeft bijgedragen.
We geloven allemaal dat het leven zinvol is en de slogan 'zo lang mogelijk zelfstandig' dient veranderd te worden in 'zo lang mogelijk functionerend in onze samenleving'. De slogan 'meer handen aan het bed' mag vervangen worden door 'meer mensen naast mensen'.
De ouderen vormen tenslotte een brug naar het verleden voor de jongeren. Meermaals vraagt de jeugd aan opa of oma: toe opoe of omie , vertel ons iets over vroeger, toen jullie nog jong waren. En wie ontwaarde dan niet een traan die blonk in hun ogen als ze aan vergane glorie dachten?
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
In het kort, bij gebrek aan inspiratie.
Neen! Wij zijn geen indianen! Toch zouden wij het allemaal een beetje moeten zijn. Dat verenras dat nog eerbied en ontzag had voor de ouderen, hun wijze mannen en vrouwen.
Die traan waar Kwezel het in haar laatste zin over had,is er misschien een uit compassie, omdat onze wijzen al lang doorhebben, dat men verkeerd bezig is en dat niemand hen vraagt, hoe zij het zouden doen, mochten ze nog wat jonger zijn.
Op dit seniorennet, zitten misschien ook heel wat oudere indianen die, daarbuiten door de jonge krijgers niet altijd meer als ernstig worden genomen. En toch, ze kunnen nog veel leren van die oude bizondoders, die het, bij gebrek aan die stampedende beesten, nu moeten stellen met een bord van 120 toetsen en een harde schijf waarop hun pijlen afschampen.
De jonge squawen- en krijgertjesjagers worden ook ouder en wijzer. Ook zij zullen ooit een traan wegpinken wanneer ze zullen terugdenken aan hun glorietijd.
Zoals de grote manitou, vader van hemel,aarde en vuurwater het voorzien heeft, zal dit wel de gang van het leven zijn, zeker?
Nu ga ik mijn laatste vredespijp roken, mijn acht toyotaanse paarden stallen en mijn tipi opzoeken. Want, mijn squaw, -zij, die het eerste gaat slapen-, begint ermee te dreigen om mijn scalp aan de luster te hangen, en eerlijk gezegd,dat is geen zicht, een oude krijger zonder haar!
Toch blijf ik erbij.Wij zouden beter wat meer de indiaan uithangen!
Neen! Wij zijn geen indianen! Toch zouden wij het allemaal een beetje moeten zijn. Dat verenras dat nog eerbied en ontzag had voor de ouderen, hun wijze mannen en vrouwen.
Die traan waar Kwezel het in haar laatste zin over had,is er misschien een uit compassie, omdat onze wijzen al lang doorhebben, dat men verkeerd bezig is en dat niemand hen vraagt, hoe zij het zouden doen, mochten ze nog wat jonger zijn.
Op dit seniorennet, zitten misschien ook heel wat oudere indianen die, daarbuiten door de jonge krijgers niet altijd meer als ernstig worden genomen. En toch, ze kunnen nog veel leren van die oude bizondoders, die het, bij gebrek aan die stampedende beesten, nu moeten stellen met een bord van 120 toetsen en een harde schijf waarop hun pijlen afschampen.
De jonge squawen- en krijgertjesjagers worden ook ouder en wijzer. Ook zij zullen ooit een traan wegpinken wanneer ze zullen terugdenken aan hun glorietijd.
Zoals de grote manitou, vader van hemel,aarde en vuurwater het voorzien heeft, zal dit wel de gang van het leven zijn, zeker?
Nu ga ik mijn laatste vredespijp roken, mijn acht toyotaanse paarden stallen en mijn tipi opzoeken. Want, mijn squaw, -zij, die het eerste gaat slapen-, begint ermee te dreigen om mijn scalp aan de luster te hangen, en eerlijk gezegd,dat is geen zicht, een oude krijger zonder haar!
Toch blijf ik erbij.Wij zouden beter wat meer de indiaan uithangen!
