Afdwalen kolder (deel II)
-
Gast
Tegen een slechte dag doe je niks, daar is niets tegen bestand. Lang nog voor de computers bedacht werden, heeft iemand het zo geprogrammeerd en dan kun je op je hoofd gaan staan, het gebeurt toch. De voortbestemming, het noodlot, het voor eeuwig en altijd vastgelegde, het fatum, de computer. Je wordt wakker met het voorgevoel dat je vandaag onder de tram zult lopen, je stippelt een circuit uit waar helemaal geen rails liggen en onverwacht komt er een trolley de straat inrijden. Het zit in de computer en het komt eruit. Het zat in de computer dat het voor mij een slechte dag werd. Wanneer Pius de Twaalfde destijds een dogma wilde afkondigen, liet die eerst door een astroloog berekenen of het een dies fas of een dies nefas was. Was het een dies nefas, een ongeschikte dag, dan bleef de paus een hele dag lusteloos op zijn troon zitten en hij zei tegen niemand wat.
Uiteraard kan ik dat niet, je mag er donder op zeggen dat uitgerekend dié dag mij iedereen nodig heeft en dan moet je vlak bij de telefoon zitten. Ben je één keer weg, dan krijg je al gauw de naam ‘die is er nooit’.
Het was een slechte dag, een ongeschikte dag, een dies nefas. Het regende alweer dat het goot toen ik wakker werd, de tuin zag eruit als een woestenij, in één nacht was het gras vijftien centimeters gegroeid. Het onkruid deed wat het in boeken altijd doet, ‘het tierde welig’. De eenden waren tot op het overdekte terras geklauterd en hadden daar huisgehouden dat het niet meer mooi was.
Een barslechte dag. De bomen die gisteren nog weelderig in bloei hadden gestaan, de kerselaars en de pruimenboom. De bloesems lagen allemaal tegen de grond gesmeten alsof het bocht was. Daar had je een winter op zitten wachten, volgens de kalender was het nu zomer. Maar omdat er tegenwoordig zoveel weermannen zijn, loopt de boel in het honderd, bliksemt het in april en ril je in de maand mei van de kou. En ze hebben daar een uitleg voor. Laat me niet lachen. De Ijsheiligen zijn allang voorbij .wanorde is het, chaos. Ijsregen in de maand juni. Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men U, Maria tegen. Vorige week heb ik achthonderd kilometer door dit land afgelegd met de fiets, en ik ben ze niet tegengekomen. Of het zou die éne vrouw moeten geweest zijn die in St-Truiden tegen beter weten in en tegen de hardvochtige wind in met paraplu en al bij de beenhouwer trachtte binnen te geraken. Een slechte dag was het. De postbode had een drijfnatte krant in de bus laten glijden. Kan die jongen ook niet aan doen, houd die lectuur eens allemaal droog bij zulk een ontij. De eerste pagina was voor driekwart weg, de nabeschouwing van de verkiezing was rot. Er zat ook één enveloppe bij. Kurkdroog gebleven. Een bruine enveloppe van de belastingen . Je wordt in dit land maar voor alles verantwoordelijk gesteld. Had ik verzuimd mijn kinderen tijdig zuiver water bij te gieten, ik weet het niet. Er stond niet vermeld bij welke dienst je eventueel protesteren mocht, er stond gewoon een rekeningnummer en een datum. Daarna gaan de nalatigheidintresten in. Moet je andersom eens proberen, krijg je je geld nooit meer terug. Straks valt de regering ben ik het nog geweest. Ik hunker naar mijn oude dag in het gebergte in Turkije onder een loofhut, vindt niemand mij terug.
Mijn dag werd nog slechter, mijn vulpen viel op de grond en ze bleef rechtop in de vloer steken alsof ze eindelijk iets geschreven had dat in de roos was, de biefstuk was taai, welke dieren fokt men tegenwoordig. Ik morste koffie op mijn witte blouse, drie keer gedragen en koffie eroverheen, stel je voor. De slagroom op die taart van gisteren was zuur, de resultaten van het tweejaarlijks cholesterolonderzoek waren binnen en ik had teveel tryglyceriden. Wat zijn tryglyceriden? Volgende maand zal er wel weer een belastingaanslag komen. 50 euro voor een te hoog bezit aan tryglyceriden. Vandaag viel de stroom uit, alle digitale klokken, wekkers en radio’s in huis stonden urenlang te flikkeren. 00.00.00.00.00.00. een nul van een dag was het, mijn gedacht.
Ik zal morgen opnieuw beginnen zoals een kleuter. Van één af. Met een telraampje. Eén blauw balletje, blauw is een bemoedigende kleur. Ook weer een tekst die in geval van vervroegde verkiezingen gecensureerd zou worden. Een bemoedigend blauw balletje en dan maar hopen dat de zon schijnt in dit rotte voorjaar. Zo k’zen er mee weg nu. ik hoop dat ik niet zo ziek ben als deze morgen.
Uiteraard kan ik dat niet, je mag er donder op zeggen dat uitgerekend dié dag mij iedereen nodig heeft en dan moet je vlak bij de telefoon zitten. Ben je één keer weg, dan krijg je al gauw de naam ‘die is er nooit’.
Het was een slechte dag, een ongeschikte dag, een dies nefas. Het regende alweer dat het goot toen ik wakker werd, de tuin zag eruit als een woestenij, in één nacht was het gras vijftien centimeters gegroeid. Het onkruid deed wat het in boeken altijd doet, ‘het tierde welig’. De eenden waren tot op het overdekte terras geklauterd en hadden daar huisgehouden dat het niet meer mooi was.
Een barslechte dag. De bomen die gisteren nog weelderig in bloei hadden gestaan, de kerselaars en de pruimenboom. De bloesems lagen allemaal tegen de grond gesmeten alsof het bocht was. Daar had je een winter op zitten wachten, volgens de kalender was het nu zomer. Maar omdat er tegenwoordig zoveel weermannen zijn, loopt de boel in het honderd, bliksemt het in april en ril je in de maand mei van de kou. En ze hebben daar een uitleg voor. Laat me niet lachen. De Ijsheiligen zijn allang voorbij .wanorde is het, chaos. Ijsregen in de maand juni. Waar men gaat langs Vlaamse wegen, komt men U, Maria tegen. Vorige week heb ik achthonderd kilometer door dit land afgelegd met de fiets, en ik ben ze niet tegengekomen. Of het zou die éne vrouw moeten geweest zijn die in St-Truiden tegen beter weten in en tegen de hardvochtige wind in met paraplu en al bij de beenhouwer trachtte binnen te geraken. Een slechte dag was het. De postbode had een drijfnatte krant in de bus laten glijden. Kan die jongen ook niet aan doen, houd die lectuur eens allemaal droog bij zulk een ontij. De eerste pagina was voor driekwart weg, de nabeschouwing van de verkiezing was rot. Er zat ook één enveloppe bij. Kurkdroog gebleven. Een bruine enveloppe van de belastingen . Je wordt in dit land maar voor alles verantwoordelijk gesteld. Had ik verzuimd mijn kinderen tijdig zuiver water bij te gieten, ik weet het niet. Er stond niet vermeld bij welke dienst je eventueel protesteren mocht, er stond gewoon een rekeningnummer en een datum. Daarna gaan de nalatigheidintresten in. Moet je andersom eens proberen, krijg je je geld nooit meer terug. Straks valt de regering ben ik het nog geweest. Ik hunker naar mijn oude dag in het gebergte in Turkije onder een loofhut, vindt niemand mij terug.
Mijn dag werd nog slechter, mijn vulpen viel op de grond en ze bleef rechtop in de vloer steken alsof ze eindelijk iets geschreven had dat in de roos was, de biefstuk was taai, welke dieren fokt men tegenwoordig. Ik morste koffie op mijn witte blouse, drie keer gedragen en koffie eroverheen, stel je voor. De slagroom op die taart van gisteren was zuur, de resultaten van het tweejaarlijks cholesterolonderzoek waren binnen en ik had teveel tryglyceriden. Wat zijn tryglyceriden? Volgende maand zal er wel weer een belastingaanslag komen. 50 euro voor een te hoog bezit aan tryglyceriden. Vandaag viel de stroom uit, alle digitale klokken, wekkers en radio’s in huis stonden urenlang te flikkeren. 00.00.00.00.00.00. een nul van een dag was het, mijn gedacht.
Ik zal morgen opnieuw beginnen zoals een kleuter. Van één af. Met een telraampje. Eén blauw balletje, blauw is een bemoedigende kleur. Ook weer een tekst die in geval van vervroegde verkiezingen gecensureerd zou worden. Een bemoedigend blauw balletje en dan maar hopen dat de zon schijnt in dit rotte voorjaar. Zo k’zen er mee weg nu. ik hoop dat ik niet zo ziek ben als deze morgen.
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
Onze helden!
Toen ik klein was, zat ik 's morgens met mijn voeten op de geopende deuren van de oven van onze Leuvense stoof. Nieuwsgierig, of de kachelpot het niet zou begeven, at ik daar elke morgen mijn boterhammen op met bruine suiker. Dat mijn grootmoeder rond die tijd aan suikerziekte was overleden -zij was amper 54- dat kon mij ervan niet weerhouden om een suikerbek te zijn. Zwarte koffie, nog gemaakt met cichorei, daar drie klontjes suiker in, dat was 's morgens, mijn lievelingseten.
Moeder zij altijd, dat ik mijn tanden zou verliezen. Dat goed mens heeft ,spijtig genoeg, nooit haar gelijk mogen meemaken. Maar, gelijk heeft ze gekregen. Zelfs tweemaal: éénmaal van boven én éénmaal van onder.
Ik was de jongste van 4 kinderen. Mijn vader, zonder enige twijfel één van de productiefste mensen uit zijn gemeente en omstreken, heeft er later nog drie bijgemaakt. Het moet wel een zeer vlugge geweest zijn. In het begin van de oorlog, moet hij gauw zijn eerste hebben gemaakt om dan soldaat te gaan spelen in Engeland. Het dichts dat hij gedurende die jaren bij huis is geweest was, naar het schijnt, te Diepe. Daar heeft hij, zoals hij het altijd uitdrukte, natte voeten gekregen.Wat hij daar allemaal juist heeft meegemaakt, daar heeft hij nooit veel over gezegd. Misschien lukte het hem niet.
Of ons ma of onze pa " de broek aan had", heb ik eigenlijk nooit geweten. Kwade tongen beweren, gelet op de productiviteit, hierboven beschreven, dat er niemand de broek aanhad! Ze kunnen er maar deugd van gehad hebben, denk ik altijd.
Ja, mijne pa! Die kon van alles maken. Ik had nooit gebrek aan speelgoed en zeker niet wanneer het rollend materiaal betrof. Natuurlijk,gelet op het aantal kinderwagens, waren er steeds wielen genoeg voorhanden. Mijn vader, dat was mijn held! Men heeft mij er moeten van overtuigen, dat hij niet op zijn ééntje de Duitsers heeft verslagen en, dat hij wel een beetje hulp heeft gekregen.
Door de jaren heen vervagen vele herinneringen. Ergens in onze hersens zit er toch een wonderlijk mechanisme. Een bepaalde geur kan soms herinneringen oproepen. Mijn moeder, die had zo een specifieke zachte geur, niet definieerbaar en door geen enkele parfumfabrikant na te maken. Ik zal het maar mijn moedergeur noemen, zeker? Onlangs nog,bij het passeren van mijn ouderlijk huis, dat al lang verkocht is aan een jong koppel, kwam die geur eventjes terug, samen met vele herinneringen.
Gisteren zat ik nog bij één van mijn broers, een computerfanaat. Hij had een DVD gemaakt van al onze oude jeugdfoto's. Bijna tegelijkertijd zegden wij: "verdorie! wij hebben toch een schone jeugd gehad, nietwaar?" Zeven gasten grootbrengen die achteraf "goed op hun pootjes zijn gevallen. Ge moet het maar doen! Dat veel te maken heeft met onze twee grootste helden, vader en moeder,........daar moet niemand aan twijfelen.
Nu ik zelf al een beetje senior ben, vraag ik mij af, wat men over mij zal schrijven, wanneer ik ,naar de eeuwige jachtvelden van room en paardemelk zal trekken?
Met een beetje geluk, vind ik daar wel een heilige PC. Ik surf dan wel eens naar "afdwalen"
Alhoewel! Ik ben niet van plan om ginder zo snel mogelijk, een internetaansluiting te laten plaatsen. Het is hier nog veel te plezant!
Toen ik klein was, zat ik 's morgens met mijn voeten op de geopende deuren van de oven van onze Leuvense stoof. Nieuwsgierig, of de kachelpot het niet zou begeven, at ik daar elke morgen mijn boterhammen op met bruine suiker. Dat mijn grootmoeder rond die tijd aan suikerziekte was overleden -zij was amper 54- dat kon mij ervan niet weerhouden om een suikerbek te zijn. Zwarte koffie, nog gemaakt met cichorei, daar drie klontjes suiker in, dat was 's morgens, mijn lievelingseten.
Moeder zij altijd, dat ik mijn tanden zou verliezen. Dat goed mens heeft ,spijtig genoeg, nooit haar gelijk mogen meemaken. Maar, gelijk heeft ze gekregen. Zelfs tweemaal: éénmaal van boven én éénmaal van onder.
Ik was de jongste van 4 kinderen. Mijn vader, zonder enige twijfel één van de productiefste mensen uit zijn gemeente en omstreken, heeft er later nog drie bijgemaakt. Het moet wel een zeer vlugge geweest zijn. In het begin van de oorlog, moet hij gauw zijn eerste hebben gemaakt om dan soldaat te gaan spelen in Engeland. Het dichts dat hij gedurende die jaren bij huis is geweest was, naar het schijnt, te Diepe. Daar heeft hij, zoals hij het altijd uitdrukte, natte voeten gekregen.Wat hij daar allemaal juist heeft meegemaakt, daar heeft hij nooit veel over gezegd. Misschien lukte het hem niet.
Of ons ma of onze pa " de broek aan had", heb ik eigenlijk nooit geweten. Kwade tongen beweren, gelet op de productiviteit, hierboven beschreven, dat er niemand de broek aanhad! Ze kunnen er maar deugd van gehad hebben, denk ik altijd.
Ja, mijne pa! Die kon van alles maken. Ik had nooit gebrek aan speelgoed en zeker niet wanneer het rollend materiaal betrof. Natuurlijk,gelet op het aantal kinderwagens, waren er steeds wielen genoeg voorhanden. Mijn vader, dat was mijn held! Men heeft mij er moeten van overtuigen, dat hij niet op zijn ééntje de Duitsers heeft verslagen en, dat hij wel een beetje hulp heeft gekregen.
Door de jaren heen vervagen vele herinneringen. Ergens in onze hersens zit er toch een wonderlijk mechanisme. Een bepaalde geur kan soms herinneringen oproepen. Mijn moeder, die had zo een specifieke zachte geur, niet definieerbaar en door geen enkele parfumfabrikant na te maken. Ik zal het maar mijn moedergeur noemen, zeker? Onlangs nog,bij het passeren van mijn ouderlijk huis, dat al lang verkocht is aan een jong koppel, kwam die geur eventjes terug, samen met vele herinneringen.
Gisteren zat ik nog bij één van mijn broers, een computerfanaat. Hij had een DVD gemaakt van al onze oude jeugdfoto's. Bijna tegelijkertijd zegden wij: "verdorie! wij hebben toch een schone jeugd gehad, nietwaar?" Zeven gasten grootbrengen die achteraf "goed op hun pootjes zijn gevallen. Ge moet het maar doen! Dat veel te maken heeft met onze twee grootste helden, vader en moeder,........daar moet niemand aan twijfelen.
Nu ik zelf al een beetje senior ben, vraag ik mij af, wat men over mij zal schrijven, wanneer ik ,naar de eeuwige jachtvelden van room en paardemelk zal trekken?
Met een beetje geluk, vind ik daar wel een heilige PC. Ik surf dan wel eens naar "afdwalen"
Alhoewel! Ik ben niet van plan om ginder zo snel mogelijk, een internetaansluiting te laten plaatsen. Het is hier nog veel te plezant!
-
Gast
Ons tuinstel was een halve wei opgeschoven, het leek wel alsof we deze nacht feestvierders gehad hebben die tot in de vroege uurtjes hun leute niet opkonden. Fors en intens groen, heel hoog in de top van de populier, staken vlaggetjes waar de wind in speelde alsof het voor de Mondiale was. Het is een schande dat het allemaal wordt weggegooid in deze tijd van besparingen. Het moet miljarden en miljarden hebben gekost maar daar trekt niemand zich wat van aan. Gooi maar weg, smijt het maar de lucht in alsof het niets kost, we kopen het wel weer allemaal nieuw, daar worden wel weer nieuwe budgetten voor uitgetrokken, het heeft zijn tijd gehad, niets is eeuwig, smijt het maar weg.
Je wist dat het ging komen maar je dacht, ten onrechte natuurlijk en tegen beter weten in, dat ze het van het vorig jaar misschien vergeten waren. Ze hadden ook zoveel aan hun kop, zullen we ons nu ook nog moeten bezighouden met de bladeren die moeten vallen. Kunnen ze daar eindelijk niet eens zelf voor zorgen? Kan de gemeente dat voortaan niet op haar begroting inschrijven?
Wegblazen en opruimen. Er zijn toch firma’s voor alles en nog wat, waarom dan dààr niet voor? Maar deze nacht kwam het toch en niet van de gemeente uit maar nog écht vanuit een niet te achterhalen wonder dat ingebouwd zit in.. in , ja in wat eigenlijk?
Je wordt wakker en je hoort de verschrikkelijke wind, die afgrijselijke wind. Wie nu nog buiten is, die moet wegwaaien,die wordt opgenomen, hoog boven de bomen uitgetild en weggeslingerd, ergens heen waar die nooit nog van terugkeert.
Vroeger werd dit soort nachten nog beschreven. Zo’n nacht kon wel zes, zeven pagina’s duren, daar was je een stuk van de avond mee stil maar dat is nu niet meer mogelijk. In drie woorden kun je het gezegd krijgen, waarom zou je er dan nog meer aan spenderen? ‘Het waaide verschrikkelijk’. En daar staat alles in gezegd. En dat was ook zo, een gruwelijk monster dat buiten door de tuinen sprong van de ene tuin naar de andere, met metershoge stappen over de tuinhagen heen zoals in boze dromen vroeger wanneer je als kind hoge koorts had. Monsters die ongehinderd hun gang konden gaan om alles te vernielen.
Twee seizoenen geleden had je dit niet zien ontstaan, een hele tijd lang was het aanwezig en nu hoorde je vanuit je bed hoe met woeste geluiden de decors werden neergesmakt. Je dacht aanvankelijk dat het alleen maar de wind was doch wie scherper luisterde, hoorde de bomen gillen. Populieren die in hun slaap verrast werden en die nu gegeseld leken dwars door het malse houten vlees heen tot op het bot. Daar waar de dennen fluisteren, moet je nu eens gaan luisteren.
De zin bekruipt je dan om op te staan en de overgordijnen op een kier te trekken, doch wie dat doet, die mengt zich in een gevecht waar hij niets mee te maken heeft. Mijn gootmoeder vertelde nog van een man die dat ook gedaan had en de ochtend nadien stond hij uit bed op met sneeuwwit haar en dat was nooit meer anders geworden. Hij had nooit, aan niemand, willen vertellen wat hij toen die nacht had gezien. Een vreselijk monster met drie koppen?
In de boeken heet het herfst maar het zal wel iets anders zijn, iets dat nog erger is. De lente mag van het jaar nog zo lang geduurd hebben dat je niet meer in de ondergang ervan geloofde, in één nacht kwam het. En de ochtend nadien lag er voor miljarden weggesmeten op het gras en in de tuinen tussen de prei en in de velden. Het is ijzig koud buiten en de wind wil zelfs overdag niet gaan liggen, die wacht ongeduldig tot het weer donker wordt om opnieuw toe te slaan. Ik hoop alleen dat TLL niet achter zijn pc uitgewaaid is en het Zandmannetje genoeg zakjes vol zand op zijn rug heeft om zijn bretellen vast te houden zodat die zijn broek niet verliest en Ed welkom terug in de club van ellenlange epistelsschrijvers.
Je wist dat het ging komen maar je dacht, ten onrechte natuurlijk en tegen beter weten in, dat ze het van het vorig jaar misschien vergeten waren. Ze hadden ook zoveel aan hun kop, zullen we ons nu ook nog moeten bezighouden met de bladeren die moeten vallen. Kunnen ze daar eindelijk niet eens zelf voor zorgen? Kan de gemeente dat voortaan niet op haar begroting inschrijven?
Wegblazen en opruimen. Er zijn toch firma’s voor alles en nog wat, waarom dan dààr niet voor? Maar deze nacht kwam het toch en niet van de gemeente uit maar nog écht vanuit een niet te achterhalen wonder dat ingebouwd zit in.. in , ja in wat eigenlijk?
Je wordt wakker en je hoort de verschrikkelijke wind, die afgrijselijke wind. Wie nu nog buiten is, die moet wegwaaien,die wordt opgenomen, hoog boven de bomen uitgetild en weggeslingerd, ergens heen waar die nooit nog van terugkeert.
Vroeger werd dit soort nachten nog beschreven. Zo’n nacht kon wel zes, zeven pagina’s duren, daar was je een stuk van de avond mee stil maar dat is nu niet meer mogelijk. In drie woorden kun je het gezegd krijgen, waarom zou je er dan nog meer aan spenderen? ‘Het waaide verschrikkelijk’. En daar staat alles in gezegd. En dat was ook zo, een gruwelijk monster dat buiten door de tuinen sprong van de ene tuin naar de andere, met metershoge stappen over de tuinhagen heen zoals in boze dromen vroeger wanneer je als kind hoge koorts had. Monsters die ongehinderd hun gang konden gaan om alles te vernielen.
Twee seizoenen geleden had je dit niet zien ontstaan, een hele tijd lang was het aanwezig en nu hoorde je vanuit je bed hoe met woeste geluiden de decors werden neergesmakt. Je dacht aanvankelijk dat het alleen maar de wind was doch wie scherper luisterde, hoorde de bomen gillen. Populieren die in hun slaap verrast werden en die nu gegeseld leken dwars door het malse houten vlees heen tot op het bot. Daar waar de dennen fluisteren, moet je nu eens gaan luisteren.
De zin bekruipt je dan om op te staan en de overgordijnen op een kier te trekken, doch wie dat doet, die mengt zich in een gevecht waar hij niets mee te maken heeft. Mijn gootmoeder vertelde nog van een man die dat ook gedaan had en de ochtend nadien stond hij uit bed op met sneeuwwit haar en dat was nooit meer anders geworden. Hij had nooit, aan niemand, willen vertellen wat hij toen die nacht had gezien. Een vreselijk monster met drie koppen?
In de boeken heet het herfst maar het zal wel iets anders zijn, iets dat nog erger is. De lente mag van het jaar nog zo lang geduurd hebben dat je niet meer in de ondergang ervan geloofde, in één nacht kwam het. En de ochtend nadien lag er voor miljarden weggesmeten op het gras en in de tuinen tussen de prei en in de velden. Het is ijzig koud buiten en de wind wil zelfs overdag niet gaan liggen, die wacht ongeduldig tot het weer donker wordt om opnieuw toe te slaan. Ik hoop alleen dat TLL niet achter zijn pc uitgewaaid is en het Zandmannetje genoeg zakjes vol zand op zijn rug heeft om zijn bretellen vast te houden zodat die zijn broek niet verliest en Ed welkom terug in de club van ellenlange epistelsschrijvers.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Kwezeltje,
De zomer lijkt inderdaad nergens naar, dat heb jij reeds goed verwoordt.
De meeste mensen berusten daarin, halen de schouders op, mopperen erover maar doen er niets aan!
Nu ben ik van een heel ander type, een doener als het ware.
Notnutoe dacht ik dat aan het weer niets te verhelpen viel, maar dank zij jou zijn mijn ogen opengegaan!
Het zijn verdorie de weermannen/vrouwen die daarvoor verantwoordelijk zijn. Daarom stel ik voor dat we de koe bij de horens vatten (heeft een koe horens, ik dacht dat dit het voorrecht van een stier was?) en samen afspreken om die verantwoordelijken te liquideren!!!
Jij schijnt in het Limburgse te wonen, ik in het Antwerpse, laten we ergens halverwege afspreken, laten we zeggen in Geel. Vermits je mij nog nooit gezien hebt, zal ik even neerpoten hoe je mij kan herkennen.
Kijk eerst uit naar : ofwel een knalrode Jaguar V12, met open dak
Ofwel: een zilvergrijze Rolls Royce Silver Shadow. Vermits niet veel stervelingen met zo’n bakkie rondboksen, zal dat niet moeilijk om vinden zijn?
Ikzelf zal wel een grote zonnebril ophebben, al regent het pijpestelen! Ik kan namelijk het risico niet lopen dat ze mij daar herkennen en terug in dat instituut stoppen...
En we spreken ook een wachtwoord af, ik zeg “Dag kwezel” en jij antwoordt “ ik ben kwezel niet”, dan kan het niet mislopen!
We begeven ons eerst naar de VRT, we pakken die eerst aan, de week daarop VTM.
Jij neemt Sabine Haagdoren voor jouw rekening, ik doe hetzelfde met Frank DeBoosere. Mijn eerste gedacht was eigenlijk andersom, maar dat zou voor moeilijkheden in de uitvoering van onze opdracht kunnen leiden, als we allebei voor hun respectievelijke charmes zouden vallen.
En we moeten professioneel te werk gaan, als we nog iets of wat zomer willen krijgen dit jaar mogen we zeker niet falen.
Mijn bazooka kan ik voor zoiets niet gebruiken, een revolver met geluidsdemper lijkt me meer geschikt, heb jij misschien zoiets in de schuif liggen? Ik heb alleen maar een mes voor de geluidsloze doeleinden, maar het is wel scherp, heb ik verleden week ondervonden, met een zelfgebakken brood te snijden. Een hele lap vlees uit mijn linkerhand. Het bloed liep helemaal over het verse volkorenbrood. Het hing vol bloed, al dacht ik altijd dat een volbloed een paard was…We hebben het moeten weggooien, al had het misschien nog een lekker dessertje geweest voor een of andere kannibaal. Een volbloedkorenbrood…
Als alles van een leien dakje loopt, en waarom zou het dat niet, pakken we dus de week erna de weerman/vrouw van VTM aan.
Hun namen ontschieten me even, omdat ik meestal het weerbericht op VRT kijk. Maar we gaan gewoon op dezelfde wijze te werk…
Maar de schuldigen zullen gestraft worden, en de zomer 2004 nog een beetje gered.
En dan mag alleman ons wel eens dankbaar zijn, of niet soms???
PS. Natuurlijk sluit ik ook die tweede mogelijkheid niet uit, die je daar geopperd hebt. Namelijk dat God hierboven een verkeerde CD-Rom in zijn computer heeft gestopt. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen, het gebeurd mij ook soms. En die vent is al zooooo oud, gaat al zovele eeuwen mee, dat je hem een zekere mate van dementie niet kan kwalijk nemen. Eigenlijk moet je hem bewonderen dat hij de evolutie zo op de voet volgt…
Maar ik zou zandmannetje niet zijn als ik ook daar geen oplossing voor had! Terwijl Frank met afgesneden keel ligt te rochelen, zijn laatste adem is aan het uitblazen, fluister ik nog gauw in zijn oor dat hij daar orde op zaken moet stellen. Want hij is dan de eerste die met God in aanraking komt…
PPS. Goed verhaal Ed, welkom in de club.Maar wie ben ik om verhalen van iemand anders te beoordelen?
’t Is verdomme beter dan mijn gezwets!
PPPS. Met TLL moest het wel slecht aflopen, vroeg of laat. Wie hangt er nu ook een caravan achteraan een motorfiets?
De zomer lijkt inderdaad nergens naar, dat heb jij reeds goed verwoordt.
De meeste mensen berusten daarin, halen de schouders op, mopperen erover maar doen er niets aan!
Nu ben ik van een heel ander type, een doener als het ware.
Notnutoe dacht ik dat aan het weer niets te verhelpen viel, maar dank zij jou zijn mijn ogen opengegaan!
Het zijn verdorie de weermannen/vrouwen die daarvoor verantwoordelijk zijn. Daarom stel ik voor dat we de koe bij de horens vatten (heeft een koe horens, ik dacht dat dit het voorrecht van een stier was?) en samen afspreken om die verantwoordelijken te liquideren!!!
Jij schijnt in het Limburgse te wonen, ik in het Antwerpse, laten we ergens halverwege afspreken, laten we zeggen in Geel. Vermits je mij nog nooit gezien hebt, zal ik even neerpoten hoe je mij kan herkennen.
Kijk eerst uit naar : ofwel een knalrode Jaguar V12, met open dak
Ofwel: een zilvergrijze Rolls Royce Silver Shadow. Vermits niet veel stervelingen met zo’n bakkie rondboksen, zal dat niet moeilijk om vinden zijn?
Ikzelf zal wel een grote zonnebril ophebben, al regent het pijpestelen! Ik kan namelijk het risico niet lopen dat ze mij daar herkennen en terug in dat instituut stoppen...
En we spreken ook een wachtwoord af, ik zeg “Dag kwezel” en jij antwoordt “ ik ben kwezel niet”, dan kan het niet mislopen!
We begeven ons eerst naar de VRT, we pakken die eerst aan, de week daarop VTM.
Jij neemt Sabine Haagdoren voor jouw rekening, ik doe hetzelfde met Frank DeBoosere. Mijn eerste gedacht was eigenlijk andersom, maar dat zou voor moeilijkheden in de uitvoering van onze opdracht kunnen leiden, als we allebei voor hun respectievelijke charmes zouden vallen.
En we moeten professioneel te werk gaan, als we nog iets of wat zomer willen krijgen dit jaar mogen we zeker niet falen.
Mijn bazooka kan ik voor zoiets niet gebruiken, een revolver met geluidsdemper lijkt me meer geschikt, heb jij misschien zoiets in de schuif liggen? Ik heb alleen maar een mes voor de geluidsloze doeleinden, maar het is wel scherp, heb ik verleden week ondervonden, met een zelfgebakken brood te snijden. Een hele lap vlees uit mijn linkerhand. Het bloed liep helemaal over het verse volkorenbrood. Het hing vol bloed, al dacht ik altijd dat een volbloed een paard was…We hebben het moeten weggooien, al had het misschien nog een lekker dessertje geweest voor een of andere kannibaal. Een volbloedkorenbrood…
Als alles van een leien dakje loopt, en waarom zou het dat niet, pakken we dus de week erna de weerman/vrouw van VTM aan.
Hun namen ontschieten me even, omdat ik meestal het weerbericht op VRT kijk. Maar we gaan gewoon op dezelfde wijze te werk…
Maar de schuldigen zullen gestraft worden, en de zomer 2004 nog een beetje gered.
En dan mag alleman ons wel eens dankbaar zijn, of niet soms???
PS. Natuurlijk sluit ik ook die tweede mogelijkheid niet uit, die je daar geopperd hebt. Namelijk dat God hierboven een verkeerde CD-Rom in zijn computer heeft gestopt. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen, het gebeurd mij ook soms. En die vent is al zooooo oud, gaat al zovele eeuwen mee, dat je hem een zekere mate van dementie niet kan kwalijk nemen. Eigenlijk moet je hem bewonderen dat hij de evolutie zo op de voet volgt…
Maar ik zou zandmannetje niet zijn als ik ook daar geen oplossing voor had! Terwijl Frank met afgesneden keel ligt te rochelen, zijn laatste adem is aan het uitblazen, fluister ik nog gauw in zijn oor dat hij daar orde op zaken moet stellen. Want hij is dan de eerste die met God in aanraking komt…
PPS. Goed verhaal Ed, welkom in de club.Maar wie ben ik om verhalen van iemand anders te beoordelen?
’t Is verdomme beter dan mijn gezwets!
PPPS. Met TLL moest het wel slecht aflopen, vroeg of laat. Wie hangt er nu ook een caravan achteraan een motorfiets?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Zandmannetje, voor de studenten is het hoogst waarschijnlijk prachtig weer. Als het slecht weer zou zijn, klaagden ze dat àlles tegen hen was, niet alleen moeten gebogen zitten over pakken leerstof maar ook nog eens een bloedhete kamer hebben om die moeilijke leerstof onder de knieën te krijgen op het laatste ogenblik. Van warm weer, daar krijgen ze dorst van en van rotweer zeggen ze dan: ik kan niets doen, dan maar een borrel.
Verleden jaar zou ik iemand iets gegeven hebben voor een druppeltje regen onderweg. Meerdere malen waren onze drinkbussen al leeg nog voor we de finish haalde, toen zou ik de regen liefgehad hebben. Hadden we gedurfd dan zouden we heel waarschijnlijk de Paalse Plas leeggedronken hebben. Dit jaar lijkt het alsof de vlagen de zee lijkt te vergroten. Maar hoe het nu gutst op het land en tikt tegen de ramen, de tegels op het terras bespeeld,een niet te evenaren stroom te weeg brengt op het gras en ons op onze donder durft te geven terwijl we een fijne fietstocht maken, het kan zo niet langer naar mijn bescheiden menig. Waarom verschuilt de zon zich toch immer achter dat immense wolkendek dat over gans het land hangt? Wat gaat hier fout in ons kleine landje, hebben de voorbije verkiezingen hier iets mee te maken, komen de politiekers weeral hun belofte niet na? Zouden zij er niet voor zorgen dat we in weelde en gratis aanbiedingen konden baden. Water ja, dat is gratis als het van uit de hemelpoorten komt gedonderd. Maar trop is teveel! Ik verbeeld mij altijd dat de vogels anders zingen wanneer de regen is opgehouden. Ze hebben een nieuwe maat en een nieuwe melodie ontdekt in het suizelende regenritme, luister maar eens. Wat eerst liefdevol klonk tussen de nestelende paartjes lijkt nu eerder op een ruziënde conversatie om toch maar de beste plaats in het nest te hebben om droog te blijven. Ze kieperen zelfs hun jongen uit het nest omdat ze nu minder uit kunnen vliegen om voedsel te vergaren voor die hongerende en bedelende bekjes.Een hemeldouche zonder muren en niemand vraagt nu aan je, mag het een beetje meer zijn?
Op tv wordt je de laatste tijd overstelpt met voetbaluitslagen, de volgende tour die binnenkort begint en als je wat verder zapt krijg je nog Wimbledon cadeau. Dan wordt de uitzending ineens onderbroken om Sabine of Frankske aan het woord te laten en wat hoor je dan?
Een stormveld op de zuidflank van een depressie, waarvan de kern zich vannacht van de Britse Eilanden naar de Noordzee verplaatst, blijft ons weer nog tot morgenochtend bepalen en trekt nadien geleidelijk noordoostwaarts. Vrijdag en zaterdag zal een kern van hoge druk ons weer gunstig beïnvloeden. Een nieuwe oceaanstoring zal zondagochtend de regio passeren. Wat is me dat allemaal? Maar wat kunnen we daar in godsnaam aan doen? Zouden we de weermannen en -vrouwen niet kunnen manipuleren, zouden we ze misschien een cursus kunnen laten volgen om deze keer de goede cd-rom in die bewuste gleuf te steken. Kwezel gaat het hun eens zeggen in Hasselt want dat is korterbij voor mij dan met Zandmannetje naar de VRT te trekken. Trouwens, ik los dat liever op een zachte manier op, dan met geweld. Als ik Zandman zo bezig hoor krijg ik angstkriebels, zie dat hij iets anders van plan is met mij, wat dan. Als we ons ooit tegenkomen zou hij eens kunnen denken dat ik Sabientje ben in eigen persoon en dan wordt er waarschijnlijk niet meer gepraat over het weer maar over aardse dingen.
Zo trok ik dus deze morgen al heel vroeg, mijn weg zoekend tussen bergen zand en massa stenen, naar de Universiteitslaan. Zandmannetje wilde echter van geen tegenkantingen weten en kwam ook naar het Hasseltse afgezakt. Op de parking van de plaatselijke animatie zouden we elkaar tegenkomen, kwestie van de kilometers wat te verdelen. Eerst treuzelde ik wat en deed alsof ik rond mijn lego-autootje iets aan het zoeken was toen ik plots op de schouder aangetikt werd. Een man met een zwart hoedje op en een donkere zonnebril scheefgezakt op zijn neus keek me verlegen aan en stelde me de vraag: ben jij Kwezel? Op het eerste ogenblik verstond ik hem: ben jij een Kwezel? In eerste instantie had ik behoefte om hem een lap rond zijn oren te verkopen maar uit fatsoen deed ik dat niet. Ik had toch wel een kranig ventje verwacht die me zou aanspreken met ‘hello baby’! Dus antwoordde ik hem: “neen, ik ben geen kwezel”,maar waarschijnlijk ben jij het Zandmannetje die in de oogjes zand strooit tot ze dichtvallen? Het ijs was onmiddellijk gebroken tussen ons en na ons een tijdje van voor en achter bekeken te hebben, proestten we allebei in een lachen uit. Hij zag er goed uit dat mannetje van in de Hoge Kempen . Maar daar waren we niet voor gekomen hé, dat zouden jullie wel willen ,.. hier stopt het eventjes voor een weekendpauze.
Verleden jaar zou ik iemand iets gegeven hebben voor een druppeltje regen onderweg. Meerdere malen waren onze drinkbussen al leeg nog voor we de finish haalde, toen zou ik de regen liefgehad hebben. Hadden we gedurfd dan zouden we heel waarschijnlijk de Paalse Plas leeggedronken hebben. Dit jaar lijkt het alsof de vlagen de zee lijkt te vergroten. Maar hoe het nu gutst op het land en tikt tegen de ramen, de tegels op het terras bespeeld,een niet te evenaren stroom te weeg brengt op het gras en ons op onze donder durft te geven terwijl we een fijne fietstocht maken, het kan zo niet langer naar mijn bescheiden menig. Waarom verschuilt de zon zich toch immer achter dat immense wolkendek dat over gans het land hangt? Wat gaat hier fout in ons kleine landje, hebben de voorbije verkiezingen hier iets mee te maken, komen de politiekers weeral hun belofte niet na? Zouden zij er niet voor zorgen dat we in weelde en gratis aanbiedingen konden baden. Water ja, dat is gratis als het van uit de hemelpoorten komt gedonderd. Maar trop is teveel! Ik verbeeld mij altijd dat de vogels anders zingen wanneer de regen is opgehouden. Ze hebben een nieuwe maat en een nieuwe melodie ontdekt in het suizelende regenritme, luister maar eens. Wat eerst liefdevol klonk tussen de nestelende paartjes lijkt nu eerder op een ruziënde conversatie om toch maar de beste plaats in het nest te hebben om droog te blijven. Ze kieperen zelfs hun jongen uit het nest omdat ze nu minder uit kunnen vliegen om voedsel te vergaren voor die hongerende en bedelende bekjes.Een hemeldouche zonder muren en niemand vraagt nu aan je, mag het een beetje meer zijn?
Op tv wordt je de laatste tijd overstelpt met voetbaluitslagen, de volgende tour die binnenkort begint en als je wat verder zapt krijg je nog Wimbledon cadeau. Dan wordt de uitzending ineens onderbroken om Sabine of Frankske aan het woord te laten en wat hoor je dan?
Een stormveld op de zuidflank van een depressie, waarvan de kern zich vannacht van de Britse Eilanden naar de Noordzee verplaatst, blijft ons weer nog tot morgenochtend bepalen en trekt nadien geleidelijk noordoostwaarts. Vrijdag en zaterdag zal een kern van hoge druk ons weer gunstig beïnvloeden. Een nieuwe oceaanstoring zal zondagochtend de regio passeren. Wat is me dat allemaal? Maar wat kunnen we daar in godsnaam aan doen? Zouden we de weermannen en -vrouwen niet kunnen manipuleren, zouden we ze misschien een cursus kunnen laten volgen om deze keer de goede cd-rom in die bewuste gleuf te steken. Kwezel gaat het hun eens zeggen in Hasselt want dat is korterbij voor mij dan met Zandmannetje naar de VRT te trekken. Trouwens, ik los dat liever op een zachte manier op, dan met geweld. Als ik Zandman zo bezig hoor krijg ik angstkriebels, zie dat hij iets anders van plan is met mij, wat dan. Als we ons ooit tegenkomen zou hij eens kunnen denken dat ik Sabientje ben in eigen persoon en dan wordt er waarschijnlijk niet meer gepraat over het weer maar over aardse dingen.
Zo trok ik dus deze morgen al heel vroeg, mijn weg zoekend tussen bergen zand en massa stenen, naar de Universiteitslaan. Zandmannetje wilde echter van geen tegenkantingen weten en kwam ook naar het Hasseltse afgezakt. Op de parking van de plaatselijke animatie zouden we elkaar tegenkomen, kwestie van de kilometers wat te verdelen. Eerst treuzelde ik wat en deed alsof ik rond mijn lego-autootje iets aan het zoeken was toen ik plots op de schouder aangetikt werd. Een man met een zwart hoedje op en een donkere zonnebril scheefgezakt op zijn neus keek me verlegen aan en stelde me de vraag: ben jij Kwezel? Op het eerste ogenblik verstond ik hem: ben jij een Kwezel? In eerste instantie had ik behoefte om hem een lap rond zijn oren te verkopen maar uit fatsoen deed ik dat niet. Ik had toch wel een kranig ventje verwacht die me zou aanspreken met ‘hello baby’! Dus antwoordde ik hem: “neen, ik ben geen kwezel”,maar waarschijnlijk ben jij het Zandmannetje die in de oogjes zand strooit tot ze dichtvallen? Het ijs was onmiddellijk gebroken tussen ons en na ons een tijdje van voor en achter bekeken te hebben, proestten we allebei in een lachen uit. Hij zag er goed uit dat mannetje van in de Hoge Kempen . Maar daar waren we niet voor gekomen hé, dat zouden jullie wel willen ,.. hier stopt het eventjes voor een weekendpauze.
-
Gast
De radio stond op de frequentie nieuwsberichten en plots schrokken we, en niet een beetje.
Een reporter die ter plaatste was gekomen, interviewde een fragiel mannetje met een lange grijze baard, hij leek sterk verdacht op Duizendfloot van uit Nero. Eerst dachten we nog dat de persmuskieten daar voor ons waren maar nu bleken ze door de politie verwittigd te zijn. Een ware overrompeling was het.
..."God U heeft zich beziggehouden met 'Natuurkunde tussen hemel en aarde' en dat al twee maanden lang. Van hoog niveau gesproken, dit blijkt uit uw blunders het voorbije seizoen.
Heeft u waarschijnlijk hierboven een onooglijk vrouwtje dat tegelijkertijd paniek zaait door hevige stormen en verschrikkelijke overstromingen te voorzien hier in ons Belgenland? Zij laat waarschuwingen uitgaan die nationaal worden opgepikt door alle media. Ongeruste mensen bellen hun verzekeringsman, het KNMI en de politie weten niet wat ze moeten doen. Sommigen wijken uit naar huisjes op hogere gronden want het voorspelde natuurgeweld blijft niet in dovenmansoren hangen. Op een persconferentie meldt het medium ‘Vrouw Holle’ dat het zo erg gaat worden in de nabije toekomst dat we met de eerste de beste Ufo die zich in de buurt bevindt moeten geëvacueerd worden"...
Jongens toch, Zandman, hier komen we juist op tijd om nare dingen te vermijden.
In allerijl schoten we de studio binnen in Hasselt, juist op tijd om live mee te maken hoe ons aller boerinnetje weer het gestuntel van God de Vader de ether wilde inzenden.
Maar dan hadden ze zonder de pientere Zandman gerekend. Hij nam zonder te verpinken het staafje, waarmee je op dat blauw schermke moet aanwijzen, over en begon aan zijn eigen verhaal hoe het wel in de toekomst zou mogen zijn.
Een reporter die ter plaatste was gekomen, interviewde een fragiel mannetje met een lange grijze baard, hij leek sterk verdacht op Duizendfloot van uit Nero. Eerst dachten we nog dat de persmuskieten daar voor ons waren maar nu bleken ze door de politie verwittigd te zijn. Een ware overrompeling was het.
..."God U heeft zich beziggehouden met 'Natuurkunde tussen hemel en aarde' en dat al twee maanden lang. Van hoog niveau gesproken, dit blijkt uit uw blunders het voorbije seizoen.
Heeft u waarschijnlijk hierboven een onooglijk vrouwtje dat tegelijkertijd paniek zaait door hevige stormen en verschrikkelijke overstromingen te voorzien hier in ons Belgenland? Zij laat waarschuwingen uitgaan die nationaal worden opgepikt door alle media. Ongeruste mensen bellen hun verzekeringsman, het KNMI en de politie weten niet wat ze moeten doen. Sommigen wijken uit naar huisjes op hogere gronden want het voorspelde natuurgeweld blijft niet in dovenmansoren hangen. Op een persconferentie meldt het medium ‘Vrouw Holle’ dat het zo erg gaat worden in de nabije toekomst dat we met de eerste de beste Ufo die zich in de buurt bevindt moeten geëvacueerd worden"...
Jongens toch, Zandman, hier komen we juist op tijd om nare dingen te vermijden.
In allerijl schoten we de studio binnen in Hasselt, juist op tijd om live mee te maken hoe ons aller boerinnetje weer het gestuntel van God de Vader de ether wilde inzenden.
Maar dan hadden ze zonder de pientere Zandman gerekend. Hij nam zonder te verpinken het staafje, waarmee je op dat blauw schermke moet aanwijzen, over en begon aan zijn eigen verhaal hoe het wel in de toekomst zou mogen zijn.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Eventjes moet ik de verdere evolutie van het verhaal onderbreken, de beleefdheid gebiedt mij om eerst te antwoorden op een ontvangen e-mail!
Geachte freule Mathilde,
Tenminste ik denk toch dat u DE Mathilde bent, vermits op uw e-mail een kroontje staat?
Dat lijkt me wel wat, zo’n kroontje, mag ik dat ook op mijn mails zetten? Tenminste als u geen bezwaar hiertegen hebt, maar waarom zou u? Zoveel mails verstuur ik toch niet.
Hoe gaat het met uw echtgenoot? Nog steeds zoveel last van die hernia in zijn rug?
Want iedereen vindt hem een stijve hark, maar weinigen kennen de oorzaak ervan nietwaar?
Dat zijn al zes zinnen die eindigen op een vraagteken, ik zal maar beter stoppen met vraagstellen.
Misschien af en toe eens en bezoekje brengen aan een fitnesszaal, om wat gepaste oefeningen te doen, dat gaat zeker uitkomst brengen.
Ik bied me aan om met hem mee te gaan, hij voor zijn rug, ik voor een paar kilo overgewicht…
Dat zit zo, ik ben kortelings naar Spanje geweest. Niet in mijn buitenverblijf, zoals u er een tiental bezit, neen slechts in een eenvoudig hotelletje. Maar lekker eten, en zelfbuffet, verstaat u? Lap weeral een vraagteken…
Tot mijn grote verwondering was ik enkele kilootjes bijgekomen toen ik terug thuisgekomen , op de weegschaal ging staan. En na enkele weken oefeningen doen is er nog geen halve kilo af!
Maar laat me terugkeren naar uw schrijven. Mag ik zeggen dat het hele seniorennet opgezet is met het feit dat u onze epistels leest? Dan leert u misschien eindelijk eens wat Nederlands…
Natuurlijk weet ik dat Kwezel veel mooier schrijft dan ik, dat moet u niet onder mijn neus wrijven, zij heeft waarschijnlijk veel langer gestudeerd dan ik.
Die heeft meer poëzie in haar grote teen, dan ik in mijn hele lijf.
Kwezel kan bijvoorbeeld mooi over een grassprietje schrijven, waarop een dauwdruppel kleeft, en dan zegt ze:
“Die dauwdruppel is een traan door een verliefde jonkvrouw gestort, toen zij vernam dat haar geliefde nooit meer zou terugkeren, nadat hij van zijn paard was gevallen en jammerlijk zijn lieflijke nek brak. Toen de morgenzon haar eerste stralen liet schijnen op de druppel, glinsterde die als parelmoer met alle kleuren van de regenboog…”
Mijn poëzie is meer van het slag:
“Gras is mooi, als het verdroogd dan is het hooi, als het dan al niet is opgevreten door een ooi.
Hij reed als een gek, viel op zijn bek, en brak dan zijn nek”
Eerst had ik koe geschreven, dat ligt meer voor de hand, opgevreten door een koe.
Maar dat rijmt natuurlijk niet, daarom schrijf ik ooi. U weet toch wat een ooi is hoop ik, anders moet u maar eens wat meer Nederlandstalige kruiswoordraadsels invullen…
Met kruiswoordraadsels invullen moet u zeker niet zolang wachten tot u zo oud bent als uw schoonvader, want als uw handen zo beven is het zeer moeilijk om de letters mooi in de vakjes te schrijven nietwaar?
Uw schoonvader schijnt anders nogal ne charel geweest te zijn in zijnen tijd is het niet, in de kranten schrijven ze een bon-vivant, maar in het Nederlands is een stevige drinker een charel, en dan nog met andere vrouwen scharrelen en zo!
Nu ben ik lelijk aan het afwijken van het onderwerp, natuurlijk zullen wij nog even verder gaan met het topic “Afdwalen kolder”. Alhoewel niet alle senioren hier gelukkig mee zijn hoor, er zijn er bij die vinden dat ik een ferm stukje kan zagen. Dat zijn mensen die meer geïnteresseerd zijn in politiek, veronderstel ik toch…
Doe van mijnentwege de groeten aan uw kinderen, hun namen zijn me spijtig genoeg ontschoten. Om eerlijk te zijn, interesseert het me ook geen lap. Het zijn er twee nietwaar, of is er reeds een derde op komst?
U doet maar, indien ik insgelijks zoveel miljoenen moest krijgen voor iedere nakomeling die ik zou neerpoten, zou ik nogal van jetje geven denk ik, zou alras een hele kindertuin hebben…
Doorluchtige groetjes,
Zandmannetje.
PS. Bedankt voor de uitnodiging, maar als uw echtgenoot tot koning gekroond wordt zal u me daar toch niet zien verschijnen hoor. Ik hou niet zo van al die ceremonies, veel te veel drukte, en het kost de belastingsbetaler weeral een pak duiten. Of betaald u het eens voor een keertje uit eigen zak? Dan zou uw populariteit torenhoog (wat zeg ik, hemelshoog) doen toenemen…Hier heb ik overigens nog een geweldige hint voor hem.
Hij rukt de kroon uit de handen van Kardinaal Danneels, en zet ze zelve op zijn hoofd!!! Zoals Napoleon deed, dan wordt in heel de wereld over hem gesproken…Of komt de paus zelf hem kronen?
Dat zal moeilijk zijn denk ik, die krijgt zijn armen niet meer zo hoog.
Geachte freule Mathilde,
Tenminste ik denk toch dat u DE Mathilde bent, vermits op uw e-mail een kroontje staat?
Dat lijkt me wel wat, zo’n kroontje, mag ik dat ook op mijn mails zetten? Tenminste als u geen bezwaar hiertegen hebt, maar waarom zou u? Zoveel mails verstuur ik toch niet.
Hoe gaat het met uw echtgenoot? Nog steeds zoveel last van die hernia in zijn rug?
Want iedereen vindt hem een stijve hark, maar weinigen kennen de oorzaak ervan nietwaar?
Dat zijn al zes zinnen die eindigen op een vraagteken, ik zal maar beter stoppen met vraagstellen.
Misschien af en toe eens en bezoekje brengen aan een fitnesszaal, om wat gepaste oefeningen te doen, dat gaat zeker uitkomst brengen.
Ik bied me aan om met hem mee te gaan, hij voor zijn rug, ik voor een paar kilo overgewicht…
Dat zit zo, ik ben kortelings naar Spanje geweest. Niet in mijn buitenverblijf, zoals u er een tiental bezit, neen slechts in een eenvoudig hotelletje. Maar lekker eten, en zelfbuffet, verstaat u? Lap weeral een vraagteken…
Tot mijn grote verwondering was ik enkele kilootjes bijgekomen toen ik terug thuisgekomen , op de weegschaal ging staan. En na enkele weken oefeningen doen is er nog geen halve kilo af!
Maar laat me terugkeren naar uw schrijven. Mag ik zeggen dat het hele seniorennet opgezet is met het feit dat u onze epistels leest? Dan leert u misschien eindelijk eens wat Nederlands…
Natuurlijk weet ik dat Kwezel veel mooier schrijft dan ik, dat moet u niet onder mijn neus wrijven, zij heeft waarschijnlijk veel langer gestudeerd dan ik.
Die heeft meer poëzie in haar grote teen, dan ik in mijn hele lijf.
Kwezel kan bijvoorbeeld mooi over een grassprietje schrijven, waarop een dauwdruppel kleeft, en dan zegt ze:
“Die dauwdruppel is een traan door een verliefde jonkvrouw gestort, toen zij vernam dat haar geliefde nooit meer zou terugkeren, nadat hij van zijn paard was gevallen en jammerlijk zijn lieflijke nek brak. Toen de morgenzon haar eerste stralen liet schijnen op de druppel, glinsterde die als parelmoer met alle kleuren van de regenboog…”
Mijn poëzie is meer van het slag:
“Gras is mooi, als het verdroogd dan is het hooi, als het dan al niet is opgevreten door een ooi.
Hij reed als een gek, viel op zijn bek, en brak dan zijn nek”
Eerst had ik koe geschreven, dat ligt meer voor de hand, opgevreten door een koe.
Maar dat rijmt natuurlijk niet, daarom schrijf ik ooi. U weet toch wat een ooi is hoop ik, anders moet u maar eens wat meer Nederlandstalige kruiswoordraadsels invullen…
Met kruiswoordraadsels invullen moet u zeker niet zolang wachten tot u zo oud bent als uw schoonvader, want als uw handen zo beven is het zeer moeilijk om de letters mooi in de vakjes te schrijven nietwaar?
Uw schoonvader schijnt anders nogal ne charel geweest te zijn in zijnen tijd is het niet, in de kranten schrijven ze een bon-vivant, maar in het Nederlands is een stevige drinker een charel, en dan nog met andere vrouwen scharrelen en zo!
Nu ben ik lelijk aan het afwijken van het onderwerp, natuurlijk zullen wij nog even verder gaan met het topic “Afdwalen kolder”. Alhoewel niet alle senioren hier gelukkig mee zijn hoor, er zijn er bij die vinden dat ik een ferm stukje kan zagen. Dat zijn mensen die meer geïnteresseerd zijn in politiek, veronderstel ik toch…
Doe van mijnentwege de groeten aan uw kinderen, hun namen zijn me spijtig genoeg ontschoten. Om eerlijk te zijn, interesseert het me ook geen lap. Het zijn er twee nietwaar, of is er reeds een derde op komst?
U doet maar, indien ik insgelijks zoveel miljoenen moest krijgen voor iedere nakomeling die ik zou neerpoten, zou ik nogal van jetje geven denk ik, zou alras een hele kindertuin hebben…
Doorluchtige groetjes,
Zandmannetje.
PS. Bedankt voor de uitnodiging, maar als uw echtgenoot tot koning gekroond wordt zal u me daar toch niet zien verschijnen hoor. Ik hou niet zo van al die ceremonies, veel te veel drukte, en het kost de belastingsbetaler weeral een pak duiten. Of betaald u het eens voor een keertje uit eigen zak? Dan zou uw populariteit torenhoog (wat zeg ik, hemelshoog) doen toenemen…Hier heb ik overigens nog een geweldige hint voor hem.
Hij rukt de kroon uit de handen van Kardinaal Danneels, en zet ze zelve op zijn hoofd!!! Zoals Napoleon deed, dan wordt in heel de wereld over hem gesproken…Of komt de paus zelf hem kronen?
Dat zal moeilijk zijn denk ik, die krijgt zijn armen niet meer zo hoog.
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Even een antwoordje op uw mail van mijn schoondochter, de Prinses Mathilde omdat ik niet zo goed kan typen dan u dikteer ik haar mijn verhaal.
Uw brieven zijn mij altijd tot zonderlinge troost, blijdschap, opwekking en niet minder tot beschaming. Uw brieven gericht aan de troonopvolgster zijn altijd doorspekt met geestigheid en er staat doorgaans meer in, dan doorgaans in mijn eigenwillige en eigenzinnige brieven.
Daar ik mij niet goed kan herinneren wat u allemaal poogt duidelijk te maken in uw mail, lees ik hem nog eens over en moet u hier natuurlijk van repliek dienen.
Uw zielstoestand is volkomen terecht, zo ik mij niet bedrieg, de mijne ook of bij aanvang van mijn huwelijk heb ik iets gemis en blijf ik dat missen. Mijn geheugen speelt me weer parten maar dat gaat over met de jaren. Na een tijdje doet u alsof u, u niks meer kan herinneren, dat brengt een beetje leven in de brouwerij. Alles wat ik geschreven heb is wel waarheid veel meer dan dat alles en krachtiger dan dat kan ik het niet uitdrukken.
U vindt ook dat werklozen twee dagen per week gratis zouden gaan werken in de sociale sector anders zouden ze hun uitkering kunnen verliezen. Als er dan toch plaats is om alle werklozen twee dagen aan het werk te zetten, waarom ze dan niet meteen aannemen? Hier kunnen er al onmiddellijk vier tot vijf aan de slag, de bladeren moeten bijeengekeerd worden op de parc.
Kan ik er misschien voor zorgen dat de minimumlonen fors verhoogd worden, zodat het de moeite loont om te gaan werken en dat de werkloosheidsval wordt gesloten?
Zou ik ervoor kunnen zorgen dat er in de bedrijven aan naschoolse kinderopvang kan worden gedaan met vervoer van school naar het bedrijf. Ook zou de was en de inkopen via het bedrijf kunnen worden gedaan zodat de ouders met minder stress naar huis kunnen gaan. Ons Mathilleke neemt haar bébékes mee en plaatst ze achter haar bureau.
Natuurlijk hebt u gelijk als u zegt dat zwartwerk moet worden aangepakt. Ik heb een tip voor u, als men een werkgever betrapt op het tewerkstellen van zwartwerkers laat hem dan de keuze: per werknemer die in het zwart werkt een boete betalen aan de staat van 3 jaarlonen volgens de gangbare barema's of deze personen voor minimum 2 jaar officiëel aannemen.
U moet hier in onze cuisine maar eens komen kijken, al die Mariekes krijg ik niet meer buiten.
Verder hebt u gezegd dat mensen die onterecht ziek zijn moeten worden aangepakt. Hoe kan iemand onterecht ziek zijn als het nu al verplicht is dat elke werknemer een ziektebriefje op het werk moet binnenbrengen en een door de dokter ingevuld formulier moet opsturen naar een overkoepelende organisatie van mutualiteiten. Ook kan men het bezoek krijgen van een controlearts.
Plegen al deze dokters dan schriftvervalsing of fraude?
Hier werken we zeven dagen op zeven met de zakdoeken onder onze neus gedrukt. Alleen ons Laurenke kan al eens een leugentje verzinnen voor eigen best wil. Hij is dan ook niet de snuggerste hier hé beste vriend Zandmannetje?
Zo , dierbare briefschrijver, als u nog eens suggesties heeft over bepaalde maatregelen die zouden kunnen genomen worden langs onzentwege, mag u dat gerust doormailen, ons lieftallig Mathilleke zal ze met vreugde beantwoorden. Voor dat ik het vergeet, de gehele koninklijk familie laat u groeten want ze vinden de kolderbrigade het neusje van de zalm.
Uw brieven zijn mij altijd tot zonderlinge troost, blijdschap, opwekking en niet minder tot beschaming. Uw brieven gericht aan de troonopvolgster zijn altijd doorspekt met geestigheid en er staat doorgaans meer in, dan doorgaans in mijn eigenwillige en eigenzinnige brieven.
Daar ik mij niet goed kan herinneren wat u allemaal poogt duidelijk te maken in uw mail, lees ik hem nog eens over en moet u hier natuurlijk van repliek dienen.
Uw zielstoestand is volkomen terecht, zo ik mij niet bedrieg, de mijne ook of bij aanvang van mijn huwelijk heb ik iets gemis en blijf ik dat missen. Mijn geheugen speelt me weer parten maar dat gaat over met de jaren. Na een tijdje doet u alsof u, u niks meer kan herinneren, dat brengt een beetje leven in de brouwerij. Alles wat ik geschreven heb is wel waarheid veel meer dan dat alles en krachtiger dan dat kan ik het niet uitdrukken.
U vindt ook dat werklozen twee dagen per week gratis zouden gaan werken in de sociale sector anders zouden ze hun uitkering kunnen verliezen. Als er dan toch plaats is om alle werklozen twee dagen aan het werk te zetten, waarom ze dan niet meteen aannemen? Hier kunnen er al onmiddellijk vier tot vijf aan de slag, de bladeren moeten bijeengekeerd worden op de parc.
Kan ik er misschien voor zorgen dat de minimumlonen fors verhoogd worden, zodat het de moeite loont om te gaan werken en dat de werkloosheidsval wordt gesloten?
Zou ik ervoor kunnen zorgen dat er in de bedrijven aan naschoolse kinderopvang kan worden gedaan met vervoer van school naar het bedrijf. Ook zou de was en de inkopen via het bedrijf kunnen worden gedaan zodat de ouders met minder stress naar huis kunnen gaan. Ons Mathilleke neemt haar bébékes mee en plaatst ze achter haar bureau.
Natuurlijk hebt u gelijk als u zegt dat zwartwerk moet worden aangepakt. Ik heb een tip voor u, als men een werkgever betrapt op het tewerkstellen van zwartwerkers laat hem dan de keuze: per werknemer die in het zwart werkt een boete betalen aan de staat van 3 jaarlonen volgens de gangbare barema's of deze personen voor minimum 2 jaar officiëel aannemen.
U moet hier in onze cuisine maar eens komen kijken, al die Mariekes krijg ik niet meer buiten.
Verder hebt u gezegd dat mensen die onterecht ziek zijn moeten worden aangepakt. Hoe kan iemand onterecht ziek zijn als het nu al verplicht is dat elke werknemer een ziektebriefje op het werk moet binnenbrengen en een door de dokter ingevuld formulier moet opsturen naar een overkoepelende organisatie van mutualiteiten. Ook kan men het bezoek krijgen van een controlearts.
Plegen al deze dokters dan schriftvervalsing of fraude?
Hier werken we zeven dagen op zeven met de zakdoeken onder onze neus gedrukt. Alleen ons Laurenke kan al eens een leugentje verzinnen voor eigen best wil. Hij is dan ook niet de snuggerste hier hé beste vriend Zandmannetje?
Zo , dierbare briefschrijver, als u nog eens suggesties heeft over bepaalde maatregelen die zouden kunnen genomen worden langs onzentwege, mag u dat gerust doormailen, ons lieftallig Mathilleke zal ze met vreugde beantwoorden. Voor dat ik het vergeet, de gehele koninklijk familie laat u groeten want ze vinden de kolderbrigade het neusje van de zalm.
-
Gast
Eventjes een tussendoortje voor de mensen die nog op zijn en niet naar de voetbal kijken.
Onze jongste hond die noem ik Zoef, het is een ontzettend vriendelijk dier. Hij komt uit West-Vlaanderen maar hij blaft zonder accent. Slechts één keer heb ik hem boos geweten en dat was nog bij vergissing en toen kreeg inderdaad het West-Vlaams de bovenhand. Hij gromde een ‘g’ waar het een ‘ha’ had moeten zijn. Grrr in de plaats van Ha!
Hij is naar het schijnt van hoge komaf. Zijn grootmoeder woont in Engeland en die heeft daar op wedstrijden hoge ogen gegooid. Langs vaders kant voert hij Antwerps bloed mee. Ik moet de juiste gegevens nog binnenkrijgen want aan zo’n stamboom wordt ernstiger gewerkt dan wanneer je als mens denkt dat je van een kleine ‘de’ afstamt.
Voor de gewone man heet hij Zoef en dat beantwoordt perfect aan de manier waarop hij ‘s ochtends telkens opnieuw zijn mensen begroet. Hij springt als een aap tot op de schouders doch zijn allergrootste ochtendvreugde bestaat erin de trap op te hollen en te gaan controleren wie er nog allemaal in hun bed ligt.
Zoef heeft een moeilijke opvolging in ons huis want zijn voorganger had zich een vlekkeloze positie in het gezin veroverd. Soms vertel ik Zoef over de grote daden van zijn voorvader en wat die voor ons allemaal betekend heeft, wanneer ik het heb over de intimiteiten van Sloeber, zijn grootoom. Sloeber had namelijk een maîtresse, een grijze kat die Prutske heette en die met de hond een voor mensen moeilijk te doorgronden relatie had uitgebouwd.
Officieel heet Zoef helemaal anders. Hij draagt een naam die naar mijn gevoel in niets overeenstemt met zijn hoge komaf. Volgens zijn dossier heet hij ‘Jefke Van Het Pannenhuis’ en dat lijkt mij een profanatie, een te ver gaande familiariteit, een vereenvoudiging van wat hij eigenlijk is. Jefke Van Het Pannenhuis’ doet denken aan een populaire marktkramer of aan een foorreiziger. Toen Zoef met ons meeging, nam hij afscheid van de schapen en de geiten waartussen hij was opgegroeid en het pleit voor hem dat hij zijn prille jeugd niet verloochent. Wanneer hij zich wel eens ongelukkig voelt, dan jankt hij niet zoals alle andere honden maar dan blaat hij zoals een schaap met tussendoor soms het mekkeren van een melancholieke geit. Ik denk dat dit uniek is in de wereld en misschien kom ik met hem wel eens op de televisie. Doet bob Van Bael dit soort dingen nog?
Of het toeval is of voortreffelijke informatie, ik weet het niet maar ik kreeg zopas een foldertje van een hondenschool toegezonden. ZHV, niet te verwarren met Zijne Hoogheid V, dat is iets anders.
ZHV is een Limburgse hondenschool. Ze nodigen me uit om lessen te komen volgen met mijn nieuwe hond. Op zondagvoormiddag of op donderdagavond. Wij dienen ons te melden voor de kleuterklas waarna nog zeven leerjaren volgen. Na elk leerjaar moet je voor een gespecialiseerde jury examen afleggen, jij en je hond en het kan altijd dat één van beiden in de proeven zakt en dan moet je allebei blijven zitten.
Volgens het boekje van de school kan een ietwat behoorlijke hond driehonderd verschillende woorden aan een of ander bevel vastkoppelen. Daar ben ik diep van geschrokken want al mijn vorige honden kenden slechts één woord, ‘lekker’ en daar kwamen ze altijd op af. Met de eetbak over de stenen vloer schuiven hielp ook maar op straat had je natuurlijk nooit een eetbak bij je en ik heb dus kilometers afgelegd om opnieuw tot bij mijn hond te raken. Normaal mag je niet toegaan op een hond maar het beest bleef oerdoof als ik me schor riep op hem, dus deed ik juist alsof ik hem iets wilde vertellen en dat moest dan in zijn oortjes. Het ZHV biedt mij nu een geheel nieuw perspectief. Even op de tanden bijten en zonder complexen opnieuw de kleuterklas is, daarna nog zeven leerjaren volhouden en mijn hond wordt een model.
Het reglement van de hondenschool is zeer merkwaardig. Streng zijn ze, verschrikkelijk streng, daar mogen de jezuïeten nog een punt aan zuigen. Vooral Punt 6 vond ik zeer apart en na de lectuur doorgenomen te hebben ervan heb ik dan ook zeer lang mijn verbeelding de vrije loop gelaten. Er stond gedrukt:’de toestellen die zich op het terrein bevinden, mogen enkel door de honden worden gebruikt’. In mijn verbeelding zag ik een kleermaker uit Waarloos samen met een garagist uit Liedekerke als razenden over die toestellen klauteren terwijl een eindje van hen af een teckel en een mopshond in het gras liggen te kijken hoe het verloopt. Alsof ik over een dakkapel ging hollen, kom nou. Ik durf amper langs de wip te lopen en de kattenloop is voor mij te hoog, dan bibber ik.
Zoef lijkt mij een zeer intelligente hond, misschien komt hij wel in aanmerking voor een studiebeurs of mag hij meedingen in de jaarlijkse wedstrijd voor het fonds der Meestbegaafden. Dat zou een mooie revanche zijn op mijn eigen jeugd. Zoef jong, als je dit kon klaarkrijgen. Het zou mij niks verwonderen want ik ken nog West-Vlamingen, als die iets in hun kop hebben dan hebben ze het ook niet elders. Ze mogen zich gereedhouden daar in dat kleuterklasje. Here we come!
Onze jongste hond die noem ik Zoef, het is een ontzettend vriendelijk dier. Hij komt uit West-Vlaanderen maar hij blaft zonder accent. Slechts één keer heb ik hem boos geweten en dat was nog bij vergissing en toen kreeg inderdaad het West-Vlaams de bovenhand. Hij gromde een ‘g’ waar het een ‘ha’ had moeten zijn. Grrr in de plaats van Ha!
Hij is naar het schijnt van hoge komaf. Zijn grootmoeder woont in Engeland en die heeft daar op wedstrijden hoge ogen gegooid. Langs vaders kant voert hij Antwerps bloed mee. Ik moet de juiste gegevens nog binnenkrijgen want aan zo’n stamboom wordt ernstiger gewerkt dan wanneer je als mens denkt dat je van een kleine ‘de’ afstamt.
Voor de gewone man heet hij Zoef en dat beantwoordt perfect aan de manier waarop hij ‘s ochtends telkens opnieuw zijn mensen begroet. Hij springt als een aap tot op de schouders doch zijn allergrootste ochtendvreugde bestaat erin de trap op te hollen en te gaan controleren wie er nog allemaal in hun bed ligt.
Zoef heeft een moeilijke opvolging in ons huis want zijn voorganger had zich een vlekkeloze positie in het gezin veroverd. Soms vertel ik Zoef over de grote daden van zijn voorvader en wat die voor ons allemaal betekend heeft, wanneer ik het heb over de intimiteiten van Sloeber, zijn grootoom. Sloeber had namelijk een maîtresse, een grijze kat die Prutske heette en die met de hond een voor mensen moeilijk te doorgronden relatie had uitgebouwd.
Officieel heet Zoef helemaal anders. Hij draagt een naam die naar mijn gevoel in niets overeenstemt met zijn hoge komaf. Volgens zijn dossier heet hij ‘Jefke Van Het Pannenhuis’ en dat lijkt mij een profanatie, een te ver gaande familiariteit, een vereenvoudiging van wat hij eigenlijk is. Jefke Van Het Pannenhuis’ doet denken aan een populaire marktkramer of aan een foorreiziger. Toen Zoef met ons meeging, nam hij afscheid van de schapen en de geiten waartussen hij was opgegroeid en het pleit voor hem dat hij zijn prille jeugd niet verloochent. Wanneer hij zich wel eens ongelukkig voelt, dan jankt hij niet zoals alle andere honden maar dan blaat hij zoals een schaap met tussendoor soms het mekkeren van een melancholieke geit. Ik denk dat dit uniek is in de wereld en misschien kom ik met hem wel eens op de televisie. Doet bob Van Bael dit soort dingen nog?
Of het toeval is of voortreffelijke informatie, ik weet het niet maar ik kreeg zopas een foldertje van een hondenschool toegezonden. ZHV, niet te verwarren met Zijne Hoogheid V, dat is iets anders.
ZHV is een Limburgse hondenschool. Ze nodigen me uit om lessen te komen volgen met mijn nieuwe hond. Op zondagvoormiddag of op donderdagavond. Wij dienen ons te melden voor de kleuterklas waarna nog zeven leerjaren volgen. Na elk leerjaar moet je voor een gespecialiseerde jury examen afleggen, jij en je hond en het kan altijd dat één van beiden in de proeven zakt en dan moet je allebei blijven zitten.
Volgens het boekje van de school kan een ietwat behoorlijke hond driehonderd verschillende woorden aan een of ander bevel vastkoppelen. Daar ben ik diep van geschrokken want al mijn vorige honden kenden slechts één woord, ‘lekker’ en daar kwamen ze altijd op af. Met de eetbak over de stenen vloer schuiven hielp ook maar op straat had je natuurlijk nooit een eetbak bij je en ik heb dus kilometers afgelegd om opnieuw tot bij mijn hond te raken. Normaal mag je niet toegaan op een hond maar het beest bleef oerdoof als ik me schor riep op hem, dus deed ik juist alsof ik hem iets wilde vertellen en dat moest dan in zijn oortjes. Het ZHV biedt mij nu een geheel nieuw perspectief. Even op de tanden bijten en zonder complexen opnieuw de kleuterklas is, daarna nog zeven leerjaren volhouden en mijn hond wordt een model.
Het reglement van de hondenschool is zeer merkwaardig. Streng zijn ze, verschrikkelijk streng, daar mogen de jezuïeten nog een punt aan zuigen. Vooral Punt 6 vond ik zeer apart en na de lectuur doorgenomen te hebben ervan heb ik dan ook zeer lang mijn verbeelding de vrije loop gelaten. Er stond gedrukt:’de toestellen die zich op het terrein bevinden, mogen enkel door de honden worden gebruikt’. In mijn verbeelding zag ik een kleermaker uit Waarloos samen met een garagist uit Liedekerke als razenden over die toestellen klauteren terwijl een eindje van hen af een teckel en een mopshond in het gras liggen te kijken hoe het verloopt. Alsof ik over een dakkapel ging hollen, kom nou. Ik durf amper langs de wip te lopen en de kattenloop is voor mij te hoog, dan bibber ik.
Zoef lijkt mij een zeer intelligente hond, misschien komt hij wel in aanmerking voor een studiebeurs of mag hij meedingen in de jaarlijkse wedstrijd voor het fonds der Meestbegaafden. Dat zou een mooie revanche zijn op mijn eigen jeugd. Zoef jong, als je dit kon klaarkrijgen. Het zou mij niks verwonderen want ik ken nog West-Vlamingen, als die iets in hun kop hebben dan hebben ze het ook niet elders. Ze mogen zich gereedhouden daar in dat kleuterklasje. Here we come!
-
ED. - Lid geworden op: 16 okt 2003, 19:20
De wereld is om zeep!
Een gewone sterveling mag zich nu al rechtstreeks richten tot het allerhoogste orgaan van ons land. Dan nog een man die met zand strooit. Je zou er bijna een kwezel van worden.
Dat Flip ook een orgaan heeft, moet hij niet meer bewijzen. Twee keer, heeft hij dit orgaan al gebruikt met als resultaat: een vrouwtje en eentje met grote handen. Het is ook niet waar, dat er iemand met een écht geweer achter hem stond. Hij heeft het helemaal zelf gedaan! Vraag het aan Tilleke als ze nog eens mailt!
Van grote handen gesproken! Zijn broer,de Lorre, zoals hij door zijn onderdanen wordt genoemd, heeft ook al grote handen. De maten ervan ken ik niet. Sommige zingende giecheltrienen kennen die maten wél. Dat dit wel eens zou kunnen te maken hebben met hun grote, al dan niet, geïmplanteerde meetmachines, is een prinselijk geheim, dat al té dikwijls is uitgesmeerd in de boekskens.
Dan heeft men nog de onbeleefdheid om over Charel te spreken. Ja, Charel, was een échte Charel die ooit eens voor regent heeft gestudeerd. Dat hij in zijn beroepsleven een beetje mislukt was en ten einde raad koninklijke pispotten moest verkopen,dat was niet zijn eigen fout! Ze hebben hem toen een loer gedraaid en hem zijn C-4 gegeven en hem later laten vervangen door een stille, maar wél heilige man wiens papa - voorouder ook al grote handen had. Dat deze zijn handen ook wel eens konden afglijden, is geschiedkundig bewezen. Zeker in de buurt van een of andere rotsgemeente. Dat hebben wij allemaal, jaren aan een stuk, op school geleerd.
Ik hou mijn hart vast, wanneer de Laurent deze topic zal ontdekken en mee zal posten met zijn, aan deze topic verslaafde, ondergelegenen. Het zou mij niet verwonderen, wanneer het er beestig zou aan toe gaan.
Om mijn kort, maar nijdig betoog te beëindigen, wil ik er nogmaals op wijzen, dat een zekere reservé en onderdanigheid t.o.v. onze majesteiten en dit, vanwege sommige personen op dit forum, geen luxe zou zijn.
Langs de andere kant, zou ik het immoreel vinden vanwege onze moderatoren, dat wanneer er dan toch een koninklijke of prinselijke posting wordt geplaatst, wij ontdoken zouden blijven van het laten klinken van ons aller Belgisch volkslied. Men kent zijne wereld, of men kent hem niet!
Een gewone sterveling mag zich nu al rechtstreeks richten tot het allerhoogste orgaan van ons land. Dan nog een man die met zand strooit. Je zou er bijna een kwezel van worden.
Dat Flip ook een orgaan heeft, moet hij niet meer bewijzen. Twee keer, heeft hij dit orgaan al gebruikt met als resultaat: een vrouwtje en eentje met grote handen. Het is ook niet waar, dat er iemand met een écht geweer achter hem stond. Hij heeft het helemaal zelf gedaan! Vraag het aan Tilleke als ze nog eens mailt!
Van grote handen gesproken! Zijn broer,de Lorre, zoals hij door zijn onderdanen wordt genoemd, heeft ook al grote handen. De maten ervan ken ik niet. Sommige zingende giecheltrienen kennen die maten wél. Dat dit wel eens zou kunnen te maken hebben met hun grote, al dan niet, geïmplanteerde meetmachines, is een prinselijk geheim, dat al té dikwijls is uitgesmeerd in de boekskens.
Dan heeft men nog de onbeleefdheid om over Charel te spreken. Ja, Charel, was een échte Charel die ooit eens voor regent heeft gestudeerd. Dat hij in zijn beroepsleven een beetje mislukt was en ten einde raad koninklijke pispotten moest verkopen,dat was niet zijn eigen fout! Ze hebben hem toen een loer gedraaid en hem zijn C-4 gegeven en hem later laten vervangen door een stille, maar wél heilige man wiens papa - voorouder ook al grote handen had. Dat deze zijn handen ook wel eens konden afglijden, is geschiedkundig bewezen. Zeker in de buurt van een of andere rotsgemeente. Dat hebben wij allemaal, jaren aan een stuk, op school geleerd.
Ik hou mijn hart vast, wanneer de Laurent deze topic zal ontdekken en mee zal posten met zijn, aan deze topic verslaafde, ondergelegenen. Het zou mij niet verwonderen, wanneer het er beestig zou aan toe gaan.
Om mijn kort, maar nijdig betoog te beëindigen, wil ik er nogmaals op wijzen, dat een zekere reservé en onderdanigheid t.o.v. onze majesteiten en dit, vanwege sommige personen op dit forum, geen luxe zou zijn.
Langs de andere kant, zou ik het immoreel vinden vanwege onze moderatoren, dat wanneer er dan toch een koninklijke of prinselijke posting wordt geplaatst, wij ontdoken zouden blijven van het laten klinken van ons aller Belgisch volkslied. Men kent zijne wereld, of men kent hem niet!
-
Gast
In de weekkrant stond een advertentie dat er een tentoonstelling zou doorgaan in Eisden in het CC. De schilderes dat zou een oude bekende van me zijn uit mijn dierbaar dorpje aan de Maaskant. Zonder haar te verwittigen want ik wilde haar verrassen, reed ik naar de grote zaal achter het CC. Uit de folderkes die er lagen nam ik eentje waar de nummerkes van de schilderijen opstonden. Ieder portret had haar eigen verhaal en ook natuurlijk haar eigen prijs. Jozefa herkende me onmiddellijk en ik haar ook, dat wil zeggen dat we allebei nog geen haar veranderd waren op de kleur na wel te verstaan. Na honderd herinneringen opgehaald te hebben spraken we over haar nieuwe passie, het zout op haar doeken doen en haar aquarellen die me van de ene verbazing in de andere brachten. Nooit gedacht dat ze dat in haar frêle vingertjes had, laat staan het op haar pareltjes kon overbrengen die ook echte pareltjes waren.
Ik was wel acht keer naar die tentoonstelling gaan kijken, en drie keer daarvan stond er nog een man in bewondering tegenover dat paard, zodat ik bij mezelf besloot: ofwel koop ik het, ofwel koopt hij het.’Het werd ik’. Ik vond destijds dat het paard iets menselijks had. Het keek vanaf zijn doek naar je met de ogen van een gekwetst hert. Een andere keer deed de blik je weer denken aan een zeer rijpe, zondige vrouw, die veel van het leven had geleerd en die bereid was met je daarover te praten.
Van de vier clowns die thuis aan de muur hingen, keek er niet één zo indringend, zo menselijk tragisch als wel dat blauwe paard want het was blauw.
“Hoe kan dat nu”? “Een blauw paard” ,vroeg mijn man. Mijn man bekijkt die kunst met andere argus ogen dan ik. Die bekeek het doek geheel anders dan de kunstschilderes en ik.
Mijn schoonmoeder heeft daar ook nogal veel last van gehad, want zij vond altijd dat je reële prenten tegen de muur moest hangen. Dingen die zich écht hadden voorgedaan, foto’s van gouden bruiloften en zilveren huwelijken en communiefeesten en dat soort dingen. Verbeelding leek hem maar niks en je moest je daar zeker niet mee omringen.
Het enige schilderij dat ooit in zijn ogen ontferming verwierf, toonde een koperen pot vol rode papavers. Bij het binnenbrengen van dat doek noemde hij onmiddellijk de wetenschappelijke naam en hij zei dat ze heel juist geschilderd waren. Mijn blauwe paard deed dus de deur dicht, het was niet alleen een aanfluiting van de werkelijkheid, het was een uitdaging, het was een agressie.
“Je moet aan die kunstknijpster eens zeggen dat zij in Zutendaal door de Daalstraat moet gaan wandelen, of in de Sprinklerstraat, dat is ook al goed, daar staan paarden genoeg en als zij eens een blauw ziet, dan moet ze mij komen roepen”.
Ik was evenwel al getrouwd, zodat ik gerechtigd was in mijn eigen huis op te hangen wat ik wilde. Bij gebrek aan een violette geit, werd het blauwe paard naar huis gehaald.
Iedereen vond het paard te enorm, te groot. Het vult een hele muur, zei hij en het is precies of het jankt. Hetgeen juist het motief was waarom ik het paard had gekocht.
Het kwam eerst in de leefkamer te hangen (Theo Lefèvre heeft destijds dat woord uitgevonden, maar niemand weet dat nog),daarna verhuisde het naar de gang. Het was zeer eigenaardig maar het paard groeide in mijn ogen waar het hing. Het werd met de jaren nog groter en je wil tenslotte ook wel eens andere werken om je heen hebben hangen. Onze zonen, die door Broeder Pier waren geschilderd, konden niet de kamer binnen omdat die hengst het hele vertrek innam. De hengst werd het ook nog. Paard is een poëtischer woord maar niemand gebruikte het nog. De hengst kijkt weer naar ons! Hij keek altijd, hij keek je op de lange duur het eten uit het bord. We verbanden het ding naar de gang zo kon het voor decorvulling dienen. Het hangt nu daar en wie naar binnen komt, staat onmiddellijk pal tegenover het blauwe beest.
Kunst in Huis bestond toen nog niet, anders hadden we de hengst misschien in het circuit kunnen plaatsen, zodat we er geen last meer van hadden. Schatten op Zolder, die lagen er genoeg al verspreid. Zo’n paard bleef dan een beperkte tijd bij jou hangen en verhuisde dan naar elders. Naar iemand die aanvankelijk ook niet beter wist en dat blauwe dier triomfantelijk naar huis transporteerde en daar op zijn beurt zijn huisgenoten deed verschieten. Maar ik zeg het, de doodsimpele basisidee van Kunst in Huis was nog niet bedacht, zodat de blauwe hengst jaar in jaar uit iedereen die thuis binnenkwam, achteruit deed deinzen. Het paard bij iemand stallen die helemaal niks van kunst afwist dat deed ik niet.
Het blauwe monster hangt gestatig tegen de oranje muur en daar zal het wel blijven hinniken want je hoort het hinniken als je de laan oprijdt. Niet te vergeten, paarden zijn edele dieren en ze kijken héél nobel.
Ik was wel acht keer naar die tentoonstelling gaan kijken, en drie keer daarvan stond er nog een man in bewondering tegenover dat paard, zodat ik bij mezelf besloot: ofwel koop ik het, ofwel koopt hij het.’Het werd ik’. Ik vond destijds dat het paard iets menselijks had. Het keek vanaf zijn doek naar je met de ogen van een gekwetst hert. Een andere keer deed de blik je weer denken aan een zeer rijpe, zondige vrouw, die veel van het leven had geleerd en die bereid was met je daarover te praten.
Van de vier clowns die thuis aan de muur hingen, keek er niet één zo indringend, zo menselijk tragisch als wel dat blauwe paard want het was blauw.
“Hoe kan dat nu”? “Een blauw paard” ,vroeg mijn man. Mijn man bekijkt die kunst met andere argus ogen dan ik. Die bekeek het doek geheel anders dan de kunstschilderes en ik.
Mijn schoonmoeder heeft daar ook nogal veel last van gehad, want zij vond altijd dat je reële prenten tegen de muur moest hangen. Dingen die zich écht hadden voorgedaan, foto’s van gouden bruiloften en zilveren huwelijken en communiefeesten en dat soort dingen. Verbeelding leek hem maar niks en je moest je daar zeker niet mee omringen.
Het enige schilderij dat ooit in zijn ogen ontferming verwierf, toonde een koperen pot vol rode papavers. Bij het binnenbrengen van dat doek noemde hij onmiddellijk de wetenschappelijke naam en hij zei dat ze heel juist geschilderd waren. Mijn blauwe paard deed dus de deur dicht, het was niet alleen een aanfluiting van de werkelijkheid, het was een uitdaging, het was een agressie.
“Je moet aan die kunstknijpster eens zeggen dat zij in Zutendaal door de Daalstraat moet gaan wandelen, of in de Sprinklerstraat, dat is ook al goed, daar staan paarden genoeg en als zij eens een blauw ziet, dan moet ze mij komen roepen”.
Ik was evenwel al getrouwd, zodat ik gerechtigd was in mijn eigen huis op te hangen wat ik wilde. Bij gebrek aan een violette geit, werd het blauwe paard naar huis gehaald.
Iedereen vond het paard te enorm, te groot. Het vult een hele muur, zei hij en het is precies of het jankt. Hetgeen juist het motief was waarom ik het paard had gekocht.
Het kwam eerst in de leefkamer te hangen (Theo Lefèvre heeft destijds dat woord uitgevonden, maar niemand weet dat nog),daarna verhuisde het naar de gang. Het was zeer eigenaardig maar het paard groeide in mijn ogen waar het hing. Het werd met de jaren nog groter en je wil tenslotte ook wel eens andere werken om je heen hebben hangen. Onze zonen, die door Broeder Pier waren geschilderd, konden niet de kamer binnen omdat die hengst het hele vertrek innam. De hengst werd het ook nog. Paard is een poëtischer woord maar niemand gebruikte het nog. De hengst kijkt weer naar ons! Hij keek altijd, hij keek je op de lange duur het eten uit het bord. We verbanden het ding naar de gang zo kon het voor decorvulling dienen. Het hangt nu daar en wie naar binnen komt, staat onmiddellijk pal tegenover het blauwe beest.
Kunst in Huis bestond toen nog niet, anders hadden we de hengst misschien in het circuit kunnen plaatsen, zodat we er geen last meer van hadden. Schatten op Zolder, die lagen er genoeg al verspreid. Zo’n paard bleef dan een beperkte tijd bij jou hangen en verhuisde dan naar elders. Naar iemand die aanvankelijk ook niet beter wist en dat blauwe dier triomfantelijk naar huis transporteerde en daar op zijn beurt zijn huisgenoten deed verschieten. Maar ik zeg het, de doodsimpele basisidee van Kunst in Huis was nog niet bedacht, zodat de blauwe hengst jaar in jaar uit iedereen die thuis binnenkwam, achteruit deed deinzen. Het paard bij iemand stallen die helemaal niks van kunst afwist dat deed ik niet.
Het blauwe monster hangt gestatig tegen de oranje muur en daar zal het wel blijven hinniken want je hoort het hinniken als je de laan oprijdt. Niet te vergeten, paarden zijn edele dieren en ze kijken héél nobel.
-
Gast
Het was geleden dat ik mijn roots nog eens opgezocht had. Het dorp waar nog oude boeren woonden die zich herinnerden dat mijn voorgeslacht ooit bij hen had gehoord. Je wordt dan ineens zoals een jachthond die gek is op geuren. Zo rook waarachtig de boomgaard in de jaren voor dat we verhuisden naar hogere sferen. Vochtig gras en het gespleten hout van oude fruitbomen en overrijpe pruimen waar wespen zich in genesteld hadden. Je moest uitkijken wanneer je erin beet. Aan de goede, aan de ongeschonden kant moest je bijten, dan spatte het sap tot in je haar en in je oren. De geur van Den Ouden Weert met de wakke en toch prikkelende aanwezigheid van kleigrond waarop het geregend had en die daarna in de zon uit elkaar was gebarsten. Kluiten zo groot als bakstenen, je raapte ze op en je kon er een huis mee bouwen. En op de binnenkoer van de boerderij, wisten de mensen destijds dan niet hoe luxueus zij woonden, de prinsen der aarde? Op de binnenkoer van de boerderij rook het naar mest. De mesthoop waar in de schoolboeken altijd de haan bovenop stond, doch dat was niet waar, dat durfde de haan niet, want de hond lag vlak bij de mestvaalt en die rukte jaren aan één stuk aan die ketting, ik denk tot die van de pure waanzin stierf.
Aan de overkant hing de geur van paarden. Grijze en donkerabrikoos gekleurde merries met schoften waar wij met ontzag naar keken. De ammoniakgeur van paarden, doch dat is helemaal niet eerlijk tegenover ze, ze geurden nog naar andere dingen, er was iets edels in die geur, leg het maar uit, paarden die op stal staan en die een geur verspreiden waar je verliefd op kunt worden. Van toen was het geleden, je dacht: de geur is uitgestorven, tractoren ruiken naar benzine en olie en vet, ook dàt heeft zijn poëzie maar het is anders. De paarden van vroeger , zo bedoel ik het.
Ze waren er van de week ineens terug. Er klopte iets niet, ik liep het plein over, ook een binnenplein, maar niet in mijn dorpje. In onze hoofdstad, in Brussel. Stel je voor, de geur van paarden in Brussel. Een stad die naar vergane huisgevels ruikt en naar Franstaligheid en op de zondagvoormiddagen naar kruiden van de gastarbeiders. En nu was er ineens die geur van paarden.
“Wilt u ze zien?” vroeg de luitenant. In een stad die wij als Vlamingen geacht werden lief te hebben. Plichten vallen mij soms zwaar.
De poorten stonden open en waar de zon naar binnen viel, zag je stro liggen en voorwerpen die bij paarden hoorden. Ik stapte met de man onder de poort door, de stallen binnen en dat was ineens een stap veertig jaar terug in de tijd. “Dat is mijn paard”, zei de luitenant. “Meestal rijd ik met dit.” Zijn blik sprak boekdelen en zijn ogen glunderden, het leek alsof hij met dat paard getrouwd was. Hij ging naast het dier staan en klopte het op de hals. Dat is een prachtig geluid, de klop van een mensenhand op de flank of op de hals van een paard. “Braaf, “ zei de man, “braaf.” Bruine, zwarte en grijze dieren stonden er naast elkaar in lange rijen. Hengsten en merries met prachtige koppen, neen paarden zijn edele dieren , die hebben hoofden, hoog opgeheven hoofden die wilden zien wat dat vreemde persoontje in de stallen deed.
Een rijkswachter was bezig met bossen stro de pels van een dier in te wrijven. Dat had ik vroeger de boeren uit mijn dorpje nooit weten doen. Die zegden destijds trouwens ook niet “braaf” tegen hun paarden, die zegden “heui” en “hu” en “dju”, want je zult je brood verdienen in het zweet uws aanschijns. Jij en je paard, en het kon verschrikkelijk warm zijn in de zomers van toen, genadeloos heet. Streuvels heeft de laatste hitte beschreven, dus laat dat zo, houd daar je handen maar van af. Het was heet, punt uit.
Waar verdiende Brussel de geur van paarden? “In de provincie zijn er geen meer,” zei de luitenant, “ze zijn nu allemaal gecentraliseerd in Brussel.”
Liep er nu niet iets fundamenteels fout? Paarden hoorden op weilanden thuis en vroeger bij de boeren op hun akkers. In dorpen die nostalgie namen hadden, de échte namen nog, namen die nog niet door de fusies verknoeid waren, en nog niet verpauperd tot een kadastraal gegeven. Ze stonden op het gewestplan en verder was er niks meer dan de teloorgang en de reclameborden voor financieringen op termijn. De paarden staan allemaal in Brussel nu. Straks halen ze de laatste boeren bij elkaar, dan krijgen die een reservaat in Etterbeek. Braaf, braaf. Wat wacht ons nog allemaal vooraleer er iemand bij vergissing aan de eerste raket prutst. Mijn dag was goed, ik liep over een binnenplein van een rijkswachtkazerne. Je denkt aan zwaantjes maar je ruikt paarden. Toen ik wegging, brachten de manschappen de militaire groet omdat de officier naast me liep. Ik groette terug met de hand tegen de slaap. De manschappen maar vooral naar de paarden. Er loopt iets fout, het is uitkijken geblazen, de paarden staan al allemaal samen in Brussel!
Aan de overkant hing de geur van paarden. Grijze en donkerabrikoos gekleurde merries met schoften waar wij met ontzag naar keken. De ammoniakgeur van paarden, doch dat is helemaal niet eerlijk tegenover ze, ze geurden nog naar andere dingen, er was iets edels in die geur, leg het maar uit, paarden die op stal staan en die een geur verspreiden waar je verliefd op kunt worden. Van toen was het geleden, je dacht: de geur is uitgestorven, tractoren ruiken naar benzine en olie en vet, ook dàt heeft zijn poëzie maar het is anders. De paarden van vroeger , zo bedoel ik het.
Ze waren er van de week ineens terug. Er klopte iets niet, ik liep het plein over, ook een binnenplein, maar niet in mijn dorpje. In onze hoofdstad, in Brussel. Stel je voor, de geur van paarden in Brussel. Een stad die naar vergane huisgevels ruikt en naar Franstaligheid en op de zondagvoormiddagen naar kruiden van de gastarbeiders. En nu was er ineens die geur van paarden.
“Wilt u ze zien?” vroeg de luitenant. In een stad die wij als Vlamingen geacht werden lief te hebben. Plichten vallen mij soms zwaar.
De poorten stonden open en waar de zon naar binnen viel, zag je stro liggen en voorwerpen die bij paarden hoorden. Ik stapte met de man onder de poort door, de stallen binnen en dat was ineens een stap veertig jaar terug in de tijd. “Dat is mijn paard”, zei de luitenant. “Meestal rijd ik met dit.” Zijn blik sprak boekdelen en zijn ogen glunderden, het leek alsof hij met dat paard getrouwd was. Hij ging naast het dier staan en klopte het op de hals. Dat is een prachtig geluid, de klop van een mensenhand op de flank of op de hals van een paard. “Braaf, “ zei de man, “braaf.” Bruine, zwarte en grijze dieren stonden er naast elkaar in lange rijen. Hengsten en merries met prachtige koppen, neen paarden zijn edele dieren , die hebben hoofden, hoog opgeheven hoofden die wilden zien wat dat vreemde persoontje in de stallen deed.
Een rijkswachter was bezig met bossen stro de pels van een dier in te wrijven. Dat had ik vroeger de boeren uit mijn dorpje nooit weten doen. Die zegden destijds trouwens ook niet “braaf” tegen hun paarden, die zegden “heui” en “hu” en “dju”, want je zult je brood verdienen in het zweet uws aanschijns. Jij en je paard, en het kon verschrikkelijk warm zijn in de zomers van toen, genadeloos heet. Streuvels heeft de laatste hitte beschreven, dus laat dat zo, houd daar je handen maar van af. Het was heet, punt uit.
Waar verdiende Brussel de geur van paarden? “In de provincie zijn er geen meer,” zei de luitenant, “ze zijn nu allemaal gecentraliseerd in Brussel.”
Liep er nu niet iets fundamenteels fout? Paarden hoorden op weilanden thuis en vroeger bij de boeren op hun akkers. In dorpen die nostalgie namen hadden, de échte namen nog, namen die nog niet door de fusies verknoeid waren, en nog niet verpauperd tot een kadastraal gegeven. Ze stonden op het gewestplan en verder was er niks meer dan de teloorgang en de reclameborden voor financieringen op termijn. De paarden staan allemaal in Brussel nu. Straks halen ze de laatste boeren bij elkaar, dan krijgen die een reservaat in Etterbeek. Braaf, braaf. Wat wacht ons nog allemaal vooraleer er iemand bij vergissing aan de eerste raket prutst. Mijn dag was goed, ik liep over een binnenplein van een rijkswachtkazerne. Je denkt aan zwaantjes maar je ruikt paarden. Toen ik wegging, brachten de manschappen de militaire groet omdat de officier naast me liep. Ik groette terug met de hand tegen de slaap. De manschappen maar vooral naar de paarden. Er loopt iets fout, het is uitkijken geblazen, de paarden staan al allemaal samen in Brussel!
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Vrouw Holle, toen nog in leven...
Vervolg van ergens een voorgaande.
Teveel is teveel. Nadat ik op de parking ternauwernood aan een oorveeg van Kwezel ontsnapt was, betreden wij de VRT studio in Hasselt. Een plechtig moment, wetende dat van hieruit Jos Geysen zijn “Te bed of niet te bed” show uitzond op Zaterdagmorgen, het deed mij iets dat heiligdom te betreden. Niemand stond ons op te wachten, niemand scheen te beseffen hoe belangrijk wij wel waren. Niemand nam notitie van ons, niemand hield ons tegen toen wij naar de uitzendkamer gingen. Mijn eigendunk werd hier zwaar aangetast!
Daarom ergerde ik me ook zo mateloos aan het gekwebbel van vrouw Holle, er kwam gewoon geen eind aan haar profetische voorspellingen. Nadat ik reeds enkele malen vruchteloos met de aanwijsstift naar de weerkaart had gewezen, mijn mond had geopend en hem terug dichtgedaan, stond ik daar precies voor Pietje Snot.
Ik zag dan ook geen andere mogelijkheid om haar het zwijgen op te leggen, dan de staaf in haar mond te proppen. Wat door verschillende aanwezigen op applaus onthaald werd.
Enkel verstikte geluiden kwamen nog harentwege. Ze werd achtereenvolgens bleek, rood, blauw en groen.
Aangezien ik een teergevoelig en zachtaardig persoon ben, wou ik haar niet langer laten lijden, greep de stang met beide handen en ramde hem zo diep ik kon in haar strot.
Daar dit in het nationaal belang was, zal ik waarschijnlijk niet van moord beschuldigd worden, hoogstens van doodslag. En dan kunnen al dadelijk procedurefouten ingeroepen worden, het was geen doodslag maar doodsteek, wat een wezenlijk verschil uitmaakt. In het slechtste geval laat ik mijn advocaat de zaak op de lange baan schuiven, en na 12 jaar is alles verjaard en heb ik geen smetje op mijn blazoen!
Kan ik eventueel nog in de politiek gaan, god weet hoeveel voorkeurstemmen ik behaal!
Terug naar de feiten nu, de regen een halt toeroepen is slechts kinderspel natuurlijk.
We sturen de gehele Belgische luchtmacht omhoog, alle 8 toestellen, geladen met die speciale kristallen waarvan de naam me ontschiet, maar als de wolken ermee gebombardeerd worden verliezen ze hun lading water.
Bij voorkeur doen ze dat buiten onze landsgrenzen, ik stel voor boven Holland?
Die mannen hebben meer ondervinding met water dan wij, en dan zullen mijn barbecue party’s nooit meer met een sisser aflopen (letterlijk dan), omdat het vuur uitregent en de grote paraplu die erboven geplaatst wordt, desalniettemin in de fik raakt …
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !