Kamers van geluk & verdriet

[Fikske]

Heerlijk die columns van jou Kwezel! Het moet gezegd worden: je schrijverselixir, zoals jij dat noemt, loopt weer vlot uit je pen hoor.
Gewoon machtig verteld.
Bedankt
Fikske

[Gast]

TLL, om even op die gouden bruiloft verder te gaan van op ’t hoekje gelijk mijn grootvader dat zo mooi kon zeggen. Vooraleer we bij jullie komen op de koffie achter zovele jaren, gaan we eerst bij Zorro op het feest!
Gouden ringen geven was een zeldzaamheid toen, wellicht kwam dat door de oorlogsjaren, de mannen waren bijna allemaal gesneuveld. Leefde er een koppel dat toch zo’n bruiloft mocht vieren werd dat ook met veel luister en glans gedaan. Het hele dorp vierde mee een week aan een stuk en de voorbereidingen vergden maanden op voorhand veel tijd. Versierde dennen pronkten langs twee kanten van de straat, van aan het huis tot aan de kerk. Ze vormden een erehaag! De mensen pluisden het leven uit van de jubilarissen en maakten er spandoeken van, die door de schoolkinderen werden gedragen die dag. De voorgevel van het huis die blonk van de zelfgemaakte gouden rozen en een reuze witte boog van hout, versierd met snijbloemen uit de werkmanstuintjes, afgewerkt met kalligrafieletters erop, liet iedereen weten dat ‘Jef en Trees’ het gouden paar waren. Als de bewuste feestdag aangebroken was, werd het paar afgehaald door een prachtige linten versierde koets met paarden. De fanfare speelde eerst een mars en dan bracht die de stemming erin door walsen te voorschijn te toveren. Tijdens de misviering zaten ze op praalstoelen, hoge ruggen met rode doeken afgewerkt. Rood is dat het teken van de liefde, de warmte die tussen twee mensen was blijven bestaan? De op pastoor Munte gelijkende pastoor in die tijd, die las tijdens de preek stukjes voor uit het leven van Jef en Trees. De burgermeester die niet wilde ontbreken stond met zijn zwachtel rond zijn heupen fier de schaal aan te reiken. Een tinnen schaal waarop de woorden stonden: 50 jaar bij elkaar, leve het gouden paar. Na de vele felicitaties die volgden, ging het dan met de hele dorpsgemeenschap tot bij hun thuis. De schoolkinderen droegen per klas een thema over hun leven. De ene had het ‘doopsel’ van Jef erop staan, de ander moest met opgeheven armen een slogan dragen waar het communiejaar van Trees op stond. Men brouwde er een toneelspel rond, een klucht waarbij iedereen betrokken werd. Het was zo zeldzaam in dat kleine dorp om zulk een feest te mogen meemaken, dat de pers er als de kippen bij was. Het was voorpaginanieuws en iedereen die zich een krant kon permitteren keek met open mond naar dat gelukkige stel, dat al vijftig jaar lief en leed deelde. Kinderen hadden ze niet, misschien zaten de oorlogsjaren er toch voor iets tussen, wie zal het zeggen. Tegenwoordig als ze zulke bruiloften vieren, moet je oppassen, dat je niet teveel versiering aanbrengt tussen de plantjes en je mag de klinkers niet bevuilen met loshangende serpentines. De echte bloemen zijn meestal nu plastieken geworden en de straat is alleen nog versierd rondom de woning niet meer tot aan de kerk. De dennen kunnen niet zomaar uit het bos gekapt worden, ze worden nu aan de volgende bruid en bruidegom gegeven. Recyclagedennen noemen we dit, er zijn immers gouden bruiloften aan de lopende band. Er worden geen thema’s meer voor het paar uitgedragen met slogans van vroeger in hun jeugd. Het moet vlug, vlug gaan, de rijk gedekte dis die staat koud te worden. Het zijn nu witte hangtafels geworden in plaats van gezellige lange tafels die uit de eetzaal van de school kwamen. De foto’s worden nu door de gasten zelf getrokken en doorgestuurd naar de krant, de pc heeft haar nut nu meer dan eens bewezen. De gul versierde paardenkoets is nu vervangen door een dikke glanzende Mercedes maar de fanfare die is gebleven. Alleen nog de naaste familieleden, de buren, vrienden met kennissen mogen naar het feest gaan, terwijl vroeger dat het hele dorp deed. Het was een aangelegenheid die een week duurde, terwijl dat nu rap, rap moet gaan, de boel moet nog betaald worden morgen. De brouwer gaf zelfs een ton om de feestvierders aan te moedigen, nu wordt alles per glas aangerekend. Vroeger zagen de mensen eruit als oude mensjes die hard gewerkt hadden op het land met donkere strakke kleren aan, nu zien de mensen eruit als jongelingen, heel mondain. De vooruitgang,..you known?

[Fikske]

Omdat ze zogezegd niet zeker waren dat ze onze ‘Gouden Bruiloft’ zouden kunnen vieren, hadden de kinderen ons al aangestookt om een groot feest te geven voor onze veertigste huwelijksverjaardag. Nog geen goud dus maar het ligt er niet ver af, klatergoud dan maar…
Deze heugelijke dag is ondertussen al weer meer dan zes jaar voorbij.
Het was een heerlijk feest met alle vrienden en familie, zesenzeventig in totaal.
De kinderen waren stiekem in onze fotoalbums komen snuffelen om er een hele resem beelden uit te halen.
Heel onze levensloop werd via diaprojectie in de zaal getoond en onze jongste zoon had er zelfs een liedje bij gemaakt met tien strofen. Het refrein werd telkens door de zeven kleinkinderen in koor gezongen.
Zoiets pakt je, en hoewel ik nog zo mijn best deed om niet te huilen liepen de tranen in beken van mijn gezicht.
Na afloof van het feest kreeg eenieder nog een CD mee naar huis met de opgenomen teksten en zang van ons ‘levensliedje’.

Binnen vier jaar is het dus weer zo ver. Tenminste als we nog leven en in goede gezondheid mogen verkeren.
Op naar de vijftig dus! Voor echt goud deze keer?

[telloorlekker]

Hier mogen ze komen snuffelen in onze trouwboek van weleer... het lijkt meer op een verzameling doodsprentjes... Weinigen zijn nog herkenbaar, en die je wél meent te herinneren zijn, buiten onszelf, al bouwheer van de grafzerk op het kerkhof...
Wat "hard"ziekten nog niet teweegbrengen.... kanker is niets daartegen...

[Fikske]

Met een trouwboekje kan je eigenlijk wat meemaken.

Zowat twintig jaar geleden kochten wij het huis waar we nu nog steeds in wonen.
Onze twee zonen waren toen nog niet getrouwd en woonden nog thuis.

Toen de eerste, na twee jaar samenwonen toch eindelijk aan trouwen dacht moesten we onze trouwboek boven halen voor een afschrift dat naar het gemeentehuis moest of zo?
Nergens die trouwboek meer te vinden. Mijn vrouw was in alle staten.
Zij die altijd zoveel orde heeft vond onze trouwboek niet meer terug.
Na dagen zoeken viel plots mijne frank (toen nog geen Euro).
De notaris !!!
Wanneer ik hem opbelde om te vragen of onze trouwboek toevallig misschien bij hem gebleven was als we de akte van ons huis hadden ondertekend, antwoordde zijn klerk doodleuk “Oh, ik dacht hem een dezer dagen op te sturen… want hij ligt hier nu toch al vier jaar!”

[ED.]

Soms, heel soms, haal ik mijn trouwboekje nog eens boven water. Zeker wanneer mijn vrouwtje eens durft tegen te sputteren. Dan lees ik haar de tekst voor van de huwelijksbeloften die er vroeger instonden en die zij heeft gedaan. Ik heb het hier dan wel speciaal over de vermelding,

"de vrouw is onderdanigheid en gehoorzaamheid verschuldigd tegenover haar man"

Belofte maakt schuld, vandaar!

[telloorlekker]

Toch geen Moslim, Ed ?

[Gast]

Soms, heel soms, haal ik mijn trouwboekje nog eens boven water. Zeker wanneer mijn vrouwtje eens durft tegen te sputteren. Dan lees ik haar de tekst voor van de huwelijksbeloften die er vroeger instonden en die zij heeft gedaan. Ik heb het hier dan wel speciaal over de vermelding,

"de vrouw is onderdanigheid en gehoorzaamheid verschuldigd tegenover haar man"

Belofte maakt schuld, vandaar!

Bij ons staat er: ieder is evenwaardig in het huwelijk, en ieder brengt zijn of haar deel bij in de mate van het mogelijke.

[ED.]

Toch geen Moslim, Ed ?

Nog altijd niet, TLL. Alhoewel, met die zeventig maagdenbelofte weet je maar nooit! Daar ik geen enkel geloof beleid, vraag ik mij toch af of men- om die maagdenstal te verkrijgen- verstand moet hebben van TNT? M.a.w., moet men dan eerst ontploffen, of is zelfontbranding ook al voldoende?

[Gast]

Deze week heb ik gezondigd tegen de slanke lijnhetze. Heel mijn lichaam snakte naar een bolleke crème met warme chocoladesaus erboven op. Het werden er zelfs drie met een dikke banaan gecamoufleerd door lichtgele advocaatnat. Een flinke toef slagroom maakte dit tot een geheel van hemelstergende vreugde. Het lange zoete vanille rolkoekje dat smaakte naar engelenpis en haastig slurpte ik met dat koekje door de welriekende slagroom die dan weer op zijn beurt een spoor achterliet om mijn bijgewerkte lippen. Zalig even aan niks denken, laat de calorielijst maar in de bovenste la liggen. Het was nog te vroeg op de avond om naar huis terug te keren, de avond was immers nog jong en de nachtelijke uren nog veraf. De wekker kon voor mijn part even de rinkel aan de buren geven, we zouden morgenvroeg wel zien en horen. Zoals zo dikwijls reed ik kriskras door de straten van de stad en ik verbaasde me weeral dat er plaatsen bijwaren die ik nog nooit eerder gezien had, misschien een idee om er eens met de fiets terug te keren? Op ieder pleintje staat er een mormel van een standbeeld, je moet je fantasie goed kunnen gebruiken om er een thema uit te halen. Hier en daar zie ik wel een liggende dame erin maar meer dan dat ook niet. Na de monumentenaanval van me besloot ik eventjes bij een oude kennis binnen te springen. Haar dochter had het klaargespeeld om haar een kleinzoon te schenken zonder dat er een man in de verste verte te zien of te bespeuren viel. We maakten het ons gezellig met een glaasje donkere wijn en terwijl we nipten aan ons glas, vertelde ze over zovele dingen die vrouwen aanbelangen. Heel herkenbare dingen zoals zorgen voor de kinderen en nu weer de kleinzoon in huis hebben en dochterlief amper zelf nog een kind zat zonder één frank of euro nog op de schoolbanken. Op zo een ogenblik kan men liefst de mensen eerst laten uitpraten, ze luchten graag hun hart eens en iemand die al kleinkinderen heeft weet al gauw raad op buikkrampen of kinderreflux. De mensen die in de veertig zijn en jong grootouder worden zien hier hun leven stil staan. Dat hoeft niet altijd men kan nog zovele dingen doen en ontdekken, het leven blijft echt niet stil staan bij schattige kleinkinderen. Op vakantie gaan met de tent zei Mieke, het is er al zolang niet meer van gekomen. Het is geleden van bij onze huwelijksreis zovele jaren reeds achter ons. Maar dit jaar hebben we de knoop doorgehakt, we vertrekken volgende week naar Spanje en onze tent zetten we onder de appelsienenbomen en de kleinzoon die moet maar bij mijn moeder blijven. Oppasovergrootmoeder knikte dat het in orde kwam, zij had ook kinderen op de wereld gezet en wist als geen ander dat iedereen er eens op tijd en stond moest uitspringen. De dochter van Mieke die mocht een paar keer in de week’s avonds naar de cinema of met vrienden naar de club. Het wil niet zeggen als je jong mama bent geworden dat je moet afgezonderd worden van de wereld. Juist dan heeft het zijn nut bewezen om onder de mensen te komen, wie weet ook een toekomstige stiefvader voor de kleine tegen het lijf te lopen. Dit was echter niet haar enige bekommernis, ze voelde zich niet goed in haar lijf en wist af en toe niet meer hoe het verder moest. Vrouwen van in de veertig willen zo graag thuis zijn of deelstijd gaan werken, ze zijn alles zo beu, dat op de minuut presteren. Het leek me duidelijk een vrouw die met overgangsklachten zat te worstelen. Gewoonlijk gaat dat ook samen met de puberkinderen, de kleinkinderen die onverwachts op de proppen komen, gewoon het werkmoe zijn. Praten hielp hier wel goed, ze kon tegen eentje praten, die ook al grote kinderen had met vele lieven die de revue al gepasseerd zijn. “We zijn dag en nacht allebei bezig,” ging ze verder, “met in tweeposten te werken, de hobby’s die slorpen veel tijd op en bijten een flink stuk uit je budget. “We hebben nog niet geleefd en we willen zo graag nog dingen tezamen doen vooraleer we er te oud voor zijn.” Blijkbaar waren ze niet goed voorbereid op dat onverwachte gebeuren, de geboorte van een eerst kleinkind. Je kan de klok niet terugzetten, alleen er het beste proberen van te maken. Men hoeft beslist niet alles weg te duwen in de vergeetput omdat het gezin uitgebreid is, helemaal niet. “Samen aan een verdere toekomst werken,” zei ik, “en zeker op vakantie gaan ondanks tegenslagen in het leven.”

[telloorlekker]

Nog altijd niet, TLL. Alhoewel, met die zeventig maagdenbelofte weet je maar nooit! Daar ik geen enkel geloof beleid, vraag ik mij toch af of men- om die maagdenstal te verkrijgen- verstand moet hebben van TNT? M.a.w., moet men dan eerst ontploffen, of is zelfontbranding ook al voldoende?

Zelfontbranding ? Die diesels van TNT, net als hun concurrenten DHL doen dat al....waarom dan zelf "after use it will destroy itself" dan toepassen ?

[telloorlekker]

Wars van wat ik elders al schreef, benijd ik mensen die crème à la glace verorberen "à la dame blanche" en er tenslotte een coupe avocat van maken.
Ik zie het al voor me, een aantal bollen -ondersteund door een stevig paar kuiten- en een blond toefje bovenop met daarlangs een schuin aflopend paardestaartje van kandijstroop... je zou het zo "Coupe Kwezel" kunnen noemen.
Maar laat mij m'n zeg maar doen; het IS géén zonde, het zou doodzonde zijn niet toe te geven aan je lusten. Het zou je achteraf kunnen spijten.
Als ik al mijn zonden zo zou moeten belijden, als Kwezel hier voorafgaand deed, zou ik alle nieuwe aflaten van Benedictus de zoveelste best kunnen benutten. Of ik zou ze moeten afkopen, zoals Belgie de emissienormen van Rusland overkoopt om de Kyotonorm te halen...
Ik vermoed dat Kwezel er nog enkele op overschot heeft; daar repte ze met geen woord over. Het kan bijna niet anders, dat schepsel heeft er te over... ze is tenslotte niet voor niets moeder én grootmoeder. En zoals ik me, in mijn jeugdjaren, grootmoeders voorstelde zo ziet Kwezel er niet uit. Fiks uit de kluiten gewassen, dat wél... maar corpulent en een schab om U tegen te zeggen ? Of het zou moeten zijn, dat sinds onze eerste en laatste ontmoeting, de slagroom zijn vernietigend werk heeft doorgevoerd.
Maar gehemel, het toetje dat de kroon op het werk is, daar heb ik bewondering voor; de kleur van de haardos kan tegenwoordig verschillen. Ik ben evenwel niet jaloers aangelegd, mede door mijn haarlozigheid, want ik gun eenieder z'n kleur... 't mijne is ver te zoeken. De naast druipende slagroom, vergrijsd door jaren, is het vernoemen niet waard. Maar ik kan intens genieten, in afstand én in gedachten... het toetje hangt aan mijn kin, net of heb overdadig gemorst... mijn baard. En ik vergis me niet, als de baard van de mossel; dat week- cq schaaldier kan aan mijn gewas niet tippen. Het hare wordt ontdaan nog voor haar inhoud verorberd wordt... Niet één die het met 't mijne probeert. 't Haar zou van mijn tanden, onder de kin in de keel verdwijnen... Alsof ik dat nu al niet heb, de baard in de keel...

[Gast]

Er bestond een tijd dat de mensen naar verre landen trokken om een missie te vervullen. De een werd er schoolhoofd of onderwijzer, de ander ging onder de koninklijke vlag zijn plichten vervullen. Ieder had wel zijn eigen ideaal om het woord te verkondigen tussen de inboorlingen. De plaatselijke taal die werd dikwijls omzeild door er Engels of Frans te praten. Congo was dat een kolonie van België in die tijd? De mannen met de lange musketten die zaten in Kolwezi. De vrouwen liepen daar nog met hele lange kleren aan die hun enkels bedekten, het leek meer op een Engelse stijl dan op een Belgische maar men moet zich aanpassen aan de plaats waar men verblijft op dat ogenblik. Vele blanke mannen breiden hun gezin uit en namen een Nanny of ook al eens een min in dienst. Deze vrouw zorgde ondertussen voor het huishouden, terwijl de eega haar plicht vervulde elders. Waarschijnlijk hielden ze op die verre Prairie ook van picknicken, waarom niet? Er moest immers ook ontspanning zijn na de zware dagtaak en iedere dag het bevel voeren over die troepen, werkte zenuwslopend. De rieten mand werd gevuld met allerlei zelfgemaakte lekkernijen en de drank zou ook niet ontbreken. Bij iedere spijs hoort ook drank, zei ons Heren en hij dronk zich een glaasje rode wijn. Ondertussen werd door de streng opgevoede Nanny het wit tafelkleed uitgespreid over het malse maar stugge gras. De mand kreeg een plaatsje op het kleed en de heerlijke zelfbereide maïsbroodjes werden uitgedeeld, terwijl de kinderen naar hartelust hun hartje konden ophalen door middel van met een doek achter de vlinders aan te lopen. Het kindergeschal klonk als een echo na in de oren van de nogal strenge vader die zich door zijn welgevormde snor streek en eens diep zuchtte. De toekomst van zijn zoon die hij Jeffrey had genoemd lag volgens hem elders, hij zou en moest de beste wezen maar dat kinderlijke gedoe van achter die piepels te lopen dat lag hem toch dwars. Heeft ieder vader niet een oog op de toekomst voor zijn zonen? Als hij er twee heeft, zou de ene dokter worden en de andere pastoor, dat zou pas een schril contrast geven. Ze konden eventueel later nog als actieve troeparts hun deel bijdragen of anders als apotheker of als verzorger, als het maar bij den troep was. De kinderen genoten van hun vrije tijd met elkander en speelden de grote mensenspellekes na, ze waren immers nog kleuters. Tot Marieke begon te wenen, ze was gestruikeld en had haar knietjes bezeerd. Jeffrey die een korte broek met brede pijpen aanhad tot op zijn knieën, hoge kousen met lakschoenen en voor de zon droeg hij een overmaatse klak, die werd aangewezen als de dader van die valpartij. In hun euforie waren ze gewoon beiden gestruikeld maar de strenge vader die kon er niet mee lachen. Hij verkocht de jongen een lap rond zijn oren zodat de klak van zijn hoofd viel en beschimpte hem met allerlei lelijke dingen. Zijn gedrag was niet wenselijk en hij hoorde zich te gedragen gelijk een grote jongen niet als een uitgelaten kleuter. De moeder die bang was om tegen haar man op te treden keek met lede ogen toe. Ze wilde haar zoon wel beschermen maar ze had er de moed niet toe. De vader zou zijn zoon eens een lesje leren, hij kleineerde hem voor de rest van zijn leven hiermee. Een minderwaardigheidscomplex zou de jongen ten deel vallen dat hij op latere leeftijd pas zou kwijtgeraken.
“Lummel”, riep hij hard, ik zal je thuis in het pensionaat stoppen, daar zullen de Paters een echte man van je maken”. De dames stonden erbij met hun hoog opgestijfde bloezen die opgesmukt was onder de hals met een broche en netjes over hun lange grijze plooien rok zat. Ze hielden een parasol boven hun hoofd zodat hun huid blank zou blijven, verbrand vlees rook maar vies. Een ding wist niemand van de hoge Piet, hij was verliefd op de Nanny geworden en hij begeerde haar tot de dood hun zou scheiden. En Elisabeth gaf haar vibraties door aan hem, zo geschiedde de ontucht die een staartje zou krijgen. Maar ja, het kind kon er niks aan doen, het blijft tenslotte ook een deel van je bloed, en bloed is dikker dan water, het weeshuis zou hier de oplossing brengen, geen bloedschande in de familie!
Inmiddels zou de vernederde knaap het zijn vader nooit vergeven en zijn moeder waar hij zielsveel van hield gaf hij ook de schuld, dat zij hem niet durfde tegen te spreken. Ook zij was maar een speeltuig in zijn grote handen, ze wilde de jongen wel beschermen tegen zijn opvliegende vader die heel militaristisch optrad, maar ze had gewoon de moed er niet toe. En ze mist haar zoon, nog alle dagen van haar bestaan hierboven, ze zou zo graag vergiffenis krijgen om in vrede verder te rusten. Liefde kent geen grenzen, ze zal er altijd zijn en blijven.

[telloorlekker]

't Is mijn laatste dag. Ik ga her ervan pakken denk ik. Het gedacht alleen al, want ik zit hier nog in verfomfaaid nachtgewaad, met een hersatz zonnetje in mijn rug, van het merk "Domo"... of is dat wel een merk; het weinige Latijn dat mij nog rest, doet me dit denken aan "Huis". Het zou ook domus kunnen zijn, dat laat ik over aan de prelaten en nonnekens hier in dit forum. Die zwartjoekers kunnen nu nog een missie vervullen, mij bekeren tot de zwartgalligen waartoe ik, meer dan waarschijnlijk, morgen zal behoren. Gisteren ben ik er al tegengekomen; zij mij al op voorhand de les beginnen spellen met jaartallen. Want het schijnt, zeker ben ik er niet van, dat wat in die periode van tien jaren hormonaal plaatsgrijpt, daar kan geen missie tegenop. Zij die destijds naar onze coloniale uitbreiding gingen, kunnen er allicht van meepraten; niet alleen het Chirstelijke vermenigvuldigde zich, ook het ras nam veelal uitbreiding; ze kweekten bij de beeste af. Nu is die collonie lange tijd her, maar ons rest daarvan een nadeel; de vrijgezellen hebben er aids van bewaard. Zou die ziekte in mijn eerstvolgende periode er de oorzaak van zijn ? Volgens mijn interupteur allicht wél. Hij biechtte mij op dat het hem wel is overkomen; niet de geslachtsziekte, maar wel de gevolgen van dat getal. "Morgen, en het hele jaar daarna ben jij de 'nul' " zei hij. "Gedaan met sex, alleen de nostalgie naar drugs en rock-and-roll blijft je achtervolgen"... Zulke profetieën bleef me achtervolgen; Heb er vannacht nog over gepeinsd wat ik daarmee moet aanvangen. Verder zei hij nog "als er een '6' op je ouderdom wordt gekleefd is het uit met de pret" Die 6 beduidde, volgens hem, dat het je laatste keer is dat je er nog plezier aan beleefd: sex. Nu moet ik eerlijk toegeven, veel plezier heb ik daar nooit aan gehad. Mij werd toenertijd -want voorlichting was toen nog taboe- ingepland dat sex alleen er was om aan voorplanting te doen. 't Zou wel zo moeten geweest zijn, want botanicus ben ik nooit geworden en 't zaaigoed is hier altijd op de rotsen gevallen. Er is geen plantje gestekt geweest, geen bloempje tevoorschijn gekomen. Het was niet voor ons bedoeld... het is voorbij nu. Bij anderen, die wél vruchten hebben afgeworpen is het op deze leeftijd nog steeds geen rozegeur en maneschijn; zij kunnen blaren vegen, snoeihout verzamelen, hun nakomelingschap winterklaar maken... daar hebben wij geen last van.
Dus op naar morgen, naar de "60"...
TLL

[Gast]

Met mijn innigste deelneming TLL.