We worden oud!!

telloorlekker · 02 jul 2005, 07:32

Dat we oud worden heb ik gemerkt in Frankrijk. Waren wij daar aangekomen waar het middelpunt (volgens Caesar) van dat deel van het Romeinse Rijk zich bevond. Daar staat enkel een granieten zuil met bovenaan de Mariannedriekleur. Maar nergens op dat punt één wegwijzer ! Op diverse aantrekkingspolen op onze aardkloot pootte men wel zuilen met wegwijzers naar de vier windstreken met een resem klinkende namen van grootsteden; maar hier "noppes", zelfs niet van het kortst bijgelegen dorpje of gehucht, je kan er hoogstens op elke hoek van dat kruispunt straatnamen ontwaren; verder gaat dat middelpunt van Frankrijk geologisch verloren.
Om mijn ronde van Frankrijk af te ronden reed ik rond die paal een rondje van 360°, had ik héél Frankrijk in één klap. Maar door dit maneuvre was ik mijn richting kwijt, wist ik geeneens meer uit welke van de vier straten ik daarop terecht gekomen was. Nu is het zo dat je in Frankrijk de bewegwijzering niet moet bekritiseren, zéker niet als je inwoner bent van La Belgique (wij kennen daar tenslotte 'alles' van), maar zelfs als je daar het noorden kwijt geraakt, ben je niet verloren, wij wél. Een, op goed geluk gekozen, straatrichting ingedraaid om uiteindelijk na een goede 50 km op diezelfde plek terug uit te komen...
... om dol van te worden. Reken ik 'maal vier' ben ik al gauw 200 km extra kwijt om het middelpunt van Frankrijk in mijn geheugen gegrift te houden

Gast · 02 sep 2005, 21:21

Vrouwenperikelen, het klassieke verhaal, wie heeft het niet en wie heeft het als vrouw niet meegemaakt? Wie een vrouw is, heeft het al dikwijls ondervonden. Je maakt als vrouw een hoop santekraam mee. Allereerst iedere maand die vervelende soms pijnlijke menstruatie, we zetten met een schreeuw de kinderen op de wereld om vervolgens aan die nare periode te beginnen die de mensen de overgang durven te noemen. Overgang van wat naar wat? Van onze jeugd naar bejaarde? Sluiten we nu definitief onze jeugdjaren af en verbranden we alle schepen achter ons? We worden niet ouder maar minder jong. Op alle gebied beleven we hevige schommelingen voordat we aan een nieuw evenwicht toe zijn. Er hebben zeer duidelijk op lichamelijk en geestelijk gebied harde veranderingen plaats. Iets dat je zeer begeerde in de jongevrouwsjaren verlies je heel onbewust bij het ouder worden, namelijk je vruchtbaarheid. Staat vruchtbaarheid niet voor groei, de ontwikkeling en het leven geven? We weten het allemaal, onze jongheid en onze vruchtbaarheid verliezen, doet duidelijk veel pijn aan ons gemoed. Ontkennen hoeft ook al niet, dat heeft geen enkele zin, we verliezen toch tegen de natuur. Accepteren is voor menige vrouw moeilijk, we proberen er ons tegen te verzetten al is het dan geforceerd, we willen kost wat kost jong blijven, we laten de natuur niet haar gangetje gaan. Als we nu eens gewoon zeiden: “voilà, ik heb een opvlieger, en dan?” Schamen hoeven we ons niet omdat we vrouwelijk zijn in top en tenen, alleen dat onzeker wezen, daar moeten we nog een beetje aan werken. Onze stemmingswisselingen zouden we kunnen uittrekken gelijk we ons geliefkoosd vestje aan de kapstok hangen en naargelang we temperatuurschommelingen krijgen die ons daadwerkelijk lichamelijke obstakels of nog erger, belemmerde gedachten doen toenemen die ons leven verpesten, die bieden we het hoofd. Beter zouden we ons gedrag een positieve instelling meegeven en ons niet laten beïnvloeden door negatieve ingestelde mensen die nog meer onzekerder zijn dan wezelf zijn. Niet iedereen gaat dood in de overgangsperiode, magere Hein laten we niet binnen geraken in onze geest. Als we om ons heen kijken zien we allerlei vrouwen die inderdaad veel jonger zijn maar zijn ze daarom ook veel mooier? Neen, ik denk het niet! We gaan ons toch niet laten ringoren door die schoonheidskoninginnen met hun schoonheidsideaal? Een mooie oudere vrouw of beter gezegd en gezwegen, een vrouw op leeftijd, kan nog altijd concurreren met een veel jongere dame, die maar niet kan voldoen aan het bezemsysteem. Ons laten afschrijven, ben je gek, we laten de tijd niet winnen. Het is een uitdaging om juist nu, alles nog uit het leven te halen wat er maar uit te halen valt. Immers de tijd geeft ons nu ook meer tijd om langer creatief te zijn tegenover vroeger. We kunnen nu kwaliteit aanbrengen aan de zin van ons bestaan, wijzer en rijker aan gedachten, ons eigen pad bewandelen en niet meer zo zorgzaam zijn voor het gezin. Bewuster genieten van alle kleine dingen maar vooral zijn we de raadgevers geworden van onze kinderen en kleinkinderen. De tijd is ons kostbaarder geworden om alles nog te moeten, we willen het nu gewoon. Ook al kunnen we minder lichamelijke dingen presteren, des te meer is het belangrijker om regelmatig te ontspannen. Laat de afwas even voor wat die is, laat de emmer en zwabber maar een dagje langer in de bezemkast staan schilderen, we doen het op ons gemakje. Meestal wie positief denkt in de overgangsfase, zal deze periode gemakkelijker aankunnen want de ene vrouw ervaart het al anders dan de andere. Soms krijgt men ook gevoelens dat men overbodig is of afgedankt, men komt met lege handen te staan maar een begripvol eega vangt zijn vrouw goed op en dat is wat telt. We zijn tenslotte geen wild dat zich opgejaagd moet voelen, het is gewoon een kwestie van instelling en leefstijl hoe je tegen het leven blijft aankijken terwijl je onverbiddelijk de overgangsfase ingaat. Zo worden we honderd jaar en dat is nog een eeuwigheid van ons weg. Leer genieten van de rustige momenten en benoem die tijd als een tweede puberteit met zijn crisissen.

Klaartje · 02 sep 2005, 22:27

wow Kwezel..... wat een levensfilosofie !!!

Zit veel waarheid in je theorie.... of het werkelijk zo ook in de praktijk helemaal afgewerkt wordt dat is een ander paar mouwen; maar je kan altijd als het effe moeilijk gaat de "illusie" scheppen en veelal doet het karakter ook wonderen

Ik heb alleszins genoten van je proza en er zit ook voor een deel herkenning in..... daar moet ik op klinken !!!

telloorlekker · 03 sep 2005, 07:36

Klaartje, klink niet teveel hé... Oud worden is geen sinecure, en als je dat nog gaat benevelen loert Alzheimer om de hoek.
Wij, mannen, zijn niet beter of slechter af dan de vrouwen; wij doorlopen eenzelfde levensfase. Wel zit ons hormonaal stelsel anders in mekaar, hebben wij enkele organen meer die ons parten spelen in het verouderingsproces. Er zijn zelfs onderdelen die maar niet oud willen worden ondanks, voor sommigen, veelvuldig gebruik of misbruik. Maar er zijn er ook, die alle middelen aanwenden om juist dat trachten overeind te houden met allerlei pepmiddelen. Zien ze het nut er nog wel van in, of is het de geestelijke ingesteldheid ook hier dat te willen wat teloorgegaan is in hun jeugd ? Het gekende buikje, dat persee weg moet -als je al die body-building-verhalen moet geloven- komt toch terug hoor, zelfs al was je tot voor kort een gespierde Adonis. Trouwens, die musculatuur; waarom moeten mannen daar altijd mee uitpakken ? Dat stoer doen veroudert evenzeer. Dat wil ook wel eens rust ! Maar al die onmenselijkheid zit'm in 't kopke. Er wordt niet verder bij nagedacht; de meesten vergeten dat schoonheid van binnen zit. Da's bij mannen net zo als bij vrouwen. Eerlijk, op deze leeftijd -ik zie nog wel eens graag een jonge freule- moet men niet meer verkikkerd worden op al dat jong "kalfs"vlees; een oprisping van kalverliefde kan dan weer geen kwaad, maar je moet er wél je kop bijhouden. En laat die kalverliefde dan iets zijn voor een oude koe, wat dan nog ? Het bestieren, als het ervan komt, kan nu toch geen kwaad meer. Krijg je er een ziekte van, berust daar dan in; het gaat wel over. Je went eraan, zolang je maar gezond blijft. En dat wij kraken ? Nou, krakende wagens bollen het langst hé... Maar je moet ze wél onderhouden. En zoals voorgaande analyste al aanhaalde, profiteer daarvan want eens heb je niet meer de mogelijkheid en moet jezelf onderhouden worden. Eens anderen je onder handen nemen, leg je je lot in hun handen. Dan zijn zij het die je manipuleren... Dat dit er toch van komt, daar moet je niet aan twijfelen. Zeker niet als je, bewust, er zelf de moed ervoor kan opbrengen dat voortijdig te beëindigen. Want voor je het weet, doe je dat toch; veroudering hou je niet tegen. Man, laat je baard staan -vergeet dat razierke- of snor en andere haartooi; zo lang het niet in de weg hangt zal niemand daar aanstoot aan nemen. Heb je een frommelvel, laat dan die plamuur maar in 't zakje; onder die bezetting wordt het toch alleen maar erger. Verschiet dan niet, als je 's morgens merkt, dat je spiegel gebarsten is... deze heeft ook z'n gevoelens...

TLL

Klaartje · 03 sep 2005, 09:35

Telloorlekker...... interessant, interessant..... met de nodige humor komen we er wel inderdaad..... en conclusie = KEEP SMILING !!!
Ouder worden gaat inderdaad niet zonder slag of stoot, het is de gang van het leven wat omhoog gaat.... moet ook naar omlaag komen en....
nog belangrijker en een grote troost zeg maar :

SCHOONHEID ZIT VAN BINNEN !!!!!!

Gast · 12 sep 2005, 18:09

De stelling van deze topic: We worden oud.
Mijn antwoord: Laat het ons hopen, want het alternatief trekt me niet aan.

telloorlekker · 13 sep 2005, 09:02

Er is slechts één alternatief tegen het verouderingsproces; het stopzetten.
Maar hoe hou je veroudering tegen ?
Uitwendig zijn er wel mogelijkheden, maar da's dan weer geen alternatief; da's zelfbedrog.
De idee zich jonger te willen voelen (niet zijn hé...) kan men langer aanhouden als men zich uitsluitend tussen jongeren begeeft; eenzaam op een eiland met alléén "jeugd". Als men de tijd neemt en men voedt ze toegewijd op, denk je niet meer aan oud worden. Maar als je gaat piekeren en je vragen stellen bij dat alles, verlaat dan dat eiland zo vlug mogelijk !
Uiteindelijk is oud worden enkel maar een gedacht. Ik voel me niet oud, hoewel dat omhulsel rond mij een zekere ouderdom verraadt. Ik bén niet oud, en dat zie ik om me heen als ik met leeftijdsgenoten een babbeltje sla; ik zie dan wél een resem ouwe knollen... als ikzelf niet in de spiegel kijk.
Stel, je zet al die oudjes in een spiegelkast en hangt daarnaast een recente naaktfoto van jezelf... je zou nogal verschieten.
Als ik bv. tv kijk, en mijn medekijker maakt me attent dat die en die ook zestig zijn, dan vraag ik me soms af "Zie ik er werkelijk ook zo uit ?"
Is dat wel zo ? Naar het schijnt, volgens occulte wetenschappen, is het helemaal niet zo dat men er oud uit ziet; men "voelt" zich alleen maar oud. Afgepijgerd, levensmoe... na al die hektiek van deze eeuw, wil je na zekere tijd wel eens rust. Dat jeugdig volkje, waartoe men ook ééns behoorde, heeft omwille van hun vitaliteit niet eens één moment dat eraan denkt te rusten. Uiteindelijk merk je, dat je na een verdiende rust, opnieuw een nieuw leven leidt; je voelt je fitter dan ooit en kan weer alles aan.
Maar ik vergeet niet dat het "alternatief" slechts een overgang is. Na dit alternatief -volgens kerkelijke leer- zal ik eeuwig leven...
Alsof dat ook niet zal gaan vervelen ... ?

Gast · 13 sep 2005, 11:12

Ach TLL, maak je niet zo bezorgd naar de dag van morgen we zitten niet in de wachtkamer van de dood, helemaal niet. Hebben zij niet de wijsheid in pacht, de mensen met het zilverkleurig haar? Er zijn nog zovele dingen in het leven die men nog kan of moet doen. Plannen maken voor de toekomst, ook al worden die niet altijd werkelijkheid. Echter wie er hevig naar verlangt ziet zijn dromen soms wel werkelijkheid worden. Het is belangrijk om zelf een beetje op zoek te gaan naar verloren dromen, nog een sprankeltje van hoop te vinden maar men moet het zelf exploiteren. Alle schatten van waarde, die liggen immers diep onder de aarde bedolven, edel metalen zijn kostbaar. Iedereen heeft wel een slap moment in zijn leven waarop het niet goed gaat, maar hangen laten hoeven we niet. Neen we houden ons als een fiere leeuw rechtop en kijken vooruit, naar de dag van morgen. We moeten ook niet de anderen voor ons geluk laten opdraaien, daar moeten we zelf aan werken. Het is eigenlijk heel simpel, het geluk ligt voor je voeten, je hoeft het maar op te rapen maar op de juiste manier. Wanneer iedereen zichzelf zou bekijken en een ander aanvaarden zoals hij is, zou de wereld er anders uitzien. Er zou meer liefde in de families huizen, meer solidariteit, meer eensgezindheid. Je niet verantwoordelijk voelen voor iemands anders geluk gaat in deze stelling niet op, je bent wel degelijk verantwoordelijk voor iemands anders geluk. Heb je het al gezien deze maand? De zwaluwen verzamelen zich op de telefoon- en elektriciteitsdraden in de vorm van muzieknoten. Als zij niet rekening houden met een ander zullen er veel de warmere streken niet halen. Men kan zich jong van geest houden, door keuzes te maken van: hoe kijk ikzelf nog tegen het leven aan, is het nog de moeite? Ja, het is nog altijd de moeite om de dag van morgen te halen, nieuwe indrukken op te doen, nieuwe vriendschappen aan te knopen. We hoeven ons ook niet te meten met anderen, ons te vergelijken met elkander, we kunnen gewoon begrijpen, het willen begrijpen. In het verleden waren we misschien hier of daar wel de beste in, maar dat hoeft nu helemaal niet meer. We moeten niks meer, we mogen het gewoon, dat is het voornaamste. Met onze kennis pronken om anderen teneer te drukken, laat we ook achterwegen, ieder vogeltje is bedekt met zijn eigen verenpracht. Het voornaamste is dat je er nog ‘bij’ bent, dat je ziet dat het leven nog raakpunten heeft voor iedereen. Durf alleen jezelf te wezen, wat is daar mis mee? Naar goede dingen verlangen is niet verkeerd, iedereen wil het eeuwige leven hebben, toch? Ondanks het feit dat het wel eens moeilijk kan zijn, dat er beproevingen zijn in het leven en wie heeft ze niet meegemaakt, is ieder een goed mens en wil hij leven. Als je eerlijk bent met jezelf, je hoeft daarom nog niet eerlijk te zijn met de hele wereld, want dat is heel moeilijk, dat moet je ook niet doen, als je eerlijk bent met jezelf, dan vind je het antwoord, dan vind je de sleutel, dan vind je de weg. Worden we niet alleen op dezelfde manier geboren, naakt en met een hevige schreeuw? Maar ieder heeft een taak in het leven meegekregen, aan jezelf om die tot een goed einde te brengen. Het is heel belangrijk dat je durft te veranderen in je leven. Want, wie of wat je ook bent, je hebt een opvoeding gehad, je hebt een vorming gekregen, je geeft zelf vorming aan anderen door hier te schrijven, je voedt andere mensen op, of je dat nu wil of niet. Naar anderen luisteren is niet altijd goed wel kan je er inderdaad een en ander van opsteken Het is belangrijk dat je de lessen van het leven leert. Niet zozeer van wat mensen zeggen, van wat mén zegt, van wat de politiek zegt, de filosofie, wat de ‘dokters’ zeggen. Dit alles geeft je leven dan een meerwaarde en dat is wat we toch willen? Men wordt niet alleen wat ‘grijzer’ met de jaren maar ‘wijzer’ en dat is wat telt!

telloorlekker · 21 sep 2005, 07:48

Hupsakee, ik ben erbij... tenminste als ik mijn vrouw mag geloven. Gisteren na de verjaardagsmenu liet ze aan de genodigden ontvallen, die het tersluiks over gepensioneerden hadden, dat ook ik daar nu voortaan bijhoorde. Ik was niet een klein beetje verwonderd, want als er iets is waar ik nog niet zo direkt naar uitzie, is het nou net dat. "Gepensioneerd"... klinkt me toch zo verouderd, het maakt ne mens neerslachtig, gedeprimeerd.
In de nabuurlanden gebruiken ze véél vriendelijker termen; man geht auf Renten, rentenieren...
Awel sèh... Behoor ik nu dan ineens tot die meute waaronder Katana en vele anderen nickers hier hun tijd nog opvullen. Nu mag ik dus ook "kapitalist" genoemd worden. Rijk aan ervaring, want aan het overige rijk denk ik nog niet; het rijk der hemelen.
In deze periode sta ik trouwens liever voor de poorten van de hel; de koude en gure herfstmaanden komen eraan en de nakende winter zal ook de kilte door mijn zestiger jaren blazen... dus een beetje gezelligheid bij die open haard is dan ook meer dan welkom.
Waarom ze, in onze jeugdjaren, dat liedeken zongen als het sneeuwde " Jezuke schudt zijn beddeke uit..." doet me nu vermoeden dat het in die hemel behoorlijk koud moet zijn. Mij dan toch liever de hel... maar dan zonder motoren; de Hells Angels mogen buiten blijven... Hun zwartleren jekkers doen ook al vermoeden dat ze het niet te warm hebben...
En ik zit er graag wampjes bij, hoewel mijn spaarpot meer de nijging heeft door scheurbuik ten onder te gaan. Een scheur heeft ie al; als iemand hem een dotaties geven wil... Graag hoor !
TLL

ED. · 22 sep 2005, 00:24

Toen ik 15,16 jaar jong was had ik al een serieuze snor. Eentje waar menige zigeuner jaloers op mocht zijn. Menig vrouwmens is ze toen én later regelmatig eens komen beproeven. Ik heb altijd zo een beetje spaans - allochtone trekjes gehad. Die snor, zwart haar tot op mijn schouders, niet groot, maar volgens sommigen wel een hele lepe. Wat nog niet direct wil zeggen dat ik toen de slimste uit het nest was. Dat laatste is pas later gekomen nadat er een stuk of twee, die slimmer waren dan ik, het voor bekeken hielden. Nu weet ik nog niet hoe het aanvoelt om zestig jaar te worden . Ik ben, begod, nog een snotneus van amper zevenenvijftig jaar met amper grijs haar. Zeker omdat mijn vrouwtje er af en toe eens van dat spul opzet. "Om het goed soepel te houden", zegt ze. Alhoewel, met die ammoniakgeur waar dat spul naar stinkt, vraag ik mij wel af, of het niet tegen het roesten is. Ik zou eigenlijk aan Telloorlekker willen vragen hoe hij zich drie jaar geleden voelde? Kon hij, om maar iets te zeggen, dan ook zo moeilijk aan die grote teen? Gaat dat nu nog moeilijker? Voor de goede orde: ik heb het wel over dat aanhangsel... aan mijn voeten! Over dat ander geval zal ik maar zwijgen. Ik zal mij , ten gerieve van de lezer, wel op een andere manier belachelijk maken! Is het waar, TLL, dat jongere vrouwen méér aandacht gaan besteden aan je persoontje wanneer je zo rond de zestig wordt? Het zou mij niets verwonderen, zeker wanneer je nogal sportief bent aangelegd. Iets wat bij jou ,naar verluidt, wel het geval is. Komt daar nog jouw Lotiaans talent bij, want zingen dat kan je, heb ik mij laten vertellen, en het hek is van de dam(e). Mijn snor is nu ook verdwenen. '"t is geen zicht meer", zei mijn madam. Kunt ge dat nu geloven? Juist dat ene stukje haar is grijs geworden! En dat ammoniakgedoe is nu niet het uitgelezen middel om onder je neusgaten te strijken. Wanneer ik zie hoe goed je kan schrijven en dichten, zonder je gat op te lichten, dan hoop ik, dat wanneer ik zestig zal worden, ik een beetje op jou mag trekken. Pas op! niet helemaal! Alles heeft zijn grenzen,nietwaar?.

Wat ik in feite al een hele tijd wil zeggen is, beste Telloorlekker. Dat je nog lang, heel lang jouw bord mag leeglekken. Dat wij nog veel tekstjes van jou mogen lezen. Dat ik jou een dikke proficiat wens met jouw officieel pensioen. In het kort: een gelukkige voorbije verjaardag.

telloorlekker · 22 sep 2005, 08:09

Aan condoleances zal het niet gelegen hebben, daar ontving ik dezer dagen wel meerdere. Maar niet zo'n nieuwsgierige als die van ED. Diegenen die het mij schreven of zegden waren merendeels zélf al over dat getal heen.
Ik herinner mij mijn plechtige communie nog, zat toen op internaat... moest toen nog "pastoor" worden, met wat voor gelukwensen familie, leraars en schoolkameraadjes afkwamen " Je bent nu bij de grote mensen..." alsof dat "gevorm" daar enige baat bij strekt. Het zou daarna nog meer dan tien jaren duren voor ik werkelijk bij de "grote" mensen was. Bij twaalf ben je nog niet eens halfwas...

Toen nog bij eenentwintig werd je pas burgerlijk volwassen. Maar onze burgervaderen hadden dit dan wel zo beschreven, ik was het nog niet -vond ikzelf-. Bij eenentwintig kom je pas piepen, je mag -bij verkiezingen- het gordijn van het stemhokje achter je toeschuiven, je mag op staminee zonder daarvoor scheef aangekeken te worden, je mag met een meisje over de straat lopen en vrijwel doen en laten wat alle grote mensen mogen... Kortom, je mag laten zien dat je niet persee meer aan huis gebonden bent. Pas na de dertiger of veertiger jaren besef je maar al te laat, dat je jeugd aan 't wegkwijnen is. Je hebt je dan wel een lief vrouwtje gestrikt, en voor menigeen het ogenblik om afstand te doen van de was en plas van het nakomelingschap; je kijkt al op naar die ouwe grijsaards die dagenlang op een parkbankje zitten te nietsdoen. Gepensioneerd zijn, zou dat je mogelijkheden verbreiden ? Nu je tot over je oren in het werk, de stress, ziektes allerhande en pijn in kuiten en rug hebt wil je ook daarvan af. Tenslotte kom je met kleurchampo en welgeknipte snor aan de zevenenvijftig.
@Ed, maak je geen illusies hoor... ik voelde me althans niet anders dan nu. Je blijft tenslotte zo jong als je je voelt, je merkt alleen dat die knoken en al wat binnen dat stilaan verfrommeld vel beweegt niet meer zo goed meekan. En dan de tijd... stilaan wordt je gek van die snelheid; voor je het weet ben je gepensioneerd (zegt men) en dat is nu net wat ik angstvallig probeer te vermijden; ik ben nog niet gepensioneerd, mijn vrouw wél... Ik noem mezelf nog "werknemer"; hoewel ik dat nemen liever aan anderen over laat. Ik heb al voldoende, ik hoef niet méér maar geven, daar ben ik ook al niet meer zo gul in. Dat kleine beetje spaarzaamheid kan nog wel dienst doen, zeker als men op zekere leeftijd toch stilaan die heer Alzenheimer voelt aankomen, die durft nog wel eens aan politiek doen; meer met de andere hand uitgeven dan ie met die ene ontvangen heeft. Het enige wat ik voorlopig nog neem is mijn dopgeld.
Dat noem ik dan mijn pree-pensioen; willen ze me echter afdanken zullen ze dat pensioen zo moeten geven, zonder dat ik erom vraag; tot zolang behoor ik tot de "werkenden"...

Maar na al dit gezedepreek wil ik nog een slotwoordje toevoegen : Til er niet zo zwaar aan en relativeer heel je leefwereld ! Zolang je meekan, kun je je lol niet op...

TLL

Gast · 22 sep 2005, 10:59

En als je op pensioen bent is het lol van 's morgens tot 's avonds. Je kunt dan dat deel van je leven dat je verplicht werd om ernstig te zijn, achter je laten.
Nooit meer een das moeten dragen, nooit meer stipt en ernstig voor die jennende tieners moeten staan, nooit meer alles moeten weten, beter moeten weten. Nooit meer op alles moeten voorbereid zijn, dus ook op datgene wat je niet verwacht. Eindelijk die "betweterij" kunnen loslaten zonder daarvoor commentaar te krijgen. Nooit meer moeten "denken" dat je alles beter weet en dat je altijd gelijk moet krijgen. Oef...Nooit meer.
En als ik dan op het seniorennet postings lees van mensen die deze periode nog niet ontgroeit zijn, die denken dat zij nog alles beter weten, dan kan ik niet anders dan het uitproesten en antwoorden met een humorvolle posting.
Soms zie ik hen, die ernstig willen doen met ellenlange postings of met "geleerde" theorieën zó voor mij en word ik bang. Bang dat we de gezelligheid op ons seniorennet aan dergelijke individuen gaan verliezen.
Maar kom, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. Hopelijk mogen we lang meezingen.

Gast · 22 okt 2005, 16:05

Mijn horloge is plots stil gevallen een drietal weekjes geleden. Het leek net alsof er geen uur meer nodig was, geen tijdsaanduiding, geen snelle levensritmes. Tot nog toe heb ik er geen behoefte aan gevoeld om een nieuwe pil in die kwarts te steken, het zou wel gaan zonder tijdsbesef. Waarom willen we zo graag om de minuut op onze tijdsmeter gluren? Is het bijzonder om de ganse dag er aan herinnerd te worden waar we ons op de tijdsschaal bevinden? Hoe oud zou de eeuwigheid duren als we die gevonden hebben ergens dichtbij ons. Zit of ligt de eeuwigheid verscholen in rozenstruiken of moeten we zelf op zoek gaan om het opperste geluk te bereiken. Eeuwigheid is dat een voorbeeld voor eeuwig geluk of gelukkig zijn? Kunnen we dan geluk meten in kilobar of is dat gewoon een illusie, een ongrijpbaar ding dat telkens maar zijn grenzen verlegd hoger en hoger tot ver boven de witte wolkenmassa? Als ik me niet vergis komt vadertje Tijd van het Griekse woord daiesthai, dat verdelen betekent. Maar verdelen kunnen we ook verder vertalen naar ‘heers en verdeel,’ neem het beste wat er te krijgen valt en ga heen. Zouden we de tijd ook kunnen inhalen met een turboraket en als we die dan ingehaald hebben, kunnen we die dan opsparen voor later? Het lijkt wel degelijk allemaal een axioma, iets dat altijd wel een geheim zal blijven, immers geheimen mag men niet aan de dageraad blootstellen want anders is het geen geheim meer maar een gedeelde kennis. Wat als je ouder wordt dan je vader, ben je dan diens vader, je eigen grootvader of is hij je zoon? Indien we ons allemaal terug zouden zien in de hemel, bestaat er dan nog affectie tussen mensen, ook al zijn ze hier op aarde tot drie maal toe verbonden geweest met een vrouw. Wie van de drie vrouwen zou de begunstigde zijn voor de man, of zouden ze in harem verder leven en wellustig worden bekeken of beter gevraagd, zouden de vrouwen zich elkander de ogen uitkrabben? We hebben ondertussen een heel grote zee aan tijd om hierover na te denken. Onze biologische klok tikt verder in de tijd maar we gebruiken deze ruimte om ons te bezinnen om ons verder te ontplooien. Ieder heeft het recht zich te vervolmaken in dingen waarin hij of zij goed is. We zijn het verplicht aan onze ouders die voor de eerste opvoeding gezorgd hebben. Zij hebben de eerste hand gehad in ons verdere leven dat we moeten koesteren en mogen delen met anderen die er nood aan hebben. Dat de aarde van rechts naar links draait dat weet wel ieder klein kind de dag van vandaag, het zou raar zijn indien de wereldbol plots zou omkeren. Zou de globe van links naar rechts zwaaien, leek het alsof alles dronken was, ladderzat, beschonken! Dieren en mensen gleden stilaan van de aarde af en kwamen in onbekende werelden terecht. Een wereld die tot nog toe niet ontdekt is kunnen worden door de allerbeste geleerden. Plots riep dan een karikatuur van een minister: “ dit is de eeuwigheid waar we nu vertoeven, eindelijk hebben we het eeuwig leven ontdekt, tof toch! Ooit las ik een boek van een wereldbekende persoon, een extreem bisschop. De enige alinea die ik uit dat vroom boek heb kunnen onthouden was: “Hier op aarde zijn de geestelijken de plicht verschuldigd om God te dienen en niks anders dan God. Zijn ze eenmaal in de eeuwige periode terecht gekomen, dood en in de hemel, dan gelden die regels niet meer. Hierboven in het hiernamaals zullen ze dan weer gewone mensen zijn en mogen ze alle geneugden van het leven smaken, ze zijn immers dan maar hetzelfde als iedereen, doodgewone stervelingen.“ De hamvraag is: de tijd kunnen we die terugdraaien, teruggaan naar ons verleden en zouden we dat dan wel willen. Teruggaan naar onze pekelzonden of dwaze dingen die we zo vlug mogelijk willen vergeten. Als we al onze dwaasheden zouden opnieuw tegenkomen, we kozen vlug voor de onzekere toekomst, voor het atoomtijdperk, voor windhorloges. Laten we liever onze vertrouwde krachten aanwenden om de natuur sterker te maken en laten we ons hart doordringen om opbouwende dingen te doen. Het horloge mag nog een tijdje zonder pil op de kast liggen, we leven immers voorlopig hier in een aartsparadijs, of de tuin van Eden. Laat de Merel nog maar rustig in de haag zitten schuilen en laat de wind nog een tijdje door onze haren blazen. En wij, wij lezen dat het goed is, we zijn weer een beetje met beide voeten op aarde teruggekeerd.

Gast · 22 okt 2005, 17:19

Beste kwezel:

- toffe tekst!!!

- kleine suggestie: onze biologische klok "tikt" gelukkig niet; zij "vloeit"!

- enne, in de meeste z.g. ontwikkelingslanden hebben ze tijd zat!!! Gelukkig maar!

telloorlekker · 22 okt 2005, 19:42

Toch twijfel ik nog... deze topic "we worden oud". In welke contekst moeten wij dit zien ? Ik heb al wel iets meer hiertoe bijbedragen maar stel nu vast dat ik het waarschijnlijk toch mis heb. Het liedje van "Grootvaders' klok" nog duidelijk nazinderend en de van verbazing uitpuilende ogen bij het doornemen van een tekst over een stilgevallen polshorloge doen mij de das om.
Dat de aarde draait van links naar rechts, of is het omgekeerd -ik ben het noorden kwijt- is mij om het even. Tegen wijzerzin in dan wel met wijzerzin mee idem dito en dit met snelheden om duizelig van te worden (40.000 km in 24 uur); zolang ie maar niet uitgerust is met trommelremmen. Stel je voor dat bij het schoksgewijze van een vertraging er telkens af zou vallen dan wel af zou vliegen. Ik trek deze vergelijking nu omdat ik dat eens zou willen ervaren. Zo experimenteerde ik met een oude platendraaier; rond de spindel met de vinger de schijf draaien waarop ik een manneke van playmobil neerzette. Hij draaide evenzo mee rond, hoewel hij t.o.v. dat plat vlak wel stil stond. En toen, brusk liet ik die schijf stoppen; gelukkig stond ik niet op die disc want ik zou nogal gevlogen hebben. Het poppetje vloog een andere richting uit dan ik verwachtte. Niet in de zin zoals ik destijds ook vloog, mede door toedoen van de docent wetenschappen; ik trok toen al dergelijke wetenschappelijk bewezen formules in twijfel. Als dat dan toch bewezen was, waarom kon die leraar dat dan ook niet eens visueel aantonen ? En hij was er de man niet naar om met mij daarover in discutie te gaan, dus... ik vloog. En de tijd vloog ook; dat merkte ik algauw, want in de gang vliegt de tijd vlugger dan in een klas. Maar ik wijk af -een kwaal van mij-.
Een polshorloge met een kwartsbatterijtje had ik toen nog niet; het enige gesofistikeerde dat daaraan was, het viel nooit stil. Naar ik me heb laten wijsmaken zaten in dat doosje twee roterende gewichtjes die bij elke polsbeweging het veermechanisme opwonden.
Ik vermoed dat mijn biologische tijdschakelaar ook over zoiets draaierigs moet beschikken alhoewel dit met het vallen van de bladeren en het botten van de bomen dit aan de oppervlakte duidelijk laat zien. Ben ik dan niet alleen het noorden, maar ook de tijd kwijt ?
Die met z'n zeis en z'n zandloper gaat zo gauw nog niet langskomen; het gazon is reeds lang gekortwiekt en het rijszand is bedauwd... het loopt wat trager.... Het enigste wat ik wél ervaar, 's nachts draait de wereldbol sneller dan ik verwachtte... die laatavondborrels ook...

TLL