Verder afdwalen

[telloorlekker]

"Hoezo voetpad ?"... " wel ja, jullie staan beiden op het voetpad, en jullie schreeuwen steen en been omdat jullie een aanrijding hebben veroorzaakt "... Eigenlijk belachelijk voor woorden. Hoe kun je nu een accident veroorzaken op een voetpad ?
Onze dorpskern is omgetoverd door nieuwlichters van architekten op urbanisch gebied. De stoepranden zijn enkel gescheiden door een richel die het afwateringssysteem moet voorstellen. Je merkt nog nauwelijks een verschil tussen een rijbaan en het aanpalende waarop de zwakke weggebruiker zich mag bewegen. Zelfs geen kleuverschil, geen witte krijtlijnen... niets...
Het enige, men merkt dit aan het verkeersbord hoger dan de zonneklep van je auto je er eenmaal voor staat, realiseer je je pas als het te laat is.
Die rijrichting mag je niet in, aangeduid door de dikke witte balk op het rijvak aan de rechter kant; dat wat aangeeft dat de rechter afkomende moet wachten op de linksaankomden voorrang te verlenen. Het bord dat moet aangeven dat je daar niet in mag (rode plakkaat met dwarse wtte balk) staat dermate hoog dat een automobilist, op het ogenblik dat hij daar stopt dat zelfs niet kan zién ! Noch vijftig meter, noch zeventig, noch honderd meter vooraf staat aangeduid dat je na die ettelijke meters niet rechtsaf mag slaan. Niet verwonderlijk dus dat ettelijke chauffeurs, waarvan hun karretje niet voorzien is van een doorkijkluik boven hun dakbekkking dat verkeersbord niet kunnen waarnemen.
Net op die onoverzichtelijkheid doet zich dat voor waar verkeersdeskundigen een hele kluif aan zouden moeten hebben. Noch of op dit rechtsafslaan verboden noch op de onoverzichtelijkheid voor het verkeersbord zou aandacht geschonken worden; daar ben ik vrijwel zeker van... Zover hebben de huidige "verkeersdeskundigen" niet geleerd, zij hebben wellicht zoiets nog niet meegemaakt.
Wat er ook gebeurd is, weet ik niet... maar ze stonden beiden op het voetpad... hulpeloze dametjes met schrammen op hun carroserie. "Bel de politie maar en laat die de situatie maar opmeten, de rekening krijg je beslist wel thuisgestuurt..." Voor één van hen was dat wel het obstakel. Zij was niet van die andere nationaliteit die daarvan geen schrik moest hebben. "Probeer het in der minne te regelen" stelde ik voor... "dan heb je 't minste kans dan je voor holebi's of homo's wordt aanzien, want in dat geval kan je schadegeval nog een staartje krijgen" lachte ik mijn onkunde desaangaande weg. Ik kan me trouwens niet voorstellen, dat men een aanrijding kan simmuleren op een voetpad ! Een plaats waar men normaliter met een voertuig niets te maken heeft, tenzij met een kindervoiture of een trotinette.... Toch niet met een auto hé...
Op een voetpad kan men hoogstens een bevallige kussen...
Kwezel bv.... [/code][/list]

[ED.]

Sloeber!

[Gast]

Het gebeurt in alle huishoudens wel eens. De telefoon klingelt met een hels lawaai en je hebt geen zin om op te nemen. Nu kan men twee dingen hierbij doen. Ofwel neem je de telefoon op ofwel laat je dit doen door een medebewoner. Doordat we zo mobiel geworden zijn kunnen ze ons ook bereiken waar ook ter wereld op ieder gekste moment van de dag. Je weet ook bijna zeker als de thuisgebelde opneemt, dat hij thuis is of anders zou hij natuurlijk de hoorn niet kunnen opnemen. Stel je zit in de kerk. Midden in een lezing van de pastoor gaat iemands mobieltje af en iedereen kijkt onmiddellijk in de richting van de storende zender. Dit is wat laatst voorgevallen is toen we met zijn allen naar de gebedswake gingen van een vriend. Het is muisstil tot vooraan in de kerk, vlak naast de kist, iemand zijn begintune te horen kreeg. Natuurlijk hoor je dan een grappenmaker zeggen: “hij belt al vanuit de hemel om te zeggen dat hij aangekomen is.” Hier valt geen tekeningetje bij te verzinnen, het lachsaldo klonk boven de rozenkrans uit. Zelf de plezantste thuis, die mompelde, “jongens hebben ze hem zijne GSM meegegeven? Sinte-Pieter zal blij zijn, hoeft hij niet meer af te dalen op een wolk.”
Rinkelt de telefoon bij je thuis en men vraagt aan je: “stoor ik je?” “Neen helemaal niet” antwoord je dan, maar in je eigen denk je dan, ja hoor je stoort wel want ik was net iets anders van zins te doen. Zou die zelfde beller je in de supermarkt of bij de kapster opbellen, dan stoort hij in feite wel maar waarom mag hij niet storen als je toch je verklikker bij hebt? Het is wel vervelend als je aan de kassa staat en je eksterogen doen ondertussen pijn van het aansluiten in die ellenlange rij, dat de persoon voor je in kwestie, een veel te lang en te breed gesprek voert. Zou het dan niet beter zijn om het antwoordapparaat altijd actief te laten meewerken en er de gekste boodschap op inspreken. Vaak beschikken de meesten niet meer over een vaste telefoonverbinding gelijk onze oudste. Telkens ik hem wil bereiken krijg ik de voicemail aan het woord. U wordt later terug gebeld, ik ben op het ogenblik niet beschikbaar, maar spreek rustig uw boodschap in want u zijt uw geld toch al kwijt als u dit hoort. Seffens durven er nog sommigen beweren dat opgebeld worden thuis of elders, schending van de privacy is. Je kan dit vergelijken met bij iemand onverwachts binnenspringen om er op de koffie te gaan. Niet dat men dat niet wil als plots een oude bekende langs komt maar je zou het stof op de pc kunnen zien liggen en dan wordt dat weer doorgebeld naar de volgende. Terwijl ik dan achter de pc zit te tokkelen hoor ik iemand druk pingpongen met zijn apparaatje. De jeugd van tegenwoordig maakt er beslist een spelleke van: wie kan het snelst een smske versturen? Mijn vingers die moeten eerst de toetsen aftasten en dan moet ik er nog streng op toezien dat ik niet de verkeerde knopjes indruk. Je zou eens een stalker kunnen worden per ongeluk. Mijn jongste, die krijgt er geen vingerpijn van, geen stramme knokels en zeker geen koppijn want hij kwelt zijn vingertoppen. Wat kan een mens zich toch allemaal digitaal te vertellen hebben? Zijn er dan zoveel onderwerpen om over te mailen heen en weer? Dikwijls maan ik hem aan om zijn e-mail te gebruiken, dat kost niks want de internetaansluiting wordt toch automatisch afgehouden. “Neen hoor,” zegt hij, “dit is leuker en persoonlijker.” “Dat kan wel zijn,” krijgt hij van mij ten antwoord “maar je moet dan wel je eigen toestelletje gebruiken en niet profiteren van een ander mobiel.” Geen commentaar!
Ook kan het zijn dat mensen te laks zijn om hun mail te beantwoorden, want dan moeten ze iets doen en dat kost een inspanning. Ze bouwen een slotgracht om hun heen of verschansen zich achter een nummerherkenning of laten toch de voicemail het voor hun opknappen. Toch maar de telefoon opnemen in het vervolg, kunnen we lekker kletsen, is toch gezellig, niet? En de koppijn nemen we er graag bij.

[telloorlekker]

"Aha... jij wil gebeld worden ?, had dat al eens eerder gezegd dan..."
Hoe wil je met mij een correspondentie voeren; ik heb géén duivenhok, maar wel een shack met alle mogelijke attributen, ja zelfs nog ergens een oud mechanisch letterhamerklopmachientje, een keyboard avant la lettre.
Of wil jij ook bruin worden, die slogan van ene internetprovider die wil doen geloven dat je met draadloze communicatie bruin wordt...
Ik dacht echter dat men slechts bruin werd door teveel zabberen op het eindje sof, daar krijg je alleszins wél bruine vingers van. Geeft niet, kan ik je een plezier doen met een cigaartje ? Sof moet ik al een hele tijd niet meer, daar heb ik geen trek meer in. Maar zelfs met een cigaartje kun je communiceren; indianestories laten toch rooksignalen zien in films of feuilletons, dus met dat tabaksprodukt moet dat toch ook kunnen. Maar je moet al over heel scherpe kijkers beschikken wil je vanuit de Maaskant rookpluimen zien opstijgen uit de einder van de Kempen. Zelfs met een sterrekijker kom je er niet, zie je geen signaal..; vergeet dat dus maar. En via de wind dan ? Zelden komt de wind vanuit het noorden, dus de zoetgevooisde geuren van mestkarren en -vaalten zul je ginder ook niet waarnemen. Trouwens, zou daarmee te verstaan kunnen gegeven worden wat men bedoelt ? Men zegt wel eens dat personen bepaalde omschrijvingen geven met "geuren en kleuren". Kleuren kan nog, lichtsignalen zijn niet nieuw... maar geuren ? 't ja, op korte afstand misschien wel; muscus of knoflook geven signalen af die niet mis te verstaan zijn, zelfs een scheet kan onwelriekendheid teweegbrengen vergezeld van een al dan niet smakelijk deuntje. Maar of je mij op deze wijze wil begroeten betwijfel ik toch.
Nee, laat het ons draadloos doen. Voor de retributie van de aether betaal ik toch jaarlijks een vast bedrag, dus heb ik de keuze. Het gebruik van een zender is dan slechts toegestaan voor de vergunninghouder. De luisteraar moet toch al sinds jaren geen radio en tv-taks meer betalen, dus voor diegene die mij wil horen kost dat ook al geen cent meer. En ik heb hier diverse mogelijkheden om met jouw in verbinding te treden, zonder dat ik daarvoor die koperdraad van wijlen de RTT moet aanspreken. Muziek kan ik dus maken op verschillende manieren; door de micro kan in inzingen, mijn mondmuziekjes ten gehore brengen of mijn Casio klankboard benutten... Maar ik kan zelfs mijn eigen stemgeluid benutten, hoewel ik bij het overzetten hiervan toch weer gedoemd zal zijn het via magnetische drager of vinylschijfje te moeten verzenden, dat downloaden zal toch moeilijk gaan zonder gebruik te maken van een pc. Gezien de tijdspanne van overdracht zijn die geluidsdragers weer niet geschikt, die moeten toch nog gepost worden; en aangezien ik niet weet hoe groot je krantenbak of brievenbus is, en de stapels die daarin nog liggen te wachten, zal ik het dus van die kant niet wagen. Misselijk wanneer ik daar antwoord op bekom...
Een belleman, zegt je dat misschien iets ? Die riep vroeger toch ook om wat anderen hem voorschotelden. Maar tegen de tijd dat dan mijn bericht jou zou bereiken zouden zijn schoenzolen wellicht aan vernieuwing toe zijn. Ook niks dus. Nee, ik zal je wel eens opbellen en benieuwd afwachten of ik zoniet het klikken van de seinsleutel dan wel het afwachtingsdeuntje hoor " ... er zijn nog tien wachtenden voor U"...

[Gast]

Is het je ook al overkomen? Je gaat ergens op bezoek en je weet geen grondbeginsels voor een deftig gesprek. Spreken over jezelf is taboe, men zou de indruk kunnen wekken dat het een monogesprek is wat niet de bedoeling is. Persoonlijke belevenissen moeten ten dienste staan van een scala aan onderwerpen. Een centrale conversatie eist meer dan particuliere zielenroerselen en lichamelijke kwalen daar heeft een ander soms geen baat bij. Men schetst alleen een korte situatie om het gesprek ineens een andere wending te geven. Maar dan komt het. Er zijn mensen die te veel ruimte opeisen in het gesprek, je krijgt er geen speldenkop meer tussen. Je kijkt van de ene naar de ander alsof je op een tenniscourt aanwezig bent. Dat anderen ook eens aan de beurt willen komen, begrijpen er sommigen niet, ze hebben letterlijk het gesprek gegijzeld. Hier kan je dus niet meer deelnemen fatsoenlijk, je kan alleen nog naar de stemintonatie luisteren en knikken gelijk een spaarpotnegermanneke. Probeer maar eens een adempauze in te lassen bij die ijdeltuiten die er een kermis van maken. Het is alsof je ineens het juiste moment moet afwachten om ertussenin te springen. Is dan niemand in je geïnteresseerd als gesprekspartner en dien je alleen maar als klankbord of als scorebord. Waarom kan men dan niet een gemeenschappelijk kasteel van woorden voor de dag brengen en alzo het gesprek op een hoger niveau tillen? Tegenwoordig is het een hele kunst om iemand niet te vervelen met onderwerpen waarvoor een ander geen flauw benul van heeft, laat staan enige kennis voor aan de dag legt. Wil je over een boek praten, hoor je meteen: ik lees bijna niet en zeker geen Code boeken. Over de Libel en nog andere soapboeken kan ik echter niet meepraten en over soaps al helemaal niks want ik bekijk dat genre niet. Wat blijft er dan over om een volgende ronde te overleven van aaneengebreide woorden? Sport, ja daar weten de meeste mensen veel over te vertellen maar welke sport? Voetbal staat hoog in het vaandel en tegenwoordig ook het wielrennen. Heb je al iemand horen praten over bowlen of zwemmen of over een boswandeling? Dat is verloren tijd, en tijd is kostbaar, die kan je beter voor iets ander gebruiken. Dan is zwijgen een edele kunst, stoor je tenminste niemand in zijn doordrammerij. Wie goed kan luisteren vangt veel op en waarschijnlijk brengt hem dat op een ander gedacht om een goed gespreksonderwerp aan te snijden. Over wat kan een mens nog allemaal door palaveren? Over zijn gezin, over de schoolgaande jeugd, over de hobby’s. misschien kunnen we ook beleefd blijven en de hints opvangen en tot leven laten komen die we van de ander krijgen. We hoeven de signalen maar op te vangen en weg zijn we ermee, met een goed gesprek. Je kan het ook zo laten verlopen, dat het ene onderwerp in een ander overvloeit. Mensen geven ook al eens een hint aan de ander om te zwijgen om niet alles in ene keer te willen zeggen. Een monopoliegesprek is dat chiquer of loopt de mond over van ego-hints. In alle geval, als de jonge mensen hier op bezoek zijn, je krijgt er geen duimbreed meer tussen. Je hoort je eigen nog mompelen van: eh ja…en dat..zou je.. maar verder geraak je niet. Ze voeren als het waren een duel tussen broers en schoonfamilie terwijl onze hoofden gelijk een tennisbal van de ene kant naar de andere kant gesleept wordt. Wanneer dan iedereen verzadigd is in de conversatie word ik dan ook aangekeken en dan durven ze ook nog te vragen: “en mam, heb je dit nu allemaal begrepen?” Jazeker, moeder heeft het gesnapt, stil meeluisteren en niet teveel zeggen, moeder is ouderwets geworden. Of komt dat door mijn opvoeding van in de oertijd. Niet praten terwijl anderen hun stem verheffen? Spreken is zilver en zwijgen is goud maar toch, mee discussiëren lijkt me ook wel wat. Maar keelpijn kan je er niet van krijgen, immers de tong wordt gespaard om aan een dampende koffie te slurpen. Mag er ook vandaag een pralinetje bij? Slurp, slurp...bbbubss...

[telloorlekker]

Ja, het overkomt mij dagelijks en zelfs nu... Ik moet steeds beleefd blijven, van mijn moeder geleerd; als voortbrengster van een nest van acht én haar kunde als onderwijzeres kunnen haar nazaten niet anders dan aandachtlige leerlingen geweest zijn. Wij hebben geluisterd, en onze conclusies getrokken, al was het niet altijd met volle overgave... "Spreek met twee woorden..." Ja en amen alleen volstaan niet, en als je gesprek al eens onderbroken wordt door een meeluisteraar hoopt men daar nog een aanknopingspunt in terug te vinden.
Al lijkt dit een gesprek, onder ons, toch vind ik die onderbrekingen een welgekome afwisseling. Onze woordenvloed zou eerder de vormen van een tsunami aannemen mocht er geen golfbreker onze gedachten temperen. Want wij zuigen het niet uit onze vingers; zou ook moeilijk gaan terwijl onze vingerkootjes op en neer gaan op het klavier. Hoe krijg ik die duim ter hoogte van mijn fluitende lippen. Want tijdens dit geschrijf fluit ik een aardig deuntje mee. Muziek verzacht de zeden zegt men wel eens... al heb ik me daar wel bedenkingen bij; de zitting wordt alsmaar harder, wat verzacht er dan ? Of zijn het niet dié zeden, die zindelijkheid, die men bedoelt ?
Maar ik wijk af, dit was het gespreksonderwerp niet hé... We hadden het toch over lede-maten hé... Nou, de meesten staan aan wal, zij houden zich ledig en wij storten onze gedachten vrijuit tot we er uiteindelijk niet meer in slagen een deugdelijk gesprek op gang te krijgen.
Lap... het is eruit. Ik begin zowaar wartaal uit te kramen; ik weet bij God niet meer waarover ik het had.
Tijd voor een onderbreking, we spreken mekaar nog... na de reklame...

[Gast]

Niet iedere week krijgen we hier de toestemming van de kinderen om met zijn tweeën naar de cinema te gaan. Gisteren kregen we die dus wel, en we mochten achterblijven, we hoefden ons niet terug te haasten. Vooral nagenieten riep de jongste! Ik kan me nog herinneren toen ik voor de eerste keer naar een bioscoop ging. Mijn oudste zus nam me bij de hand om naar de Dikke en de Dunne te gaan zien. In die tijd koste een filmticket amper vijf frank voor mij en zeven voor haar. Het werd als een uitstapje aanzien en we sloten aan in rijen van twee. De zaal in Rekem die dient nu voor andere doeleinden en de cinemastoelen hebben ze verkocht indertijd en ik mag mij nog de gelukkige prijzen om enkelen ervan in bezit te hebben. Echter ze beginnen stilaan krom te trekken en zullen vandaag of morgen dienen voor aanmaakhout voor de kachel. Je kon kiezen, wilde je eerste rang zitten of wilde je tweede rang zitten. Eerste rang was boven in de zaal en de stoelen waren met karmelijnrood afgeboord. Ze zaten gemakkelijk dan die harde houten splinterbanken die af en toe ook nog eens durfden omhoog te klappen tegen je korte benen als je opstond. Roken was ook uit de bozen maar soms zag je iemand op de hurken zitten en wapperen met een sigaret. De vieze walm kreeg je dan om je oren gesmeten om maar van het kuchen te zwijgen. Wie te laat kwam werd binnengeloodst door Berbke van de Vieg. Een oud dametje met een ziekenkasbrilletje op haar neus en af en toe keek ze erover heen. Haar kniplamp zwaaide dan gevaarlijk van links naar rechts om je uiteindelijk op een vrije stoel te laten plaatsnemen. Onder de pauze kon je blijven zitten of eventjes wegglippen om naar het houten toilet te gaan. Dan hoorde je plots het magere vrouwke roepen uit alle macht: “Lekkere drop, nootjes en koekjes.” Kinderen van goeden huizen kregen waarschijnlijk meer zakgeld dan wij maar drop lustte ik toch niet. Berbke, haar foto hangt nog altijd op het gemeentehuis van Maasmechelen in een galerie als een fiere authentieke figuur die bij de filmwereld behoorde. Als je gelach niet tot de film thuis behoorde durfde ze je ook bij je nekvel te nemen en buiten uit de zaal te loodsen met harde hand. Discipline moest er zijn. Jaren later gingen we nog eens naar de cinema, op een andere locatie in een vernieuwde versie. Je waande je in een poepchique salon en eerste en tweede rang bestond niet meer. Iedereen betaalde evenveel voor dezelfde film. Mijn kinderen vonden het reuze gezellig behalve die vervelende reclame die vooraf ging, dat vonden ze minder. Nergens was een oud vrouwke te bespeuren, af en toe wel een oude man, de bezitter van het gelag. Wilde je snoep of drank kopen moest je je begeven tot aan de uitgang en wie naar buiten wilde moest een stempel op de pols laten printen. Geen gratis filmkijkers in de zaal. Tot er plots gejoeld en geschreeuwd werd. De mensen verveelden zich blijkbaar, de lachfilm was niet zo meegevallen en de blikjes cola vlogen over de zetelafdeling, recht tegen het achterhoofd van mijn eega. De dader of de blikjeswerper wist niet hoe vlug hij de buitendeur kon opzoeken, hier werden dus alle looprecords verbroken. En nu kregen we dus toestemming van iedereen om het immense nieuwe complex te bezoeken en we genoten ervan. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn kinderjaren, toen we binnengeloodst werden als een schip in de haven. Hier moesten we een beetje drummen om vlug op een goede zitplaats te komen. Nergens geen Berbke te bespeuren, uren in de wind niet. Jongeren of ouderen, ze navigeerden met hun GSM. Hoeveel blauwe lichtjes dat ik gezien heb, ze geleken een beetje op de lichtjes van de Schelde maar dan met bijpassende achtergrondmuziek. Ieder fragment werd door de mensen naar huis doorgemaild, ieder detail werd langs de GSM besproken. Thuisblijvers konden vanaf hun luie stoel op de eerste rij meevolgen. Torenhoge emmers met popcorn en hele grote flessen frisdranken bespeurde ik overal. Om nog maar te zwijgen van dat gekritsel van die chipszakken. Af en toe verwachtte ik een lege fles tegen ons achterste maar het gebeurde niet. Wat wel nog al die jaren hetzelfde was gebleven, was dat op de achterste of bovenste rij koppeltjes zaten. Die hadden blijkbaar geen nood aan cultuur op het witte scherm, die hielden meer van de nabijheid van hun partner van de dag. En het gesmak van duizenden kusjes klonk nog ’s avonds laat na in de oren.

[ED.]

Kwezel,Wang tang, hermano,brombeer,stropke,zandman, telloorlekker,tillie,ike en nog zovele anderen. In het kort: de kolderbrigade.

Vandaag ben ik nog eens gaan lezen bij de avonturen van de kolderbrigade. Waarschijnlijk onder dwang van een nostalgische neuronenkortsluiting in mijn hersenen, gekoppeld aan het slechte weer en onder druk van de mokerslagen die er in onze gewesten worden uitgedeeld aan het Vlaamse volk, of wat er nog van overschiet. Neen, ik begin hier niet over politiek. Daarvoor is deze topic te mooi en nog niet verziekt. Ik kom hier als het ware ontgiften.Mijn medicatie zal bestaan uit lettertjes van 0’5 mg drie maal per dag in te nemen met een groot glas water, als het kan vóór het eten. Mijn slikreflex zou het wel eens kunnen laten afweten. Maar ook dat heb ik voorzien. Wanneer mijn vooringang tegenpruttelt, heb ik nog mijn kommatjes, dubbelpunten en liggende streepjes die, wanneer ze de juist geordende positie innemen,precies passen in mijn achteringang. Ik moet wel oppassen met de vraag - en uitroepingstekens. Bij het eerste ben ik niet zeker of mijn medicatie dat belangrijk puntje zal verliezen. Juist dat puntje dat zo belangrijk is voor een goede genezing, want juist in dat puntje zit het speciale bestanddeel dat mijn punthoofd kan genezen. Och ja, ik heb altijd al iets met een punt gehad. Normaal zal het wel niet zijn: “een dwangmatige puntneurose met intervallen” zei mijn hersenwroeter, of hoe men een psychiater tegenwoordig ook mag genoemd worden. Het vraagteken mag ik van mijn dokter niet gebruiken: “het zou kunnen blijven hangen” zei hij. En je kunt het er zo moeilijk induwen zonder een kromme beweging te moeten maken. Een beetje te vergelijken met een medische canule die men in de keel moet steken. Eerst recht erin en dan draaien. Toch een beetje schik krijgend van deze letterkundige revalidatie, heb ik aan de pillendraaier gevraagd, of het niet zo gaan met een beetje kool en één of twee electroshocks. “Niet te doen” zei hij. "Het gif zit te diep. Je hebt té lang een paar verdiepingen té hoog gezeten op dit forum. Je moet je terug aanpassen, en belangrijk, terug leren schrijven en dit zonder fouten, want anders mag je niet mee doen met het genootschap van de schrijvers. Laat vooral dat googelgedoe en zeker de schrijfcorrector ervan want dat is gif." Teneergeslagen heb ik die dokter zijn 20 euro en een sjiek gegeven , zijn briefje voor de ziekenkas meegenomen en mij het hele alfabet gaan kopen bij de plaatselijke apotheker. Thuisgekomen heb ik een paar lettertjes ingeslikt en,…ze bleven hangen in mijn strottenhoofd! Dus, het zal er wel op neer komen, dat ik driemaal per dag met mijn billen zal moeten blootstaan en mijn handen zal moeten wassen! De richting naar waar ik mijn kont moet draaien, zal waarschijnlijk geen rol spelen. Je ziet, ik kan het nog niet laten! Maar het zal beteren nadat ik de bijsluiter heb gelezen. "Soms mag je eens hervallen",had die dokter mij gezegd, toen ik hem vijf minuten geleden heb opgebeld. "Maar vergeet niet, wanneer je dat doet, om op dat linkervakje te klikken",daar waar al die gele lachende gezichtjes op staan" zei hij nog. “Dank U” dokter zei ik. Ik wou juist mijn GSM-praatpaal afzetten, en hoorde die dokter nog murmelen, "weet je wel hoe laat het is, onnozel manneke? Kwart voor drie in de morgen!" Verdomme! zo laat!" riep ik! Ik ga er hier een dubbele punten achter zetten: Want ik heb er maar één meer over om achter mijn naam te zetten: Het andere heb ik daarstraks in mijn achteringang gestoken: Ik ga mijn handen wassen, de rest misschien ook: Maar morgen, begin ik aan mijn revalidatie: Al zal ik de eerste dagen, tijdens mijn ontwenningsperiode, af en toe nog wel eens de neiging hebben om mijn waanideeën wereldkundig te willen maken:

ED.

[mira]

Beste ED., ik zie graag jouw chronische aanvallen tegemoet.

Dit is de enige aandoening waarvan ik zou wensen dat ze besmettelijk is !

[Gast]

Er zijn zo van die dagen dat het weer niet meezit. Het is letterlijk tegen ons, het is gewoon boos op ons. Terwijl de petunia’s onder het terras goed hun best doen en een waaier van geur en kleur verspreiden, laten de Liesjes vlijtig hun kopjes hangen in de tuin. Ze zijn bijna verzopen katten en lijken niet langer meer in onze tuin te willen verblijven. De kabouters staan al tot aan hun knieën in het water en de modderbaden zijn ze een beetje beu. Takjes en twijgjes doen hun best om niet tot in onze tuin te waaien maar niks gekort, het ligt er vol van. Wie nog meer zielig wil doen, die blijft binnen onder de warme kachelstralen of gezellig aan een zomeropenhaard. Vindingrijke mensen die houden hun barbecue onder een afdak om zo de living niet overhoop te hebben. Seizoenen hebben zich verplaatst naar de toekomst. We zullen er rekening mee moeten houden dat voortaan de zomer niet in juni begint maar in augustus om een maand later de koning winter voor de deur afgezet te krijgen. Zo kunnen we van zon en sneeuw genieten in één maand tijd. Dat hebben we ooit meegemaakt in Oostenrijk. We zouden er op hoogtestage gaan in augustus. Iedereen had de zomerkleren bij en de laatste week kregen we sneeuw voor de voeten geworpen. Zo genoten we van beiden seizoenen, alleen we hadden geen winterkleren voorzien en we bibberden dan de week verder uit. Nu kan ik me niet van de indruk ontdoen, dat het hier ook zo verder zal gaan in België. De korte broek hangt nog in de kast die heeft te koud laat ze doorschemeren. Korte broeken houden niet van winterse buien, die willen liever door de zon gekoesterd worden. Van één ding kunnen we dan blijven genieten, van hoge laarzen. Niemand ziet het als men nog met de lederen laarzen aanloopt en niemand zal ook vragen: “Enne, zijn de lage schoenen soms niet meer van dienst?” Och ja, ik ben even op een dwaalspoor geraakt, ik had het natuurlijk over tuin en weide. Ziet voor hem was het ook een routine geworden. Dag na dag, na dag, na dag. 's Morgens was de wereld om hem heen begonnen met leven. Alles en iedereen om hem heen kwetterde, tsjilpte, babbelde, kwekkerde, mekkerde en fluisterde. Gezellig vond hij dat altijd. middenin als een baken van rust stond hij in een drukte van jewelste om zich heen. Velen had hij al zien komen en gaan. Haastig.en te snel. Plotseling waren ze er, dan bleven ze een korte poos om vervolgens met de noorderzon te vertrekken. Hij begreep niet dat anderen zo'n leven prettig vonden. Altijd druk, altijd in de weer, altijd bezig. Nee,... hij had zijn leventje toch beter ingericht. Al moest hij toegeven dat de dagen wel op elkaar leken. En dat anderen nog wel eens over hem liepen en hem gebruikten. Ja, hij genoot er zelfs van. Dat liet hij dan maar gewillig toe, zolang ze zijn rustige bestaantje niet al te erg verstoorden. En dat was eigenlijk nooit het geval. Het was nu alweer bijna middag. Rustig begon hij zich dus eens uit te rekken om zijn ledematen wat zon te laten vangen. Dat was iets dat hij zijn hele leven al probeerde, de zon vangen. Als hij die toch eens te pakken kon krijgen. Die prachtige gouden bol, die dag in dag uit op zijn ietwat kalende kruin scheen. Die bol die warmte gaf, én licht. De zon, het middelpunt van zijn wereld, het symbool van hoop en illusie. Maar nog nooit was hem dat gelukt. Toch bleef hij proberen. Ook vandaag weer probeerde hij de zon te vangen. Maar de zon die aan de ene kant symbool was van hoop en illusie was aan de andere kant een symbool voor desillusie en ondergang. Elke dag, tegen de avond, moest hij toekijken hoe de zon achter zijn horizon verdween zonder dat hij hem had kunnen vangen. Maar vandaag had hij een geluk bij een ongeluk, want vandaag was het schouwspel, dat het ondergaan van de zon af en toe met zich mee bracht, prachtig. Het hele kleurenspel tussen geel en rood werd aangedaan, inclusief oranje. Vandaag kon hij genieten van zijn desillusie. Na die geweldige zonsondergang werd het al snel donker en kondigde de nacht zich aan. De wereld om hem heen ging weer te bed, en ook hij maakte zich weer op voor een korte slaap. Morgen, morgen was er weer een dag voor hem. Kijken of morgen iets nieuws zou brengen voor een… machtige eik zoals hij maar er was geen morgen meer, hij werd geveld! Koning van het bos of niet, hij moest zijn plaats afstaan voor de lotelingen.

[telloorlekker]

Het "kreng" terroriseert onze buurt; terwijl onze buurvrouw steeds op Lowieke roept als het etenstijd is. Is er een streepke zon, en de partytent droog op onze theater, is geen muurtje te hoog, geen dakgoot te smal of hij vindt wel een paadje om op dat zeildoek te gaan pitten.
Maar telkens als het geregent heeft, heb ik daar -waar Lowieke zich nestelde- een waterreservoir. Om het scheuren van die luifel te voorkomen moet ik dus bijna dagelijks op inspectieronde. Wat heeft Lowieke nu weer uitgewreten ?
Op een goeie dag kwam het "kreng" op onze koer aangewandeld of hij was hier zo goed als thuis. Nu hebben wij zelf wel ne gesneden rosse; mocht het kreng een kattin zijn, kwam ze niet aan haar trekken. Die zwarte met witte sokken was nog te jong om z'n geslachsdelen te kunnen aanschouwen. Zolang bleef het -voor mijn vrouw- het kreng. Van krengen weet men ook niet meer of ze van enig geslacht zijn, dan wel geslacht.
Eigenlijk is dat nog het beste gekozen; "het" is toch onzijdig, terwijl een hij en een zij vlugger voor hetten zouden kunnen zorgen. Daarom hét kreng.
Het kreng sprong ook op de vensterdorpel, en veegde zijn vette maar glanzende pels tegen het vensterraam. Gevolgd door pootjesstrepen en nagelpuntjes kon je precies zien waar voor hét proteinen trachten te ontkomen. Het kreng at alleen vliegen. Zij lieten zich vangen, hét niét !
En onze kerel schonk er, in het begin, ook geen aandacht aan. Mocht hij al eens verluchten, sloop hij er met een wijde boog omheen; net of hij ontwaarde aan hét één of ander virus.
Ondertussen zijn er al een aantal weken verstreken en heeft hét zicht bekend gemaakt. Nu zijn het niet alleen zijn hand(poot)tekeningen meer op het raam, zijn vachtvegen tegen het venster maar ook nog z'n "gespritzt" op stijlen en dorpels vergezeld van een geurspoor dat onze eigendommen besmeurt. Hét werd hij, hij werd "Lowieke".
Van ons krijgt hij geen kost en inwoon; maar dat belet hem niet onze openstaande deuren als uitnodigingen te beschouwen. Lowieke schrikt er niet voor terug de motorkap van de auto als pelsverwarmer te benutten als die eenmaal op stal werd gezet na een rit. Vergeet ik dan al eens de garagedeur te sluiten, kan ik 's anderendaags merken wie het koetswerk weeral heeft toegetakeld. En Lowieke blijft maar rondhangen; bij de buren krijgt hij z'n portie melk en gedroogd brood bijna dagelijks, wat moeten wij hém dan ? En den onzen, die doet of z'n neus bloedt; éénmaal was het hem wel te gortig. Moet ie toch een gevecht zijn aangegaan met Lowieke want na een houw had ie daar toch resultaat van opgelopen. Sindsdien zijn het -zij het afstandelijk- beste maatjes. Ze converseren onderling op veilige afstand. En laat een van beiden zich in de tuin zien, zie je er telkens maar één...
Daaraan kan men merken dat katers solitaire beestjes zijn... tot hun hormonen de jaarlijkse kuren krijgen...

[socrates]

Het leven is als zand. Zand kan fijnkorrelig zijn maar ook grofkorrelig. Het kan geweldig schitteren in de zon. Elke korrel lijkt dan wel een geslepen diamantje. Maar het kan ook dof en plakkerig zijn. Drijfzand is geen zand, het is vloeibaar. Zand kan stuiven. Je kan het in iemands ogen strooien. Je kan er sporen mee trekken. Je kan in de zandbak spelen. Als de zandman langskomt kan je inslapen. Met zand kan je kastelen bouwen en hele steden. Je kan er prachtige gobelijnen mee strooien. Of er een ruwe vloer mee versieren. Uit zand, lood en vuur wordt het zuiverste kristal geboren. Van zand zijn hele woestijnen gemaakt. Maar zand in zakjes behoedt ons voor watersnood. Doch zand kan ook gevaarlijk schuiven. Zand was ooit berg. Het zoekt zijn weg naar zee. Het wordt door het water geslepen en gepolijst. Er is zand in tal van kleuren, in tal van vormen. Een zandkorrel heeft vele facetten, net zoals het leven. Net zoals de mensen. Want ook mensen zijn uit korrels gebouwd. Ze kunnen samenklitten maar ook uit elkaar vallen. Ze kunnen sterk zijn maar ook zwak. Ze kunnen schitteren maar ook erg dof zijn. Zij kunnen solidair zijn maar ook solitair. Op sommige mensen kan je bouwen, anderen zijn als zandkastelen. Sommige mensen worden gepolijst, andere slechts ruw geschuurd. Sommigen worden op stevige nollen geboren, anderen op drijfzand. Zand is als het leven, eens het aan het schuiven gaat is het nog moeilijk te stoppen. Als het leven ons uit de handen glipt worden mensen weer tot korrels...

[zandmannetje]

Lap, daar heb je het al.
Zandman is nog maar juist terug, maar ligt nog steeds in de knoop met de Nederlandse taal, diezelfde taal waar onze vriend Piepauw (kijkt hij nu welwillend op ons neer misschien? Hopelijk is het niet waar maar je zou het potverdikkeme gaan denken) zo aan verknocht was.
Niet alleen de veranderende uitgangen als een woord van de mannelijke in de vrouwelijke betekenis moet omgezet worden, en waarvoor geen vaste regel schijnt te bestaan (zoals eerder gezegd, coiffeur word coiffeuse maar directeur word directrice, spijts ze allebei de eur-uitgang hebben in het mannelijke geval) maar met de verschillende betekenissen die hetzelfde woord kunnen hebben, daar heb ik het pas moeilijk mee.
Daar zal zonder enige twijfel iedere kruiswoordraadselfanaat het roerend mee eens zijn.
Denk maar aan aan bvb. het woord kennis. Is dat een bekende, of betekent het wetenschap? Toch twee heel verschillende betekenissen me dunkt.
En de vernieuwde spelling heeft daar helemaal geen goed aan gedaan, integendeel zelfs.
Je weet wel, een pannekoek werd een pannenkoek, een paardekop werd een paardenkop…
Trek dat maar eens door naar het volgende:
mannelijk word mannenlijk, vrouwelijk word een vrouwenlijk !
Enigszins andere betekenis niet?
En weet jij misschien een ander woord voor kinderlijk?
Haha, dat is naïef !!! Stond je even op het verkeerde been?

[Gast]

Nu al die illustere leden van die fameuze "kolderbrigade" terug op dreef zijn gekomen, kunnen we dan (vanop de wal) terug gaan uitkijken naar een verdere uitbouw van hun uitzonderlijk "oeuvre"?!

[ED.]

Ik wou er hier vandaag, na een beetje afwezigheid, "een lap opgeven"! Doch de goesting ontbreekt mij om grappig te zijn. Ergens in Antwerpen is er iemand gestorven die ik niet ken,maar waar ik nu toch al uren zit aan te denken. Ook aan die familie die het nieuws op TV hebben gezien. " Een 54-jarige man die om dat uur op tramlijn zoveel zat" Verder wist die familie nog niets. Ik vraag mij af, hoevele er zullen gedacht hebben "verdorie! het zal toch mijne vent, mijn broer of mijn vader niet zijn, zeker?, want dat is er nog ene van het kaliber die nog voor de mensen durft op te komen! Och ja, ik weet de juiste omstandigheden niet van het gebeuren. Dat zijn zaken voor morgen, overmorgen of, wie weet, nooit. Ik weet alleen, dat ik in gedachten een standbeeld zou willen oprichten voor die man. Een mens van middelbare leeftijd. Iemand die nog ene van de weinige was om die "jongelingen"- wie of wat ze ook moge zijn- op hun slechte manieren te hebben durven wijzen. Aan moed zal het die mens niet gemankeerd hebben. Eén tegen zes...en er waren zoveel getuigen! Ik wil dus, voor een keer "afdwalen" naar die mens van goede wil. Mijn oprecht en Vlaams medeleven aan de familie van deze man. Ik hoop, dat hij niet voor niets gestorven is.