Verder afdwalen

Gast · 08 mei 2006, 13:35

Lang geleden stonden er op de markten nog draaiorgels, geen drankorgels welteverstaan maar ouderwetse muzikale draaibandorgels. Deze zijn naar de verdoemenis verbannen of beter gezegd, gelieve deze muziekinstanties te bezichtigen in het daartoe bestemde museum. Je kan het vergelijke met een geruisloos uitsterven van oude apparatuur dat dringend aan nieuwe technologische snufjes toe was. In deze conservatieve tijd wordt iedere levensvorm van vooruitgang onverbiddelijk naar het kerkhof verwezen. Voor orgels wordt er geen pleidooi meer gehouden en voor de orgelmannen want meestal waren het toch wel mannen die hun vingers blauw draaiden aan dit oude straatinstrument. Op een rij bekeken is het orgelfestijn hetzelfde lot beschoren als de oeros of de tijd dat men gepoederd en met hoge witte pruiken door het straatbeeld slenterde. Nog maar goed dat we de Dikke Bertha nog kunnen bewonderen in een oorlogsmuseum en dat we af en toe nog een quadrille van Kampenhout te horen krijgen of het was met alle cultuur gedaan, amen en uit. Je zou bijna durven beweren dat de cultuur niet onderdoet in wreedheid ten opzichte van de natuur. Het ene verdringt het andere om nieuwe versies op de markt te brengen. Zie je nu nog een patattenboer door de straten roepen die met paard en kar van huis tot huis gaat om de bintjes en de desiré aan te prijzen? Wat wel te horen is boven de dagdagelijkse geluiden, is de crèmekar, uren in de wind hoor je hetzelfde deuntje dat merg en been doordringt, jakkes. Beter hadden ze deze valsklinkende namaakmuziek naar de vergeethoek gebannen. Neen, men strijdt er zelfs voor en men heeft waarschijnlijk ergens nog een comité opgericht om dit oervervelende geluid te bewaren voor ons nageslacht. Terwijl draaiorgellieden af te rekenen krijgen met een overweldigende agressie van voorbijgangers, houdt men ijscogeluiden intact want ze vervoeren dikmakers die iedereen o zo lekker vindt. Zelfs ik bezondig me al eens aan een overdadige ‘coupe-de-banane.’ Waarschijnlijk moeten we met onze tijd mee gaan en niet sentimenteel worden op gebied van ons cultuurerfgoed. Zo is het ook gesteld met onze kerkgangers. Tegenwoordig vindt iedereen dat maar flauwekul terwijl het vroeger een must was eerst naar de hoogmis te gaan om daarna een kaartje te leggen in een of ander onder-de-toren-café. Behalve de psalmzangen op iedere zondag die we in school van buiten leerden bestond er geen muzikaal vertier dat noemenswaardig was. Alleen de dorpsharmonie klonk nog helder met zijn klaterende muziekklanken, die ons grauwe duffe bestaan even een lichtstraal gaven. Mensen hingen over de vensterlateien om een glimp op te vangen als ‘het muziek’ langskwam. Sommige gooiden zelfs bloemen naar de man die de bombardon bespeelde of probeerde er muntstukjes in te mikken. Achtergrondmuziek is er tegenwoordig genoeg, ga maar eens rustig winkelen in een grootwarenhuis of probeer maar eens een broek te passen in een bekrompen hokje. Je hoort je eigen niet meer zeggen, “jeetje die spiegel maakt me dik.” Ze bombarderen ons met zulke afschuwelijk backgroundmuziek dat het publiek ermee dreigt om een koptelefoon op te zetten of om watten in de oren te proppen. De auditieve hel is pas helemaal volledig als iedereen zijn mobieltje ertussendoor laat schetteren of zich verdekt opstelt met een ipod. Dit overstelpt zelfs de afschuwelijke geluiden die uit winkels naar buiten stromen. En dan maar klagen dat de draaiorgelman het marktbeeld belemmerd en de kopers in de weg staat met zijn hemelse muziek die je ter plaatse een walsje laat plasseren. Geef mij dan maar die man met het aapje. Ook mogen er best nog toffe trommelaars wezen en die hele herrie op de achtergrond die tot vervelens toe opnieuw en opnieuw en opnieuw zijn best doet om boven het geluid van de ultramoderne GSM’s uit te komen, mogen voor mijn part naar een andere locatie verwezen worden. Mag er wat minder herrie zijn aub?

Gast · 10 mei 2006, 12:55

De "twee tenoren" op dit forum geven ons voortdurend de gelegenheid, samen met hen, af te dwalen...naar ander pistes, naar andere wegen, naar andere werelden, die dikwijls toch erg gekend en nabij aanvoelen!

Klein, voorzichtig, verzoekje aan beide tenoren: a.u.b. doe zo verder!
We genieten ervan...met volle teugen!!!

Gast · 10 mei 2006, 13:38

Dank je wel, doet ons deugd dat er nog mensen zijn die nog meelezen.

Gisteren in het bejaarden tehuis zaten de menskes eenzaam langs elkander. De ene vulde gewoon de conversatie aan tegen de ander met een routine hoofdknik, tenminste als ze dit nog konden. Angstvallig deden de stagiairs hun werk dat ze later in hun GIP gebruiken om aan hun einddiploma te geraken. Dit deed me denken aan die lange tafel van bij ons, aan thuis. Thuis ten huizen Kwezel was het alle dagen bruiloft bij manier van spreken. De overbevolking in de keuken werd door twee gedeeld. De ene helft van het gezin zat in de voorkamer en de andere helft nam plaats achter de tafel in de keuken. Hadden de mensen toentertijd die bakken van huizen bezeten, hadden ook wij waarschijnlijk het brood gebroken aan eenzelfde dis. Bijna een halve eeuw geleden sleurden de vrouwen nog een resem kinderen aan hun rokken voort. Ik zie nog een man en een vrouw die gearmd over straat wandelden, terwijl de kinderen al hinkend vooruit spurten. In een archiefgezin kan je met je geestesoog als je dit hebt, nog het kielzog zien paraderen in hun zondagse kleren. Alleen op zondag droeg iedereen zijn zondagse das en maatpak. Een uitstap bestond er uit om gezamenlijk naar de kerk te gaan en af en toe naar Scherpenheuvel of naar het Paterke van Hasselt. Tegenwoordig is iedereen met zijn eigen bezig. Onze populaire inspanning heden, is naar een bekend attractiepark te gaan en liefs met zo weinig kinderschare achter ons aan. We staan in het teken van onze kinderen. Als ze klein zijn vullen we meestal hun behoeften in, we laten ze ravotten in een ruisende zee van een ballenbak, terwijl de verrassingsboxen al gereed staan met de kinderporties in een bekende eetketen. En dan te bedenken dat toendertijd, het avondeten zo bijzonder was voor iedereen. We vormden een eenheid, zoek deze eenheid nog maar eens bij het moderne gezin. Zo ging het ook met die lange natuurwandelingen met de volledige straat. Zoek nu maar eens een activiteit waarbij het gehele gezin kan betrokken worden. Wie al een aardigheid gevonden heeft komt dan ineens tot het besef als de kinderen opgroeien: wie heeft zich nu aan wie aangepast? Kleine kinderen duw je nog in een buggy, je houdt het touw strak maar eenmaal je met tieners in huis opgescheept zit krijg je met nukkige mensen te doen. Geen gezamenlijke dingen, ieder voor zich en God voor ons allen. De herinneringen dat we met zijn allen voor de beeldbuis zaten en rondom ons nog de buren want je kon aan de antenne op een dak zien wie een tv-toestel in huis had, dat is al lang historie. Ieder zit nu voor zijn eigen beeldbuis en we hebben per slaapkamer zo’n ding opstaan dat voor ieder apart een programma biedt. We maken geen ruzie meer om de zwarte zapper en zeker niet meer om welke onnozele film wie wat op welke zender wil bekijken. Sinds de pc zijn opmars deed in de toekomstgezinnen is het gezamenlijk kastkijken achteruit geboerd. Zelfs mijn kleinkinderen zeggen me al een tijdje: “ oma, ik kan compi-joeteren, en die is van mij alleen. Van vooruitgang en assertiviteit gesproken! Dit had ons vader nog moeten meemaken, de arme man draait zich wellicht om in zijn graf. Het ganzenbord en de familialekerkgang, het is allemaal passé. Nochtans is het heel belangrijk voor ieder gezin om de vereiste quality time te onderhouden. Begrijpelijk is het dat we aan fragmentatie doen maar af en toe mag men eens gezamenlijk iets ondernemen al is het dan maar een heerlijke barbecue of een uitstapje naar Bokrijk. Dit komt ten goede aan allen, het geeft ons een gevoel dan we niet alleen nog kostgangers rondom ons hebben leven, die allemaal aan hun eigen individuele behoeften laten voldoen. Terug naar de eenheid van die lange tafel die gedeeld door twee werd maar toch verbonden door het avondmaal opgediend door ons moeder met een blauwe ruiten schort. We nemen hun de borden van de schoot af die ze gretig vasthouden terwijl ze naar hun geliefkoosde soap kijken. We dwingen ze om aan de gezamenlijke gesprekken en onderwerpen deel te nemen. Voortaan zitten we met rechte ruggen aan tafel zoals de etiquette het voorschrijft. Zwevende gesprekken vormen immers de kurk waarop een gezin zich laat drijven. Zoniet, desintegreert het gezin tot los zand en dreigt het uit elkaar te spatten als een doorprikte zeepbel.

Gast · 12 mei 2006, 12:06

Hoeveel mensen zouden er per dag hun pc gebruiken om op msn te zitten? Waarom noemen ze dit eigenlijk zitten, men kan toch niet op zijn pc zitten? Zit men nu voor zijn pc of zit men erachter? Erop kan moeilijk, dan moet je al een trapje gaan gebruiken. Ook is het zo, wanneer men niet op msn zit, behoort men niet tot een bepaalde groep en iedereen wil toch tot een equipe behoren. We willen toch sociaal blijven in onze omgang en onze monitor waarbij we collectief voorzitten, houdt het peil van de groepsdruk hoog. Dezelfde groep mensen die thuis weinig of niets te zeggen hebben, die gebruiken dit mechanisme om eens flink uit de bol te gaan. Maar niet alleen om flink lik op stik te geven, ook voor familiale contacten te onderhouden dient dit moderne media. Mensen kunnen niet veel meer van elkander verdragen dat is al meerdere keren beschreven en in zo’n parallelwereld of fictieve wereld kan het er al eens heftiger aan toe gaan. Wellicht vallen hier minder doden dan als men in een metro zo’n gesprek zou aangaan met iemand die al zeer gevoelig is voor commentaar. Chatboxen en msn, is er een verschil? Van de ene op de andere minuut kunnen ruzies hoog oplaaien, hopelijk waaien ze vlug met de volgende wind uit elkaar. Men kan direct op de bal spelen en wie goed kan dribbelen heeft altijd een voordeel. Omdat men ook onder een pseudo kan opereren verdwijnen remmingen in het niet, als sneeuw voor de zon bij de eerste zonnestralen. Hier kan je naar hartelust erop los tokkelen, men beschouwt zich een beetje als onschendbaar en onkletsbaar. Maar kwetsen doen we, al is het maar die ander die zich daarbij gekleineerd voelt en zo down dat hij er het loodje bij legt. Iemand kan zo emotioneel ervan worden dat hij er ziek van wordt en het in zijn binnenste verbergt, het opkropt en het niet naar de buitenwereld toe wil brengen. Hij is er werkelijke de dupe van en die ander, die lacht heimelijk in zijn vuistje, hij was natuurlijk de onkwetsbare. Brave mensen die de sloef uithangen, durven wel eens de bullebak uithangen, het geeft hun zo’n voldoening. Al die tieners die letterlijk op de chatbox hangen, ze weten niet wat ze missen in hun jonge leven. Het lijkt wel of ze gesetteld zijn met virtuele bekenden. Ze kennen geen remmingen want ze weten niet wat dat inhoudt. Kleineren, roddelen, bedreigen en pesten, een groepscultuur op zijn eigen dat meer kwaad bloed laat vloeien dan goed. Wat voor de één een openbaring is om uit zijn sociaal besloten isolement te komen is voor de ander een openbare marktplaats om een potentieel onderdrukkingsmiddel te zijn voor de medemens. Moet dan iedere dag gepatrouilleerd worden om te zien wat we met zijn allen ten gronden richten? Ook die mobieltjes, die foto’s van agressie op het net zetten om zo hun klasgenoten te imponeren, ik vind het persoonlijk vreselijk. Zouden we niet beter die mobieltjes laten inleveren en van die chatruimtes afblijven? Waren vroeger alle goede studenten niet zwervers die over de grens trokken om hun leerstof onder de knie te krijgen? Ze zochten leermeesters in Italië en zelfs verder om culturele doeleinden te bereiken. Nu doen ze dat langs de pc, hij is oppermachtig voor iedereen. We slopen geen muren meer om ons heen, we zijn nu wereldburgers vanaf onze stoel geworden. Van diefstal, spijbelen, vernielde fietsen en lesverstoren, daar weten ze tegenwoordig alles van maar vraag eens aan een tiener waar de melk vandaan komt? Krijg je meteen als antwoord: “van uit de supermarkt.“ Veeleer zouden we met zijn allen eens terug op bosklasse gaan, heerlijk terug de vrije natuur in als dit nog toelaatbaar is voor de maatschappij. We zijn allemaal bijna een duffe stadsmus geworden die uit het straatbeeld is verdwenen. Niemand kent nog zijn gebuur, alleen zijn auto weten we te taxeren. Gelukkig bestaan er nog kinderboerderijen waar we ons even als een bohemer mogen gedragen. Terug dus naar de natuur om het verschil tussen paard en koe te herleren. Wellicht ontdekken we dan ook nog de vogels met hun gezang en is het daarna mogelijk om zelfs er eentje bij naam te noemen.

telloorlekker · 12 mei 2006, 14:50

Tenoren ?
Wie ? Ikke ? Sorry hoor, ik ben een bas van de bovenste plank. Kwezel kan dat beamen.
Stel ik mij nu kinderlijk op ? Misschien omdat ik dit tekstje voor de eerste keer op mijn nieuwe laptop intik en ik nog het zoeken naar de tastatuur niet gewoon ben. Hiermee wil ik me dan ook verexcuseren moest er wat mis lopen, zoals dit al enkele dagen aan de gang is met het wireless gedoe. Kompleet draadloos is het nog niet. Het touchpad heb ik al moeten aanpassen met een minimuis; de batterijvoeding heeft nog 240V-hulp nodig en allerlei muziekjes swingen in toonaarden door die piepluidsprekertjes. De volgende stappen moeten in de toekomst nog doorgevoerd worden: nummeriek gedeelde keyboard, want dit majuskulespeeltje daar heb ik een hekel aan. Economisten die zich van een schrijfmachineklavier moeten bedienen krijgen nogal vlug kramp in hun linker pinkje; dat omschekelen van 'normaal' naar rekeneenheid geeft toch wel eelt aan je fingerspitsengefuel (sorry voor deze woordspeling, de umlaut ontbreekt)
Mochten jullie mij de volgende dagen toch nog missen met mijn hersenspinselts, denk er dan aan dat ik me nog niet helemaal verdiept heb in de nieuwe mogelijkheden, ook dat moet nog bijgeschaafd worden. Ik wil me tenslotte ook kunnen manifesteren vanuit den vreemde en dit zal niet alleen lukken met de router die ik hier heb, daarvoor heb ik weer een ander speeltje nodig. Zo heb ik al geleerd dat "goedkoop" niet altijd duurkoop hoeft te zijn. Het uiteindelijk resultaat zal toch wel weer op een ander rond getal uitdraaien...
Zo, jongens... meisjes en kadeekes; ik ga het jullie wensen om me verder te verdiepen in deze nieuwe mogelijkheden. Ik ben er nog, misschien tot in de treure... ad majorem dei gloriam

Gast · 12 mei 2006, 16:33

Sorry, TTL, dat ik je stemniveau heb onderschat!

Wellicht heb je met kwezel al een (welluidend) duet gezongen om zo overtuigend over te komen!!
Laat ons nu maar hopen dat kwezel, op haar beurt, ook niet gaat protesteren omdat ze ook géén tenorstem bezit!!!

Anders moeten we de felicitatie-partituur volledig hercomponeren!!

Verder kijken we al uit naar de kersverse e-producten die je met je schootcomputer de lucht gaat insturen.

P.S. Een beetje e-verdraagzaamheid, a.u.b.; anders blijven we zitten met de bloemen, de pralines en de champagne!!!

telloorlekker · 12 mei 2006, 17:35

Laat ie fijn zijn, drink Rijnwijn...
Nu ik hier in mijn tuintje, onder de pergola anex partytent nabij een hersatzwaterval de klaterende geluiden hoor van een amalgaam aan waterdruppels, denk ik aan voorgaande felicitaties; het ontbreekt mij echter aan het tastbare, het van hieruit ongrijpbare als pralines, godendrank of andere versnaperende aanbiedingen. Ik begin zowaar goesting te krijgen, goesting om iets anders dan droge bladeren die geurige walmen achterlaten nadat de rook om mijn hoofd is verdwenen. Het wateroppervlak van mijn vijvertje weerspiegelt het blauwe met witte slierten hemels zwerk, de luchtbelletjes spelen met de gele worstjes die er tussendoor laveren en af en toe zie ik er zelfs ene een blad omkeren; heeft die zich vergist want van de drank kan ie moeilijk zat worden, naar lucht happen en telkens "bob" naroepen hoeft ie mij niet te vragen. Kan ik sinds vanmiddag al niet meer voor dienen; ben de uitdaging aangegaan met de verheerlijkte drank van de concurrenten van Inbev, de maatschappij die ons volk het drinken wil afleren. Want eerlijk, wie wil nu een Jupiler met een wolkje à la Hougaerden ? Of een witte met een pilsachtig nasmaakje ? Ik niet ! Ik kon moeilijk aan het 'bolleke' weerstaan, blazen moest ik toch niet... voetgangers die blazen zijn bij een fanfare...

Maar ik ben het zat; dat te lezen in diverse tijdschriften die open en bloot niet alleen die kleur maar ook nog inhoudelijk geheimen bloot geven. P-magazine, hét pornoweekblad van de hedendaagse jeugd lag op een tafeltje uitnodigend textuur te verspreiden waaraan ik mijn gal nog eens zou kunnen verwerken. Het ging deze keer over "bier". En dat terwijl ik al ettelijke jaren dweep met goede wijntjes. Wist ik veel dat achter de goeie ouwe Artois de sterallures van gemedailleerde adelijke families schuil ging. Sorry voor Tal, misschien is ook hij deel aan die teloorgang, zijn winstje mag dan stijgen zolang z'n schuimkraag maar daar blijft waar ie z'n nek niet hoeft uit te steken... een "dikke" zoals die van de burgervader van Vilvoorde, die z'n kolknopke nu al niet dicht krijgt. Deze mag dan nog bestuurder zijn van die Leuvens-Braziliaanse holding, hij mag. Ik had al genoeg aan één Koninkske, want bij het lezen van die artikels én de weergalm van de eminance grise Herwig Van Hove omtrent én de kennis van de bierstekers én de te verwachten stijging van hun aandelen, zou ik daar best een trap onder willen geven. Ze moesten verlegen zijn, ze verdienen dus eigenlijk allemaal een goeie stamp onder hun kl*ten door onze Belgische specialiteit nummer één zo te verkwanselen voor een handvol zilverlingen.
Allez, mijn dorst is alweer gelest... ik sluit nu, met de hoop dat jullie hiervan kunnen genieten zoals ik seffens zal genieten van een heerlijke kom home-made-bruwed soepke...
Smakelijk...

telloorlekker · 12 mei 2006, 19:55

Ik geloof zelf niet in een wedstrijd temeer daar ik me helemaal niet kan meten met Kwezel; ik ben geen oma en zelfs geen pa... dus biologisch zitten we op een andere golflengte. Het enige wat onze schrijvelaarskunst talenteert is misschien de schoolse herkomst, zij het van een verschillend allure, het internaat. En daar was het, rivaliteit tot én met, maar enkel op de deliberatie... dus slechts luttele seconden in de 365 x "x-aantal" jaren; niet-vernoemenswaardig klein dus.
Mag ik je getroosten; wees niet bang voor rivaliteit; ik verbijt me Kwezels'koers (nee, niet ezelskoers...

) niet, ik kan haar toch niet volgen; z'is me steeds te vlug en aan vindingrijkheid af.
Nu wordt misschien de twijfel onttrokken dat Kwezel en mezelf te beurt valt als ik je meedeel spijt te hebben niet méér schrijvelaars dit item aan te vullen; waar is de tijd van de "luchtreizigers", de balonvaarders van weleer ? Toén hadden we een hele ploeg, nu moeten we getweeën die ene recht voor trachten te trekken en krijgen we alle lof van Jericho toegeworpen.
Niet iedereen overwintert in Spanje...

Gast · 12 mei 2006, 20:21

En nu is het genoeg geweest met ophemelen, de rest werken jullie maar verder af in de pm.

Iedereen mag hier schrijven, iedereen is welkom en ieder zingt gelijkt hij gebekt is.

Niet iedereen heeft behoefte om te schrijven, er mogen ook spelmakers zijn. Overal staat een goal om te doelpunten te verzamelen.

telloorlekker · 12 mei 2006, 20:23

... ja baas...

socrates · 12 mei 2006, 22:12

Om de twee een hart onder de riem te steken, hier ook een kleine bijdrage.

Twee verdwaalde zielen. Tastend in het duister, zoekend naar het licht, dat licht aan het eind van de tunnel. De tunnel is lang, hij wentelt zich in vele meanders. Zijn wanden zijn bezet met memoires. Herinneringen aan mooie dagen. Dagen waarin speelse zonnestralen de lasten verlichten. Waarin krokussen hun bont tapijt uitrollen. Dagen met boeketten van sierlijke seringen in delicaat mauve. Met hoofse tulpen en mollige dahlia’s. Dagen waarin geuren de draagmoeders zijn van nog meer herinneringen. Met zwoele aroma’s van blanke lelies. Met geuren van dampende soep en van hete zwarte koffie. Met de delicate geur van verse, dampende paardenmest die met sierlijke bergjes de weg plaveit. Met de geur van vochtig aanmaakhout dat aarzelend de vlam vat. Met de weeïge geuren van regennatte kleren in de trein. Geuren die als het ware mensen en voorwerpen doordringen. Tot zij haast zelf die intense geur zijn geworden. Dagen waarin uren plots krimpen. De tunnel is lang maar zij zijn samen onderweg. Hand in hand en elkaar behoedend voor valkuilen en dreiging. De tunnel is lang, zijn wanden zijn bezet met leuke tafereeltjes. Met beelden van een lieflijke argeloosheid, van een bodemloze dankbaarheid, van een mateloze vreugde. Met geluiden van knisperend papier dat chocolade verhult. Met de tingeltangel van ijsventers die met onuitputtelijke voorraden in alle kleuren de straat veroveren. Met geluiden van krakende koffiebonen die verpulveren op het zwierige ritme van de koperen molentrechter. Met het hoge zingen van de grote ketel die altijd klaar, op de rand van de stoof staat te blinken. Met geluiden van klaterende bronnen en murmelende beekjes. Van bromvliegen en sierlijke zoemende waterjuffers. Van kikkers die verbaasd verschijnen en sierlijk weer verdwijnen. Van bliekjes en baarsjes die als oorlogsbuit worden geofferd. Met geluiden van moedersstemmen die zoetgevooisd een slaaplied kwelen…
De tunnel is lang. Zijn wanden zijn nu duister en zwart en leeg. Naarmate het licht nadert neemt de duisternis toe. Wij zijn er bijna. Nog even, de schaduwen worden langer en ook de uren. We zijn er bijna, daar is het licht. Nu is ons leven voorbij. Het is mooi geweest.

Gast · 17 mei 2006, 19:15

Wie zijn we eigenlijk, waarom hebben we een achternaam en vooral een voornaam gekregen? Om welke reden dan ook, het is beter dat je Jan of Piet heet, dan dat er iemand mossel op je roept. Niet alleen de voornaam is heel belangrijk voor het kind, al de pesterijen hangen eraan vast maar ook de familienaam. Degene die door het leven moet als Mosselmans en dan nog als eerste gedeelte zijn roepnaam hoort uitspreken als Keesie, ja die weet dat hij vroeg of laat hier de pineut van is. Wellicht wordt hem eens gevraagd of de mosselen lekker zijn of als hij nog een zakje in voorraad heeft. Nog erger, Balthazar, hier denk ik onmiddellijk aan Driekoningen en Bakker, dan vang ik een glimp op van de warme bakker die me het water in de mond doet komen. Je kan het vergelijken met je identiteit blootgeven. Niet altijd maakt het iemand wijzer wat je naam betreft maar toch, het zegt iets meer van die persoon. In alle geval, als naambestaande treed je uit de anonimiteit. Het leven als plompe heer met pluizig haar is plots een eigen individu geworden. Tegenwoordig zoeken de ouders zich rot om maar zo origineel mogelijk hun kind bij naam te noemen. Niks extravagant zeggen ze, gewoon een duo-naam. Is Jan uitgeboerd, dan blijft tenminste nog Pieter over. Bij het openslaan van de krant moest ik de spellingscontrole oefenen, ik kreeg die modieuze naam niet gelezen, zelfs niet uitgesproken. Xzenebie, klinkt als een klok maar als je iedere dag je trouwboek moet nakijken om de naam op je lippen te oefenen dan gaat er veel tijd verloren die je voor iets anders kan gebruiken. Wanneer de kinderen dan later om esthetische redenen collectief aan naamsverandering doen, blijk dat de ouders in hun gat gebeten zijn. Ze ervaren dat als een tekortkoming, als een afwijzing van hun ouder zijn. Daarentegen liggen de achternamen al vast van bij de geboorte. Het kind draagt waardig de naam van de vader alhoewel het tegenwoordig toegelaten is om de moeder haar naam te lenen. Families die dreigen met uitsterving in aanraking te komen omdat ze alleen maar meisjes gebaard hebben, krijgen hier een privilegie. Ook samenwonende mensen van hetzelfde vrouwelijk geslacht halen hier hun slag thuis. Mannen mogen hier in ons koterlandje nog geen kind adopteren, en zelf krijgen zal nog iets te moeilijk gaan. Alhoewel de vooruitgang niet terugdeinst voor hoge bruggen, zal het nog een tijdje duren vooraleer er baarvaders rondlopen. Zou keuzevrijheid in familienamen wel cosmetisch verantwoord zijn? Wordt hier de vader niet gedegradeerd en weggemoffeld tot een kleinzielig type. Moeders hebben het kind onder hun hart gedragen, misschien kunnen ze de moed niet opbrengen om te delen met manlief? Vaders naam geeft die zekere binding van vader en kind een meerwaarde. Ook kan het zijn dat hij niet de biologische vader is maar dat zal wel bewezen moeten worden. Eenmaal de kleine op zijn boekje staat kan hij niet meer terug, dan moet hij met harde bewijzen tevoorschijn komen. Moeders behoeven zich niet te bewijzen, ze zijn immers gezien tijdens de zwangerschap. Heeft je kind bloedgroep A, en je bent als vader begiftigd met O dan staat hij wel op je boekje maar hij komt niet uit je broekje. Vaders met O-bloed hebben geen bestanddelen in het bloed om een A-bloeder te verwekken. Zijn we dan toch aan het touwtrekken om een fameuze voor- of achternaam dan zou ik opteren voor Jean-Lucien Trappenheimer, die zijn overal bekend, gekend maar vooral geliefd als showkoppel. Zeg nu zelf, zo’n tandemnaam doet je haren ten bergen rijzen.

telloorlekker · 17 mei 2006, 20:05

Je zal maar Jacobs heten of Isaacs, want van die voorvaderlijke heiligen stammen er een resem af. Maar dan verwondert het mij dat er aan noch voor noch achternaam van een aartsvader als Mozes enige aandacht werd geschonken. Hoe zou die princes hem genoemd hebben nadat ze hem uit dat rieten mandje heeft gelicht ? Moest dit nu gebeuren, zou het een nummer geweest zijn als 414-2386571-82 of erger, iets met een barcode of chip. Want vondelingen zijn meestal naamloos, evenals de sans-papiers. Kijk maar wat ze in Nederland hebben aan een asielzoekster als die Ali die toch ergens anders zou genoemd zijn, in haar geboortland Somalie.
Daarom hou ik mij maar gedeisd, mijn nicknaam herbergt één uit de tienduizenden. Chance dat deze geregistreerd is en mij mijn échte naam niet hoef uit te leggen; mijn voorvaderen zouden het mij misschien kwalijk nemen omdat dit heden ten dage een heel andere betekenis zou hebben dan indertijd, toen ze namen verzonnen om "in" te zijn.
Want als je bv. een familienaam als Janssensssssss hebt, welke zoon van welke voorvader zou je dan wel zijn ? Ene Adriaanszoon ken ik wel, die heeft daarmee geschiedenis geschreven, ene De Ruyter. Stel hij zou Jansens genoemd geweest zijn; er zouden heel wat personen aanspraak willen maken de herkomst te hebben van die wereldreiziger.
En er zijn heel wat namen, die geen volgelingen meer hebben; tenminste niet in zoverre dat je die nu in een winkelstraat zou tegenkomen. Stel je zou nu Napoleon Bonaparte genoemd worden ? Zou men je dan ook aanzien als Thuysentvloot ? Hoe zou die nu z'n steek dragen ? Zoals de jeugd heden met hun petten en hun blet op halfzeven ? Bon, 't zullen allemaal wel apparte zijn. Zo kende ik destijds een noorderbuur, waar ik tot vandaag nog geen verklaring voor vind, z'n voornaam was "Stoel". Je zou er maar mee zitten, met zo'n voornaam...

Fikske · 17 mei 2006, 21:45

Het overkomt iedereen zegt men. Aan de slimste het eerst...maar aan de domste het meest.
Gisteren ...

‘Hier zie...’ Ze komt vanuit de keuken de woonkamer ingestapt en zwaait met een blaadje van de scheurkalender.
‘Ge waart het vergeten, hé?’
Ik kijk onnozel over het scherm van mijn laptop, in haar richting. ‘Wat vergeten?’
‘Welke datum zijn we vandaag?’ Ze houdt haar hoofd schuin en haar tong slaat van links naar rechts tussen haar half geopende lippen. Dat is onheilspellend.
‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’
‘Nee, je hebt juist niks gedaan!’ ‘We zijn de zestiende mei vandaag!!’
‘Ja, en...? Ach nee! Onze trouwdag!’ Ik val bijna achterover van mijn stoel.
‘Sorry, Tin...’ Ik probeer me een houding te geven.
Ze komt dreigend op me af.
‘Manneke...! Als ik niet moest weten dat ge me nog altijd even graag ziet, dan...’
‘Ik was het ook vergeten.’ Bekent ze ootmoedig. ‘Wat wilt ge na 47 jaar...’

‘Kom,’ zeg ik, ‘zet je neer, we gaan er eentje op drinken.’ Ik duw haar zachtjes in de zetel.
‘Zot..., ik drink geen alcohol voor de middag.’
‘Vanavond dan?’
‘Afgesproken, vanavond. En niet vergeten hé!’

Gast · 23 mei 2006, 14:26

Het vertrouwen schenkt men niet aan iedereen. Niet iedereen is in het leven geroepen om als een vriend met de ander door het leven te gaan. Vele gesprekken monden dan ook uit in geroddel. Zolang er geroddeld kan worden over een ander, leeft degene die de wansmakelijke roddels rondstrooit. Het is o zo gemakkelijk om over iemand te spreken die zich niet verdedigen kan, hij is immers niet aanwezig op het gesprek. Kaal behelst kwaadsprekerij is niets anders dan geheimen van anderen door te vertellen aan derden en dan spreken we hier van verspreiding van laster. Wanneer is men nu aan het roddelen en waarom doet men dat eigenlijk? Gesprekken kunnen zodanig uitvloeien dat een negatieve bijklank alleen nog uit geroddel bestaat maar men durft dat niet toe te geven. Iedereen wordt in zijn leven al eens door het slijk getrokken maar men vraagt zich dan ook dikwijls af: wat valt er nu over mij te kletsen? Waarom kan iemand zo zwaar op de tong liggen bij een ander? Is die persoon dan zo jaloers of heeft diezelfde persoon te weinig gespreksonderwerpen? Je kan er verdomd op zeggen dat je hele leven regelmatig bij vrienden onder de loep wordt genomen en die vellen dan keiharde oordelen. De tong die kan veel verdriet rondstrooien zonder dat men eigenlijk beseft dat men de ander ermee kwetst, maar het gebeurt dagelijks. Wie niet bij het gesprek betrokken is, kan zich uiteraard niet verdedigen en men kan zich dan ook niet schoonblazen of terug kritiek spuigen. Mensen roddelen over anderen wat ze zoal gedaan hebben en wat de ander is overkomen, het gewone elementaire gezaag. Negatieve elementen gaan hier overheersen en men weet verdorie goed om er zo veel mogelijk op te rakelen. Heb je een goede baan of ben je wat ter taal of doe je het goed in je gezin en dan heb ik het niet alleen over geld maar ook over je schattige kinderen die je op de wereld hebt gezet, wel dan is hier het gesprek vlug afgelopen. Goede dingen worden immers vlug naar de vergeethoek gezonden, men is daar stinkend jaloers op. Een krant vol met opgewekt nieuws en normatief succes die gooit iedereen vlug weg en men walgt er een beetje van, immers dat goede gebeurt op een ander en niet bij je eigen. Kom nu eens bij de bakker om de hoek of bij de slager om maar te zwijgen van de kapster die je maandelijks bezoekt. Hoe dikwijls hoor je daar niet over de miserie van een ander praten. Zolang de dingen maar tegenzitten, dan loopt het gesprek lekker. Je kan het zo gek niet bedenken of je hoort het op een ander. De echtscheiding van die beroemde meneer en de alcoholverslaving van een hoogwaardigheidsbekleedster, de verkeerde partnerkeuze van een dolgedraaide tiener, men is er tuk op. Uitwisselen van meningen noemen ze dat, het openbaar maken van semi-informatie met de nadruk op informatie. Om tot zelfinzicht te komen en om meer grip op je omgeving te krijgen doe je meestal aan reflectie op het ongeluk van anderen. Het is ver van je bed, je ligt er niet wakker van. Hier zijn we dan niet moreel hoogstaand meer als we mee roddelen maar we laten een spoor achter van laagdunk. Wereldliteratuur- en filmroddels dat zijn belevenissen vanuit de krant, die kunnen nog net door het gaatje kruipen maar als we intimiteiten doorkwekken is het niet meer zo onschuldig. Als we ons verlagen om andermans geheimen te laten uitlekken dan plegen we verraad ten opzichte van derden, mensen die we niet goed kennen of helemaal niet gezien hebben. Hierbij komt nog als het afschuwelijke geheim is verraden, het verder vertellen niet als een extra verraad wordt aanzien, de informatie lag al op straat. Hoe verder men breit aan een verhaal, hoe minder iemand het idee heeft de een of andere loyaliteit te verbreken. Waar is dan het roddelverhaal begonnen? Wie was er dan loslippig en wie deed zijn confidenties aan de verkeerde persoon? Wie heeft de vriendschap geschonden en heeft het doorverteld aan iemand die aan roddelpotentieel doet? Vertrouwen schenkt men dus niet aan iedereen, het kan een mooie vriendschap teniet doen. Selecteren van goede vrienden gaat moeilijk, heel moeilijk want iedereen is geïnteresseerd in de problemen van anderen. Trouwens, iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen woorden, maar laat ze niet tegen je gebruiken.