Afdwalen kolder (deel II)
-
Gast
De Pater Familias van ons gezin had een broer die met een Duitse getrouwd was. Mathieu en zijn Liselotje brachten eensgezind een tweetal kinderen voort, een Bube of knaap,Rudi, en een Mädchen ofwel meisje,Hannelore. De vier dierbare familieleden kwamen op een dag logeren bij ons. De kinderen vonden onze Fideel süss en herzig en namen hem aan de lijn mee uit wandelen. Op één van hun spaziergangen in de omgeving, ontdekten der Rudi en die Hannelore eetbare paddestoelen in het nabije bosje. Oh, Vati und Mutti nuttigden zo gaarne Pilze. De twee brave kinderen begonnen naarstig de cantharellus cibarius te verzamelen. In der Heimat was het een grote uitzondering als men nog hanekam of dooierzwam aantrof en hier groeide dat in overvloed. Herrlich, zei die Mutti, weer eens onbelemmerd hanekammen te kunnen eten. Mijn moeder trok echter haar neus ervoor op. Wie graag paddenstoelen at, moest ze maar zelf gereed maken. Van sommigen kon je goed ziek worden en dus weigerde ons ma categoriek om ze schoon te maken laat staan ze nog mee helpen om op te eten. Aber Tante Lise riepen de kinderen :’Pilze schmekken ja so herrlich, wie Kalbfleisch”. Wij hebben de echte cantharella cibarius geplukt. Es hat ja auch eine falsche Sorte, der cantharellus aurantiacus, aber ook die is onschadelijk en goed kenbaar aan de slappe hoed met donkerder getinte plaatjes die übrigens dichter bijeen staan dan die bij de echte hanekam!”
Ze moest wel vaststellen dat ze een aangename geur verspreidden en zelfs ons Fideelke had er trek in. De gasten aten met smaak en wij keken toe hoe ze zich de Pilzen lieten welgevallen. Terwijl de bewoners van onze hooizolder die nacht sluimerden, sloegen de mysterieuze dooierzwammen toe. Het begon met Fideelke, die in zijn mand voor de deur van ons nachtverblijf sliep. In die fatale nacht kwam hij evenwel moeizaam uit zijn korf en begon te joekeren en te weeklagen en zich tegen de deur aan te schuren. Ons moeder vroeg in paniek wat hem dan wel scheelde maar de hond kon natuurlijk geen antwoord geven. Ineens drong het met de kracht van een bliksemflits de afschuwelijke ontdekking door tot ons nachtelijk brein ; de paddestoelen! Die vuile smerige dingen uit de grond riep ons ma. Fideel heeft er van gegeten maar o jee, het bezoek ook. In haar slaaptenue begon zij op de deuren te bonken, zij wekte iedereen en in zeven haasten werden er auto’s gevraagd om in ijltempo naar het ziekenhuis van Genk te racen. Iedereen klaagde over misselijkheid en ze voelden zich beangstig om dood te gaan door vergiftiging. Een voor één moesten ze overgeven en de plee lag al boordenvol met braaksel. In het ziekenhuis aangekomen werden in de kortste tijd de paddenstoeleters hun maag leeggepompt behalve die van ons Fideelke dat deden ze in die kliniek niet. Het hondje bleef thuis en keek smachtend naar ons op en in de twee donkere vochtige oogjes van het dier weerspiegelde een pikzwarte oceaan. Toen ze terug thuis kwamen vroegen ze hoe het met de hond was afgedraaid want hij leek nergens te bespeuren.
Kom maar eens kijken achter deze deur zei mijn moeder. In de mand lag Fideelke trouwhartig en trots bij een paar halfblinde mormels van hondjes. Van haar omzwervingen destijds had hij dit overgehouden. Bleek dat ons Fideelke een Fidela was en zij had op haar eigen wijze haar uur aangekondigd om te jongen. Geen gejoeker om een vergiftigde maag maar de zachte weeklagende kreten van een aanstaande hondenmoeder.
Ze moest wel vaststellen dat ze een aangename geur verspreidden en zelfs ons Fideelke had er trek in. De gasten aten met smaak en wij keken toe hoe ze zich de Pilzen lieten welgevallen. Terwijl de bewoners van onze hooizolder die nacht sluimerden, sloegen de mysterieuze dooierzwammen toe. Het begon met Fideelke, die in zijn mand voor de deur van ons nachtverblijf sliep. In die fatale nacht kwam hij evenwel moeizaam uit zijn korf en begon te joekeren en te weeklagen en zich tegen de deur aan te schuren. Ons moeder vroeg in paniek wat hem dan wel scheelde maar de hond kon natuurlijk geen antwoord geven. Ineens drong het met de kracht van een bliksemflits de afschuwelijke ontdekking door tot ons nachtelijk brein ; de paddestoelen! Die vuile smerige dingen uit de grond riep ons ma. Fideel heeft er van gegeten maar o jee, het bezoek ook. In haar slaaptenue begon zij op de deuren te bonken, zij wekte iedereen en in zeven haasten werden er auto’s gevraagd om in ijltempo naar het ziekenhuis van Genk te racen. Iedereen klaagde over misselijkheid en ze voelden zich beangstig om dood te gaan door vergiftiging. Een voor één moesten ze overgeven en de plee lag al boordenvol met braaksel. In het ziekenhuis aangekomen werden in de kortste tijd de paddenstoeleters hun maag leeggepompt behalve die van ons Fideelke dat deden ze in die kliniek niet. Het hondje bleef thuis en keek smachtend naar ons op en in de twee donkere vochtige oogjes van het dier weerspiegelde een pikzwarte oceaan. Toen ze terug thuis kwamen vroegen ze hoe het met de hond was afgedraaid want hij leek nergens te bespeuren.
Kom maar eens kijken achter deze deur zei mijn moeder. In de mand lag Fideelke trouwhartig en trots bij een paar halfblinde mormels van hondjes. Van haar omzwervingen destijds had hij dit overgehouden. Bleek dat ons Fideelke een Fidela was en zij had op haar eigen wijze haar uur aangekondigd om te jongen. Geen gejoeker om een vergiftigde maag maar de zachte weeklagende kreten van een aanstaande hondenmoeder.
Laatst gewijzigd door Gast op 20 mei 2004, 16:22, 2 keer totaal gewijzigd.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Zo zie je maar weer, missen zijn menselijk. Eerstens dacht ik dat de hondenkenner in ons Kwezelke wel voorzag dat Fidelium zich fideel kon gedragen en zijn /haar herkomst kon verdoezelen. Blijkt het ook nog een familieziekte te zijn geen onderscheid te kunnen maken tussen "normale" schimmels en andere wezenlijke sporenplanten. Waarom ik niet naar dat strookje Limburg afzak waar het verschil tussen bospaddestoelen en kabouterhuisjes van de Efteling nauwelijks van mekaar te onderscheiden zijn, is nu wel duidelijk ! Dat men z'n/h'r familie be(ver)giftigd met zulke aanwassen, laat ik toch aan haar keuze. Nu weet ik tenminste dat ik het niet moet wagen daar een koppie te vragen (als ik daar al zou geraken!). Mogelijk warren ze daar zelfs een klontje suiker met arsenicum.... 
Beiden wit poeder ja, maar verder ? Ik peins er niet over. En wat meer is, ik denk zelfs dat mijn uitlatingen (ontlasting) daar niet welkom zijn en dat ze me zelfs zouden kunnen opzadelen met eenzelfde brouwsel als wat ze hun pater familias hebben aangedaan. Niet alle latijn is visserslatijn; ik heb mijn lesje al wel geleerd. Kenners zouden zelfs hun gasten waarschuwen als je in een oogwenk kan vaststellen wat voor desastreuse gevolgen een bepaald vindingrijk eetspul wordt klaargemaakt. Ook weer iets om over na te denken. Ik vermoed dat de Kwezelfamilie begaaft is met het toverkollenidee... Baat het niet, schaden kan het niet... Want het ziekenhuis ligt daar vlak bij de deur. Als ze moeten blokrijden in Limburg, zullen ze er wel voor beducht zijn rap-rap in die Fortkarretjes te duiken met hun braakneigende familieleden. Gelukkig ben ik nog niet een van hen en zullen ze me daar ook niet vlug zien verschijnen; tenzij in hallucinante waanbeelden bij het verorberen van eekhorentjesbrood, vliegende stinkzwammen en andere natuurlijke schimmels.
Ik dank alleszins Kwezel voor haar bekentenis, ik ben gewaarschuwd...
TLL
Beiden wit poeder ja, maar verder ? Ik peins er niet over. En wat meer is, ik denk zelfs dat mijn uitlatingen (ontlasting) daar niet welkom zijn en dat ze me zelfs zouden kunnen opzadelen met eenzelfde brouwsel als wat ze hun pater familias hebben aangedaan. Niet alle latijn is visserslatijn; ik heb mijn lesje al wel geleerd. Kenners zouden zelfs hun gasten waarschuwen als je in een oogwenk kan vaststellen wat voor desastreuse gevolgen een bepaald vindingrijk eetspul wordt klaargemaakt. Ook weer iets om over na te denken. Ik vermoed dat de Kwezelfamilie begaaft is met het toverkollenidee... Baat het niet, schaden kan het niet... Want het ziekenhuis ligt daar vlak bij de deur. Als ze moeten blokrijden in Limburg, zullen ze er wel voor beducht zijn rap-rap in die Fortkarretjes te duiken met hun braakneigende familieleden. Gelukkig ben ik nog niet een van hen en zullen ze me daar ook niet vlug zien verschijnen; tenzij in hallucinante waanbeelden bij het verorberen van eekhorentjesbrood, vliegende stinkzwammen en andere natuurlijke schimmels.
Ik dank alleszins Kwezel voor haar bekentenis, ik ben gewaarschuwd...
TLL
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
't Is toch wat, ik heb altijd iets met verf. Dat ik van mijn vader afstam zal niemand betwijfelen. Hij had gaven die ik niet geërfd heb; hoewel hij kleurenblind was (van álle kleuren) heb ik dat talent nooit mogen proeven. Ik merk wél het onderscheid tussen bruin, lichtbruin, oker en roest. Wel heb ik een hekel aan "wit". Maar dat is niet aangeboren, dat is aangekweekt. Mijn T-shirt bijvoorbeeld; na één voorstrijkmiddel is die al onuitwasbaar. Maar daarom ook wordt mij zo iets aangewreven. En ik vertik het dan om een overall aan te doen, zéker een overall met bretels die dat kledingstuk niet eens bedekt ! Witte T-shirts, hoe verzint men het ? Buiten het etiket, dat nota bene dan nog in je nek staat te pronken op een plaats waar jezelf het niet merkt. Nuja... de verfspatten op dit "verbloemsel" zijn niet meer te verwijderen en dus voor mij "hoera" volgende keer een ander witsel aan mijn lijf. Dat teakhouten kleurtje staat me echter als epaulette wel, spijtig maar aan een kant. Ik ben rechtshandig en dus moet het daar ook verkleuren. Op het schouderstuk en onder mijn oksel, rechts, maar links maagdekein blanc. Zou ik, al was het maar omdat het toch niet uitwasbaar is, ook geen kwaststreek opzettelijk aanbrengen aan mijn linkerkant ? De evenredigheid mag ook z'n deel hebben. Of zou ik er de schaar in zetten ? De bruine plekken eruit knippen zodat mijn outfit eruit ziet als een web met gaten. In vergelijking met het winnend nummer van Eurosong zou ik niet misstaan dan, Vlaams wit staat misschien wel mooier dan Oekraaiens zwart... Of misschien toch afwachten tot de krellen er vanzelf in komen. Niemand weet tenslotte of teakolie niet dezelfde uitwerking heeft (op termijn) als acied uit een autobatterij... Maar dan nog, de verf ... of de olie. Op de bijsluiter (annex op de verfpot) staat nog wel uitdrukkelijk vermeld " druipt niet..." Nou nou, als dit bedoeld is om de lachspieren op te wekken zijn ze er als fabrikant wel in gelukt. Niet druipen ? Goh... het doet niet anders. Moet je het resultaat zien; tussen de bruine strepen door en het egaal bruinsel dikke klodders druppelsgewijs op het meubel. Niet dat ik teveel verf gebruik, ik strijk doorgaans tot er geen verf meer aan de kwast hangt, en toch... hopeloos. Ik geloof al lang niet meer wat geschreven staat tot ik het zelf ervaar. In goed vertrouwen gekocht, maar dit is nu eenmaal waar waar geen garantie op gegeven wordt, en eenmaal beprobeerd kun je het ook niet meer terug brengen dus... laten druipen. Men zou voor minder sifilis overhouden... Het resultaat mag alleszins gezien worden, het dient toch maar om buiten te staan. Regen of houtrot zal het wel gespaard blijven, maar de schilderkunst van mijn niet-verkregen-talen zal daarbij wél vereeuwigd worden. Hopelijk neemt niemand aanstoot van deze onkunde... Het is bruin men nuances... maja, dat merkt men ook op een toilet... niemand is volmaakt !
TLL
Het resultaat mag alleszins gezien worden, het dient toch maar om buiten te staan. Regen of houtrot zal het wel gespaard blijven, maar de schilderkunst van mijn niet-verkregen-talen zal daarbij wél vereeuwigd worden. Hopelijk neemt niemand aanstoot van deze onkunde... Het is bruin men nuances... maja, dat merkt men ook op een toilet... niemand is volmaakt !TLL
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
We wachten af... goed gezegd edele vrouwe... Er zijn nog ... wachtende voor u. Een steeds weerkerend bericht als je de hoorn opneemt om anderen te kunnen bereiken. In afwachting van betere tijden pennen we hier onze frustraties neer en trachten daarmee aanstekelijk hen die hier echter maar sporadisch komen lezen, te overtuigen hetzelfde te doen. Dat ZMj zich aan diepzeeduiken zou gewaagd hebben, verwachtte ik niet... maja, miss M&M is van méér op de hoogte; ik zal het dus maar niet in twijfel trekken. Dat diepzeeduiken heeft ie waarschijnlijk uit een mijner hersenspinsels overgehouden, zou kunnen... Ik was er, tot voor kort, ook aan verslaafd. Maar over mij is die uitdrukking nooit geopperd, ik ben boven water als ik me laat horen zien of lezen... De laatste tijd ben ik wel meer boven mijn theewater; maar ik vermoed dat ZMj zich daar niet aan verdronken heeft. Nu moet je een papa in cleris ook niet verwijten dat 'm de miswijn duur is opgebroken; hij zal wel naar die contrijen afgezakt zijn om des heren's wijngaard te bezoeken. Daar kan ie ook "boven water" komen als de rook om z'n hoofd is verdwenen. De geestelijke beslommeringen van ZMj heb ik tot heden nog niet kunnen doorgronden, evenmin als deze van miss M&M. Een klein detail weet ik wel, ze is in blijde verwachting. Maar tegen de tijd dat die openbaring zich voltrekt, verschuil ik mij achter datgene waar ZMj zich nu mee bezigt in afwachting van... Nadien zal ik mij wel met de nodige tekstuur verantwoorden. Het weze gezegd, ik slijt mijn vrije tijd ook in den vreemde tot net voor de verkiezingen. Ik wil mijn "burgerzin" wel vervullen ook al heb ik dan een excuus om het niet te doen. ZMj zal tegen die tijd ook wel z'n keuze gemaakt hebben zeker ? Ik daarentegen, wist mijn keuze al toen die openbaring verkondigd werd. Ik zou zelfs -op afstand- kunnen kiezen, mocht er een internetverbinding zijn tussen mijn -tijdelijke- rustplaats en mijn herkomst. Tot nader order echter moet ik hier én stift en vingers vuil maken om hier een schermpje te komen bekladden. Zodoende moet ik voor die tijd terug op appel verschijnen. 't Is maar een weet, misschien kunnen wij gezamelijk daarover een potje koken als het eenmaal voorbij is, die plichtplegingen.
TLL
TLL
-
Gast
Enkele jaren geleden hoorde ik het voor het eerst naar aanleiding van een uitspraak door een minister uit Nederland, maar het begrip zelf werd al eerder in Duitsland gelanceerd.
Het is een antwoord op een maatschappij waarin er aan alles teveel is. We worden bedolven onder een overvloed van informatie op alle terreinen. Probeer maar eens een keuze te maken bij de aanschaf van een huishoudelijk apparaat. Maar het is niet alleen teveel, het verandert ook voortdurend. Computerprogramma’s die je vandaag onder de knie hebt, zijn morgen verouderd. Handboeken en cursussen, uit welk vakgebied dan ook, zijn de volgende maand achterhaald. Wanneer er een onderwijsvernieuwing wordt geïntroduceerd op de scholen, kun je er zeker van zijn dat, voordat ze deze goed en wel hebben geïntegreerd, er alweer een nieuw beleid op stapel staat. En ga zo maar door. In de wetenschap geldt dat de waarheid maar één dag oud is. Maar eigenlijk geldt dat voor alles; in psychologie, literatuur, kunst enz.
Veel mensen die al deze overvloed teveel vinden, haken af. Ze denken ‘het is wel goed zo’, of ‘het zal mijn tijd wel duren’. Vooral ouderen, die minder flexibel zijn om alles bij te houden en de ontwikkelingen niet zo up to date kunnen volgen zoals de jongeren dat doen, denken dit.
Onthaasting is het tegengif. Een antwoord op dit teveel van het goede. Er moet ook tijd voor reflectie zijn, zaken kunnen ordenen, iets laten bezinken. We moet keuzes kunnen maken door de tijd te hebben om ze te overwegen. Afstand nemen van de signalen van buiten om weer harmonie met jezelf te kunnen ervaren.
Was onthaasting enige jaren geleden nog een onbekend woord (mijn computer herkent het nog niet), nu kun je het in heel wat tijdschriften tegenkomen. In elke boekhandel vind je wel enkele boeken die over dit thema gaan. Voor iedere inspanning is er ook een ontspanning nodig daarzonder gaat of kan het niet meer. Waarom niet gewoon de boel eens aan de kant gooien en denken ‘morgen kan dat ook nog gedaan worden’.Uiteraard doe je belangrijke dingen nog dezelfde dag maar dingen die kunnen wachten tot morgen die mag je gerust eventjes uitstellen. Het kan toch zo gezellig zijn eens onder vrouwen alleen een hapje en een drankje tussendoor te nemen. Niet dat we zonder de mannen willen of kunnen zijn of de mannen zonder de vrouwen maar gewoon eens een vriendenkransje houden. Dat noem ik dan pas frisse lucht inademen en als we dan terug thuis komen , ja dan kunnen we weer aan de slag met goede moed. Het eens eventjes allemaal van je af te zetten, aan niks meer te denken,dat moet kunnen volgens mij.
Het is een antwoord op een maatschappij waarin er aan alles teveel is. We worden bedolven onder een overvloed van informatie op alle terreinen. Probeer maar eens een keuze te maken bij de aanschaf van een huishoudelijk apparaat. Maar het is niet alleen teveel, het verandert ook voortdurend. Computerprogramma’s die je vandaag onder de knie hebt, zijn morgen verouderd. Handboeken en cursussen, uit welk vakgebied dan ook, zijn de volgende maand achterhaald. Wanneer er een onderwijsvernieuwing wordt geïntroduceerd op de scholen, kun je er zeker van zijn dat, voordat ze deze goed en wel hebben geïntegreerd, er alweer een nieuw beleid op stapel staat. En ga zo maar door. In de wetenschap geldt dat de waarheid maar één dag oud is. Maar eigenlijk geldt dat voor alles; in psychologie, literatuur, kunst enz.
Veel mensen die al deze overvloed teveel vinden, haken af. Ze denken ‘het is wel goed zo’, of ‘het zal mijn tijd wel duren’. Vooral ouderen, die minder flexibel zijn om alles bij te houden en de ontwikkelingen niet zo up to date kunnen volgen zoals de jongeren dat doen, denken dit.
Onthaasting is het tegengif. Een antwoord op dit teveel van het goede. Er moet ook tijd voor reflectie zijn, zaken kunnen ordenen, iets laten bezinken. We moet keuzes kunnen maken door de tijd te hebben om ze te overwegen. Afstand nemen van de signalen van buiten om weer harmonie met jezelf te kunnen ervaren.
Was onthaasting enige jaren geleden nog een onbekend woord (mijn computer herkent het nog niet), nu kun je het in heel wat tijdschriften tegenkomen. In elke boekhandel vind je wel enkele boeken die over dit thema gaan. Voor iedere inspanning is er ook een ontspanning nodig daarzonder gaat of kan het niet meer. Waarom niet gewoon de boel eens aan de kant gooien en denken ‘morgen kan dat ook nog gedaan worden’.Uiteraard doe je belangrijke dingen nog dezelfde dag maar dingen die kunnen wachten tot morgen die mag je gerust eventjes uitstellen. Het kan toch zo gezellig zijn eens onder vrouwen alleen een hapje en een drankje tussendoor te nemen. Niet dat we zonder de mannen willen of kunnen zijn of de mannen zonder de vrouwen maar gewoon eens een vriendenkransje houden. Dat noem ik dan pas frisse lucht inademen en als we dan terug thuis komen , ja dan kunnen we weer aan de slag met goede moed. Het eens eventjes allemaal van je af te zetten, aan niks meer te denken,dat moet kunnen volgens mij.
-
telloorlekker - Lid geworden op: 26 nov 2002, 17:46
Loop jij niet te vlug van stapel, Kwezel ? Is je neus niet lang genoeg ? Staan je hielen niet verkeerd ? "Onthaasten"... huh. Hoe verzinnen ze het ? Net of alles en nog wat had in onze jeugdige generatie alles rap-rap in mekaar geflanst. Ik weet wel, er zijn heel wat beheerders inmiddels al de pijp uit door wat zijzelf verzonnen hebben om, wegens geld- en winstbejag, hun werknemers vlugger dan de klok te laten meedraaien in hun bedrijvigheid. Iets wat voor henzelf nefast is uitgedraaid, én hun firma is inmiddels pleite én zij hebben hun metgezellen met lasten beladen na hun definitieve afscheid van dit tranendal; een tranendal waar zij alléén schuldig van zijn geweest. Maar "van doden niets dan goed" hé ... Nou, zij zullen geenszins terugkeren om dat wat zij geschapen hebben door onze huidige generatie door "onthaasten" te zien afbouwen. Ik ben misschien een vreemde eend in de bijt, ik heb me nooit gehaast; dus waarom zou ik me onthaasten? Ik was steeds de zegswijze indachtig "Haast en spoed zijn zelden goed !". Ik was liever de schildpad dan de haas. Ik keek niet naar de klok als het gezellig samenzijn was, ik haaste me ook niet huiswaarts als het eens laat werd bij een onderonsje. De Baas kon wél wachten, hij had geld genoeg. Ik was, misschien toén al, de voorstander van "flexibele arbeid" ! En die flexibiliteit is me tot heden nog steeds goed bijgebleven. Welk woord of betekenis zou je dan moeten schenken aan hen die verzwakken in flexibiliteit ? Misschien heb ik geluk gehad, al ken ik wel enkele witte-boord-dikke-nekken die zich daar niet bij neerleggen (voorlopig nog niet), niet één van mijn bazen was contrair als ik te laat op mijn werkvloer verscheen en nadien dat abcenteisme opvulde met overwerk; maar dan wél op mijn eigen tempo. Waarom zou ik me dan "onthaasten" ? In de grond zijn we toch allemaal gelijk hé... In de grond... en daar zullen de gehaasten vlugger in belanden dan de onthaastertjes die het niet zo nauw nemen, daar ben ik gerust in... Maar dit is geen politiek forum en daarom hou ik me wat onthaasten betreft maar op de vlakte. Men moet haast wel, een regeerperiode duurt maar vier tot zes jaar en in die tijd moet je "haast" wel vanalles beloven om nadien, door onthaasting, die beloftes weer in te trekken... Ik denk dan ook stellig dat "onthaasten" iets is voor ambtenaren, en dat wij -loon- of weddetrekkenden- daar weinig baat bij hebben... eenmaal op rust hebben wij zelfs geen tijd om ons te "onthaasten"...
TLL
Ik denk dan ook stellig dat "onthaasten" iets is voor ambtenaren, en dat wij -loon- of weddetrekkenden- daar weinig baat bij hebben... eenmaal op rust hebben wij zelfs geen tijd om ons te "onthaasten"... TLL
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Indien jullie het goedvinden, gaat zandmannetje nu uit de doeken doen wat hij zoal heeft uitgespookt in de tweede helft van de maand Mei, in het gezegende jaar 2004.
Waarom het een gezegend jaar is weet ik ook niet, maar vermits dat steeds zo gezegd wordt veronderstel ik dat de paus alle jaren zegent?
Indien jullie het NIET goedvinden heb je bruute pech, want ik ga het desalnietemin toch doen!
Een mooi woord nietwaar, desalnietemin? Mooi maar nietszeggend, laat het woord weg uit betreffende zin en er veranderd niets aan zijn stuctuur!
Dat zal de heer Piepauw, nederlands taalliefhebber, kunnen beamen.
Waar sta je trouwens met Nederlands, zogauw je 5 Km. de grens over bent verstaat men je niet meer. Dikwijls hoeft het zelfs geen 5 Km. te zijn.
"Vous dîtes, monsieur?" "Was sagen sie?"
Doorgaans schakelen wij (enfin ik toch) dan maar over op de taal van de inboorlingen, daar waar een Hollander soms halsstarrig blijft volhouden.
Zo stonden wij eens (lang geleden reeds) aan te schuiven aan de kassa van een supermarktje in Menagio, aan het Comomeer in Italië.
Voor ons staat een nederlandse dame, in een boeiend gesprek gewikkeld met de cassière.
Let wel, ik schrijf cassière en niet kassierster, want enkele tijd geleden gaven ze een nederlandse speelfilm op TV met als titel "De cassière".
Als zij dat mogen mag ik dat ook!
Gesprek ging als volgt:
"Is deze limonade met prik of zonder prik?"
"Cosa dice signora?"
"Is deze limonade met prik, want ik wou graag zonder?"
"Scusi signora, non capito"
De blik in de ogen van de kassierster deed me denken aan de blik uit een paar andere ogen, enkele dagen daarvoor. Die ogen behoorden toe aan een koe. Aan een Alpenkoe, om precies te zijn, zo een met een belletje rond haar nek, dat je honderden meters ver hoort rinkelen.
Waarom ze zo'n dier een Alpenkoe noemen, heb ik geen flauw idee van.
Transporteer nu zo'n koe naar de Pyreneeën, compleet met haar belletje, wordt het dan een Pyreneeënkoe of blijft het een Alpenkoe?
Feit is dat bewuste koe in onze caravan wou klauteren, boven op de top van de St.Gottardpas in Zwitserland. Omdat mijn echtgenote haar een boterham had gegeven, en die koe wou meer!!!
Waarschijnlijk was die boterham besmeerd met "La vache qui rit"?
Met mijn voet op haar kop geplaatst (gelukkig stond ik in de caravan wat hoger) moest ik uit alle macht duwen om ze buiten te houden.
Leg het maar eens uit aan de douane, als je aan de grens komt met een koe in de caravan!
Waarschijnlijk wordt dat erger gestraft dan mensensmokkel.
Waar was ik nu gebleven? Oh ja...
"Jamaar zeg, kan je me nu niet vertellen of hier prik inzit, lompe trien?"
"Mi dispiace signora, il prossimo per favore"
Gedienstig als ik altijd ben, heb ik maar gauw de nederlandse dame geholpen, want er stond al 200 man aan te schuiven aan de kassa.
En ze was toch zo beleefd geweest tegen het Italiaanse meisje!
"Het is limonade ZONDER prik mevrouw"
"Dank u wel meneer, wat zijn die mensen hier toch aartsdom, kennen zelfs geen nederlands..."
Op de fles stond "con gas"...
Waar ik nu eigenlijk gezeten heb zal ik volgende maal wel vertellen, want nu ben ik eventjes afgeweken. Of mag dat niet meer?
Waarom het een gezegend jaar is weet ik ook niet, maar vermits dat steeds zo gezegd wordt veronderstel ik dat de paus alle jaren zegent?
Indien jullie het NIET goedvinden heb je bruute pech, want ik ga het desalnietemin toch doen!
Een mooi woord nietwaar, desalnietemin? Mooi maar nietszeggend, laat het woord weg uit betreffende zin en er veranderd niets aan zijn stuctuur!
Dat zal de heer Piepauw, nederlands taalliefhebber, kunnen beamen.
Waar sta je trouwens met Nederlands, zogauw je 5 Km. de grens over bent verstaat men je niet meer. Dikwijls hoeft het zelfs geen 5 Km. te zijn.
"Vous dîtes, monsieur?" "Was sagen sie?"
Doorgaans schakelen wij (enfin ik toch) dan maar over op de taal van de inboorlingen, daar waar een Hollander soms halsstarrig blijft volhouden.
Zo stonden wij eens (lang geleden reeds) aan te schuiven aan de kassa van een supermarktje in Menagio, aan het Comomeer in Italië.
Voor ons staat een nederlandse dame, in een boeiend gesprek gewikkeld met de cassière.
Let wel, ik schrijf cassière en niet kassierster, want enkele tijd geleden gaven ze een nederlandse speelfilm op TV met als titel "De cassière".
Als zij dat mogen mag ik dat ook!
Gesprek ging als volgt:
"Is deze limonade met prik of zonder prik?"
"Cosa dice signora?"
"Is deze limonade met prik, want ik wou graag zonder?"
"Scusi signora, non capito"
De blik in de ogen van de kassierster deed me denken aan de blik uit een paar andere ogen, enkele dagen daarvoor. Die ogen behoorden toe aan een koe. Aan een Alpenkoe, om precies te zijn, zo een met een belletje rond haar nek, dat je honderden meters ver hoort rinkelen.
Waarom ze zo'n dier een Alpenkoe noemen, heb ik geen flauw idee van.
Transporteer nu zo'n koe naar de Pyreneeën, compleet met haar belletje, wordt het dan een Pyreneeënkoe of blijft het een Alpenkoe?
Feit is dat bewuste koe in onze caravan wou klauteren, boven op de top van de St.Gottardpas in Zwitserland. Omdat mijn echtgenote haar een boterham had gegeven, en die koe wou meer!!!
Waarschijnlijk was die boterham besmeerd met "La vache qui rit"?
Met mijn voet op haar kop geplaatst (gelukkig stond ik in de caravan wat hoger) moest ik uit alle macht duwen om ze buiten te houden.
Leg het maar eens uit aan de douane, als je aan de grens komt met een koe in de caravan!
Waarschijnlijk wordt dat erger gestraft dan mensensmokkel.
Waar was ik nu gebleven? Oh ja...
"Jamaar zeg, kan je me nu niet vertellen of hier prik inzit, lompe trien?"
"Mi dispiace signora, il prossimo per favore"
Gedienstig als ik altijd ben, heb ik maar gauw de nederlandse dame geholpen, want er stond al 200 man aan te schuiven aan de kassa.
En ze was toch zo beleefd geweest tegen het Italiaanse meisje!
"Het is limonade ZONDER prik mevrouw"
"Dank u wel meneer, wat zijn die mensen hier toch aartsdom, kennen zelfs geen nederlands..."
Op de fles stond "con gas"...
Waar ik nu eigenlijk gezeten heb zal ik volgende maal wel vertellen, want nu ben ik eventjes afgeweken. Of mag dat niet meer?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Wij zitten dus in de wagen, op weg naar het zonnige zuiden!
Nu mijn echtgenote eens iets MAG zeggen, kwestie van de verveling te verdrijven op zo'n lange reis, houdt ze de lippen stijf op elkaar.
De omgekeerde wereld...
Dus staat de radio aan, op een behoorlijk geluidsniveau. Dat levert me nu en dan een boze blik op, want van lawaai krijg je hoofdpijn, zegt ze.
Raar dat deze regel niet schijnt op te gaan wanneer Julio Iglesias een liedje ten gehore brengt, want dat is haar favoriet. Dan mag het volume op 10!
Ik vermoed zelfs dat, wanneer ze de kans zou krijgen één nacht met Jules Kerk door te brengen, ze zonder scrupules haar valies zou pakken!
Naar het schijnt zouden veel vrouwen dat doen? Ik zal checken wanneer de kerel nog eens optreed in Vorst Nationaal of zo...
Ik zal haar zelfs nog brengen, zo goed ben ik nu!
Persoonlijk vind ik hem een echte strooplikker, in geen enkel opzicht te vergelijken met mijn favorieten.
Het meeste hou ik nog van de "golden sixties", met zangers(essen) die nog echte liedjesteksten ten gehore brachten, helemaal wat anders dan de rappers en hiphoppers van tegenwoordig!
Hier meteen een goeie tip voor wie regelmatig doorheen Frankrijk rijdt. Wist je dat Radio Nostalgie van Noord tot Zuid door Frankrijk te beluisteren valt, zonder dat je de radio hoeft bij te regelen, tenminste wanneer je een toestel hebt met automatische zenderzoeker?
Op naar het volgende discussiepunt. Geen nood, wij hebben er veel!
Wie aan de golden sixties (en fifthies) denkt, denkt aan Rock & Roll.
Even zo dikwijls komt mijn eega dan opzetten met Elvis Presley, want dat was de King of R & R., en toen haar aangebedene.
Even zo dikwijls leg ik haar dan uit, dat Elvis slechts een bofkont was, die het geluk had op de juiste plaats en de juiste tijd ten tonele te verschijnen.
Dat hij slechts op het podium hoefde te springen, waaraan Bill Haley, Chuck Berry en andere Fats Domino's reeds jaren aan het timmeren waren... Dat Elvis met zijn "Heartbreak hotel" slechts heel veel later op de trein sprong die Bill's "Rock around the clock" en Fats zijn
"Ain't that a shame" reeds hadden in gang getrokken.
Dat ook "Rock around..." niet Bill Haley's eerste nummer was, zoals algemeen gedacht, maar dat zijn vorige nummers niet de hitlijsten haalden.
Naast alle andere, heb ik nog een rare eigenschap.
Wat mijn eega tegen me zegt, ben ik gewoonlijk kort daarop weer vergeten. Sommige liedjesteksten van vroeger blijven echter in mijn geheugen gegrift!
Voordat jullie beginnen roepen "dat is dementie", volgens mijn opinie heeft het te maken met korte- en lange termijn geheugen.
Willen we jullie geheugen eens testen?
Ik pen hier een liedjestekst neer, één van degene die in mijn geheugen gebakken zitten. Het nummer heeft op nummer 1 gestaan in de '50's.
Wie de titel kan opgeven wint de quiz, de eraan verbonden 100.000€ ,een Mercedes 320SE, en een reis naar de Dominicaanse...
Hier gaan we:
Whenever we kiss
I worry and wonder
Your lips may be near
But where is your heart?
It's always like this
It's a sad thing to realise
That you've a heart that never melts
When we kiss do you close your eyes
Pretending that I'm someone else
You must break the spell
This cloud that I'm under
So please won't you tell
Darling where is your heart...
Et voîla, zelfs mijn vrouw kent de titel niet!
Oh ja, volgende maal vertel ik wel waar we nu eigenlijk gezeten hebben.
Het topic is toch afdwalen?
Nu mijn echtgenote eens iets MAG zeggen, kwestie van de verveling te verdrijven op zo'n lange reis, houdt ze de lippen stijf op elkaar.
De omgekeerde wereld...
Dus staat de radio aan, op een behoorlijk geluidsniveau. Dat levert me nu en dan een boze blik op, want van lawaai krijg je hoofdpijn, zegt ze.
Raar dat deze regel niet schijnt op te gaan wanneer Julio Iglesias een liedje ten gehore brengt, want dat is haar favoriet. Dan mag het volume op 10!
Ik vermoed zelfs dat, wanneer ze de kans zou krijgen één nacht met Jules Kerk door te brengen, ze zonder scrupules haar valies zou pakken!
Naar het schijnt zouden veel vrouwen dat doen? Ik zal checken wanneer de kerel nog eens optreed in Vorst Nationaal of zo...
Ik zal haar zelfs nog brengen, zo goed ben ik nu!
Persoonlijk vind ik hem een echte strooplikker, in geen enkel opzicht te vergelijken met mijn favorieten.
Het meeste hou ik nog van de "golden sixties", met zangers(essen) die nog echte liedjesteksten ten gehore brachten, helemaal wat anders dan de rappers en hiphoppers van tegenwoordig!
Hier meteen een goeie tip voor wie regelmatig doorheen Frankrijk rijdt. Wist je dat Radio Nostalgie van Noord tot Zuid door Frankrijk te beluisteren valt, zonder dat je de radio hoeft bij te regelen, tenminste wanneer je een toestel hebt met automatische zenderzoeker?
Op naar het volgende discussiepunt. Geen nood, wij hebben er veel!
Wie aan de golden sixties (en fifthies) denkt, denkt aan Rock & Roll.
Even zo dikwijls komt mijn eega dan opzetten met Elvis Presley, want dat was de King of R & R., en toen haar aangebedene.
Even zo dikwijls leg ik haar dan uit, dat Elvis slechts een bofkont was, die het geluk had op de juiste plaats en de juiste tijd ten tonele te verschijnen.
Dat hij slechts op het podium hoefde te springen, waaraan Bill Haley, Chuck Berry en andere Fats Domino's reeds jaren aan het timmeren waren... Dat Elvis met zijn "Heartbreak hotel" slechts heel veel later op de trein sprong die Bill's "Rock around the clock" en Fats zijn
"Ain't that a shame" reeds hadden in gang getrokken.
Dat ook "Rock around..." niet Bill Haley's eerste nummer was, zoals algemeen gedacht, maar dat zijn vorige nummers niet de hitlijsten haalden.
Naast alle andere, heb ik nog een rare eigenschap.
Wat mijn eega tegen me zegt, ben ik gewoonlijk kort daarop weer vergeten. Sommige liedjesteksten van vroeger blijven echter in mijn geheugen gegrift!
Voordat jullie beginnen roepen "dat is dementie", volgens mijn opinie heeft het te maken met korte- en lange termijn geheugen.
Willen we jullie geheugen eens testen?
Ik pen hier een liedjestekst neer, één van degene die in mijn geheugen gebakken zitten. Het nummer heeft op nummer 1 gestaan in de '50's.
Wie de titel kan opgeven wint de quiz, de eraan verbonden 100.000€ ,een Mercedes 320SE, en een reis naar de Dominicaanse...
Hier gaan we:
Whenever we kiss
I worry and wonder
Your lips may be near
But where is your heart?
It's always like this
It's a sad thing to realise
That you've a heart that never melts
When we kiss do you close your eyes
Pretending that I'm someone else
You must break the spell
This cloud that I'm under
So please won't you tell
Darling where is your heart...
Et voîla, zelfs mijn vrouw kent de titel niet!
Oh ja, volgende maal vertel ik wel waar we nu eigenlijk gezeten hebben.
Het topic is toch afdwalen?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Piepauw - Lid geworden op: 04 mar 2004, 21:41
The Song from Moulin Rouge (Where Is Your Heart)zandmannetje schreef:.
Willen we jullie geheugen eens testen?
Ik pen hier een liedjestekst neer, één van degene die in mijn geheugen gebakken zitten. Het nummer heeft op nummer 1 gestaan in de '50's.
Wie de titel kan opgeven wint de quiz, de eraan verbonden 100.000€ ,een Mercedes 320SE, en een reis naar de Dominicaanse...
Hier gaan we:
Whenever we kiss
I worry and wonder
Your lips may be near
But where is your heart?
It's always like this
It's a sad thing to realise
That you've a heart that never melts
When we kiss do you close your eyes
Pretending that I'm someone else
You must break the spell
This cloud that I'm under
So please won't you tell
Darling where is your heart...
Et voîla, zelfs mijn vrouw kent de titel niet!
Oh ja, volgende maal vertel ik wel waar we nu eigenlijk gezeten hebben.
Het topic is toch afdwalen?
Percy Faith & His Orchestra
- from "Moulin Rouge"
- words by William Engvick, music by Georges Aurie
De deurwaarder is onderweg om de prijzenkast op te halen.
Geef hem een aperitiefke.
Bij het schrijven van poëzie, heb ik last van Claus-trofobie
(C)opyleft Jasse 1998 * (s)Taal-zonder-waarde
(C)opyleft Jasse 1998 * (s)Taal-zonder-waarde
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Fantastisch Piepauw, van de eerste maal nagel op de kop!
Hoe wist jij dat nog?
Ongehoord, ongelooflijk... Weet je nu ook nog de naam van de zangeres?
Begin met de reis naar de Dominicaanse, zou ik voorstellen, die is nu in de aanbieding. Daguitstap naar Haiti inclusief!
Mijn echgenote zal je vergezellen, om regenscherm en botten en zo te dragen, moet je dat zelf niet doen. Dat zal voor haar ook een complete verrassing zijn, want ze is natuurlijk niet op de hoogte.
Indien je nu ook nog de 3 geflopte nummers van Bill Haley van voor de tijd van "Rock around the clock" opgeeft, krijg je ook de Mercedes 320 SE(Dinky toys) toegestuurd!
Bij nazicht blijkt, dat een spijtige vergissing is geslopen in het drukwerk betreffende de geldprijs. Er is namelijk een komma weggevallen, die er ergens tussen moest staan, tamelijk ver naar voren...
Hoe wist jij dat nog?
Ongehoord, ongelooflijk... Weet je nu ook nog de naam van de zangeres?
Begin met de reis naar de Dominicaanse, zou ik voorstellen, die is nu in de aanbieding. Daguitstap naar Haiti inclusief!
Mijn echgenote zal je vergezellen, om regenscherm en botten en zo te dragen, moet je dat zelf niet doen. Dat zal voor haar ook een complete verrassing zijn, want ze is natuurlijk niet op de hoogte.
Indien je nu ook nog de 3 geflopte nummers van Bill Haley van voor de tijd van "Rock around the clock" opgeeft, krijg je ook de Mercedes 320 SE(Dinky toys) toegestuurd!
Bij nazicht blijkt, dat een spijtige vergissing is geslopen in het drukwerk betreffende de geldprijs. Er is namelijk een komma weggevallen, die er ergens tussen moest staan, tamelijk ver naar voren...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Laten we met elkaar een moment van persoonlijke stilte en overgave hebben om vanaf dit moment aan niets anders meer te denken dan aan heerlijke dingen. Ik wil ook in die stilte van de leegte even ruimte maken om jou te ontmoeten. Zij die de gemoedswisselingen van de natuur opmerken, weten dat de stilte van de nacht volkomen verschilt van de stilte midden op de dag, of van de vroege ochtend wanneer de mist langzaam wegsmelt tot een nevel als de zon gaat heersen over de dag. ’s Nachts wanneer de zon heerschappij voert over de andere kant van de wereld, is er een stilte die niet te vergelijken is met die van enig ander moment. Dan schijnen de zintuigen zich af te stemmen op de trillingen die een fysiek oor niet kan waarnemen. Maar of het nu overdag of ’s nachts is, de stilte is mysterieus, en het actieve denken kan weinig beginnen met dat soort mysterie. Het houdt ervan eindeloos te bazelen en heeft een afschuw van de stilte zoals een kat een emmer water vreest, en niet zonder reden. Wanneer we de nacht opvatten als een oase van stilte, dan is een compositie van Beethoven hier op zijn plaats. Men kan de stilte breken. Ze is breekbaar als van glas. Maar wat is dit dan: ‘stil worden in jezelf’? Is er een knop die aan en uit kan worden gezet, geluid en gedachten aan of uit? En wat is het afdalen in jezelf dat zo vaak wordt genoemd en beschreven op momenten van stilte? Waarin daal je dan af en wat tref je aan? Aan wat denk je dan zoal of wat haal je je voor de geest? Een prettige vakantie waar je nog zo van nagenieten kan of een fietstocht zoals vandaag die totaal uitgeregend is? Waar en wanneer kom je tot diepere gedachten, tot bezinning, tot geloof ook? Dat kan zijn in de stilte aan de waterkant of in een bos.De stilte van het bos? Hoor je soms de bladeren fluisteren? Welke verhalen vertellen ze ons? De beek met 't heldere water om van alle zorgen los te zijn? Misschien dat je het kent. Ik heb er vaak gezeten aan de waterkant.Niet denken nog aan later. Dat is een moment om nooit te vergeten. Er is geen enkele plek waar alles tegelijk te vinden is. In een kerk vind je bijvoorbeeld niet de stilte van het bos en ook niet het onderlinge gesprek, maar het bos is ook weer niet de plek voor liturgie. Samen daar een wandeling maken is samen genieten van de frisse lucht, van de natuur en tegelijk van gedachten wisselen over van alles en nog wat.
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Vermits Kwezel het daarnet had over de mist die langzaam smelt, doet dat me weer denken aan onze heenreis.
Potverdorie nog aan toe, wat kan er toch een hardnekkige mist hangen in het Ardennengebied, in België en Frankrijk!
Precies of je rijdt in een melkfles.
Daar zouden een paar radar-ogen goed van pas komen! Ik klets hier niet zomaar wat uit mijn nek hoor, er heeft echt een kerel bestaan die zulke ogen hadt! In WO II was er in de Engelse R.A.F. een piloot van Poolse afkomst, die dwars door wolken, nevel en mist de vijandelijke Messerschmidt's en Stuka's kon opmerken!
Mede daardoor had ik aan de grens bijna koning Albert niet opgemerkt, die ons kwam uitwuiven..."Sire, als ik dat geweten had, dan had ik mijn Zondagse pak aangetrokken!"
"Tut tut, dat was niet nodig beste man, dat doe ik voor alle belangrijke landgenoten, ik wens u een goede reis en behouden thuiskomst"
Dat was natuurlijk niet waar, dat van het Zondagse pak, dat zei ik zomaar, ik ga me toch zeker niet opdirken voor zo'n koninkje van niemendalle!
"Is Paola er niet bij?" "Neen, die moest op de kleine van onze Lorre letten, en die had juist kaka in zijn pamper gedaan. Ik maakte dat ik weg was, ik kan daar zo goed niet tegen"
Toen we de mist achter ons hadden gelaten, kon mijn echtgenote, die steeds voorop had gelopen, eindelijk terug instappen...
Vermits haar conditie niet meer is wat ze eens geweest is, hadden we behoorlijk wat tijd verloren, omdat ze slechts de eerste 20Km. had kunnen lopen, de rest was aan wandeltempo gegaan...
Maar als je nu denkt de verloren tijd in te halen door eens goed door te vlammen, vergeet het maar. Dan beginnen de ronde punten op te duiken, die overal in Europa te pas en voornamelijk te onpas, in de gewestwegen worden neergepoot! Dat schijnt wel een manie van de huidige bewindslieden te zijn, een wedstrijd tussen Europese landen.
"Hoeveel ronde punten hebben jullie dit jaar bijgemaakt?" "300" "Haha, wij 400!"
En de verkeersdeskundige die beweert dat het verkeer hierdoor veiliger verloopt, heeft zeker niet gezien welke verschrikkelijke aanrijdingen ik dit jaar gezien heb, met als oorzaak een rond punt!
En telkens enkele versnellingen lager schakelen en opnieuw optrekken, goed voor de luchtbezoedeling, nietwaar groenen?
Weg met al die ronde punten, zet op ieder kruispunt een werkloze met een fluitje in de mond (waar anders?), en weeral zoveel werklozen minder!
Een andere tendens om het verkeer veiliger te maken is het terugbrengen van 4-vaks rijwegen naar 2 stroken. Kan je met een hongerige blik in de ogen kijken naar het door paaltjes of witte lijnen afgesloten rijvak, dat daar ligt te niksen, terwijl je achter een boer met tractor en mestkar rijdt...
Nu ben ik aan het zagen, ik weet het. Maar voor je gaat opmerken "Neem dan de autostrade oen ", ik ken mezelve. Er is niets dat ik zo slaapverwekkend vind als zo'n lange rechte autostrade. Eén uurtje kan ik de ogen openhouden, dan vallen ze onvermijdelijk dicht. Omdat ik dat weet neem ik de "route national", met ronde punten en snelheidsbeperkingen in de dorpjes erbij. Als je er tenslotte rekening mee houd, moet je maar wat vroeger vertrekken, een dag of twee...
We gaan er nog geraken, volgende maal vertel ik...
PS. Piepauw, de zangeres van "Song from Moulin Rouge" was Felicia Sanders, die naam zal je nergens terugvinden, het was maar een ingehuurde studiozangeres, die bij mijn weten daarna nooit meer een hit gehadt heeft...
Bill Haley maakte voor "Rock around the clock" nog eerst "Ten little indians","I'll be true" en "Crazy man, crazy" (78-toeren platen, allemaal in mijn bezit)
Potverdorie nog aan toe, wat kan er toch een hardnekkige mist hangen in het Ardennengebied, in België en Frankrijk!
Precies of je rijdt in een melkfles.
Daar zouden een paar radar-ogen goed van pas komen! Ik klets hier niet zomaar wat uit mijn nek hoor, er heeft echt een kerel bestaan die zulke ogen hadt! In WO II was er in de Engelse R.A.F. een piloot van Poolse afkomst, die dwars door wolken, nevel en mist de vijandelijke Messerschmidt's en Stuka's kon opmerken!
Mede daardoor had ik aan de grens bijna koning Albert niet opgemerkt, die ons kwam uitwuiven..."Sire, als ik dat geweten had, dan had ik mijn Zondagse pak aangetrokken!"
"Tut tut, dat was niet nodig beste man, dat doe ik voor alle belangrijke landgenoten, ik wens u een goede reis en behouden thuiskomst"
Dat was natuurlijk niet waar, dat van het Zondagse pak, dat zei ik zomaar, ik ga me toch zeker niet opdirken voor zo'n koninkje van niemendalle!
"Is Paola er niet bij?" "Neen, die moest op de kleine van onze Lorre letten, en die had juist kaka in zijn pamper gedaan. Ik maakte dat ik weg was, ik kan daar zo goed niet tegen"
Toen we de mist achter ons hadden gelaten, kon mijn echtgenote, die steeds voorop had gelopen, eindelijk terug instappen...
Vermits haar conditie niet meer is wat ze eens geweest is, hadden we behoorlijk wat tijd verloren, omdat ze slechts de eerste 20Km. had kunnen lopen, de rest was aan wandeltempo gegaan...
Maar als je nu denkt de verloren tijd in te halen door eens goed door te vlammen, vergeet het maar. Dan beginnen de ronde punten op te duiken, die overal in Europa te pas en voornamelijk te onpas, in de gewestwegen worden neergepoot! Dat schijnt wel een manie van de huidige bewindslieden te zijn, een wedstrijd tussen Europese landen.
"Hoeveel ronde punten hebben jullie dit jaar bijgemaakt?" "300" "Haha, wij 400!"
En de verkeersdeskundige die beweert dat het verkeer hierdoor veiliger verloopt, heeft zeker niet gezien welke verschrikkelijke aanrijdingen ik dit jaar gezien heb, met als oorzaak een rond punt!
En telkens enkele versnellingen lager schakelen en opnieuw optrekken, goed voor de luchtbezoedeling, nietwaar groenen?
Weg met al die ronde punten, zet op ieder kruispunt een werkloze met een fluitje in de mond (waar anders?), en weeral zoveel werklozen minder!
Een andere tendens om het verkeer veiliger te maken is het terugbrengen van 4-vaks rijwegen naar 2 stroken. Kan je met een hongerige blik in de ogen kijken naar het door paaltjes of witte lijnen afgesloten rijvak, dat daar ligt te niksen, terwijl je achter een boer met tractor en mestkar rijdt...
Nu ben ik aan het zagen, ik weet het. Maar voor je gaat opmerken "Neem dan de autostrade oen ", ik ken mezelve. Er is niets dat ik zo slaapverwekkend vind als zo'n lange rechte autostrade. Eén uurtje kan ik de ogen openhouden, dan vallen ze onvermijdelijk dicht. Omdat ik dat weet neem ik de "route national", met ronde punten en snelheidsbeperkingen in de dorpjes erbij. Als je er tenslotte rekening mee houd, moet je maar wat vroeger vertrekken, een dag of twee...
We gaan er nog geraken, volgende maal vertel ik...
PS. Piepauw, de zangeres van "Song from Moulin Rouge" was Felicia Sanders, die naam zal je nergens terugvinden, het was maar een ingehuurde studiozangeres, die bij mijn weten daarna nooit meer een hit gehadt heeft...
Bill Haley maakte voor "Rock around the clock" nog eerst "Ten little indians","I'll be true" en "Crazy man, crazy" (78-toeren platen, allemaal in mijn bezit)
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
Gast
Zandmannetje, eventjes moeten we het zonder TLL doen!
Ik heb eens een heel moeilijk boekenmoment gehad, toen ik ongeveer 13 jaar was. Al mijn kinderboeken kende ik praktisch uit mijn hoofd en de kinder- en tienerafdeling van onze plaatselijke bibliotheek had ik ook uit. Mijn leesterrein wilde zich uitbreiden maar ik durfde nog niet zo goed in de grotemensenkasten te gaan kijken en bovendien had ik geen idee wat ik daaruit dan moest pakken laat staan zoeken. Ik zat in een soort boekenniemandsland. Toen ging ik de foliants lezen die mijn vader las toen die ongeveer zo oud was. Het waren jongenssboeken, die had je nog toen mijn vader een bengel was. Toen ik een tiener was, had je eerst de Tina en daarna de play-boy, maar geen meisjesboeken. Wat ook gezegd mag worden, tijdschriften en dergelijk daar was ik niet voor te vinden, ik neusde liever tussen Tolstoi en aardrijkskundeboeken in. Wat een geluk dat die van m'n vader bij ons op zolder stonden of verspreid her en der lagen. De jongensboeken die ik dus ging lezen toen ik een jaar of 13 was, waren uiterst braaf. Ik weet de titels niet meer precies en ook niet wie de schrijvers waren. Dat zou ik nu natuurlijk voor jullie kunnen op-Googlen, maar daar heb ik even geen zin in. Het jongetje in de hoofdrol was een bakvis, een flapuit, dat vaak in de problemen kwam doordat hij allerlei ondoordachte dingen deed. Dan kwam het uit en moest hij heel erg blozen, maar hij had altijd een hart van goud. Hij giechelde en fantaseerde veel met vriendinnen op zijn kamertje met rotan meubeltjes. Ik wist nooit wat dat waren en ik weet het eigenlijk nog steeds niet totdat ik naar De Wissen in Stokkem ging. Daar gaven ze demonstraties van mandenvlechten en daar kon je ook de eerste mandenverkopers gaan bewonderen... Maar het waren hele fijne boeken. Het jongentje droomde van een of andere knappe jonge vrouw uit de buurt en daar raakte hij dan uiteindelijk mee verloofd en alles kwam heel erg goed ondanks eerdere misverstanden. Uiteindelijk verloor ze haar beide benen met een tramongeval en zo raakten ze zich kwijt op een gegeven moment. Later kwamen ze zich terug tegen en hij bewonderde haar opnieuw maar zij vertelde dan van haar ongeval en dat ze nu prothesen droeg en dat ze het leven ondanks dat toch nog de moeite vond. Enfin, ik las Tolstoi, over Siberië en over de Russische familie, de Tsaren en de kozakken. Ineens vond ik de geschiedenis veel interessanter worden nu dat ik erover kon lezen en mijn leeshonger bestaat nog altijd. Geen enkel boek is veilig voor mij, dus toch nog eens op zolder gaan verder zoeken naar lectuur uit vervlogen tijden?
Ik heb eens een heel moeilijk boekenmoment gehad, toen ik ongeveer 13 jaar was. Al mijn kinderboeken kende ik praktisch uit mijn hoofd en de kinder- en tienerafdeling van onze plaatselijke bibliotheek had ik ook uit. Mijn leesterrein wilde zich uitbreiden maar ik durfde nog niet zo goed in de grotemensenkasten te gaan kijken en bovendien had ik geen idee wat ik daaruit dan moest pakken laat staan zoeken. Ik zat in een soort boekenniemandsland. Toen ging ik de foliants lezen die mijn vader las toen die ongeveer zo oud was. Het waren jongenssboeken, die had je nog toen mijn vader een bengel was. Toen ik een tiener was, had je eerst de Tina en daarna de play-boy, maar geen meisjesboeken. Wat ook gezegd mag worden, tijdschriften en dergelijk daar was ik niet voor te vinden, ik neusde liever tussen Tolstoi en aardrijkskundeboeken in. Wat een geluk dat die van m'n vader bij ons op zolder stonden of verspreid her en der lagen. De jongensboeken die ik dus ging lezen toen ik een jaar of 13 was, waren uiterst braaf. Ik weet de titels niet meer precies en ook niet wie de schrijvers waren. Dat zou ik nu natuurlijk voor jullie kunnen op-Googlen, maar daar heb ik even geen zin in. Het jongetje in de hoofdrol was een bakvis, een flapuit, dat vaak in de problemen kwam doordat hij allerlei ondoordachte dingen deed. Dan kwam het uit en moest hij heel erg blozen, maar hij had altijd een hart van goud. Hij giechelde en fantaseerde veel met vriendinnen op zijn kamertje met rotan meubeltjes. Ik wist nooit wat dat waren en ik weet het eigenlijk nog steeds niet totdat ik naar De Wissen in Stokkem ging. Daar gaven ze demonstraties van mandenvlechten en daar kon je ook de eerste mandenverkopers gaan bewonderen... Maar het waren hele fijne boeken. Het jongentje droomde van een of andere knappe jonge vrouw uit de buurt en daar raakte hij dan uiteindelijk mee verloofd en alles kwam heel erg goed ondanks eerdere misverstanden. Uiteindelijk verloor ze haar beide benen met een tramongeval en zo raakten ze zich kwijt op een gegeven moment. Later kwamen ze zich terug tegen en hij bewonderde haar opnieuw maar zij vertelde dan van haar ongeval en dat ze nu prothesen droeg en dat ze het leven ondanks dat toch nog de moeite vond. Enfin, ik las Tolstoi, over Siberië en over de Russische familie, de Tsaren en de kozakken. Ineens vond ik de geschiedenis veel interessanter worden nu dat ik erover kon lezen en mijn leeshonger bestaat nog altijd. Geen enkel boek is veilig voor mij, dus toch nog eens op zolder gaan verder zoeken naar lectuur uit vervlogen tijden?
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Er was dat knagende gevoel dat ik moest overgeven. Overgeven, braken, kotsen, noem het zoals je wilt, maar het gevoel bleef wel.
Dat kwam waarschijnlijk omdat ik een beetje ziekjes was.
Niet van iets verkeerd gegeten te hebben of zo, al kan dat altijd, niet van iets verkeerd gedronken te hebben, al ligt dat misschien nog meer voor de hand, noch van een zonneslag...
Een zonneslag of een zonnesteek, is daar verschil tussen?
Niet dat het veel verschil uitmaakt, mijn ziektegevoel had een andere oorzaak. En ik kende de oorzaak en ik kende de remedie!
Enkele jaren geleden, ter gelegenheid van een zoveelste verjaardag, heb ik eens een Walkman ter geschenke gekregen. Zo eentje met ook een radio ingebouwd. Sindsdien lag dat ding te verpieteren in de kast.
Bij het inladen van mijn bagage bij het vertrek, dacht ik
"Tiens, laat me dat spul eens meenemen, komt misschien van pas als ik het gezaag van ons Trees niet wil aanhoren"
Op bewuste dag, dag 3 van mijn vakantie, vlei ik me terneer aan de rand van het zwembad, en laat de automatische zenderzoeker van dat radiotje zijn werk doen.
Daarvoor werd hij trouwens geschapen. Op de ene zender niets dan Spaans gekakel,waar ik geen moer van begreep (zei ik al dat ik aan de Costa Brava zat?), op een andere was de Paus de mis aan het opdragen, op dat ogenblik ook niet precies mijn ding.
Persoonlijk heb ik niets tegen de Paus, alleen tegen de manier waarop hij de mis brengt. Met op voorhand mijn excuses aan de christenen onder ons, maar hij klinkt als een oude zageman. Wat hij uiteraard ook is natuurlijk. Als hij nu nog moest zingen in de trant van Jerry Lee Lewis, of James Brown of zo...
Op het einde van de meterschaal vind ik eindelijk wat ik zoek "Radio Tossa, la radio de la Costa Brava". Er schettert een modern muziekje door de koptelefoon en teistert mijn trommelvliezen. Ik draai de volumeknop wat zachter, maar tot mijn consternatie draait de knop wel maar veranderd er niets aaan het geluidsvolume...
Blijven er twee mogelijkheden, het ding afzetten, of blijven luisteren. Ik opteer voor de tweede mogelijkheid, anders had ik het voor niks meegebracht. De ene hedendaagse hit na de andere wordt genadeloos in de koptelefoon afgevuurd, en stilaan raak ik in de ban van die prachtige liedjesteksten. Het is nu niet de bedoeling hier teksten te gaan publiceren, maar eentje als voorbeeld, anders ga je niet begrijpen waarover ik het heb, en het is trouwens de directe aanleiding van mijn ziekjes zijn:
Bad boys (7x herhaald)
Boys will be bad (3x herhaald)
He will call me on the phone
The phone goes ring ring ring (20 x herhaald)
Volgen er nog zo'n reeks, en het is raar, met een koptelefoon op je hoofd ga je nog meer op de teksten letten. Op de duur ga je vinden dat een liedjestekst zoals "Rock around the clock" pure poëzie was indertijd!
En nu is het moment aangebroken waarop die disc-jockey (en ik die dacht dat jockey's altijd op een paard zitten!) me een loer draait.
De volgende dreun die hij de ether inslingert, begint met de keiharde aankondiging (want zang kan ik het niet noemen) "Pump up the valium" gevolgd door een monotone beat, steeds afgewisseld met diezelfde boodschap, duidelijk computergemaakte muziek.
Bij mijn weten is valium een zwaar slaap-of verdovingsmiddel, en hier niet op zijn plaats. Als het nu Speed of XTC of van die andere vuiligheid was geweest, tot daartoe, maar reclame om te gaan slapen???
Hoe meer ik hierover nadenk, hoe meer mijn grijze hersenmassa hopeloos in de knoei geraakt, ze raakt verhit als het ware, en waarschijnlijk uit zelfverdediging, want ik weet zelf ternauwernood wat ik doe, ruk de koptelfoon van mijn hoofd en duik in het zwembad.
Het water is echter zo koud, dat ik naar adem snak. Dat is iets dat ten allen prijze vermeden dient te worden! Naar adem snakken terwijl je onder water vertoeft, maakt steeds dat je een flinke borrel binnenkrijgt!
Joost mag weten waarom zo'n geut chloorwater een borrel genoemd word, want met alcoholische drank heeft het hoegenaamd geen uitstaans.
Hier ligt dus de oorzaak van mijn ziekjes zijn, die chloor weet je wel.
Ik was trouwens niet aan mijn proefstuk, jaren daarvoor heb ik hetzelfde meegemaakt. Mijn zoon hadt een speedboot, en in Zoersel op het Albertkanaal, bij een skiclub ging hij soms oefenen waterskiën.
Dat ging van een leien dakje zolang er niet teveel wind was of teveel boten voorbij vaarden. Anders ontstonden er nogal grote golven die het niet precies gemakkelijk maakten om op de latten te blijven staan.
Mijn zoon was al eens onderuit gegaan en ook zijn eega, steeds tot mijn grote hilariteit. Dat kon niet ongewroken blijven, en ze verplichtten (verleden tijd, 2 t's) mij om hetzelfde te doen. Met hetzelfde resultaat!
Maar...bij het eetmaal kort daarop dronken zij van dat water dat ijzer doet verteren (ik noem de naam niet, onbetaald maak ik geen reclame) en ik dronk een halve fles wijn.
Geloof het of niet, de dag daarop hadden zij allebei diarhee van dat kanaalwater dat ongewild was binnengespoeld, en ik mooi niet!!!
Dus indachtig zijnde dat alcohol de bacteriën doodt, haast ik me nu naar de supermarkt even verderop, om het nodige te gaan aankopen. Twijfel alleen nog tussen een fles goede wijn of een fles cognac...
PS. 's Avonds met een druppeltje contactlijm de volumeknop hersteld, of was het de avond daarop? Ik was in elk geval opnieuw nuchter...
Dat kwam waarschijnlijk omdat ik een beetje ziekjes was.
Niet van iets verkeerd gegeten te hebben of zo, al kan dat altijd, niet van iets verkeerd gedronken te hebben, al ligt dat misschien nog meer voor de hand, noch van een zonneslag...
Een zonneslag of een zonnesteek, is daar verschil tussen?
Niet dat het veel verschil uitmaakt, mijn ziektegevoel had een andere oorzaak. En ik kende de oorzaak en ik kende de remedie!
Enkele jaren geleden, ter gelegenheid van een zoveelste verjaardag, heb ik eens een Walkman ter geschenke gekregen. Zo eentje met ook een radio ingebouwd. Sindsdien lag dat ding te verpieteren in de kast.
Bij het inladen van mijn bagage bij het vertrek, dacht ik
"Tiens, laat me dat spul eens meenemen, komt misschien van pas als ik het gezaag van ons Trees niet wil aanhoren"
Op bewuste dag, dag 3 van mijn vakantie, vlei ik me terneer aan de rand van het zwembad, en laat de automatische zenderzoeker van dat radiotje zijn werk doen.
Daarvoor werd hij trouwens geschapen. Op de ene zender niets dan Spaans gekakel,waar ik geen moer van begreep (zei ik al dat ik aan de Costa Brava zat?), op een andere was de Paus de mis aan het opdragen, op dat ogenblik ook niet precies mijn ding.
Persoonlijk heb ik niets tegen de Paus, alleen tegen de manier waarop hij de mis brengt. Met op voorhand mijn excuses aan de christenen onder ons, maar hij klinkt als een oude zageman. Wat hij uiteraard ook is natuurlijk. Als hij nu nog moest zingen in de trant van Jerry Lee Lewis, of James Brown of zo...
Op het einde van de meterschaal vind ik eindelijk wat ik zoek "Radio Tossa, la radio de la Costa Brava". Er schettert een modern muziekje door de koptelefoon en teistert mijn trommelvliezen. Ik draai de volumeknop wat zachter, maar tot mijn consternatie draait de knop wel maar veranderd er niets aaan het geluidsvolume...
Blijven er twee mogelijkheden, het ding afzetten, of blijven luisteren. Ik opteer voor de tweede mogelijkheid, anders had ik het voor niks meegebracht. De ene hedendaagse hit na de andere wordt genadeloos in de koptelefoon afgevuurd, en stilaan raak ik in de ban van die prachtige liedjesteksten. Het is nu niet de bedoeling hier teksten te gaan publiceren, maar eentje als voorbeeld, anders ga je niet begrijpen waarover ik het heb, en het is trouwens de directe aanleiding van mijn ziekjes zijn:
Bad boys (7x herhaald)
Boys will be bad (3x herhaald)
He will call me on the phone
The phone goes ring ring ring (20 x herhaald)
Volgen er nog zo'n reeks, en het is raar, met een koptelefoon op je hoofd ga je nog meer op de teksten letten. Op de duur ga je vinden dat een liedjestekst zoals "Rock around the clock" pure poëzie was indertijd!
En nu is het moment aangebroken waarop die disc-jockey (en ik die dacht dat jockey's altijd op een paard zitten!) me een loer draait.
De volgende dreun die hij de ether inslingert, begint met de keiharde aankondiging (want zang kan ik het niet noemen) "Pump up the valium" gevolgd door een monotone beat, steeds afgewisseld met diezelfde boodschap, duidelijk computergemaakte muziek.
Bij mijn weten is valium een zwaar slaap-of verdovingsmiddel, en hier niet op zijn plaats. Als het nu Speed of XTC of van die andere vuiligheid was geweest, tot daartoe, maar reclame om te gaan slapen???
Hoe meer ik hierover nadenk, hoe meer mijn grijze hersenmassa hopeloos in de knoei geraakt, ze raakt verhit als het ware, en waarschijnlijk uit zelfverdediging, want ik weet zelf ternauwernood wat ik doe, ruk de koptelfoon van mijn hoofd en duik in het zwembad.
Het water is echter zo koud, dat ik naar adem snak. Dat is iets dat ten allen prijze vermeden dient te worden! Naar adem snakken terwijl je onder water vertoeft, maakt steeds dat je een flinke borrel binnenkrijgt!
Joost mag weten waarom zo'n geut chloorwater een borrel genoemd word, want met alcoholische drank heeft het hoegenaamd geen uitstaans.
Hier ligt dus de oorzaak van mijn ziekjes zijn, die chloor weet je wel.
Ik was trouwens niet aan mijn proefstuk, jaren daarvoor heb ik hetzelfde meegemaakt. Mijn zoon hadt een speedboot, en in Zoersel op het Albertkanaal, bij een skiclub ging hij soms oefenen waterskiën.
Dat ging van een leien dakje zolang er niet teveel wind was of teveel boten voorbij vaarden. Anders ontstonden er nogal grote golven die het niet precies gemakkelijk maakten om op de latten te blijven staan.
Mijn zoon was al eens onderuit gegaan en ook zijn eega, steeds tot mijn grote hilariteit. Dat kon niet ongewroken blijven, en ze verplichtten (verleden tijd, 2 t's) mij om hetzelfde te doen. Met hetzelfde resultaat!
Maar...bij het eetmaal kort daarop dronken zij van dat water dat ijzer doet verteren (ik noem de naam niet, onbetaald maak ik geen reclame) en ik dronk een halve fles wijn.
Geloof het of niet, de dag daarop hadden zij allebei diarhee van dat kanaalwater dat ongewild was binnengespoeld, en ik mooi niet!!!
Dus indachtig zijnde dat alcohol de bacteriën doodt, haast ik me nu naar de supermarkt even verderop, om het nodige te gaan aankopen. Twijfel alleen nog tussen een fles goede wijn of een fles cognac...
PS. 's Avonds met een druppeltje contactlijm de volumeknop hersteld, of was het de avond daarop? Ik was in elk geval opnieuw nuchter...
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
-
zandmannetje - Lid geworden op: 02 feb 2003, 23:15
- Locatie: Het land met meer ministers dan inwoners
Het hotelletje was niet te groot, want van die massale hotels die op een fabriek lijken hou ik niet zo. Daar ben je maar een nummer... Wanneer we nu aan de receptie kwamen werd ons de kamersleutel toegestoken zonder dat wij iets hoefden te vragen. Er waren nog niet veel gasten, mede te danken aan het feit dat het hotel nog maar juist opnieuw geopend was...
Voeg daarbij dat het hotel van de straat gescheiden was door een wandeldreef van 50m., en je zal begrijpen dat het er erg rustig was.
Wat ons ruimschoots de tijd gaf, bij het maaltijdbuffet op ons dooie gemak te kiezen en te eten.
Alles perfect dus, tot op de dag dat het hotel gesloopt werdt!
Omdat niemand hiervan op de hoogte was gebracht, kwam dit natuurlijk als een complete verrassing!
Waar wij eerst nog in de veronderstelling verkeerden, dat een tornado of een orkaan naderde, moesten we algauw onze mening herzien, want het geluid was alleen hoorbaar in het hotel.
Een oorverdovend gehuil, daarna daverde het gebouw op zijn grondvesten, gepaard gaande met hevige knallen... Mijn echtgenote probeerde nog gauwgauw enkele spulletjes bijeen te graaien, maar daar was klaarblijkelijk geen tijd meer voor!
De bulldozers waren schijnbaar met hun werk begonnen.
Op de gang botsten we bijna op het oude Engelse koppel, waar wij al eens een babbeltje mee sloegen. "My god, why didn't they warn us?"
Toen wij ons vierklauwens naar de uitgang repten om het vege lijf te redden, stond aan de receptie het voltallige personeel bijeen om ons gerust te stellen.
Tot onze grote opluchting was er iets helemaal anders aan de hand.
Er was een autocar gearriveerd met scholieren uit Frankrijk, 14 à 15 jarigen, gemengd jongens en meisjes, afkomstig uit Marseille.
(En zeggen dat uit die stad ook de "Marseillaise" afkomstig is, het Franse volkslied! )
Neen, volgens mijn opinie zijn ze met de laatste varkenspest-epidemie vergeten er een 60-tal af te maken...De begeleiders huldigden blijkbaar de regel van vrije opvoeding, of hadden het te druk met mekaar!
Hiermede toch een eigenaardige vaststelling. Dit is reeds de derde maal op rij, dat ergens waar het zandmannetje zijn intrek neemt, kort daarop een autobus met scholieren opduikt. Is dit puur toeval, of worden mijn gangen nauwlettend in het oog gehouden, kwestie van het opvoedkundige aspect? Eerst was dit het geval met Spaanse kinderen, dan Duitse en nu Franse...
Ik heb al verteld dat het zelfbediening was in het restaurant, nu was het plotseling gedaan met het rustig gaan uitkiezen. Wanneer die horde langs de buffetten was langsgeweest, had er precies een sprinkhanenplaag plaatsgegrepen. Niets eetbaars nog te vinden, totdat alles opnieuw was bijgevuld, na de nodige wachttijd uiteraard!
Maar eerlijk is eerlijk, waar de Duitse kinderen het beste gedisciplineerd waren, hebben wij met deze toch het beste gelachen. En dan voornamelijk met hun tafelmanieren, of het totale gebrek daaraan...
Een volledige beschrijving zou me te ver voeren, voor mij schoot diegene de hoofdvogel af, die zijn spaghetti met tomatensaus in bolletjes rolde, en die dan vervolgens in de hoogte wierp om ze met wijdgeopende mond op te vangen. Of dat alleszins probeerde. In de helft van de gevallen lukte dat ook wel, in de andere helft werd zijn T-shirt mooi gekleurd door tomatensaus.
Tussen het zootje ongeregeld hadt mijn eega er nochtans één opgemerkt, die zich van de rest onderscheidde door zijn goede tafelmanieren, het gebruik van mes en vork op de juiste manier. Daarop vestigde zij dan ook mijn aandacht, en dat leverde van harentwege goedkeurende blikken op.
Tot ze plotseling verstarde, want toen bewuste kerel gedaan hadt met eten, legde hij zijn bestek neer, nam zijn bord in beide handen en begon het ongegeneerd uit te likken!!!
Wat mij meteen weer aan Seniorennet herinnerde, want Telloorlekker, ben jij op deze manier aan jouw nicknaam gekomen?
Voeg daarbij dat het hotel van de straat gescheiden was door een wandeldreef van 50m., en je zal begrijpen dat het er erg rustig was.
Wat ons ruimschoots de tijd gaf, bij het maaltijdbuffet op ons dooie gemak te kiezen en te eten.
Alles perfect dus, tot op de dag dat het hotel gesloopt werdt!
Omdat niemand hiervan op de hoogte was gebracht, kwam dit natuurlijk als een complete verrassing!
Waar wij eerst nog in de veronderstelling verkeerden, dat een tornado of een orkaan naderde, moesten we algauw onze mening herzien, want het geluid was alleen hoorbaar in het hotel.
Een oorverdovend gehuil, daarna daverde het gebouw op zijn grondvesten, gepaard gaande met hevige knallen... Mijn echtgenote probeerde nog gauwgauw enkele spulletjes bijeen te graaien, maar daar was klaarblijkelijk geen tijd meer voor!
De bulldozers waren schijnbaar met hun werk begonnen.
Op de gang botsten we bijna op het oude Engelse koppel, waar wij al eens een babbeltje mee sloegen. "My god, why didn't they warn us?"
Toen wij ons vierklauwens naar de uitgang repten om het vege lijf te redden, stond aan de receptie het voltallige personeel bijeen om ons gerust te stellen.
Tot onze grote opluchting was er iets helemaal anders aan de hand.
Er was een autocar gearriveerd met scholieren uit Frankrijk, 14 à 15 jarigen, gemengd jongens en meisjes, afkomstig uit Marseille.
(En zeggen dat uit die stad ook de "Marseillaise" afkomstig is, het Franse volkslied! )
Neen, volgens mijn opinie zijn ze met de laatste varkenspest-epidemie vergeten er een 60-tal af te maken...De begeleiders huldigden blijkbaar de regel van vrije opvoeding, of hadden het te druk met mekaar!
Hiermede toch een eigenaardige vaststelling. Dit is reeds de derde maal op rij, dat ergens waar het zandmannetje zijn intrek neemt, kort daarop een autobus met scholieren opduikt. Is dit puur toeval, of worden mijn gangen nauwlettend in het oog gehouden, kwestie van het opvoedkundige aspect? Eerst was dit het geval met Spaanse kinderen, dan Duitse en nu Franse...
Ik heb al verteld dat het zelfbediening was in het restaurant, nu was het plotseling gedaan met het rustig gaan uitkiezen. Wanneer die horde langs de buffetten was langsgeweest, had er precies een sprinkhanenplaag plaatsgegrepen. Niets eetbaars nog te vinden, totdat alles opnieuw was bijgevuld, na de nodige wachttijd uiteraard!
Maar eerlijk is eerlijk, waar de Duitse kinderen het beste gedisciplineerd waren, hebben wij met deze toch het beste gelachen. En dan voornamelijk met hun tafelmanieren, of het totale gebrek daaraan...
Een volledige beschrijving zou me te ver voeren, voor mij schoot diegene de hoofdvogel af, die zijn spaghetti met tomatensaus in bolletjes rolde, en die dan vervolgens in de hoogte wierp om ze met wijdgeopende mond op te vangen. Of dat alleszins probeerde. In de helft van de gevallen lukte dat ook wel, in de andere helft werd zijn T-shirt mooi gekleurd door tomatensaus.
Tussen het zootje ongeregeld hadt mijn eega er nochtans één opgemerkt, die zich van de rest onderscheidde door zijn goede tafelmanieren, het gebruik van mes en vork op de juiste manier. Daarop vestigde zij dan ook mijn aandacht, en dat leverde van harentwege goedkeurende blikken op.
Tot ze plotseling verstarde, want toen bewuste kerel gedaan hadt met eten, legde hij zijn bestek neer, nam zijn bord in beide handen en begon het ongegeneerd uit te likken!!!
Wat mij meteen weer aan Seniorennet herinnerde, want Telloorlekker, ben jij op deze manier aan jouw nicknaam gekomen?
Zo, dat was het dan.
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !
Heb nog een goed leven en we zien mekaar misschien weer in de hel.
Tot zolang dan zal zandmannetje jou wel in slaap lullen !