Afdwalen kolder (deel II)

[telloorlekker]

Brombeer heeft me een oude herinnering doen ophalen. Mijn fanfare... ja, de fanfare van honger en dorst. Ik heb er zowat alle bugels versleten die er te krijgen waren, ze hadden waarschijnlijk alle gediend om moddergeulen dicht te stoppen om boerekarren een confortabeler traject te bezorgen. Men zag dat ze van koper waren, maar dan had je het beste wel gehad. Een "amezuur" zat er nauwelijks op, een "sjepap" zou je het kunnen noemen. Door dat ventieltje kon je amper lucht geperst krijgen, en wat daarna die pistons voor klank voortbrachten had meer weg van blazen op een kam met vloeitje. Trouwens deze trillingen aan je lippen waren vergelijkbaar. Ik vermoed dat een of andere muziekkunstenaar er destijds een mondstuk van een trombone in gefrommeld had. Daar moest ik het bij mijn opleiding mee stellen. Tegen de tijd dat ze in dat koperensemble, we waren toen nog maar met een man of twaalf, dachten aan kostuums kreeg ik voor 't eerst een verfomfaaide trompet om de derde of tweede partie te begeleiden. We hebben heel wat concerts gegeven, en de cafeetjesrondgang zorgde er wel voor dat mijn instrument in de klappen deelde. Ik had geen ambitie om eeuwigdurend dat tweede hangijzer te zijn; ik kreeg er schele hoofdpijn van, én dat niet alleen. In marsen kreeg ik ook een zere rug. Achter mij was er altijd een plezante met z'n schuiftrombone die me gedurigaan aanporde. Toen uiteindelijk ons hoopke groter werd, na een jaar of vijf; en het instrumentarium door een milde schenker werd vernieuwd kreeg ik eindelijk de kans om een eerste partie te spelen. En, wonder boven wonder, een nieuwe trompet mét glazen amezuur. Dat was pas luxe... Maar, zoals de zegswijze " schone liedjes duren nooit lang", zo verging het ook mijn solocariere. De zoon van onze dirigent kwam zich vervoegen en mijn pret was uit. Door vriendjespolitiek moest ik mijn instrument inleveren en ik werd gedegradeerd naar de tweede partie. Dat ik teleurgesteld was hoef ik niet te verklaren. Maar ik had een uitweg; mijn broer, die bij de harmonie speelde, vroeg of ik me niet bij hen kon vervoegen. "Op één voorwaarde" zei ik "Ik kom, ik speel en overwin als ik een nieuw instrument krijg met glazen mondstuk"...
Was dat toch even rap geregeld zeker, en het was weg fanfare... zij op hun honger en mijn dorst was gelest...

TLL

[Tilly]

Deze topic is een tijdje onzichtbaar geweest.

Zandmannetje liet me weten dat hij via de link in de topic Afdwalen deel I toch deze topic nog kon lezen.

Na een testje of ik ook een berichtje kon plaatsen, kwam deze topic weer tevoorschijn.

Dus lieve mensen.....
Afdwalen nr. II is er weer

Op verzoek van kwezel wordt deze topic afgesloten.