Soms gaat het gewoon niet meer
-
avdl - Lid geworden op: 13 jan 2020, 15:02
Mijn vrouw heeft 6 jaar geleden euthanasie laten uitvoeren, bij ons thuis.
Er doken meer en meer symptomen op, een tiental jaren na ons huwelijk: niet lang kunnen stappen, pijn, weinig gevoel in de vingers... En dan kwam de diagnose: MS ofte Multiple Sclerose.
Niet het soort van ups en downs, maar de geleidelijk neergaande vorm. Injecties die uiteindelijk geen verschil meer maken.
Een paar jaar was ik mantelzorger, we hadden een tillift, ziekenhuisbed, je noemt het maar.
Tot ze het moe werd. De ondraaglijke pijn, het onvermogen om nog maar iets te kunnen doen. En ze wou eruit voor ze helemaal 'weg' zou zijn. Haar leven werd een vernedering en ze was een heel sterke vrouw.
Dat viel zwaar, want ze was niet enkel mijn vrouw, maar ook mijn beste vriendin en mijn ultieme levensgenoot. Vroeger gingen we op stap, op reis, heerlijke fietstochtjes maken (ik zie nog steeds haar glunderend gezichtje voor me).
En ja, ik had het moeilijk met de keuze. Haar gevoel voor humor was nog steeds top, we schertsten over alles, onder andere de keuze die ik moest maken qua doodskist. Zwarte humor, maar met relativering.
En toen kwam die dag dat de dokters (2) aanklopten. De meest geladen dag van mijn leven. Ze had zelf de muziek uitgekozen, songs die ik nu nog steeds niet kan beluisteren. Het was enkel ons en de dokters, een bewuste beslissing. Misschien niet de juiste, want de dokters zaten nog een half uur nadien hun papierwerk te maken aan de tafel terwijl ik gewoon dacht "Ga dan toch weg!". En eerlijk gezegd is er toen wel wat onherroepelijk gebroken, binnenin.
En de lijkwagen arriveerde een uur later. Tijd om buiten een sigaret te roken (ook niet gezond, ik weet het wel) en blikken te werpen naar binnen. Waar ze normaal zou wuiven vanop haar bed. Nu lag ze stil. En een beetje later werden de lippen al wat blauw. Ik heb de mensen van het funerarium geholpen haar te verplaatsen. Wat kan een dood lichaam zwaar zijn!
Mijn excuses voor dit lange verhaal. Ik wou hier enkel mijn mening komen geven. Euthanasie moet kunnen. Het is geen zelfmoord, het is bewust kiezen voor een waardevol einde als er geen uitweg meer is. Het belangrijkste is: luisteren. Luisteren naar de mens zelf, niet zelf oordelen.
Zo wilde ze het, zo is het geschied. Ik zal haar de rest van mijn leven missen, maar ze wou "vrij" zijn en dat was haar recht.
In een ideale wereld zag ik me met haar door de straten lopen, op een gezegende leeftijd, hand in hand. Af en toe (te weinig!) zie ik bejaarde koppels zo wandelen en het brengt bijna tranen in mijn ogen.
Maar ik heb haar gekend en bemind, er is nog haar familie en mijn familie en alles is goed. Alles kent uiteindelijk wel een einde.
Soms is het niet enkel "leven en laten leven", maar ook "leven en laten sterven".
Er doken meer en meer symptomen op, een tiental jaren na ons huwelijk: niet lang kunnen stappen, pijn, weinig gevoel in de vingers... En dan kwam de diagnose: MS ofte Multiple Sclerose.
Niet het soort van ups en downs, maar de geleidelijk neergaande vorm. Injecties die uiteindelijk geen verschil meer maken.
Een paar jaar was ik mantelzorger, we hadden een tillift, ziekenhuisbed, je noemt het maar.
Tot ze het moe werd. De ondraaglijke pijn, het onvermogen om nog maar iets te kunnen doen. En ze wou eruit voor ze helemaal 'weg' zou zijn. Haar leven werd een vernedering en ze was een heel sterke vrouw.
Dat viel zwaar, want ze was niet enkel mijn vrouw, maar ook mijn beste vriendin en mijn ultieme levensgenoot. Vroeger gingen we op stap, op reis, heerlijke fietstochtjes maken (ik zie nog steeds haar glunderend gezichtje voor me).
En ja, ik had het moeilijk met de keuze. Haar gevoel voor humor was nog steeds top, we schertsten over alles, onder andere de keuze die ik moest maken qua doodskist. Zwarte humor, maar met relativering.
En toen kwam die dag dat de dokters (2) aanklopten. De meest geladen dag van mijn leven. Ze had zelf de muziek uitgekozen, songs die ik nu nog steeds niet kan beluisteren. Het was enkel ons en de dokters, een bewuste beslissing. Misschien niet de juiste, want de dokters zaten nog een half uur nadien hun papierwerk te maken aan de tafel terwijl ik gewoon dacht "Ga dan toch weg!". En eerlijk gezegd is er toen wel wat onherroepelijk gebroken, binnenin.
En de lijkwagen arriveerde een uur later. Tijd om buiten een sigaret te roken (ook niet gezond, ik weet het wel) en blikken te werpen naar binnen. Waar ze normaal zou wuiven vanop haar bed. Nu lag ze stil. En een beetje later werden de lippen al wat blauw. Ik heb de mensen van het funerarium geholpen haar te verplaatsen. Wat kan een dood lichaam zwaar zijn!
Mijn excuses voor dit lange verhaal. Ik wou hier enkel mijn mening komen geven. Euthanasie moet kunnen. Het is geen zelfmoord, het is bewust kiezen voor een waardevol einde als er geen uitweg meer is. Het belangrijkste is: luisteren. Luisteren naar de mens zelf, niet zelf oordelen.
Zo wilde ze het, zo is het geschied. Ik zal haar de rest van mijn leven missen, maar ze wou "vrij" zijn en dat was haar recht.
In een ideale wereld zag ik me met haar door de straten lopen, op een gezegende leeftijd, hand in hand. Af en toe (te weinig!) zie ik bejaarde koppels zo wandelen en het brengt bijna tranen in mijn ogen.
Maar ik heb haar gekend en bemind, er is nog haar familie en mijn familie en alles is goed. Alles kent uiteindelijk wel een einde.
Soms is het niet enkel "leven en laten leven", maar ook "leven en laten sterven".
-
Prima Vera - Lid geworden op: 25 mei 2012, 19:10
Een mooi en (h)eerlijk relaas waarvoor dank en meteen ook wil ik je veel sterkte wensen. Het is de mooiste opoffering die je kan brengen, je partner's keuze te eerbiedigen en te respecteren. Het is velen niet gegeven.
-
Wiana - Lid geworden op: 24 okt 2004, 19:04
- Locatie: Brugge
Heel veel sterkte, Paul !
Uit de getuigenis van avdl straalt zoveel warmte, zoveel oprechte liefde.
Voor jou moet het zo moeilijk zijn nu, omdat je bang bent...
bang voor het onbekende, bang voor wat komen gaat .
Avdl kan nu reeds, ondanks alles, zeggen :
“Het is goed geweest zo...”
Wanneer jij er klaar voor zal zijn, weet niemand :
we hebben zo weinig te kiezen in het leven !
Het enige wat we kunnen, is oprecht van iemand houden.
Ooit, ooit..., Paul, zal je dankbaar kunnen terugkijken
en denken : “ Het was niet zoals we het wensten,
maar het is goed zo ...
Verdraaid, wat hebben we het toch met elkaar getroffen !”
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Hans Andreus
Uit de getuigenis van avdl straalt zoveel warmte, zoveel oprechte liefde.
Voor jou moet het zo moeilijk zijn nu, omdat je bang bent...
bang voor het onbekende, bang voor wat komen gaat .
Avdl kan nu reeds, ondanks alles, zeggen :
“Het is goed geweest zo...”
Wanneer jij er klaar voor zal zijn, weet niemand :
we hebben zo weinig te kiezen in het leven !
Het enige wat we kunnen, is oprecht van iemand houden.
Ooit, ooit..., Paul, zal je dankbaar kunnen terugkijken
en denken : “ Het was niet zoals we het wensten,
maar het is goed zo ...
Verdraaid, wat hebben we het toch met elkaar getroffen !”
Voor een dag van morgen
Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad
hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens,
ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven dat
alleen maar een man
alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.
Hans Andreus
-
mamacalypso - Lid geworden op: 22 nov 2002, 14:13
- Locatie: Antwerpen
Ik wens je héél véél sterkte toe.
lieve groetjes,mamacalypso
-
Jockey - Lid geworden op: 08 dec 2009, 23:19
- Locatie: Wuustwezel
Wat late doch oprechte deelneming avdl...avdl schreef: ↑06 mar 2020, 22:09Mijn vrouw heeft 6 jaar geleden euthanasie laten uitvoeren, bij ons thuis.
Er doken meer en meer symptomen op, een tiental jaren na ons huwelijk: niet lang kunnen stappen, pijn, weinig gevoel in de vingers... En dan kwam de diagnose: MS ofte Multiple Sclerose.
Niet het soort van ups en downs, maar de geleidelijk neergaande vorm. Injecties die uiteindelijk geen verschil meer maken.
Een paar jaar was ik mantelzorger, we hadden een tillift, ziekenhuisbed, je noemt het maar.
Tot ze het moe werd. De ondraaglijke pijn, het onvermogen om nog maar iets te kunnen doen. En ze wou eruit voor ze helemaal 'weg' zou zijn. Haar leven werd een vernedering en ze was een heel sterke vrouw.
Dat viel zwaar, want ze was niet enkel mijn vrouw, maar ook mijn beste vriendin en mijn ultieme levensgenoot. Vroeger gingen we op stap, op reis, heerlijke fietstochtjes maken (ik zie nog steeds haar glunderend gezichtje voor me).
En ja, ik had het moeilijk met de keuze. Haar gevoel voor humor was nog steeds top, we schertsten over alles, onder andere de keuze die ik moest maken qua doodskist. Zwarte humor, maar met relativering.
En toen kwam die dag dat de dokters (2) aanklopten. De meest geladen dag van mijn leven. Ze had zelf de muziek uitgekozen, songs die ik nu nog steeds niet kan beluisteren. Het was enkel ons en de dokters, een bewuste beslissing. Misschien niet de juiste, want de dokters zaten nog een half uur nadien hun papierwerk te maken aan de tafel terwijl ik gewoon dacht "Ga dan toch weg!". En eerlijk gezegd is er toen wel wat onherroepelijk gebroken, binnenin.
En de lijkwagen arriveerde een uur later. Tijd om buiten een sigaret te roken (ook niet gezond, ik weet het wel) en blikken te werpen naar binnen. Waar ze normaal zou wuiven vanop haar bed. Nu lag ze stil. En een beetje later werden de lippen al wat blauw. Ik heb de mensen van het funerarium geholpen haar te verplaatsen. Wat kan een dood lichaam zwaar zijn!
Mijn excuses voor dit lange verhaal. Ik wou hier enkel mijn mening komen geven. Euthanasie moet kunnen. Het is geen zelfmoord, het is bewust kiezen voor een waardevol einde als er geen uitweg meer is. Het belangrijkste is: luisteren. Luisteren naar de mens zelf, niet zelf oordelen.
Zo wilde ze het, zo is het geschied. Ik zal haar de rest van mijn leven missen, maar ze wou "vrij" zijn en dat was haar recht.
In een ideale wereld zag ik me met haar door de straten lopen, op een gezegende leeftijd, hand in hand. Af en toe (te weinig!) zie ik bejaarde koppels zo wandelen en het brengt bijna tranen in mijn ogen.
Maar ik heb haar gekend en bemind, er is nog haar familie en mijn familie en alles is goed. Alles kent uiteindelijk wel een einde.
Soms is het niet enkel "leven en laten leven", maar ook "leven en laten sterven".
Weet je,je kan perfect ruzie maken en toch vrienden blijven...
-
paullamb - Lid geworden op: 07 jun 2005, 00:03
- Locatie: Lommel
Eigenlijk een late reactie op het bericht van Jockey. Mijn deelneming.
Zelf zitten we in een heel moeilijke situatie. Ikzelf eerst darmkanker en nu prostaat
Door die opeenvolgende ziektes is mijn eega jong dement geworden en verleden week geopereerd aan aambeien.
We hebben beiden beslist, als het tijd is, om samen te gaan.
Helaas ,onze huisartsen groep is daar geen voorstander van. Moet ik overstappen naar een andere praktijk, of zijn er erkende methodes om het leed te beëindigen .
AUB geen medelijden( we hebben het goed gehad) maar we zijn nu beide bezig aan overdaad van drank om het leed wat te verzachten . Zelf weet ik dat het niet goed is, maar eega beseft het niet.
Kinderen wonen te ver om regelmatig een bezoek te brengen en zo heeft iedereen wel zijn rugzakje!
Zelf zitten we in een heel moeilijke situatie. Ikzelf eerst darmkanker en nu prostaat
Door die opeenvolgende ziektes is mijn eega jong dement geworden en verleden week geopereerd aan aambeien.
We hebben beiden beslist, als het tijd is, om samen te gaan.
Helaas ,onze huisartsen groep is daar geen voorstander van. Moet ik overstappen naar een andere praktijk, of zijn er erkende methodes om het leed te beëindigen .
AUB geen medelijden( we hebben het goed gehad) maar we zijn nu beide bezig aan overdaad van drank om het leed wat te verzachten . Zelf weet ik dat het niet goed is, maar eega beseft het niet.
Kinderen wonen te ver om regelmatig een bezoek te brengen en zo heeft iedereen wel zijn rugzakje!
-
*Joy* - Lid geworden op: 24 feb 2014, 13:38
- Locatie: Aan zee
En neen geen medelijden ..
Enkel maar respect Paul.
Zo zie je maar dat je eigenlijk nooit alleen bent.
Jou altijd " virtueel" een fijne man gevonden.
Altijd beleefd en vriendelijk...en klaar om iemand te helpen met pc of multimedia problemen.
Jouw afwezigheid op het forum verklaard veel nu ...
Veel sterkte aan allen die het soms heel moeilijk hebben.
Enkel maar respect Paul.
Zo zie je maar dat je eigenlijk nooit alleen bent.
Jou altijd " virtueel" een fijne man gevonden.
Altijd beleefd en vriendelijk...en klaar om iemand te helpen met pc of multimedia problemen.
Jouw afwezigheid op het forum verklaard veel nu ...
Veel sterkte aan allen die het soms heel moeilijk hebben.
Laptop Acer Aspire Intel i5-Win11-16Gb RAM-Windows Defender-Telenet
-
Jockey - Lid geworden op: 08 dec 2009, 23:19
- Locatie: Wuustwezel
Heel veel sterkte Paullamb, andere woorden kan ik je niet toefluisteren...paullamb schreef: ↑14 aug 2021, 19:07Eigenlijk een late reactie op het bericht van Jockey. Mijn deelneming.
Zelf zitten we in een heel moeilijke situatie. Ikzelf eerst darmkanker en nu prostaat
Door die opeenvolgende ziektes is mijn eega jong dement geworden en verleden week geopereerd aan aambeien.
We hebben beiden beslist, als het tijd is, om samen te gaan.
Helaas ,onze huisartsen groep is daar geen voorstander van. Moet ik overstappen naar een andere praktijk, of zijn er erkende methodes om het leed te beëindigen .
AUB geen medelijden( we hebben het goed gehad) maar we zijn nu beide bezig aan overdaad van drank om het leed wat te verzachten . Zelf weet ik dat het niet goed is, maar eega beseft het niet.
Kinderen wonen te ver om regelmatig een bezoek te brengen en zo heeft iedereen wel zijn rugzakje!
Weet je,je kan perfect ruzie maken en toch vrienden blijven...
-
mamacalypso - Lid geworden op: 22 nov 2002, 14:13
- Locatie: Antwerpen
Respect Paul voor jullie gezamelijke beslissing.
Erg dat uw dokters niet willen meegaan in jullie beslissing.Ik denk dat op bijgevoegde link u wel een antwoord vind(tenminste dat hoop ik.
LEIF-lijn, hulplijn over euthanasie en palliatieve zorg ...
https://www.vlaanderen.be/gezondheid-en ... n-erfenis/...
LEIF-lijn, hulplijn over euthanasie en palliatieve zorg. (LevensEinde InformatieForum) is een telefonische hulplijn (078/15 11 55 - tussen 9 en 17 uur) voor elke patiënt, gebruiker, hulpverlener of organisatie die vragen heeft over beslissingen rond het levenseinde.
Maar ik hoop hier nog van jullie te horen zolang het draaglijk is.Véél sterkte voor jullie beiden.
Erg dat uw dokters niet willen meegaan in jullie beslissing.Ik denk dat op bijgevoegde link u wel een antwoord vind(tenminste dat hoop ik.
LEIF-lijn, hulplijn over euthanasie en palliatieve zorg ...
https://www.vlaanderen.be/gezondheid-en ... n-erfenis/...
LEIF-lijn, hulplijn over euthanasie en palliatieve zorg. (LevensEinde InformatieForum) is een telefonische hulplijn (078/15 11 55 - tussen 9 en 17 uur) voor elke patiënt, gebruiker, hulpverlener of organisatie die vragen heeft over beslissingen rond het levenseinde.
Maar ik hoop hier nog van jullie te horen zolang het draaglijk is.Véél sterkte voor jullie beiden.
lieve groetjes,mamacalypso