de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Amaai Jeronimo,niet te geloven...het stemt toch tot nadenken als ik mijn kleinkinderen zie....Met zo weinig nog tevreden.
bedankt
Ik kom hier enorm graag lezen
aan alle schrijvers de groetjes
jadi
bedankt
Ik kom hier enorm graag lezen
aan alle schrijvers de groetjes
jadi
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hé wel Jeronimo dat was nogal iets zeker? Zo een onderneming dat zie ik de kinderen van vandaag niet meer doen hoor.
Mooi verteld jeronimo, en ik denk dat er in die tijd nogal eens onvoorbereid zulke reizen ondernomen werden.
Mijn eerste reis was toen ik in het 8e studiejaar zat - 1950 - en dat was naar de grotten van Han. Een ongelooflijke ervaring.
Bedankt en tot later.
Fikske
PS: Waar blijven andere vertellers? Laat jullie toch niet afschrikken hé, iedereen verteld zijn verhaal op zijn manier en dat is altijd mooi en origineel!
Mooi verteld jeronimo, en ik denk dat er in die tijd nogal eens onvoorbereid zulke reizen ondernomen werden.
Mijn eerste reis was toen ik in het 8e studiejaar zat - 1950 - en dat was naar de grotten van Han. Een ongelooflijke ervaring.
Bedankt en tot later.
Fikske
PS: Waar blijven andere vertellers? Laat jullie toch niet afschrikken hé, iedereen verteld zijn verhaal op zijn manier en dat is altijd mooi en origineel!
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Op kamp,
1943, van de oorlog hoorden we niet zoveel behalve op de b b c de geheime zender van het N I R en de vliegers die naar Duitsland trokken
waarvan ik in vroegere bijdragen zeker al verteld heb.
Wel dat jaar kregen we een nieuwe onderpastoor, ene die zich het lot van de jeugd aantrok, hij stichtte er de B J B jongens en meisjes, en een E K jeugdklub, wat hebben we met hem" geravot" , we trokken naar plaatsen die te voet te doen waren.
Zo gingen we bootje varen op de vijver van Dilbeek, het kasteel van Gaasbeek was ons favoriet plekje, alle bossen in de omgeving waren ons terrein er was toch overal iets te ontdekken, tot 12 jaar mochten we gemengd spelen, de groteren moesten dan maar naar de jeugdbeweging gaan welke strikt gescheiden waren.
Vacantie 43, we gingen op kamp,deze keer mochten de meisjes niet mee onze onderpastoor was afkomstig van een boerderij uit Kalfort en we zouden in de schuur op het stro slapen. De dag van vertrek,op een zaterdag, stond er een vrachtauto klaar, ja we konden op banken uit de meisjesschool plaatsnemen en met een slakkengangetje zijn we er toch geraakt. We werden er verwelkomt met een glas zelfgemaakte limonade , nu gingen we ons "bed" maken ,we moesten wel zorgen voor een deken, handdoek en zwembroek, dit laatste was wel een probleem ,mijn moeder gaf me een wit katoenen broekje van een mijner zussen mee, dat ik er mee in de problemen zou komen wist dat mens ook niet.
Na kennis gemaakt te hebben met de dieren op de boerderij was het tijd om slapen te gaan na dat we ieder een kommetje vanille kreempap met rode bessen konfituur gekregen hadden --^--was dat lekker man !!!!!
Als leiders hadden we twee leeraars in spé en onze chauffeur mee, ze zouden de bende wel in toom houden maar wie het eerst begon met patatten te smijten waren zij wel zeker, van slapen is er die nacht wel niet veel in hu!s gekomen.
Zondag morgen kregen we allemaal een dikke boterhan van wit boeren- brood met echte boter en konfituur.
Om onze zondagsplicht te vervullen moesten we toch een heel eindje lopen, na de mis mochten we aanschuiven voor het middagmaal en !!!
zoiets lekkers had ik nog nooit gegeten," patatten met stoofvlees"
en als dessert ne goeie schep vlaai.
Na het middag poosje gingen we zwemmen, rond het fort van Kalfort was er een grote waterplas, hier zou het gebeuren.
IK zo fier als een pauw met mijn wit broekje aan, die plas in.
Zij die nog op de kant stonden begonnen te lachen en ik had nog niet door waarom, dus lachte ik mee.
Later bij een bezoek van de onderpastoor aan mijn ouders kwam ik te weten wat er met die broek mis was!!!
't schijnt dat witte katoen doorzichtig is wanneer hij nat wordt, dus ik stond daar in mijn blootje te pladderen. ondertussen was de namiddag door en tijd om huiswaarts te keren.we kregen nog een boterham met warme chocomelk en al botsend en door elkaar geschut geraakten we vóór den donker thuis.
Dit was ook een ervaring die mij echt bijgebleven is.
1943, van de oorlog hoorden we niet zoveel behalve op de b b c de geheime zender van het N I R en de vliegers die naar Duitsland trokken
waarvan ik in vroegere bijdragen zeker al verteld heb.
Wel dat jaar kregen we een nieuwe onderpastoor, ene die zich het lot van de jeugd aantrok, hij stichtte er de B J B jongens en meisjes, en een E K jeugdklub, wat hebben we met hem" geravot" , we trokken naar plaatsen die te voet te doen waren.
Zo gingen we bootje varen op de vijver van Dilbeek, het kasteel van Gaasbeek was ons favoriet plekje, alle bossen in de omgeving waren ons terrein er was toch overal iets te ontdekken, tot 12 jaar mochten we gemengd spelen, de groteren moesten dan maar naar de jeugdbeweging gaan welke strikt gescheiden waren.
Vacantie 43, we gingen op kamp,deze keer mochten de meisjes niet mee onze onderpastoor was afkomstig van een boerderij uit Kalfort en we zouden in de schuur op het stro slapen. De dag van vertrek,op een zaterdag, stond er een vrachtauto klaar, ja we konden op banken uit de meisjesschool plaatsnemen en met een slakkengangetje zijn we er toch geraakt. We werden er verwelkomt met een glas zelfgemaakte limonade , nu gingen we ons "bed" maken ,we moesten wel zorgen voor een deken, handdoek en zwembroek, dit laatste was wel een probleem ,mijn moeder gaf me een wit katoenen broekje van een mijner zussen mee, dat ik er mee in de problemen zou komen wist dat mens ook niet.
Na kennis gemaakt te hebben met de dieren op de boerderij was het tijd om slapen te gaan na dat we ieder een kommetje vanille kreempap met rode bessen konfituur gekregen hadden --^--was dat lekker man !!!!!
Als leiders hadden we twee leeraars in spé en onze chauffeur mee, ze zouden de bende wel in toom houden maar wie het eerst begon met patatten te smijten waren zij wel zeker, van slapen is er die nacht wel niet veel in hu!s gekomen.
Zondag morgen kregen we allemaal een dikke boterhan van wit boeren- brood met echte boter en konfituur.
Om onze zondagsplicht te vervullen moesten we toch een heel eindje lopen, na de mis mochten we aanschuiven voor het middagmaal en !!!
zoiets lekkers had ik nog nooit gegeten," patatten met stoofvlees"
en als dessert ne goeie schep vlaai.
Na het middag poosje gingen we zwemmen, rond het fort van Kalfort was er een grote waterplas, hier zou het gebeuren.
IK zo fier als een pauw met mijn wit broekje aan, die plas in.
Zij die nog op de kant stonden begonnen te lachen en ik had nog niet door waarom, dus lachte ik mee.
Later bij een bezoek van de onderpastoor aan mijn ouders kwam ik te weten wat er met die broek mis was!!!
't schijnt dat witte katoen doorzichtig is wanneer hij nat wordt, dus ik stond daar in mijn blootje te pladderen. ondertussen was de namiddag door en tijd om huiswaarts te keren.we kregen nog een boterham met warme chocomelk en al botsend en door elkaar geschut geraakten we vóór den donker thuis.
Dit was ook een ervaring die mij echt bijgebleven is.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo mijn fantasie deed zijn werk en ik zag je staan als kleine jongen met je transparant??(zwem)broekje aan. Dus jij was een tijdje De Witte van Kalfort Bedankt voor je verhaal ik heb er van genoten
jadi
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Zoals beloofd , iets over het leven in de jaren 40 op den boer.
Ja , toen was iedereen boer; van kiekenboer, konijnenboer, schapenboer
tot zelfs koeienboer zonder land. toen moesten de wegbermen niet afgemaaid worden, de schapen en koeien werden met een touw gebonden en werden regelmatig verzet.de konijnenboeren konden in de weiden gaan "vergèren" suikerij, bladeren van schapezurkel en "zeenbladeren"( gewone zuring) men kon ze alle uren van de dag tegenkomen, dat er oneerlijke "boeren "bij waren bewijst het volgende.
eentje had zelfs de lef van bieten en patatten te verkopen, ne groten boer had bieten tekort en zei; nu moet ik mijn eigen bieten terugkopen.
Alhoewel het in dien tijd normaal was zouden ze nu zeggen ; die mensen leven in mensonwaardige omstandigheden, zo was de w c het laatste huisje, zo'n plank met een gat erin, de deur met een kijkgaatje in de vorm van een hartje of een koeken, en in de winter kon men eerst met de warme billen het ijs smelten, zo wachtte iedereen om toch niet eerst te moeten gaan.
De wekelijkse wasbeurt in de groten" baseng" ieder in hetzelfde water waar regematig wat warm , water bijgegoten werd.
Weet ge, na de luxe van een persoonlijk bad is het een rage van een "jacuzi" waar iedereen toch ook in hetzelfde water zit.
We waren thuis met tien personen en echt we hadden maar twee slaapkamers, als de oudsten wat ouder werden kwamen er extra kamers op zolder, ja bij een fijne sneeuwstorm moest de sneeuw van de bedden gehaald worden en ja echt, het ijs stond op de pispot !!
Voor we slapen gingen werden de lakens met een strijkijzer van op de leuvense stoof gestreken, zo was de kilte toch wat gebroken, om onze voeten warm te houden lag er een jeneverkruik met warm water in het bed en... soms werden we wakker met de ijskegels onder onze neus.
Ja, dit hebben we allemaal overleeft en niemand die klaagde of staakte.
En toch zeggen we; 't was ne schone tijd
Ja , toen was iedereen boer; van kiekenboer, konijnenboer, schapenboer
tot zelfs koeienboer zonder land. toen moesten de wegbermen niet afgemaaid worden, de schapen en koeien werden met een touw gebonden en werden regelmatig verzet.de konijnenboeren konden in de weiden gaan "vergèren" suikerij, bladeren van schapezurkel en "zeenbladeren"( gewone zuring) men kon ze alle uren van de dag tegenkomen, dat er oneerlijke "boeren "bij waren bewijst het volgende.
eentje had zelfs de lef van bieten en patatten te verkopen, ne groten boer had bieten tekort en zei; nu moet ik mijn eigen bieten terugkopen.
Alhoewel het in dien tijd normaal was zouden ze nu zeggen ; die mensen leven in mensonwaardige omstandigheden, zo was de w c het laatste huisje, zo'n plank met een gat erin, de deur met een kijkgaatje in de vorm van een hartje of een koeken, en in de winter kon men eerst met de warme billen het ijs smelten, zo wachtte iedereen om toch niet eerst te moeten gaan.
De wekelijkse wasbeurt in de groten" baseng" ieder in hetzelfde water waar regematig wat warm , water bijgegoten werd.
Weet ge, na de luxe van een persoonlijk bad is het een rage van een "jacuzi" waar iedereen toch ook in hetzelfde water zit.
We waren thuis met tien personen en echt we hadden maar twee slaapkamers, als de oudsten wat ouder werden kwamen er extra kamers op zolder, ja bij een fijne sneeuwstorm moest de sneeuw van de bedden gehaald worden en ja echt, het ijs stond op de pispot !!
Voor we slapen gingen werden de lakens met een strijkijzer van op de leuvense stoof gestreken, zo was de kilte toch wat gebroken, om onze voeten warm te houden lag er een jeneverkruik met warm water in het bed en... soms werden we wakker met de ijskegels onder onze neus.
Ja, dit hebben we allemaal overleeft en niemand die klaagde of staakte.
En toch zeggen we; 't was ne schone tijd
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ja Jeronimo en ons generatie die kregen het wat beter,niet te vergelijken met de jeugd van nu maar toch heel wat beter dan jullie.Wij,wij zijn serrreplantjes velen hebben verwarming op de kamer ,of een electrisch deken in de winter.
Bedankt voor het verhaal
Bedankt voor het verhaal
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Het was zeker ne schonen tijd Jeronimo, om verschillende redenen.
We waren JONG en hadden ondanks de beperkingen weinig ZORGEN.
Het leven was eenvoudig dus minder stress en prestatiedrang.
Toch ga je me nooit horen zeggen dat de tijd toen BETER was dan nu.
We willen maar al te graag de negatieve kanten van ons bestaan toen vergeten.
Ik herinner mij den tijd bij den troep (het leger) als achttien maanden vol plezier maar als ik er even dieper over nadenk dan kan ik me weer de 'slechte' momenten voor de geest halen toen we gestraft werden en dagen aan een stuk moesten patatten schillen of zelfs even in het cachot moesten slapen. Hoeveel keren we de wacht optrokken in Duitsland in weer en wind en bij nacht. Allemaal geen pretje maar we vergeten het graag.
Voor mij is het heden en nu de beste tijd (zolang we maar gezond blijven, zeggen we dan).
Proberen te genieten van elke dag en tevreden zijn met wat je hebt.
En ... af en toe kan een verhaaltje over vroeger je wel deugd doen nietwaar?
We waren JONG en hadden ondanks de beperkingen weinig ZORGEN.
Het leven was eenvoudig dus minder stress en prestatiedrang.
Toch ga je me nooit horen zeggen dat de tijd toen BETER was dan nu.
We willen maar al te graag de negatieve kanten van ons bestaan toen vergeten.
Ik herinner mij den tijd bij den troep (het leger) als achttien maanden vol plezier maar als ik er even dieper over nadenk dan kan ik me weer de 'slechte' momenten voor de geest halen toen we gestraft werden en dagen aan een stuk moesten patatten schillen of zelfs even in het cachot moesten slapen. Hoeveel keren we de wacht optrokken in Duitsland in weer en wind en bij nacht. Allemaal geen pretje maar we vergeten het graag.
Voor mij is het heden en nu de beste tijd (zolang we maar gezond blijven, zeggen we dan).
Proberen te genieten van elke dag en tevreden zijn met wat je hebt.
En ... af en toe kan een verhaaltje over vroeger je wel deugd doen nietwaar?
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hééé Fikske, ik denk dat ze van u ook gene echte millitairist kunnen maken hebben, wel ik was er gere bij, ik heb zelfs gedacht van bij te tekenen, ik had er een echt onbezorgd leven.en nooit gestraft geweest.
Ge moet weten ik had een stiel geleerd waar geen toekomst in zat en
zag er zo niet direct een oplossing voor, allé alles is toch goed gekomen.
Kijk eens op www.kamp-vogelsang, de site van Jean claesens en klik op jeroom wellemans, daar heb ik zowat mijne ganse legerdienst verteld.
Allé, tot nog nekie maar volgende week zijn we, mijn vrouw en ik,
voor de zoveelste keer weer op stap richting Compostela.
Ge moet weten ik had een stiel geleerd waar geen toekomst in zat en
zag er zo niet direct een oplossing voor, allé alles is toch goed gekomen.
Kijk eens op www.kamp-vogelsang, de site van Jean claesens en klik op jeroom wellemans, daar heb ik zowat mijne ganse legerdienst verteld.
Allé, tot nog nekie maar volgende week zijn we, mijn vrouw en ik,
voor de zoveelste keer weer op stap richting Compostela.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Jeronimo jongen, ik heb je schrijfsels gelezen en ook de vele foto's gezien;
Prachtig gewoon!
Ik heb wel even moeten zoeken want met de link die jij hebt opgegeven kom je nergens terecht. Je vergat nl achteraan het punt en be te plaatsen.
Wie nog eens graag wil gaan kijken hoe het er in het leger aan toe ging komt direct op 'jeronimo's bijdrage' terecht door deze link te gebruiken:
http://www.kamp-vogelsang.be/?module=in ... s#startdia
Nog veel succes, en goede reis naar Compostello ...
PS: Ik heb nu al een deel van mijn "verhaaltjes" op mijn blog gezet maar er komen er nog meer bij. Ga af en toe eens kijken op :
http://blog.seniorennet.be/fikskes_verhalen/
Dank op voorhand voor je bezoekje.
Fikske
Prachtig gewoon!
Ik heb wel even moeten zoeken want met de link die jij hebt opgegeven kom je nergens terecht. Je vergat nl achteraan het punt en be te plaatsen.
Wie nog eens graag wil gaan kijken hoe het er in het leger aan toe ging komt direct op 'jeronimo's bijdrage' terecht door deze link te gebruiken:
http://www.kamp-vogelsang.be/?module=in ... s#startdia
Nog veel succes, en goede reis naar Compostello ...
PS: Ik heb nu al een deel van mijn "verhaaltjes" op mijn blog gezet maar er komen er nog meer bij. Ga af en toe eens kijken op :
http://blog.seniorennet.be/fikskes_verhalen/
Dank op voorhand voor je bezoekje.
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Meikevers
In onze tijd waren er nog meikevers, en we wisten ook aan welke bomen we moesten schudden, de pruimebomen brachten steeds een goede oogst op, er werd in de boom gekropen en dan maar schudden.
We maakten er een wedstrijd van om ter meest, ze werden dan in een grote stekjesdoos gestoken met er enkele blaadjes bij, ze mochten niet omkomen van honger. Met de kruisdagen, de drie dagen voor ons- heer hemelvaart, gingen we in prcessie langs landelijke wegen door het dorp,
om de zegen af te smeken voor een goede oogst.
Daar ontmoetten we soms meikever rijke bomen waaronder de els en de esdoorn, ja we sprongen uit de rij om eens te gaan schudden.
Wat deden we met die beestjes, laten vliegen natuurlijk, maar hoe.
Die beestjes hadden een hoornachtige staart en met een naald werd er een draad door gestoken, dan een papiertje aanhangen en laten vliegen
Ver konden ze niet vliegen hoor!, een paar meter verder lagen ze weer op grond en dan maar wachten tot ze weer adem hadden voor een volgende vlucht. Het mannetje was iets kleiner en had langere voelsprieten maar konden wel beter vliegen. Hun opstijgen ging wel wat traag, eerst staken ze hun voelsprieten uit en begonnen ze te "pompen"
eerst gingen de schildvleugels open en ontplooiden zich de netvleugels langzaam, na enkele minuten raakten ze toch weg.
Velen zullen mischien zeggen ; wat voor sadisten waren ze toen, maar het waren schadelijke insecten, hun larven waren zo'n vijf cm lang en een vinger dik, ze waren een plaag voor de aardbeikwekers.
Volgende keer iets over de coloradokever
In onze tijd waren er nog meikevers, en we wisten ook aan welke bomen we moesten schudden, de pruimebomen brachten steeds een goede oogst op, er werd in de boom gekropen en dan maar schudden.
We maakten er een wedstrijd van om ter meest, ze werden dan in een grote stekjesdoos gestoken met er enkele blaadjes bij, ze mochten niet omkomen van honger. Met de kruisdagen, de drie dagen voor ons- heer hemelvaart, gingen we in prcessie langs landelijke wegen door het dorp,
om de zegen af te smeken voor een goede oogst.
Daar ontmoetten we soms meikever rijke bomen waaronder de els en de esdoorn, ja we sprongen uit de rij om eens te gaan schudden.
Wat deden we met die beestjes, laten vliegen natuurlijk, maar hoe.
Die beestjes hadden een hoornachtige staart en met een naald werd er een draad door gestoken, dan een papiertje aanhangen en laten vliegen
Ver konden ze niet vliegen hoor!, een paar meter verder lagen ze weer op grond en dan maar wachten tot ze weer adem hadden voor een volgende vlucht. Het mannetje was iets kleiner en had langere voelsprieten maar konden wel beter vliegen. Hun opstijgen ging wel wat traag, eerst staken ze hun voelsprieten uit en begonnen ze te "pompen"
eerst gingen de schildvleugels open en ontplooiden zich de netvleugels langzaam, na enkele minuten raakten ze toch weg.
Velen zullen mischien zeggen ; wat voor sadisten waren ze toen, maar het waren schadelijke insecten, hun larven waren zo'n vijf cm lang en een vinger dik, ze waren een plaag voor de aardbeikwekers.
Volgende keer iets over de coloradokever
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
De coloradokever,
Wie kent ze niet, zo’n een halve centimeter groot beestje met zwart-witte strepen,
Onder de oorlog, vanwaar ze zo massaal kwamen wist men ook niet maar het was
een echte plaag en dan waren de larven nog het ergste, ze hadden zo’n licht rode kleur en hingen aan de onderkant van de bladeren zodat ze moeilijker te vangen waren.
Die kevers waren echt onverwoestbaar, verdrinken, ? neen. Verbranden,?
zwart worden wel maar dood ? twee weken zonder eten of drinken, neen.
Het enige middel was ze verpletteren tussen twee stenen.
Weet ge, de kinderen werden van in’t school uitgestuurd om bij de boeren kevers te
gaan vangen, ik als boerenzoon mocht naar huis gaan om kevers te vangen.
Ja, zelf met het giftige kalk- en lood arsenaat kreeg men ze niet kapot.
Gelukkig kwam er na de oorlog een nieuw insecticide op de markt, het DDT was een
goed middel tegen alle insecten en---om te bewijzen dat het “niet giftig “ was
zie nog altijd een vertegenwoordiger er een lepeltje van eten.
Ja, in de kruidenierswinkel stond de zak broederlijk tegen de suiker en de bloem
en werd met dezelfde schup uitgeschept. Ik ga het hier niet hebben over de schade
die insecticiden kunnen veroorzaken, in alle geval , ik heb er niet onder geleden.
Nu wordt het weer voor een tijdje stil, tot ?????????
Wie kent ze niet, zo’n een halve centimeter groot beestje met zwart-witte strepen,
Onder de oorlog, vanwaar ze zo massaal kwamen wist men ook niet maar het was
een echte plaag en dan waren de larven nog het ergste, ze hadden zo’n licht rode kleur en hingen aan de onderkant van de bladeren zodat ze moeilijker te vangen waren.
Die kevers waren echt onverwoestbaar, verdrinken, ? neen. Verbranden,?
zwart worden wel maar dood ? twee weken zonder eten of drinken, neen.
Het enige middel was ze verpletteren tussen twee stenen.
Weet ge, de kinderen werden van in’t school uitgestuurd om bij de boeren kevers te
gaan vangen, ik als boerenzoon mocht naar huis gaan om kevers te vangen.
Ja, zelf met het giftige kalk- en lood arsenaat kreeg men ze niet kapot.
Gelukkig kwam er na de oorlog een nieuw insecticide op de markt, het DDT was een
goed middel tegen alle insecten en---om te bewijzen dat het “niet giftig “ was
zie nog altijd een vertegenwoordiger er een lepeltje van eten.
Ja, in de kruidenierswinkel stond de zak broederlijk tegen de suiker en de bloem
en werd met dezelfde schup uitgeschept. Ik ga het hier niet hebben over de schade
die insecticiden kunnen veroorzaken, in alle geval , ik heb er niet onder geleden.
Nu wordt het weer voor een tijdje stil, tot ?????????
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Het blijft nooit lang stil hoor Jeronimo.
Die kevers waren ook bij ons een soort "speelgoed" net als kikkers die door ons werden opgeblazen. Wreed eigenlijk hé, maar wij wisten toen niet beter. Er is een hele tijd geweest dat men bijna geen meikevers meer vond maar tegenwoordig zijn ze er weer naar het schijnt.
Als we gingen spelen in de beek of bij de kweekvijvers dan hadden we soms wel met andere "charels" af te rekenen, nl; bloedzuigers!
Op welbepaalde plekken in de beek kon je niet doorwaden zonder dat enkele van die enge beesten zich op je voeten of benen hadden vastgezogen.
Als je ze dan probeerde te verwijderen liep het bloed van je benen. Pijn deed dat niet want ze zogen een heel fijn gaatje en het bloeden stopte nogal vlug.
Goed, voor diegenen welke nog graag een verhaaltje lezen had ik hierboven al de url van mijn blogje gezet nl;
http://blog.seniorennet.be/fikskes_verhalen/
Maar ... toch wil ik de 'nieuwe verhaaltjes' hier ook zetten als dat mag? OK?
Gaan werken in het atelier.
- eind juni 1950 -
Eigenlijk ben ik een luiaard, ... tenminste dat is toch wat mijn ouders zeggen.
Volgens hen zou ik graag moeten werken maar hoe hard ik ook probeer, het lukt mij niet om dit soort werk graag te doen.
Iemand die dertien geworden is kan je nog moeilijk een kind noemen maar toch voel ik mezelf nog helemaal geen volwassene.
Eind juni 1950 heb ik het 8ste leerjaar achter de rug en mag dus officieel de school verlaten.
De hoofdonderwijzer heeft me nog gevraagd of ik verder ging studeren maar ik wist dat daar geen sprake van kon zijn.
Mijn ouders hebben een eigen zaak (zinkbewerking) en ze verwachten dat ik hen vanaf nu zal helpen in hun atelier te Brussel.
Verleden jaar had pa me twee van de zes weken vakantie gegund om samen met mijn broer nog eens veertien dagen bij Tenne te logeren maar nu was het definitief gedaan , voor altijd ...
Het bewuste 'atelier' is eigenlijk alleen maar een garage onder één van de vele flatgebouwen in de straat. Onze werkplaats bestaat dus uit een gang van twaalf bij drie meter en achteraan een brede donkere voorraadkamer van vijf bij vijf meter.
In het midden is die gang half overdekt met glazen ruiten waardoor het schaarse daglicht dat tussen de omliggende gebouwen door kan, naar binnen valt.
Elke ochtend, om 7u 20, nemen we met ons drieën het blauwe trammetje van Wezembeek naar Etterbeek waarna we nog tien minuten te voet verder moeten.
Om klokslag 8uur beginnen we te werken en om klokslag 17 uur wordt er gestopt. Drie keer houden we pauze om een boterham te eten: vijftien minuten om 9u 30 en om 16 uur, en dertig minuten om 12 uur.
Dit gaat ononderbroken door, zes dagen in de week, tweeënvijftig weken per jaar. Behalve de week van 21 juli - nationale feestdag - dan hebben we 'congés payés'.
Op zondag wordt er niet gewerkt.
Het werk bestaat uit het in verschillende stukken snijden van grote zinken platen van 2,20m bij 1m en ongeveer 0,5 mm dikte. Deze stukken worden op hun beurt geplooid of gevormd tot ronde of vierkante buizen van 1m lengte. Met andere, kleinere stukken worden dakvensters gemaakt.
Uiteindelijk moeten alle losse naden van buizen en dakvensters aan mekaar gesoldeerd worden en bekomen we een afgewerkt product.
Na enige maanden ken ik het werk al vrij goed en één jaar later moet ik er zelfs niet meer bij nadenken en wordt het pure routine, echt als bandwerk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat ik daar, vóór ik getrouwd ben, tien jaar heb gewerkt! Honderdduizenden meters buizen en duizenden dakvensters hebben wij gemaakt.
Het was saai, saai werk en de dagen gingen trààààg voorbij.
Tien uur maandagochtend, ... en ik trachtte al naar de zondag.
Toen mijn broer, drie jaar later, ook bij ons kwam werken ging het iets beter.
Veel praten konden we echter niet door het niet aflatend lawaai van de soldeerbouten.
Als er dan toch eens kon gepraat worden op een stil moment, zei mijn vader steevast; ' Zwijg een beetje en doe eens wat 'attentie' of jullie snijden nog jullie vingers af.'
Het gebeurde inderdaad regelmatig dat we een diepe snede of schaafwonde opliepen aan de scherpe randen van de zinken platen.
Toen mijn oproepingsbevel voor het leger kwam, kon ik het wel uitschreeuwen van vreugde omdat de spiraal van slapen, eten, werken, eindelijk eens ging doorbroken worden.
Luidop durfde ik echter niets zeggen want ik was bang om weer uitgescholden te worden voor luiaard.
Op 1 juni 1955 ging ik in de Baron Michel kazerne te Mechelen bij de transmissietroepen, 'onder de wapens' zoals dat heet. Hier startte voor mij een heel nieuw leven waarvan ik voordien het bestaan niet eens vermoedde.
Tot later
Die kevers waren ook bij ons een soort "speelgoed" net als kikkers die door ons werden opgeblazen. Wreed eigenlijk hé, maar wij wisten toen niet beter. Er is een hele tijd geweest dat men bijna geen meikevers meer vond maar tegenwoordig zijn ze er weer naar het schijnt.
Als we gingen spelen in de beek of bij de kweekvijvers dan hadden we soms wel met andere "charels" af te rekenen, nl; bloedzuigers!
Op welbepaalde plekken in de beek kon je niet doorwaden zonder dat enkele van die enge beesten zich op je voeten of benen hadden vastgezogen.
Als je ze dan probeerde te verwijderen liep het bloed van je benen. Pijn deed dat niet want ze zogen een heel fijn gaatje en het bloeden stopte nogal vlug.
Goed, voor diegenen welke nog graag een verhaaltje lezen had ik hierboven al de url van mijn blogje gezet nl;
http://blog.seniorennet.be/fikskes_verhalen/
Maar ... toch wil ik de 'nieuwe verhaaltjes' hier ook zetten als dat mag? OK?
Gaan werken in het atelier.
- eind juni 1950 -
Eigenlijk ben ik een luiaard, ... tenminste dat is toch wat mijn ouders zeggen.
Volgens hen zou ik graag moeten werken maar hoe hard ik ook probeer, het lukt mij niet om dit soort werk graag te doen.
Iemand die dertien geworden is kan je nog moeilijk een kind noemen maar toch voel ik mezelf nog helemaal geen volwassene.
Eind juni 1950 heb ik het 8ste leerjaar achter de rug en mag dus officieel de school verlaten.
De hoofdonderwijzer heeft me nog gevraagd of ik verder ging studeren maar ik wist dat daar geen sprake van kon zijn.
Mijn ouders hebben een eigen zaak (zinkbewerking) en ze verwachten dat ik hen vanaf nu zal helpen in hun atelier te Brussel.
Verleden jaar had pa me twee van de zes weken vakantie gegund om samen met mijn broer nog eens veertien dagen bij Tenne te logeren maar nu was het definitief gedaan , voor altijd ...
Het bewuste 'atelier' is eigenlijk alleen maar een garage onder één van de vele flatgebouwen in de straat. Onze werkplaats bestaat dus uit een gang van twaalf bij drie meter en achteraan een brede donkere voorraadkamer van vijf bij vijf meter.
In het midden is die gang half overdekt met glazen ruiten waardoor het schaarse daglicht dat tussen de omliggende gebouwen door kan, naar binnen valt.
Elke ochtend, om 7u 20, nemen we met ons drieën het blauwe trammetje van Wezembeek naar Etterbeek waarna we nog tien minuten te voet verder moeten.
Om klokslag 8uur beginnen we te werken en om klokslag 17 uur wordt er gestopt. Drie keer houden we pauze om een boterham te eten: vijftien minuten om 9u 30 en om 16 uur, en dertig minuten om 12 uur.
Dit gaat ononderbroken door, zes dagen in de week, tweeënvijftig weken per jaar. Behalve de week van 21 juli - nationale feestdag - dan hebben we 'congés payés'.
Op zondag wordt er niet gewerkt.
Het werk bestaat uit het in verschillende stukken snijden van grote zinken platen van 2,20m bij 1m en ongeveer 0,5 mm dikte. Deze stukken worden op hun beurt geplooid of gevormd tot ronde of vierkante buizen van 1m lengte. Met andere, kleinere stukken worden dakvensters gemaakt.
Uiteindelijk moeten alle losse naden van buizen en dakvensters aan mekaar gesoldeerd worden en bekomen we een afgewerkt product.
Na enige maanden ken ik het werk al vrij goed en één jaar later moet ik er zelfs niet meer bij nadenken en wordt het pure routine, echt als bandwerk.
Ik kan nog steeds niet geloven dat ik daar, vóór ik getrouwd ben, tien jaar heb gewerkt! Honderdduizenden meters buizen en duizenden dakvensters hebben wij gemaakt.
Het was saai, saai werk en de dagen gingen trààààg voorbij.
Tien uur maandagochtend, ... en ik trachtte al naar de zondag.
Toen mijn broer, drie jaar later, ook bij ons kwam werken ging het iets beter.
Veel praten konden we echter niet door het niet aflatend lawaai van de soldeerbouten.
Als er dan toch eens kon gepraat worden op een stil moment, zei mijn vader steevast; ' Zwijg een beetje en doe eens wat 'attentie' of jullie snijden nog jullie vingers af.'
Het gebeurde inderdaad regelmatig dat we een diepe snede of schaafwonde opliepen aan de scherpe randen van de zinken platen.
Toen mijn oproepingsbevel voor het leger kwam, kon ik het wel uitschreeuwen van vreugde omdat de spiraal van slapen, eten, werken, eindelijk eens ging doorbroken worden.
Luidop durfde ik echter niets zeggen want ik was bang om weer uitgescholden te worden voor luiaard.
Op 1 juni 1955 ging ik in de Baron Michel kazerne te Mechelen bij de transmissietroepen, 'onder de wapens' zoals dat heet. Hier startte voor mij een heel nieuw leven waarvan ik voordien het bestaan niet eens vermoedde.
Tot later
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Hoi Jerorimo en Fikske,ba neen jullie zijn geen sadisten.Jullie wisten van niets anders en zoals je zegt het waren schadelijke beestjes.
Mijn eerste gedachten toen ik gelezen had,was en dat noemen ze dan een schone tijd.Velen van jullie hadden de capaciteiten om verder te studeren en het kon of mocht niet.Dat vind ik spijtig.Vele rijkemanskinderen die niet de capaciteiten hadden studeerden verder met alle gevolgen van dien.Jullie zullen ook wel slecht notarissen,dokters of dergelijke weten rondlopen.(denk ik)
Je ziet ik kom regelmatig even piepen hoor.
danke
Mijn eerste gedachten toen ik gelezen had,was en dat noemen ze dan een schone tijd.Velen van jullie hadden de capaciteiten om verder te studeren en het kon of mocht niet.Dat vind ik spijtig.Vele rijkemanskinderen die niet de capaciteiten hadden studeerden verder met alle gevolgen van dien.Jullie zullen ook wel slecht notarissen,dokters of dergelijke weten rondlopen.(denk ik)
Je ziet ik kom regelmatig even piepen hoor.
danke
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ach ja Jadi, jong moeten gaan werken, wij zijn er niet van gestorven hé?
In die tijd was dat voor heel wat jongens (en meisjes) normaal om niet te mogen verder studeren maar dat heeft ons niet belet om later toch een mooi leven op te bouwen. Van tegenslagen worden sommige mensen depressief en anderen worden er sterker door. Waarom? Dat ligt aan je karakter denk ik.
Ik ga je mijn leven (nog) niet vertellen maar in onze tijd was er voor iemand die wilde bijleren na de lagere school maar één oplossing; avondonderwijs! Overdag gaan werken en 's avonds naar school. Ik heb dat negen jaar gedaan terwijl mijn vrouwtje ondertussen drie kinderen grootbracht.
En je hebt gelijk. Evenzo als er slechte en goed stielmannen zijn, zo zijn er ook goede en minder goede dokters, advocaten etc. en dat komt niet alleen door een gebrek aan schoolse opleiding.
Bon. Mijn verhaaltjes blijven komen en als je tijd genoeg hebt (en ik lang genoeg leef) zal ik misschien toch nog heel mijn leven vertellen ...
In die tijd was dat voor heel wat jongens (en meisjes) normaal om niet te mogen verder studeren maar dat heeft ons niet belet om later toch een mooi leven op te bouwen. Van tegenslagen worden sommige mensen depressief en anderen worden er sterker door. Waarom? Dat ligt aan je karakter denk ik.
Ik ga je mijn leven (nog) niet vertellen maar in onze tijd was er voor iemand die wilde bijleren na de lagere school maar één oplossing; avondonderwijs! Overdag gaan werken en 's avonds naar school. Ik heb dat negen jaar gedaan terwijl mijn vrouwtje ondertussen drie kinderen grootbracht.
En je hebt gelijk. Evenzo als er slechte en goed stielmannen zijn, zo zijn er ook goede en minder goede dokters, advocaten etc. en dat komt niet alleen door een gebrek aan schoolse opleiding.
Bon. Mijn verhaaltjes blijven komen en als je tijd genoeg hebt (en ik lang genoeg leef) zal ik misschien toch nog heel mijn leven vertellen ...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.