de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Hallo, Victorine, Pluk, Jeronimo en anderen. Eindelijk nog even de tijd gevonden om jullie te komen groeten. Die gepensioneerde mensen vandaag hebben voor niks nog tijd. (zeggen de jongeren)
Ik ben een beetje in een romantische bui vandaag en daarom zou ik graag dat verhaaltje plaatsen hoe ik en mijn vrouwtje mekaar voor het eerst hebben 'aangeraakt'.
Dit staat al wel op mijn blogje hoor maar vermits ik weet dat niet iedereen daar naartoe surft zal ik het hier maar plaatsen ook.
Zeg me onomwonden als je het hier niet op zijn plaats vindt.
Lente 1955 - - Het eerste contact
Ondanks het feit dat ik haar al jaren ken, is het nooit bij mij opgekomen om iets met haar te beginnen.
De blik waarmee ze naar me kijkt doet me nochtans vermoeden dat ik haar niet onverschillig laat, maar toch is er die aarzeling.
Ze is nog zo jong en ikzelf wil nu, juist vóór mijn legerdienst, niet al meteen aan een vaste verkering beginnen.
Die enkele zondag- of kermisliefjes welke ik tot dan al gekend heb zijn nooit een belemmering geweest om met de kameraden te blijven uitgaan maar als ik iets met haar begin zal het serieus zijn, dat voel ik.
Als ik mijn vriend Willy bij hem thuis ga ophalen om naar de repetities van het toneel te gaan dan zie ik zijn jongere zus wel eens in de keuken. Ook zij speelt mee in de jaarlijks opgevoerde operettes maar tot op heden hebben we nog geen twee woorden met elkaar gewisseld.
Dit jaar maakt de toneelkring een uitstap met de autocar naar de Ardennen en de hoofdattractie is de Waterval van Coo. Iedereen die deze winter actief was bij de kring mag gratis mee.
Het weer is mooi en de bus zit afgeladen vol, zelfs alle zitplaatsen in de middengang moeten worden neergeklapt.
Roger Verbist, die door iedereen “Verbiske” genoemd wordt, zit al aan het venster en naast hem heeft Maria van Stinne zich neergeploft.
Ik heb me niet zo fel gehaast en moet tevreden zijn met een plaats in het midden op een van de klapstoeltjes.
Verbiske voelt zich wat ingesloten en blijkbaar niet erg op zijn gemak en daarom biedt hij Maria zijn vensterplaats aan zodat hij naast mij kan komen zitten om te kletsen over onze legerdienst die binnenkort begint.
De sfeer is opperbest en er wordt al volop gezongen en gelachen voordat de autocar goed en wel het dorp is uitgereden.
Roger Verbist is een paar maanden ouder dan ik en wordt binnenkort ingelijfd bij de marine terwijl ik bij de landmacht ga. Hij vindt het een hele eer om matroos te worden. Verbiske is opgewonden en blijft maar doordrammen over boten en schepen en het mooi blauw marinierspak dat hem toch heel wat beter zal staan dan het kaki soldatenkostuumpje dat ik zal moeten dragen.
‘Zeg eens, om bij de marine te gaan moet je toch kunnen zwemmen?’ Vraag ik expres om de spraakwaterval wat af te stoppen.
Hij kijkt me onnozel aan. ‘Wat..?’
‘Wel ja, jij kunt toch niet zwemmen?’
‘Ikke?... Euh…’
Ik doe er nog een schepje bovenop.
‘Vroeger in de zwembeek, aan het kerkhof, kwam jij nooit dieper dan tot aan je knieën in het water.’
‘Dat is nie ..., niet waar jong! Ik kan wel zw...zwem...mm, en daarbij het is nie ... niet nodig, hebben ze mij ge...gezegd.’
Als Verbiske begint te stotteren moet je oppassen. Dan wordt hij rap kwaad.
Bovendien is het niet prettig om de hele tijd stoten van zijn elleboog te krijgen.
Ik zwijg verder wijselijk en ben blij als we eindelijk een eerste stop houden bij een baancafé om een deel van onze boterhammen op te eten.
De rest volgt morgen...
Ik ben een beetje in een romantische bui vandaag en daarom zou ik graag dat verhaaltje plaatsen hoe ik en mijn vrouwtje mekaar voor het eerst hebben 'aangeraakt'.
Dit staat al wel op mijn blogje hoor maar vermits ik weet dat niet iedereen daar naartoe surft zal ik het hier maar plaatsen ook.
Zeg me onomwonden als je het hier niet op zijn plaats vindt.
Lente 1955 - - Het eerste contact
Ondanks het feit dat ik haar al jaren ken, is het nooit bij mij opgekomen om iets met haar te beginnen.
De blik waarmee ze naar me kijkt doet me nochtans vermoeden dat ik haar niet onverschillig laat, maar toch is er die aarzeling.
Ze is nog zo jong en ikzelf wil nu, juist vóór mijn legerdienst, niet al meteen aan een vaste verkering beginnen.
Die enkele zondag- of kermisliefjes welke ik tot dan al gekend heb zijn nooit een belemmering geweest om met de kameraden te blijven uitgaan maar als ik iets met haar begin zal het serieus zijn, dat voel ik.
Als ik mijn vriend Willy bij hem thuis ga ophalen om naar de repetities van het toneel te gaan dan zie ik zijn jongere zus wel eens in de keuken. Ook zij speelt mee in de jaarlijks opgevoerde operettes maar tot op heden hebben we nog geen twee woorden met elkaar gewisseld.
Dit jaar maakt de toneelkring een uitstap met de autocar naar de Ardennen en de hoofdattractie is de Waterval van Coo. Iedereen die deze winter actief was bij de kring mag gratis mee.
Het weer is mooi en de bus zit afgeladen vol, zelfs alle zitplaatsen in de middengang moeten worden neergeklapt.
Roger Verbist, die door iedereen “Verbiske” genoemd wordt, zit al aan het venster en naast hem heeft Maria van Stinne zich neergeploft.
Ik heb me niet zo fel gehaast en moet tevreden zijn met een plaats in het midden op een van de klapstoeltjes.
Verbiske voelt zich wat ingesloten en blijkbaar niet erg op zijn gemak en daarom biedt hij Maria zijn vensterplaats aan zodat hij naast mij kan komen zitten om te kletsen over onze legerdienst die binnenkort begint.
De sfeer is opperbest en er wordt al volop gezongen en gelachen voordat de autocar goed en wel het dorp is uitgereden.
Roger Verbist is een paar maanden ouder dan ik en wordt binnenkort ingelijfd bij de marine terwijl ik bij de landmacht ga. Hij vindt het een hele eer om matroos te worden. Verbiske is opgewonden en blijft maar doordrammen over boten en schepen en het mooi blauw marinierspak dat hem toch heel wat beter zal staan dan het kaki soldatenkostuumpje dat ik zal moeten dragen.
‘Zeg eens, om bij de marine te gaan moet je toch kunnen zwemmen?’ Vraag ik expres om de spraakwaterval wat af te stoppen.
Hij kijkt me onnozel aan. ‘Wat..?’
‘Wel ja, jij kunt toch niet zwemmen?’
‘Ikke?... Euh…’
Ik doe er nog een schepje bovenop.
‘Vroeger in de zwembeek, aan het kerkhof, kwam jij nooit dieper dan tot aan je knieën in het water.’
‘Dat is nie ..., niet waar jong! Ik kan wel zw...zwem...mm, en daarbij het is nie ... niet nodig, hebben ze mij ge...gezegd.’
Als Verbiske begint te stotteren moet je oppassen. Dan wordt hij rap kwaad.
Bovendien is het niet prettig om de hele tijd stoten van zijn elleboog te krijgen.
Ik zwijg verder wijselijk en ben blij als we eindelijk een eerste stop houden bij een baancafé om een deel van onze boterhammen op te eten.
De rest volgt morgen...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Slot
Wanneer we opnieuw instappen probeer ik bij de eersten op de bus te zijn. Bijna iedereen wil nu achteraan plaats nemen omdat daar het meest van al gelachen wordt. Door het gedrang komt Firmin, een oudere jonkman, naast Maria van Stinne te zitten. Verbiske zit nu op het klapstoeltje en heeft aan Firmin een nieuw slachtoffer gevonden om tegen te stoefen over zijn toekomstig matrozenbestaan.
De reis is een succes en we amuseren ons kostelijk. Op de terugweg stoppen we nog ééns en daarna neem ik plaats naast mijn vriend Willy. Zijn zuster zit op dezelfde rij aan de andere kant tegen het venster. Pal achter haar zit Bert haar oudste broer samen met zijn vrouw Gaby.
Hij plaagt zijn zuster door mij aan te moedigen om naast haar te gaan zitten in de plaats van naast haar broer.
Zij begint te blozen maar geeft geen kik en kijkt strak voor zich uit naar buiten.
Na nog een paar keer aandringen zonder reacties geeft Bert het op.
Het wordt stilaan donker en plots denk ik: 'waarom niet eigenlijk,' sta op en neem plaats naast haar.
‘Voilà, zijt ge nu content?’ Vraag ik uitdagend aan Bert. Zij blijft recht voor zich uitkijken en verroert geen vin maar Bert begint opnieuw te stoken.
‘Allé jong, ga wat korter bij haar zitten en pak ze ne keer goed vast!' Ik voel mij bijna even gegeneerd als zij en krijg al spijt van mijn beslissing. Ik denk er niet aan om dichter bij te schuiven want Bert en Gaby zitten ons gewoon uit te lachen. Demonstratief kruis ik de armen over mijn borst alsof het mij allemaal niet interesseert.
Even later doet zij precies hetzelfde.
'Zeg, dat heeft hier al lang genoeg geduurd, kom wat dichter bij jong!’ Bert duwt onze hoofden even tegen elkaar. Als versteend blijven we zo even zitten.
Ik vind het eigenlijk best aangenaam en mijn vingertoppen raken even de rug van haar rechterhand. Zou ik durven? Lichtjes beweeg ik mijn vingers en ze opent haar hand. Voorzichtig schuift mijn hand in de hare en we knijpen zachtjes. Een onbeschrijfelijk gevoel maakt zich van mij meester en mijn hart klopt in mijn keel. Ze kijkt nog steeds pal voor zich uit. Blijkbaar is ze bang om iets te laten merken aan de rij achter ons. 'Goed.' denk ik, dan zullen ze niets merken en ik kijk zelfs de andere kant op. Ondertussen houden we mekaars hand stevig vast en blijven de rest van de reis onbeweeglijk zitten en genieten van die simpele aanraking. Achter ons reageren ze niet meer. Het lachen is gedaan want wij kijken nu elk in tegenovergestelde richting alsof we geen interesse hebben voor mekaar. Ze moesten het eens weten ...!
Wanneer we onze eindbestemming bereikt hebben laat ik met tegenzin haar hand los en sta recht.
Mijn hart klop fel als ik haar heel dicht achter mij voel wanneer we door de middengang naar buiten schuiven.
Als we op straat staan wisselden we nog een korte blik van verstandhouding,... meer niet, en gaan elk onze eigen weg naar huis. Later zal blijken dat dit een heel speciaal moment is geweest en dat we er goed aan hebben gedaan om niks te laten merken. We waren beide nog zo jong en wilden onze liefde ongeforceerd laten groeien.
Onze verkering kwam langzaam op gang en heeft vier jaar geduurd. Op 16 mei 1959 zijn we getrouwd en nog steeds héél gelukkig.
Wanneer we opnieuw instappen probeer ik bij de eersten op de bus te zijn. Bijna iedereen wil nu achteraan plaats nemen omdat daar het meest van al gelachen wordt. Door het gedrang komt Firmin, een oudere jonkman, naast Maria van Stinne te zitten. Verbiske zit nu op het klapstoeltje en heeft aan Firmin een nieuw slachtoffer gevonden om tegen te stoefen over zijn toekomstig matrozenbestaan.
De reis is een succes en we amuseren ons kostelijk. Op de terugweg stoppen we nog ééns en daarna neem ik plaats naast mijn vriend Willy. Zijn zuster zit op dezelfde rij aan de andere kant tegen het venster. Pal achter haar zit Bert haar oudste broer samen met zijn vrouw Gaby.
Hij plaagt zijn zuster door mij aan te moedigen om naast haar te gaan zitten in de plaats van naast haar broer.
Zij begint te blozen maar geeft geen kik en kijkt strak voor zich uit naar buiten.
Na nog een paar keer aandringen zonder reacties geeft Bert het op.
Het wordt stilaan donker en plots denk ik: 'waarom niet eigenlijk,' sta op en neem plaats naast haar.
‘Voilà, zijt ge nu content?’ Vraag ik uitdagend aan Bert. Zij blijft recht voor zich uitkijken en verroert geen vin maar Bert begint opnieuw te stoken.
‘Allé jong, ga wat korter bij haar zitten en pak ze ne keer goed vast!' Ik voel mij bijna even gegeneerd als zij en krijg al spijt van mijn beslissing. Ik denk er niet aan om dichter bij te schuiven want Bert en Gaby zitten ons gewoon uit te lachen. Demonstratief kruis ik de armen over mijn borst alsof het mij allemaal niet interesseert.
Even later doet zij precies hetzelfde.
'Zeg, dat heeft hier al lang genoeg geduurd, kom wat dichter bij jong!’ Bert duwt onze hoofden even tegen elkaar. Als versteend blijven we zo even zitten.
Ik vind het eigenlijk best aangenaam en mijn vingertoppen raken even de rug van haar rechterhand. Zou ik durven? Lichtjes beweeg ik mijn vingers en ze opent haar hand. Voorzichtig schuift mijn hand in de hare en we knijpen zachtjes. Een onbeschrijfelijk gevoel maakt zich van mij meester en mijn hart klopt in mijn keel. Ze kijkt nog steeds pal voor zich uit. Blijkbaar is ze bang om iets te laten merken aan de rij achter ons. 'Goed.' denk ik, dan zullen ze niets merken en ik kijk zelfs de andere kant op. Ondertussen houden we mekaars hand stevig vast en blijven de rest van de reis onbeweeglijk zitten en genieten van die simpele aanraking. Achter ons reageren ze niet meer. Het lachen is gedaan want wij kijken nu elk in tegenovergestelde richting alsof we geen interesse hebben voor mekaar. Ze moesten het eens weten ...!
Wanneer we onze eindbestemming bereikt hebben laat ik met tegenzin haar hand los en sta recht.
Mijn hart klop fel als ik haar heel dicht achter mij voel wanneer we door de middengang naar buiten schuiven.
Als we op straat staan wisselden we nog een korte blik van verstandhouding,... meer niet, en gaan elk onze eigen weg naar huis. Later zal blijken dat dit een heel speciaal moment is geweest en dat we er goed aan hebben gedaan om niks te laten merken. We waren beide nog zo jong en wilden onze liefde ongeforceerd laten groeien.
Onze verkering kwam langzaam op gang en heeft vier jaar geduurd. Op 16 mei 1959 zijn we getrouwd en nog steeds héél gelukkig.
Laatst gewijzigd door Fikske op 28 mei 2007, 17:12, 1 keer totaal gewijzigd.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Jeronimo, ik heb ook lang getwijfeld of ik deze belevenis op het net zou durven zetten maar nadat mijn eega het gelezen had vond ze het geen probleem.
Soms heb ik met haar wel een meningsverschil als de vertelling die ik doe niet 100 % strookt met de volgorde van de gebeurtenissen.
Het is niet altijd gemakkelijk om haar uit te leggen dat dit 'dichterlijke vrijheid' heet en het geen afbraak doet aan de waarheid, alleen leest het verhaal op die manier wat vlotter.
Anderzijds pas ik wel op hoor, Jeronimo, dat ik niet alle 'geheimen' uit ons liefdeleven prijs geef...
Soms heb ik met haar wel een meningsverschil als de vertelling die ik doe niet 100 % strookt met de volgorde van de gebeurtenissen.
Het is niet altijd gemakkelijk om haar uit te leggen dat dit 'dichterlijke vrijheid' heet en het geen afbraak doet aan de waarheid, alleen leest het verhaal op die manier wat vlotter.
Anderzijds pas ik wel op hoor, Jeronimo, dat ik niet alle 'geheimen' uit ons liefdeleven prijs geef...
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Fikske jong uw verhaal was heelmooi
Vic en met groetjes aan iedereen
Vic en met groetjes aan iedereen
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ewel Fikske ik heb een traantje moeten wegpinken hoor,zo mooi en zo romantisch geschreven.
Bedankt ook je vrouwke door haar zegen hebben wij kunnen genieten van je schrijven....
Bedankt beide,ik wil er van profiteren en wens jullie nog heel veel jaren samen
Bedankt ook je vrouwke door haar zegen hebben wij kunnen genieten van je schrijven....
Bedankt beide,ik wil er van profiteren en wens jullie nog heel veel jaren samen
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
de inbraak,
De oorlogsjaren waren niet de slechtste voor de boeren, zelf de kleine boeren konden zich wel iets veroorloven, als het teminste te koop was.
Najaar 1943, de oogst stak in de schuur, het varken woog 140 kg
zoals ieder week werden er 20 brooden gebakken.
Het varken was al enkele dagen geslacht, de "moulle" (broodbak)gevuld voor een ganse week en er werd gedorsen met ons klein machientje, een zaterdag werd uitgekozen omdat er dan gemakkelijker hulp kon gevonden worden.
Na een zware dagtaak lag het laatste graan op zolder, moe
maar tevreden en na een verdiend stortbad; pompwater dat een dagje in de zon (opgewarmd ?)was in een zinken kuip en met een gieter over ons hoofd gegoten werd, kropen we onze nest in.
Mijn vader had een veiligheidssisteem uitgewerkt waarbij bij eventuele inbraak een oude kaserol van de kast donderde, het was een koorden
netwerk dat alle ramen en deuren verbond en zo een oorverdovend lawaai veroorzaakte.
Die nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker door een onbekend lawaai, mijn vader gaan wekken want die had niets gehoord.
De hond die binnensliep en zenuwachtig heen en weer liep werd buitengelaten maar na een felle schreeuw kwam hij hinkend terug
Zonder dralen nam vader zijn jachgeweer en ging een toertje maken
maar vond niets verdacht, slaap maar gerust verder riep hij.
Een tijdje later werd ik weer wakker van een geluid maar vader stelde mij gerust, ge zult gedroomd hebben.
Zondagmorgen, iedereen naar de eerste mis behalve grootmoeder en de drie kleinsten waaronder ik. ga eens een brood halen menneken zie ze
maar vond er geen, waar hebt ge gekeken, wacht 'k zal zelf wel gaan.
Zodra ze in de kelder kwam riep ze; We zijn bestolen, we zijn bestolen!
Toen de anderen thuiskwamen ging vader op onderzoek, Ja ze hebben de ijzeren baar van de keldervenster uitgebroken en gans de voorraad meegenomen. Het brood was weg, de vleeskuip leeg, de tobben met vet
weg en onze voorraad pruimenkonfituur die afgedicht was met parafine
en ze dachten potjes vet mee te hebben lagen wat verder kapot gesmeten in de gracht. 'n geluk dat vader een van de dieven niet tegengekomen was, hij zou zeker geschoten hebben, of omgekeerd.
Mischien schiet er mij nog iets te binnen van " de tijd van toen "
De oorlogsjaren waren niet de slechtste voor de boeren, zelf de kleine boeren konden zich wel iets veroorloven, als het teminste te koop was.
Najaar 1943, de oogst stak in de schuur, het varken woog 140 kg
zoals ieder week werden er 20 brooden gebakken.
Het varken was al enkele dagen geslacht, de "moulle" (broodbak)gevuld voor een ganse week en er werd gedorsen met ons klein machientje, een zaterdag werd uitgekozen omdat er dan gemakkelijker hulp kon gevonden worden.
Na een zware dagtaak lag het laatste graan op zolder, moe
maar tevreden en na een verdiend stortbad; pompwater dat een dagje in de zon (opgewarmd ?)was in een zinken kuip en met een gieter over ons hoofd gegoten werd, kropen we onze nest in.
Mijn vader had een veiligheidssisteem uitgewerkt waarbij bij eventuele inbraak een oude kaserol van de kast donderde, het was een koorden
netwerk dat alle ramen en deuren verbond en zo een oorverdovend lawaai veroorzaakte.
Die nacht van zaterdag op zondag werd ik wakker door een onbekend lawaai, mijn vader gaan wekken want die had niets gehoord.
De hond die binnensliep en zenuwachtig heen en weer liep werd buitengelaten maar na een felle schreeuw kwam hij hinkend terug
Zonder dralen nam vader zijn jachgeweer en ging een toertje maken
maar vond niets verdacht, slaap maar gerust verder riep hij.
Een tijdje later werd ik weer wakker van een geluid maar vader stelde mij gerust, ge zult gedroomd hebben.
Zondagmorgen, iedereen naar de eerste mis behalve grootmoeder en de drie kleinsten waaronder ik. ga eens een brood halen menneken zie ze
maar vond er geen, waar hebt ge gekeken, wacht 'k zal zelf wel gaan.
Zodra ze in de kelder kwam riep ze; We zijn bestolen, we zijn bestolen!
Toen de anderen thuiskwamen ging vader op onderzoek, Ja ze hebben de ijzeren baar van de keldervenster uitgebroken en gans de voorraad meegenomen. Het brood was weg, de vleeskuip leeg, de tobben met vet
weg en onze voorraad pruimenkonfituur die afgedicht was met parafine
en ze dachten potjes vet mee te hebben lagen wat verder kapot gesmeten in de gracht. 'n geluk dat vader een van de dieven niet tegengekomen was, hij zou zeker geschoten hebben, of omgekeerd.
Mischien schiet er mij nog iets te binnen van " de tijd van toen "
Laatst gewijzigd door jeronimo op 29 mei 2007, 21:17, 1 keer totaal gewijzigd.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Wel Jeronimo, deze inbraak was niet zo prettig maar misschien kan jij je troosten met de gedachte dat er toch enkele mensen (de dieven) zich de dagen daarna een dik buikje konden eten…
Goed verteld in alle geval.
Tot kijk,
Fikske
Goed verteld in alle geval.
Tot kijk,
Fikske
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo voor ons een bijna ongelofelijk verhaal Het is toch triest als je dat leest inbreken voor een paar broden te stelen.
Je moet al grote honger hebben om het brood te stelen he
bedankt voor je verhaal.
Je moet al grote honger hebben om het brood te stelen he
bedankt voor je verhaal.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Hallo maatjes, met het verhaal van die inbraak denk ik weer aan de tijd dat wij in Spanje woonden .
We waren zo gelukkig hadden goed geslapen in een klein hotelletje in Frankrijk en rekenden erop tegen de middag in ons huisje aan te komen spijtig genoeg hadden 4Peruvianen er anders over gedacht. die mannen snoerden ons voorbij en deden teken dat er achter aan de auto vuur was
wij gaan aan de kant staan en er kwamen 3 peruvianen naar ons toe mijn man zegt Vic blijf zitten
Germain gaat naar achter kijken en ziet niks van vuur hij wil terug instappen maar ondertussen zijn die mannen tot bij den auto gekomen en pakken een tas die vooraan in onze auto stond en gaan er meelopen mijn ventje erachter ik roep nog blijf hier, maar mijn schatje woedend erachteraan hij ging nog eens zijn eigendom verdedigen maar een oudere man tegen 2 jonge ge kunt het u misschien wel voorstellen.
ONdertussen had de derde man mij te pakken en daar is het gelukt want die had mijn tas met geld en papieren mee en daarbij de sleutels van ons huisje
Wij naar de politie daar stond nog een Frans sprekende familie die ook bestolen was maar die ze niet konden helpen omdat hij geen Spaans kon spreken
Mijn ventje heeft daar dan voor die mens tolk gespeelt en meteen die diefstal van ons aan gegeven
morgen meer
Vic
We waren zo gelukkig hadden goed geslapen in een klein hotelletje in Frankrijk en rekenden erop tegen de middag in ons huisje aan te komen spijtig genoeg hadden 4Peruvianen er anders over gedacht. die mannen snoerden ons voorbij en deden teken dat er achter aan de auto vuur was
wij gaan aan de kant staan en er kwamen 3 peruvianen naar ons toe mijn man zegt Vic blijf zitten
Germain gaat naar achter kijken en ziet niks van vuur hij wil terug instappen maar ondertussen zijn die mannen tot bij den auto gekomen en pakken een tas die vooraan in onze auto stond en gaan er meelopen mijn ventje erachter ik roep nog blijf hier, maar mijn schatje woedend erachteraan hij ging nog eens zijn eigendom verdedigen maar een oudere man tegen 2 jonge ge kunt het u misschien wel voorstellen.
ONdertussen had de derde man mij te pakken en daar is het gelukt want die had mijn tas met geld en papieren mee en daarbij de sleutels van ons huisje
Wij naar de politie daar stond nog een Frans sprekende familie die ook bestolen was maar die ze niet konden helpen omdat hij geen Spaans kon spreken
Mijn ventje heeft daar dan voor die mens tolk gespeelt en meteen die diefstal van ons aan gegeven
morgen meer
Vic
-
Fikske - Lid geworden op: 16 dec 2003, 12:31
- Locatie: W-O 1970
Ha Jeronimo, dat verandert alles hé! Het waren dan waarschijnlijk smokkelaars? Nu ja, je zal het nooit weten.
Toch kan ik goed verstaan dat mensen die honger hebben zoiets zouden doen. Ik spreek van ondervinding...
Ach Vic, dat is nogal wat hé. Ik heb dit soort verhalen nog gehoord van mensen die op vakantie gingen naar zuid Frankrijk of Spanje.
Wij proberen daarom altijd goed op te letten als we met de caravan op weg naar het zuiden zijn, maar ja, wie zegt dat wij het nooit zullen voorkrijgen?
Een vriend kampeerder heeft zo eens een lekkeband aan zijn auto gehad en dadelijk was er een auto die stopte en een viertal kerels die wilden komen "helpen" maar hij doorzag hun manieren heeft hen weggejaagd. Toch bleven ze aandringen tot hij de krik van zijn auto nam en ermee dreigde te slaan. Als ze dan zagen dat er nog meerdere mensen bleven staan reden ze in volle vaart weg.
Ja, Vic vertel maar af en toe wat hoor dat brengt ons ook weer op ideeen en zo blijven we van alles op de hoogte.
Bedankt voor je deelname in ons vertelhoekje.
Toch kan ik goed verstaan dat mensen die honger hebben zoiets zouden doen. Ik spreek van ondervinding...
Ach Vic, dat is nogal wat hé. Ik heb dit soort verhalen nog gehoord van mensen die op vakantie gingen naar zuid Frankrijk of Spanje.
Wij proberen daarom altijd goed op te letten als we met de caravan op weg naar het zuiden zijn, maar ja, wie zegt dat wij het nooit zullen voorkrijgen?
Een vriend kampeerder heeft zo eens een lekkeband aan zijn auto gehad en dadelijk was er een auto die stopte en een viertal kerels die wilden komen "helpen" maar hij doorzag hun manieren heeft hen weggejaagd. Toch bleven ze aandringen tot hij de krik van zijn auto nam en ermee dreigde te slaan. Als ze dan zagen dat er nog meerdere mensen bleven staan reden ze in volle vaart weg.
Ja, Vic vertel maar af en toe wat hoor dat brengt ons ook weer op ideeen en zo blijven we van alles op de hoogte.
Bedankt voor je deelname in ons vertelhoekje.
Wie tevreden is met wat hij heeft,
is de rijkste die er leeft.
is de rijkste die er leeft.
-
VictorinaVdP - Lid geworden op: 05 mei 2005, 14:58
- Locatie: Bastogne
Wel vrienden hier komt het einde van mijn verhaal.
Thuis gekomen in Cambrils en na verzorging van mijn man heb ik heel den dag zitten bibberen Was hij toch maar bij mij gebleven , ze hadden alleen een zak met snoep, maar als mijn ventje weg was zag den andere man zijn plannetje lukken en ik kon mij niet genoeg verweren dus ging hij op de loop met mijn tas met alles erin niet veel geld maar wel al de papieren en de sleutels van ons huis
Die nacht hebben wij niet veel geslapen
S anderdaags belt de politie van Barcelona dat ze onze tas terug gevonden hadden met alle papieren erin maar natuurlijk zonder geld en we mochten erom komen .
Voor we vertrokken belt mijn man naar de politie van Cambrils om te vragen of ze willen nazien of het werkelijk de politie van Barcelona was die ons gebeld had want het kon ook de dieven zijn die het gedaan hadden om zo rustig ons huisje leeg te maken terwijl wij weg waren
Het was gelukkig in orde en met al waren we nog zeer blij dat we onze papieren terug hadden.
Met de beste groeten aan al de maatjes en tot de volgende keer
Vic
Thuis gekomen in Cambrils en na verzorging van mijn man heb ik heel den dag zitten bibberen Was hij toch maar bij mij gebleven , ze hadden alleen een zak met snoep, maar als mijn ventje weg was zag den andere man zijn plannetje lukken en ik kon mij niet genoeg verweren dus ging hij op de loop met mijn tas met alles erin niet veel geld maar wel al de papieren en de sleutels van ons huis
Die nacht hebben wij niet veel geslapen
S anderdaags belt de politie van Barcelona dat ze onze tas terug gevonden hadden met alle papieren erin maar natuurlijk zonder geld en we mochten erom komen .
Voor we vertrokken belt mijn man naar de politie van Cambrils om te vragen of ze willen nazien of het werkelijk de politie van Barcelona was die ons gebeld had want het kon ook de dieven zijn die het gedaan hadden om zo rustig ons huisje leeg te maken terwijl wij weg waren
Het was gelukkig in orde en met al waren we nog zeer blij dat we onze papieren terug hadden.
Met de beste groeten aan al de maatjes en tot de volgende keer
Vic