de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

Fikske · 20 mei 2007, 15:14

Ja, het is maar stilletjes hier op het forum hé. Misschien zijn er toch nog mensen die hier komen lezen maar niet gemakkelijk zelf iets schrijven.
Toch doet het enorm veel plezier als je verneemt dat je schrijfsels gelezen worden. Positieve of zelfs negatieve commentaar is beter dan helemaal géén commentaar.

En ik vind dat verhaal van jou naar Lourdes een 'kanjer' van een verhaal!
Dat was een prachtprestatie zeg. Maar ja het is niet prettig als je verwacht dat je waardering gaat krijgen als je thuis komt en er enkel op gereageerd wordt met "zedde gijlen daar al". En ja dat voorval met je gestolen fiets is ook wel speciaal. En wat zegt een mens allemaal al niet als hij kwaad is hé Jeronimo.
Soms ben ik ook zo kwaad op die kinderverkrachters etc. dat ik ook dingen zeg die beter niet gezegd zouden worden maar ja ik denk maar hoe zou ik reageren als er iets aan je kleindochtertjes overkomt?

Enfin laat ons daar niet te veel aan denken.

Ondertussen heb ik nog een vertelling van vroeger toen we dachten dat we ons moeder moesten 'leren koken' ... Hier komt het.

Afbeelding

1954 ? Gebraden kip

Kip was nog zo een gerecht dat ons moeder steeds op ‘boerenwijze’ klaarmaakte.
Opnieuw voor het profijt werd er van de kip eerst soep gekookt. Daarna deed ma ze in stukken en maakte er een lekkere smeuïge saus bij. Dit ging al jaren zo tot eenieders tevredenheid, tot de dag dat pa voor ma een elektrische stoof kocht.
Er waren drie kookplaten en één oven aan dat fornuis en in het klein bijbehorend instructieboekje liet men zien hoe je in de oven kip kon braden.
Mijn vader was direct verkocht. ‘Zanderin! Kijk eens hier hoe mooi ge in die oven een kiek kunt ‘bruin bakken’, dat moet ge ne keer doen!’ Ma was in alle staten. ‘In den oven? Geen sprake van! ‘k zal die kiek maken in een kasserol zoals ik dat gewoon ben.’
Maar als onze pa iets in zijne kop had dan had hij het nergens anders en was er weinig aan te doen.
’Gij moet toch altijd uw goesting krijgen gij, of anders wordt ge zot.’ Verweet ze hem.
‘Maar deze keer zal het niet lukken, ik doe het niet!’ Ze wilde niet toegeven dat ze nog nooit met een oven gewerkt had.
’Dan doen we het zelf, hé Roger?’ En pa maakte mij meteen medeplichtig.
’Eh, ja...’ zei ik, en de volgende zondag voormiddag waren we samen in de keuken en de kiek stak in de oven.
Ma kon het niet aanzien en was de tuin ingelopen waar ze driftig onkruid begon te wieden.
Toen de kip al goed begon te ruiken wilden we eens kijken hoe ver het stond.
Die ovens van toen hadden nog geen venster en daarom moesten we de deur openen om iets te kunnen zien.
De bakdampen sloegen dadelijk in mijn gezicht en voorzichtig trok ik de ovenplaat met behulp van een schotelvod even naar buiten maar de plaat was zo heet dat ze door de vod heen brandde en ik ze liet kantelen. De vettige kip gleed pardoes van de bakplaat op de keukenvloer waar ze verder bleef botsten tot tegen de buitendeur. Van het verschieten liet ik bovendien de plaat vallen en al het vet spatte in de het rond.
Ma had deze verdachte geluiden gehoord en kwam briesend binnengestormd. Het kot was te klein. Haar pas gekuiste keukenvloer, de muren, en de deur, allemaal vol vet! Nooit heb ik haar zo kwaad gezien. Onder een stortvloed van scheldwoorden ranselde ze ons met haar opneemvod de keuken uit.
Dit is meteen onze laatste poging geweest om ma bij te scholen in de ‘haute cuisine’. Voortaan aten we braaf de gezonde boerenkost die ze voor ons op tafel zette.

jadi · 20 mei 2007, 15:53

Amaai Jeronimo het zweet breekt me uit als ik denk aan al die km.Gelukkig kon je nog her en der eens terecht voor een serieuze maaltijd en een goed bed.Als men jong is kan men toch tegen een duw he.Mooie herinneringen,och van die fietdiefstal zou ik me niet veel van aantrekken,jij kunt er toch niet aan doen dat x een ongeval had.Hij is gewoon van hier boven gestraft geweest moet je maar denken.
Fikske van die kip had ik het al eens gelezen op je blog.Maar geen nood hoor ik heb het nog eens gelezen en moest evenveel lachen alsof het de eerste keer was.
Jeronimo en Fikske spijtig dat er zo weinig hun zegje eens zeggen,zo zou je zien dat het gelezen wordt.Tot volgende keer
Bij deze een oproep:aan iedereen die komt lezen zeg even gedag aan de schrijver je doet er die mensen een groot plezier mee
Hartelijk dank van Jadi

jeronimo · 20 mei 2007, 16:36

Ja, er zijn zoveel van die voorvalletjes die 't vertellen waard zijn.
Zo was er de bruiloft van een mijner zusters, een tent huren of naar een zaal gaan zat er toen nog niet in, gewoonlijk werd de huiskamer en een aanpalende slaapkamer leeggemaakt om de gasten een plaatske aan tafel te geven. De stoelen en tafels werden bij de buren geleend, de kleinen moesten het stellen twee fruitbakken met een plank erop.
Alle nonkels en tantes van beide families werden uitgenodigd, en in die
tijd waren dat er een ganse bende. Buren en vrienden mochten de tweede dag komen en werd de overschot van daags ervoor opgegeten.
Om de rompslomp van verhuizen te vermijden hadden we de schuurvloer leeggemeekt, de decordoeken van de parochiezaal en de reservelaken werden opgehangen om het toch wat feestelijk te maken.
Ja alles wij ontbraken zoals potten en pannen werd bij de buren geleend
Daar mijn zuster de oudste was en als eerste trouwde hadden we nog geen ondervinding, alles zou wel goed verlopen.
De platendraaier met 75 toerenplaten van de onderpastoor werd aagesloten op onze S B R radio die diende als versterker.
Een kokin werd aangesproken en zij bepaalde wat er geëten werd en
hoeveel, het grootste deel kwam van eigen bedrijf. het varken was juist op punt, brood en sandwiches bakken was ook geen probleem, maar die 25 haantjes wilden maar niet niet vet worden, oorzaak, ze konden de sukkels van scharrelkippen niet met rust laten, ja ne goeien haan mag niet vet zijn hé. In uiterste nood gedreven vond mijn vader er wel iets op,alle hanen werden met de poten aan elkaar gebonden, nee 't was geen zicht, telkens er eentje een trapje hoger geraakte viel hij er meteen weer af, nog goed dat er toen nog geen Michelleke rondliep.
Als boeren moesten we ons toch aan onze stand houden, zo werden er enkele voituren gevraagd en pijns nekeer wie denken zij wel wie ze zijn !!! " in't lang "volgens mij had het eerder weg van een karnavaval dan een suite, ze zijn toch getrouwd geraakt, kregen vijf nakomelingen en zijn nog steeds bij elkaar.

Aat · 22 mei 2007, 17:02

Wel, ik zal ook maar een kleine bijdrage leveren met herinneringen aan de oorlog als kleine jongen in een Nederlands dorpje:

Ze lachen net als wij

Met hoog opgetrokken knieën lag hij behaaglijk onder een berg dikke dekens. Voordat zijn moeder het stompje kaars uitblies en hem alleen liet, had hij gezien hoe het licht van het vlammetje schitterde in duizenden ijskristallen aan het hout van het schuin toelopende zolderdak. Nu, in het donker, voelde hij hoe zijn adem aan de rand van de dekens bevroor. Het vriest écht dat het kraakt, dacht hij. Hoe houden al die mensen zonder hout voor de kachel het uit. In gedachten zag hij de, in die hongerwinter kaal gekapte, hard-bevroren weg achter hun dorp, waar zelfs de stronken met wortel en al waren uitgegraven. Overdag trokken daar magere mensen langs uit de stad op fietsen met massief houten banden en een karretje er achter. Op weg naar boerderijen, in de hoop wat voedsel te krijgen of te kunnen ruilen tegen familiejuwelen. Ondanks de kou waren ze slecht gekleed want hun mooie kleren hádden ze al geruild voor eten. Sommigen trokken helemaal naar Groningen en Drenthe, had zijn vader verteld.

Hij had die avond pannenkoeken van suikerbietenpulp gegeten met stroop die eerst van die bieten was gemaakt. Een paar weken eerder had zijn vader de laatste kip geslacht en het was hem opgevallen dat hij later met een spade in het nachthok van de kippen had staan graven en hem had weggestuurd toen hij ontdekte dat hij hem door een kier van de schuurdeur stond te bespieden. Later zou hem duidelijk worden wat zijn vader daar had gedaan.

Dank zij de hulp van veel boeren in het dorpje aan de Oude Rijn stierf hier niemand van de honger. Hij had wel gehoord dat mensen in de stad bloembollen aten. Hier wist hij dat kennissen van zijn ouders uit de depots van Duitse soldaten aardappels stalen. Met levensgevaar voeren ze, toen de Rijn nog niet dichtgevroren was, naar de gevorderde vetfabriek die vol lag met aardappels en aan de waterkant slecht werd bewaakt.

Duitse soldaten die tegenover café Van der Nagel in de Brugstraat voor een in beslag genomen pakhuis op wacht stonden, verruilde soms een half uurtje de vrieskou voor een paar stevige borrels uit een zuinig bewaarde fles in het café. Kameraden van de kroegbaas kregen daardoor de gelegenheid manden vol aardappels uit het pakhuis te slepen. En af en toe waren er de wonderbaarlijke spijzigingen in het huis van de familie Van der Louw aan de overkant van de Rijn waar dan vijftien tot twintig mensen op de grond gezeten gulzig slurpten van de erwtensoep die de familie op de één of andere manier had weten te bereiden. Hij huiverde bij de gedachte aan de vele plaatsgenoten die in de kou zaten omdat ze geen kans zagen ergens wat brandbaars te ritselen en geen oud papier meer hadden om er via een proces van weken en drogen, ballen van de kneden die vrij lang in de kachel bleven gloeien en nog een beetje warmte gaven. Plotseling bekroop hem, zoals vaker, een hevig verlangen naar een reep chocolade. Hij had er geen flauw idee meer van hoe dat smaakte. Terwijl hoog boven hem in de donkere nacht het geronk klonk van vliegende forten op weg naar Duitsland trok hij de dekens met randen bevroren adem er aan, helemaal over zijn hoofd en viel in slaap.

De bezetting door Duitse soldaten vier jaar eerder, hij was toen negen jaar, was voor hem en vele van zijn vriendjes begonnen met een mengeling van angst, spanning en nieuwsgierigheid. Zijn wereldje was nog te klein om de gevolgen van de oorlog te kunnen bevatten. Daarom was hij vrolijk en vol belangstelling op zijn klompen naar de Withenlustschool gewandeld toen daar de eerste Duitse soldaten hun intrek namen en juist in grote ketels het soldatenmaal hadden klaargestoomd. Het waren leden van de Wehrmacht, die niet de angstwekkende uitstraling hadden van de Waffen SS, of erger nog, de Gestapo die later in het dorp kwamen.

De eerste soldaten in de Withenlustschool vlak bij zijn huis hadden een vriendelijk indruk gemaakt en hij was dan ook, na hen enige tijd bekeken te hebben, enthousiast naar huis geklepperd waar hij zijn indrukken samenvatte met de zin: “Ik kan ze niet verstaan, maar ze lachen net als wij en als u een pannetje meegeeft krijg ik soep!”. Maar zijn ouders corrigeerden zijn geestdrift voor het nieuwe aspect in zijn jonge leven krachtig met een verbod op elk verder contact met de bezetter. Hij moest voor eens en altijd onthouden: het zijn onze vijanden van wie je de ergste dingen kunt verwachten, ook al lachen ze net als jij !

Zij hadden gelijk gehad, dacht hij voordat hij in het krakende ledikant onder het spits toelopende zolderdak in slaap viel, want dat was al spoedig gebleken door de gewelddadige dood van zijn oudere plaatsgenoot uit de Brugstraat. Die was op een zaterdagavond teruggekomen van zijn meisje in Kamerik en vlak bij huis, het was een paar minuten vóór het tijdstip dat niemand meer buiten mocht, langs een Duitse wachtpost fietsend, neergeschoten omdat hij een bevel te stoppen negeerde. De volgende dag stierf hij in een Gouds ziekenhuis. Het bericht over de dood van de jongen ging als een schokgolf door het dorp. Als er al sprake was geweest van enige tolerantie was daar nu een abrupt einde aan gekomen. Voor bijna alle dorpsgenoten behoorden ook de “aardige”Duitse soldaten in één klap tot de gevreesde vijand.

Angst nestelde zich in alle hoeken van het dorp. Vooral toen ook hier de geruchten doordongen van de gruweldaden die de nazi’s pleegden in kampen als Amersfoort en Westerbork en hoewel begrippen als Dachau en Auschwitz bij de meesten nog onbekend waren ging er een schok van verbijstering en verontwaardiging door het dorp toen een joods gezin, óók uit de Brugstraat, werd weggehaald en bij een overval op de boerderij van Kaptein aan de Ziende, joodse onderduikers werden opgepakt. “Die zie je nooit meer terug”, wisten de volwassenen toen al.

Dichter bij huis maakten de dorpsbewoners kennis met de gruwelijke praktijken van de nazi’s. De verplichting in Duitsland te gaan werken en de wegvoering van joden en andere in het oog van de bezetters ongewenste mensen leidden ertoe dat velen onderdoken. Zij werden geholpen door de Landelijke Organisatie voor Onderduikers. Een “zusterorganisatie” ervan vormden de landelijke knokploegen, waarvan de leden gewapende overvallen pleegden op distributiekantoren waar ze bonkaarten buit maakten voor de onderduikers, wapendepots overvielen en sabotagedaden pleegden.

Dit illegale verzet werd van wapens en ander materiaal voorzien door droppings uit van Engeland komende vliegtuigen. Dat gebeurde ook ten noorden van de Rijn in de polders tussen Alphen en Zwammerdam waar een regionale verzetsgroep actief was onder leiding van de 24-jarige boerenzoon Pieter Doelman. Hij verstopte de boven de landerijen gedropte wapens op de boerderij van zijn vader.

Kort na de hongerwinter, begin maart 1945, kwam ’s nachts één van de containers met wapens buiten het droppingterrein terecht. Toen die bij daglicht werd opgehaald meldde een ooggetuige dit bij de Wehrmacht. Er volgde een overval op de boerderij. Pieter, zijn vader (48 jaar), de Zwammerdamse Dirk van Ommering (22) en de van elders komende, ook tot de verzetsgroep behorende Dedelef Pronk (22) werden weggevoerd. De drie jongemannen werden op 12 maart in Rotterdam gefusilleerd. Vader Doelman werd op 6 april, eveneens in Rotterdam, doodgeschoten.

Zwammerdam was diep geschokt. Buiten enkele ingewijden wist niemand van het bestaan van deze verzetsgroep af. Pas veel later werd bekend dat Pieter Doelman en zijn vrienden vele verzetsdaden hadden gepleegd die de bezetter belangrijke schade hadden toegebracht en waarbij gevangen genomen strijders waren bevrijd. Op de begraafplaats van Zwammerdam staat een gedenkteken met hun namen en de tekst: “Ter nagedachtenis aan onze commandant, zijn vader en onze twee vrienden. Van hun naaste Zwammerdamse medewerkers”.

Een maand na de overval was de bevrijding een feit. Vader nam zijn zoon mee naar het nachthok van de kippen en groef twee rood-wit-blauw geverfde klompen op waarmee zoonlief trots als een pauw naar het dorpsplein liep waar hij heel Zwammerdam, inclusief de burgemeester en de dorpsarts arm in arm zag dansen op ergens vandaan getoverde muziek. En hij hoorde de kroegbaas die Duitse bewakers van het aardappelendepot tegenover zijn café dronken had gevoerd zodat zijn kameraden aardappels konden stelen, luidruchtig klagen dat de ondergrondse hem vanwege zijn communistische sympathieën, er niet bij wilde hebben. Een paar dagen later trokken militaire colonnes van de bevrijders over de weg achter het dorp richting Den Haag. De weg was boomloos en verwaarloosd, maar hij lag met enkele vrienden onder een stralende zon in het weer groene gras, zwaaiend naar de bevrijders, toen er vanaf één van de tanks een in zilverpapier glanzend pakje naar hen werd toegeworpen. Samen deelden ze de eerste chocolade na de oorlog. Het smaakte véél bitterder dan hij had verwacht.

Aat.

jadi · 22 mei 2007, 19:39

Jeronimo het roept herinneringen op.Mijn groottante was kokkin,als ze ergens in onze omgeving moest gaan koken,kwam ze bij ons thuis slapen.Dan sliep ze in mijn bed samen met mij

maar ik rolde altijd naar haar toe kon dan bijna niet meer ademen.Vond dat niet prettig.
Aat amaai jij weet ook nog veel over de oorlog zeg.En ook zo mooi geschreven.
Tot de volgende keer en hartelijk dank allebei

jeronimo · 22 mei 2007, 20:09

Wel Aat,proficiat voor uw schrijfstijl, dit was een ganse oorlogstijd in een notedop.
Dank voor uw bijdrage.

VictorinaVdP · 23 mei 2007, 15:43

Alleen maar om te zeggen dat ik al jullie verhalen heel mooi vind , dus ik kom ze wel lezen maar schrijf niks meer maar ik heb er heel veel plezier in.
In den beginnen deed ik wel mee maar tegenover jullie ben ik uitgeteld of beter uit verteld en er zijn er al veel die opgegeven hebben
groeten aan allen van

Victorina

Fikske · 23 mei 2007, 15:45

Jaloezie is niet mooi maar toch moet ik bekennen dat ik 'een beetje' jaloers ben op je mooie schrijfstijl Aat. Je kan het héél mooi verwoorden en dat spreekt me wel aan.
Anderzijds vind ik dat ieder zijn eigen stijl ook veel charme heeft en dat dit juist het aantrekkelijke is aan verhalen verteld door Jeronimo, Pluk, ch, Tilan, Jadi en anderen.
Het verhaal geeft heel goed weer hoe het vroeger (onder de oorlog ) is geweest en misschien zijn wij hier de laatste generatie die het nog kan navertellen?

Ondertussen ben ik al een beetje verder en zijn mijn herinneringen van 'onder den oorlog' bijna op. Maar wie weet, soms schiet me nog iets te binnen als ik hier van iemand een vertelling of een verhaal lees en dan begint mijn computerke hierboven weer na te denken hoe dat allemaal weer juist gegaan heeft.
Geduld en dan komt er wel weer wat boven van den oorlog!

Fikske · 23 mei 2007, 18:20

Voilà zie, iets heeft me weer doen denken aan een voorvalletje van op het einde van de oorlog.

1945
De oorlog is bijna voorbij en toch is er nog voedselschaarste.

Nadat de broer van mijn vader, nonkel Jef, zich zo 'schandalig ' had gedragen, met die zware slagen op onze voordeur die vroege ochtend in 1942, en mijn pa de stuipen op het lijf had gejaagd door te roepen: OPEN MACHEN GESTAPO !!!, was de relatie tussen de twee broer lange tijd sterk afgekoeld.

Mijn ma wilde absoluut niet meer met haar schoonbroer spreken en zeker niet op bezoek gaan in zijn café aan de kerk.

Mijn vader daarentegen was minder rancuneus dan ons moeder en nadat die smakeloze 'grap' al een paar jaar achter de rug was, bracht hij zijn oudere broer opnieuw een bezoekje.
Ons moeder was razend omdat haar man zo lang weg bleef en zijn eten koud werd maar bovendien maakte ze zich vooral zorgen omdat hij misschien te veel zou gedronken hebben als hij naar huis kwam.

Als hij tenslotte toch thuis komt is vader lichtelijk aangeschoten en lacht de hele tijd.
Ma wordt hierdoor nog kwader en wil weten wat er aan de hand is.
‘Zet u hier bij mij aan tafel,’ zegt pa, nog steeds lachend en blijkbaar nagenietend van wat hij heeft meegemaakt. ‘Ik zal het je vertellen.’
Onder het inscheppen van zijn eten begint hij:

‘Onze Jef heeft vandaag zijn lesje geleerd.' Lacht hij.
'Jullie hebben toch niet gevochten?' Wil ma dadelijk weten.
'Maar nee, ge kent mij toch, ik ben gene vechter.'
'Wat er gebeurd is, is zijn eigen schuld. Hij verdient niet beter.'
'Zeg dan toch wat er is gebeurd.' Ma schuift bij hem aan tafel.
Mijn broer en ik luisteren mee, met open mond.

'Wel, onze Jef is altijd met allerlei louche zaakjes aan 't foefelen geweest hé, en als hij ergens profijt kan uittrekken zal hij het niet laten.'
'In zijn café was is altijd wel iets te koop achter den toog (in de smokkel), verstaat ge? En als ge geld hebt kan je bij hem alles verkrijgen.'
'Nu is er daar deze namiddag een sjieken type binnengekomen met een valies en die sprak nogal met een raar accent. Precies Hollands.'
'Hij vroeg of de Jef geen boter wilde kopen want hij had nog één klomp van vijf kilo over van een levering die hij was gaan doen in Brussel.'
'Onze Jef wilde eerst eens proeven of het wel echte boter was en met een klein mesje sneed dien Hollander er een stukske af. Hij heeft mij ook laten proeven en ik moet zeggen het was echte boter, zonder twijfel.'
'Dan hebben ze een beetje gediscuteerd over de prijs, maar vermits het dienen Hollander zijne laatste klomp was maakte hij ne hele goeie prijs.'
'Onze Jef vond vijf kilo toch wat veel en wilde maar de helft van die klomp, maar dat wilde dien Hollander niet weten: het was alles of niks.'
'Als de verkoop gesloten was moest dien Hollander rap vertrekken want zijne compagnon wachtte op hem aan den tram.'

'Onze Jef heeft dan een groot broodmes gepakt om die vijf kilo 's door te snijden en te verdelen in klein pakskes voor zijn vaste klanten.'
'Ik zien nog zijn gezicht als ... ' Pa is ondertussen in een lachbui uitgebarsten en kan een paar tellen niets meer uitbrengen.
'Watte?' vraagt ma ongeduldig. 'Zeg het!'
'Onze Jef had al de moeite van de wereld om met zijn mes door die boter te geraken,... en als hij er plots door schiet en die klomp in twee stukken openvalt, zit daar en in het midden een dikke ...Haha, Witte kool !!!'

jadi · 23 mei 2007, 22:03

dit is grappig fikske

Pluk · 24 mei 2007, 01:26

jeronimo, Fikske bedankt voor de verhalen.wat een geluk dat Fikske mij verwittigde of ik had al dit gemist. Normaal ontvang ik een wwrschuwing dat er nieuw schrijven is, dit is zeven brieven geleden al niet meer gebeurt.
Ja ik kom nog wel lezen , maar dat blog he...
Verder een speciale dank aan Aat. Is het je schrijfstijl? is het het gebeuren? je deed me wenen.
Daarmee is veel gezegd. Bedankt voor het verhaal Aat.

VictorinaVdP · 26 mei 2007, 17:09

Seniorennet team,
langs mijn mail werd ik niet verbonden maar met deze wil ik zeggen dat ik helemaal niet weg wil bij de 70 plussers ik kom toch steeds lezen wat er staat ook bij de kookclub werd ik afgesloten en heb toch atijd trouw alles gelezen wat er geschreven werd alleen ik heb er niet zoveel over te vertellen dus schrijf ik niet en ik wil zeker niet weg van sennet
Victorina

jeronimo · 26 mei 2007, 18:50

Victorina toch, niemand wil u weg!
weet wel als ge eenmaal uw bericht niet opendoet, ge automatisch
uitgesloten wordt.
Dit kan gebeuren wanneer uw p c blokeerd.

VictorinaVdP · 27 mei 2007, 10:22

Hallo Jeronimo; mijn berichten doe ik altijd open maar mijn p c heeft veel kuren en er zijn dagen dat wij helemaal niet aan bod kunnen komen
onze zoon heeft verzocht ons te helpen maar zogezegd zitten wij aan het einde van de lijn, we zien nochthans als we naar de bank gaan dat het daar ook regelmatig gebeurd.

k zeg regelmatig nu gooi ik hem door het venster (de p c natuurlijk) waarop mijn zoon zegt ( doe het raam eerst open hoor ma )

En blunderen doe ik ook regelmatig , als ik het tracht goed te maken geeft hij mij keer op keer (de blz. is verlopen) en daar wordt ikdol van
Nu heb ik genoeg gezaagd ik geef jullie allemaal een dikke knuffel en tot de volgend keer
Victorina

jeronimo · 27 mei 2007, 13:22

Hallo Victorina,
nen dukke knuffel terug!!!!!!!!!!