de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN

[jeronimo]

Beste 70+ers,
Na overleg met onze moderator wil ik hier een verhalen-topic beginnen.
Wij zijn immers een generatie die dingen meegemaakt hebben waar
de jongeren onder ons mischien wel in geintereseerd zullen zijn.
Er valt zoveel te vertellen van vóór, tijdens en na de oorlog 40-45.
Geboren in -33 weet ik er niet zoveel meer van maar;
Als 5-jarige knaap ging ik naar de loopgraven kijken van de engelsen
die in 38 een verdediginglinie hadden op een 10-tal km van brussel.
Diezelfde loopgrachten werden later ingenomen door de belgen.hun paarden en wagens stonden bij ons op het erf en de soldaten sliepen in de schuur, de keuken, een grote kachel op wielen, stond wat verderop.
Op zekere dag werden de grachten gedicht en weg waren ze.
De oorlog was begonnen, alle mannen namen de vlucht naar de vlaanders want de duitsers zouden alle mannen doodschieten.
Wat een chaos we toen gezien hebben, ganse huisgezinnen te voet,
met een handkar een kinderwagen, een boerekar met paard alles wat wielen had reed richting de zee, juist voor onze inrit viel er een kar in panne , het waren mensen uit katelijne-waver ze zouden hun spullen later komen halen, mensen kwamen water vragen en sommigen een boteham, ja zelfs een brussels madammeke vroeg een biefsteek met sause voor haar hondje en zeggen dat er zoveel met honger liepen.
Het leger, toen alles te paard ,baande zich een weg tussen al die massa
mensen, er werdt geschoten vanuit de duitse vliegers dat beantwoord werdt door de belgisch artillerie, van paniek gesproken!!!
Twee dagen later ging mijn vader ook vluchten, ze waren de vier laatsten
Ze zijn maar tot Menen geraakt daar werden ze gebombardeerd en konden niet meer verder, het werdt te gevaarlijk.
wat die vaders bezielde weet ik ook niet maar de schrik zat er zo in dat ze vrouw en kinderen achterlieten. Ondertussen hadden de duitsers zich al genesteld op onze boerderij en onze kar op vier wielen opgeeist. Na enkele dagen was de oorlog gedaan en iedereen kon huiswaars keren.
Ik denk wel dat er andere 70+ers de mobilisatie en begin van de oorlog
op een andere manier meegemaakt hebben, graag een vervolg op dit verhaal A U B

[Tilly]

Beste jeronimo,

Je vroeg me om dit bericht te verplaatsen naar een andere topic, maar ik heb een ander idee. Ik heb van deze topic een sticky gemaakt zodat die bovenaan blijft staan en goed in het zicht van andere 70 plussers.
Hopelijk komt er zo meer reactie op.

Aan alle 70 plussers: hartelijk welkom en vertel jullie verhalen van toen, wij, de 70 minners willen graag komen meelezen

Tilly

[ch]

Beste Jeronimo,

ik zit mee te doen bij de 70 plussers, jouw wel bekent. Op 6 augus 2006 kwam ik als nieuweling, plots je naam tegen.
Ik was verheugd en heb na 20 augustus daar op gereageerd, echter zonder respons.
Vandaag kregen wij "70 plussers" van Tilly een tip met een link en hier ben ik.
Ik heb je eerste bericht gelezen en begrijp de inhoud.
Ikzelf ben van 30 en geboren en getogen in rotterdam, dus ook ik heb zo mijn herinneringen.
Nu Jeronimo dit was even mijn korte "kennismaking' wanneer je de 70 plussers bezoekt en ch "mijn werknaam"volgt dan komt je er vanzelf achter wie, wat en hoe ik ben.
Met vriendelijke groeten tot een volgende keer
ch.

[jeronimo]

Wel ch,
inderdaad heb ik een mailtje ontvangen van "echt iets voor 70+ers"
en heb er op gereageerd ook. De topic was goed begonnen maar, hebben we mekaar niets anders te zeggen dan goede morgen goeden avond en prettig weekend.We zijn immers een generatie die aan de jongeren onder ons zoveel te vertellen hebben.
Mischien valt er meer te verrtellen over de oorlogsjaren.
Na de eerste schrik van de duitse overompeling overwonnen te hebben
kwan het normale leven zo stillekens aan opgang, maar al vlug kwam de rantsoenering, alle voedingswaren waren alleen te kopen met zegeltjes,
en ------dat was gene vette zulle, alles ging met grammen, ja er werdt honger geleden, de mensen in de steden zakten af naar " den buiten".
om wat extra te kunnen kopen.
Er was geen vrije markt meer, de landbouwers moesten, na afhouding van hun eigen rantsoen, alles leveren aan de cooperatie, zeg maar de duitsers. het kwam er op aan de oogst zo goed mogelijk te verzorgen zodat er wat overbleef om" in 't zwart" te verkopen.Spijtig was er
misbruik en werden er door sommigen woekerprijzen gevraagd.
De ergsten waren de smokkelaars, bij hen kon men alles kopen
Ik herinner mij nog een broodje van tarwebloem koste 30 fr
het rantsoenbrood was gebakken met een mengeling van kastanjebloem en ????? er was geen boterham van te snijden
en plakte lijk "mastiek."( stopverf)
Wij waren thuis met een gezin van 10 personen en toch hebben we geen enkele bedelaar doorgestuurd, ze kregen een boterham met plattekaas.
Iedereen moest zijn plan trekken en wij konden fruit en patatten verkopen ( aan normale prijzen) , mensen uit brussel kwamen per tram hier en daar wat kopen en keerden met volle handtassen terug op risiko " gepakt" te worden door de "kontroleurs", dit waren belgen in dienst van de bezetter. Degenen die nog banden op hunne fiets hadden , soms waren overbonden met koorden, konden wat meer meenemen om dan weer door te verkopen.Ja 't was een tijd vol miserie, toen moest men niet diëten, de te grote kleding werdt verkleind want nieuwe kopen zat er niet in, de oorlogsmarchandise was niets waard en zeer duur.
IK zal er maar mee stoppen zeker , moet nog stof hebben voor een volgend verhaal.
Wie is de volgende met een oorlogsverhaal?????????????????????????

[VictorinaVdP]

Hallo Jeronimo, ik ben Victorina en mijn ventje is Germain we zijn beiden 80 jaar en dus ook veel meegemaakt in de oorlog, wij hebben dus ook wat te vertellen over die tijd en dat we zeker heel veel angst en ook wel honger hebben gehad zoals de meeste mensen trouwens, ik had een vriendin en die mensen hadden een boerderij, zij deed het niet tegoed met de andere leerlingen en ik ook niet dus waren wij goede maatjes en die mensen hebben mij heel veel uitgenodigd zo werd alles al veel dragelijker

We zijn zoals vele mensenook op de loop gegaan maar alleen tot bij de familie en daar zijn we een heletijd gebleven,dan telkens de kelder binnen al er bom alarm was.

Ik heb dat 1 keer gedaan en dan wou ik de kelder niet meer in ,ging gewoon in open lucht in het gras liggen want ik dacht in de kelder en dat huis stort op u dan zijde zeker dood.

Ik denk zoals ik nu die triestige beelden zie dat ik nu meer angst zou hebben en in een mollengat kruipen, gaan de mensen dan nooit niks leren ,oorlog kan nooit goed zijn er is geen goede oorlog dat bestaat niet
wij zijn oud maar ik zie het niet zitten voorde kleinkinderen ziet het


er toch niet zo mooi uit groetjes van Victorina en kom nog maar eens op bezoek bij de 70+ al was het maar om goede morgen te zeggen

[ch]

Jeronimo,

ik heb het vervolg op je belevenis van de 2e wereld-oorlog weer met belangstelling gelezen. Het behoeft geen betoog dat ik het interessant vond.
Om heel eerlijk te zijn heb ik daar nooit zo bij stil gestaan. Ik hoop dat je dat kunt begrijpen. Waarschijnlijk komt dit door traumatische ervaringen.

Verder had je het over de topic van de 70-plussers die zo goed was begonnen, maar men kwam niet verder dan de wens te uiten van goede morgen, avond en prettig week-end etc. Jeronimo je hebt gelijk. Daarbij komt en dat heb je nog niet genoemd, de lessen over plaatjes plaatsen zonder er een doel aan te geven.
Maar ja, leef en laat leven, maak er iets van. Het is niet anders en het komt vanzelf wel goed. Volgens mij vinden ze het allemaal leuk en daar gaat het toch om?

Ik denk dat dit ook te maken heeft dat wij ouderen, te snel met onze neus op de techniek zijn gedrukt en wij dit eerst een plaatsje moesten geven.
En als je een computer hebt dan moet je hem ook gebruiken toch...?
En dan... wordt er veel uitgeprobeerd totdat men dit “wonder ding” een funktieplaatst heeft gegeven.
En laat ons oudjes maar aanrommelen het zal ooit wel eens lukken. Mooi toch?

De jongeren spraken in de jaren 60 en70 over een generatie-kloof wanneer ouderen het niet bij konden benen omdat het allemaal te vlug ging maar en dat is fijn het begrip voor elkaar komt terug... de kloof is al behoorlijk bijgesteld. Alleen men moet het willen zien.

Indien men al die veranderingen in een rij zou plaatsen dan zou men verstelt staan wat wij ouderen hebben moeten incasseren en verwerken.
Onze ouders zouden dit allemaal eens moeten zien ze zouden dit nooit kunnen begrijpen. En logisch.

Daarom is dat stukje van gazon zo mooi weergeven. Dit was ook een mooi stukje geweest om eventueel aan te vullen en/of van commentaar te voorzien, denk ik.

Jeronimo, ik zou zeggen tot zover, ik hoor vanzelf je commentaar.
De groetjes ch

[jeronimo]

ook ne goeien avond victorina,
Normaal gezien kom ik gedurende de dag niet op de pc
Ik heb toch nog zoveel te doen met vrijwilligerswerk en mijn hobbys
en ik kan mij ook nog nuttig maken op het bedrijf van mijn dochter,
zij is tuinarchitekt en plantenkweker.
Mischien nog wat vertellen over de oorlog.
In onze gemeente had de bezetter bezit genomen van een kasteel en hadden er hun hoofdkwartier, de komandant was altijd omringd door
een lijfwacht, men hoorden ze reeds van ver aankomen met hun ijzers op hun laarzen en iedereen vloog vlug naar binnen.
Niemand kan het zich voorstellen hoe er de schrik inzat, om 9 uur mocht er niemand meer op straat .De straatverlichting, als ze er was, mocht geen licht naar boven schijnen, kwestie van geen aanwijzingen te geven aan de engelse vliegers.De lampen waren bruin geverfd met onderaan een klein lichtpuntje. Niemand dierf nog in het openbaar zijn
gedacht zeggen, mischien was er wel een overdrager. Sommigen werkten mee met de duitsers omdat het hun voordelig uitkwam, ze konden zaken doen zonder gekontroleerd te worden.
Waren er collaborateurs dan waren er ook de "witten" of verzetstrijders.
Alles moest natuurlijk in het uiterste geheim verlopen. Bij ons op de zolder stonden twee linnenkisten, eentje met reservelinnen en eenttje met dekens, onderan deze kist was er een valse bodem die toegang gaf op een geheime plaats, hier stak vanalles wat de duitsers niet mochten zien. Het was ook de schuilplaats van een weerstander.hij kwam zich regelmatig bij ons verkleden, later is hij opgepakt en als gijzelaar in het koncentratiekamp van Breendonk "gezeten".
Op school ging alles zijn gewone gang behalve in onze geschiedenisboek
waren de bladzijden van de oorlog 14-18 dichtgeplakt.en voor de zangles hadden we onze verplichte vlaamse liedjes. Er was ook nog "winterhulp", dagelijks werdt er soep bedeeld aan de leerligen.we kregen ook ons dagelijks vitamientje en om de maand een reep chocolade.
Op de speelplaats zongen we anti-duitse liedjeswaaronder het volgende.
Op melodie van lilly marleen

hedde van a léven hitler al gezien
mé za klaa moestachken van een hor of tien
hij zoa zoe geren no rusland goan
de rus versloan , da zal nie goan
en hitler moet er oan , en hitler moet er oan

saluu en tot ne volgende kie

[VictorinaVdP]

Hallo maatjes;
Hier ben ik al terug maar nu ga ik niet meer over de oorlog tateren, ik wil het nog eens hebben over de 70+, ge hebt allebei groot gelijk de beeldjes plaatsen en zoeken het heeft geen zin,toch wel, ik ga uitleggen waarom
Ik ben nu 80jaar bijna een jaartje meer en die oefeningen activeren onze grijze massa en ik en kan zijn ook anderen hebben dat soms nodig

Wij zijn verleden jaar om gezondheids reden uit
Spanje terug gekomen
(hebben daar een restaurant uitgebaat) hadden een heel groten vriendenkring ,hier in Bastogne vallen we in een zwart gat, geen vrienden en geen kenissen ,de vrienden van vroeger hier allemaal verdwenen, dan moet men iets zoeken omdat weg te werken en dit is onze uitkomst en ik ben er heel blij mee en zeer dankbaar aan Ch die er toch wat anders komt inschrijven dan goede morgen enz enz
en daarom blijf ook maar bij de 70 plussers komen en schrijf ook eens iets anders zoals Ch en daar ga ik zeker heel blij mee zijn .

vrij willigerswerk kan ik spijtig genoeg niet meer doen, ik ben niet meer zo mobiel want kijk mijn man is deze morgen naar Oudenaarde vertrokken zijn broer en schoonzus vieren hun 50 jaar huwelijksfeest en ik kan niet meer gaan en had nochthans gehoopt dit nog te kunnen meepikken maar heeft niet mogen zijn,zo heb ik weer mijn PC ken genomen en u een berichtje gestuurd
Neem het mij vooral niet kwalijk want ik wil zeker niet klagen en ben heel gelukkig dat mijn ventje nog bij mij is en als wij het halen vieren wij volgend jaar ons 60 jaar huwelijk
Dus tot het volgend epistel en laat het vooral aan uw hart niet komen
van uw maatje Victorina en nu ga ik nog wat klungelen bij het oefenforum

[Opa Kolat]

Allo Jeronimo,
De tijd, toen wij jong waren, kan nog veel mensen interesseren. Het was dan ook een heel speciale tijd.
Ik was 12 jaar toen de oorlog uitbrak. Het was tenslotte de triestigsten tijd van mijn leven.
Toen ik 14 jaar was ging ik naar de middelbare school. Dat was in "Don Bosco" van Sint-Pieters-Woluwe, een school met internaat en externaat. Ge kon daar een stiel leren, en ook gewoon middelbaar volgen.
Nu was dat zo dat de Duitsers die school gebruikten als kazerne. Al de kamers van het internaat, en nog veel meer, werden door duitse soldaten bezet. Dat waren er ront 300 à 400. ze bleven daar zes weken tot drie maand, en dan werden zijn vervangen door een nieuwe lichting. Het waren altijd heel jonge soldaten of heel oude soms.
Toen wij dan in de klas zaten met het venster open, dat venster gaf uit op de koer, en de Duitsers leerden marcheren, dan moest onze leraar dat venster sluiten om zich verstaanbaar te kunnen maken in de klas.
Tot overmaat van ramp deden die Duitsers exercicie op onze speelkoer, en als het dan speeltijd was konden wij niet op onze koer spelen.
Nu was dat zo dat er op die koer ook een afdak was waar de studenten konden spelen in geval van regen. Maar onder dat afdak hadden de Duitsers hun camions gezet, en daardoor was dat natuurlijk voor ons ook verboden terrein.
Ge begrijpt meteen dat wij die Duitsers niet gaarne zagen.
Toen die Duitsers dan tenslotte weg waren in 1944, werden zij vervangen door Engelsen.
Na een tijdje werd onze school nog enkel gebruikt voor belgische vrijwilligers, en dan, na de kapitulatie, werd onze school eindelijk terug een middelbare school.
Er zijn ontegensprekelijk veel oud-studenten van Don Bosco die zich dat nog zullen herinneren. Het zou wel eens kunnen dat er daarvan een heleboel zijn die nu op Internet zitten. Als dat zo is, dan groet ik hen van harte.
Opa Kolat.

[jadi]

Dag allemaal,ik kan niet meespreken over de oorlog.Gelukkig maar,maar is het waar dat men over de kinderen na de oorlog geboren sprak van naoorlogse kinderen.Ik ben in 1950 geboren,reken men ons daar ook bij?
Mijn vader is als 17-jarige weggevoerd geweest naar Duitsland naar Kiel.Af en toe werd er daar iets over gezegd,altijd maar in flarden.Pa vond dit blijkbaar niet belangrijk genoeg zeker,ik weet het niet maar ik vond dit wel interresant,en vroeg maar tot mijn pa op een bepaald moment dan al grappend zei"jij vraagt het ei uit mijn gat".En ja nu kan ik niets meer vragen want hij kreeg zijn laatste reis in 1997
Jeronimo ik moest lachen toen ik die parodie las van Lilly Marleen.Ja die muziek kennen wij ook door onze ouders natuurlijk.Trouwens wij hebben een jukebox met veel van zo'n muziek erin,maar daar gaat het nu niet over.
Is het waar dat er in de oorlog ook katten werden gegeten?
Ergens begin jaren '50 herinner ik me dat er toen nog veel kinderen van Hongarije naar hier kwamen was dit een gevolg van de oorlog 1940-45?
En lieve mensen hebben jullie veel vriendjes verloren? Ik wil niemand pijn doen maar dat zal ook wel waarschijnlijk.
Lieve mensen van aan mijn pcke geef ik jullie een stande ovatie.
Hou jullie allemaal goed en tot...mag ik nog komen zagen?...
groetjes en elk van jullie persoonlijk,jullie zijn onze bijoutjes.

[jadi]

Zo'n Jukebox hadden we eerst,dit met 78 toerenplaten.Die hebben we verkocht omdat we in ons nieuw huis kwamen.Niet veel later toch weer dezelfde gekocht maar met CD
Muziek uit de oude klonk voor mij mooier,heeft meer nostalgie.Die jukebox(prentje) moet gebouwd zijn in de jaren 1947 ongeveer.
Een tussendoortje,roept dat geen herinneringen op

[ch]

(2)
Jeronimo,
Wanneer je mijn vorige inzending hebt gelezen zult je wel begrijpen dat ik ook behoor bij de groep ouderen die ik beschreef . Met het stijgen van de leeftijd gaat men zich meer bezig houden met het verleden.
Dit trad bij mij in na het lezen van Gazon waar ik al even naar verwees en de inzending van Bot.

Die “gast” vertelde dat hij 72 was, dus nu 74, en zich ook sukkel op de pc noemde. Lees ik wat verder dan roept hij bij mij soortgelijke herinneringen op uit die tijd.
Daarom begin ik hier met mijn verhaal:

Ik kom uit een gezin bestaande uit ouders en 7 kinderen Buiten mij had ik nog drie zusters en drie broers. Inmiddels leven alleen één zus en ikzelf nog. Wij gingen goed met elkaar om en tot het laatst hielpen wij elkaar, daar waar dit mogelijk was.

Mijn vader was een hard werkende man en werkte tot z’n AOW bij Wilton Feyenoord in Rotterdam.
In die tijd waren de verdiensten niet hoog en hij maakte daarom veel overuren om enkele procenten extra te kunnen verdienen.
Verder spaarde hij geld uit door s’morgens heen, en s’avonds terug te lopen naar z’n werk. De afstand was ruim 1.1/2 uur lopen. Hij moest dus vroeg van huis en kwam er laat weer in.

Mijn moeder was huisvrouw en werkte thuis zoals doengebruikelijk, zonder al die moderne dingen zoals elektrische wasmachine, stofzuiger kortom al die nieuwe apparaten en gaf zo min mogelijk geld uit om iets te kunnen sparen.
Mijn ouders kwamen ook uit zo’n soort gezin en moesten direct na hun schooltijd aan het werk. Mijn moeder zelfs al voordat ze de school had doorlopen. Zo ging dat in hun tijd. Mijn ouders zijn uit 1884/88.
Ik beschrijf deze dingen om aan te geven wat mijn afkomst niveau is, dus een normale huishouden.

Door Bot kwam ik weer terug bij mijn jeugd en ook ik zocht mijn heil buiten de deur.
Ik zwerfde al op jonge leeftijd door Rotterdam, in mijn herinnering was ik een jaar op 8/9 en ik was echt niet de enige. Dit zou tegenwoordig niet meer gaan door al die drukte met de auto’s en al die mensen.

In mijn tijd (1935-1940) was er in de straat waarin ik woonde, één lichte vrachtauto en die was van een loodgieter, één handkar van een aardappelenboer en één bakfiets van een zaadwinkel .Voorts woonde er een schillenboer en die bezat één hondenkar. Voor je daardoor aangereden zou worden moest er veel gebeuren.

Ik zwerfde in mijn jeugd met mijn vriendjes langs de havens en scharrelde daar wat op. Waar we ook veel kwamen was bij St.Job. Dit was een heel hoog gebouw die vlakbij de Maas stond voor opslag o.a. oosterse vruchten, noten, rozijnen en ander soorten handel uit overzeese landen..
Ook kwamen wij veel bij de parkhaven en de Maaskade waar allerlei zeeschepen lagen of voeren.

Verder gingen wij veel mee met de een of andere vrachtvervoerder (paard en wagens) van Blauwe-Ster en Nijman dan leerden wij mennen . Men kan rustig zeggen dat we bewegingsvrijheid zat kregen.

Het enige waar ik rekening moest houden was de schooltijd, etentijd en andere geldende beperkingen opgelegd door mijn moeder. We kregen wel ontzag voor ouderen en respect voor anderen aangeleerd. Dat werd eigelijk automatisch ingebakken zal ik maar zeggen.

Verveling was vrijwel onmogelijk er was genoeg te doen in die tijd.
En anders werd er wel iets verzonnen.
Ook in de straat was spelen goed mogelijk omdat er voldoende ruimte was. Wij maakten van vodden of papier een bal wikkelden touw er omheen of elastiekjes (oude binnenband van een fiets) en trapten er op los.
Er waren natuurlijk veel minder auto’s en niet ieder kon zich een auto aanschaffen, dus ook geen parkeer problemen.

Soms gingen we putje-trap spelen, koten met straat-stenen , bok-sta-vast of haasje over springen of we gingen naar het voetbalveld, toen die tijd “RFC”.
Ook gingen we vissen of kikkers en salamanders vangen. Er waren eigelijk mogelijkheden zat en dat hielp wel met zelfstandig worden.

Tot mijn tiende werd ik bijna "helemaal vrijgelaten” en was een echt straatschoffie. Wij vermaakten ons best.
Op mijn 10e jaar brak de tweede wereld-oorlog uit.
Ik weet nog heel goed dat mijn zusje (zij is 3 jaar ouder) mij om drie-uur s’nachts kwam wekken met de woorden “kom er gauw uit want het is oorlog”.

Tot zover mijn verhaal en ik zou zeggen tot de volgende keer.
groetjes ch

[jeronimo]

Aan opa kolat,
Per toeval ben ik ook nnar Don Bosco geweest, op de gouddallaan,
van 47 tot 51. Dekkers was er directeur, , toen was het een vakschool.
Ik heb er 4 jaar mijn broek versleten als kleermaker om 6 jaar later tuinbouwer te worden.
Gij woonde dichtbij, 5 minuten met tram 40, wij deden er bijna 2 uur over eerst den boerentram, dan de 77 tot de beurs om met de 31 tot de chien vert te rijden, dan moesten we nog een kwartier te voet stappen.
Wij namen de tram van 5 voor zeven en kwamen 's avonds thuis om 7.30
Op zatedag hadden we maar les tot 12 uur.
Nu nog wat over de oorlog:
Hadden de duitsers hunne blits- krieg gewonnen, ze geraakten maar tot aan de zee waar het een overompeling was, sommigen geraakten nog op een schip richting england, anderen hebben er hun leven gelaten,
Den duits had de overmacht in de lucht en er werdt gebombardeerd
in de massa om paniek te zaaien en de engelsen te hinderen bij hun vertrek, vele van de vluchtelingen zijn daar om het leven gekomen.
Die overmacht veranderde snel, eerst zag men af en toe een engelse
jager-bommenwerper, dit waren tweemotorige vliegtuigen met een dubbele staart.ze beschoten de goederen wagons in de stations, toen werden er nog vele neergehaald. Ik herinner mij nog de duitse messerschmidt en de engelse spitfire, dit waren jachtvliegtuigen, ook de vliegende forten waar mee men de duitse steden ging bombarderen, in het dorp naast ons was er een radarpost maar die werdt gestoord door zilverpapierstrookjes die langzaam naar beneden dwarrelden.
er kwammen altijd maar meer vliegers richting duitsland, toen de raids naar duitland begonnen zag de lucht zwart van de vliegers, ze werden beschoten door de duitse artillerie, daar er overal "schrapnels" vielen moesten we gaan schuilen in den "abri"of toch ergens onder een dak.
Na zo'n doortocht konden we zilverpapier en granaatscherven rapen.
Om te eindigen nog zo'n oorlogs liedeje.
Op de melodie van kempenland (dit was een verplicht liedje in school)

Kempenland, dochjland stoat in brand
???????????????
kempenland, è za gat verbrand
oan nen iete ketel

OP de heide lè ne strond
tè nen dochj gescheten
alle zwette stonj er rond
om hem op te éten

saluj en tot nog nekie

[VictorinaVdP]

Opa Kolat,Jeronimo,Ch,JadiGoede morgen .

Wel hier is er nog eentje van in den oorlog

Ik was 14 toen de oorlog uitbrak en zoals iedereen moest ik ook mijn steentje bijdragen om aan eten te komen
In onze stad was een winkel van vleeswaren en die moesten hespenworst hebben ,laat dat nu in onze stad dat niet voorhanden zijn maar in Lokeren wel
Ik stelde voor dat ik met de zegeltjes van die klanten, de trein zou nemen om dan in Lokeren die worst op te halen,laat ik dan toch mijn pakje op de trein liggen
De trein bediende zag dat ik met tranen in de ogen de trein nastaarde vroeg mij wat mij scheelde hij zei toen kom we lopen erachter ge moet niet bang zijn hij gaat niet ver

Ik had mijn worst terug maar heb nooit meer voorgesteld om zo iets te doen
Tot later Victorina

[VictorinaVdP]

Ik kom nog eens terug om over de witten te spreken na de oorlog kwamen ze uit de grond gekropen, maar er was veel kaf onder het koren In onze straat was een echte en zo heb ik gezien dat hij een van die zogezegde witten verbood om te stelen en dat vond ik wel goed de man was er niet blij mee maar droop toch af,

Er werde op deze wijze ook veten afgehandeld,ja in en na de oorlog zijn er heel veel spijtige dingen voorgevallen
Victorina