de tijd van toen: 70 plussers - TE BEWAREN
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Oei nog niemand zijn verhaal neer geschreven.Spijtig. 
Ga iemand uit de gebuurte halen,die is 102 jaar geweest,en als die begint te vertellen dan staat er geen rem op.Maar dat kan en durf ik niet.
Ga iemand uit de gebuurte halen,die is 102 jaar geweest,en als die begint te vertellen dan staat er geen rem op.Maar dat kan en durf ik niet.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
timbre - Lid geworden op: 26 sep 2005, 10:32
- Locatie: Evere
Hallo
Ik zoek mensen van EVERE die kunnen vertellen van vroeger
Kunt U dit , laat het me weten en ik kom na afspraak bij U
Groetjes
panda.bob@skynet.be
Ik zoek mensen van EVERE die kunnen vertellen van vroeger
Kunt U dit , laat het me weten en ik kom na afspraak bij U
Groetjes
panda.bob@skynet.be
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo,
Waarom eens geen oproepke zetten,om te vragen hun verhaal hier neer te zetten,baat het niet het schaadt niet.Ik mis dit wel hoor lieve mensen.
Ik zou het eens vragen aan Tilly of dit mag.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
De dagen na de bevrijding,
Brussel was bevrijd maar anderen moesten nog een tijdje wachten.
Van werken was er geen sprake, De pruimen waren rijp maar men kon ze niet naar de markt doen, mijn vader stond met kisten fruit langs de steenweg waar de engelsen zich gratis konden bevooraden,dagen lang trokken de kolonnes met tanks, camions en natuurlijk de jeeps voorbij.
Eenmaal kreeg ik een boteham wittebrood met stroop, ik heb er nu nog spijt van dat ik hem niet aan een van de arme kinderen gegeven had.
Hun bevoorading van benzinne was alleen met jerrycan's die niet altijd tot op de laatste druppel geledigd werden, hebt ge er ooit een allumetteke aan gestoken?? dat geeft een tof geluid man!!!!! tot op de dag dat er eentje nog alles behalve leeg was, een duigeniet als ik ging hem er scheerlings opzettende opening voor mij en er een stekje aan,
Wat er toen gebeurde weet ik ook niet maar ik werd een paar meter achteruit geschoven en een lawaai!!! gans de buurt kwam buitengelopen, ook mijn vader met gevolg een goed verdiende rammeling.
Met de bevrijding kwam er ook stillekens aan van alles te koop en het leven hernam zijn gewone gang, de scholen deden hun deuren weer open
en wat was ik fier op mijn veel te grote kaki broek en soldatenlaarzen.
Ondertussen kregen engelse rekruten in het dorp hun opleiding, elke middag vertrokken zij op oefening en wij maar achteaan meestappen.
Er werd een aanval op de spoorwegberm gedaan met rookgordijnen en al
Wie herinnerd zich niet de "bren" een machiene geweer met lader er bovenop, deze blokeerde regelmatig en toen werd er aan een hendel
getrokken en een kogel ging verloren maar niet voor ons.
Wij volgden op een paar meter de oefeningen en wij mochten???
de kogels oprapen, op terugweg naar school trokken we er de kop af en het poeder in onze zakken tot we genoeg hadden om een bom te maken. We maakten een hoopje met poeder dan er een ketel over, een lont met een lijntje poeder en wij van achter een boom naar de ontploffing kijken, dat we te laat in school kwamen?
de meester was er toch niet, waar die zat wisten we ook niet, als we er om drie uur waren was het goed. Schone tijd? ja maar veel leren deden we ook niet,
Langs deze weg wil ik een oproep doen aan alle 70+ers om ook hun verhaal neer te pennen, het kan toch niet dat er hier maar een paar
mensen zitten van vóór de oorlog. of zit er een kogelgat in hun geheugen.
Brussel was bevrijd maar anderen moesten nog een tijdje wachten.
Van werken was er geen sprake, De pruimen waren rijp maar men kon ze niet naar de markt doen, mijn vader stond met kisten fruit langs de steenweg waar de engelsen zich gratis konden bevooraden,dagen lang trokken de kolonnes met tanks, camions en natuurlijk de jeeps voorbij.
Eenmaal kreeg ik een boteham wittebrood met stroop, ik heb er nu nog spijt van dat ik hem niet aan een van de arme kinderen gegeven had.
Hun bevoorading van benzinne was alleen met jerrycan's die niet altijd tot op de laatste druppel geledigd werden, hebt ge er ooit een allumetteke aan gestoken?? dat geeft een tof geluid man!!!!! tot op de dag dat er eentje nog alles behalve leeg was, een duigeniet als ik ging hem er scheerlings opzettende opening voor mij en er een stekje aan,
Wat er toen gebeurde weet ik ook niet maar ik werd een paar meter achteruit geschoven en een lawaai!!! gans de buurt kwam buitengelopen, ook mijn vader met gevolg een goed verdiende rammeling.
Met de bevrijding kwam er ook stillekens aan van alles te koop en het leven hernam zijn gewone gang, de scholen deden hun deuren weer open
en wat was ik fier op mijn veel te grote kaki broek en soldatenlaarzen.
Ondertussen kregen engelse rekruten in het dorp hun opleiding, elke middag vertrokken zij op oefening en wij maar achteaan meestappen.
Er werd een aanval op de spoorwegberm gedaan met rookgordijnen en al
Wie herinnerd zich niet de "bren" een machiene geweer met lader er bovenop, deze blokeerde regelmatig en toen werd er aan een hendel
getrokken en een kogel ging verloren maar niet voor ons.
Wij volgden op een paar meter de oefeningen en wij mochten???
de kogels oprapen, op terugweg naar school trokken we er de kop af en het poeder in onze zakken tot we genoeg hadden om een bom te maken. We maakten een hoopje met poeder dan er een ketel over, een lont met een lijntje poeder en wij van achter een boom naar de ontploffing kijken, dat we te laat in school kwamen?
de meester was er toch niet, waar die zat wisten we ook niet, als we er om drie uur waren was het goed. Schone tijd? ja maar veel leren deden we ook niet,
Langs deze weg wil ik een oproep doen aan alle 70+ers om ook hun verhaal neer te pennen, het kan toch niet dat er hier maar een paar
mensen zitten van vóór de oorlog. of zit er een kogelgat in hun geheugen.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jeronimo wat moest ik toch lachen met je capriolen.Maar toch wel gevaarlijk zeg.! !Hopelijk komen er nog meer verhalen.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
ch - Lid geworden op: 30 jul 2006, 15:15
- Locatie: ermelo
Beste mensen,
Ik was met mijn verhaal gekomen tot 16 mei 1940. hier de volgende hap.
Het is echter geen verhaal uit een dagboek maar uit herinneringen ik zal mijn best doen het overzichtelijk te houden. Het zijn mijn persoonlijke belevenissen, zonder opsmuk.
Men begon langzamerhand weer met de dagelijkse werkzaamheden.
De Rotterdammers liepen als vreemden in hun eigen stad. De mensen bewogen zich met ernstige gezichten en keken naar al de vernielingen. Overal in het centrum van Rotterdam lag puin. Niet te geloven wat een ravage. Je moest goed opletten waar je liep, anders zou je, ook al was je daar nog zo bekend, verdwalen. En dan de stank, Onverstelbaar.
Wij (mijn vriendjes en ik) gingen weleens “fikkie” stoken. We zochten dan alles bij elkaar wat ook maar enigszins brandbaar was. Het maakte ons niet uit wat het was, als het maar brandde. Soms hadden we oude vodden en/of stukken fietsband gevonden en gooiden dat op het vuur.
Er ontstond dan een afgrijselijke stank waar je van kon kokhalsen.
Zo’n soort stank hing in het centrum maar dan nog erger want er waren veel meer dingen verbrand en die lagen nog na te smeulen.
Dagen later had ik die lucht nog in de neus zitten.
Inmiddels kwamen er hoelanger hoe meer Duitse militairen in Rotterdam. Ze werden gelegerd in onze scholen. Alleen al in mijn woongebied waren de meeste scholen ingepikt. Wij moesten dan naar scholen waar de Duitsers tactisch gezien weinig of niets aan hadden.
Naast de scholen hadden ze ook nog anderen punten ingepikt.
Je kon het zo gek niet bedenken of je kwam ze tegen.
Er lagen ook veel Duitse snelboten in de IJselhaven en de Lekhaven.
De Duitsers marcheerden door de straten en zongen daarbij.
Een van hun liederen ging over “dat ze naar Engeland gingen varen”.
Wij liepen achter hen en (op veilige afstand) riepen wij dan: Plomp, Plomp.
Dat ze werkelijk van plan waren naar Engeland te gaan bleek uit hun voorbereidingen. In de Coolhaven werden nml schepen omgebouwd, tot landingsvaartuig.
Men was inmiddels ook met puinruimen begonnen en het omtrekken van muren van gebombardeerde huizen. Het puin werd o.a. gebruikt om de Blaak te dempen. Ook werd puin gestort bij de Rochussenstraat op het land van Hoboken.
Dicht aan de Rochussenstraat vlakbij het puin bouwden men drie gebouwtjes voor Duitse militairen. Die gebouwtjes hadden ook namen maar die ben ik vergeten.
De Duitsers zaten zich s’avonds te bedrinken al of niet samen met een meisje. Nadat ze zich hadden bezat gingen ze slapen in onze scholen.
Na sluitingstijd gooiden de “kelners” de volle asbakken leeg en alles wat ze kwijt wilden, zoals sigarettendoosjes, lucifersdoosjes e.d. Een soort afvalstort dus.
Wij hielden die plaats in de gaten en zochten daar naar o.a. hele sigaretten. Die zaten soms in "lege"sigarettendoosjes. Die sigaretten verdeelden we dan onder elkaar en rookten die stiekum op.
Vanaf de capitulatie kregen we nu met Engelse luchtaanvallen te maken. Ik dacht dat een van de eerste bombardementen die werd uitgevoerd was op 27 mei 1940 daarbij werden een aantal huizen getroffen op de Burgm Meineszplein.
Hierna volgden er nog vele andere bombardementen waarbij Rotterdam het doelwit was of doordat de bommen door andere omstandigheden werden losgelaten boven de stad.
Al deze bombardementen werden, al dan niet voorafgegaan door luchtalarm.
In 1940 waren dit er misschien een per week, in 1941 ,1942 en de jaren daarna breidden zich dat uit. Er waren dagen bij dat er wel zes keer luchtalarm werd gegeven.
Mijn vader en ik hebben eens een vol uur in een schuilkelder gestaan in de Oranjeboomstraat Dit was in Zuid Rotterdam.
Naast dit alles werden we ook nogal eens opgeschrikt door een vliegende bom V1 van Duitse makelij, die met afgeslagen motor naar beneden kwam zoals op Hooidrift.
Ook kwam er wel eens een benzinetank naar omlaag. Dit gebeurde bij mij weten voor het laatst in 1944 in de Aleidestraat.
s’Avonds was het dikwijls luchtalarm. Dan zat we te wachten tot je de vliegtuigen hoorde dan begon het schieten en zat je te wachten op een gesuis of gefluit van de bommen. Hoorde je een inslag, dan zat je goed.
Naast dit geluid hoorde je overal de WC’s doortrekken. Hele volksstammen liepen leeg van de zenuwen!
Er zijn in de jaren ‘40, ‘41 en ‘42 door de Engelsen vele bombardements aanvallen gedaan op Rotterdam. Ze zijn te talrijk om dit allemaal te benoemen.
Buiten die oorlogshandelingen gebeurde er ook nog wel andere dingentjes die ik nog wil vermelden zoals: eind 1941 waren er energie problemen ontstaan. Het gevolg was dat knappe koppen op de autobus een hout-gas-generator gingen plaatsen. Dat was een soort grote “potkachel”aan de achterzijde van de bus, daarin werd hout gestookt en op de een of andere vernufte manier kwam dat ding in beweging.
Ook waren er in die tijd taxi’s waar bovenop een soort kist met een z.g.gaszak was gemonteerd. Met deze taxi’s kon men ook vooruit komen.
In die periode werden ook mensen gefusilleerd. Dit waren niet altijd “daders” maar ook gewone voorbijgangers die werden gegrepen.
Zo zijn er ook nog wel andere dingen gebeurd en gelukkig ook leuke.
Inmiddels staat weer wat op papier en zou ik willen zeggen tot zover
groetjes ch
Ik was met mijn verhaal gekomen tot 16 mei 1940. hier de volgende hap.
Het is echter geen verhaal uit een dagboek maar uit herinneringen ik zal mijn best doen het overzichtelijk te houden. Het zijn mijn persoonlijke belevenissen, zonder opsmuk.
Men begon langzamerhand weer met de dagelijkse werkzaamheden.
De Rotterdammers liepen als vreemden in hun eigen stad. De mensen bewogen zich met ernstige gezichten en keken naar al de vernielingen. Overal in het centrum van Rotterdam lag puin. Niet te geloven wat een ravage. Je moest goed opletten waar je liep, anders zou je, ook al was je daar nog zo bekend, verdwalen. En dan de stank, Onverstelbaar.
Wij (mijn vriendjes en ik) gingen weleens “fikkie” stoken. We zochten dan alles bij elkaar wat ook maar enigszins brandbaar was. Het maakte ons niet uit wat het was, als het maar brandde. Soms hadden we oude vodden en/of stukken fietsband gevonden en gooiden dat op het vuur.
Er ontstond dan een afgrijselijke stank waar je van kon kokhalsen.
Zo’n soort stank hing in het centrum maar dan nog erger want er waren veel meer dingen verbrand en die lagen nog na te smeulen.
Dagen later had ik die lucht nog in de neus zitten.
Inmiddels kwamen er hoelanger hoe meer Duitse militairen in Rotterdam. Ze werden gelegerd in onze scholen. Alleen al in mijn woongebied waren de meeste scholen ingepikt. Wij moesten dan naar scholen waar de Duitsers tactisch gezien weinig of niets aan hadden.
Naast de scholen hadden ze ook nog anderen punten ingepikt.
Je kon het zo gek niet bedenken of je kwam ze tegen.
Er lagen ook veel Duitse snelboten in de IJselhaven en de Lekhaven.
De Duitsers marcheerden door de straten en zongen daarbij.
Een van hun liederen ging over “dat ze naar Engeland gingen varen”.
Wij liepen achter hen en (op veilige afstand) riepen wij dan: Plomp, Plomp.
Dat ze werkelijk van plan waren naar Engeland te gaan bleek uit hun voorbereidingen. In de Coolhaven werden nml schepen omgebouwd, tot landingsvaartuig.
Men was inmiddels ook met puinruimen begonnen en het omtrekken van muren van gebombardeerde huizen. Het puin werd o.a. gebruikt om de Blaak te dempen. Ook werd puin gestort bij de Rochussenstraat op het land van Hoboken.
Dicht aan de Rochussenstraat vlakbij het puin bouwden men drie gebouwtjes voor Duitse militairen. Die gebouwtjes hadden ook namen maar die ben ik vergeten.
De Duitsers zaten zich s’avonds te bedrinken al of niet samen met een meisje. Nadat ze zich hadden bezat gingen ze slapen in onze scholen.
Na sluitingstijd gooiden de “kelners” de volle asbakken leeg en alles wat ze kwijt wilden, zoals sigarettendoosjes, lucifersdoosjes e.d. Een soort afvalstort dus.
Wij hielden die plaats in de gaten en zochten daar naar o.a. hele sigaretten. Die zaten soms in "lege"sigarettendoosjes. Die sigaretten verdeelden we dan onder elkaar en rookten die stiekum op.
Vanaf de capitulatie kregen we nu met Engelse luchtaanvallen te maken. Ik dacht dat een van de eerste bombardementen die werd uitgevoerd was op 27 mei 1940 daarbij werden een aantal huizen getroffen op de Burgm Meineszplein.
Hierna volgden er nog vele andere bombardementen waarbij Rotterdam het doelwit was of doordat de bommen door andere omstandigheden werden losgelaten boven de stad.
Al deze bombardementen werden, al dan niet voorafgegaan door luchtalarm.
In 1940 waren dit er misschien een per week, in 1941 ,1942 en de jaren daarna breidden zich dat uit. Er waren dagen bij dat er wel zes keer luchtalarm werd gegeven.
Mijn vader en ik hebben eens een vol uur in een schuilkelder gestaan in de Oranjeboomstraat Dit was in Zuid Rotterdam.
Naast dit alles werden we ook nogal eens opgeschrikt door een vliegende bom V1 van Duitse makelij, die met afgeslagen motor naar beneden kwam zoals op Hooidrift.
Ook kwam er wel eens een benzinetank naar omlaag. Dit gebeurde bij mij weten voor het laatst in 1944 in de Aleidestraat.
s’Avonds was het dikwijls luchtalarm. Dan zat we te wachten tot je de vliegtuigen hoorde dan begon het schieten en zat je te wachten op een gesuis of gefluit van de bommen. Hoorde je een inslag, dan zat je goed.
Naast dit geluid hoorde je overal de WC’s doortrekken. Hele volksstammen liepen leeg van de zenuwen!
Er zijn in de jaren ‘40, ‘41 en ‘42 door de Engelsen vele bombardements aanvallen gedaan op Rotterdam. Ze zijn te talrijk om dit allemaal te benoemen.
Buiten die oorlogshandelingen gebeurde er ook nog wel andere dingentjes die ik nog wil vermelden zoals: eind 1941 waren er energie problemen ontstaan. Het gevolg was dat knappe koppen op de autobus een hout-gas-generator gingen plaatsen. Dat was een soort grote “potkachel”aan de achterzijde van de bus, daarin werd hout gestookt en op de een of andere vernufte manier kwam dat ding in beweging.
Ook waren er in die tijd taxi’s waar bovenop een soort kist met een z.g.gaszak was gemonteerd. Met deze taxi’s kon men ook vooruit komen.
In die periode werden ook mensen gefusilleerd. Dit waren niet altijd “daders” maar ook gewone voorbijgangers die werden gegrepen.
Zo zijn er ook nog wel andere dingen gebeurd en gelukkig ook leuke.
Inmiddels staat weer wat op papier en zou ik willen zeggen tot zover
groetjes ch
Laatst gewijzigd door ch op 03 sep 2006, 23:11, 1 keer totaal gewijzigd.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Capriolen?????
Het ergste dierf ik zelfs niet vertellen;
Toen we weer eens met de soldaten op oefening geweest waren kwamen we met een goede buit poeder in ons zakken in de school aan, die ketel
was verdwenen en we wisten niet wat ermee te doen.
Dan maar, tijdens de speeltijd, er was toch geen bewaking, ons zakken geledigd in de gang tussen twee klaslokalen ons zakken geledigd .
De gewone werkwijze, met een lijntje poeder naar de uitgang als lont
en een stekje. Er gebeurde niets behalve een "zoeeeeeeeeffff" en de deur die nu buitenkant opendraaide.
Ook stak ik een kogel in de vijs van vaders schaafbank en met een nagel en hamer klopte ik de kogel af en----een pak rammel als gevolg.
Eer ne mens groot is hé!!!!!
Het ergste dierf ik zelfs niet vertellen;
Toen we weer eens met de soldaten op oefening geweest waren kwamen we met een goede buit poeder in ons zakken in de school aan, die ketel
was verdwenen en we wisten niet wat ermee te doen.
Dan maar, tijdens de speeltijd, er was toch geen bewaking, ons zakken geledigd in de gang tussen twee klaslokalen ons zakken geledigd .
De gewone werkwijze, met een lijntje poeder naar de uitgang als lont
en een stekje. Er gebeurde niets behalve een "zoeeeeeeeeffff" en de deur die nu buitenkant opendraaide.
Ook stak ik een kogel in de vijs van vaders schaafbank en met een nagel en hamer klopte ik de kogel af en----een pak rammel als gevolg.
Eer ne mens groot is hé!!!!!
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Ch je mag het me niet kwalijk nemen,maar om een idee te hebben over Rotterdam neem ik in mijn fotografisch geheugen,de beelden over een serie die zich ergens afspeelde in Nederland.Ik weet het nu niet of het Rotterdam of Amsterdam was.Namelijk over Marleentje Spaargaren.Lieve deugd dit zo lang geleden,ik weet niet meer welk jaar dit speelde op Tv.
Ik veronderstel dat huisjes,huizen,en straatje er zo moest uitgezien hebben.Bedankt voor het verhaal,ik heb het gretig gelezen.Amaai zeg je gaat zomaar op boodschap bijvoorbeeld,je wordt eruit gepikt en zomaar doodgeschoten.
Jeronimo,wat jij daar allemaal verteld!!Je hebt eigenlijk nog geluk dat je nog hier rondloopt.Zo gevaarlijk zeg,kan het gemakkelijk geloven dat je vader je een draai rond je oren gaf.Je zou voor minder.
Ik veronderstel dat huisjes,huizen,en straatje er zo moest uitgezien hebben.Bedankt voor het verhaal,ik heb het gretig gelezen.Amaai zeg je gaat zomaar op boodschap bijvoorbeeld,je wordt eruit gepikt en zomaar doodgeschoten.
Jeronimo,wat jij daar allemaal verteld!!Je hebt eigenlijk nog geluk dat je nog hier rondloopt.Zo gevaarlijk zeg,kan het gemakkelijk geloven dat je vader je een draai rond je oren gaf.Je zou voor minder.
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
Gast
De Kleine Waarheidjadi schreef:Ch je mag het me niet kwalijk nemen,maar om een idee te hebben over Rotterdam neem ik in mijn fotografisch geheugen,de beelden over een serie die zich ergens afspeelde in Nederland.Ik weet het nu niet of het Rotterdam of Amsterdam was.Namelijk over Marleentje Spaargaren.Lieve deugd dit zo lang geleden,ik weet niet meer welk jaar dit speelde op Tv.
Ik veronderstel dat huisjes,huizen,en straatje er zo moest uitgezien hebben.
26 afleveringen
1e aflevering: 26-12-1971
Het speelde in Amsterdam Jadi
-
ch - Lid geworden op: 30 jul 2006, 15:15
- Locatie: ermelo
Dierbare medestrijders
Even een reactie van mij:
Mem, Knap! Mijn liefde, noemde ook Amsterdam. Ik moest dit vragen omdat ik het ook niet wist.
Jadi, natuurlijk neem ik je dit niet kwalijk. Waarom zou ik? Ik denk dat in Antwerpen dezelfde soort huizen staan of stonden als in A'dam en R'dam.
Bij Antwerpen denk ik aan patates frites. Hoewel! Bij ons kennen ze er ook wat van.
Bij Amsterdam denk ik aan: "tulpen uit Amsterdam" en
bij Rotterdam " Toen wij uit Rotterdam vertrokken".
Wat een verschil he?
Jeronimo, je hebt gesloft !
Een vriendje van mij deed hetzelfde. Hij haalde ook kruid uit een patroon door de kogel eraf te halen.
Hij deed dit door de kogel tussen de bankschroef te zetten en de huls los te wrikken. Je weet wat ik bedoel! "die militair toch"
Hij ging echter iets verder dan jij.
Nadat het kruid eruit was plaatste hij de huls, met slaghoekje naar boven, terug in de bankschroef. Daarna een spijkertje en een tikje met de hamer. Het gevolg; klap en de huls spatte uit elkaar! Weg... een aantal vingers.
Victorina, Jij begint ook al met verhalen he? Leuk! Is je tovermachine weer in orde of heb je nog problemen? Door zetten he?
Mensen ik eindig en geef hiermee ruimte aan iemand anders. Mem soms?
In het land van de Friezen was toch geen vrede?
Groetjes ch.
Even een reactie van mij:
Mem, Knap! Mijn liefde, noemde ook Amsterdam. Ik moest dit vragen omdat ik het ook niet wist.
Jadi, natuurlijk neem ik je dit niet kwalijk. Waarom zou ik? Ik denk dat in Antwerpen dezelfde soort huizen staan of stonden als in A'dam en R'dam.
Bij Antwerpen denk ik aan patates frites. Hoewel! Bij ons kennen ze er ook wat van.
Bij Amsterdam denk ik aan: "tulpen uit Amsterdam" en
bij Rotterdam " Toen wij uit Rotterdam vertrokken".
Wat een verschil he?
Jeronimo, je hebt gesloft !
Een vriendje van mij deed hetzelfde. Hij haalde ook kruid uit een patroon door de kogel eraf te halen.
Hij deed dit door de kogel tussen de bankschroef te zetten en de huls los te wrikken. Je weet wat ik bedoel!
"die militair toch"Hij ging echter iets verder dan jij.
Nadat het kruid eruit was plaatste hij de huls, met slaghoekje naar boven, terug in de bankschroef. Daarna een spijkertje en een tikje met de hamer. Het gevolg; klap en de huls spatte uit elkaar! Weg... een aantal vingers.
Victorina, Jij begint ook al met verhalen he? Leuk! Is je tovermachine weer in orde of heb je nog problemen? Door zetten he?
Mensen ik eindig en geef hiermee ruimte aan iemand anders. Mem soms?
In het land van de Friezen was toch geen vrede?
Groetjes ch.
-
jadi - Lid geworden op: 25 mei 2006, 17:54
- Locatie: de boterstad
Jaaaaaa....Mem juist,dat was mooi he.Amaai is dat al van 71 geleden ik was toen nog zo jong 21 jaar.
Naar het schijnt gaat het uitkomen,op dvd als het al niet uit is.Dat vertelde mijn vriendin,net een uur geleden aan de telefoon.
Ja A'werpen is ook een stad naar mijn hart.Daarbij denk ik aan Esterella's mooie lied over haar Onze Lieve vrouwentoren.Is die tijdens de oorlog niet gespaard gebleven??????
Naar het schijnt gaat het uitkomen,op dvd als het al niet uit is.Dat vertelde mijn vriendin,net een uur geleden aan de telefoon.
Ja A'werpen is ook een stad naar mijn hart.Daarbij denk ik aan Esterella's mooie lied over haar Onze Lieve vrouwentoren.Is die tijdens de oorlog niet gespaard gebleven??????
't Is goed in eigen hart te kijken nog even voor het slapen gaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
Of ik van dageraad tot avond geen enkel hart heb zeer gedaan.
-
jeronimo - Lid geworden op: 23 jan 2005, 22:18
- Locatie: pajottenland
Hallo 70 +ers,
Waar zitten jullie?????? , zit er hier dan niemand van vóór de oorlog ?
Mijn volgend vehaal gaat over de naoorlogse tijd.
Zij die zich verijkt hadden met smokkelen op de zwarte markt waren echt stinkend rijk geworden, ja ik heb gezien dat er ene een sigaar opstak met een briefje van 1000fr, geld had voor hen geen waarde meer.
Op gevaar van door de controleurs gepakt te worden, of waren ze uitgekocht, het waren ook maar gewone huisvaders, ging men zijn waar verkopen in de rue des radis ( radijzen straat) Brussel.
In de eerste regering na de oorlog hadden we "Gutt", als minister van financien ,op zekere dag had het oude geld geen waarde meer en ieder kreeg een bepaald bedrag volgens de grootte van het huisgezin.
Het oude geld moest ingeleverd worden en werd na een onderzoekvrijgegeven in nieuw geld.Zij die te veel verdiend hadden kregen hun geld niet terug betaald met in sommige gevallen zelfs een gevangenis-straf. Maar bij iedere wet zijn er wel vluchtwegen, zo moesten de briefjes van 20 en 50 fr niet ingeleverd worden en geloof me of niet maar er waren sommigen die het wisten en deden alles om aan klein geld te geraken. Zo werd er in de winkels met groot geld betaald om zoveel mogelijk klein geld terug te krijgen, anderen gaven 100fr voor een briefje van 50. In ons dorp woonde er ook een " smokkelaar" die geld aan arme mensen gaf om in te leveren waaronder eentje die nadien zei,
" gegoven blaajft gegoven".
IK denk dat iedereen uit zijn klederen gegroeid was, de kleermakers konden de vraag niet volgen en de confectie deed zijn intrede,.In Brussel
in de rue des foulons ( sorry, ik ken de vlaamse naam niet), was er van alle kleding te koop, met een stikker er op " made in U S A" ,
ik hoor mijn moeder nog zeggen ; ik heb 3 uur moeten aanschuiven.
Ondertussen was ik 14 jaar geworden en moest ik een stiel kiezen, onze oudste zou de boerderij voort doen, mijn 1 jaar oudere broer had gekozen voor schoenmaker, maar wat zou ik doen, echt ik wist het niet.
Wordt gij kleermaker jong!, 't is ne propere stiel, ge zit altijd binnen en er is werk genoeg. Spijtig genoeg na 4 jaar had ik mijn diploma maar er was geen werk meer, iedereen had nieuwe klederen en zo vlug waren die niet versleten. Ik was ingeschreven bij de dienst voor arbeid en werkloosheid in de kogelstraat 6 te Brussel.
Dagelijks ging ik naar de Emiel Jacqemainlaan, voor de nieuwe uitgave van "Le Soir", ( de enige krant waar werkaanbiedingen instonden )
Wanneer er dan eens een kleermaker gevraagd werd, de zin bonst mij nog altijd in de horen, Je regrette monsieur, la place est deja prise!!!!.
Nee, in die tijd geen werklozensteun of herscholing, niet dat er geen werk was maar 4 jaar vakschool, in die tijd, 725 fr per trimester, kon men toch niet zo maar iets anders gaan doen.
Na veel gesukkel en na mijn legerdienst ben ik dan toch aan de slag gekomen, ik werkte toen aan 17 fr per uur, een mekanicien, toen de best betaalde stiel, verdiende er 32.
Na een paar jaar onder het gemiddelte gewerkt te hebben heb ik de kleermakersstiel in plan gelaten, het ouderlijk bedrijf dat ondertussen vrijgekomen was zou de oplossing brengen en geloof het of niet ik ben "tuinder" geworden, natuurlijk na alle mogelijke naschoolse
opleidingen gevolgd te hebben.
Nu alles voorbij is ben ik fier een tuinder in hart en nieren geweest te zijn
Dit was mijn laatste bijdrage en bij gebrek aan belangstelling wil ik aan Tilly vragen deze topic af te sluiten.
Waar zitten jullie?????? , zit er hier dan niemand van vóór de oorlog ?
Mijn volgend vehaal gaat over de naoorlogse tijd.
Zij die zich verijkt hadden met smokkelen op de zwarte markt waren echt stinkend rijk geworden, ja ik heb gezien dat er ene een sigaar opstak met een briefje van 1000fr, geld had voor hen geen waarde meer.
Op gevaar van door de controleurs gepakt te worden, of waren ze uitgekocht, het waren ook maar gewone huisvaders, ging men zijn waar verkopen in de rue des radis ( radijzen straat) Brussel.
In de eerste regering na de oorlog hadden we "Gutt", als minister van financien ,op zekere dag had het oude geld geen waarde meer en ieder kreeg een bepaald bedrag volgens de grootte van het huisgezin.
Het oude geld moest ingeleverd worden en werd na een onderzoekvrijgegeven in nieuw geld.Zij die te veel verdiend hadden kregen hun geld niet terug betaald met in sommige gevallen zelfs een gevangenis-straf. Maar bij iedere wet zijn er wel vluchtwegen, zo moesten de briefjes van 20 en 50 fr niet ingeleverd worden en geloof me of niet maar er waren sommigen die het wisten en deden alles om aan klein geld te geraken. Zo werd er in de winkels met groot geld betaald om zoveel mogelijk klein geld terug te krijgen, anderen gaven 100fr voor een briefje van 50. In ons dorp woonde er ook een " smokkelaar" die geld aan arme mensen gaf om in te leveren waaronder eentje die nadien zei,
" gegoven blaajft gegoven".
IK denk dat iedereen uit zijn klederen gegroeid was, de kleermakers konden de vraag niet volgen en de confectie deed zijn intrede,.In Brussel
in de rue des foulons ( sorry, ik ken de vlaamse naam niet), was er van alle kleding te koop, met een stikker er op " made in U S A" ,
ik hoor mijn moeder nog zeggen ; ik heb 3 uur moeten aanschuiven.
Ondertussen was ik 14 jaar geworden en moest ik een stiel kiezen, onze oudste zou de boerderij voort doen, mijn 1 jaar oudere broer had gekozen voor schoenmaker, maar wat zou ik doen, echt ik wist het niet.
Wordt gij kleermaker jong!, 't is ne propere stiel, ge zit altijd binnen en er is werk genoeg. Spijtig genoeg na 4 jaar had ik mijn diploma maar er was geen werk meer, iedereen had nieuwe klederen en zo vlug waren die niet versleten. Ik was ingeschreven bij de dienst voor arbeid en werkloosheid in de kogelstraat 6 te Brussel.
Dagelijks ging ik naar de Emiel Jacqemainlaan, voor de nieuwe uitgave van "Le Soir", ( de enige krant waar werkaanbiedingen instonden )
Wanneer er dan eens een kleermaker gevraagd werd, de zin bonst mij nog altijd in de horen, Je regrette monsieur, la place est deja prise!!!!.
Nee, in die tijd geen werklozensteun of herscholing, niet dat er geen werk was maar 4 jaar vakschool, in die tijd, 725 fr per trimester, kon men toch niet zo maar iets anders gaan doen.
Na veel gesukkel en na mijn legerdienst ben ik dan toch aan de slag gekomen, ik werkte toen aan 17 fr per uur, een mekanicien, toen de best betaalde stiel, verdiende er 32.
Na een paar jaar onder het gemiddelte gewerkt te hebben heb ik de kleermakersstiel in plan gelaten, het ouderlijk bedrijf dat ondertussen vrijgekomen was zou de oplossing brengen en geloof het of niet ik ben "tuinder" geworden, natuurlijk na alle mogelijke naschoolse
opleidingen gevolgd te hebben.
Nu alles voorbij is ben ik fier een tuinder in hart en nieren geweest te zijn
Dit was mijn laatste bijdrage en bij gebrek aan belangstelling wil ik aan Tilly vragen deze topic af te sluiten.
niet wat ge zegt telt maar hoe ge het zegt.
-
ch - Lid geworden op: 30 jul 2006, 15:15
- Locatie: ermelo
Jeromino,
ik heb trouw gewacht dat er reactie zou komen en ja... eindelijk.
Zoals ik had beloofd mijn vervolg, belooft is belooft niet waar?
Het was woensdagmiddag 31 maart 1943 ik had s’ middags geen school.
Het was bewolkt en tussen de wolken was af en toe blauwe hemel te zien. Gelukkig was het droog maar met een harde wind. Ik had het plan opgevat om een naaibox te gaan repareren. Mijn moeder vond dit best mits ik dit op de zolderwarande ging doen.
Na het eten ongeveer 13.15 uur, was ik op de warande bezig, toen de sirene’s begonnen te loeien. Bijna gelijktijdig, hoorde ik vliegtuigen en zag overal mensen staan kijken. Op een paar dagen na was ik 13 jaar en wilde eens flink doen dus klom ik tegen het schuine dak op, naar de top. Daar ging ik zitten.
Plotseling zag ik schuin voor en boven mij 14 a 15 vliegtuigen vanuit het wolkendek komen. De vliegtuigen waren naar mijn schatting bijna 15 cm groot. Door de grootte vertrouwde ik het niet, want “overvliegers” waren door hun vlieghoogte meestal stukker kleiner. Hierdoor schrok ik en ben als de weerlicht van het dak afgegleden, via warande en zolderkamer, de zoldertrap afgesprongen.
Mijn moeder en zusje waren inmiddels onderweg naar de buurvrouw, een etage lager, onderwijl riep ze: ”kom gauw naar beneden”.
Ik nam ook deze trap vrij snel.”Beide trappen had ik twee hooguit drie keer geraakt!.” We waren nu bij de buurvrouw en volgde er een oorverdovende lawaai, vergezeld van gillende mensen op straat. Onze gesloten straatdeur werd door de luchtdruk opengeslagen en een enorme stofwolk kwam naar binnen waaien en verduisterde alles.
Een van mijn broers werkte op de burgermeester Meinderszplein, hij was kapper. s’ Middags kwam hij tussen de middag thuis eten. Na het eten was hij weer naar z’n werk gegaan en liep juist over de Mathernessebrug toen er luchtalarm werd gegeven. Hij zocht een veilige plaats en zag daarvandaan het bombardement.
Na dit bombardement ging hij direct terug naar huis en kwam daar met een verschrikt en wit gezicht aan.
Inmiddels kwamen de mensen naar buiten en begonnen op een paniekerige en zenuwachtige wijze met elkaar te praten. Daarna gingen verschillende mensen naar hun, in de buurt wonende familie en kennissen om hen zonodig te helpen.
Toen mijn broer over de ergste schrik heen was zijn wij samen naar mijn oudste broer gegaan. Deze broer woonde met z’n gezin in de Rösener Manszstraat. Om daar te komen moesten we een begaanbare wegzoeken.
Het waaide hevig, hierdoor onstonden hele stofwolken. Wij pakten elk een stuk glas en hielden dit voor ons gezicht om onze ogen te beschermen.
Je zag veel mensen hun spullen in veiligheid te brengen. Het was onvoorstelbaar hoe onze woonwijk er uit zag. Er ontstonden door de harde wind en rond vliegende vonken, buiten de kozijnen waaiende gordijnen nieuwe vuurhaarden.
Gelukkig kwamen we bij de woning van onze broer. Zijn schoonfamilie was daar ook al geweest en hadden hem en z’n gezin reeds opgehaald.
Die familie woonde vlakbij het centrum. Mijn broer en gezin waren dus voorlopig onderdak.
Wij konden daar niets meer konden en zijn dus naar huis terug gegaan.
De hulpverlening was ook al opgang gekomen. Je zag mensen van de luchtbescherming, brandweer, politie en ehbo/rode-kruis druk bezig.
De politie was ook al bezig met afzettingen.
Er zaten duitse militairen in heel veel scholen in onze wijk en zij waren ook te hulp geschoten. Natuurlijk liepen sommige scholen door de brand ook gevaar, vandaar.
De volgende dag toen de brand ”meester” was kon men pas goed zien welk enorme ravage dit bombardement in onze wijk te weeg had gebracht. De nog smeulende, uitgebrande- en puin van de gebombarde huizen verschrikkelijk.
Er stonden achter de dranghekken veel publiek te kijken. Ook kwamen de eerste verhalen op gang met wat de mensen allemaal hadden meegemaakt.
Zo snel mogelijk werd begonnen met puin ruimen De muren liet men echter nog geruime tijd staan. De Duitsers hadden hier natuurlijk een pracht propaganda gebied. Iedereen kon zien wat de Engelsen in een woongebied met hun bombardement hadden aangericht.
Deze onbewoonbare woonwijk werd door de jeugd: Het PUIN genoemd.en gebruikt als speelterrein.
Doordat in de kelders regenwater bleef staan en er veel afval gedumpt werd dit een pracht leefwereld voor ratten. De jeugd begonnen vuurtje (fikkie) te stoken en op verscheidene plaatsen begon het ontzettend te stinken. Er waren plaatsen genoeg te vinden die gebruikt konden worden als openbare toiletten.
Deze bombardement werd later de vergeten bombardemant genoemd
Inmiddels waren we door 1943 heen gesukkeld en was 1944 aangebroken. Ook gedurende dit jaar werden we nog verschillende keren opgeschrikt door bombardementen en de vele luchtalarmen.
Toch begon men hieraan gewend te raken en probeerden men zo normaal mogelijk verder te leven.
De scholen waren in het begin nog geopend waardoor de jeugd van straat af was. Bij luchtalarm moesten de kinderen bij de ramen vandaan gaan en kregen een veilige plaats aangewezen.
Ikzelf werd opgezadeld met een witte verbandkist “waarschijnlijk leek ik dapper”. met die kist moest ik boven aan de trap gaan staan.
Verder weet ik niet meer wat ik er verder mee aan moest.
Op een gegeven ogenblik werden de scholen gesloten.
De levensbehoeften werden hoelanger hoe slechter. Er was overal gebrek aan. Brandstof,voedsel,kleding en schoeisel etc.
Het gevolg was dat men alles ging zoeken wat gebruikt kon worden.
Huizen die door de een of ander oorzaak niet meer bewoond werden begon men te slopen. Tegenover ons huis stond een pand waarin een winkel gevestigd was geweest.
De ruiten waren door luchtdruk van 1943 kapot geslagen. De bewoners waren hierna vertrokken en de onbewoonbaar geworden winkel bleef hierdoor dus leeg staan. Geleidelijk werd eerst de straatdeuren en kozijnen gesloopt en op het laatst stonden er alleen nog maar muren.
Ook was er beina geen eten meer te krijgen. Er werden bonnetjes aangewezen waar men iets op kon kopen maar de winkeliers hadden ook onvoldoende voorraad. Er werd al vrij snel een bordje met uitverkocht geplaatst.
Ook was er al een zwarte handel ontstaan. De "goede" nederlanders verhandelden o.a. Sigaretten en Belgische Shag, olie, aardappelen en kolen. Zware rokers rookten in die tijd ook boombladeren, thee-surrogaat en tabaksbladeren die werden gekweekt.
Verder ontstond er een ruilhandel: Aardappelen ruilen voor kolen, Kolen voor olie, etc. Brood werd verkocht voor de gekste prijzen. Wat de prijzen waren weet ik niet precies meer maar ik dacht dat voor 1/2 mud aarappelen 500 /600 gulden werd gevraagd. Broden 80 gulden. In de Coolhaven lagen schepen met aardappelen die gelost moesten worden. Er waren enkele schippers bij die lieten opzettelijk aardappelen vallen en dan schoten daar de mensen op af om die te rapen.
Om veiligheidsredenen werden toen dranghekken geplaatst.
Nu was het ook tijd om suikerbieten bij de boeren te kopen en zat het hele gezin bieten te schrappen en op een noodkacheltje gekookt. Door de verdamping van water ontstond stroop. Van de overgebleven pulp werd dan bietensoep gemaakt of bij andere eetbare dingen gevoegd.
Verder waren er soms tulpenbollen in de koop.
Ik ging bijna dagelijks naar Pernis. Dit is een gemeente in de omgeving van Rotterdam. In het begin kon je daar komen met een veerboot vanaf Schiemond, via Charlois naar de Heyplaat. en vandaar ging je lopend verder. In Pernis ging je op zoek naar een boer waar men iets eetsbaars kon krijgen. Meestal kwam ik terug met spruiten of spruitenkoppen.
Bij de meeste boeren kon je alleen eten krijgen wanneer je iets te ruilen had bijvoorbeeld goud en sieraden. Later kon je geen gebruik meer maken van de boot en moest ik gaan lopen door de Maastunnel of via de Maasbruggen. Mijn moeder maakte soep van de spruiten- of spruitenkoppen. Later waren zelfs geen spruiten meer te krijgen.
Ook heb ik geprobeerd kolen te zoeken op het rangeergedeelte NS aan de Hudsonstraat. Via een “luchtbrug” ik dacht IJsselhavenbrug kwam ik achter het hek van de Hudsonstraat.
Een keer zat ik daar vlakbij het hek te graven toen er een schietaanval werd uitgevoerd door een vliegtuig op de snelboten in de IJsselhaven.
Ik ben toen zo snel mogelijk over een hek geklommen om er van door te gaan.
Na de hongerwinter kwamen we in 1945 Het werd hoelanger hoe beroerder om aan eten te komen. In de gaarkeukens konden mensen portie's eten halen. In die tijd waren veel mannen die een lepel in de zak liepen. Wanneer ze de rantsoen gingen halen dan aten ze alvast een deel op en gingen dan met de rest naar huis en vertelden dat ze minder hadden gekregen.
Gelukkig kregen we van de Zweden Rodenkruis hulp door de droppingen van voedsel. Hierdoor kregen we geleidelijk weer te eten en ook werden verschillende winkels aangewezen om dit te verdelen..
Op vijf mei 1945 heerste al een vreugde-stemming Wij gingen naar de achterhaven en daar waren B.S.ers (Binnenlandse Strijdkrachten) bezig N.S.B.ers te verzamelen., toen zij een aantal hadden marcheerden ze deze onder geleiding af via de Schiedamseweg naar Maconieplein.
Daar stond een gebouwtje van de politie.
Juist toen ze over het plein wilden lopen begonnen een tweetal Duitse militairen te schieten vanaf de richting Chocoladefabriek De Heer en Weegschalen Van Berkel. Ik liet mij onmiddellijk vallen en kroop achter een paaltje voor dekking. De B.S.ers verdeelden zich en een gedeelte begon met terugschieten een ander gedeelte bleven doormarcheren met die N.S.B.ers en brachten ze als gevangenen naar dit politie-bureau.
De dagen daarna volgden het kaalknippen van sommige meisjes waarbij zelfs bij enkele meisjes een hakenkruis op een hoofd werd geschilderd. De meisjes schaamden zich voor die behandeling en daarbij komt nog dat ze door bijna iedereen werden genegeerd. Ook de familieleden werden genegeerd. Veel later zag je die meisjes met hoofddoekjes lopen met een haarlokje onder uit. Dat was dan een verhaal over de tweede wereldoorlog.
Groetjes, ch.
ik heb trouw gewacht dat er reactie zou komen en ja... eindelijk.
Zoals ik had beloofd mijn vervolg, belooft is belooft niet waar?
Het was woensdagmiddag 31 maart 1943 ik had s’ middags geen school.
Het was bewolkt en tussen de wolken was af en toe blauwe hemel te zien. Gelukkig was het droog maar met een harde wind. Ik had het plan opgevat om een naaibox te gaan repareren. Mijn moeder vond dit best mits ik dit op de zolderwarande ging doen.
Na het eten ongeveer 13.15 uur, was ik op de warande bezig, toen de sirene’s begonnen te loeien. Bijna gelijktijdig, hoorde ik vliegtuigen en zag overal mensen staan kijken. Op een paar dagen na was ik 13 jaar en wilde eens flink doen dus klom ik tegen het schuine dak op, naar de top. Daar ging ik zitten.
Plotseling zag ik schuin voor en boven mij 14 a 15 vliegtuigen vanuit het wolkendek komen. De vliegtuigen waren naar mijn schatting bijna 15 cm groot. Door de grootte vertrouwde ik het niet, want “overvliegers” waren door hun vlieghoogte meestal stukker kleiner. Hierdoor schrok ik en ben als de weerlicht van het dak afgegleden, via warande en zolderkamer, de zoldertrap afgesprongen.
Mijn moeder en zusje waren inmiddels onderweg naar de buurvrouw, een etage lager, onderwijl riep ze: ”kom gauw naar beneden”.
Ik nam ook deze trap vrij snel.”Beide trappen had ik twee hooguit drie keer geraakt!.” We waren nu bij de buurvrouw en volgde er een oorverdovende lawaai, vergezeld van gillende mensen op straat. Onze gesloten straatdeur werd door de luchtdruk opengeslagen en een enorme stofwolk kwam naar binnen waaien en verduisterde alles.
Een van mijn broers werkte op de burgermeester Meinderszplein, hij was kapper. s’ Middags kwam hij tussen de middag thuis eten. Na het eten was hij weer naar z’n werk gegaan en liep juist over de Mathernessebrug toen er luchtalarm werd gegeven. Hij zocht een veilige plaats en zag daarvandaan het bombardement.
Na dit bombardement ging hij direct terug naar huis en kwam daar met een verschrikt en wit gezicht aan.
Inmiddels kwamen de mensen naar buiten en begonnen op een paniekerige en zenuwachtige wijze met elkaar te praten. Daarna gingen verschillende mensen naar hun, in de buurt wonende familie en kennissen om hen zonodig te helpen.
Toen mijn broer over de ergste schrik heen was zijn wij samen naar mijn oudste broer gegaan. Deze broer woonde met z’n gezin in de Rösener Manszstraat. Om daar te komen moesten we een begaanbare wegzoeken.
Het waaide hevig, hierdoor onstonden hele stofwolken. Wij pakten elk een stuk glas en hielden dit voor ons gezicht om onze ogen te beschermen.
Je zag veel mensen hun spullen in veiligheid te brengen. Het was onvoorstelbaar hoe onze woonwijk er uit zag. Er ontstonden door de harde wind en rond vliegende vonken, buiten de kozijnen waaiende gordijnen nieuwe vuurhaarden.
Gelukkig kwamen we bij de woning van onze broer. Zijn schoonfamilie was daar ook al geweest en hadden hem en z’n gezin reeds opgehaald.
Die familie woonde vlakbij het centrum. Mijn broer en gezin waren dus voorlopig onderdak.
Wij konden daar niets meer konden en zijn dus naar huis terug gegaan.
De hulpverlening was ook al opgang gekomen. Je zag mensen van de luchtbescherming, brandweer, politie en ehbo/rode-kruis druk bezig.
De politie was ook al bezig met afzettingen.
Er zaten duitse militairen in heel veel scholen in onze wijk en zij waren ook te hulp geschoten. Natuurlijk liepen sommige scholen door de brand ook gevaar, vandaar.
De volgende dag toen de brand ”meester” was kon men pas goed zien welk enorme ravage dit bombardement in onze wijk te weeg had gebracht. De nog smeulende, uitgebrande- en puin van de gebombarde huizen verschrikkelijk.
Er stonden achter de dranghekken veel publiek te kijken. Ook kwamen de eerste verhalen op gang met wat de mensen allemaal hadden meegemaakt.
Zo snel mogelijk werd begonnen met puin ruimen De muren liet men echter nog geruime tijd staan. De Duitsers hadden hier natuurlijk een pracht propaganda gebied. Iedereen kon zien wat de Engelsen in een woongebied met hun bombardement hadden aangericht.
Deze onbewoonbare woonwijk werd door de jeugd: Het PUIN genoemd.en gebruikt als speelterrein.
Doordat in de kelders regenwater bleef staan en er veel afval gedumpt werd dit een pracht leefwereld voor ratten. De jeugd begonnen vuurtje (fikkie) te stoken en op verscheidene plaatsen begon het ontzettend te stinken. Er waren plaatsen genoeg te vinden die gebruikt konden worden als openbare toiletten.
Deze bombardement werd later de vergeten bombardemant genoemd
Inmiddels waren we door 1943 heen gesukkeld en was 1944 aangebroken. Ook gedurende dit jaar werden we nog verschillende keren opgeschrikt door bombardementen en de vele luchtalarmen.
Toch begon men hieraan gewend te raken en probeerden men zo normaal mogelijk verder te leven.
De scholen waren in het begin nog geopend waardoor de jeugd van straat af was. Bij luchtalarm moesten de kinderen bij de ramen vandaan gaan en kregen een veilige plaats aangewezen.
Ikzelf werd opgezadeld met een witte verbandkist “waarschijnlijk leek ik dapper”. met die kist moest ik boven aan de trap gaan staan.
Verder weet ik niet meer wat ik er verder mee aan moest.
Op een gegeven ogenblik werden de scholen gesloten.
De levensbehoeften werden hoelanger hoe slechter. Er was overal gebrek aan. Brandstof,voedsel,kleding en schoeisel etc.
Het gevolg was dat men alles ging zoeken wat gebruikt kon worden.
Huizen die door de een of ander oorzaak niet meer bewoond werden begon men te slopen. Tegenover ons huis stond een pand waarin een winkel gevestigd was geweest.
De ruiten waren door luchtdruk van 1943 kapot geslagen. De bewoners waren hierna vertrokken en de onbewoonbaar geworden winkel bleef hierdoor dus leeg staan. Geleidelijk werd eerst de straatdeuren en kozijnen gesloopt en op het laatst stonden er alleen nog maar muren.
Ook was er beina geen eten meer te krijgen. Er werden bonnetjes aangewezen waar men iets op kon kopen maar de winkeliers hadden ook onvoldoende voorraad. Er werd al vrij snel een bordje met uitverkocht geplaatst.
Ook was er al een zwarte handel ontstaan. De "goede" nederlanders verhandelden o.a. Sigaretten en Belgische Shag, olie, aardappelen en kolen. Zware rokers rookten in die tijd ook boombladeren, thee-surrogaat en tabaksbladeren die werden gekweekt.
Verder ontstond er een ruilhandel: Aardappelen ruilen voor kolen, Kolen voor olie, etc. Brood werd verkocht voor de gekste prijzen. Wat de prijzen waren weet ik niet precies meer maar ik dacht dat voor 1/2 mud aarappelen 500 /600 gulden werd gevraagd. Broden 80 gulden. In de Coolhaven lagen schepen met aardappelen die gelost moesten worden. Er waren enkele schippers bij die lieten opzettelijk aardappelen vallen en dan schoten daar de mensen op af om die te rapen.
Om veiligheidsredenen werden toen dranghekken geplaatst.
Nu was het ook tijd om suikerbieten bij de boeren te kopen en zat het hele gezin bieten te schrappen en op een noodkacheltje gekookt. Door de verdamping van water ontstond stroop. Van de overgebleven pulp werd dan bietensoep gemaakt of bij andere eetbare dingen gevoegd.
Verder waren er soms tulpenbollen in de koop.
Ik ging bijna dagelijks naar Pernis. Dit is een gemeente in de omgeving van Rotterdam. In het begin kon je daar komen met een veerboot vanaf Schiemond, via Charlois naar de Heyplaat. en vandaar ging je lopend verder. In Pernis ging je op zoek naar een boer waar men iets eetsbaars kon krijgen. Meestal kwam ik terug met spruiten of spruitenkoppen.
Bij de meeste boeren kon je alleen eten krijgen wanneer je iets te ruilen had bijvoorbeeld goud en sieraden. Later kon je geen gebruik meer maken van de boot en moest ik gaan lopen door de Maastunnel of via de Maasbruggen. Mijn moeder maakte soep van de spruiten- of spruitenkoppen. Later waren zelfs geen spruiten meer te krijgen.
Ook heb ik geprobeerd kolen te zoeken op het rangeergedeelte NS aan de Hudsonstraat. Via een “luchtbrug” ik dacht IJsselhavenbrug kwam ik achter het hek van de Hudsonstraat.
Een keer zat ik daar vlakbij het hek te graven toen er een schietaanval werd uitgevoerd door een vliegtuig op de snelboten in de IJsselhaven.
Ik ben toen zo snel mogelijk over een hek geklommen om er van door te gaan.
Na de hongerwinter kwamen we in 1945 Het werd hoelanger hoe beroerder om aan eten te komen. In de gaarkeukens konden mensen portie's eten halen. In die tijd waren veel mannen die een lepel in de zak liepen. Wanneer ze de rantsoen gingen halen dan aten ze alvast een deel op en gingen dan met de rest naar huis en vertelden dat ze minder hadden gekregen.
Gelukkig kregen we van de Zweden Rodenkruis hulp door de droppingen van voedsel. Hierdoor kregen we geleidelijk weer te eten en ook werden verschillende winkels aangewezen om dit te verdelen..
Op vijf mei 1945 heerste al een vreugde-stemming Wij gingen naar de achterhaven en daar waren B.S.ers (Binnenlandse Strijdkrachten) bezig N.S.B.ers te verzamelen., toen zij een aantal hadden marcheerden ze deze onder geleiding af via de Schiedamseweg naar Maconieplein.
Daar stond een gebouwtje van de politie.
Juist toen ze over het plein wilden lopen begonnen een tweetal Duitse militairen te schieten vanaf de richting Chocoladefabriek De Heer en Weegschalen Van Berkel. Ik liet mij onmiddellijk vallen en kroop achter een paaltje voor dekking. De B.S.ers verdeelden zich en een gedeelte begon met terugschieten een ander gedeelte bleven doormarcheren met die N.S.B.ers en brachten ze als gevangenen naar dit politie-bureau.
De dagen daarna volgden het kaalknippen van sommige meisjes waarbij zelfs bij enkele meisjes een hakenkruis op een hoofd werd geschilderd. De meisjes schaamden zich voor die behandeling en daarbij komt nog dat ze door bijna iedereen werden genegeerd. Ook de familieleden werden genegeerd. Veel later zag je die meisjes met hoofddoekjes lopen met een haarlokje onder uit. Dat was dan een verhaal over de tweede wereldoorlog.
Groetjes, ch.
-
Vicky1 - Lid geworden op: 17 mei 2005, 18:12
- Locatie: belgie
hallo beste allemaal ,ik ben geboren in 1936,was dus nog jong in die tijd nmaar weet nog goed dat als ik naar school gind dikwijls voor de bommen op de grond moest gaan liggen egen de huizen ,normaal bleef er van de voorgevels toch wat recht staan en lag je daar veilig
ok weet ik zéker dat katten gegeten werden hoor !
en in de school kregen we iedere dag een lepel levertraan bah was zooo vies ;
we zijn dan op de vlucht gegaan voor de v 1 twee dagen voor kerstmis ,en met 2e kersdag is er presies om 12 h een op ons huis gevallen ,op de keuken ,normaal waren we allen dood geweest ,en zoals ik zei alleen de voorgevel stond nog recht
2 dagen later nog een in de tuin maar die is niet ontploft en hebben de engelse komen ontscherpen waarvan ik nog beelden heb en meestuur als het me lukt ,
nog de groetjes uit tirol maltezer
ok weet ik zéker dat katten gegeten werden hoor !
en in de school kregen we iedere dag een lepel levertraan bah was zooo vies ;
we zijn dan op de vlucht gegaan voor de v 1 twee dagen voor kerstmis ,en met 2e kersdag is er presies om 12 h een op ons huis gevallen ,op de keuken ,normaal waren we allen dood geweest ,en zoals ik zei alleen de voorgevel stond nog recht
2 dagen later nog een in de tuin maar die is niet ontploft en hebben de engelse komen ontscherpen waarvan ik nog beelden heb en meestuur als het me lukt ,
nog de groetjes uit tirol maltezerrespekt is net als een glimlach het kost niks en iedereen stelt het op prijs