Zonbestemmingen > Cyprus

Promoties & reserveren Bezienswaardigheden Belangrijke informatie Reisverhalen

Cyprus is het derde grootste eiland van de Middellandse Zee en ligt werkelijk op het kruispunt tussen Europa, Azië en Afrika. Volgens de overlevering werd hier de godin Aphrodite geboren, de Griekse godin van de vruchtbaarheid, liefde en lichamelijke schoonheid. Toen ze in Cyprus aan land kwam, ontsproten bloemen onder haar voeten. Dit prachtige, zonovergoten eiland heeft alles om vakantiegangers een  onvergetelijk verblijf te bezorgen : gastvrijheid, prachtige stranden, een gevarieerde natuur en een rijk verleden.

De hoofdstad van het Griekse gedeelte is Nicosia , in het Grieks 'Lefkosia'. In deze verdeelde stad kan men ook het best de recente geschiedenis van Cyprus voelen. Andere belangrijke steden zijn : Larnaca, Limassol en Paphos. De mooiste stranden liggen aan de oostkant van het eiland, in Ayia Napa . Verder zijn er over het hele eiland nog prachtige, zonovergoten baaien met azuurblauw water. Op natuurgebied vindt je veel verrassingen op Cyprus. Het Troodos-gebergte met zijn naaldbossen zorgt voor een ander accent voor al wie eens weg wil van de stranden. In het binnenland kan men genieten van geurige fruitplantages, wijngaarden en uitgestrekte heidevelden. Aangezien het eiland vrij groot is, zijn er verschillende excursiemogelijkheden. Wie wil kennis maken met de oude Griekse cultuur moet zeker de opgravingen in Paphos bezoeken.

Aan de weg tussen Paphos en Lemesos, 25 Km ten zuidoosten van Paphos liggen enkele rotsen in de zee. Deze plaats wordt 'Petra Tou Romiou' genoemd.

Hier zou Aphrodite, godin van liefde en schoonheid uit de branding verrezen zijn. De Griekse naam Petra Tou Romiou (= Rots van de Grieken) houdt verband met Digenis Akritas, de legendarische grensbewaker uit de Byzantijnse tijd die met zijn verbazingwekkende kracht de plunderende Saracenen  op afstand hield. Met het immense rotsblok zou hij hun schepen hebben vernietigd.

Geschiedenis van Cyprus

Het huidige Cyprus (de Grieks-Cypriotische republiek) is eigenlijk een jonge staat. Het eiland werd een onafhankelijke republiek in 1960. De ligging van het eiland Cyprus (dicht bij Europa, Klein-Azië en Afrika) doet al vermoeden dat het er niet bepaald rustig is geweest. Het eiland is inderdaad in de loop der tijden door zowat iedereen die belangen had in het bekken van de Middellandse Zee bestuurd en gedomineerd.

Reeds rond 5.800 v. C. was Cyprus bewoond. Omwille van de aanwezigheid van koper werd het eiland al vrij vroeg een belangrijke handelsplaats. Egyptenaren, Myceners, Feniciërs, Perzen, Macedoniërs, Romeinen : allen hebben het eiland gebruikt voor handelsdoeleinden of er zelfs over geheerst (soms met harde hand). De Griekse invloed is echter altijd dominant geweest.

In 45 n.C. brachten St.Paulus en St. Barnabas het Christendom naar Cyprus. Door de opkomst van het Christendom in het late Romeinse Rijk, werden vele kerken en kloosters gesticht op het eiland. Salamis werd de nieuwe hoofdstad. Toen in 488 n.C het graf van de heilige Barnabas werd ontdekt verkreeg Anthemios, de toenmalige aartsbisschop van Cyprus, dat de Cypriotische kerk als " autokephalous " (of : gelijk aan en onafhankelijk van Constantinopel) werd verklaard. Van 647 tot 965 werd Cyprus regelmatig door Arabische invallen geteisterd. In 965 lukte het de Byzantijnse keizer Nicephorus II om de Arabieren te verdrijven. Hierna deelde Cyprus in de gouden tijd van het Byzantijnse rijk. Reeds op het einde van de 7e eeuw was Nicosia ontstaan en uitgegroeid tot de belangrijkste stad van het eiland.

Na 1191 veroverde Richard Leeuwenhart Cyprus en stelde hij het eiland ter beschikking van de Tempelridders. Later droeg hij het bestuur over aan Guy de Lusignan , de afgezette koning van Jerusalem. De Lusignans legden het eiland een feodaal systeem op en brachten de cyprioten tot slavernij. Na de kruistochten werd het eiland overspoeld door Christelijke vluchtelingen. De economie kwam verder tot bloei wat in de 14e eeuw tot meer rivaliteit leidde met Genua en Venetië. De laatste koning van de Lusignans, Jacobus II, sloot een verbond met Venetië, en huwde de Venetiaanse Catharina Cornaro. Kort na zijn huwelijk stierf Jacobus (evenals zijn zoon) op mysterieuze wijze. Om de dreigende aanvallen van de Osmanen het hoofd te kunnen bieden, stond Catharina haar troon af aan Venetië.

Ondertussen verloor Venetië zijn handelsoverwicht door de ontdekking van nieuwe handelsroutes in de Atlantische Oceaan. In 1570 profiteerden de Osmanen van de verzwakte positie van Venetië en namen het eiland Cyprus in. De Osmaanse Turken schaften het feodaal systeem af, erkenden de Grieks-orthodoxe godsdienst en veranderden de katholieke kerken in moskeeën. Lokale Turkse ambtenaren perstten echter de bevolking uit en de economische toestand van het eiland werd steeds slechter zodat in 1641 de bevolking daalde tot 25.000. In 1754 erkende de Sultan de orthodoxe aartsbisschop als hoofd van de Cypriotische kerk, waardoor die zowat de leider van het Grieks-Cypriotische volk werd. Tijdens de Turkse periode vonden verschillende opstanden plaats om het eiland onafhankelijk te laten worden.

In de Russisch-Turkse oorlog van 1828-1829 kozen de Britten partij voor Turkije. Hierdoor kon Groot-Brittanië later, als dank, het bestuur over Cyprus op zich nemen. De belastingen dienden echter nog naar de Sultan overgemaakt te worden. De sociaal-economische toestand op Cyprus verbeterde aanzienlijk, maar toch begonnen de eilandbewoners een groeiende wrok te koesteren tegen de Britten vanwege het uitblijven van zelfbestuur.

Toen Turkije zich in 1914 aan Duitse zijde schaarde, annexeerden de Britten Cyprus. Twee jaar later werd het eiland een Britse kroonkolonie .   Na de Tweede Wereldoorlog werd de roep om " Enosis " (= vereniging met Griekenland) steeds luider. Er kwam steeds meer gewapend verzet tegen de Britse overheersing. De Turkse Cyprioten kregen steeds meer schrik van een door Griekenland gedomineerd Cyprus, waar zij een minderheid zouden uitmaken. Op 16 augustus 1960 werd Cyprus, na onderhandelingen bij de Verenigde Naties, onafhankelijk. Aartsbisschop Makarios werd president en de Fazil Küçük vice-president. In de periode die hierop volgde bleef het wederzijds wantrouwen van beide bevolkingsgroepen groot.

In Juli 1974 organiseerde het Griekse kolonelsbewind een staatsgreep om Makarios te verwijderen. Hierop vielen Turkse troepen Cyprus binnen om de Turks-Cyprioten te beschermen. Vrij vlug hadden de Turken 37% van het eiland in handen. 200.000 Grieks-Cyprioten moesten hun dorpen en huizen in het noorden verlaten en naar het zuiden trekken. Het eiland werd door een demarkatielijn ( die door Nicosia loopt) in twee gedeeld.  In november 1987 verklaarde Turks-Cyprus zich onafhankelijk.

Promoties & reserveren Bezienswaardigheden Belangrijke informatie Reisverhalen

Bron tekst: Arakea