Poëzie van de dag

Zomerkinderen

't Was herfst en grauw toen ik je weerzag, Jetje,
achter de lijkbaar van je broer, een goeie vriend.
Wij waren allen uitgezwermd elk naar zijn eigen kant
en toekomst nu, weg van 't vertrouwde klasje
en de grillen van de meester.

Toen ik het je vertelde van de verre school,
en dat ik jou niet meer zou zien zo vaak,
en minder van je weten,
sloeg je de wimpers neer en knikte, je vingers wit
omheen het hengsel van de emmer verse melk.
Dag..zei je, je moet me nu maar gauw vergeten.

Veel later was er op de deurmat in de gang
die brief met zwarte rand en stijve letters
zonder leven: "Het heeft de Heer behaagt.."
een stomme tand en doodgebloed in enkele uren.
De schuine populieren dekten mild met gele blaren
die nare kist en heel zijn leven toe.

Maar als je wegging daar, wenend met droge ogen
en gans in 't zwart aan vaders zware hand,
toen brak er iets en helemaal alleen,
zoals ik altijd ging als 't pijn deed diep in mij,
zocht ik ons zomerplaatsje in 't kille gele zand
en 'k wist mijn jeugd toen en een lieve droom vervlogen.

GIVE