Poëzie van de dag

De heuvel van Pensa


Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde

Wat verder hoor ik kinderen joelen en spelen
Deze opvang van geluiden kan me nooit vervelen
En toch sluipt er weemoed in mijn vermoeide hart
want ook nevenwerkende signalen spelen part

Allen, de verlorenen zie ik beneden revue passeren
gezichten die ik nooit vergeten zal om diverse redenen
Medelijden, niet met mezelf, overvalt me telkens weer
Ik zou hun zo met een vraag weer tot leven wekken Mijn...heer?

Hun schaduwen verdwijnen, oplossend in het niets
Ik blijf eenzaam achter op de heuvel hopende op iets
Papa zei nog, jong geen illusies maken, gewoon leven
Deze raad heeft hij mij drie minuten er voor gegeven

Het is maar een kleine heuvel van waar ik schouw
op dat heerlijke stukje land waar ik zo van hou
Ik zie de groene weiden, de bloeiende groene heide
Het aanschouwen van deze rust stemt me blijde


Jure