Poëzie van de dag

Kersentijd

't Is kersentijd..verleidend staan donkergroen de volle bomen
in de boomgaard, beschut aan alle kanten door scherpe hagen.
De kinderen, net van school, durven het nog niet wagen
om ergens door een gat in de haag, er dichter bij te komen.
Ze kunnen, want die grote hond, alleen van kersen dromen.

De rapsten hebben algauw een graanhalm met een strop
en reiken, voetjestaand, naar de allerlaagste takken.
Een truuc: het stropje rond een tros en dan naar achter snakken.
De kersen vliegen dan in 't rond, de kinderen duiken, kop
tegen kop en graaien naar de vruchten, de traagsten bovenop.

Eéntje heeft lef! De hond ligt lui voor 't hok te kauwen op wat benen.
Nu moet hij 't wagen! Hij kent de zwakke plekken in de hagen
en duikt -de anderen zwijgen om de grote hond niet op te jagen-
erdoor en zit in tien seconden hoog in de eerste boom verdwenen.
Hij schrokt en lacht de maatjes uit, spuwt hen alleen de stenen.

Hij lacht en fuift..Waar zijn ze nu? Hij heeft niet in de gaten
dat onder hem, dichtbij de stam, de boer staat mét de hond.
De man, zonder misbaar, geeft 't beest 'n teken,'n grijnsje om de mond.
" Willen ze smaken?" Bekijkt zijn hond "Zult wel beneden raken!"
en gaat. De fuiver kijkt wat bleekjes, zo'n hond heeft scherpe kaken!

GIVE