Poëzie van de dag

Tot aan mijn allerlaatste zucht

Eens was ik vogel, ongebonden
ik ontpopte en was vrij
geketend in een graf gevonden
werd ik herboren uit een rot ei

Hoe ‘k van mij hou heb ik vergeten
vanwaar ik kom en waar naar toe
ik ben van vele lijven het verleden
als gier of duif en nu ben ik te moe

Vandaag ben ‘k vriend van ahorntwijgen
morgen vergrijp ik mij aan stam
wanneer begint de schuld haar zwijgen
bij ’t breken van de laatste dam

Toch zingt in mij nog altijd het beginnen
- of ook het einde - en ’t weert mijn vlucht
ik wil het leven steeds beminnen
tot aan mijn allerlaatste zucht.

Sunset