Poëzie van de dag

Erepark

't Is gek, maar een van de plaatsen waar ik graag, als bezoeker dan, vertoef,

is 't kerkhof in mijn geboortedorp, aan de rand van de Waasse polder,

wat daarvan nog overblijft tenminste, na die veertig jaar van geld- en vraatzucht

van de Antwerpse havenbaronnen.

Het liefste ga ik er op een mooie zomerdag als 't rustig is.

En eigenlijk is het ook weer niet zo gek,

de hele buurt ligt er, te sjouwelen, over vroeger denk ik.

Alleen hun stoeltjes ontbreken. Moeder ligt onder een mooie berk stil te zijn

en zachtjes te glimlachen zoals ze vroeger deed, in de schaduw voor de middagzon.

Vader ligt helemaal vooraan, op 't erepark van de grote oorlog

naast de buurman waarmee hij zijn hele leven overhoop gelegen heeft.

Nou ja het lot speelt zo zijn eigen spelletjes.

Piet, zo heette hij die buurman, is altijd vurig rood geweest

en vader was een gelovig mens en hij stak dat ook niet weg.

Piet had echt vier jaar in de modder gezeten ginder aan de IJzer,

tussen de ratten en de dood. Hij had het geluk dat hij er slechts half doof uitkwam.

Hij had frontstrepen en eremedailles. Die lagen 't hele jaar in het ene bekertje

dat hij met zijn duiven ooit gewonnen had.

Behalve op de 21ste, dan werden ze opgepoetst voor 't plaatselijk 'te velde'.

Vader, die vlakbij de frontlijn in 't etappegebied woonde en 't verplichte werk

voor de Duitsers moe was, meldde zich eerst veel later als 'vrijwilliger',

een dienst die hij, toen iedereen in het Europa der dwazen het vechten moe was,

voor een goed deel doorbracht met het bezetten, nou ja, veel meer deden ze er niet,

van Duitsland, want die hadden verloren.

Die moeilijke want verplichte cohabitatie beperkte zich overigens tot de vaders.

Moeder en Marie, de buurvrouw, noch beider kinderen hebben zich ooit

aan de consignaties gehouden. Wij hadden dan ook niet aan de IJzer gelegen.
Nu liggen ze allebei onder dezelfde kruisjes, die in heel West Europa

uit pure schaamte al die jaren proper gehouden worden.

Ik weet niet of er daar tussen de populieren nog 'te velde' geblazen wordt.

Voor vader hoefde het zeker niet. Denk dat hij liever bij moeder gelegen had,

maar voor moeders is er geen erepark en haar graf

wordt met liefde door de kleinkinderen gepoetst..

en er zijn na 25 jaar nog altijd bloemen, ze zag die zo graag.

Give