Poëzie van de dag

De vroege jaren zestig

Op de radio hoor ik Elvis zingen:
"You’re the devil in disguise."
Ik glimlach en denk terug aan mijn kindertijd,
we woonden toen in een "staminee"
en hadden ook al een zwartwit tv.
Hij stond op een schap, redelijk hoog,
wel pijnlijk voor je nek om steeds omhoog te kijken.
Maar moeder zei dat hij daar moest staan,
"want anders" zo zei ons moe,
"zal hij vlug naar de knoppen gaan."

Het waren gezellige tijden
want ook de buren kwamen bij ons tv kijken.
Stond de tv uit werd er veel gebabbeld en plezier gemaakt,
dan werd er vogelpik gegooid
of speelde men pitjesbak of bakschieten.
Er werd ook veel gekaart
en soms was er al eens onenigheid
als men een verkeerde kaart had ‘getrokken’
met daarbij nog het commentaar
van diegenen die achter de kaarters stonden.

Later is er dan nog een flipperkast bijgekomen
die telkens "tilt" sloeg als men ze te wild schudde
en er kwam ook nog een sjotterbak,
daar heb ik toen wel enkele keren
een por in mijn lijf gekregen
van de nogal ruwe tegenpartij.

Onder onze tv stond een mooie jukebox,
een blinkende Wurlitzer,
voor vijf frank kon je drie plaatjes kiezen,
daar is mijn liefde voor muziek ontstaan.
We speelden veel op de straat
en met mijn zus en vriendinnen
zongen wij dan de jukebox liedjes na,
al was het vaak meer neuriën of van ‘la la laa’
als we de tekst niet kenden.
Ik had een lijst met titels opgeschreven
en zong zo luid ik kon:’wokklakkenneengel’
(walk like an angel) zo had ik het opgeschreven
en z򠩳 het me bijgebleven.

Neske