Poëzie van de dag

Een krans van madeliefjes


Als heimwee naar vervlogen jaren
me weer eens parten speelt
dan zoek ik troost in mijn fotoboek,
momentopnames
al dan niet vergeeld,
geluk… gevangen in een beeld.

Hier zit ik naast mijn oma
op haar piepklein gazonnetje.
Ze legt een kransje bloemen in mijn haar…
Achter in de hoek,
de zelfgebouwde grot van Lourdes,
tegen de witgekalkte muur,
een bloeiende kerselaar.

Hier vlecht ik madeliefjes
voor mijn zusjes en voor mij.
Later plukten we die bloempjes,
stripten ze, blad na blad
tot op het kale hart
hij houdt van mij- een beetje –niet…
De eerste vlinders in de buik
maar toch nog erg verward.

Hier kniel ik in het gras,
pluk madeliefjes met mijn kindjes,
leer ze een kransje vlechten
en ’t ritueel van welles en van nietjes.

Hier vlecht ik voor mijn allerkleinsten.
en denk:”Wat is het leven bitterzoet…
Mijn kleinzoon wil zelfs weten
hoe je zo’n kransje vlechten moet.

Geluksmomenten
bevroren in een album…
Mijn onvervangbaar unicum!
Mijn tonicum!
Mijn eigen opium…

Janina